«Χριστούγεννα»

Διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

 

«Εάν το Πάσχα είναι η λαμπρότατη του Χριστιανισμού εορτή, τα Χριστούγεννα βεβαίως είναι η γλυκύτατη και συγκινητικωτάτη, και δια τούτο ανέκαθεν εθεωρήθη ως οικογενειακή κατ’ εξοχήν εορτή.
Εν τη Εσπερία δε τα κατ’ αυτήν ανεπτύχθησαν και διετυπώθησαν όντως, ώστε προσέλαβεν ιδιόρρυθμόν τινα τύπον, και ήθη, έθιμα και παραδόσεις ιδιαίτεραι προς αυτήν συνεκροτήθησαν και επ’ αυτής αντεπέδρασαν.
Ολόκληρον φιλολογίαν αποτελούσι τα λεγόμενα Contes de Noël, τα χριστούγεννιάτικα δηλ. παραμύθια, ών τινα εξόχων συγγραφέων έργα είναι ωραιότατα, βιβλιοθήκην δε ολόκληρον δύνανται να γεμίσωσι τα κατ’ έτος εκδιδόμενα Christmas Numbers, τα έκτακτα δηλ. φυλλάδια των εικονογραφημένων περιοδικών, τα δημοσιευόμενα επί τη εορτή των Χριστουγέννων, μετά καλών εικόνων και ποικιλωτάτης τερπνής ύλης.
Ουδέν δε άπορον αν εν τη Δύσει ιδίως ανεπτύχθη η εορτή αύτη, διότι εκ της Δύσεως έχει αν όχι την αρχήν, τουλάχιστον την τάξιν και την σύστασιν.
Γνωστόν ότι πρώτος ο θείος Χρυσόστομος, «ελθόντων τινών από της Δύσεως και απαγγειλάντων», εκανόνισε την εορτήν ταύτην εν τη Ανατολική Εκκλησία, ότε, κατ’ αυτόν τον μήνα Δεκέμβριον τη ιε’, εχειροτονήθη πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, περί τα τέλη του δ’ αιώνος.
Διότι, φαίνεται, έως τότε επεκράτει σύγχυσις, και εωρτάζετο μεν κατά τόπους η Χριστού Γέννησις, αλλ’ ετέλουν την εορτήν άλλοι άλλοτε και δεν συνεφώνουν περί της ημέρας. Η Δυτική Εκκλησία είχεν ορίσει απ’ αρχής την κε’ του Δεκεμβρίου και την ημέραν ταύτην έταξεν εν τη Ανατολή ο ιερός Χρυσόστομος.
Ουχ ήττον όμως η Χριστού Γέννησις ετιμάτο έκπαλαι εν τη Ανατολική Εκκλησία, οι μέγιστοι δε των Πατέρων, οίτινες έζησαν κατά την Δ’ εκατονταετηρίδα, τον χρυσούν εκείνον αιώνα της χριστιανικής Εκκλησίας, ων πολλοί είναι κατά τι αρχαιότεροι του Χρυσορρήμονος διδασκάλου, συνέθεσαν πανηγυρικούς και εγκωμιαστικούς λόγους προς τιμήν της ημέρας. Το δημοτικώτατον εκείνο άσμα, το «Χριστός γεννάται, δοξάσατε, Χριστός εξ ουρανών, απαντήσατε, Χριστός επί γης, υψώθητε», είναι κατά λέξιν ηρανισμένον εκ του πανηγυρικού του ιερού Γρηγορίου του Ναζιανζηνού, του και Θεολόγου επικαλουμένου. Εκ πανηγυρικού λόγου ελήφθη επίσης και το εξαποστειλάριον της εορτής. «Επεσκέψατο ημάς εξ ύψους ο Σωτήρ ημών, ανατολή ανατολών…» Η τελευταία αυτή φράσις, έχει το προνόμιον, ως ήκουσα, να εμπνέη μέγαν ενθουσιασμόν εις τους ατυχήσαντας μεν περί την γλώσσαν, Έλληνας δε την καρδίαν και το φρόνημα αδελφούς ημών της Καισαρείας και Καππαδοκίας, ευλόγως καυχωμένους και λέγοντας ότι «εξ Ανατολής το φως».

Χάρισε ένα βιβλίο, δυνάμωσε το φως!

Στις 21 Δεκεμβρίου χαρίζουμε βιβλία!

 

Το πιο μεγάλο φως του κόσμου θα φωτίσει την πιο σκοτεινή νύχτα του χρόνου. Χιλιάδες φωτεινά αστέρια θα ανάψουν στον σκοτεινό ουρανό χαρίζοντας την ομορφιά του πιο φωτεινού έναστρου ουρανού.

Το ELNIPLEX και η πολυάριθμη ομάδα βιβλιοπωλείων από όλη την Ελλάδα «Είμαστε το Βιβλιοπωλείο ΣΟΥ» οραματίστηκαν, συνεργάστηκαν και κάνουν πράξη μια μοναδική ιδέα.

ΚΑΘΙΕΡΩΝΟΥΜΕ την 21η ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ, τη μέρα του χειμερινού ηλιοστασίου για το βόρειο ημισφαίριο, τη μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου, ως ΗΜΕΡΑ ΑΝΤΑΛΛΑΓΗΣ ΒΙΒΛΙΩΝ με τους αγαπημένους μας, τους φίλους μας, τους μαθητές μας, τα παιδιά μας.

 

Αγόρασε ένα βιβλίο

Αντάλλαξε ένα βιβλίο

Δανείσου ένα βιβλίο

Δάνεισε ένα βιβλίο

Χάρισε ένα βιβλίο

Δυνάμωσε το φως

 

Μαζί.

Θα είναι ένα φως που θα φέρει τις ιστορίες σε κάθε σπίτι. Αυτές που κάνουν τους ανθρώπους να ξεχωρίζουν.

Θα είναι ένα φως που θα ξεπροβάλλει από τη λάμψη των ματιών, των παιδιών, των ανθρώπων και τις σελίδες των βιβλίων.

Άνθρωποι που αγαπούν το βιβλίο πήραν την πρωτοβουλία να ανάψουν τη φωτιά. Τώρα είναι η ώρα. Σήμερα είναι η μέρα. Να κάνουμε τη δική μας βιβλιοπλημμύρα!

Χάρισε ένα βιβλίο, δυνάμωσε το φως!

ΠΗΓΗ &  ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ: www.elniplex.com

«Το παιδί με τα σπίρτα»

Νικηφόρος Βρεττάκος

 

«Το παιδί της μεγάλωσε. Έκλεισε σήμερα

τα έξη χρόνια. Το χτένισε όμορφα.

Δε θα ‘χει πια ανάγκη. Περνά και το βλέπει.

Στη γωνιά της πλατείας στέκει σαν άντρας.

Απ’ τα πέντε κουτιά τα σπίρτα έχει κιόλας

πουλήσει τέσσερα. – Παίζει ο χειμώνας

στα δέκα του δάχτυλα. Έγινε νύχτα.

Κοιτάζει η μητέρα του δεξιά της, ζερβά της,

Απάνω και κάτω. Σκοτάδι:

“Ας μπορούσε ανάβοντας το παιδί μου ένα σπίρτο

να φωτίσει τον κόσμο”»

 (Ν. Βρεττάκος, Ποιήματα, εκδ. Τρία φύλλα)

 Σήμερα, 11 Δεκεμβρίου, είναι η Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού – αλλού αναφέρεται και ως η Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού, ενώ σήμερα επίσης είναι τα γενέθλια της UNICEF (United Nations International Children’s Emergency Fund). Tο Διεθνές Έκτακτο Ταμείο των Ηνωμένων Εθνών για τα Παιδιά ιδρύθηκε στις 11 Δεκεμβρίου του 1946 από τη Γενική Συνέλευση του νεοσύστατου, τότε, Οργανισμού, για να παράσχει αρωγή στα παιδιά που ζούσαν στα ερείπια του σαρωμένου από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο κόσμου.

"Πώς έγραψα το «Ζ»

 

Ο συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός, που έφυγε από τη ζωή πριν από 2 ημέρες σε ηλικία 89 ετών αφήνοντας ένα τεράστιο κενό στο χώρο των Γραμμάτων και των Τεχνών, υπήρξε ένας από τους δέκα πιο μεταφρασμένους έλληνες συγγραφείς (βάσει δεδομένων της UNESCO), με τα βιβλία του να έχουν μεταφραστεί σε 33 γλώσσες σε όλο τον κόσμο, καθώς και στη γραφή Μπράιγ.

Το μυθιστόρημα-ντοκουμέντο «Ζ» για τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη στις 2 Μαΐου του 1963, το οποίο μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά που το μετέτρεψε σε μια θρυλική οσκαρική ταινία, είναι ένα βιβλίο-σύμβολο της ελληνικής λογοτεχνίας.

Γραμμένο σχεδόν παράλληλα με την εξέλιξη των γεγονότων και της δίκης που συντάραξε την Ελλάδα, το «Ζ» εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1966 από τις εκδόσεις Θεμέλιο και κινείται στα όρια μεταξύ λογοτεχνίας και δημοσιογραφίας, με τον συγγραφέα να ενορχηστρώνει το δημοσιογραφικό και το προανακριτικό υλικό της υπόθεσης Λαμπράκη.

Στις σελίδες του βιβλίου ξεδιπλώνεται όλο το παρασκήνιο που οδήγησε στην αποκάλυψη της δολοφονίας του Λαμπράκη το 1963. Αποτελεί ένα πολιτικό θρίλερ και έναν ύμνο στην προσωπικότητα και το ήθος του Λαμπράκη, με τόσο συναρπαστική πλοκή που ξεχνά κανείς ότι πρόκειται για πραγματική ιστορία.

 «Δεν θα είχα γράψει την ιστορία αυτή, που συγκλόνισε την Ελλάδα -δήλωσε το 2012 ο Βασίλης Βασιλικός σε συνέντευξή του- αν δεν υπήρχε ο Δημήτρης Δεσποτίδης, ο οποίος επέμεινε αλλά και με βοήθησε να το γράψω, φέρνοντάς μου όλο το ανακριτικό υλικό, το οποίο δεν γνωρίζω πώς το είχε αποκτήσει. Είχα βέβαια τις εφημερίδες, αλλά είναι άλλο να διαβάζεις ακριβώς τι έχει πει ο μάρτυρας στον ανακριτή».

Παρ’ όλα αυτά, μεταξύ 1964 και 1966 ο Βασίλης Βασιλικός συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να γράψει το βιβλίο, αλλά από ηθική υποχρέωση προς τον Δημήτρη Δεσποτίδη ξεκινάει το «Ημερολόγιο του Ζ», όπου εξιστορεί γιατί δεν μπορεί να ολοκληρώσει το βιβλίο.

«Ξαφνικά, μια φίλη μου Σουηδέζα μου φέρνει το «Εν Ψυχρώ» του Τρούμαν Καπότε και μου έρχεται η πρώτη φράση του βιβλίου, ο στρατηγός κοίταξε την ώρα. Από εκείνη τη στιγμή, το βιβλίο γράφτηκε σε είκοσι ημέρες. Ήταν το κλειδί της αφήγησης».

 ΠΗΓΗ:  https://www.in.gr/

Παρουσίαση βιβλίου

 

Ίντα ανοίξατε βιβλιοπωλείο στ’ Απεράθου;

 

Μία απίθανη ιδέα που έγινε πράξη 

σ’ ένα Σαββατοκύριακο !

 

Πώς ένα βιβλιοπωλείο στην ορεινή Νάξο, που άνοιξε μετά από έναν ...οργασμό τρέλας, έδωσε μία λογοτεχνική διάσταση στο φετινό κυκλαδίτικο καλοκαίρι.

Περπατάς αμέριμνος ένα μεσημέρι του Ιούλη στην πλάτσα της Απειράνθου, στην ορεινή Νάξο. Το βλέμμα σου πέφτει, εντελώς τυχαία σε μία ταμπέλα που γράφει «bookstore» και δείχνει με τόξο δεξιά. Λες, δεν μπορεί, αλλά ακολουθείς το τόξο. Και πέφτεις πράγματι μπροστά σε βιβλιοπωλείο στο χωριό που βρίσκεται σε υψόμετρο 600 μέτρων.

Αναπάντεχη τύχη αν είσαι βιβλιόφιλος. Μπαίνεις και διαπιστώνεις ότι τα παιδιά που “τρέχουν” το κατάστημα έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά, βρίσκεις κομμάτια που άλλα βιβλιοπωλεία τα έχουν κρυμμένα και εξαφανισμένα. Τσιμπιέσαι. Λες είναι δυνατόν;

Και όμως είναι! Αλλά για να γίνει δυνατόν χρειάστηκαν να επιστρατευτούν πολλά καντάρια τρέλας. Ναι, τρέλας. Γιατί μόνο “τρελοί” θα άνοιγαν φυσικό βιβλιοπωλείο στην Απείρανθο της Νάξου και θα διοργάνωναν κάθε Παρασκευή του Αυγούστου ποιητικές βραδιές με παρόντες, μεταξύ άλλων, εν ενεργεία ποιητές.

Δεν γίνονται αυτά. Στο «Captainbook» όμως της Λένας, του Στάθη και του Δημήτρη έγιναν. Και καλώς εχόντων των πραγμάτων θα ξαναγίνουν και το χειμώνα, όταν η Απείρανθος θα βγάλει το τουριστικό της κοστούμι και θα κλειστεί στο καβούκι της μαζί με τους 500 περίπου κατοίκους της.

 ΠΗΓΗ: https://www.news247.gr/

«Ο ταχυδρόμος των βιβλίων»

Carsten Henn – Εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

Ένα feel-good μυθιστόρημα για τη φιλία και τα βιβλία.

Ο βιβλιοπώλης Καρλ Κόλχοφ παραδίδει βιβλία σε σπίτια ορισμένων πελατών του τις βραδινές ώρες, αφού το βιβλιοπωλείο κλείσει, διασχίζοντας τα γραφικά δρομάκια της πόλης. Με αυτούς τους πελάτες έχει ένα ιδιαίτερο δέσιμο -είναι σχεδόν φίλοι- και αποτελεί, κατά κάποιο τρόπο, τον σύνδεσμό τους με τον έξω κόσμο. Όταν όμως ξαφνικά ο Καρλ χάσει τη δουλειά του, θα χρειαστεί η δύναμη των βιβλίων και ένα κοριτσάκι εννιά χρόνων για να τους κάνει όλους, του Καρλ συμπεριλαμβανομένου, να βρουν το θάρρος να προσεγγίσουν ο ένας τον άλλον…
Ανάλαφρο, τρυφερό, συγκινητικό και βιβλιοφιλικό, το μυθιστόρημα του Carsten Henn μας θυμίζει ότι έχουμε μονάχα ο ένας τον άλλον – και τα βιβλία.

«Μια διακήρυξη αγάπης για τον γραπτό λόγο, ένα χαρούμενο και ευκολοδιάβαστο feel-good βιβλίο.» Westfalen-Blatt

«Η γλώσσα του συγγραφέα είναι εξίσου σπουδαία με την ιστορία του: γεμάτη αγάπη, ανάλαφρη, δυνατή. Κλαις όσο διαβάζεις, γελάς, και μερικές φορές τα κάνεις και τα δύο ταυτόχρονα.»  Freundin

Ο Μάνος Ελευθερίου…

και το πουκάμισο που έσταζε αίμα!

 (Όταν η Λιλή Ελευθερίου αποκατέστησε το πουκάμισο –και την ισορροπία– του αδελφού της Μάνου!)

 

«Τα τελευταία καλοκαίρια συνήθως πηγαίναμε με τον αδελφό μου στη Σύρο για λίγο, για μια εβδομάδα. Ο Μάνος έπαιρνε πολύ λίγα πράγματα μαζί του. Ό,τι βιβλία ήταν να στείλει στις βιβλιοθήκες και στο Ιστορικό Αρχείο του νησιού τα έστελνε από την Αθήνα· είχε στείλει περίπου 45.000 βιβλία.

Έπαιρνε μαζί του μόνο μια βαλιτσούλα. Ένα πουκάμισο άσπρο που το έκλεινε μέχρι πάνω, με δυο τσέπες όπου έβαζε τα τσιγάρα του, την ταυτότητά του και μερικά λεφτά για να πληρώνουμε το εστιατόριο ή κάτι άλλο. Κάποια στιγμή –δεν ξέρω πώς έγινε– εκεί που κάπνιζε έπεσε η κάφτρα το τσιγάρου και άνοιξε μια τρύπα αριστερά στην τσέπη και λίγο πιο κάτω μια άλλη.

Ωωω! Η ισορροπία του χάλασε. Στενοχωρήθηκε πολύ· ήταν από τα αγαπημένα του πουκάμισα. Και μου λέει πολύ στενοχωρημένος: «Βρε Λιλάκι». Εγώ νόμιζα ότι κάτι μας είχε συμβεί σοβαρό. «Κάνε κάτι». Το κοίταξα, το ξανακοίταξα, το σκέφτηκα, του λέω: «Με αφήνεις να κάνω ό,τι θέλω;». «Ό,τι θέλεις».

Κατεβήκαμε κάτω στην πόλη, κάθισε σε ένα καφενείο. Εγώ πήγα σε ένα  δρομάκι σε ένα μαγαζί με κλωστές. Ήθελα να δω τι μπορώ να κάνω. Αλλά έπρεπε να βρω κάτι ώστε εάν έραβα τις τρύπες με κλωστή, να μην έκανα σούρα. Δεν του άρεσαν οι σούρες – έπρεπε πάντα τα πουκάμισά του να είναι ίσια και σιδερωμένα καλά. Πώς να μαζέψω μια τρύπα, πώς να την ενώσω και να μην κάνει σούρα;

Βρήκα ένα γράμμα κεντημένο, το Ε –δεν είχε το Μ–, και το άλλο; Και ξαφνικά σκέφτηκα ότι θα κάλυπτα την τρύπα του πουκαμίσου που ήταν λίγο κάτω από την καρδιά με μια πέτρα κόκκινη. Ωωω! Χαρά.

Το φτιάχνω αλλά συγχρόνως ανησυχώ, γιατί πολύ συχνά μου έλεγε: «Παιδί μου, αυτά που κάνεις είναι για το Παρίσι, εδώ είναι Ελλάδα, δεν είναι το ίδιο». Του λέω: «Κλείσε τα μάτια». Τον οδήγησα μπροστά από ένα έπιπλο με καθρέφτη που είχε από ένα κουρείο και του είπα: «Άνοιξε τα μάτια και δες. Τώρα όλοι θα σου λένε: “Κύριε Ελευθερίου, στάζει η καρδιά σας αίμα”».

Το κούμπωσε μέχρι πάνω όπως συνήθιζε και μου είπε «πάμε». Όσο ήμασταν έξω όλο τράβαγε το πουκάμισο για να φανεί η χάντρα. Και όσοι τον έβλεπαν του έλεγαν: «Σαν να στάζει η καρδιά σας αίμα».

Είχε τρελαθεί από τη χαρά του. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο είχε ενεργοποιηθεί. Τον άγγιξε αυτό καθώς είχε κάνει εγχείρηση. Η καρδιά του ήταν ταλαιπωρημένη, βασανισμένη, κομμένη, ραμμένη, μισή. Όταν φόρεσε το πουκάμισο δυο τρεις φορές και έπρεπε να το δώσουμε στο καθαριστήριο, είχε αναστατωθεί μήπως χαλούσε. Του έλεγα να μη φοβάται και ότι θα το έφτιαχνα ξανά.

Ό,τι και να συνέβαινε έπρεπε να τον κάνω να ηρεμεί – αυτή ήταν η έγνοια μου, να μην έχει αγωνία…»

ΠΗΓΗ: https://shortstories.gr/

Οδυσ. Ελύτης: Πορεία προς το Μέτωπο

 Η 28η Οκτωβρίου 1940 υπήρξε ένα γεγονός καθοριστικό για την ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη. Ο ίδιος κατατάχθηκε ως έφεδρος ανθυπολοχαγός στη Διοίκηση του Στρατηγείου Α΄ Σώματος Στρατού. Λίγους μήνες αργότερα, στις 13 Φεβρουαρίου 1941,τον μετέθεσαν στην πρώτη γραμμή.

 «…Δώδεκα μέρες κιόλας είχαμε μεις πιο πίσω, στα χωριά. Κι απάνω που συνήθιζε τ’ αυτί μας πάλι στα γλυκά τριξίματα της γης, και δειλά συλλαβίζαμε το γάβγισμα του σκύλου ή τον αχό της μακρινής καμπάνας, να που ήταν ανάγκη, λέει, να γυρίσουμε με στο μόνο αχολόι που ξέραμε: στο αργό και στο βαρύ των κανονιών, στο ξερό και στο γρήγορο των πολυβόλων.

Νύχτα πάνω στη νύχτα βαδίζαμε ασταμάτητα, ένας πίσω απ’ τον άλλο, ίδιοι τυφλοί. Με κόπο ξεκολλώντας το ποδάρι από τη λάσπη, όπου, φορές, εκαταβούλιαζε ίσαμε το γόνατο. Επειδή το πιο συχνά ψιχάλιζε στους δρόμους έξω, καθώς μες στην ψυχή μας. Και τις λίγες φορές όπου κάναμε στάση να ξεκουραστούμε, μήτε που αλλάζαμε κουβέντα, μονάχα σοβαροί και αμίλητοι, φέγγοντας μ’ ένα μικρό δαδί, μία – μία εμοιραζόμασταν τη σταφίδα. Ή φορές πάλι, αν ήταν βολετό, λύναμε βιαστικά τα ρούχα και ξυνόμασταν με λύσσα ώρες πολλές, όσο να τρέξουν τα αίματα. Τι μας είχε ανέβει η ψείρα ως το λαιμό, κι ήταν αυτό πιο κι απ’ την κούραση ανυπόφερτο. Τέλος, κάποτε ακουγότανε στα σκοτεινά η σφυρίχτρα, σημάδι ότι κινούσαμε, και πάλι σαν τα ζα τραβούσαμε μπροστά να κερδίσουμε  δρόμο, πριχού ξημερώσει και μας βάλουνε στόχο τ’ αεροπλάνα. Επειδή ο Θεός δεν κάτεχε από στόχους ή τέτοια, κι όπως το’ χε συνήθειο του, στην ίδια πάντοτε ώρα ξημέρωνε το φως….» 

 ΠΗΓΗ: https://atexnos.gr/

Ισραήλ - Παλαιστίνη

«Πώς να δώσουμε τέλος στον πόλεμο του 1948»

 Τάνυα Ράινχατ – Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ

 

Ενα από τα πιο επίκαιρα βιβλία που μπορεί να αναζητήσει κανείς για να κατανοήσει την έκρυθμη κατάσταση στη Γάζα, είναι αυτό της Τάνυα Ράινχαρτ Ισραήλ-Παλαιστίνη. Πώς να δώσουμε τέλος στον πόλεμο του 1948. Όπως σημειώνει ο Έντουαρντ Σαϊντ (Παλαιστίνιος-Αμερικανός ακαδημαϊκός, κριτικός λογοτεχνίας και πολιτικός ακτιβιστής), η Ράινχαρτ κάνει μια εις βάθος ανάλυση της ισραηλοπαλαιστινιακής διένεξης. Αναζητά τα αίτια της διαμάχης, αποδεικνύει ότι το Ισραήλ υπονομεύει με τις ενέργειές του τη Συμφωνία του Όσλο του 1993 και συνδέει την τρέχουσα κατάσταση με το κυνήγι μαγισσών που έχουν εξαπολύσει οι ΗΠΑ κατά της τρομοκρατίας.

Από την μεριά του ο γνωστός αιρετικός στοχαστής Νόαμ Τσόμσκυ σημειώνει: «H ενημερωτική και καυστική ανάλυση της Tάνυα Pάινχαρτ δε θα μπορούσε να είναι πιο επίκαιρη. Πρέπει να τη διαβάσουν όλοι με προσοχή και να τη λάβουν σοβαρά υπόψη». Σύμφωνα με την ανάλυση της Ράινχαρτ, οι Παλαιστίνιοι αρκετές φορές εξαπατήθηκαν και, σε ορισμένες περιπτώσεις, ακόμη και με τη συνέργεια της ίδιας τους της Αρχής». Το βιβλίο είναι γραμμένο με αγωνία για την κρισιμότητα της κατάστασης και συνάμα με μοναδική ακρίβεια.

ΠΗΓΗ: https://bookpress.gr/

Νόμπελ Λογοτεχνίας 2023

 Το Νόμπελ Λογοτεχνίας 2023 απονεμήθηκε, όπως ανακοίνωσε  η Σουηδική Ακαδημία, στον Νορβηγό  συγγραφέα Γιον Φόσε.

 Έναν χρόνο μετά τη βράβευση της Γαλλίδας πεζογράφου Ανί Ερνώ, η Σουηδική Ακαδημία αποφάσισε να βραβεύσει τον Γιον Φόσε «για το θάρρος και την κλινική οξύνοια με την οποία αποκαλύπτει τις ρίζες, τις αποξενώσεις και τους συλλογικούς περιορισμούς της προσωπικής μνήμης». 

O γενικός γραμματέας της Σουηδικής Ακαδημίας σημείωσε χαρακτηριστικά για τον Νορβηγό συγγραφέα Γιον Φόσε ότι ξεχωρίζει «για τα καινοτόμα θεατρικά και πεζογραφικά του έργα που δίνουν φωνή στα ανείπωτα».

Ποιος είναι

Ο Jon Fosse (Γιον Φόσε) γεννήθηκε το 1959 στο Haugesund της Νορβηγίας και από τα μέσα της δεκαετίας του '70 ζει στο Bergen. Σπούδασε συγκριτική λογοτεχνία και δίδαξε στην Ακαδημία Δημιουργικής Γραφής στο Hordaland. Το 1983 εξέδωσε το πρώτο του μυθιστόρημα Κόκκινο, μαύρο το οποίο ακολούθησαν πληθώρα άλλων μυθιστορημάτων, ποιητικών συλλογών, δοκιμίων και παιδικών βιβλίων.

Το 1994 έγραψε το πρώτο του θεατρικό έργο Και δε θα χωρίσουμε ποτέ, που ανέβηκε στην Εθνική Σκηνή του Bergen. Ακολούθησαν τα: Κάποιος θα έρθει, Το παιδί, Το όνομα, για το οποίο τιμήθηκε με το Βραβείο 'Ιψεν, Η νύχτα τραγουδά τα τραγούδια της, Όνειρο φθινοπώρου, Μια μέρα καλοκαιριού, Παραλλαγές θανάτου, Χειμώνας, Τόσο όμορφα, Κορίτσι στον καναπέ και πολλά άλλα.

Τον Αύγουστο του 2000 του απονεμήθηκε το Θεατρικό Βραβείο του Βορρά και τον Δεκέμβριο του 2003 χρίστηκε Ιππότης της Γαλλικής Λεγεώνας της Τιμής.

ΠΗΓΗ:  https://bookpress.gr/

Έλληνες ...αναγνώστες;

Το 35% δε διαβάζει ένα βιβλίο σε ολόκληρο χρόνο!

Τα βιβλία δε βρίσκονται στις προτιμήσεις των Ελλήνων. Ποιες είναι οι προτιμήσεις των αναγνωστών και σε ποιο βαθμό επηρέασε η πανδημία το αναγνωστικό κοινό;

 
Ο κ. Ζάννος, πρόεδρος του Οργανισμού Συλλογικής Διαχείρισης Έργων του Λόγου, δήλωσε ότι από όλους τους ανθρώπους στην Ελλάδα, το 35% δεν διαβάζει κανένα βιβλίο σε έναν ολόκληρο χρόνο. Ένα άλλο 34% των ανθρώπων διαβάζει από ένα έως τέσσερα βιβλία. Και μόνο το 31% των ανθρώπων διαβάζει περισσότερα από πέντε βιβλία το χρόνο.

Οι  Έλληνες δεν αγαπούν τα βιβλία, καθώς το 35% δεν διαβάζει ούτε ένα βιβλίο το χρόνο, όπως προκύπτει από τα ευρήματα έρευνας , που παρουσίασε ο  κ. Ζάννος, στο πλαίσιο της 19ης Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου Θεσσαλονίκης (ΔΕΒΘ)

«Το 35% του ελληνικού πληθυσμού δεν διαβάζει ούτε ένα βιβλίο το χρόνο. Οι μέτριοι αναγνώστες, που διαβάζουν από ένα έως 4 βιβλία το χρόνο ανέρχονται σε ποσοστό 34%, ενώ μόνο το 31% του πληθυσμού διαβάζει πάνω από πέντε βιβλία ετησίως» είπε χαρακτηριστικά

Οι προτιμήσεις των αναγνωστών 

Από ό,τι καθίσταται σαφές από την παραπάνω έρευνα η καλύτερη διαφήμιση για την επιλογή ενός βιβλίου είναι «η μέθοδος στόμα με στόμα».
«Το 50% των αναγνωστών δήλωσαν ότι πληροφορούνται το πώς θα διαλέξουν ένα συγκεκριμένο βιβλίο από φίλους και γνωστούς και μάλιστα, στις ηλικίες 16-24 το ποσοστό αυτό αυξάνεται ακόμη περισσότερο και φτάνει το 64%» είπε ο κ. Ζάννος και συμπλήρωσε πως δεύτερη πηγή πληροφόρησης για τους Έλληνες αναγνώστες αποτελούν τα βιβλιοπωλεία.

«Αυτό που λογικά άλλαξε σε σχέση με προηγούμενη έρευνα του 2011, είναι ότι πλέον στις πηγές πληροφόρησης εντάσσεται σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό το διαδίκτυο και τα κοινωνικά δίκτυα» κατέληξε.

Ο κ. Ζάννος, παρότρυνε τους γονείς  να φροντίζουν από νωρίς να φέρουν τα παιδιά τους κοντά με το βιβλίο κι αυτό διότι από την έρευνα τεκμηριώνεται ότι κύριοι παράγοντες για να διαβάζει ένας άνθρωπος, είναι να έχει μεγαλώσει σε περιβάλλον όπου υπάρχουν βιβλία.

ΠΗΓΗ: https://www.lavart.gr/

Μαθήματα ζωής από έναν γλάρο

Richard Bach: «Ο γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον»

Εκδόσεις  ΔΙΟΠΤΡΑ

 

Οι πιο πολλοί γλάροι το μόνο που μπαίνουν στον κόπο να μάθουν είναι οι βασικές αρχές της πτήσης – δηλαδή πώς να πετούν για να φτάσουν από την ακροθαλασσιά στην τροφή τους και πάλι πίσω.

Γι’ αυτούς δεν έχει σημασία το πέταγμα, αλλά το φαγητό. Όμως, για τούτον εδώ τον γλάρο, μετρούσε πολύ περισσότερο η χαρά τού να πετάει. Πάνω από καθετί άλλο, ο Ιωνάθαν Λίβινγκστον ο Γλάρος λάτρευε το πέταγμα…

Δεν ήξερε το γιατί, λόγου χάρη, αλλά, όταν πετούσε πάνω από το νερό σε ύψος μικρότερο από το μισό άνοιγμα των φτερών του, μπορούσε κι έμενε πιο πολύ στον αέρα και μάλιστα με λιγότερη προσπάθεια. Οι πτήσεις του δεν κατέληγαν στο συνηθισμένο πλατσούρισμα των ποδιών στη θάλασσα, αλλά σ’ ένα μακρύ, επίπεδο αφρισμένο αυλάκι, έτσι όπως άγγιζε την επιφάνεια με τα πόδια σφιχτά κολλημένα στο σώμα του…

«Γιατί, Ίωνα, γιατί;» τον ρώτησε μια φορά η μητέρα του. «Γιατί δεν μπορείς, Ιωνάθαν, να είσαι κι εσύ σαν όλα τ’ άλλα γλαροπούλια; Γιατί δεν αφήνεις τα χαμηλά πετάγματα για τους πελεκάνους και τα αλμπατρός; Γιατί δεν τρως; Φτερό και κόκαλο είσαι, γιόκα μου!»

«Δεν με νοιάζει αν είμαι φτερό και κόκαλο, μάνα. Το μόνο που θέλω είναι να μάθω τι μπορώ και τι δεν μπορώ να κάνω στον αέρα – αυτό και τίποτε άλλο. Το μόνο που θέλω είναι να μάθω».

 

Έτσι ξεκινάει η ιστορία του Γλάρου Ιωνάθαν Λίβινγκστον. Ενός γλάρου που έμελλε να γίνει σύμβολο και που τον συνοδεύει μια λέξη: «Πέτα!»

Το πρότυπο των περιπετειών του Ιωνάθαν αποτελεί το προσχέδιο κάθε πετυχημένης ζωής. Πιστεύω ότι ο δρόμος όσων τολμούν να ζουν ευτυχισμένοι είναι ο δικός του δρόμος: το να βρούμε, δηλαδή, αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε περισσότερο από καθετί άλλο στη ζωή μας και να τραβήξουμε προς τα εκεί με θάρρος, επιμονή και ακλόνητη αποφασιστικότητα.

ΠΗΓΗ: Εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ

Λέσχη Ανάγνωσης

 «Μάνος Ελευθερίου»

Αφιερωμένη στο συγγραφέα – δημοσιογράφο                       Δημήτρη Χάλαρη η πρώτη συνάντηση

(Γιώργος Αλβέρτης – www.logotypos.gr )

Την  περιπλάνησή της στο χώρο και το χρόνο της λογοτεχνίας ξεκίνησε και φέτος η Λέσχη Ανάγνωσης Ερμούπολης «Μάνος Ελευθερίου», με την πρώτη της συνάντηση να λαμβάνει χώρα την Παρασκευή 22 Σεπτεμβρίου στον φιλόξενο χώρο της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Ερμούπολης.

«Είμαστε σε λειτουργία από το 2007 και χωρίς να έχουμε σταματήσει καθόλου συνεχίζουμε με αμείωτο ενδιαφέρον» λέει χαρακτηριστικά στο logotypos.gr  ο  συντονιστής της Παναγιώτης Λίτσας προσθέτοντας  πως πέρα από την ανάγνωση βιβλίων, οι συναντήσεις αυτές αποτελούν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για ανταλλαγή απόψεων και για σειρά άλλων θεμάτων γενικότερου ενδιαφέροντος.

Αξίζει να σημειωθεί ότι κατά την διάρκεια της πρώτης, για φέτος, συνάντησης, πέρα από τον κ. Λίτσα, παρουσία δήλωσε μοναχά το γυναικείο φύλλο, με  τις παριστάμενες να μην κρύβουν την ικανοποίησή τους για το γεγονός ότι μέσω της Λέσχης έρχονται σε επαφή με βιβλία ποιότητας τα οποία αγνοούσαν και διεξάγουν μια εποικοδομητική συζήτηση

Τονίστηκε επίσης πως πολλάκις κατά το παρελθόν κλήθηκαν στη Σύρο συγγραφείς προκειμένου τα μέλη της Λέσχης    να συζητήσουν  μαζί τους για τα βιβλία τους, να ανταλλάξουμε απόψεις και να τους ακούσουν να μιλούν για την «περιπέτεια της γραφής».

Ενδεικτικά να αναφέρουμε τους Γιάννη Καλπούζο, Βασιλική Λεβεντάκη, Γιάννη Παπαγιάννη, Δημήτρη Χάλαρη, Αντώνς Κρύσιλλα, Εμμανουήλ Τσαγκάτο, Δημήτρη Στεφανάκη, Αύγουστο Κορτώ,  Γιώργο Λεονάρδο, Ισίδωρο Ζουργό...

Η πρώτη για το 2023 συνάντηση αφιερώθηκε στο συγγραφέα – δημοσιογράφο και μέλος της Λέσχης Ανάγνωσης, Δημήτρη Χάλαρη, ο οποίος στις 26 Σεπτεμβρίου 2013 έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 77 ετών.

Αναλυτικό ρεπορτάζ με δηλώσεις μελών της Λέσχης στο φύλλο του ΛΟΓΟΥ της Πέμπτης 28 Σεπτεμβρίου.

 

Κάθε βιβλίο κι ένα ταξίδι…

 

«Υπάρχουν δύο κίνητρα για να διαβάσεις ένα βιβλίο! Το ένα είναι για να το απολαύσεις. Το άλλο, για να παινευτείς γι’ αυτό»!

Με τα λόγια αυτά του Bernard Russel κατά νου, ξεκινάμε και φέτος -μέλη και φίλοι της Λέσχης Ανάγνωσης Ερμούπολης- για 17η χρονιά-  τα ταξίδια μας στις «απέραντες θάλασσες της Λογοτεχνίας», «επιβάτες» σε άλλο «πλοίο-βιβλίο» κάθε φορά και με διαφορετικό «καπετάνιο-συγγραφέα»!

 Την ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 22 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ, 7.30μμ στο γνώριμο χώρο της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Ερμούπολης , στο πρώτο φετινό μας «ταξίδι», ο Μάνος Ελευθερίου με τα «ΜΑΛΑΜΑΤΕΝΙΑ ΛΟΓΙΑ» του θα «ξεδιπλώσει –σαν σε εξομολόγηση- ενδιαφέρουσες πτυχές της ζωής του»!
Περιμένουμε παλιούς και νέους φίλους στη συνάντησή μας στη Δημοτική μας Βιβλιοθήκη, όπου θα έχουμε την ευκαιρία να αντιληφθούμε πώς «ένα βιβλίο διαβασμένο από χίλιους διαφορετικούς ανθρώπους, είναι χίλια διαφορετικά βιβλία»! (Αντρέι Ταρκόφσκι)

 Στο ιστολόγιό μας ( http://booksyros.blogspot.gr/ ) και στη σελίδα μας στο Facebook (ΛΕΣΧΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ ΕΡΜΟΥΠΟΛΗΣ) θα βρείτε πληροφορίες για νέες εκδόσεις, συγγραφείς, ειδήσεις από τον κόσμο του βιβλίου και τις δραστηριότητές μας.

 

«Όταν πεινούσαμε και πολεμούσαμε»

Ρίτα Μπούμη-Παπά: Διηγήματα», εκδόσεις «Τύμφη»

 Η Ρίτα Μπούμη γεννήθηκε το 1906 στην Ερμούπολη και έφυγε από τη ζωή στις 8 του Σεπτέμβρη 1984. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος και μεταφράστρια σε περιοδικά και εφημερίδες. Ασχολήθηκε κυρίως με την ποίηση αλλά και με την πεζογραφία, την ταξιδιωτική λογοτεχνία, τη μετάφραση. Τιμήθηκε με τον Α΄ Έπαινο της Ακαδημίας Αθηνών (1935), το Α’ Βραβείο Εθνικής Αντίστασης (1945), το Διεθνές Βραβείο Συρακουσών (1949), το Βραβείο της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς (1965) καθώς και από το Ρουμανικό κράτος και την Ακαδημία του Βουκουρεστίου. Υπήρξε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών.

 

                                      Λαθραίο ταξίδι

της Ρίτας Μπούμη – Παπά

«…Τα  ’χε βολέψει ο καπετάνιος μες στ’ άδειο αμπάρι του μεγάλου καϊκιού, που σε λιγάκι θα ’φευγε – πρώτα ο Θεός – για τον Περαία, να φορτώσει αλεύρια. Για να τα κρύψει, να μη φαίνουνται, έριξε πάνω τους ένα σωρό αδειανά τσουβάλια, σκοινιά και μπαγκατέλες.

– Μη σαλέψετε, ώσπου να σας φωνάξω εγώ – είπε με μια βροντώδικη φωνή ο καπετάνιος-. Έτσι και κάνετε κιχ, θα σας φουντάρω και τους δυο στη θάλασσα!

Καμιά φορά, μπήκε κι ο φτερουγάτος Ιταλός τελωνοφύλακας  μ’ άλλα δυό ιταλάκια, ναυτάκια του Λιμεναρχείου, κι αρχίσανε να κάνουνε μια ψευτο-έρευνα. Μονάχα για τα μαύρα μάτια.

Σφύριξε ο καπετάνιος κι έβαλε μπρος τη μηχανή. Βρώμισε ο τόπος απ’ την εξάτμιση πετρέλαιο.

Πίσω του άφινε τη Σύρα, την όμορφη αρχόντισσα την ξεπεσμένη. Με τα σπίτια της γκρεμισμένα από τις μπόμπες, τις οβίδες και την πείνα. Μια πολιτεία καταρημαγμένη με τ’ αγαθό ανθρωπολόι της αποδεκατισμένης από το θάνατο, την ψώρα, τη χολέρα. Γεμάτη μνήματα, σκουπίδια και κουρέλια. Από την κάθε φαμελιά λείπανε δυό και τρεις και τέσσερις, κι οι αποδέλοιποι τοιμάζονταν για το στερνό ταξίδι.

Στην πολιτεία λιγοστοί μονάχα δεν είχανε πρηστεί κι εμπυάσει. Ο στρατός Κατοχής κ’ οι πλούσιοι. Οι τελευταίοι αυτοί τρώγανε όπως και πρώτα. Με πιατικά, μαχαιροπήρουνα, πετσέτες. Τα καϊκάκια τα μαυραγορίτικα, οι τράτες, φροντίζανε να μην τους λείψει τίποτα.

Σαν είχε φτάσει η σκούνα όξω πια απ’ το μώλο και τράβαγε ανατολικά, ο καπετάνιος πήγε στη μπουκαπόρτα, κι έβαλε μια φωνάρα:

– Σηκωθείτε, ρε μασκαράδες! Τι; Κοιμηθήκατε; – Κι έσκυψε το κεφάλι του.

Το βουνό τα τσουβάλια σάλεψε λίγο, και πάλι φοβισμένα έπηξε.

Ο καπετάνιος γέλασε βροντερά.

– Ρε, Αγάπιε!, παρ’ το Λουκή κι ελάτε απάνω να καμαρώσετε την ψωρο – Σύρα σας!

Μονάχα τότε άνοιξε η στοίβα τα σακκιά, και δυό κεφάλια παιδικά – πες νεκροκεφαλές – προβάλανε ξεσαρκωμένα, με κάτι μάτια στρογγυλά, μεγάλα σα ρολόγια…»

 

Booksyros: Διαβάστε ολόκληρο το διήγημα της Ρίτας Μπούμη-Παπά με μια επίσκεψη στην ιστοσελίδα   katiousa

 

 Ένας μικρός γλυκός παλιός Σεπτέμβρης

 

 

Ηλίας Κατσούλης _ Παντελής θαλασσινός

«Ένας μικρός Σεπτέμβρης βάζει τα κλάμματα
που στο σχολειό τον πάνε να μάθει γράμματα
θέλει να παίξει ακόμα με τ’άστρα τ’ ουρανού
πριν έρθουν πρωτοβρόχια και συννεφιές στο νου
πρωτάκι, σχολιαρούδι, του κλέβουν το τραγούδι,
του κλέβουν το τραγούδι…

Ένας γλυκός Σεπτέμβρης στάζει το μέλι του
σωστό παληκαράκι τρυγάει τ’ αμπέλι του
στα Σπάτα λινοβάτης, στο Κορωπί γαμπρός
να τρέμουν τα κορίτσια στα βλέφαρά του μπρος
φυσάει ο απηλιώτης, ο ζέφυρος της νιότης
φυσάει ο απηλιώτης…

Ένας παλιός Σεπτέμβρης φίλος αχώριστος
καθώς περνούν τα χρόνια γίνεται αγνώριστος
το κόκκινο ραγίζει στα μήλα της Ροδιάς
κίτρινα πέφτουν φύλλα στον κήπο της καρδιάς
Η νύχτα μεγαλώνει, δίχτυα στο φως απλώνει,
η νύχτα μεγαλώνει…»

 Book Syros: Μπορείτε να απολαύσετε το ποίημα του Ηλία Κατσούλη μελοποιημένο και τραγουδισμένο από τον Παντελή Θαλασσινό ΕΔΩ !