Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

Δημήτρης Πετσετίδης: "Ζήλια..."


ΑΝΩ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, στὴν ὀθόνη τοῦ ὑπολογιστῆ διάβασε τὸ μήνυμα:
1 αἴτημα φιλίας.
Πάτησε μὲ τὸ ποντίκι καὶ διάβασε:
Ἡ Ἄννα Βέρα θέλει νὰ γίνετε φίλοι. Ξαναπάτησε:
Ἐπιβεβαίωση.
Στὴν ὀθόνη του ἐμφανίστηκε ἡ φράση:
Ὁ Στέφανος Γιανοῦρος εἶναι φίλος μὲ τὴν Ἄννα Βέρα.
Κοίταξε τὸν ἀριθμὸ τῶν φίλων του: 458, τί νὰ τοὺς κάνει τόσους φίλους; Μὲ τοὺς περισσότερους δὲν ἔχει ἀνταλλάξει οὔτε λέξη.
Ἄνοιξε τὸ προφὶλ τῆς Ἄννας, ἄρχισε νὰ κοιτάζει τὶς φωτογραφίες της."Ἡ Ἄννα μαθήτρια στὴν παρέλαση", "ἡ Ἄννα στὸ πανεπιστήμιο", "ἡ Ἄννα στὴ θάλασσα".
Πέρασαν μερικὲς ἡμέρες, μίλησε μὲ τὴν Γιώτα στὴ συνομιλία, τὸν ζάλισε μὲ ἕνα πλῆθος ἀνόητες ἐρωτήσεις, ἔκλεισε τὴν ἐπαφή. Τότε εἶδε τὸ ὄνομα Ἄννα Βέρα μαζὶ μὲ μιὰ σειρὰ ἀπὸ ὀνόματα φίλων μὲ τοὺς ὁποίους μποροῦσε νὰ συνομιλήσει. Πάτησε τὸ ποντίκι πάνω στὴν εἰκόνα της καὶ ἔγραψε στὸ παράθυρο τῆς συνομιλίας:
-Χαθήκαμε.
Ἦρθε μετὰ ἀπὸ λίγα δευτερόλεπτα ἡ ἀπάντηση.
Ἡ Ἄννα λέει:
-Γειά σου, Στέφανε. Τί κάνεις;
Ἔτσι ἄρχισε ἡ ιστορία τους.
Ἄρχισαν νὰ ἀνταλλάσσουν μηνύματα στὴ συνομιλία τοῦ Facebook καθημερινῶς μέχρι ποὺ τοὺς ἔπιανε ἡ νύχτα. Περνοῦσαν τὰ μεσάνυχτα κι αὐτοὶ κολλημένοι στὴν ὀθόνη τῶν ὑπολογιστῶν ξεχνοῦσαν τὸν ὕπνο.
Ἔνιωθε ἕνα εὐχάριστο αἴσθημα κάθε φορὰ πού, κοιτώντας τὴ φωτογραφία της, ἔγραφε μιὰ φράση στὸν ὑπολογιστὴ καὶ περίμενε τὴν ἀπάντηση.
Μιὰ μέρα ἄρχισε νὰ τὴν ρωτάει γιὰ τὴ ζωή της, γιὰ τὶς σπουδές της. Τοῦ εἶπε ὅτι εἶχε σπουδάσει στὴν Ἀρχιτεκτονικὴ Σχολὴ στὴν Ξάνθη, ἐκεῖ εἶχε γνωρίσει τὸν Μιχάλη, αἰώνιο φοιτητή. Γύριζαν μαζὶ γιὰ δυὸ χρόνια, ἕνα καλοκαίρι πῆγαν διακοπὲς στὴ Σαντορίνη.
Τοῦ ἔστειλε μιὰ φωτογραφία μὲ τὸ mail, ὁ Μιχάλης σὲ μιὰ ἐντοῦρο καὶ αὐτὴ γαντζωμένη πίσω του.
Τῆς ἔστειλε μήνυμα:
-ΖΗΛΕΥΩ
Αὐτὴ ἀπάντησε:
-Εἶναι ἀνόητο νὰ ζηλεύεις. Ἔχουν περάσει τριάντα χρόνια ἀπὸ τότε.
Τότε τῆς ἔγραψε:
-Καλά, πόσων χρόνων εἶσαι;
Ἡ ἀπάντηση ἄργησε νὰ ἔρθει:
-Πενήντα πέντε.



(Ιστορίες Μπονζάι: http://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/ )

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου