Κωστής Παλαμάς στις αρχές του 20ου αιώνα:
«Όσοι φοβούνται πως άμα χειραφετηθούν οι γυναίκες κι έμπουνε κι αυτές με τα όλα τους στον αγώνα της ζωής, θα χάσει η γυναίκα τη χάρη της και την ποίησή της, μου θυμίζουν τα επιχειρήματα του Ruskin και άλλων πως τάχα με τους σιδηροδρόμους και με τον πολιτισμό θα χάσει την ομορφιά η φύση.
Και τι είναι το στρώσιμο και το πέρασμα ενός σιδηροδρόμου
στ’ απέραντα του φυσικού κόσμου γύρω του; Αφήνω πως μπορεί κανείς να
υποστηρίξει πως κι ένα τρένο πλουτίζει τη φύση μ’ ομορφιά.
Ανάλογα κι οι φόβοι για τη χειραφετημένη γυναίκα μου
φαίνονται ρομαντικοί. Όπως κι αν αποκατασταθούν οι γυναίκες, σε όλα ισότιμες με
τον άντρα, η γυναίκα- το αιώνιο “θηλυκό” του ποιητή- δε χάνεται. Πάντα θα ζει,
θα ζώνεται και θα ξεζώνεται».
(Κ. Παλαμάς,
Άπαντα, τ. 10, Εκδ. Γκοβόστης)
