Ανα-γνώστες...Aνα-γνώσεις...Aνα-γνώσματα

«Ο Αριστοτέλης ξεχωρίζει τις στιγμές από το Χρόνο. Οι στιγμές δεν διαιρούνται, δεν κομματιάζονται. Ο Χρόνος είναι η γραμμή που ενώνει τις αδιαίρετες αυτές στιγμές… Όσο περνούν τα χρόνια, η γραμμή αυτή δεν έχει και καμιά σημασία. Αντίθετα, οι στιγμές, τα «τώρα» μπορούν να μας δώσουν ευτυχία…Ευτυχία είναι να μπορώ να ξαναζώ μια αξέχαστη στιγμή… Αν μάθουμε να σκεφτόμαστε τη ζωή μας όχι σαν μια γραμμή, αλλά σαν κάθε μια από τις μεστές στιγμές μας, τότε η οχτάχρονη αναμονή στο τραπέζι της αγαπημένης μου, δεν θα είναι μια παραξενιά, αλλά 1.593 ευτυχισμένες βραδιές στο τραπέζι της Φισούν…»

Έτσι ακριβώς περιγράφει ο Ορχάν Παμούκ τη λαχτάρα και την αγωνία του Κεμάλ, ήρωα του μυθιστορήματός του «ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ» (εκδ. ΩΚΕΑΝΙΔΑ), το οποίο θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει και ως «ύμνο στον έρωτα και τη χαρά του να αγαπά κανείς και να δίνει τα πάντα γι’ αυτό.»

Ένα βιβλίο για τον έρωτα, την αφοσίωση, το πάθος, τη φιλία, το χρόνο, το δικαίωμα στην ευτυχία. Παρά τον όγκο του (800 σελίδες) δεν κουράζει τον αναγνώστη, αντίθετα τον κάνει να νιώθει ότι ζει «από μέσα», συμμετέχοντας και ο ίδιος, την αγωνία του Κεμάλ. Δεν είναι τυχαίο, ότι στη συνάντηση Μαρτίου της Λέσχης Ανάγνωσης Ερμούπολης, στην οποία συζητήθηκε το «ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ», όλοι είχαν μόνο καλά λόγια να πουν και να θυμηθούν ευχάριστες αναμνήσεις από την ανάγνωσή του!

Στην ιστορία του Κεμάλ και της Φισούν αναδεικνύεται με «ρομαντική διάθεση» η ομορφιά του έρωτα, όχι ως απόλαυσης του σώματος, αλλά ως πνευματικής ολοκλήρωσης μέσα από την ένωση των σωμάτων. Δεν λείπει, βέβαια, το χιούμορ, ο αυτοσαρκασμός και η σάτιρα για τους ολοένα «εκσυγχρονιζόμενους» κατά τα δυτικά πρότυπα συμπατριώτες του Ορχάν Παμούκ, όμως κυρίαρχη θέση στο «ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ» του νομπελίστα συγγραφέα κατέχει ο έρωτας και οι στιγμές ευτυχίας που προσφέρει σ΄ όποιον πραγματικά κι από τα βάθη του είναι του, ερωτεύεται και που ανεξάρτητα από την κατάληξη του έρωτά του μπορεί να διαπιστώνει, όπως και ο Κεμάλ: «…Θέλω να ξέρουν όλοι ότι έζησα μια πολύ ευτυχισμένη ζωή»!

Ένα μικρό απόσπασμα από την αρχή του βιβλίου είναι αρκετό για να πείσει και τον πλέον δύσπιστο αναγνώστη τόσο για την «ομορφιά» του βιβλίου, όσο και για τον τρόπο γραφής του συγγραφέα, που δείχνει να ξέρει να κεντρίζει το ενδιαφέρον από την πρώτη σελίδα, από την πρώτη γραμμή…

Ο συγγραφέας Ορχάν Παμούκ

«Ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου. δεν το ‘ξερα. Αν το ‘ξερα, θα μπορούσα, άραγε, να προστατέψω την ευτυχία μου, θα εξελίσσονταν όλα διαφορετικά; Ϊσως η υπέροχη εκείνη χρυσή στιγμή που τόσο βαθιά και ήρεμα τύλιξε όλο μου το σώμα, να κράτησε μερικά δευτερόλεπτα, όμως εμένα μου φάνηκαν ώρες, χρόνια. 26 Μαΐου 1975, Δευτέρα, κάποια στιγμή γύρω στις τρεις παρά τέταρτο κι όπως εμείς λυτρωθήκαμε από τις ενοχές, την αμαρτία, τις τύψεις, έτσι κι ο κόσμος έμοιαζε σαν να είχε λυτρωθεί από τους νόμους της βαρύτητας και του χρόνου. Της είχα φιλήσει τον ώμο, ήταν ιδρωμένος από τη ζέστη, την είχα αγκαλιάσει, ήμουν μέσα της, της δάγκωνα τρυφερά το αριστερό αυτί, το σκουλαρίκι της, έμεινε, θαρρείς, μετέωρο στον αέρα για μια ατέλειωτη στιγμή κι έπειτα έπεσε। Συνεχίσαμε να φιλιόμαστε, από την πολλή ευτυχία δεν είδαμε καν το σκουλαρίκι που εκείνη τη μέρα, ούτε πώς ήταν δεν είχα παρατηρήσει… "