Και ξαφνικά …καταιγίδα!

Μάρω Βαμβουνάκη 

«Και ξαφνικά την Τρίτη ξεσπάει μια φοβερή καταιγίδα στην Αθήνα. Η μικρή Μάρω με την πρώτη βροντή τρομάζει τόσο που πετάγεται από εκεί που παίζει και πηδάει ψηλά σαν πεταλούδα. Τρέχει μετά καταπάνω μου να κρυφτεί. Την παίρνω από το χεράκι και πάμε και στεκόμαστε μπροστά στην ανοιχτή μπαλκονόπορτα. Εκκωφαντική νεροποντή, κάθε τόσο κεραυνοί κάπου γύρω, χρυσές βελονιές αστραπής. Την προετοιμάζω πως ακολουθούν μετά οι τρομαχτικές βροντές... Θέλει να μάθει τι είναι όπως μου σφίγγει το χέρι. 
 Της εξηγώ πως κάθε λίγο περνά το τραίνο του ουρανού, πολύ καλό τραίνο, κουβαλά βροχή στα σύννεφα για να πέφτει στη γη ωραία και να καθαρίζει τους δρόμους, τις κούνιες, να ποτίζει τις γλάστρες, να πλύνει και το δικό μου αμάξι το παμβρώμικο. Γρήγορα ενθουσιάζεται με την ιστορία, ενθουσιάζεται πιο πολύ με τον εαυτό της που δεν φοβάται πια, που γελάει με τις βροντές, αλλά το χέρι δεν μου το αφήνει. 

 Την επομένη ήλιος, χαρά Θεού έξω, μου ζητάει επίμονα να κάνω κάτι να ξανάρθουν βροντές! 
 Πάντα προβληματίζομαι γιατί τα μικρά νιώθουν τέτοια έλξη από τις καταστάσεις θρίλερ. Δέστε τα πιο κλασσικά παραμύθια. Του Άντερσεν, των Γκριμ, οι μύθοι των αρχαίων... Ιδίως η λατρεία μας η Κοκκινοσκουφίτσα! Αν ακολουθήσουμε τα χαζά του πολίτικαλ κορέκτ θα έπρεπε να είναι αυστηρώς ακατάλληλη! 

Όμως τα μικρά μαγνητίζονται να εκπαιδευτούν εκ του ασφαλούς στον τρόμο. Για να τον προβάρουν, να τον νικήσουν. Ξέρουν από μόνα τους τι θέλουν να μαθαίνουν για τη ζωή…»

(Από ανάρτηση της Μάρως Βαμβουνάκη στο Face Book)