Στον …«Παράδεισο του ΝΑΙ»

(Τρία «σχόλια» του Κώστα Βάρναλη)

Παράδεισος 
Λεύτερος νά ῾σαι δοῦλος ὁποιανοῦ,
λεύτερος νὰ μιλᾷς, ὅταν κοιμᾶσαι,
λεύτερος, χρόνια νὰ τὰ κυνηγᾷς
τῶν Γιούρων τὰ ποντίκια μὴ σὲ φᾶνε.

Στὶς πληγὲς τῆς ψυχῆς σου νὰ χιλιάζουν
τὰ ψέματα – τῆς μύγας τὰ σκουλήκια -,
νά ῾σαι τῆς Ἱστορίας γελοιογράφος,
ἀφέντης δίχως πιθαμὴ δικιά σου.

Σὰν τὴ στέρφα γουρούνα τ᾿ Ἅι-Ἀντώνη,
μισότυφλη ἀπὸ πάχητα καὶ νύστα,
νὰ νείρεσαι πὼς κολυμπᾷς σὲ κάτουρα
καὶ ξερατά, γρυλίζοντας: «παράδεισος»!

Στα γαλανά νερά του Αιγαίου…

Γράφει η Μαρία Κρόντη 

Σαν πολύτιμα πετράδια πάνω στο ευλογημένο γαλάζιο, οι Κυκλάδες… 
 …Ευλογημένο το ταξίδι σ’ αυτές… όπως κι αν τις συναντήσεις, όπως κι αν τις ζεις… μέσ’ απ΄ το τοπίο, μέσ’ απ’ τους ανθρώπους, μεσ’ απ’ τους χορούς και τα τραγούδια… θα πεισθείς για την μαγική ομορφιά τους, τα χρώματα, την αύρα τους, τη μοσχοβολιά τους… 

 «Οι άνθρωποι χαρούμενοι κι ανοιχτοί…οι χοροί ζωντανοί κι ανάλαφροι σαν το κύμα… γρήγοροι, όλο χάρη και τσαχπινιά, σβελτάδα και σπιρτάδα… τα τραγούδια σε ρυθμούς και στίχους, που αγαπούν τη θάλασσα, τη μάνα τους… γιατί η θάλασσα τους γέννησε αυτούς τους χορούς, για να μιλήσουν… σαν να ‘ναι το πέταγμα των γλάρων… ελεύθερα, ασυγκράτητα… μεσ’ του ανέμου το στροβίλισμα, μεσ’ το παιχνίδισμα των ήχων… Το ύφος των χορών εκεί δεν παραπέμπει; 

«Μαργαριτάρια» πελατών

σε ένα βιβλιοπωλείο!!!

 Η είσοδος ενός ανθρώπου σε ένα βιβλιοπωλείο, δεν εγγυάται  πως αντιλαμβάνεται που μπήκε και πως, αυτό που θέλει να αγοράσει, είναι βιβλίο. Ο κινηματογραφικού βεληνεκούς ήρωας που με σίγουρη & κουλτουριάρα φωνή ζητάει ευθυτενώς ένα βιβλίο δεν είναι ο κανόνας, όσο κι αν φαίνεται παράξενο.
Πολλοί έρχονται με μια διάθεση αναζήτησης του κατάλληλου βιβλίου, άλλοι είναι έτοιμοι να δεχτούν προτάσεις από τον πρόθυμο πωλητή και άλλοι μπαίνουν σε άγνωστα, θολά νερά για να δυναμιτίσουν την καθεστηκυία τάξη.
Έχοντας στο δυναμικό μου θητεία σε αρκετά βιβλιοπωλεία, μεταξύ των οποίων και στον ιστορικό Ελευθερουδάκη, έρχομαι να προσυπογράψω τη λίστα μαργαριταριών ενός από τους καλύτερους υπαλλήλους που πέρασε από το βιβλιοπωλείο, του Μ.Κ., σχετικά με πελάτες που μπαίνουν και φτιάχνουν την μέρα των βιβλιοπωλών.
Ακολουθούν μερικά από αυτά και υπάρχουν καντάρια άλλων, που τα πήρε το ποτάμι της ιστορικής λήθης.
«Έχετε CD;»
«Κλασσική μουσική και jazz κυρίως.»
«Ωραία, Χριστίνα Μαραγκόζη θέλω!»
«Θα ήθελα την Φόνισσα του Καζαντζίδη.»
«Θέλω Mark Twain αλλά όχι μετάφραση, το αυθεντικό στα Ελληνικά.»

Είναι όμορφη η ζωή, αδερφέ μου!

Συγγραφέας: Ναζίμ Χικμέτ 

 Από τον Εκδοτικό Οίκο Α. Α. Λιβάνη, κυκλοφορεί το βιβλίο "Είναι όμορφη η ζωή, αδερφέ μου" του Ναζίμ Χικμέτ σε μετάφραση της Λιάνας Μυστακίδου.
 «Να πάρει», σκέφτηκα και κοίταξα την Ανούσκα. Δε θα ξαναδώ αυτό το μέτωπο, αυτό το στόμα, αυτή τη μύτη, αυτά τα μάτια… Δε θα ξανανιώσω αυτή την εγγύτητα που αισθάνεται ένας άνθρωπος για κάποιον άλλο, αυτή την οικειότητα, την εμπιστοσύνη που βουρκώνει τα μάτια μου. 
Ξέρω ότι όλες αυτές οι σκέψεις είναι ρομαντικές. Εδώ και τόσα χρόνια η ζωή μου είναι ρομαντική. Είναι ο ρομαντισμός του επαναστάτη που καλπάζει πάνω στο άλογό του. Ίσως είναι βασανιστικός, ίσως αιμοσταγής, ποιος ξέρει... 
Πού τρέχει ο έφιππος; Τις περισσότερες φορές στο θάνατο. Αλλά για μια ζωή πιο όμορφη, πιο δίκαιη, πιο γεμάτη, πιο βαθιά..."

Μια δημόσια βιβλιοθήκη για ...πουλιά!

Ας πούμε πως έχεις μια βιβλιοθηκονόμο που περνά τα καλοκαίρια της τρέχοντας ένα μη κερδοσκοπικό πρόγραμμα ανάγνωσης και έναν ξυλουργό που αγαπάει τα πουλιά, τι θα πάρεις αν συνδυάσεις τα πράγματα που αγαπούν; Μια δημόσια βιβλιοθήκη για πουλιά, φυσικά…

Η ιδέα της Rebecca και του Kevin προήλθε από το The Piip-Show, μια ταΐστρα πουλιών στη Νορβηγία που ήταν φτιαγμένη σαν μπαρ. Σκέφτηκαν πως φυσικά και τα πουλιά χρειάζονται ένα μπαρ αλλά αυτό που πραγματικά χρειάζονται είναι βιβλία. Το σλόγκαν τους είναι “Δημόσια Βιβλιοθήκη του Belmont για πουλιά: τρέφοντας το μυαλό των πουλιών της Virginia”…

Ο Οδυσσέας Ελύτης εξηγεί…

… πώς έγραψε το Άξιον Εστί ! 

 «Όσο κι αν μπορεί να φανεί παράξενο, την αρχική αφορμή να γράψω το ποίημα μου την έδωσε η διαμονή μου στην Ευρώπη τα χρόνια του '48 με '51. Ήταν τα φοβερά χρόνια όπου όλα τα δεινά μαζί - πόλεμος, Kατοχή, Kίνημα, Εμφύλιος - δεν είχανε αφήσει πέτρα πάνω στη πέτρα. Θυμάμαι την μέρα που κατέβαινα να μπω στο αεροπλάνο, ένα τσούρμο παιδιά που παίζανε σε ένα ανοιχτό οικόπεδο. 
Το αυτοκίνητό μας αναγκάστηκε να σταματήσει για μια στιγμή και βάλθηκα να τα παρατηρώ. Ήταν κυριολεκτικά μες τα κουρέλια. Χλωμά, βρώμικα, σκελετωμένα με γόνατα παραμορφωμένα, με ρουφηγμένα πρόσωπα. Τριγυρίζανε μέσα στις τσουκνίδες του οικοπέδου ανάμεσα σε τρύπιες λεκάνες και σωρούς σκουπιδιών. Αυτή ήταν η τελευταία εικόνα που έπαιρνα από την Ελλάδα. Και αυτή, σκεπτόμουνα, ήταν η μοίρα του Γένους που ακολούθησε το δρόμο της Αρετής και πάλαιψε αιώνες για να υπάρξει. 

Αισιοδοξία

Ένα από τα τελευταία κείμενα του Καρυωτάκη, 

γράφτηκε τον Απρίλιο-Μάιο του 1928 

και δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στη Νέα Εστία 

(1 Αυγούστου 1929) λίγο μετά το θάνατο του ποιητή. 

Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει 

στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου. 

Ας υποθέσουμε πως ήρθανε τα δάση 

μ' αυτοκρατορικήν εξάρτηση πρωινού 

θριάμβου, με πουλιά, με το φως τ' ουρανού, 

και με τον ήλιο όπου θα τα διαπεράσει.

“Είμαστε η γνώμη των άλλων για μας”

Του Νικόλα Σμυρνάκη* 

 Είμαστε η γνώμη των άλλων για μάς. Αν μας πιστεύουν όμορφους, νιώθουμε όμορφοι. Μόνο που τη γνώμη των άλλων για εμάς μπορούμε να την επηρεάσουμε εμείς. Αν νιώθουμε όμορφοι, φαινόμαστε όμορφοι, μας βλέπουν όμορφους, πιστεύουν ότι είμαστε όμορφοι, επιβεβαιώνουμε ότι είμαστε όμορφοι. Τελικά, είμαστε ό,τι αποφασίζουμε ότι είμαστε.
Σήμερα έλαβα το εξής «πάνγλυκο» όσο και υπέροχο μήνυμα το οποίο μου υπενθύμισε αυτό που μόλις διαβάσατε. Το μήνυμα είναι το εξής: “Κάνε τον κόσμο χαρούμενο και ευτυχισμένο! Έχεις γεννηθεί γι’ αυτό!”. Πριν οποιοσδήποτε βρεθεί να μου πει ότι έχεις γεννηθεί για κάτι τόσο καταπληκτικό, αποφάσισα να το πιστέψω πρώτα εγώ. Δεν είχε σημασία αν ίσχυε ή όχι, σημασία είχε ότι το πίστευα.