Μια θάλασσα που τη λένε «Δελώνη»

Γράφει η Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου 

Ο Αντώνης Δελώνης (1935- Μάιος 2019) γεννήθηκε στην Αθήνα, υπηρέτησε στη Δημόσια Εκπαίδευση. Έγραψε μυθιστορήματα και θεατρικά έργα για παιδιά και νέους. Κείμενά του έχουν περιληφθεί σε πολλές Ανθολογίες και έχουν μεταφρασθεί στα γαλλικά, αγγλικά, ρωσικά. Ο Αντώνης Δελώνης υπήρξε συγγραφέας -κυρίως- για εφήβους και νέους. Με ζωντανή γλώσσα, χιούμορ, με γνώση της ψυχολογίας τους και των λογής προβλημάτων που αντιμετωπίζουν (στο σχολείο, στο σπίτι, στην κοινωνία) "χτίζει" μυθιστορήματα που έχουν συναρπαστικό ενδιαφέρον, ευαισθησία, αισιοδοξία για το μέλλον και πίστη στον έρωτα και τη φιλία.
Έχει λάβει αρκετά πρώτα βραβεία για μυθιστόρημα, ποίηση και θέατρο. Το 2008 του απονεμήθηκε το Κρατικό Βραβείο για το παιδικό μυθιστόρημα «Αγαπώ μια γάτα! Εντάξει;»

« Ο Αντώνης Δελώνης, φίλος εδώ και τριάντα χρόνια, πάντα μου θύμιζε κι εξακολουθεί να μου θυμίζει τη θάλασσα, όσο περίεργο κι αν ακούγεται κάτι τέτοιο… 
 Καταρχάς πρέπει να δηλώσω πως τη θάλασσα την αγαπώ πολύ. Κάθε τόσο, όλο και σε κάποιο σημείο του πλανήτη «φουρτουνιάζει» άξαφνα. Κι ύστερα γαληνεύει εκεί που δεν το περιμένεις, η αντάρα περνάει… ΄Ετσι συμβαίνει και με το φίλο μου τον Δελώνη. Κατά καιρούς θυμώνει ξαφνικά με κάποιον ή με κάποιους. ΄Υστερα, το ίδιο απρόβλεπτα, ο θυμός του εξατμίζεται το μπουρίνι φεύγει… 
 Στην αγκαλά της θάλασσας χωρούν πλήθος ζωντανοί οργανισμοί, από το πλαγκτόν ίσαμε ψάρια κάθε μεγέθους, θαλάσσια θηλαστικά μικρά και μεγάλα, οστρακοειδή πάσης φύσεως, κοράλλια και άλλα που αναπτύσσονται στο νερό. ΄Ετσι και στην «αγκαλιά» του Δελώνη χωρούν λογής γνωστοί ή και άγνωστοι, συγγενείς μακρινοί και κοντινοί, φίλοι στενοί, φίλοι απλοί, αλλά κυρίως παιδιά, που, όντας δάσκαλος πραγματικός και συνειδητός, τ’ αγάπησε βαθιά και τους αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. 

 Η θάλασσα για μένα είναι «ποίηση»…. Για μένα, ο Δελώνης είναι πρωτίστως ποιητής. Η ποίησή του είναι τέχνη πραγματική, είτε «συννεφιασμένος» είναι ο ίδιος είτε γελαστός. Είτε πολύ τον αγαπάει κάποιος είτε λίγο. Ακριβώς όπως συμβαίνει και με τη θάλασσα… 

…Τον πρωτογνώρισα την άνοιξη του 1979, σε μια τελετή απονομής βραβείων σε διαγωνισμό διηγήματος για μεγάλους, από τη ΧΕΝ Κηφισιάς. Εκείνος έπαιρνε το πρώτο βραβείο. Εγώ η ελαχίστη έναν έπαινο. «Μπουρινιασμένος» έδειχνε από την πρώτη στιγμή που τον είδα και δεν καταλάβαινα ποια ήταν η αιτία της «φουρτούνας». Ανεξήγητη μου φαινόταν αφού κάτι ευχάριστο του συνέβαινε κείνο το βράδυ. Στο τέλος, όταν ήρθε η ώρα και σφίξαμε τα χέρια σαν καινούριοι φίλοι, πρόσεξα πως το πρόσωπό του είχε γαληνέψει. Πάλι δεν κατάλαβα πώς και γιατί πέρασε η τρικυμία, πώς έγινε «μπουνάτσα» μέσα σε λίγη ώρα… 

Τι σημασία έχει όμως αν δεν τα καταλαβαίνω όλα; Σημασία έχουν οι δεσμοί της φιλίας. Η φιλία μας δεν διακόπηκε ποτέ, είτε βλεπόμασταν συχνά είτε όχι, είτε συνεργαζόμασταν στενά είτε όχι. Κι ας μου θύμιζε πάντα – κι ακόμα μου θυμίζει - θάλασσα ο καλός μου φίλος. Μια ιδιότυπη θάλασσα με ιδιαίτερο, δικό της όνομα. Μια θάλασσα που τη λένε «Δελώνη»…»
ΠΗΓΗ: http://lotypetrovits.blogspot.com/