«ΚΑΙ ΕΙΣ ΕΤΗ ΠΟΛΛΑ!»

 

Εις αυτό το νέον έτος,
Βασιλείου εορτή,
ήρθα να σας χαιρετήσω
ψάλλων πρέπουσαν ευχή.
Να «καλη-ωρίσω» θέλω
τους ξενιτεμένους σας,
με καλό να τους ιδείτε
τους αγαπημένους σας!
Εύχομαι, λοιπόν, να ζείτε
ευδαιμόνως εις την γη,
το Βασίλειο τον Μέγα
να ΄χετε συνδρομητή!
Ο Βασίλειος ο Μέγας
να σας είναι βοηθός!
Και του χρόνου με υγεία
να ΄ρθω να σας ξαναβρώ!

(Συριανά κάλαντα πρωτοχρονιάς)

«Ένας Θεός…»

 

 Ω! μέσα μου γεννιέται ένας Θεός!

και το κορμί μου γίνεται ναός,

δεν είναι ως πρώτα φάτνη ταπεινή·

μέσα μου λάμπουν ξάστεροι ουρανοί,

 

το μέτωπο μου λάμπει σαν αστέρι...

Στο Θεό φανείτε τώρα, ήρθεν η ώρα,

από τ' άγνωστα μυστικά σας μέρη,

Μάγοι, φέρτε στο Θεό τα πλούσια δώρα.

Φέρτε μου Μάγοι -θεία βουλή* το γράφει-

τη σμύρνα της ελπίδας, το λιβάνι

της πίστης, της αγάπης το χρυσάφι

Μυστήρια τέτοια ανθρώπου νους δε βάνει!

 

Και σεις, Θρόνοι πανάχραντοι, αγγελούδια,

στην καρδιά μου -στην κούνια του- σκυμμένα,

με της αθανασίας τα τραγούδια

υμνολογείτε εσείς τη θεία τη γέννα.

Μέσα μου λάμπουν ξάστεροι ουρανοί,

και το κορμί μου, φάτνη ταπεινή,

βλέπω κι αλλάζει, γίνεται ναός·

ω! μέσα μου γεννιέται ένας Θεός!

Κωστής Παλαμάς

Ο γέρος και η θάλασσα

Έρνεστ Χέμινγουεϊ (απόσπασμα)

 (Ο Σαντιάγο, ένας γέρος μοναχικός ψαράς που οι άλλοι θεωρούν γρουσούζη, θα δώσει τη μεγαλύτερη κι ίσως την τελευταία μάχη του με τον μεγάλο ξιφία στα ανοιχτά της Κούβας.

Θα χρησιμοποιήσει όλη τη μαστοριά, το μυαλό και την τέχνη του. Τρεις μέρες θα κρατήσει η μάχη κι ο Σαντιάγο θα νικήσει.

Όταν, αργά την τρίτη νύχτα, θα μπει στο λιμάνι, δίπλα στη μικρή του βάρκα θα πλέει μονάχα το άσπρο κόκαλο από το τεράστιο ψάρι που καταβρόχθισαν στη διαδρομή τους οι καρχαρίες.

 Μια σημαντική στιγμή της παγκόσμιας λογοτεχνίας, ένα από τα αξεπέραστα έργα του μεγάλου νομπελίστα συγγραφέα, το σπουδαιότερο ίσως κείμενο που γράφτηκε ποτέ για τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση.)

«Το ψάρι είναι φίλος μου» είπε δυνατά. «Δεν έχω ξαναδεί ούτε έχω ξανακούσει για κανένα τέτοιο ψάρι». Όμως πρέπει να το σκοτώσω. Πάλι καλά που δεν είμαστε αναγκασμένοι να σκοτώσουμε τ’ αστέρια» 

 Φαντάσου να έπρεπε κάθε μέρα κάποιος να προσπαθεί να σκοτώσει το φεγγάρι, συλλογίστηκε. Το φεγγάρι σώνεται και χάνεται. Φαντάσου όμως να ήταν αναγκασμένος κάθε μέρα κάποιος να προσπαθεί να σκοτώσει τον ήλιο; Γεννηθήκαμε τυχεροί, σκέφτηκε. 
 Τότε, λυπήθηκε το μεγάλο ψάρι που δεν είχε τίποτα να φάει μα η απόφασή του να το σκοτώσει δεν κλονίστηκε στιγμή από τη λύπησή του για αυτό. Πόσους ανθρώπους θα ταΐσει, σκέφτηκε. Όμως αξίζουν να το φάνε; Όχι βέβαια. Κανείς δεν είναι άξιος να το φάει, έτσι όπως φέρεται, και έτσι περήφανο που είναι. 
 Δεν τα καταλαβαίνω αυτά τα πράγματα, σκέφτηκε. Όμως, πάλι καλά που δεν είμαστε αναγκασμένοι να προσπαθήσουμε να τα βάλουμε με τον ήλιο, το φεγγάρι ή τ’ αστέρια. 
 Φτάνει που ζούμε από τη θάλασσα και σκοτώνουμε τα αληθινά μας αδέλφια…» 

 ΠΗΓΗ: http://logotexnikesmikrografies.blogspot.gr

Μάνος Ελευθερίου

«Συνοικισμός», 

Ποιήματα 1954-196

10 Δεκεμβρίου 19

«Δεν ήτανε τόσο η λύπη για το θάνατο,

όσο η λύπη για τη συνήθεια του θανάτου

και κάτι άλλα μικροπράγματα που σε τρομάζουν

και κάτι άλλα που πιο πολύ σε κάνουν να θυμάσαι

παρά να επιθυμείς…»

 (Αφηγείται ο Μάνος Ελευθερίου)

«Σαν σήμερα, στις 10 Δεκεμβρίου 1962, κυκλοφόρησα το πρώτο μου βιβλίο, «Συνοικισμός».  Θυμάμαι με τι αγώνα το ΄γραφα, κυριολεκτικά μονάχος. Πόσο μονάχος πάσκισα να γράφω πράγματα χειροπιαστά, με πραγματικές αναμνήσεις προσώπων και καταστάσεων, σχεδόν σαν ιστορικός. Ερχόμουν με άδεια  από το στρατό και κλεινόμουν μέσα, ολόκληρο σαρανταοχτάωρο.

Και πότε είδα πραγματικές διακοπές ή ξεκούραση, έξω από 2-3 φορές, για λίγες μέρες. Όλα αυτά λειάνθηκαν τώρα^.  σαν κοτρώνες που πέσαν στη θάλασσα και ύστερα από χρόνια γίνονται στρογγυλές ή σπάνε και γίνονται αναρίθμητα βότσαλα.

Αυτά τα βότσαλα είναι τα ποιήματά μου…»*

 

«Μόλις είχα τελειώσει το στρατό, ετών είκοσι τεσσάρων. Ήταν μια ιδιωτική έκδοση. Με είχε στείλει μία κυρία σε ένα γνωστό της τυπογράφο, του πήγα τα χειρόγραφα και τυπώθηκε το βιβλίο «ΣΥΝΟΙΚΙΣΜΟΣ». Είχε πολλά λάθη μέσα, δεν ήξερα και τίποτα, δεν φανταζόμουν ότι έπρεπε να κάνεις διορθώσεις, πριν βγει το σύνολο των αντιτύπων. Το είχα στείλει σε ορισμένους ανθρώπους του χώρου και έκτοτε αγνοείται η τύχη του…

Έχω κρατήσει μόνο ένα αντίτυπο. Τώρα που τα ξαναδιαβάζω διαπιστώνω ότι κάποια από εκείνα τα ποιήματα είναι πολύ καλύτερα από αυτά που γράφω τώρα. Ίσως κάποια στιγμή να ασχοληθώ και να σώσω μερικά από αυτά…»**

  * Απόσπασμα από το βιβλίο-αυτοβιογραφία του Μ. Ελευθερίου:

  «Μαλαματένια λόγια» - 

  Εκδ. ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

**Απόσπασμα από συνέντευξη του Μάνου Ελευθερίου 

στον Χρ. Α. Μιχαήλ για το Musicheaven.

Αύγουστος Κορτώ

Νέο βιβλίο για την Κατερίνα

Την Άνοιξη συμπληρώνονται 20 χρόνια από τον θάνατο της μητέρας του και ο Κορτώ γράφει ήδη την συνέχεια του «Βιβλίου της Κατερίνας».

Ο συγγραφέας ανακοίνωσε μέσω του Facebook την νέα έκδοση που είναι αφιερωμένη -που αλλού;- στην αγαπημένη του Κατερίνα.

 Διαβάστε τι έγραψε ο Αύγουστος Κορτώ:

«Κοντεύουν είκοσι χρόνια που την έκανες, Κατερινάκι, κι η μνήμη μου μπάζει νερά: ξεχνώ το πρόσωπο και τη φωνή σου, κι οι φωτογραφίες σου μου φαίνονται παραπλανητικές: εσύ είσαι, όντως;

Καμιά φορά σε μπερδεύω με το βιβλίο σου, ή έχω την αίσθηση ότι το Βιβλίο της Κατερίνας το έγραψες εσύ, κι εγώ απλώς το καθαρόγραψα.

Μα στο ρολόι της αποθυμιάς, τα χρόνια είνα δευτερόλεπτα. Και τι κάνει ένας συγγραφέας όταν, αν και σχεδόν συνομήλικος με τη μάνα του, την αποζητά; Κάθεται και γράφει.

Το δεύτερο βιβλίο σου με διέλυσε: ήθελα, βλέπεις, να σε φανταστώ ευτυχισμένη, όπως θα ήσουν αν δεν είχες γεννηθεί άρρωστη, αν δεν σε είχε καταβάλλει η σκληρότητα της ψυχικής οδύνης. Μέχρι να το τελειώσω, τρέχαμε σε γιατρούς για εξετάσεις, σε εφημερεύοντα με κρίσεις πανικού και νευρολογικά συμπτώματα.

Χαλάλι σου, βεβαίως. Χωρίς πόνο, τίποτα δεν γεννιέται, και κάθε θυσία – κι η πιο μικρή – ζητάει λίγο αίμα.

Κι έτσι, σαν να μην υπάρχει θάνατος, η ιστορία μας, Κατερινάκι, συνεχίζεται.»

ΠΗΓΗ: https://www.in.gr/

Ευρωπαϊκό Βραβείο Μυθιστορήματος

Στον Χρήστο Χωμενίδη για το βιβλίο του «Νίκη» 

(Επιμέλεια: Book Press) 

 

Μια από τις σημαντικότερες διακρίσεις στον χώρο της λογοτεχνίας, το Prix du Livre Europeen (Βραβείο Ευρωπαϊκού Μυθιστορήματος), έλαβε ο Χρήστος Χωμενίδης, με την επιτροπή να αναγνωρίζει τη «Νίκη» ως ένα από τα κορυφαία μυθιστορήματα της εποχής μας.

Πρόκειται για ένα βραβείο που αναδεικνύει τη δημιουργικότητα και την ποικιλομορφία της Ευρώπης καλλιεργώντας τον διαπολιτισμικό διάλογο στον χώρο της πεζογραφίας, και προωθεί τη λογοτεχνία πέρα από εθνικά και γλωσσικά σύνορα, με μεταφράσεις των βραβευμένων έργων σε άλλες γλώσσες.

Το μυθιστόρημα Νίκη έχει τιμηθεί επίσης με το Κρατικό Βραβείο, το Βραβείο Μυθιστορήματος του περιοδικού «Ο Αναγνώστης» και το Βραβείο Public κατηγορία «Ελληνικό Μυθιστόρημα».

Ο Χρήστος Χωμενίδης δήλωσε μετά την βράβευσή του πως η «απονομή του Ευρωπαϊκού Βραβείου Μυθιστορήματος στη «Νίκη» είναι μια Νίκη για την Ελλάδα. Μέσα από την τέχνη, η πατρίδα μας μπορεί να συστηθεί ξανά στον κόσμο. Την ώρα της μεγάλης αυτής δικαίωσης και χαράς, σκέφτομαι τη μάνα μου και τον πατέρα μου που αποτέλεσαν την πρώτη έμπνευση για τη «Νίκη». Σκέφτομαι τους δασκάλους που μού έδωσαν τα φώτα. Σκέφτομαι τους αναγνώστες που με στηρίζουν σχεδόν τριάντα χρόνια τώρα. Ευχαριστώ την εκδότριά μου Άννα Πατάκη, που με εμψυχώνει με αδελφική
αγάπη. Αγκαλιάζω τα πιο δικά μου πρόσωπα. Στέλνω ένα μεγάλο φιλί στους συνομήλικους της κόρης μου νέους αναγνώστες, μέσα από τους οποίους θα βγουν οι νέοι μας συγγραφείς. Ευχαριστώ πολύ!». 

Το μυθιστόρημα του Χρήστου Χωμενίδη Νίκη κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη το 2014.

ΠΗΓΗ: https://bookpress.gr/

Το αγόρι και η πόρτα

Γιάννης Ρίτσος

Εκεί που έπεσε
είναι μια κόκκινη λίμνη,
ένα κόκκινο δέντρο,
ένα κόκκινο πουλί.

Σηκώθηκε όρθια
η πεσμένη καγκελόπορτα-
χιλιάδες άλογα.
Λαός καβαλίκεψε.

Κομνηνέ! – φωνάξαμε.

Γύρισε και μας κοίταξε
δε φορούσε επίδεσμο
ούτε στεφάνι. Άσπρα άλογα, κόκκινα άλογα
και μαύρα, πιο μαύρα
– καλπασμός, – η ιστορία

Να προφτάσουμε.

ΤΑ ΡΟΔΙΝΑ ΑΚΡΟΓΙΑΛΙΑ

(Απόσπασμα)

 […] Ακόμη δεν ήνοιξαν αι πύλαι της Ανατολής να εισέλθη παμβασιλεύς ο ήλιος κι ο γερο - Γατζίνος εσηκώθη, ήνοιξε το καφενεδάκι, και υπηρετεί τους πρωινούς πελάτας. Πώς να χορτάσει τις τον ύπνον εκεί, εις τα ωραία λυκαυγή, εις τας γλυκείας ηούς του φθινοπώρου… Εξύπνησα τρεις ώρας πριν φέξη, εξήλθα και κάμψας ένα δρομίσκον, έφθασα εις τον αιγιαλόν… 
Τα ελαιοτριβεία είχον ανοίξει ήδη, τρεις ώρας πριν φέξη. Εν τούτον μ’ εξυπνούσε κάθε πρωί, δίπλα εις την πατρικήν μας οικίαν. Άλλα δύο ήσαν αντικρύ, πέραν του μικρού ποταμίσκου της μούργας. Εν άλλο εκείτο εκείθεν του δρόμου και άλλα οκτώ ή δέκα ευρίσκοντο εις τας άκρας του χωρίου, ολόγυρα εις τους κήπους. 
Πολλοί άνθρωποι εκυκλοφόρουν, πρωϊνοί. Κρότοι ευάρεστοι έπληττον τας ακοάς. Ηκούοντο πανταχόθεν ομιλίαι, γέλωτες και άσματα· μάλλον κελεύσματα αρχαιοπρεπή, συνοδεύοντα την βαρείαν αγγαρείαν του αδρακτιού με την μακράν ογκώδη μανέλλαν του εργάτου και του ελαιοτρίπτου. Τηγανίτες εμοσχοβολούσαν παντού. 
Οι ελαιοτριβείς εκαλοπερνούσαν καθημερινώς από τα φιλεύματα και τα κεράσματα των οικοκυράδων…
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Το αλβανικό έπος 1940-1941

 Τώρα χτυπάει πιο γρήγορα τ' όνειρο μες το αίμα 

του κόσμου η πιο σωστή στιγμή σημαίνει 

Ελευθερία

Έλληνες μες στα σκοτεινά δείχνουν το δρόμο 

Ελευθερία 

για σένα θα δακρύσει από χαρά ο ήλιος!(Οδ. Ελύτης)

 

Η ιστορία του 1940-41 μέσα από σπάνιες φωτογραφίες. 

Σ’ ένα πολύ καλαίσθητο Λεύκωμα (καλλιτεχνική βιβλιοδεσία πανόδετη με κουβερτούρα) με τον τίτλο “Το Αλβανικό Έπος 1940-41”, που κυκλοφόρησαν οι εκδόσεις “Ιωλκός” περνά κινηματογραφικά το νεότερο θαύμα των Ελλήνων. Οι πολύτιμες φωτογραφίες προέρχονται από το αρχείο του αείμνηστου συγγραφέα Κούλη Ζαμπαθά. 

Ο Γιάννης Κορίδης τις ταξινόμησε και τις διάνθισε με κείμενα δικά του και με άλλες μαρτυρίες των πρωταγωνιστών του ιστορικού ΟΧΙ, πολιτικών, στρατιωτικών, συγγραφέων και δημοσιογράφων.

Στα Προλεγόμενα του σπάνιου Λευκώματος ο Γ. Κορίδης κάνει μια ενδιαφέρουσα, κατατοπιστική αναφορά στα προ και μετά του πολέμου γεγονότα.

Πρόκειται για βιβλίο συλλεκτικό, σπάνιας ιστορικής αξίας.

Το βιβλιοπωλείο των μικρών θαυμάτων

Συγγραφέας: Monica Gutierrez

Μετάφραση: Καλλιόπη Ταβουλάρη

Εκδόσεις: ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

Μπορεί, άραγε,  ένα μικρό λονδρέζικο βιβλιοπωλείο να σου αλλάξει τη ζωή;
Η νεαρή αρχαιολόγος Agnes Marti μετακομίζει στο Λονδίνο σε αναζήτηση εργασίας. Λίγο αφού φτάσει στην πόλη μια ξαφνική νεροποντή την αναγκάζει να βρει καταφύγιο σ’ ένα πολύ ιδιαίτερο βιβλιοπωλείο, το Moonlight Books. Ο ιδιοκτήτης, ο Edward Livingstone, ψάχνει υπάλληλο· η Agnes γοητεύεται από το χιούμορ του και αποφασίζει να δεχτεί τη θέση.
Περνά ο καιρός, κι η Agnes μαθαίνει τον κακόκεφο χαρακτήρα του αφεντικού της, τις εκκεντρικότητες των τακτικών πελατών, και τη μαγεία αυτού του αξιαγάπητου βιβλιοπωλείου. Ώσπου μια μέρα, ένα ιδιαίτερα πολύτιμο βιβλίο εξαφανίζεται από τα ράφια. Ο επιθεωρητής John Lockwood αναλαμβάνει να ερευνήσει την υπόθεση, διαταράσσοντας την ηρεμία και τη γαλήνη της Agnes.

BookSyros: Ξεφυλλίστε τις πρώτες σελίδες του βιβλίου ΕΔΩ !

Νόμπελ Λογοτεχνίας 2021

Ο φετινός νικητής του Νόμπελ Λογοτεχνίας είναι ο συγγραφέας  Abdulrazak Gurnah από την Ζανζιβάρη. Όπως ανακοίνωσε η Ακαδημία, βραβεύεται «για την ασυμβίβαστη και συμπονετική διείσδυσή του στις επιπτώσεις της αποικιοκρατίας και τη μοίρα του πρόσφυγα στον κόλπο μεταξύ πολιτισμών και ηπείρων».

 Ο Αμπντουλραζάκ Γκούρνα, γεννήθηκε το 1948 στη Ζανζιβάρη. Είναι Τανζανός μυθιστοριογράφος, ο οποίος γράφει στα αγγλικά και ζει στο Ηνωμένο Βασίλειο. Τα πιο διάσημα από τα μυθιστορήματά του είναι το Paradise (1994), που βρέθηκε στη βραχεία λίστα τόσο για το βραβείο Booker όσο και για το βραβείο Whitbread, το Desertion (2005) και το By the Sea (2001), το οποίο περιήλθε σε μακρά λίστα για το Booker και στη λίστα του βραβείου λογοτεχνίας των Los Angeles Times.

Στα γραπτά του Γκούρνα κυριαρχούν τα θέματα της ταυτότητας και του εκτοπισμού και πώς αυτά διαμορφώνονται από τις κληρονομιές της αποικιοκρατίας και της δουλείας. Οι φανταστικοί χαρακτήρες του Γκούρνα χτίζουν συνεχώς μια νεότερη ταυτότητα για τον εαυτό τους ώστε να ταιριάζει στο νέο τους περιβάλλον. Διαπραγματεύονται συνεχώς ανάμεσα στη νέα τους ζωή και τις προηγούμενες υπάρξεις τους.

 Όλες οι αφηγήσεις του Γκούρνα βασίζονται στον καταστροφικό αντίκτυπο που έχει η μετανάστευση σε ένα νέο γεωγραφικό και κοινωνικό πλαίσιο. Ο ίδιος, όπως και οι χαρακτήρες του, γνώρισε εκτοπισμό από τη γενέτειρά του Ζανζιβάρη στα 17 του χρόνια. Η μετανάστευση και ο εκτοπισμός, είτε από την Ανατολική Αφρική στην Ευρώπη είτε εντός της Αφρικής, είναι κεντρικό θέμα σε όλα τα μυθιστορήματα του Γκούρνα. Οι χαρακτήρες των μυθιστορημάτων του ανατρέχουν στο παρελθόν τους με ανάμεικτα συναισθήματα πικρίας και ενοχής για όσα έχουν αφήσει πίσω τους.

ΠΗΓΗ: https://www.lifo.gr/

Hydra Book Club

Ένα απρόσμενο pop-up βιβλιοπωλείο στο νησί των συγγραφέων και των ποιητών

(Απόσπασμα από άρθρο του Χρήστου Παρίδη

για την ιστοσελίδα https://www.lifo.gr/ )

 Την απουσία βιβλιοπωλείου στην Ύδρα παρατήρησε ο Νεοϋορκέζος Τζος Χίκυ, διευθυντής των Διεθνών Εκδηλώσεων του Καρτιέ με έδρα του το Παρίσι, και αποφάσισε να δραστηριοποιηθεί ξεκινώντας κάτι δικό του και αποφάσισε να δραστηριοποιηθεί, να ξεκινήσει κάτι δικό του, ένα εντελώς προσωπικό πρότζεκτ, ιδρύοντας την εταιρεία πολιτισμού Applied Research, Hydra Summer Resident. 

Αυτή η πρωτοβουλία έδωσε με τη σειρά της αφορμή να προχωρήσει στη δημιουργία της Λέσχης Βιβλίου Ύδρας, το Hydra Book Club, μιας έκθεσης βιβλίων που συνδέονται άμεσα με την Ύδρα και γράφτηκαν από συγγραφείς όσο ζούσαν στο νησί ή άντλησαν έμπνευση από αυτό, πρόσφατες, παλιότερες, ενίοτε σπάνιες εκδόσεις σε διάφορες γλώσσες, ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά ακόμα και σκανδιναβικά.

Η έκθεση βιβλίων αυτού του τρόπον τινά pop-up βιβλιοπωλείου με την ονομασία Hydra Book Club φιλοξενείται στους χώρους του Ιστορικού Αρχείου - Μουσείου Ύδρας από τις 4 Σεπτεμβρίου μέχρι τη λήξη της τουριστικής σεζόν στις 22 Οκτωβρίου. Ένα πείραμα που στέφθηκε με αναπάντεχη επιτυχία, ικανοποιώντας τον ίδιο τον Τζος Χίκυ αλλά και όσους στήριξαν την ιδέα αυτή.

 Ο ίδιος, ο οποίος δηλώνει ενθουσιασμένος με τον αντίκτυπο του εγχειρήματος, λέει: «Το άνοιξα λίγο σαν μια πρώτη δοκιμή που θα ακολουθηθεί από σειρά παρόμοιων βιβλιοπωλείων που θέλω να ανοίξω σε μέρη αναπάντεχα, απ' όπου το βιβλίο απουσιάζει. Ετοιμαζόμουν να ερευνήσω την υπόθεση "έρημος", περισσότερο βέβαια ως ψυχολογικό τοπίο, και την πιθανότητα να μεταφέρω το επόμενό μου πρότζεκτ σε μια πραγματική έρημο, αλλά τώρα όλοι μου ζητάνε να το επαναλάβω του χρόνου εδώ, με μεγαλύτερη διάρκεια». 

ΠΗΓΗ: https://www.lifo.gr/culture/vivlio/hydra-book-club-ena-aprosmeno-pop-bibliopoleio-sto-nisi-ton-syggrafeon-kai-ton

Δίψα για βιβλίο και πολιτισμό

Κάθε προσδοκία σε προσέλευση κόσμου 

ξεπέρασε το 49ο Φεστιβάλ Βιβλίου στο Ζάππειο

Το αντιλαμβανόσουν ήδη από την είσοδό σου στον χώρο: το 49ο Φεστιβάλ Βιβλίου στο Ζάππειο δεν είχε απλώς μεγάλη προσέλευση ακόμα και τις καθημερινές, αλλά προσέλκυσε και κόσμο που απολαμβάνει, που ξεφυλλίζει, αλλά και αγοράζει βιβλία, που περπατάει αργά τρώγοντας μαλλί της γριάς, αλλά και που σπεύδει να παρακολουθήσει την παρουσίαση ενός νέου τίτλου….

 «Σαν να υπήρχε στερητικό σύνδρομο και ο κόσμος να ήρθε διψασμένος για βόλτα και βιβλίο», λέει στην «Κ» ο Αργύρης Καστανιώτης των ομώνυμων εκδόσεων, από το περίπτερο των οποίων μαθαίνουμε ότι η αγοραστική κίνηση είναι αυξημένη κατά 30% σε σύγκριση με το 2019. Στον Πατάκη η εικόνα είναι ανάλογη. Όπως εξηγεί από τον πάγκο των εκδόσεων ο Πρόδρομος Ελευθεριάδης, «ο κόσμος διψούσε για κάτι τέτοιο, παρόλο που τα βιβλιοπωλεία είναι ανοικτά. Γιατί το φεστιβάλ συνδυάζεται και με βόλτα».

Ίσως, τελικά, όλα να οφείλονται στην πανδημία. Ακόμα  και οι «μικροί» εκδοτικοί είναι ευχαριστημένοι, όπως το Εναστρον, ή όσοι συμμετέχουν στο φεστιβάλ για πρώτη φορά, επομένως δεν έχουν μέτρο σύγκρισης. «Το σίγουρο είναι», λέει ο Κώστας Σπαθαράκης των εκδόσεων Αντίποδες, «ότι πέρασε και κόσμος που δεν μας ήξερε. Που στάθηκε στον πάγκο και είπε “α, ωραίο εξώφυλλο, τι είναι;” Σε όλους αυτούς είχαμε την ευκαιρία να δείξουμε τη δουλειά μας συνολικά. Όπως, δηλαδή, λειτουργεί στην πραγματικότητα μια κανονική έκθεση»…

 (Απόσπασμα από άρθρο του Νικόλα Ζώη στην https://www.kathimerini.gr/  Διάβάστε το πλήρες κείμενο του άρθρου ΕΔΩ ! 

Ταξιδεύουν στο Αιγαίο τα όνειρά μας…

Απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Ηλία Βενέζη

«Αιολική Γη» - Εκδ. Βιβλιοπωλείον της ΕΣΤΙΑΣ

 

«Ο παππούς, η γιαγιά, όλο το άλλο πλήθος ξαφνιασμένοι μάθαν το νέο σαν ξύπνησαν. Ρώτησαν για τα καθέκαστα. Μα κανένας δεν τους έδωσε απόκριση…

Ως την τελευταία στιγμή τούς έμενε η ελπίδα πως θα μπορούσαν να μείνουν στα παράλια ίσαμε που να περάσει η μπόρα κ’ ύστερα να γυρίσουν στα χωριά τους. Ήταν φανερό πια πως δεν το μπορούσαν.

— Αλίμονό μας! Αλίμονό μας!

Πρώτα ξεκίνησαν οι πρόσφυγες των χωριών…

Η γιαγιά μας κουράστηκε. Θέλει να γείρει το κεφάλι της στα στήθια του παππού, που έχει καρφωμένα πίσω τα μάτια του μπας και ξεχωρίσει τίποτα απ’ τη στεριά, τίποτα απ’ τα
Κιμιντένια. Μα πια δε φαίνεται τίποτα. Η νύχτα ρούφηξε μέσα της τα σχήματα και τους όγκους.

Η γιαγιά γέρνει το κεφάλι της να το ακουμπήσει στα στήθια που την προστατέψανε όλες τις μέρες της ζωής της. Κάτι την μποδίζει και δεν μπορεί να βρει το κεφάλι ησυχία: Σαν ένας βόλος να είναι κάτω απ’ το πουκάμισο του γέροντα.

— Τι είναι αυτό εδώ; ρωτά σχεδόν αδιάφορα.

Ο παππούς φέρνει το χέρι του.Το χώνει κάτω απ’ το ρούχο,βρίσκει το μικρό ξένο σώμα που ακουμπά στο κορμί του και που ακούει τους χτύπους της καρδιάς του.

— Τι είναι;

— Δεν είναι τίποτα, λέει δειλά ο παππούς, σαν παιδί που έφταιξε. Δεν είναι τίποτα. Λίγο χώμα είναι.

— Χώμα!

Ναι, λίγο χώμα απ’ τη γη τους. Για να φυτέψουν ένα βασιλικό,της λέει,στο ξένο τόπο που πάνε. Για να θυμούνται.

Αργά τα  δάχτυλα του γέροντα ανοίγουν το  μαντίλι όπου είναι φυλαγμένο το χώμα. Ψάχνουν κει μέσα, ψάχνουν και τα δάχτυλα της γιαγιάς, σα να το χαϊδεύουν. Τα μάτια τους, δακρυσμένα, στέκουν εκεί.

— Δεν είναι τίποτα λέω. Λίγο χώμα. Γη, Αιολική Γη, Γη του τόπου μου…»

 ΠΗΓΗ: https://www.in.gr/

«Ο άρχοντας της ζήλιας»

Ο ανεπανάληπτος Jo Nesbo, με το μοναδικό του ταλέντο και την αξεπέραστη ικανότητά του να δημιουργεί ιστορίες, όπου η αγωνία κορυφώνεται σελίδα τη σελίδα και οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη, μας παραδίδει τον «Άρχοντα της ζήλιας  και άλλες ιστορίες», μια ευρηματική συλλογή αστυνομικών ιστοριών, που θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ στις 23 Σεπτεμβρίου, σε μετάφραση της Κρυστάλλης Γλυνιαδάκη.

Οι Έλληνες Nesbomaniacs έχουν έναν επιπλέον λόγο να ανυπομονούν για την έκδοση του βιβλίου, καθώς ο πιο πολυδιαβασμένος συγγραφέας της σύγχρονης αστυνομικής λογοτεχνίας ανοίγει τη συλλογή του με μια ιστορία που εκτυλίσσεται στην αγαπημένη του Κάλυμνο.

Ο αστυνόμος Νίκος Μπαλής, που όλοι τον ξέρουν ως «Άρχοντα της ζήλιας», επειδή μπορεί να καταλάβει αν η ζήλια έχει παίξει ρόλο σε μία δολοφονία ή όχι, προσπαθεί να διαλευκάνει μια τέτοια υπόθεση στην Κάλυμνο. Μια ερωτική ιστορία που ξεκινά σε μια υπερατλαντική πτήση μπορεί να κρύβει σκοτεινά μυστικά. Ένας συντετριμμένος πατέρας πρέπει να αποφασίσει αν η εκδίκηση χωρά σε έναν κόσμο όπου τα πάντα έχουν αλλάξει μετά την κοινωνική κατάρρευση που έφερε η πανδημία. Μια γυναίκα ξεπερνά επιτέλους τα θέματα οικειότητας που αντιμετωπίζει μέσω μιας σκοτεινής σχέσης με τον ηδονοβλεψία γείτονά της. Ένας πληρωμένος δολοφόνος ανταγωνίζεται τον σημαντικότερο αντίπαλό του, έναν επίσης δολοφόνο, στο επικίνδυνο παιχνίδι της επιβίωσης.

Στον Άρχοντα της ζήλιας περιλαμβάνονται ιστορίες που μιλάνε για ασίγαστη απληστία, αδίστακτους εραστές και αδυσώπητες μοίρες. Το μοναδικό χάρισμα του Nesbo να δημιουργεί ατμόσφαιρα και να δίνει απρόβλεπτη τροπή στις ιστορίες του καθιστά αυτή τη συλλογή πραγματική απόλαυση για τους λάτρεις του αστυνομικού.

ΠΗΓΗ: https://vivlio-life.gr/

Στρατής Μυριβήλης: Φθινόπωρο

 Χρονογράφημα-Εφημερίς Πρωΐα 

«Σήμερα, έκαμα μια συγκινητικήν ανακάλυψι. Βρήκα τα πρώτα κυκλάμινα. Και δεν ήταν, να πης, λίγα. Έγιναν ένα σωστό μάτσο. Τάβαλα μέσα σ' ένα κόκκινο μικρό κανάτι και τάχω κοντά μου. Είναι το ευγενικό αγριολούλουδο του φθινοπώρου. Τα βρήκα ξαφνικά, ψάχνοντας μέσα σε μια λαγκαδιά για καρύδια. Σαν ωριμάσουν τα καρύδια, ανοίγει από μοναχό του το πράσινο καρυδότσουφλο. Σκάει σταυρωτά και πέφτει από ψηλά το καρύδι, σαν μέσα από τη χοντρή φασκιά ενός κάλυκα. Κι έτσι, που η λαγκαδιά είναι γιομάτη μέντες και φτέρη και φύλλα πεσμένα, που σαπίζουν πάνω στο χώμα, τα καρύδια κρύβονται και ψάχνεις να τα βρης…

Σε λίγες μέρες σαν κάνη ακόμα μια-δυο βροχές, θα πλουμίσουν με το μωβ κέντημά τους δασωμένους λόφους ως κάτω στην ακρογιαλιά. Θα πλημμυρίσουν τον κόσμο. Θα βγούνε παρέες-παρέες μέσα στους χωραφόδρομους, μέσα στα λιοχτήματα, φουντωμένες σύρριζα στις «ποδόμες», όπως λέγονται εδώ οι μακρυές ξερολιθιές, που είναι μέσα στα κατηφορικά χωράφια, για να συγκρατήσουν το χώμα στα λιόδεντρα.

Οι Συκαμινιωτοπούλες τις αγαπούνε πολύ τις «καντινούλες». Και σαν αρχίσουν να ραβδίζουν τις ελιές, τα χωράφια γιομίζουν τραγούδια και κοπέλλες με τα σαλβάρια, «μαζώχτρες» δροσερές, με το καλαμένιο καλάθι στο μπράτσο, κάνουν μεγάλα δεμάτια, για να πάνε το βράδυ στις φτωχικές τους κάμαρες. Κάνουν ακόμα όμορφα μάτσα από φρεσκοκομμένα κυκλάμινα και τα προσφέρουν στην Παναγιά, μαζί με τις μυστικές προσευχές τους, που είναι κι αυτές ντροπαλές και σκεπασμένες στ' απόσκια της καρδιάς τους. Έτσι μπήκε το φθινόπωρο με ένα στεφάνι από κυκλάμινα στο κεφάλι…»

ΠΗΓΗ: https://homouniversalisgr.blogspot.com/

"Ο Ρωμηός"

 Σαν σήμερα -26 Αυγούστου 1919- πέθανε ο Γεώργιος Σουρής, διαχρονικά επίκαιρος σατυρικός ποιητής, δημοσιογράφος κι εκδότης της εφημερίδας «Ο ΡΩΜΗΟΣ». Με αφορμή την επέτειο αυτή δημοσιεύουμε το κλασικό ποίημά του «Ο Ρωμηός»! Άραγε, αν ζούσε σήμερα ο Σουρής, θα άλλαζε κάτι στους στίχους του ή θα τους άφηνε ίδιους κι απαράλλαχτους, αφού ο σύγχρονος «Ρωμηός» δεν άλλαξε τις συνήθειες και τη νοοτροπία του;

Στον καφενέ απ’ έξω σαν μπέης ξαπλωμένος,
τού ήλιου τις ακτίνες αχόρταγα ρουφώ,
και στων εφημερίδων τα νέα βυθισμένος,
κανέναν δεν κοιτάζω, κανέναν δεν ψηφώ.

Σε μια καρέκλα το ‘να ποδάρι μου τεντώνω,
το άλλο σε μιαν άλλη, κι ολίγο παρεκεί
αφήνω το καπέλο, και αρχινώ με τόνο
τούς υπουργούς να βρίζω και την πολιτική.

Ψυχή μου! τι λιακάδα! τι ουρανός! τι φύσις!
αχνίζει εμπροστά μου ο καϊμακλής καφές,
κι εγώ κατεμπνευσμένος για όλα φέρνω κρίσεις,
και μόνος μου τις βρίσκω μεγάλες και σοφές.

Βρίζω Εγγλέζους, Ρώσους, και όποιους άλλους θέλω
και στρίβω το μουστάκι μ’ αγέρωχο πολύ,
και μέσα στο θυμό μου κατά διαβόλου στέλλω
τον ίδιον εαυτό μου, και γίνομαι σκυλί.

Φέρνω τον νου στον Διάκο και εις τον Καραΐσκο
κατενθουσιασμένος τα γένια μου μαδώ,
τον Έλληνα εις όλα ανώτερο τον βρίσκω,
κι απάνω στην καρέκλα χαρούμενος πηδώ.

Τη φίλη μας Ευρώπη με πέντε φασκελώνω
απάνω στο τραπέζι τον γρόθο μου κτυπώ...
Εχύθη ο καφές μου, τα ρούχα μου λερώνω,
κι όσες βλαστήμιες ξέρω αρχίζω να τις πω.

Στον καφετζή ξεσπάω...φωτιά και κείνος παίρνει.
Αμέσως άνω κάτω τού κάνω τον μπουφέ,
τον βρίζω και με βρίζει, τον δέρνω και με δέρνει,
και τέλος δεν πληρώνω...δεκάρα τον καφέ.