Θολερά λιοπύρια

Μια μπαλάντα για τον Ιούλιο. Κι ένα δοξαστικό στον καύσωνα και στο φως. Με Καρούζο και Εμπειρίκο υπό μάλης. Και με την αναλλοίωτη γεύση αλλοτινών Ιουλίων που αναπαύονται ήσυχα στο κατώι της μνήμης...
Φανατικοί Ιουλιοπότες, περνάμε ξυστά από το «πράσινο» χάος, τις συγκρούσεις και τον ερασιτεχνισμό τους, δεν δίνουμε δεκάρα για τον δραχμοφονιά Γερμανό και τους «Δαίμονές» του,
προσπερνάμε το κουραστικό ηχείο της κυρίας Μπακογιάννη (επενδύει στη λήθη η πολύφερνη της διαπλοκής και των μίντια), ποντάρουμε στη φρενίτιδα του Ντιέγκο αφήνοντας κατά μέρος αυτή τη βαρετή Βραζιλία, αλλά και την εμβριθή ανάλυση του Ιρανού υπουργού Εξωτερικών (είδε τον αποκλεισμό της Αγγλίας, των ΗΠΑ και της Γαλλίας σαν τιμωρία των χωρών που έχουν λάβει μέτρα εναντίον του Ιράν), παρακολουθούμε μελαγχολικά τον μαύρο μαρκαδόρο να διαγράφει μαγαζιά και επιχειρήσεις από τον κατάλογο, περνάμε βλοσυροί από τον βάλτο της γενικευμένης διαφθοράς και ακούμε τον Νίκο Καρούζο να μιλάει για τον γενέθλιο μήνα του «στα θολερά λιοπύρια του Καρκίνου»...
Και μετά, στην οδό των Φιλελλήνων, όπου βηματίζει ο Ανδρέας Εμπειρίκος: «Θεέ! Ο καύσων αυτός χρειάζεται για να υπάρξη τέτοιο φως! Το φως αυτό χρειάζεται, μια μέρα για να γίνει μια δόξα κοινή, μια δόξα πανανθρώπινη, η δόξα των Ελλήνων, που πρώτοι, θαρρώ, αυτοί, στον κόσμον εδώ κάτω, έκαμαν οίστρο της ζωής τον φόβο του θανάτου». (ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ –enet)