«Αστέρι Θεϊκό» -Κωστής Παλαμάς

 

Τι φως και χρώμα κι ομορφιά να σκόρπιζε το αστέρι

όπου στην κούνια του Χριστού τους Μάγους έχει φέρει;

Ποιος άγγελος το διάλεξε για τέτοιο ταχυδρόμο;

Τα άλλα τα αστέρια θάβλεπαν το φωτεινό του δρόμο

 

κι από τη ζήλια θάτρεμαν… Αστέρι, σε ποια χώρα

του απέραντου σου ουρανού να λαμπυρίζεις τώρα;

Η παντοδύναμη φθορά μην έσβησε το φως σου

ή μήπως είσ’ αθάνατο κι εσύ, σαν το Χριστό σου;

 

Δεν κατεβαίνει η λάμψη σου εδώ στα χώματα μας;

Για όλα τα άστρα αλίμονο δεν είναι η ματιά μας…

Τι φως και χρώμα κι ομορφιά να σκορπίζει το αστέρι,

όπου στην κούνια του Θεού τους Μάγους έχει φέρει;

Συγγραφικές συμβουλές

από την Άγκαθα Κρίστι

Η Άγκαθα Κρίστι ήταν Βρετανίδα συγγραφέας, ευρέως γνωστή για τα αστυνομικά μυθιστορήματά της, καθώς και για τους λογοτεχνικούς ήρωες που δημιούργησε, τον δαιμόνιο ντεντέκτιβ Ηρακλή Πουαρό και τη Μις Μαρπλ.

(Επιμέλεια: Book Press)

 

Η Κρίστι έγραψε εξήντα έξι αστυνομικά μυθιστορήματα, δεκατέσσερις συλλογές διηγημάτων, αρκετά θεατρικά έργα, καθώς και ορισμένα μη μυθοπλαστικά βιβλία, μεταξύ των οποίων μία αυτοβιογραφία. Το θεατρικό της με τίτλο «Ποντικοπαγίδα» είναι το μακροβιότερο έργο στην ιστορία του παγκόσμιου θεάτρου.

Ακολουθούν πέντε συγγραφικές συμβουλές της Άγκαθα Κρίστι προς φερέλπιδες μυθιστοριογράφους.

 1. Η αρχή είναι πάντα δύσκολη

«Φυσικά, κάθε φορά που προσπαθούμε να ξεκινήσουμε ένα μυθιστόρημα, θα χρειαστεί να ξαναζήσουμε αυτές τις φριχτές πρώτες τρεις εβδομάδες, τον πρώτο μήνα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο μαρτύριο».

2. Λίγη άνεση δεν βλάπτει

«Όταν περπατάτε ή όταν κάνετε μπάνιο, όταν κάνετε κάτι βαρετό. [...] Πριν από χρόνια, σκαρφιζόμουν τις ιστορίες μου ενώ βρισκόμουν στην παλιά μπανιέρα μου - απλώς καθόμουν, σκεφτόμουν ανενόχλητη, και άφηνα στην άκρη της μπανιέρας φαγωμένα μήλα».

3. Κάθε λογοτεχνικός χαρακτήρας κρύβει μια σκοτεινή πλευρά

«Όλοι είμαστε εν δυνάμει δολοφόνοι. Σε όλους εμφανίζεται κατά καιρούς η επιθυμία να σκοτώσουμε, αλλά και η θέληση να το κάνουμε».

4. Οι δράσεις των ηρώων σας φανερώνουν την προσωπικότητά τους

«Για να καταλάβουμε τα κίνητρα για μία πράξη, θα πρέπει να μελετήσουμε το αποτέλεσμά της».

5. Το γράψιμο είναι μια μοναχική διαδικασία

«Ανέκαθεν πίστευα πως στη συγγραφή είναι αδύνατο να συνεργαστείς με κάποιον, γιατί όταν δύο άνθρωποι γράφουν το ίδιο βιβλίο, ο καθένας θεωρεί πως εισπράττει όλο το άγχος μα μονάχα τα μισά συγγραφικά δικαιώματα».

ΠΗΓΗ: https://bookpress.gr/

Η πολιορκία της Τροίας

 Μια αναδιήγηση της Ιλιάδας 

Θοδωρής  Καλλιφατίδης – Εκδόσεις  ΠΑΤΑΚΗ

 Σε ένα μικρό ελληνικό χωριό, υπό γερμανική κατοχή από το 1941, καταφτάνει με το λεωφορείο από την Αθήνα η καινούρια δασκάλα, «μια νέα γυναίκα, ντυμένη στα μαύρα και λεπτή σαν φλόγα από κεράκι»...  Όταν οι Εγγλέζοι βομβαρδίζουν το χωριό για να καταστρέψουν το πρόχειρο αεροδρόμιο που έχουν φτιάξει εκεί οι Γερμανοί, η νεαρή δασκάλα καταφεύγει με τους μαθητές της σε μια κοντινή σπηλιά. Υπό τον ήχο των σειρήνων, μες στο μισοσκόταδο και στην υγρασία, αρχίζει να λέει στα παιδιά μια ιστορία για έναν άλλο πόλεμο, τότε που οι Έλληνες πολιορκούσαν την Τροία.

Μέρα με τη μέρα, αφηγείται ηρωικές μάχες, κακουχίες και αβάσταχτες απώλειες· δίνει φωνή στους πολιορκητές και στους πολιορκημένους, μιλά για την αγωνία, τον φόβο, τη νοσταλγία που τους βαραίνουν, περιγράφει πώς πολεμούσαν μεταξύ τους οι αντίπαλοι …

Εν τω μεταξύ, κατακτητές και κατακτημένοι μπλέκονται σ’ ένα παράξενο γαϊτανάκι ζωής, θανάτου και επιβίωσης: Η Αντίσταση και οι καταδότες, τα καμιόνια με τους μελλοθάνατους, οι εκτελέσεις αθώων…

Ώσπου, την τελευταία μέρα του πολέμου, ο καθένας θα ακολουθήσει τη μοίρα του…

Η πολιορκία της Τροίας και η πολιορκία ενός χωριού, το έπος και η ιστορία – δόρατα και βόμβες, μονομαχίες και εκρήξεις, στρατός εναντίον στρατού, άνθρωπος εναντίον ανθρώπου. Διαχρονικές αλήθειες για τη βαρβαρότητα του πολέμου και τη σημασία της ανθρωπιάς.

«Μην κυνηγάτε τη δόξα»

6 συγγραφικές συμβουλές από τον Ίαν Μακ Γιούαν

Επιμέλεια: Book Press

 

Ο Βρετανός Ίαν Μακ Γιούαν, πεζογράφος σεναριογράφος και θεατρικός συγγραφέας, είναι ευρέως γνωστός για τα φιλόδοξα μυθιστορήματά του, στα οποία μιλά για την τραγικότητα των σχέσεων, την αγάπη, τη μοίρα, τα ψέματα και τις αυταπάτες. Έχει τιμηθεί με Μπούκερ, το Βραβείο Ιερουσαλήμ, κ.ά.

Ακολουθούν έξι συγγραφικές συμβουλές από τον Ίαν Μακ Γιούαν, αποσπάσματα από συνεντεύξεις του.

 1. Το σημαντικότερο στοιχείο σε ένα μυθιστόρημα είναι η ίδια η αφήγηση

«Οι μυθιστοριογράφοι πρέπει να γνωρίζουν πώς να διαχειρίζονται τη ροή των πληροφοριών και, το σημαντικότερο, πρέπει να είναι πολύ ικανοί αφηγητές».

2. Πρέπει να κεντρίζετε το ενδιαφέρον του αναγνώστη

«Η μεγαλύτερη αναγνωστική απόλαυση μάλλον κρύβει ένα στοιχείο αυτό-εκμηδενισμού. Σε έχει απορροφήσει το διάβασμα και μετά βίας θυμάσαι πως υπάρχεις».

3. Ο συγγραφέας είναι ένας κατάσκοπος

«Κατά μία έννοια, όλα τα μυθιστορήματα είναι κατασκοπικά, και όλοι οι μυθιστοριογράφοι είναι κατάσκοποι».

4. Οι αυστηρές κριτικές μάς κάνουν πιο ανθεκτικούς

«Η ανάγνωση των κριτικών μάς κάνει πιο ανθεκτικούς. Είναι σαν κύματα που ξεπλένουν και απομακρύνουν ολόκληρα στρώματα από το δέρμα μας».

5. Μην κυνηγάτε τη δόξα

«Δεν με ενδιαφέρουν πια τα Μπούκερ. Νομίζω πως χρειαζόμαστε κάτι που να θυμίζει περισσότερο τα βραβεία Πούλιτζερ, που δεν μας δίνουν την εντύπωση πως οι συγγραφείς συμμετέχουν σε έναν μεγάλο αγώνα».

6. Τα μυθιστορήματά σας δεν πρέπει να έχουν περιττά στοιχεία

«Πόσο συχνά διαβάζει κανείς ένα σύγχρονο, ογκώδες μυθιστόρημα και σκέφτεται σιωπηλά, επαναστατημένος, πως το βιβλίο θα ήταν πολύ καλύτερο αν είχε μόνο το μισό ή το ένα τρίτο της έκτασής του;»

ΠΗΓΗ: https://bookpress.gr/

«Η Λιομαζώχτρα»

Νικηφόρου Βρεττάκου «Τα Ποιήματα»,

ποιητική συλλογή 

«Το Απογευματινό Ηλιοτρόπιο»

«Με τη σκάλα στον ώμο, ανάμεσα στις ελιές, επέρασε
το φάντασμά της. Ήταν η μάνα μου, τη γνώρισα
απ’ το τσεμπέρι της που σάλευε λυμένο, από τα χέρια
κι από τη δέσμη του φωτός που απόπνεε το χαμόγελό της.
Η ώρα, το χώμα, ο γνώριμος κυματισμός του εδάφους
ταίριαζαν με την παρουσία της. Τη φώναξα χωρίς
αμφιβολία καμιά. εκείνη με χαιρέτησε
μ’ ένα νόημα αέρινο. Πάτησε έπειτα στα νύχια,
πήρε ν’ ανυψώνεται. Διάσχιζε τον αέρα
προς τον ουρανό, όπως ήταν, με τη σκάλα της.

 

(Κάθε τέτοια εποχή, απλώνει τα λιοπάνια της
και τα ξαναμαζεύει. Έρχεται και βοηθάει τη γη.)»

«Οι κερασιές που ήθελαν να ανθίσουν»

 Sun-Mi Hwang - Εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ

 

«Επειδή απαγορεύεται, δεν σημαίνει κιόλας ότι δεν προσπαθεί κανείς να μπει κρυφά

στο κτήμα σας. Αυτό ακουγόταν εύλογο. Πώς θα άλλαζε, όμως, ο κόσμος αν κανένας

δεν αψηφούσε τις απαγορεύσεις;

Ο Κανγκ κάρφωσε το βλέμμα του στο παράθυρο καθώς ερχόταν η νύχτα…

Δεν μπορούσε να αρνηθεί πως η εκδίκηση ήταν που τον έκανε να αγοράσει αυτό το

μέρος, περισσότερο για να αποδείξει στον εαυτό του πόσο ψηλά είχε φτάσει. Έβγαζε

πάνω στους άλλους αυτά που είχε νιώσει ως παιδί, Αλλά και πάλι, δεν ήθελε να

κατεδαφίσει το φράχτη αμέσως. Το να ξεκινάει κάποιος ακούγοντας το συναίσθημά του

ήταν ένας σίγουρος τρόπος για να οδηγηθεί σε μπελάδες…

Για πρώτη φορά συνειδητοποίησε ότι είχε κλειδώσει τον εαυτό του σε ένα νησί δικής

του επινόησης…

Κικιρίκουου!

Ο Κανγκ πήγε στον πίσω κήπο νιώθοντας τεράστια ευγνωμοσύνη για τον κόκορα. Ο

κόκορας ήταν η απόδειξη ότι ο κόσμος δεν είχε τελειώσει γι’ αυτόν…»

 Οι Κερασιές που Ήθελαν να Ανθίσουν είναι μια ιστορία εξιλέωσης ενός πληγωμένου άντρα που προσπαθεί να ξανακερδίσει την πίστη του στην ανθρωπιά. Ένα ταξίδι στο παρελθόν και στα κατάβαθα του εαυτού, ένα ταξίδι αυτογνωσίας μπροστά στην αβεβαιότητα, ένα ταξίδι συγχώρεσης και αγάπης που μέσα από την υπέροχη εικονογράφηση αγγίζει την ψυχή του αναγνώστη.

Η Sun-Mi Hwang είναι συγγραφέας των best-seller «Η κότα που ονειρευόταν να Πετάξει» και «Ο Σκύλος που Τόλμησε να Ονειρευτεί» (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

 Σε μαγεύει… Θα προκαλέσει δάκρυα συγκίνησης σε άντρες και γυναίκες… Independent

Η ιστορία με απορρόφησε εντελώς... Απίστευτα πρωτότυπη... Θα γίνει αμέσως κλασικό! Guardian

«Γράφε για όσα ξέρεις»

Επιμέλεια: Σόλωνας Παπαγεωργίου

https://bookpress.gr/ 

 

Ελένη Γιαννακάκη-Συγγραφέας*: «Η αφήγηση αυτή καθ’ αυτή θα σας οδηγήσει στη γνώση»

Προσωπικά θα έλεγα στους νεοσσούς μας: γράφετε γι' αυτά που σας ενδιαφέρουν είτε τα γνωρίζετε είτε όχι!

Αν σας ενδιαφέρει ο εαυτός σας, η ψυχολογία σας ή η προσωπική σας ιστορία και θέλετε να την κοινοποιήσετε στους άλλους, απολύτως κανένα πρόβλημα με αυτό.

Αν όμως, πέρα απ’ τα προσωπικά σας βιώματα, υπάρχουν κι άλλα ζητήματα/θέματα που σας ιντριγκάρουν ασχοληθείτε μ’ αυτά είτε τα γνωρίζετε σε βάθος είτε όχι.

Θα μάθετε γράφοντας: Όχι μόνο επειδή κατ’ ανάγκη θα κάνετε κάποια σχετική προεργασία, αλλά γιατί η αφήγηση αυτή καθ’ αυτή θα σας οδηγήσει στη γνώση, η αφήγηση θα σας πάει εκεί που αυτή θέλει χωρίς να το έχετε προσχεδιάσει, έτσι που κάποια στιγμή θα αναρωτηθείτε με έκπληξη, α, αυτό ήταν τελικά; Μα πάντα το ήξερα...

*Η  πεζογράφος Ελένη Γιαννακάκη χαρακτηρίζεται από τους ομότεχνούς  της ως εξαιρετικά  ταλαντούχα. Διαθέτει ένα σπάνιο καλλιτεχνικό ένστικτο και έχει να επιδείξει διάφορα επιτεύγματα στην ελληνική λογοτεχνία. Γνωστά βιβλία με την υπογραφή της: «Σκούρο γκρι, σχεδόν μαύρο», «ΣΝΑΦ», «Περί ορέξεως και άλλων δεινών», «Τα Χερουβείμ της μοκέτας» κ.α.

Είναι το διάβασμα πολυτέλεια

στην ψηφιακή εποχή;

(ΓΙΩΡΓΟΣ ΡΟΜΠΟΛΑΣ - https://www.oneman.gr/ )

 

Γιατί διαβάζουμε τελικά; Αν το καλοσκεφτείς είναι λίγο παράξενο να περνάς τον ελεύθερό σου χρόνο έτσι… Θα μπορούσες να κάνεις βόλτες, να βλέπεις τηλεόραση, να πηγαίνεις στο γήπεδο, να παίζεις χαρτιά, να κοιτάς τα περιστέρια να φτιάχνουν φωλιές στο μπαλκόνι σου, κάτι άλλο, οτιδήποτε.

Κι όμως, πολλές φορές το μόνο που θες είναι να απομονωθείς από τους πάντες ακολουθώντας βήμα-βήμα μία ιστορία μέχρι να γίνεις ένα με τους χαρακτήρες του βιβλίου… Η φαντασία είναι μέγα κόλλημα και το διάβασμα ανοίγει τους ορίζοντες. Πάντα έτσι ήταν, δεν είναι κάτι καινούργιο αυτό.

Το διάβασμα σου δίνει ευκαιρίες για αναστοχασμό, σε στέλνει ταξίδια σε μέρη που δε θα πας ποτέ, σε επαναφέρει στην πραγματική ζωή και σε αποσυνδέει από την ψηφιακό εθισμό. Ή μπορεί πιο απλά να σε χαλαρώνει – πολύ πιο ανώδυνα από ότι δύο ποτήρια αλκοόλ που καταπίνεις λαίμαργα σαν να είναι κάποιου είδους φάρμακο.

Είναι, λοιπόν, πολυτέλεια το διάβασμα στην ψηφιακή εποχή; Φυσικά. Όπως και κάθε άλλη διαδικασία που απαιτεί χρόνο και ηρεμία. Σε ένα σύμπαν που δε σταματάμε ούτε για ένα λεπτό να σκεφτούμε για δεύτερη φορά κάποια πράγματα, που χρειάζεται συνεχώς να γεμίζουμε το είναι μας με ψηφιακή ντοπαμίνη, ναι, είναι…

 Σε κάθε περίπτωση είναι απολύτως αναγκαίο να πέσουν οι ρυθμοί για να βρούμε ξανά τη διαδικασία του διαβάσματος. Ή έστω να χρησιμοποιήσουμε το διάβασμα ως το αντίδοτο σε αυτές τις απάνθρωπες ταχύτητες. Ως μία λογοτεχνική άσκηση ζεν απέναντι στην τρέλα του μεταμοντέρνου κόσμου.

 BookSyros: Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο oneman.gr

 

«Η ώρα της Ιστορίας»

 Στρατής Μυριβήλης: Περιοδ. Νέα Εστία 

(τεύχος 334, 15 Νοεμβρίου 1940)

 

«...Αυτή η ομοθυμία των δέκα εκατομμυρίων Ελλήνων, με την οποία αντίκρυσαν το φοβερό γεγονός του πολέμου, είναι θαρρώ το πιο σπουδαίο φαινόμενο στην ιστορία του έθνους μας ολόκληρη. Η Ελλάδα σύσσωμη, σύψυχη, στάθηκε μπροστά στο ανοιχτό βιβλίο της Μοίρας και υπαγορεύει το νέο κεφάλαιο της ιστορίας της (...) Αυτό το θάμα δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται μέσα στην ιστορία της φυλής. Δε θα ‘ναι και η στερνή. Γιατί η Ελλάδα, μέσα στο προνομιούχο κύτταρο της , είναι ένας αιώνια νέος και ολοζώντανος οργανισμός. Είναι η ίδια η έννοια της νιότης, ενσαρκωμένη σε μια ράτσα εύστροφη, ευφάνταστη, γεμάτη πείσμα και γοητευική τρέλα. Απ’ την άλλη μεριά των συνόρων μας χτυπά ένας λαός 45 εκατομμυρίων. Τον νικούμε γιατί είμαστε μια φυλή αρσενική και λεύτερη, κι είναι μια φυλή από 45 εκατομμύρια σκλάβους. Είναι ένας αγώνας άνισος αυτός και οι λαοί του κόσμου, οχτροί και φίλοι και αδιάφοροι, τον παρακολουθούν με κατάπληξη. Ποιο θα ‘ναι το τέλος του; Ελάχιστα ενδιαφέρει αυτό το τέλος. Ολάκερη η δικαίωσή μας στέκεται στην αρχή...»

«Ο τόπος»

Annie Ernaux

(Νόμπελ Λογοτεχνίας 2022)

Εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

 

«Η Annie Ernaux (Ανί Ερνό) με αφορμή την προσωπική της εμπειρία γράφει για όλα όσα συνδέουν αλλά και απομακρύνουν τους πατεράδες από τις κόρες αναλύοντας τι σημαίνει να χάνεις έναν γονιό, τα παιχνίδια που παίζει η μνήμη, τη σταδιακή αποξένωση ανάμεσα σε άτομα διαφορετικών γενιών και κοινωνικών τάξεων. Καθώς περιγράφει τη ζωή του πατέρα της, συμφιλιώνεται με τον πρόσφατο θάνατό του και με ό,τι εκείνος της κληροδότησε το οποίο, όπως η ίδια λέει χαρακτηριστικά, «αναγκάστηκα να αποχωριστώ όταν μπήκα στον κόσμο των μορφωμένων αστών». (Από τον εκδότη)
«Ένα βιβλίο πάνω στο ορυκτό βίωμα. Πώς οι σπουδές αλλάζουν τον άνθρωπο. Πώς ανοίγει κάτω απ’ τα πόδια σου γκρεμός, που σε ξεκόβει από την παλιά ζωή. Πώς ο γονιός πεθαίνει, γίνεται ανάμνηση. Δεν λες τα λόγια που πρέπει την ώρα που πρέπει, γιατί δεν ξέρεις πώς να τα πεις. Και εκ των υστέρων, τα γράφεις. Ο πόνος αγκαλιά με τη χαρά. Η βαθιά περηφάνια του πατέρα. Η κόρη του ανήκει πια «στον κόσμο που τον είχε καταφρονήσει.

Το βιβλίο αυτό μιλάει για τους ανθρώπους που μας γέννησαν. Για τη μέγγενη του περιβάλλοντος, το τι σημαίνει να είσαι πατέρας, αλλά και να είσαι η κόρη αυτού του πατέρα.»  (Από το προλογικό σημείωμα της Σοφίας Νικολαΐδου)

 

 BookSyros:Ξεφυλλίστε ΕΔΩ τις πρώτες σελίδες του βιβλίου !

Φεστιβάλ Βιβλίου Χανίων:

 Καλή αρχή, μεγάλη αισιοδοξία

(Του Γιάννη Ν. Μπασκόζου - https://www.oanagnostis.gr/)

 

Οργανώθηκε και πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία το 1^ο Φεστιβάλ Χανίων αφήνοντας τους φίλους του βιβλίου απόλυτα ευχαριστημένους, τους δημοτικούς άρχοντες έκπληκτους («δεν είχαμε φανταστεί τέτοια απήχηση»), τους οργανωτές ικανοποιημένους και τους συγγραφείς ενθουσιασμένους (και ποιος πάει στα Χανιά και δεν θαμπώνεται από την ομορφιά της πόλης;). Ήταν μια άψογη οργάνωση σε πολλαπλούς χώρους, με πολλές θεματικές , οι οποίες συνέκλιναν στον κεντρικό τίτλο «Στις γραμμές των συνόρων». Τα Χανιά απέδειξαν ότι μπορούν να οργανώσουν κάτι μεγάλο, δημιουργικό, ευφάνταστο, γοητευτικό. Μπορούν να μπουν επάξια στις σημαντικές πόλεις στον πολιτιστικό μας χάρτη.

Ευχάριστη έκπληξη ήταν ο συνασπισμός τεσσάρων βιβλιοπωλείων της πόλης (Μυθολογία, τρενάκι, koukoubook, librairie) που ενώθηκαν ειδικά με κοινό ΑΦΜ και κοινή παρουσία παρουσιάζοντας όλα τα βιβλία όλων των συγγραφέων και δημοσιογράφων που έλαβαν μέρος με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στο Φεστιβάλ.  Στο Φεστιβάλ Βιβλίου Χανίων  δεν συμμετείχαν  εκδότες με περίπτερα, όπως στις Εκθέσεις Βιβλίου. Αυτό έδωσε τη δυνατότητα στους οργανωτές των εκδηλώσεων να επιλέξουν θέματα και συγγραφείς ανεξάρτητα από τις εκδοτικές στρατηγικές,  χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η συνεργασία εκδοτών και διοργανωτών δεν ήταν και είναι απαραίτητη και δυναμική.

Η συνέχεια ελπίζουμε να δικαιώσει τις προσδοκίες όλων των φίλων του βιβλίου.

 (BookSyros: Και να γίνει παράδειγμα προς μίμηση   σε όσο γίνεται περισσότερους δήμους της χώρας μας!)

ΠΗΓΗ-(Πήρες άρθρο): oanagnostis

Νόμπελ Λογοτεχνίας 2022

 Φετινή νικήτρια η Ανί Ερνό.

 Πρόκειται για τη συγγραφέα πίσω από βιβλία,  όπως «Το Γεγονός» και «Ο Τόπος». 

«Το Νόμπελ Λογοτεχνίας για το 2022 απονέμεται στη γαλλίδα συγγραφέα Annie Ernaux για το θάρρος και την κλινική ακρίβεια με την οποία αποκαλύπτει τις ρίζες, την αποξένωση και τους συλλογικούς περιορισμούς της προσωπικής μνήμης», σημειώνει η Σουηδική Ακαδημία. 

«Στο συγγραφικό της έργο, η Ερνό εξετάζει με συνέπεια και από διαφορετικές οπτικές γωνίες μια ζωή που χαρακτηρίζεται από έντονες ανισότητες, όσον αφορά το φύλο, τη γλώσσα και την τάξη. Η πορεία της προς τη συγγραφή ήταν μακρά και επίπονη».

Η Ανί Ερνό (1940) είναι μία από τις σημαντικότερες σύγχρονες συγγραφείς της Γαλλίας. Έχει λάβει πλήθος διακρίσεων για το πλούσιο πεζογραφικό της έργο που αφορμάται από την προσωπική της εμπειρία, στο οποίο ξεχωριστή θέση έχει η αυτοβιογραφία της με τίτλο Τα χρόνια (2008).

Μεταξύ άλλων τιμήθηκε με το βραβείο Μαργκερίτ Γιουρσενάρ για τη συνολική της συνεισφορά στα γράμματα, ενώ ήταν υποψήφια για το Man Booker International το 2019. Από τις εκδόσεις Μεταίχμιο κυκλοφορούν τα βιβλία της Ο τόπος (2019), Μια γυναίκα (2020), Τα χρόνια (2021) και Το γεγονός (2022)

ΠΗΓΗ: https://www.lifo.gr/ 

«Ένα ποτάμι με βιβλία»

 Ο δρόμος της Ουτρέχτης γέμισε               με χιλιάδες βιβλία που φωτίζουν!

 

Ένα ποτάμι βιβλία γέμισε ένας κεντρικός δρόμος της Ουτρέχτης στην Ολλανδία και όποιος το επιθυμεί μπορεί να πάρει όποιο του αρέσει.

Ο λόγος; Μα το ετήσιο Διεθνές Φεστιβάλ Λογοτεχνίας που διοργανώνεται στην ολλανδική πόλη και ξεκίνησε στις 23 Σεπτεμβρίου  και θα έχει διάρκεια δύο εβδομάδων.

Η έναρξη του φεστιβάλ σηματοδοτήθηκε από που φωτίζουν και τοποθετήθηκαν στο δρόμο. Πρόκειται για ένα installation με 10.000 βιβλία που δημιουργήθηκε από την ισπανική καλλιτεχνική ομάδα Luzinterruptus.

Μάλιστα, αποτελεί και μία σιωπηρή διαμαρτυρία για τις συνέπειες της κίνησης στους δρόμους και την μόλυνση της ατμόσφαιρας στην ζωή της πόλης, αντικαθιστώντας τον θόρυβο και την ρύπανση με λέξεις, ποιήματα, σελίδες βιβλίων και απαλό φωτισμό. 

Τα 10.000 βιβλία συγκεντρώθηκαν από πολίτες της Ουτρέχτης, οι οποίοι παρέδωσαν παλιά βιβλία τους στην Δημόσια Βιβλιοθήκη της πόλης και το κατάστημα second hand βιβλίων Kringloop de Arm, προκειμένου να τους δώσουν νέα πνοή.

Και -ποιος ξέρει!- μπορεί να λάμψουν ξανά σε βιβλιοθήκες ή κομοδίνα άλλων πολιτών, καθώς μπορεί όποιος θέλει να πάρει ένα από αυτά τα βιβλία στο σπίτι του.

Η Ουτρέχτη είχε ανακηρυχθεί από την UNESCO το 2017 πόλη της λογοτεχνίας, στο πλαίσιο του Δικτύου δημιουργικών πόλεων, καθώς διαθέτει 56 βιβλιοπωλεία, 200 εκδότες και 26 βιβλιοθήκες.

 

ΠΗΓΗ: https://www.npress.gr/

Το ταξίδι ξεκίνησε!

 

Μετά από δυόμιση χρόνια αναβολής των συναντήσεών μας λόγω των περιοριστικών υγειονομικών μέτρων, παλιά και νέα μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης Ερμούπολης «Μάνος Ελευθερίου» συναντηθήκαμε την Παρασκευή 23 Σεπτέμβρη στο γνώριμο, φιλικό και πάντα φιλόξενο χώρο της δημοτικής βιβλιοθήκης Ερμούπολης  και ξεκινήσαμε το πρώτο μας ταξίδι στις θάλασσες της Λογοτεχνίας!

Στο πρώτο μας  «λιμάνι» σταθήκαμε για να συζητήσουμε γύρω από βιβλία που προσεγγίζουν λογοτεχνικά το θέμα «Μικρασιατική καταστροφή».

Μέσα σε κλίμα εγκαρδιότητας κι ευχάριστης διάθεσης «εντοπίσαμε» βιβλία και συζητήσαμε για τον τρόπο που κάθε συγγραφέας προσέγγισε το μεγάλο αυτό θέμα, με ιδιαίτερη αναφορά στα βιβλία «Και η ψυχή στη Σμύρνη» του συριανού συγγραφέα Γιάννη Ρουσσουνέλου, «Ματωμένα χώματα», το κλασσικό βιβλίο της Διδώς Σωτηρίου, χωρίς να λείψουν και οι αναφορές σε άλλους συγγραφείς, όπως Κόντογλου, Βενέζης, Κονδύλης κ.α.

Επρόκειτο για ένα σημαντικό, εθνικό θέμα που δεν εξαντλείται όσες συναντήσεις και συζητήσεις να αφιερωθούν, ωστόσο η συζήτηση στάθηκε αφορμή για να αναλογιστούμε και να θυμηθούμε μέσα από διαφορετικές λογοτεχνικές εμπειρίες γεγονότα και μεγάλες κοινωνικές-ιστορικές στιγμές της ιστορίας μας.

Επόμενο «λιμάνι» η Λέσχη Ανάγνωσης Ερμούπολης «Μάνος Ελευθερίου» θα «πιάσει» την Παρασκευή 22 Οκτώβρη, 7.30μμ, στο cafe του ξενοδοχείου ΕΡΜΗΣ, ελπίζουμε και με νέους συνταξιδιώτες της λογοτεχνίας!

«Τρύγος» - Γιάννης Ρίτσος

Άσπρα σπίτια κάτασπρα, 

τα βερικοκιά τα κεραμίδια, 
τα γαλανά παραθυρόφυλλα, 
τ’ άλογα τα κανελιά , μες τον αυλόγυρο 
τ’ άσπρα, μες το πράσινο 
τα μπαλκόνια, μάλαμα και θάλασσα 

Τα μουλάρια στον ανήφορο της πέτρας 
και τα γαϊδουράκια μες τ’ αγκάθια, 
ψάθες και μαχαίρια και καλάθια, 
μες τ’ αμπέλι γέλια 

Δάχτυλα και γόνατα στήθια και σαγόνια 
μες το μούστο ματωμένα, 
κόκκινες φωτιές κι ιδρώτα, 
στις κατηφοριές 
το χρυσό κακάρισμα της κότας 

Κι όπως γαλανίζει το βραδάκι, 
το μαβί, το βιολετί 
να κι η Παναγιά στη δημοσιά 
πλάι στα κάρα, στα κουδούνια, 
στα σταμνιά και στα κλαδωτά μαντήλια, 
να κρατάει στην ασημένια της ποδιά 
πέντε οκάδες κόκκινα σταφύλια. 

«Η σχολική εκδρομή»

Κατερίνα Αγγελάκη –Ρουκ 

 

Μες τη βαριά ανία της τάξης

όταν φέρναν δάκρυα τ’ ανούσια δευτερόλεπτα

μόνο η ιδέα της εκδρομής άνοιγε την καρδιά μου ·           

τα πούλμαν σαν τα έβλεπα έξω απ’ την πόρτα της αυλής

κι όπου να’ ναι, σαν να’ χανε φτερά

θα ‘παιρναν το δρόμο του βουνού ή της θάλασσας.

Ένα σύννεφο-όνειρο τύλιγε τη μακρινή ημερομηνία

που έλαμπε όλο και πιο κοντά περνώντας οι εβδομάδες.

Και ,αχ, η ανυπομονησία αποβραδίς, 

το καλαθάκι με τα σάντουιτς,

το  καινούργιο παντελόνι κι η βελονιά της τελευταίας στιγμής….

Και μετά η επιστροφή σαν θάνατος,

όπως η λίγη νύχτα μπερδεύει τα τελευταία δέντρα της εξοχής

με τα πρώτα σπίτια της πόλης 

και μερικοί έχουν πια αποκοιμηθεί,

ενώ άλλοι σε υπερένταση τραγουδούν ακόμη.

Μαθαίνω ν’ αντιστρέφω  το κλάσμα της πρωινής χαράς

με το δάχτυλο στο κουδούνι του σπιτιού.

Τέλειωσε, λέω· η μέρα αυτή,

που στον ορίζοντα του μέλλοντος γυάλιζε κάποτε,

πλησίασε, μεγάλωσε, ήρθε, τελείωσε.

Έτσι θα ‘ναι και με τη ζωή ….

Πώς πέρασες; Τι έγινε, πού είναι το πετσετάκι;

Το ‘χασες ; Η μάνα μου ρωτάει  . Αυτό ήταν … πάει.   

                                                                

ΠΗΓΗ: http://ekpromeletis.blogspot.com/

Ανδρέας Εμπειρίκος

Αρχάγγελος τον Σεπτέμβριον

βοά μέσα στην πλάση

“Τις μέρες τις γλυκιές του Σεπτεμβρίου, όταν δεν έχει ακόμη
βρέξει και είναι το άκουσμα των ήχων πιο αραιό και η
γεύσις των ωρών και από του θέρους πιο πυκνή, όταν στους
κήπους σκάνε τα ρόδια, και πάλλονται υψιτενείς οι στήμονες
των λουλουδιών, και σφύζουν στις πορφύρες των φλεγόμενοι
οι ιβίσκοι, όλοι σαν υπερβέβαιοι γαμβροί που στων νυμφών
κτυπούν τις θύρες, τότε, σαν να ‘ναι πάντα καλοκαίρι (γιατί
όποια κι αν είναι η εποχή, ο πόθος είναι πάντα θέρος) ανα-
γαλλιάζουν οι ψυχές, και ο Έρωτας, ο πιο ξανθός αρχάγγε-
λος του Παραδείσου, βοά και λέγει στο κάθε που άγγιξε
κορμί: Τα ρούχα πέτα, γδύσου.
Τίποτε μη φοβάσαι.
Έαρ, χειμώνας, θέρος-
όπου κι αν είσαι-
είναι η ρομφαία μου μαζί σου.”

ΠΗΓΗ: https://homouniversalisgr.blogspot.com/

Γεώργιος Σουρής

«Ο σύγχρονος Αριστοφάνης»

 

Σαν σήμερα, στις 26 Αυγούστου 1919, απεβίωσε ο Γεώργιος Σουρής, ο ποιητής του «Ρωμιού» που μέσα από τους στίχους του δεν έπαψε να σχολιάζει και να σατιρίζει τους σύγχρονούς του Ρωμιούς, τους άρχοντες, ακόμη και τον ίδιο του τον εαυτό!

Με την ευκαιρία της επετείου του θανάτου του δημοσιεύουμε ένα χαρακτηριστικό του ποίημα αφιερωμένο -σε ποιον άλλο;- στο Ρωμιό!

Κι εμείς, «ποιητική αδεία», κάνουμε μία «μικρή προσθήκη» για να συνδέσουμε το χτες με το σήμερα για να φανεί  πόσο διαχρονικός κι επίκαιρος παραμένει ο μεγάλος αυτός σατιρικός ποιητής που προτάθηκε 5 φορές για το Νόμπελ Λογοτεχνίας, αλλά δεν ευτύχησε να αναδειχτεί νικητής!

 

«Στο Ρωμηό…»

«Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.

 

Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-
να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυό φορώντας τα πόδια που ‘χει
στο ‘να λουστρίνι, στ’ άλλο τσαρούχι.

 

Σουλούπι, μπόι, μικρομεσαίο,
ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.

 

Και ψωμοτύρι και για καφέ
το «δε βαριέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβέναγάς.

 

Δυστυχία σου, Ελλάς,
με τα τέκνα που γεννάς!
Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα,
τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;»

…………………………

 Πάνε τα χρόνια του Σουρή, οι εποχές αλλάξαν!

Τώρα γινήκαν οι Ρωμιοί  Έλληνες, Ευρωπαίοι,

μα τις παλιές συνήθειες και λάθη δεν ξεχάσαν,

δεν έπαψαν να αισθάνονται μεγάλοι και σπουδαίοι!

 

Ατσίδες, κουτοπόνηροι, «Ρωμιοί κομπιναδόροι»,

με ξένα κόλλυβα γλεντούν, πίνουν και ξεφαντώνουν!

Κράτος κι Ευρώπη ξεγελούν, δεν τους πτοούν οι φόροι,

βρίσκουνε τρόπο να γλιστρούν και να επιβιώνουν!

 

Κι αν όλα αυτά σας φαίνονται υπερβολές κι αστεία,

διότι η Ελλάδα έγινε σύγχρονη Πολιτεία,

ρίξετε γύρω μια ματιά στο τότε και στο τώρα,

να δείτε αν βελτιώθηκαν και οι Ρωμιοί κι η χώρα!