Συνεχίζουμε να μιλάμε για βιβλία

 «…διαβάζουμε για την απόλαυση της ανάγνωσης, για τη μαγεία της φράσης στο βάθος του στοχασμού. Διαβάζουμε γυρεύοντας έναν τόπο να ζήσουμε. Διαβάζουμε, γιατί κάθε επόμενη φράση, κάθε επόμενη παράγραφος είναι ένα άλμα στο κενό ή ένα βύθισμα στην ουτοπία που διακαώς νοσταλγούμε…»

 

Τα λόγια του Χαράλαμπου Γιαννακόπουλου από το βιβλίο του «Το εικοσιτετράωρο ενός αναγνώστη» (εκδόσεις ΠΟΛΙΣ) αντικατοπτρίζουν αυτό ακριβώς που νιώθουμε κάθε μήνα παλαιά και καινούργια μέλη –εδώ και 18 χρόνια από τότε που –Μάιο του 2007- ξεκίνησε τα λογοτεχνικά της ταξίδια η «Λέσχη Ανάγνωσης Ερμούπολης «Μάνος Ελευθερίου»!

Σε λίγες ημέρες ένα νέο ταξίδι στις «θάλασσες της λογοτεχνίας» ξεκινάει. Πρώτο μας «λιμάνι» η συλλογή διηγημάτων του διεθνώς καταξιωμένου, άξιου εκπροσώπου των ελληνικών γραμμάτων, Αντώνη Σαμαράκη «Ζητείται ελπίς»!

Καλούμε τα μέλη, τους φίλους και τους «λάτρεις» του βιβλίου στην πρώτη μας συνάντηση, την Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου, 7.30μμ, στον πάντοτε ζεστό και φιλόξενο χώρο της «Δημοτικής Βιβλιοθήκης Ερμουπόλεως».
 Θα μιλήσουμε και πάλι για βιβλία, θα ανταλλάξουμε απόψεις και θα προγραμματίσουμε τις δραστηριότητες της νέας αναγνωστικής περιόδου.
 Μια νέα «περιπέτεια» ξεκινά... Ας διαλέξουμε ένα βιβλίο και ...ΚΑΛΑ ΜΑΣ ΤΑΞΙΔΙΑ!!!

Πρώτη μέρα στο σχολείο

Νίκος Καζαντζάκης
 

 «Με τα μαγικά πάντα μάτια, με το πολύβουο, γεμάτο μέλι και μέλισσες μυαλό, μ' ένα κόκκινο μάλλινο σκούφο στο κεφάλι και τσαρουχάκια με κόκκινες φούντες στα πόδια, ένα πρωί κίνησα, μισό χαρούμενος, μισό αλαφιασμένος, και με κρατούσε ο πατέρας μου από το χέρι. Η μητέρα μού είχε δώσει ένα κλωνί βασιλικό να τον μυρίζουμαι, λέει, να παίρνω κουράγιο, και μου κρέμασε το χρυσό σταυρουλάκι της βάφτισης μου στο λαιμό.  
 Με την ευκή του Θεού και με την ευκή μου..., μουρμούρισε και με κοίταξε με καμάρι. Ήμουν σαν ένα μικρό καταστολισμένο σφαγάρι κι ένιωσα μέσα μου περφάνια και φόβο, μα το χέρι μου ήταν σφηνωμένο δαδιά μέσα στη φούχτα του πατέρα μου κι αντρειευούμουν. 
Πηγαίναμε, πηγαίναμε, περάσαμε τα στενά σοκάκια, φτάσαμε στην εκκλησιά του Αϊ-Μηνά, στρίψαμε, μπήκαμε σ' ένα παλιό χτίρι, με μια φαρδιάν αυλή, με τέσσερις μεγάλες κάμαρες στις γωνιές κι ένα κατασκονισμένο πλατάνι στη μέση. Κοντοστάθηκα, δείλιασα- το χέρι μου άρχισε να τρέμει μέσα στη μεγάλη ζεστή φούχτα. 
 Ο πατέρας μου έσκυψε, άγγιξε τα μαλλιά μου, με χάδεψε- τινάχτηκα- ποτέ δε θυμόμουν να μ' έχει χαδέψει- σήκωσα τα μάτια και τον κοίταξα τρομαγμένος. Είδε πως τρόμαξα, τράβηξε πίσω το χέρι του:  
- Εδώ θα μάθεις γράμματα, είπε, να γίνεις άνθρωπος- κάμε το σταυρό σου.  Ο δάσκαλος πρόβαλε στο κατώφλι- κρατούσε μια μακριά βίτσα και μου φάνηκε άγριος, με μεγάλα δόντια, και κάρφωσα τα μάτια μου στην κορφή του κεφαλιού του να δω αν έχει κέρατα- μα δεν είδα, γιατί φορούσε καπέλο. 
 - Ετούτος είναι ο γιος μου, του 'πε ο πατέρας μου. 
Ξέμπλεξε το χέρι μου από τη φούχτα του και με παρέδωκε στο δάσκαλο. 
 - Το κρέας δικό σου, του 'πε, τα κόκαλα δικά μου! Μην τον λυπάσαι, δέρνε τον, κάμε τον άνθρωπο.  
Έγνοια σου, καπετάν Μιχάλη, έχω εδώ το εργαλείο που κάνει τους ανθρώπους, είπε ο δάσκαλος κι έδειξε τη βίτσα... 

 (Ν. Καζαντζάκης, Αναφορά στον Γκρέκο, Εκδόσεις Ελένης Ν. Καζαντζάκη) 

ΠΗΓΗ: http://gym-evsch-n-smyrn.att.sch.gr/

Μελισσάνθη " Φθινόπωρο "

Pieter Bruegel the Elder, The Return of the Herd (Autumn) (1565)

Ώρα δειλινού.
Του φθινοπώρου τα νέφη στίβουν το φουστάνι
να στεγνώση τ’ ουρανού
και στου απόβροχου τη σκόλη
βγαίνουν για σεργιάνι
οι σαλίγκαροι όλοι
κάτω απ’ το ξεθωριασμένο παρασόλι
του ήλιου… Τώρα η λάμια
η γη λιάζει τα βρεγμένα της τα χράμια
με των κάμπων τα πλουμίδια
κι από τα χορτάρια
κι από τα ψιλά γρασίδια
οι σταλαματιές γλυστρούνε χάντρες
και μαργαριτάρια
από ουράνια δαχτυλίδια.
Τις μαζώνουν οι νεράιδες οι ανυφάντρες
μες στα υπόγεια τους σεράγια και στ’ ανήλια
πολυέλαιους κι αργυρά καντίλια
σε πλεμμάτια κρυσταλλένιες μπάλλες
μάγισσα γριά κι αράχνη τις κρεμάει μες στυς κουφάλες
και λογής-λογής
ένα-ένα όλα τα ζούδια
ξεφαντώνουν απ’ τη γης
κι απομέσα από τα φλούδια,
κ’ ένας μύρμηκας σκαλώνει σ’ ένα αγκάθι φουντωτό
ν’ αγναντέψη όλο τον κόσμον από τέτοιο λιακωτό!...


 ΠΗΓΗ: http://homouniversalisgr.blogspot.gr/

Γεώργιος Σουρής

Ο σύγχρονος Αριστοφάνης

Σαν σήμερα, στις 26 Αυγούστου 1919, απεβίωσε ο Γεώργιος Σουρής, ο ποιητής του «Ρωμιού» που μέσα από τους στίχους του δεν έπαψε να σχολιάζει και να σατιρίζει τους σύγχρονούς του Ρωμιούς, τους άρχοντες, ακόμη και τον ίδιο του τον εαυτό!

Με την ευκαιρία αυτή δημοσιεύουμε ένα ποίημα, που θα μπορούσε να το έχει γράψει ο ίδιος ο Σουρής, αν ζούσε στις ημέρες μας!

 

Διακοπές ανέμελες στη Σύρο,

με μπάνια, διασκέδαση και …γύρο!

 

Θέατρο εδώ, τραγούδι εκεί,

έκθεση παραπέρα!

Κέφι, ρεμπέτικα, χοροί

και νύχτα και ημέρα!

 

Καλοκαιράκι, ξεγνοιασιά,

και …μια μερίδα γύρο!

Στην πόλη, σ’ όλα τα χωριά

και στην Απάνω Σύρο!

 

Θίασοι ερασιτεχνών

αντάξιοι επαίνων

κι ηθοποιών εξ Αθηνών

πολυδιαφημισμένων!

 

Τι συναυλίες, τι μουσικοί,

ο κόσμος ξενυχτάει!

Ως κι η κουτσή η Μαριορή

μικρόφωνο ζητάει!

                                                         

Μικροί- μεγάλοι τραγουδούν

σε γλέντια, πανηγύρια!

Ανέμελοι χοροπηδούν

και σπάνε τα ποτήρια!

 

Διορισμένοι κι αιρετοί,

δεινοί χορευταράδες!

Φιλότεχνοι και «ειδικοί»,

κουλτουροφαφλατάδες!

 

Η Σύρος όλη μια γιορτή

κι αυτό το καλοκαίρι!

(Τώρα ο Σεπτέμβρης σαν θα ‘ρθεί,

αυξήσεις αν θα φέρει,

μόνο ο Κυριάκος ξέρει!)

 

«Ο ΡωμΙός του 21^ου»

Όσο υπάρχουν βιβλία,υπάρχει ελπίδα

 Αγγελική Μαστρομιχαλάκη- Εκπαιδευτικός, συγγραφέας

 

«Μερικές φορές, το πιο όμορφο ταξίδι δεν χρειάζεται εισιτήριο! Χρειάζεται μόνο ένα βιβλίο!

Στο λιμάνι της Χίου, εκεί που ο ουρανός αγγίζει τη θάλασσα, ονειρευόμαστε ξανά ένα μικρό πανηγύρι για το πνεύμα. Μια έκθεση βιβλίου.
Μια συνάντηση ανθρώπων με τις λέξεις. Μια αφορμή για να ξαναθυμηθούμε πως το διάβασμα δεν είναι υποχρέωση. Είναι απόλαυση.
Γύρω από τους πάγκους, πλήθος κόσμου. Παιδιά, γονείς, δάσκαλοι, αναγνώστες. Μυθιστορήματα, νουβέλες, παραμύθια, διηγήματα, λογοτεχνία ελληνική και ξένη – κλασικά, βιβλία γνώσεων και σύγχρονα έργα που ανοίγουν μια βεντάλια γεμάτη συναισθήματα και σκέψεις. Για κάθε ηλικία. Για κάθε διάθεση…
Γιατί το βιβλίο δεν είναι μόνο γνώση. Είναι παρηγοριά. Είναι ψυχαγωγία. Είναι εργαλείο σκέψης και φαντασίας.
Σκεφτείτε το: πώς θα ήταν η Ελλάδα, αν όλοι διάβαζαν περισσότερο; Αν κάθε παιδί μεγάλωνε με την αγάπη για το βιβλίο, όχι από καταναγκασμό, αλλά από γνήσια επιθυμία; Αν στα σχολεία υπήρχαν οργανωμένες βιβλιοθήκες και οι ώρες ανάγνωσης δεν ήταν απλώς ένα διάλειμμα, αλλά γιορτή; Αν οι δάσκαλοι δίδασκαν την απόλαυση της λογοτεχνίας όπως κάποτε δίδασκαν τη μαγεία των μύθων;
…Η έκθεση βιβλίου στο λιμάνι της Χίου μάς προσκαλεί να σταθούμε λίγο. Να κλείσουμε τις οθόνες. Να ανοίξουμε σελίδες…  

Περιμένουμε και φέτος να αγκαλιάσουμε βιβλία στο λιμάνι της Χίου.
Γιατί όσο υπάρχουν βιβλία, υπάρχει ελπίδα. Και όσο διαβάζουμε, δεν είμαστε ποτέ μόνοι».

ΠΗΓΗ: https://www.alithia.gr/

ΛΕΣΧΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ ΕΡΜΟΥΠΟΛΗΣ: Αλήθεια, θα αξιωθούμε να δούμε και στη Σύρο κάποτε μία έκθεση βιβλίου; Τι λένε οι …υπεύθυνοι;

Παναγία, η ελπίδα των απελπισμένων

 Φώτης Κόντογλου

Σήμερα γιορτάζουμε την ένδοξη Κοίμηση της Παναγίας. Σ’ αμέτρητες εκκλησίες και μοναστήρια χτυπούνε οι καμπάνες και ψέλνουνε οι ψαλτάδες. Τα πιο πολλά είναι στης Παναγίας τ’ όνομα και πανηγυρίζουνε την Κοίμηση της Θεοτόκου. Μα αυτή δεν είναι γιορτή θανάτου, είναι γιορτή χαράς και θρίαμβος, γιατί αυτή που κοιμήθηκε είναι η Μητέρα της Ζωής…

 Σήμερα όλη η Ελλάδα μοσχοβολά από το ευωδέστατο σκήνωμα της Παναγίας, που είναι η μητέρα των ορφανεμένων, η ελπίδα των απελπισμένων, η χαρά των θλιμμένων, το ραβδί των τυφλών, η άγκυρα των θαλασσοδαρμένων. Κι απ’ άκρη σε άκρη της Ελλάδας, στις πολιτείες, στα χωριά, στα μοναστήρια και στις σκήτες, απάνω στα δασωμένα βουνά, στα λαγκάδια, στις σπηλιές, στα γαλανά τα κύματα που δροσοαφρίζουνε από τον πελαγίσιον αγέρα, στα νησιά και στα ρημόνησα, στους κάβους, παντού αντιλαλεί η υμνολογία που ψέλνουνε οι ψαλτάδες για την ταπεινή βασίλισσα που κοιμήθηκε.

Το μελτέμι που φυσά τώρα τον Δεκαπενταύγουστο και δροσίζει τον κόσμο, τα δεντρικά που ‘ναι φορτωμένα με λογής-λογής πωρικά, τα άγρια τα ρουμάνια, με τις αντρειωμένες βαλανιδιές και με τα έλατα και με τα κέδρα, τα άσπρα σύννεφα του αρμενίζουνε στον γαλανό ουρανό, όλα είναι χαροποιά και μακάρια, όλα είναι ιλαρά από την γλυκύτητα της Παναγίας. Στα πέλαγα ταξιδεύουνε λογής-λογής καράβια και καΐκια, πώχουνε γραμμένο απάνω στο μάγουλό τους το γλυκύτατο τ’ όνομά της.     Ω! Αληθινά δική μας είναι η Παναγία, δικό μας είναι το Ρόδον το Αμάραντον!»

(Απόσπασμα από το βιβλίο «Παναγία & Υπεραγία»-Εκδ. Αρμός)

Νύχτα αυγουστιάτικη – Γ. Δροσίνης

 

Μου φτάνει που σε ξέρω ξάγρυπνη

κι απόμονη, χωρίς λυχνάρι,

κάτω από τ’ άστρα τα τρεμόφωτα

με το Αυγουστιάτικο φεγγάρι.

 

Στ’ απόσκια απόκρυφτη κι αθώρητη-

κι έχω σημάδι σου μονάχο

κάτι σα θρόισμα, σα φτερούγισμα,

σα νεροφλοίσβημα σε βράχο.

 

Γύρω μας όλα ασάλευτα, άφωνα:

τα κοίμισε μαρμαρωμένα

φεγγαρομάτα η νύχτα μάγισσα

κι άφησε μόνο εσέ κι εμένα.-

 

Ξάφνου, σπιθόγενη, αστραπόφτερη.

του αιθέρα ταξιδεύτρα φτάνει

φωνή βιολιού μακρινού, αλλόκοσμου,

που παίζουν ξωτικοί Τσιγγάνοι.

 

Και χύνεται στην Αυγουστιάτικη

τη νύχτα από τη δοξαριά του

λαχτάρα, πόνος, αναγάλλιασμα,

πόθος ζωής, φόβος θανάτου.

 

Κι εγώ, σφαλώντας τα δυο μάτια μου,

και την ψυχή μου ανοίγοντάς σου,

νιώθω το φόβο μήπως σ’ έχασα-

τον πόθο να βρεθώ κοντά σου.

 

(«Φευγάτα χελιδόνια», Άπαντα Γεωργίου Δροσίνη,

εκδ. Σύλλογος προς διάδοσιν ωφέλιμων βιβλίων).

 

(ΠΗΓΗ: ladylike.gr  )

Διεθνές Λογοτεχνικό Φεστιβάλ Τήνου

 

Το 11ο Διεθνές Λογοτεχνικό Φεστιβάλ Τήνου, με 15 συγγραφείς από 6 χώρες, πραγματοποιήθηκε στη Χώρα, στον Τριπόταμο και στον Αρνάδο της Τήνου στις 24, 25 και 26 Ιουλίου. Σε εποχές δύσκολες ο πολιτισμός είναι ζωτικός παράγοντας για την κοινωνική συνοχή. H λογοτεχνία φωτίζει τις ζωές μας και μας κάνει να νιώθουμε ότι είμαστε ακόμα εδώ, ζωντανοί.

Τα δέκα μέχρι σήμερα διεθνή λογοτεχνικά φεστιβάλ έθεσαν τις βάσεις για να καταστεί η Τήνος, εκτός από θρησκευτικός τόπος, προορισμός καλλιτεχνικός. Ο φάρος αυτός της λογοτεχνίας που άναψε στην Τήνο το 2010 δεν σβήνει.

Χάρη στην υποστήριξή του κοινού το φεστιβάλ ολοένα μεγαλώνει και διευρύνεται.

 

Φέτος, εκτός από τις καθιερωμένες λογοτεχνικές βραδιές, υπήρξαν δρώμενα σχετικά με τον κινηματογράφο, τη μουσική και τον χορό, ξεναγήσεις, περιηγήσεις, καθώς και απρόσμενες συναντήσεις ποιητών με το κοινό τους στα στενά της Χώρας.

Το κοινό –κάτοικοι και επισκέπτες της Τήνου- είχε την ευκαιρία για τρεις ημέρες να γνωρίσει από κοντά πεζογράφους και ποιητές, μεγάλα ονόματα, μαζί με όχι και τόσο γνωστούς, αλλά εξίσου σημαντικούς δημιουργούς, που ξενάγησαν τους παρευρισκόμενους στον κόσμο της γραφής τους.

 

Δημιουργοί από 6 διαφορετικές χώρες επισκέφτηκαν το νησί και ακούστηκαν 5 διαφορετικές γλώσσες. 

Συμμετείχαν: Γιώργος Αλβέρτης, Καλλιόπη Αναστασάκη, Αναστάσης Βιστωνίτης, Laura Garavaglia (Ιταλία), Δημήτρης Κανελλόπουλος, Λίλα Κονομάρα, Χριστίνα Λιναρδάκη, Χάρης Μαθιόπουλος, Αντώνης Μακρυδημήτρης, Λάνα Μανδύλα, Ιωάννα Μπουραζοπούλου, Carol Sansour Παλαιστίνη), Νάντια Στυλιανού (Κύπρος), Nicola Verdan (Ελβετία) και Tais Zolotkovska (Ουκρανία).

 

Το Φεστιβάλ διοργάνωσαν το περιοδικό (δε)κατα, ο Δήμος Τήνου και το Ίδρυμα Τηνιακού Πολιτισμού. Μέγας Χορηγός το Υπουργείο Πολιτισμού. Χορηγός ακτοπλοϊκών μεταφορών, η Fast Ferries.

  (Επιμέλεια: Book Press)

BookSyros: Αξιόλογη και επιτυχημένη διαχρονικά πρωτοβουλία των εμπνευστών και οργανωτών του Λογοτεχνικού Φεστιβάλ Τήνου! Ας γίνει παράδειγμα προς μίμηση για πολλούς δήμους που στο πλήθος των «καλοκαιρινών πολιτιστικών εκδηλώσεών τους» αγνοούν επιδεικτικά το βιβλίο, τους συγγραφείς και τους αναγνώστες!

«Άνθη για τον Μάνο…»

                                         

 

(Σαν σήμερα, στις 22 Ιουλίου του 2018, «έφυγε» για τη γειτονιά των αγγέλων ο Μάνος Ελευθερίου, ο δικός μας Μάνος! Στη μνήμη του δημοσιεύουμε το μικρό αφιέρωμα που έγραψε ο ποιητής Γιώργος Μαρκόπουλος… )

«ΚΑΘΕ Κυριακή το πρωί, όπως χρόνια το συνήθιζε, ο Μάνος  Ελευθερίου, καλώντας  μεταξύ άλλων φίλων και εμένα στο τηλέφωνο, μας διάβαζε της εβδομάδος που πέρασε, την «λογοτεχνική σοδειά» του», οπότε εγώ, από μια φιλοπαίγμονα διακρινόμενος διάθεση, και κάνοντας ότι δεν καταλαβαίνω, κάποια φορά , αντί για «εμπρός»,  «ποιος επιχειρεί να παραβιάσει- του είπα- την θύρα του χρηματοκιβωτίου μου;» Και ο Μάνος  ξαφνιασμένος τάχα, «παιδί μου η ώρα είναι δέκα και μισή»
μου απάντησε «οι εκκλησίες έχουν και την δεύτερη λειτουργία τους τελειώσει, και εσύ κοιμάσαι ακόμη και μάλιστα, ονειρεύεσαι  ότι έχεις και χρηματοκιβώτιο; Ούτε πουγκί από δέρμα ποιότητος αισχίστης δεν έχεις, σε χωρίο ορεινό της Καππαδοκίας» .

ΚΛΕΙΣΑΜΕ. Και τώρα που τα γράφω όλ’ αυτά, την ημέρα που πληροφορήθηκα το αναπάντεχο φευγιό του από τον κόσμο τούτο, θυμάμαι.

ΜΙΑ συννεφιά ζεστή, καλοκαιρινή επικρατούσε έξω, ενώ στο απέναντι μπαλκόνι, ένα ραδιόφωνο το «αυτές οι ξένες αγκαλιές» και αμέσως μετά, στην συνέχεια, το «έχεις μάτια το φεγγάρι/ κι είναι η νύχτα σπιτικό σου/ μα απ’ αυτά που μου ‘χεις πάρει/ τίποτα δεν είν΄ δικό σου» έπαιζε βασανιστικά, πολύ βασανιστικά, χωρίς να φαίνονται πουθενά, χωρίς να φαίνονται πουθενά άνθρωποι, έπαιζε»

Στην πολυαγαπημένη μου Λιλή Ελευθερίου

Με τις ευχές μου για κάθε καλό

Γιώργος  Μαρκόπουλος

 

 

Η Βιρτζίνια Γουλφ στην Ελλάδα

Η Βιρτζίνια Γουλφ –Αγγλίδα μυθιστοριογράφος, πρωτοπόρος και νεωτερίστρια  λογοτέχνης του 20ού αιώνα- επισκέφθηκε πρώτη φορά την Ελλάδα το 1906 με την αδελφή της Βανέσα Μπελ και επανήλθε το 1932. Οι εντυπώσεις της αποτυπώθηκαν κυρίως στα γράμματα και στα ημερολόγιά της. «Ποτέ μου δεν είδα τόσα πολλά λουλούδια – στην Αίγινα χτες ολόκληρο το βουνό ήτανε κόκκινο από τα ηλιάνθεμα και τις παπαρούνες – έκοψα μία, αλλά τα πέταλά της είναι σχεδόν μαραμένα...

»Κρυστάλλινη θάλασσα και πεντακάθαρη άμμος είναι σχεδόν το ομορφότερο πράγμα στον κόσμο –εσύ ξέρεις πόσες φορές το ‘χω πει αυτό– πρόσθεσε και γριές με τα κοφίνια τους. Χτες λοιπόν βουτήξαμε στη θάλασσα και κολυμπήσαμε στο Αιγαίο, με αχινούς και ανεμώνες – όλα είχαν μεταμορφωθεί, κόκκινα και κίτρινα κυμάτιζαν κάτω απ’ τα πόδια μας…

Κι ύστερα σήκωσα το κεφάλι μου κι είδα τα βουνά πέρα απ’ τη θάλασσα, σαν λάμες μαχαιριών, χρωματιστά, και τη θάλασσα ήρεμη. Κι ένιωσα σαν ένα μαχαίρι να έξυσε ένα αμβλύ όργανο που υπήρχε μέσα μου, γιατί δεν μπορούσα να βρω κανένα ψεγάδι σ’ αυτή τη λυγερή, αθλητική ομορφιά, τη βουτηγμένη στο χρώμα…»

(Από το «Ελλάδα και Μάης μαζί», εκδ. Ύψιλον, μτφ. Μαρίας Τσάτσου, 1996).

Πηγή: Protagon.gr – «Οι ελληνικές διακοπές των ξένων συγγραφέων»

Μια αγάπη για το καλοκαίρι…

 

«Το καλοκαίρι, η εποχή της χαλάρωσης και της απόδρασης από την καθημερινότητα, είναι η ιδανική περίοδος για να αφιερώσουμε περισσότερο χρόνο στο διάβασμα βιβλίων…

Οι διακοπές, τα Σαββατοκύριακα και οι πιο ήρεμοι ρυθμοί της ζωής μάς επιτρέπουν να αφιερώσουμε περισσότερες ώρες στο διάβασμα…

Το διάβασμα το καλοκαίρι μπορεί να γίνει μια ευχάριστη συνήθεια που συνδυάζεται με τη φύση και την ξεκούραση. Είτε είμαστε στην παραλία, είτε σε ένα βουνό, είτε απλά στην αυλή του σπιτιού μας, η ανάγνωση σε έναν ήρεμο και φυσικό περιβάλλον μπορεί να ενισχύσει την εμπειρία και να προσφέρει ψυχική ηρεμία. Οι γλυκές ώρες κάτω από τον ήλιο ή στη σκιά ενός δέντρου είναι ιδανικές για να απολαύσουμε ένα καλό βιβλίο…

Χωρίς την πίεση του σχολείου, της δουλειάς ή άλλων υποχρεώσεων, μπορούμε να πειραματιστούμε με διαφορετικά είδη λογοτεχνίας, να διαβάσουμε βιβλία που ίσως δεν θα επιλέγαμε υπό άλλες συνθήκες και να επεκτείνουμε τους αναγνωστικούς μας ορίζοντες…

Μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου μπορούμε να εμπνευστούμε για νέες ιδέες, να δούμε τη ζωή με μια φρέσκια οπτική και να ανακαλύψουμε νέους στόχους. Αυτός ο πνευματικός και ψυχικός εμπλουτισμός είναι ιδιαίτερα σημαντικός, καθώς μας προετοιμάζει για τη νέα χρονιά που έρχεται, γεμίζοντάς μας με θετική ενέργεια και κίνητρο…

Συνοψίζοντας, το καλοκαίρι είναι η ιδανική εποχή για να ανακαλύψουμε ή να επαναπροσδιορίσουμε την αγάπη μας για το διάβασμα. Με περισσότερο χρόνο, ένα χαλαρωτικό περιβάλλον και την ευκαιρία γ ια πνευματική ανανέωση, η ανάγνωση βιβλίων αυτή την εποχή μπορεί να γίνει μια από τις πιο ουσιαστικές και ευχάριστες εμπειρίες μας…»

ΠΗΓΗ: https://avant-garde.com.cy/

Ο καλός πρίγκιπας Ιούλιος

«Του Γενάρη το φεγγάρι»- εκδ. ΚΕΔΡΟΣ
 Μάνος Ελευθερίου (12 Μαρτίου 1938 – 22 Ιουλίου 2018) 

«Τον Ιούλη κι οι γριές 

κάνουνε ξετσιπωσιές» 

 
«Στα παλιά και πιο άγρια χρόνια από τα δικά μας, ένας πρίγκιπας που λεγόταν Ιούλιος ανακάλυψε ξαφνικά πως έπρεπε να μάθει μουσική. Κάλεσε τους σοφούς του πατέρα του και τους ρώτησε τι έπρεπε να κάνει.
-Θα ‘πρεπε να ξαναγεννηθείς, του είπε γελώντας ο πιο γέρος. Τώρα, όμως, είναι αργά. Δεν προλαβαίνεις. Ό,τι μάθεις, θα το μάθεις μισό. Αυτό έπρεπε να το σκεφτείς πολλά χρόνια πριν…
-Εσείς έπρεπε να το σκεφτείτε, είπε ο πρίγκιπας απελπισμένος. Εγώ ήμουν πολύ μικρός για να σκεφτώ τέτοια πράγματα. Τώρα ανακάλυψα την ομορφιά της μουσικής και τώρα βλέπω ότι η γνώση της μουσικής είναι χρέος μου. Αν τύχει και μου ζητήσει ποτέ ο λαός να παίξω μουσική, κάτι πρέπει να παίξω, ένα οποιοδήποτε όργανο. Πρέπει…
-Κανείς δε θα τολμήσει να σου ζητήσει τίποτα. Και πάψε σε κάθε πρότασή σου να αναφέρεις τη λέξη «πρέπει».
-Τότε το χρέος μου, κύριοι, είναι πεπρωμένο. Βοηθήστε με να πεθάνω, σας παρακαλώ!
Και οι σοφοί σύμβουλοι του πατέρα του, που μόνο σοφοί δεν ήταν, αλλά ήξεραν καλά τον άγριο κόσμο, γιατί είχαν δει τα μάτια τους τόσα και τόσα, τον πήγαν σ’ ένα κρυφό μισοσκότεινο δωμάτιο του παλατιού και τον βοήθησαν!

 ***** ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Οι σοφοί σύμβουλοι που «βοηθούσαν» κάποιον να πεθάνει επειδή ζήτησε να μάθει μουσική, ζούσαν, όπως είπαμε, τα παλιά χρόνια. Τα σκουλήκια, όμως, που τους έφαγαν, ζουν ακόμη ανάμεσά μας. Γι’ αυτό, μάθετε μουσική να ομορφύνετε τον κόσμο. Δεν πειράζει αν μεγαλώσατε. Για τη μουσική ποτέ δεν είναι αργά. Μόνο έτσι το πνεύμα του καλού πρίγκιπα Ιουλίου θα σας ευγνωμονεί αιώνια…»

«Μικρός Ναυτίλος»

 Οδυσσέας Ελύτης

 

Τ’ ΑΝΩΤΕΡΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ ΜΟΥ τα έκανα στο Σχολείο

της θάλασσας. Ιδού και μερικές πράξεις για παράδειγμα:

 

(1) Εάν αποσυνδέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου

απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι, κι ένα καράβι. Που σημαί-

νει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.

 (2) Το γινόμενο των μυριστικών χόρτων επί την αθωότητα

δίνει πάντοτε το σχήμα κάποιου Ιησού Χριστού.

 (3) Η ευτυχία είναι η ορθή σχέση ανάμεσα στις πράξεις (σχή-

ματα) και στα αισθήματα (χρώματα). Η ζωή μας κόβεται,

και οφείλει να κόβεται, στα μέτρα που έκοψε τα χρωματι-

στά χαρτιά του ο Matisse.

 (4) Όπου υπάρχουν συκιές υπάρχει Ελλάδα. Όπου προε-

ξέχει το βουνό απ' τη λέξη του, υπάρχει ποιητής. Η ηδονή

δεν είναι αφαιρετέα.

 (5) Ένα δειλινό στο Αιγαίο περιλαμβάνει τη χαρά και τη λύπη

σε τόσο ίσες δόσεις, που δεν μένει στο τέλος παρά η αλήθεια.

 (6) Κάθε πρόοδος στο ηθικό επίπεδο δεν μπορεί παρά να είναι

αντιστρόφως ανάλογη προς την ικανότητα που έχουν η δύ-

ναμη κι ο αριθμός να καθορίζουν τα πεπρωμένα μας.

 (7) Ένας «Αναχωρητής» για τους μισούς είναι, αναγκαστι-

κά, για τους άλλους μισούς, ένας «Ερχόμενος».

 

 ΠΗΓΗ: https://ikarosbooks.gr/460-o-mikros-naytilos.html

Ήρθε το καλοκαίρι !

(Αφιερωμένο στα παιδιά που από σήμερα

ξεκίνησαν τις καλοκαιρινές τους διακοπές!)

 

Έστειλε ο χρόνος τον ταχυδρόμο του

όμορφο μήνυμα στη γη να φέρει

κι είπε ο ήλιος με τις ακτίνες του:

«Ήρθε, παιδιά, το καλοκαίρι!»

 

Πήραν το μήνυμα οι μικροί φίλοι του,

ένιωσαν τρέχοντας ζεστό τα’ αγέρι

κι ο τρελοτζίτζικας με το τραγούδι του,

«ήρθε, φωνάζει, το καλοκαίρι!»

 

Βγαίνει επίσκεψη στ’ άνθη η μέλισσα,

φεύγουν οι άνθρωποι απ’ την πόλη!

Άνοιξε διάπλατη αγκάλη η θάλασσα,

πάνω στο κύμα της πέφτουν όλοι!

 

Φρούτα, τραγούδια, μπάνια, χαμόγελα

κι ένα χωνάκι δροσιάς στο χέρι!

Πύργοι στην άμμο, κόκκινα μάγουλα,

«αχ, να μην έφευγε το καλοκαίρι!»

«Ζλάτνα Μόμα- Γλυκό κορίτσι»

 Μαριάννα Κρόντη – Εκδόσεις «Εν Σύρω»

 «Ωχ, μωρέ Μόμω… ωχ, μωρέ Μόμω!» (Ωχ, μωρέ κορίτσι… ωχ, μωρέ κορίτσι!) την έπαιρνε στη ζεστή αγκαλιά της η Ντρόνω, τη μοσχοβολιστή. Τη λάτρευε τη Μόμα κι άμα έκανε καμιά αταξία και τη μάλωνε η Λένω… την έλεγε «Τζότκο! Σιό πραβί;» (Άτακτο! Τι έκανες;). Κι ύστερα πάλι την καλόπαιρνε «Ζλάτνα Μόμα…» (Γλυκό κορίτσι) την έλεγε, «Τζαχανούμ…»

Σκεφτόταν, πόσο όμορφα γίνονται τα χρόνια σαν φύγουν. Οι μυρωδιές, τα χρώματα, όπως τα άφησαν εκεί είχαν μείνει. Στο καλύτερο μέρος της καρδιάς της, γλυκά σαν τη Ζλάτνα Μόμα, ζεστά σαν την αγκαλιά της γιαγιάς Ντρόνας…»

Πρόκειται για μια συλλογή δεκαοχτώ νοσταλγικών διηγημάτων και αφηγημάτων με αυτοβιογραφικό περιεχόμενο κι είναι αφιερωμένη στη Γουμένισσα, την πατρίδα της συγγραφέως, με συχνή αναφορά στους γλωσσικούς ιδιωματισμούς της!

Ένα ταξίδι του πεζού λόγου που περιέχει ανθρώπους και τόπους…

Αξίζει ν’ ακολουθήσουμε την Μαρία Κρόντη σ’ αυτό το ρομαντικό ταξίδι της στο χτες που ζει στην καρδιά όσων αγάπησαν και τον τόπο τους και τους ανθρώπους του! Διότι, όπως σημειώνει η συγγραφέας, «σημασία δεν έχουν τα τοπία ή τα υλικά αγαθά που θα αφήσουμε στα παιδιά μας. Σημασία έχει ο τόπος που θα τους αφήσουμε να ζήσουν, όταν εμείς θα έχουμε φύγει…»

BookSyros: Το βιβλίο της Μαρίας Κρόντη θα γίνει αντικείμενο συζήτησης και σχολίων στην συνάντηση Ιουνίου της Λέσχης Ανάγνωσης Ερμούπολης «ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ»