...στον Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη
(http://indexonline.gr)
Από ποια ηλικία ξεκινήσατε να γράφετε;
Ήμουν έντεκα ετών. Η πρώτη μου αγάπη ήταν η ποίηση και έγραψα πολλά κακά ποιήματα για τον ανεκπλήρωτο έρωτα.
Ποια ήταν τα πρώτα βιβλία που διαβάσατε;
Νομίζω ότι ήταν τα βιβλία Τζάνετ και Τζον, τα οποία δεν κυκλοφορούν πια. Είχαν έναν πολύ εκνευριστικό σκύλο, που τον έλεγαν Ρόβερ και έπαιζε πάντα με μια κόκκινη μπάλα.
Τι ήταν αυτό που σας ανάγκασε να γράψετε για πρώτη φορά;
Ο πατέρας μου είναι ποιητής και νομίζω ότι ήθελα να του μοιάσω.
Είχατε δυσκολίες για να εκδόσετε το πρώτο σας βιβλίο;
Δεν μπόρεσα να εκδώσω το πρώτο μου βιβλίο. Το πρώτο που εκδόθηκε ήταν το δεύτερο βιβλίο μου! Το σημαντικό ζήτημα ήταν να βρω έναν καλό ατζέντη.
Πώς αισθανθήκατε από την παγκόσμια επιτυχία του μυθιστορήματος, Το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι;
Μ’ ενοχλεί που κανείς δεν θέλει να με ρωτήσει τίποτε άλλο. Από την άλλη όμως, το σπίτι που ζω το οφείλω στο βιβλίο αυτό, οπότε δεν μπορώ να παραπονεθώ.
Είστε ικανοποιημένος από την κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματός σας;
Είμαι κατά το ήμισυ ικανοποιημένος. Η μουσική επένδυση ήταν υπέροχη, όπως και η κινηματογραφία. Δεν είμαι σίγουρος ότι ο Νίκολας Κέιτζ ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος γι’ αυτόν τον ρόλο, και με εκνεύρισαν κάποιες αλλαγές στην ιστορία. Η πιο σημαντική σκηνή ήταν η σφαγή των Ιταλών στρατιωτών, η οποία ήταν ιδιαίτερα συγκινητική.
Ποια ήταν η αφορμή για να γράψετε το βιβλίο NOT WITH STANDING;
Μεγάλωσα σ’ ένα χωριό σαν κι αυτό, το οποίο ήταν γεμάτο με θαυμάσιους χαρακτήρες. Ήθελα να μείνουν στη μνήμη μας. Αρχικά, ένας Γάλλος φίλος μού επισήμανε ότι η Βρετανία είναι «ένα τεράστιο φρενοκομείο» και συνειδητοποίησα ότι είχε δίκιο.
Οι ιστορίες του νέου σας βιβλίου δείχνουν ένα συγγραφέα που μεγάλωσε σε χωριό και που γνωρίζει άριστα τη φύση. Αλήθεια, τι χάσαμε όλοι εμείς που μεγαλώσαμε σε πόλεις;
Οι χαρακτήρες του βιβλίου καλύπτουν το ευρύτερο φάσμα της κοινωνίας. Γιατί όμως δίνετε μια ιδιαιτερότητα στους νέους και τους ηλικιωμένους;
Πάντα πίστευα ότι τα παιδιά, οι ηλικιωμένοι και τα ζώα συχνά λείπουν από τη μυθιστοριογραφία. Θέλω να τους ξαναβάλω μέσα.
Διαβάζοντας το βιβλίο σας κατάλαβα πως αντιμετωπίζετε με γλυκύτητα και αγάπη τους συνανθρώπους μας. Είναι ακόμα και σήμερα σημαντικά αυτά τα στοιχεία για την κοινωνία μας;
Είμαστε όλοι πολύ τυχεροί που υπάρχει ακόμη τόση πολλή γλυκύτητα και αγάπη ανάμεσά μας. Αυτά τα πράγματα επιζούν ακόμη και από τις πιέσεις της σύγχρονης ζωής, και δεν θα άξιζε να ζει κανείς χωρίς αυτά.
Δύο από τα μυθιστορήματα που έχετε γράψει, "Πουλιά χωρίς φτερά", αλλά και το "Μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι", αναφέρονται στη σύγχρονη ιστορία της χώρας μας. Αλήθεια, τι αντιπροσωπεύει για σας η Ελλάδα;
Η Ελλάδα αντιπροσωπεύει τη μουσική, την ποίηση, τη φιλία, το κέφι, τις απολαύσεις των αισθήσεων, και το κουράγιο. Ως προς την αρνητική πλευρά, μερικές φορές με ενοχλεί το μέγεθος του πολιτικού και εθνικιστικού φανατισμού.
info Ο Λουί Ντε Μπερνιέρ γεννήθηκε το 1954. Έζησε αρκετό διάστημα στην Κολομβία δουλεύοντας ως δάσκαλος τα πρωινά, ενώ τα απογεύματα φρόντιζε τεράστια κοπάδια με ζώα. Στη συνέχεια έκανε διάφορα επαγγέλματα, όπως μηχανικός αυτοκινήτων και αρχιτέκτονας κήπων. Σήμερα ζει στην Αγγλία και ασχολείται αποκλειστικά με το γράψιμο. Τα βιβλία του έχουν τιμηθεί με σημαντικά βραβεία, ενώ ο ίδιος είχε συμπεριληφθεί μεταξύ των 20 καλύτερων Άγγλων μυθιστοριογράφων το 1993. Ο Σενιόρ Βίβο και ο άρχοντας της κόκας τιμήθηκε με το βραβείο Commonwealth Writers Prize. Με το ίδιο βραβείο τιμήθηκε και το πρώτο βιβλίο της τριλογίας του, Ο μυστικός πόλεμος του Δον Εμμανουέλ, καθώς και Το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι. Το τελευταίο αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο στον εκδοτικό χώρο και οι κριτικές που έχει αποσπάσει είναι διθυραμβικές. Έχει γυριστεί σε κινηματογραφική ταινία με πρωταγωνιστή τον Νίκολας Κέιτζ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου