«Ευτυχές το Νέον Έτος 2019»

«Καλέ Θεούλη, 

εμείς είμαστε καλά. 
Κάνε εσύ, καλέ θεούλη, 
να ΄χουν όλα τα παιδάκια 
ένα ποταμάκι γάλα, 
μπόλικα αστεράκια, 
μπόλικα τραγούδια. 
Κάνε εσύ, καλέ Θεούλη, 
να ΄ναι όλα καλά, 
έτσι που κι εμείς 
να μην νιώθουμε ντροπή 
για την τόση μας χαρά» 

 ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ 
«Πρωινό άστρο»

«Καναρίνι και μέντα»

Η φωνή του Παπαδιαμάντη 
σε ένα εφηβικό μυθιστόρημα 
της Λότης Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου

 (Γράφει η Έλενα Στανιού/ BOOKPRESS) 

 Ο Παπαδιαμάντης, ο ηθογραφικός μυθοπλάστης των γραμμάτων μας και βαθύς γνώστης της ανθρώπινης ψυχής και κοινωνίας, εμφανίζεται ως ο αγαπημένος «χάρτινος παππούς» του νεαρού ήρωα Απελλή, στο κοινωνικό μυθιστόρημα της Λότης Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου, "Καναρίνι και μέντα" (1η εκδ. 1996 - 15η έκδ. 2017).
Στο παιδικό-εφηβικό αυτό μυθιστόρημα, ο εντεκάχρονος Απελλής φεύγει από το ορφανοτροφείο για να ζήσει με τους νέους γονείς του. Όμως, όταν μαθαίνει κάτι που τον αναστατώνει, αφήνει το σπίτι του και βρίσκεται ολομόναχος και απογοητευμένος να περιπλανιέται στους δρόμους της Αθήνας, με μόνη συντροφιά του τον Παπαδιαμάντη. Η ζωή του θα μπει σε κίνδυνο, αλλά, μέσα από τη γνωριμία του με τον «Άγιο των γραμμάτων μας», θα καταφέρει να αντιμετωπίσει τα προβλήματά του.
Η συγγραφέας παραθέτει στο κείμενό της αποσπάσματα από το διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη «Η φωνή του Δράκου», δημιουργώντας μία νέα ιστορία, εγκιβωτισμένη, με αρχή, μέση και τέλος, η οποία δένεται με το υπόλοιπο κείμενο, με έναν ιδιαίτερο και πρωτότυπο τρόπο.

«Παραμονές Χριστουγέννων…»

(Απόσπασμα από το νέο βιβλίο του Κ. Ακρίβου 
 «Γάλα Μαγνησίας», εκδ. ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ)

 «…Απόμενε ακόμα μια βδομάδα μέχρι να κλείσουν τα σχολεία για τα Χριστούγεννα. Μετρούσαμε μία μία τις μέρες και δεν βλέπαμε την ώρα που θα πηγαίναμε σπίτια μας, όπου δεν θα ΄χαμε κανέναν πάπαρδο πάνω απ’ το κεφάλι. Τα πράγματα στο οικοτροφείο σαν να είχαν ηρεμήσει κάπως και στο σχολείο οι καθηγητές ήταν κι αυτοί ήρεμοι, μάλλον επηρεασμένοι από το πνεύμα των γιορτών. Τα απογεύματα κόβαμε βόλτες στους δρόμους και καθόμασταν έξω από τις βιτρίνες και χαζεύαμε τα στολίδια. 
Ως και ο κυρ Μήτσος κρέμασε στη ΝΑΥΤΙΛΙΑ μια σειρά από χρωματιστά λαμπιόνια στη γλάστρα πάνω απ΄ το ψυγείο, δίπλα σ’ ένα κάδρο με μια ξεβύζωτη… 
Την παραμονή ήμασταν στο θάλαμο και ετοιμάζαμε τα πράγματα. Παλεύαμε να χωρέσουν στο σακίδιο τα άπλυτα, όταν κάποια στιγμή ακούστηκε μια φωνή: 
«Ο Σεβασμιότατος! Ο Σεβασμιότατος!» 
Αν και το δεσποτικό ήταν δίπλα, κολλητά με το οικοτροφείο, είχε έρθει με τη μαύρη κουρσάρα. Εντάξει, ήταν λίγο παχουλός, αλλά δεν τον έκανα και για τόσο τεμπέλη. Ο λόγος ήταν άλλος. Ο σοφέρ, αφού του άνοιξε διάπλατα την πόρτα να κατεβεί, πήγε μετά και άνοιξε το πορτμπαγκάζ. Έβγαλε αποκεί μια μεγάλη κούτα, που πήγε και την ακούμπησε με προσοχή πάνω στο τραπέζι όπου έτρωγαν οι επίσημοι.

Ο μαγικός καθρέφτης

Συγγραφέας: Μαριαλένα Σπυροπούλου 
Εκδ. ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

Της Ελένης Κορόβηλα*

 Η Μαριαλένα Σπυροπούλου έγραψε ένα ποιητικό κείμενο με πολλαπλές αναφορές που εικονογραφήθηκε και χρωματίστηκε από την Ντανιέλα Σταματιάδη με τρόπο που ως σύνολο να αποπνέει τρυφερότητα, σιγουριά και αισιοδοξία.
Καθρέφτης που μας σκλαβώνει και μας ελευθερώνει 
Η συγγραφέας, που είναι και ψυχοθεραπεύτρια, φέρνοντας στο προσκήνιο τη μητέρα από τη στιγμή που υποδέχεται το μικρό της θαύμα έως τη στιγμή που εκείνη αποφασίζει να σπάσει τον καθρέφτη που την ενώνει με το μωρό της, μας ξεναγεί με λίγες λέξεις στο ατομικό σύμπαν του αναδυόμενου ανθρώπου που πλέον θα πρέπει, απελευθερωμένος από το μητρικό βλέμμα, να συνεχίζει να καθρεφτίζεται στον εσωτερικό του καθρέφτη, χωρίς να εγκλωβίζεται σε αυτόν.
Η εικονογράφηση της έμπειρης Ντανιέλας Σταματιάδου δίνει πνοή στον ποιητικό λόγο και ειδικότερα μετά το «σπάσιμο του καθρέφτη» δημιουργεί μια επιτυχημένη συνάντηση του κόσμου του παιδιού που περιμένει να ανακαλυφθεί με τον κόσμο των μύθων με όχημα τους οποίους ιδανικά θα πορευθεί.

Η Μαριαλένα Σπυροπούλου μας συστήνεται με αυτό το πρώτο «ψυχαναλυτικό παραμύθι», προαναγγέλλοντας έτσι μια νέα σειρά που εγκαινιάζεται από τις εκδόσεις «Μεταίχμιο».

Ένα ενδιαφέρον εγχείρημα που ίσως απευθύνεται προνομιακά σε γονείς κι εκπαιδευτικούς, που θα θελήσουν να «δουλέψουν» με το παιδί τους ή τα «παιδιά τους» με αφορμή το βιβλίο. 
Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορεί ένα παιδί να το απολαύσει και χωρίς τη μεσολάβηση του ενεργού ενήλικα. 

*Η ΕΛΕΝΗ ΚΟΡΟΒΗΛΑ είναι δημοσιογράφος.

ΠΗΓΗ: https://www.bookpress.gr/

Οι προσευχές των ναυτικών

Ποίημα που έγραψε ο Νίκος Καββαδίας, 

ο ποιητής που ύμνησε, με απαράμιλλο τρόπο & με άψογη χρήση της ιδιωματικής ναυτικής γλώσσας, τη γοητεία της θάλασσας & του ταξιδιού!

Οι Γιαπωνέζοι ναυτικοί, προτού να κοιμηθούν, 

βρίσκουν στην πλώρη μια γωνιά που δεν πηγαίνουν άλλοι
κι ώρα πολλή προσεύχονται βουβοί, γονατιστοί
μπρος σ’ ένα Βούδα κίτρινο που σκύβει το κεφάλι.

Κάτι μακριά ως τα πόδια τους φορώντας νυχτικά,
μασώντας οι ωχροκίτρινοι μικροί Κινέζοι ρύζι,
προφέρουνε με την ψιλή φωνή τους προσευχές
κοιτάζοντας μια χάλκινη παγόδα που καπνίζει.

Οι Κούληδες με την βαριά βλακώδη τους μορφή
βαστάν σκυφτοί τα γόνατα κοιτώντας πάντα κάτου,
κι οι Αράπηδες σιγοκουνάν το σώμα ρυθμικά,
κατάρες μουρμουρίζοντας ενάντια του θανάτου.

Οι Ευρωπαίοι τα χέρια τους κρατώντας ανοιχτά,
εκστατικά προσεύχονται γιομάτοι από ικεσία
και ψάλλουνε καθολικές ωδές μουρμουριστά,
που εμάθαν όταν πήγαιναν μικροί στην εκκλησία.

Και οι Έλληνες, με τη μορφή τη βασανιστική,
από συνήθεια κάνουνε, πριν πέσουν, το σταυρό τους
κι αρχίζοντας με σιγανή φωνή « Πάτερ ημών...»
το μακρουλό σταυρώνουνε λερό προσκέφαλό τους.

BookSyros: Ο Άγιος Νικόλαος ας στέκει πάντοτε προστάτης και φρουρός στο πλευρό των ναυτικών για να έχουν «καλές θάλασσες και γρήγορη επάνοδο στις πατρίδες τους»!