Ισίδωρος Ζουργός: «Η αηδονόπιτα»

Εκδόσεις  ΠΑΤΑΚΗ

«…Λίγη ώρα αργότερα γείραμε για να κοιμηθούμε… Εκείνη τη στιγμή έξω στην αυλή ακούστηκε να κελαηδάει ένα αηδόνι. Έβαλε τα γέλια μες στο σκοτάδι. «Τι έπαθες;» τη ρώτησε ο Ελισσαίος ξαφνιασμένος. «Πιάστε μου αυτό το αηδόνι», είπε, «κι αύριο θα σας ψήσω αηδονόπιτα»…

Αύριο κινούμε προς άγνωστη κατεύθυνση. Όλος ο αγώνας των Γραικών φαίνεται τώρα πια μες στο μυαλό μου σαν μια μεγάλη αηδονόπιτα. Τ’ αηδόνια είναι κρυμμένα βαθιά στα φυλλώματα της νύχτας, πώς να τα πιάσει κανείς; Αν εκείνη μου ζητούσε να κατέβω στον κάτω κόσμο, θα γινόμουνα Ορφέας και θα πήγαινα. Εδώ στην Ελλάδα λένε ένα παραμύθι για το αθάνατο νερό- αν το ζητούσε, θα της το ‘φερνα. Τ’ αηδόνι, όμως, πώς να το βρω, πώς να το πιάσω στη χούφτα μου;»

 Ένα βιβλίο, χαρακτηριστικό ιστορικό μυθιστόρημα που  παραθέτει με τρόπο γλαφυρό γεγονότα του Μεγάλου Ξεσηκωμού, είναι «Η αηδονόπιτα» του Ισίδωρου Ζουργού.  Βαθύς γνώστης της ιστορίας ο συγγραφέας συνδυάζει ιδανικά τα ιστορικά γεγονότα με τη μυθοπλασία. Βασικός ήρωας του βιβλίου είναι ένας Αμερικανός που έρχεται στην Ελλάδα το 1821 για να πολεμήσει στο πλευρών των Γραικών και να στηρίξει την προσπάθεια δημιουργίας ελεύθερου ελληνικού κράτους.

Ζητήσαμε από τον Ισίδωρο Ζουργό να μιλήσει για το βιβλίο του και πρόθυμα ανταποκρινόμενος  μάς είπε:

   «Το 2008 εκδόθηκε το μυθιστόρημά μου με τον τίτλο «Η Αηδονόπιτα» που αναφέρεται στο 1821 στην εποχή του ξεσηκωμού.

Βασικός άξονάς του είναι το δίπολο έρωτας - επανάσταση. Μέσα από τις σελίδες του σκιαγραφείται η αίσθηση πως ο έρωτας δεν μπορεί να μην είναι επαναστατικός, αφού αναζητά μια συνάντηση και μια ένωση με οποιοδήποτε τίμημα, ακόμη και με την πλήρη ανατροπή της προηγούμενης τάξης πραγμάτων. Συνακόλουθα κάθε επανάσταση είναι ερωτική αφού προχωρά με τα σώματα το ένα δίπλα στο άλλο και το όνειρο μιας  άλλης καλύτερης ζωής.

  Ο αγώνας των Γραικών για πολιτική ελευθερία και αυτοδιάθεση παρουσιάζεται στο μυθιστόρημα ως όντως μια αηδονόπιτα, ως ένα κυνήγι πίσω από το πιο παράτολμο όνειρο. Είναι όμως και ένα βιβλίο για τα όνειρα που κάποτε βγαίνουν αληθινά.

  Νομίζω πως τελικά για τη συγγραφή ενός μυθιστορήματος η αξιοποίηση της συλλογικής εμπειρίας, της συλλογικής μνήμης και ταυτότητας είναι ένα πολύ δύσκολο στοίχημα. Ο συγγραφέας καλείται να σπάσει το γυάλινο περίβλημα του ιδιωτικού και να οδηγήσει τους ήρωές του στις μεγάλες συνάξεις, στη γέννηση των εξεγέρσεων και στη βουή της μάχης.

  Τι μπορεί να πει το μυθιστόρημα με το στόμα ενός μόνο ανθρώπου, του συγγραφέα, για τέτοιες συλλογικές αγωνίες; Μπορεί ελάχιστα, ίσως όμως και πάρα πολλά.» 

 ΠΗΓΗ: Εφημερίδα «Ο ΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΚΥΚΛΑΔΩΝ»