Όλα για καλό του Γιάννη Μακριδάκη

ΠΗΓΗ: https://sarantakos.wordpress.com 

 Ο τίτλος εσκεμμένα δεν έχει σημεία στίξης κι έτσι ίσως διαβάζεται με περισσότερους από έναν τρόπους, αλλά η συνοδευτική εικόνα μάλλον ξεκαθαρίζει τον σκοπό του άρθρου: Θα μιλήσω για το καινούργιο βιβλίο του αγαπημένου μου συγγραφέα Γιάννη Μακριδάκη, το «Όλα για καλό», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Εστία»… …
...Καταρχάς, το «Όλα για καλό» δεν είναι νουβέλα αλλά μυθιστόρημα -όχι μόνο εξαιτίας της έκτασης (230 σελίδες αντί για 100-110) αλλά και με βάση την πλοκή. Έπειτα, ενώ στις προηγούμενες νουβέλες η εξωτερική πολιτική επικαιρότητα αποτελούσε απλώς το κάδρο, εδώ παίρνει κεντρική θέση και καθορίζει την πλοκή. Και η επικαιρότητα αυτή, όπως υποδηλώνει και το εξώφυλλο, δεν είναι άλλη από την προσφυγική κρίση, τις μαζικές αφίξεις προσφύγων σε κάποιο νησί του Αιγαίου πάνω σε καρυδότσουφλα της συμφοράς. Ο τόπος δεν δηλώνεται με σαφήνεια, αλλά είναι η Χίος. Ο χρόνος δηλώνεται, 11 με 15 του Δεκέμβρη -του 2015 συμπεραίνουμε. Υπάρχουν βέβαια και οι αφηγήσεις των ηρώων, που μας πηγαίνουν μερικούς μήνες ή και πολλά χρόνια πίσω.

Ο αφηγητής, ο Δημοσθένης, είναι ένας από τους αλληλέγγυους που έχουν αφιερωθεί ολόψυχα στη διάσωση και την περίθαλψη των προσφύγων, μαζί με μιαν ελληνογερμανίδα, την Κατρίν, που άφησε την καλοπληρωμένη θέση της στο Βερολίνο για να αναζητήσει τις ρίζες της Ελληνίδας μητέρας της στο νησί. Τους συμπαραστέκεται ένας απόμαχος θαλασσόλυκος, ο καπτα Φώταρος, κι η γυναίκα του η Καλή, όνομα και πράμα -δικό της σύνθημα είναι το «Όλα για καλό» του τίτλου- η παλαίμαχη μαμή του χωριού και κάμποσοι άλλοι νεότεροι. Δεν είναι όλο το χωριό αλληλέγγυοι, υπάρχουν και αντίθετοι, από τον παπα-Σίωρο (Ισίδωρος πρέπει να είναι αυτό) που πετάει χρυσαβγίτικες κορόνες στο κήρυγμα ίσαμε τα κοράκια που κουρσεύουν τις σαπιόβαρκες των προσφύγων, αλλά αυτοί μένουν στο περιθώριο.

Όταν μια νύχτα η θάλασσα ξεβράζει έναν πνιγμένο πρόσφυγα φορτωμένον με δολάρια, οι αλληλέγγυοι αποφασίζουν να κρατήσουν τα χρήματα και με αυτά μετατρέπουν το σπιτάλι, το παλιό λεπροκομείο του νησιού, σε χώρο υποδοχής των προσφύγων, ενώ όσα περίσσεψαν τελικά τα χαρίζουν στο νεογέννητο προσφυγάκι που γεννήθηκε στο σπιτάλι λίγες μέρες νωρίτερα.
Υπάρχει ακόμα ένας απών πρωταγωνιστής, ο Μιχάλης, ξέπαπας, που ο θάνατός του αναγγέλλεται στην πρώτη σελίδα του βιβλίου αλλά που είναι πανταχού παρών συνεχώς, αφού ο ένας μετά τον άλλον οι ήρωες αφηγούνται την τρικυμισμένη ζωή του, κι αφού το ξόδι του γίνεται αφορμή να αποκαλυφθούν μυστικά καταλυτικά, που βέβαια δεν θα τα φανερώσω εδώ.
Το μυθιστόρημα του Μακριδάκη το διάβασα σχεδόν «μονογούργουρα» (λέξη του βιβλίου -αν και υπερβάλλω: χρειάστηκα δυο καθισιές), το χάρηκα πολύ και το συνιστώ ένθερμα. Είναι γραμμένο με μεγάλη μαστοριά, με ανθρωπιά και με πολλή αγάπη. Και βέβαια, επειδή ο Μακριδάκης το συνηθίζει να χρησιμοποιεί και λέξεις της ντοπιολαλιάς του, την ώρα που το διάβαζα είχα το μολυβάκι μου και σημείωνα λέξεις και φράσεις που τις έβρισκα ενδιαφέρουσες, διότι ως γνωστόν εμείς εδώ λεξιλογούμε.
Αλλά δεν λεξιλογούμε μόνο εμείς. Όπως διαβάζω στο ιστολόγιο του Μακριδάκη, ένας αναγνώστης τού έστειλε μέιλ στο οποίο απαριθμεί καμιά εικοσαριά «άγνωστες» λέξεις. Ο Γιάννης Μακριδάκης έδωσε τις εξηγήσεις, αλλά (και εδώ έχει ενδιαφέρον) πρόσθεσε επίσης ότι «Σκεφτείτε ότι ήμουν και βέβαιος πως αυτό το βιβλίο το έχω γράψει σε σύγχρονη στρωτή νεοελληνική και δεν θα υπάρχει απορία καμία!»

BOOKSYROS: Την Τρίτη 26 Φεβρουαρίου, 7,30μμ στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της Ερμούπολης, ο Γιάννης Μακριδάκης θα μιλήσει για το βιβλίο του και θα συζητήσει για την εν γένει παρουσία του στην ελληνική λογοτεχνία! 
ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ !!!