«Γιατί γράφουμε, λοιπόν, τραγούδια;»

 Μάνος Ελευθερίου

 (Απόσπασμα από κείμενο του Μάνου Ελευθερίου -που «έφυγε» σαν σήμερα, 22 Ιουλίου 2018- με τίτλο «Γιατί γράφουμε, λοιπόν, τραγούδια» από την έκδοση «Είναι αρρώστια τα τραγούδια», των εκδόσεων ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ)

«Γιατί γράφουμε, λοιπόν, τραγούδια; Μήπως για να βρούμε κι εμείς την περιλάλητη ευτυχία, τη φιλία όλων εκείνων που δεν γνωρίσαμε, τους επαίνους –«καθωσπρέπει»- ανθρώπων ή για να προσεταιριστούμε ξένες αγκαλιές; Μήπως, με λίγα λόγια, γράφουμε τραγούδια για να βρούμε επιτέλους αγάπη και κατανόηση, που ούτε πουλιούνται ούτε δανείζονται και να κλείνουν ορισμένα μάτια στα ελαττώματά μας; (Υπάρχει, βέβαια, στον αέρα η αυτοπροβολή και η «κονόμα», αλλά καλλιτέχνες άνθρωποι επιτρέπεται να λένε τέτοια κακά πράγματα;

Όμως, εκείνος ο μοναχικός στιχουργός που γράφει τραγούδια μόνο για την ψυχή του με γνώση και σύνεση και ανάβει το λιανό κεράκι του σ’ αυτό τον κόσμο, που συνοδεύει κάθε βδομάδα τον δικό του επιτάφιο, έχει πολλά να καταμαρτυρήσει γι’ αυτό το πάθος και την περιπέτεια. Που, αφού έμεινε για χρόνια μακριά από τις συναλλαγές και την αγορά του επαγγέλματος, αποφασίζει κάποια στιγμή να χτυπήσει πόρτες  και να δώσει τα στιχάκια του. Και ξαφνικά τα στιχάκια του γίνονται τα σκηνικά μιας παράστασης που δεν είχε υπολογίσει, ενός έργου που και μόνο ο τίτλος τον απωθούσε, αλλά όπου παίζουν ως πρωταγωνιστές τούτα τα στιχάκια του. Και πρέπει να περάσουν από αυτοσχέδια δικαστήρια και καταθέσεις μαρτύρων και δικηγόρων για να βρεθεί το διαμάντι στο βάθος του πηγαδιού…»