Γεώργιος Σουρής

Ο σύγχρονος Αριστοφάνης

Σαν σήμερα, στις 26 Αυγούστου 1919, απεβίωσε ο Γεώργιος Σουρής, ο ποιητής του «Ρωμιού» που μέσα από τους στίχους του δεν έπαψε να σχολιάζει και να σατιρίζει τους σύγχρονούς του Ρωμιούς, τους άρχοντες, ακόμη και τον ίδιο του τον εαυτό!

Με την ευκαιρία αυτή δημοσιεύουμε ένα ποίημα, που θα μπορούσε να το έχει γράψει ο ίδιος ο Σουρής, αν ζούσε στις ημέρες μας!

 

Διακοπές ανέμελες στη Σύρο,

με μπάνια, διασκέδαση και …γύρο!

 

Θέατρο εδώ, τραγούδι εκεί,

έκθεση παραπέρα!

Κέφι, ρεμπέτικα, χοροί

και νύχτα και ημέρα!

 

Καλοκαιράκι, ξεγνοιασιά,

και …μια μερίδα γύρο!

Στην πόλη, σ’ όλα τα χωριά

και στην Απάνω Σύρο!

 

Θίασοι ερασιτεχνών

αντάξιοι επαίνων

κι ηθοποιών εξ Αθηνών

πολυδιαφημισμένων!

 

Τι συναυλίες, τι μουσικοί,

ο κόσμος ξενυχτάει!

Ως κι η κουτσή η Μαριορή

μικρόφωνο ζητάει!

                                                         

Μικροί- μεγάλοι τραγουδούν

σε γλέντια, πανηγύρια!

Ανέμελοι χοροπηδούν

και σπάνε τα ποτήρια!

 

Διορισμένοι κι αιρετοί,

δεινοί χορευταράδες!

Φιλότεχνοι και «ειδικοί»,

κουλτουροφαφλατάδες!

 

Η Σύρος όλη μια γιορτή

κι αυτό το καλοκαίρι!

(Τώρα ο Σεπτέμβρης σαν θα ‘ρθεί,

αυξήσεις αν θα φέρει,

μόνο ο Κυριάκος ξέρει!)

 

«Ο ΡωμΙός του 21^ου»

Όσο υπάρχουν βιβλία,υπάρχει ελπίδα

 Αγγελική Μαστρομιχαλάκη- Εκπαιδευτικός, συγγραφέας

 

«Μερικές φορές, το πιο όμορφο ταξίδι δεν χρειάζεται εισιτήριο! Χρειάζεται μόνο ένα βιβλίο!

Στο λιμάνι της Χίου, εκεί που ο ουρανός αγγίζει τη θάλασσα, ονειρευόμαστε ξανά ένα μικρό πανηγύρι για το πνεύμα. Μια έκθεση βιβλίου.
Μια συνάντηση ανθρώπων με τις λέξεις. Μια αφορμή για να ξαναθυμηθούμε πως το διάβασμα δεν είναι υποχρέωση. Είναι απόλαυση.
Γύρω από τους πάγκους, πλήθος κόσμου. Παιδιά, γονείς, δάσκαλοι, αναγνώστες. Μυθιστορήματα, νουβέλες, παραμύθια, διηγήματα, λογοτεχνία ελληνική και ξένη – κλασικά, βιβλία γνώσεων και σύγχρονα έργα που ανοίγουν μια βεντάλια γεμάτη συναισθήματα και σκέψεις. Για κάθε ηλικία. Για κάθε διάθεση…
Γιατί το βιβλίο δεν είναι μόνο γνώση. Είναι παρηγοριά. Είναι ψυχαγωγία. Είναι εργαλείο σκέψης και φαντασίας.
Σκεφτείτε το: πώς θα ήταν η Ελλάδα, αν όλοι διάβαζαν περισσότερο; Αν κάθε παιδί μεγάλωνε με την αγάπη για το βιβλίο, όχι από καταναγκασμό, αλλά από γνήσια επιθυμία; Αν στα σχολεία υπήρχαν οργανωμένες βιβλιοθήκες και οι ώρες ανάγνωσης δεν ήταν απλώς ένα διάλειμμα, αλλά γιορτή; Αν οι δάσκαλοι δίδασκαν την απόλαυση της λογοτεχνίας όπως κάποτε δίδασκαν τη μαγεία των μύθων;
…Η έκθεση βιβλίου στο λιμάνι της Χίου μάς προσκαλεί να σταθούμε λίγο. Να κλείσουμε τις οθόνες. Να ανοίξουμε σελίδες…  

Περιμένουμε και φέτος να αγκαλιάσουμε βιβλία στο λιμάνι της Χίου.
Γιατί όσο υπάρχουν βιβλία, υπάρχει ελπίδα. Και όσο διαβάζουμε, δεν είμαστε ποτέ μόνοι».

ΠΗΓΗ: https://www.alithia.gr/

ΛΕΣΧΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ ΕΡΜΟΥΠΟΛΗΣ: Αλήθεια, θα αξιωθούμε να δούμε και στη Σύρο κάποτε μία έκθεση βιβλίου; Τι λένε οι …υπεύθυνοι;

Παναγία, η ελπίδα των απελπισμένων

 Φώτης Κόντογλου

Σήμερα γιορτάζουμε την ένδοξη Κοίμηση της Παναγίας. Σ’ αμέτρητες εκκλησίες και μοναστήρια χτυπούνε οι καμπάνες και ψέλνουνε οι ψαλτάδες. Τα πιο πολλά είναι στης Παναγίας τ’ όνομα και πανηγυρίζουνε την Κοίμηση της Θεοτόκου. Μα αυτή δεν είναι γιορτή θανάτου, είναι γιορτή χαράς και θρίαμβος, γιατί αυτή που κοιμήθηκε είναι η Μητέρα της Ζωής…

 Σήμερα όλη η Ελλάδα μοσχοβολά από το ευωδέστατο σκήνωμα της Παναγίας, που είναι η μητέρα των ορφανεμένων, η ελπίδα των απελπισμένων, η χαρά των θλιμμένων, το ραβδί των τυφλών, η άγκυρα των θαλασσοδαρμένων. Κι απ’ άκρη σε άκρη της Ελλάδας, στις πολιτείες, στα χωριά, στα μοναστήρια και στις σκήτες, απάνω στα δασωμένα βουνά, στα λαγκάδια, στις σπηλιές, στα γαλανά τα κύματα που δροσοαφρίζουνε από τον πελαγίσιον αγέρα, στα νησιά και στα ρημόνησα, στους κάβους, παντού αντιλαλεί η υμνολογία που ψέλνουνε οι ψαλτάδες για την ταπεινή βασίλισσα που κοιμήθηκε.

Το μελτέμι που φυσά τώρα τον Δεκαπενταύγουστο και δροσίζει τον κόσμο, τα δεντρικά που ‘ναι φορτωμένα με λογής-λογής πωρικά, τα άγρια τα ρουμάνια, με τις αντρειωμένες βαλανιδιές και με τα έλατα και με τα κέδρα, τα άσπρα σύννεφα του αρμενίζουνε στον γαλανό ουρανό, όλα είναι χαροποιά και μακάρια, όλα είναι ιλαρά από την γλυκύτητα της Παναγίας. Στα πέλαγα ταξιδεύουνε λογής-λογής καράβια και καΐκια, πώχουνε γραμμένο απάνω στο μάγουλό τους το γλυκύτατο τ’ όνομά της.     Ω! Αληθινά δική μας είναι η Παναγία, δικό μας είναι το Ρόδον το Αμάραντον!»

(Απόσπασμα από το βιβλίο «Παναγία & Υπεραγία»-Εκδ. Αρμός)

Νύχτα αυγουστιάτικη – Γ. Δροσίνης

 

Μου φτάνει που σε ξέρω ξάγρυπνη

κι απόμονη, χωρίς λυχνάρι,

κάτω από τ’ άστρα τα τρεμόφωτα

με το Αυγουστιάτικο φεγγάρι.

 

Στ’ απόσκια απόκρυφτη κι αθώρητη-

κι έχω σημάδι σου μονάχο

κάτι σα θρόισμα, σα φτερούγισμα,

σα νεροφλοίσβημα σε βράχο.

 

Γύρω μας όλα ασάλευτα, άφωνα:

τα κοίμισε μαρμαρωμένα

φεγγαρομάτα η νύχτα μάγισσα

κι άφησε μόνο εσέ κι εμένα.-

 

Ξάφνου, σπιθόγενη, αστραπόφτερη.

του αιθέρα ταξιδεύτρα φτάνει

φωνή βιολιού μακρινού, αλλόκοσμου,

που παίζουν ξωτικοί Τσιγγάνοι.

 

Και χύνεται στην Αυγουστιάτικη

τη νύχτα από τη δοξαριά του

λαχτάρα, πόνος, αναγάλλιασμα,

πόθος ζωής, φόβος θανάτου.

 

Κι εγώ, σφαλώντας τα δυο μάτια μου,

και την ψυχή μου ανοίγοντάς σου,

νιώθω το φόβο μήπως σ’ έχασα-

τον πόθο να βρεθώ κοντά σου.

 

(«Φευγάτα χελιδόνια», Άπαντα Γεωργίου Δροσίνη,

εκδ. Σύλλογος προς διάδοσιν ωφέλιμων βιβλίων).

 

(ΠΗΓΗ: ladylike.gr  )