Γεώργιος Σουρής:

Ο «σύγχρονος Αριστοφάνης»

Σαν σήμερα στις 2 Φεβρουαρίου 1853 γεννήθηκε στην Ερμούπολη της Σύρου ο Γεώργιος Σουρής, ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες σατυρικούς ποιητές που από πολλούς χαρακτηρίστηκε ως «σύγχρονος Αριστοφάνης».

Ήταν γόνος εύπορης οικογένειας και ο πατέρας του τον προόριζε για κληρικό. Το 1879 και γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή. Για τα προς το ζην εργαζόταν ως γραφέας σ’ ένα συμβολαιογραφείο και παράλληλα έγραφε ποιήματα και συνεργαζόταν με σατιρικές εφημερίδες της εποχής: Ασμοδαίος του Εμμανουήλ Ροΐδη, Μη χάνεσαι! του Βλάσση Γαβριηλίδη και Ραμπαγάς του Κλεάνθη Τριανταφύλλου…

Στις 2 Απριλίου το 1883 εξέδωσε τον Ρωμηό, μια εβδομαδιαία έμμετρη τετρασέλιδη σατιρική εφημερίδα, την οποία έγραφε εξ’ ολοκλήρου. «Νονός» του τίτλου ήταν ο ποιητής Γεώργιος Δροσίνης…

Εκτός από το Ρωμηό, ο Σουρής έγραψε κι άλλα ποιήματα, έμμετρες κωμωδίες και ημερολόγια. Μετέφρασε τις Νεφέλες του Αριστοφάνη, που παίχτηκαν με μεγάλη επιτυχία στο Δημοτικό Θέατρο Αθηνών το 1900.

Ανάμεσα σε αυτά βρίσκεται και το ποίημα «Δυστυχία σου Ελλάς» το 1893 σατιρίζοντας την κατάσταση στην Ελλάδα την περίοδο της πρώτης χρεοκοπίας, με τότε πρωθυπουργό τον Χαρίλαο Τρικούπη. Το ποίημα είναι πιο επίκαιρο από ποτέ….

 Ποιος είδε κράτος λιγοστό σ’ όλη τη γη μοναδικό,

εκατό να εξοδεύει και πενήντα να μαζεύει;

Να τρέφει όλους τους αργούς, νά ‘χει επτά Πρωθυπουργούς,

ταμείο δίχως χρήματα και δόξης τόσα μνήματα;

 Νά ‘χει κλητήρες για φρουρά και να σε κλέβουν φανερά,

κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε τον κλέφτη να γυρεύουνε;

Όλα σ’ αυτή τη γη μασκαρευτήκαν ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,

οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.

 Σπαθί αντίληψη,μυαλό ξεφτέρι, κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.

 Κι από προσπάππου κι από παππού συγχρόνως μπούφος και αλεπού.

Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο- να παριστάνει τον ευρωπαίο.

Στα δυό φορώντας τα πόδια που ‘χει στο ‘να λουστρίνι, στ’ άλλο τσαρούχι.

 Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο, ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.

Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης, λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.

Και ψωμοτύρι και για καφέ το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».

 Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς σαν πιάσει πόστο: δερβέναγάς.

 Δυστυχία σου, Ελλάς, με τα τέκνα που γεννάς!

 Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα, τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

 Ο θαυμασμός των συγχρόνων του προς τον Σουρή υπήρξε πολύ μεγάλος. Ο Κωστής Παλαμάς τον αποκαλούσε «γόητα ποιητήν». Θεωρήθηκε ως ο «Νέος Αριστοφάνης», εθνικός ποιητής, προτάθηκε μάλιστα πέντε φορές για το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Πέθανε το 1919, σε ηλικία 66 ετών. Το πένθος για τον χαμό του ήταν πανελλήνιο και η κηδεία του έγινε δημοσία δαπάνη με τιμές στρατηγού. Μεταθανάτια του απονεμήθηκε το παράσημο του Ανώτατου Ταξιάρχη του Σωτήρος για τις υπηρεσίες του προς την πατρίδα

 ΠΗΓΗ: https://dromospoihshshome.wordpress.com/