Κυριακή 26 Μαρτίου 2017

Η άνοιξη του Αιγαίου...

Πώς περιγράφει ο Στράτης Μυριβήλης τον ερχομό της άνοιξης στην αιγαιοπελαγίτικη Σκάλα

 Στ' ακρογιάλια του Αιγαίου η άνοιξη βγαίνει από τη θάλασσα. 
Ένα πρωί ο αγέρας φέγγει πιο γαλάζιος, τα κύματα ξεδιπλώνουν στον άμμο το νέο ρυθμό με κοντές αναπνοές. 
Το πέλαγο μυρίζει φρεσκάδα, παντού το κεντάνε σύντομες απανωτές αστραψιές. 
Τότες ανοίγουν πάνω στα τρεμουλιάρικα νερά κύκλοι ασημένιοι, μ' ένα χρώμα σαν το στήθος του παγονιού. 
 Είναι αμέτρητοι, ο ένας μέσα στον άλλον, ο ένας κυνηγά τον άλλον. 
 Έτσι ως τον ορίζοντα 
 Από τη μέση, από την καρδιά του ανθού της θάλασσας, βγαίνει η άνοιξη του Αιγαίου. 
 Η Αναδυόμενη. Παντού πεταρίζουν άσπρες, γαλανές φτερούγες. Γιορτάζει ο αγέρας, η στεριά, τα λαφριά σύννεφα κι ο μεταξωτός ουρανός. 
 Τα καράβια μέσα στο λιμάνι ισάρουν όλα τα πανιά να στεγνώσουν, κ’ είναι να κάθεσαι να τα βλέπεις. Στις ρηχοπατιές σειούνται, πιασμένα από τις μαλλιασμένες πέτρες του βυθού, λιγνά, μακριά τσουνιά από νερολούλουδα. 
 Τα φύλλα τους είναι ζωντανά, είναι ξανθιά. Απλώνουν ράθυμα κάτι νήματα από μαλακό μάργαρο, και κρεμάζουν αρμαθιές από μικρούς καρπούς, χρώμα άγουρο κερασί. 
Παντού είναι το πανηγύρι της νέας νιότης, που ξαναβαφτίστηκε στην αιώνια χαρά του Θεού. 
Χιλιάδες μικρά χρωματιστά ψάρια συνθέτουν, και πάλι στη στιγμή τσακίζουν τα μωσαϊκά του βυθού. 
 Αμέτρητα σαλιγκάκια, μικρά σα σπόροι του ροδιού, σηκώνουν στο φρέσκον ήλιο το σουβλερό καφκί τους, ψιλοδουλεμένο με πορτοκαλιά πλουμίδια. 
 Έχουν τριανταφυλλιά νυχάκια, βγαίνουν και βοσκίζουν λαίμαργα το χνούδι από τις μουσκλιασμένες γιαλόπετρες. 
 Απλώνεις να τα πιάσεις, και κείνα, μόλις νιώσουν από πάνω τους τον ίσκιο του χεριού, αφήνουν μπόι και βουλιάζουν, αμμοκούκουτσα ανάμεσα στ’ άλλα του βυθού. 
Τρέχα να τα βρεις. 

 Έτσι βγαίνει η Άνοιξη από το Αιγαίο, βγαίνει από τα νερά και προχωρεί. 

 Στράτης Μυριβήλης -  "Η Παναγιά η γοργόνα"

 http://stratis-myrivilis.weebly.com/index.html

Τρίτη 21 Μαρτίου 2017

Τι είναι ποίηση;

Ὁμιλία τοῦ ποιητῆ Γιώργη Παυλόπουλου στὴν ἐκδήλωση τοῦ περιοδικοῦ «Γράμματα καὶ Τέχνες» ποὺ ἔγινε πρὸς τιμήν του στὸ «Σπίτι τῆς Κύπρου» στὶς 8-12-1997. Ἀναδημοσιεύεται διασκευασμένη σὲ πολυτονικὸ ἀπὸ τὸ τεῦχος 83 τοῦ περιοδικοῦ «Γράμματα και Τέχνες» (Φεβρουάριος - Μάρτιος 1998)

«Ἂν ἕνα πουλὶ μποροῦσε νὰ πεῖ μὲ ἀκρίβεια τί τραγουδάει, γιατί τραγουδάει, καὶ τί εἶναι αὐτὸ ποὺ τὸ κάνει νὰ τραγουδάει, δὲν θὰ τραγούδαγε».
Παραλλάζοντας αὐτὴ τὴ σημείωση τοῦ Πὼλ Βαλερύ, ἡ ὁποία παραπέμπει ἀμέσως στὸν Ποιητὴ καὶ στὴν Ποίηση, θὰ λέγαμε: «Ἂν ἕνας ποιητὴς μποροῦσε νὰ πεῖ μὲ ἀκρίβεια τί γράφει, γιατί γράφει καὶ τί εἶναι αὐτὸ ποὺ τὸν κάνει νὰ γράφει, δὲν θὰ ἔγραφε».
Κι ἐγὼ τώρα δὲν ξέρω νὰ σᾶς πῶ τί εἶναι Ποίηση καὶ γιατί γράφω ποιήματα. Πολὺ περισσότερο δὲν ξέρω νὰ σᾶς πῶ σὲ τί μᾶς βοηθάει ἡ Ποίηση καὶ ποιὸς εἶναι ὁ σκοπός της.

Τετάρτη 15 Μαρτίου 2017

«ΤΟ BLUES ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ»

Παναγιώτης Βλάχος-Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ


 Αθήνα, 2010-2015
Μνημόνια, πολιτικές ανακατατάξεις, κοινωνικές αναταραχές, συγκρούσεις και αδιέξοδα. Ζωές σε δοκιμασία.
 Από ένα παλιό διαμέρισμα στα Εξάρχεια ο Πέτρος και η Αλεξάνδρα αναμετρώνται με τους γεμάτους υγρασία τοίχους και τους άδειους τραπεζικούς λογαριασμούς. Με έναν κόσμο που φλέγεται σιωπηλά στα σπίτια και στα γραφεία ή, με αμείωτη ένταση, στους δρόμους.
 Ρωγμές παντού. Στις φιλίες, στους έρωτες, στις βεβαιότητες.
 Κοντά στο σημείο μηδέν, η μνήμη αντιστέκεται: το αλμυρό φως του Αρχιπελάγους, ο καυτός ήλιος, ο παχύς ίσκιος της κληματαριάς. Το φιλί στο στόμα από έναν παιχνιδιάρη γάτο. Μια παιδική φανέλα της Ίντερ. Μια φωτογραφία-ενθύμιο πολιτικών κρατουμένων από τις φυλακές της Αίγινας. Τα απρόβλεπτα ακόρντα ενός ερωτευμένου μια παραμονή Πρωτοχρονιάς.
 Ο χαμένος χρόνος ξανά διεκδικείται. Όσο μικρές ή μεγάλες κι αν είναι οι απώλειες, η ζωή σε καλεί να επιστρέψεις. Χωρίς χρέη…

Σάββατο 11 Μαρτίου 2017

«Είν’ υψηλή, πολύ υψηλή

της Ποιήσεως η σκάλα»

(Στο «δικό μας» Μάνο Ελευθερίου 
με την ευκαιρία των γενεθλίων του 
στις 12 Μαρτίου!) 

Είναι το συμπέρασμα ενός νέου ποιητή, όπως παρουσιάζεται στο ποίημα του Κ.Π.Καβάφη με τον τίτλο «Το πρώτο σκαλί». Όμως, ο Αλεξανδρινός ποιητής δεν τον απογοητεύει, αντίθετα τον επαινεί με τα λόγια:
 «Εδώ που έφτασες, λίγο δεν είναι.
Τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα»!
Σχεδόν εκατό χρόνια μετά, τι θα μπορούσε να πει κανείς σε έναν άλλο Ποιητή, «νέο», όχι στα χρόνια μα στο ψυχικό σθένος και τη δύναμη, σε έναν Ποιητή που ανέβηκε «της Ποιήσεως τη σκάλα» μένοντας «εξ επί τούτου» στο προτελευταίο σκαλί, για να έχει πάντα τη δυνατότητα να στοχεύει σε έναν ψηλότερο στόχο;
Στον Ποιητή που «είναι παράθυρο ανοιχτό στην εξουσία των καιρών» και δε σταματά «να μιλάει τη γλώσσα του Θεού με τη φωνή του κεραυνού κι έχει τα μάτια του παντού»;

Δευτέρα 6 Μαρτίου 2017

Βιβλιοθεραπεία; Γιατί όχι;

Το βιβλίο είναι σε αρκετές περιπτώσεις όχι μόνο ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου, αλλά και - εκτός από το χρόνο – ο καλύτερος «γιατρός». Αυτό αποδεικνύει το γεγονός ότι όλο και συχνότερα χρησιμοποιείται ως θεραπευτική μέθοδος σε μια μεγάλη γκάμα ψυχογενών και άλλων νόσων.

Μη σας φανεί, λοιπόν, περίεργο αν αντί για αγχολυτικά χάπια ο γιατρός σάς δώσει μια λίστα με βιβλία να διαβάσετε. Η νέα μέθοδος ονομάζεται «βιβλιοθεραπεία» και εφαρμόζεται ήδη εδώ και εφτά περίπου χρόνια σε ιατρικά κέντρα της Αγγλίας.

Τετάρτη 1 Μαρτίου 2017

Χελιδονίσματα

Πανάρχαιο έθιμο, ζωντανό μέχρι σήμερα σε αρκετά χωριά της Ελλάδας. Οι Λαογράφοι τα συνδέουν με τα Αρχαία χελιδονίσματα. Το τραγούδι, μάλιστα, ξεκινάει με τον ίδιο στίχο:

 «Ήλθε ήλθε χελιδών καλάς ώρας άγουσα, 
 καλούς ενιαυτούς, επί γαστέρα λευκά, επί νώτα μέλιανα…» 

 Το έθιμο πέρασε στους Βυζαντινούς χρόνους, διασώθηκε στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, όπως περιγράφει η Άννα Τριανταφυλλίδου στα Μακεδονικά ηθογραφήματα «Άλλοι καιροί» στην πόλη των Σερρών και έφτασαν στις μέρες μας.