Στη μνήμη του πατέρα μου

Ποίημα της «Μελισσάνθης»

Όταν κοιτάζω τα παιδάκια κάθε μέρα 
στους δρόμους, το πρωί, με του σχολείου την τσάντα 
φτωχοντυμένη μια μικρούλα βλέπω πάντα, 
με την παλιά της σάκα, δίπλα στον πατέρα. 

Απ’ το χεράκι με στοργή τηνε κρατάει – 
τόσο κ’ οι δυο είναι ευτυχισμένοι, καθώς πάνε… 
Με πόση αθώα σοβαρότητα μιλάνε! 
Το κοριτσάκι ολοένα τον ρωτάει, 

και κείνος, σοβαρά, της λέει, της διηγάται… 
(Πόσο σοφός ειν’ ο πατέρας! Πόσα ξέρει! 
Πόσην ασφάλεια νιώθει στο μεγάλο χέρι! 
Τίποτε, αν το κρατεί, στον κόσμο δε φοβάται!..) 

Ξάφνου, του λέει εκείνο: « Σαν θα μεγαλώσω…» 
«Τότε εγώ πια ένας φτωχός γεράκος θα ‘μαι… 
Δε θα μπορώ στα χέρια μου να σε σηκώσω, 
και θα μου λες: ακούμπα πάνω μου να πάμε… 

Σαν θα ‘ρχονται για να σε παίρνουν έξω οι ξένοι, 
μόνος στη σκοτεινή γωνίτσα μου θα μένω…» 
«Εγώ στην άμαξά μου πάντα θα σε παίρνω!» 
λέει, έτοιμη η μικρή να κλάψει, κ’ επιμένει… 

Νιώθει μια τέτοια ανυπομονησία, σκάει, 
θέλει μεγάλη, τώρα, γρήγορα να γίνει, 
αν είναι δυνατόν την ώρα αμέσως κείνη, 
για να του δείξει πόσο θα τον αγαπάει!.. 

Κι όπως θερμά τον σφίγγει το λιγνό χεράκι 
ο κουρασμένος νιώθει τόση εμπιστοσύνη!.. 
(Έγινε εκείνος τώρα το μικρό παιδάκι, 
και ο προστατευτικός πατέρας είναι εκείνη…) 

Μελισσάνθη (Ήβη Κούγια-Δασκαλάκη) 
(«Ανθολογία της Νεοελληνικής Γραμματείας»,
του Ρένου Ηρακλή Αποστολίδη,
εκδ. «Τα νέα Ελληνικά» 2005)

ΠΗΓΗ: https://www.postmodern.gr/