Σχολικές ευωδιές...

Η συγγραφέας Ελένη Σαραντίτη 
θυμάται και αφηγείται… 

 «Με τις μυρωδιές, σαν τα βρέφη, υποδεχόμουν την καινούργια σχολική χρονιά. 

Της γαζίας την ευωδιά, του χώματος, του μούστου, τη δυνατότερη -τώρα- μυρωδιά της θάλασσας κι εκείνη της συκιάς με τ' απομεινάρια των σύκων, την οσμή των πρώτων χρυσανθέμων, το άρωμα που αναδινόταν απ' το κελάρι του σπιτιού μας, όπου είχαμε σωρεύσει τις προμήθειες για το χειμώνα: πεπόνια, χειμωνικά λεγόμενα, αμύγδαλα, σύκα ξερά πλεγμένα σε κουλούρες ή κοτσίδες, μουσταλευριά, πετιμέζι, μέλι, βάζα με γλυκό σταφύλι, τριαντάφυλλο, μελιτζανάκι. 

 Θυμάμαι, όμως, ότι όλες αυτές οι ευωδιές εξατμίζονταν εμπρός σ' εκείνες της καινούργιας σχολικής ύλης που κυριαρχούσαν στα δωμάτια και μας διήγειραν: η μυρωδιά της γομολάστιχας, της ξύλινης κασετίνας, της πλαστελίνης, των ανέγγιχτων σελίδων του αναγνωστικού, της πλάκας και του κοντυλιού, του σπόγγου, της μπλε κόλλας με την οποία ντύναμε τετράδια και βιβλία, της μελάνης, του στυπόχαρτου, η ευγενική και θαλπερή μυρωδιά της μάνας μας ενόσω μας βοηθούσε με όλα αυτά.  

Κάποτε και η μυρωδιά της πρώτης βροχής, που ζωγράφιζε στην άμμο. 

Ευωδιές ακατανίκητες, ευεργετικές, κόμποι μαργαριταρένιοι στην ψυχή μου»...