Νικήτας Παρίσης: Αφηγηματικό μικροκείμενο
για
τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη*
«11
του Γενάρη 1911... Παγωμένος βοριάς σφύριζε στα στενά της Πόλης. Κάτι σύννεφα,
γεμάτα βροχή, στέκονταν πάνω απ’ τις στέγες. Απομεσήμερο στην Κωνσταντινούπολη…
Ο
διαβάτης παραξενεύτηκε. Κάποιες καμπάνες είχαν αρχίσει να χτυπάνε. Κοντοστάθηκε
κι έκανε το σταυρό του. Κοιτούσε ολόγυρα απορημένος. «Γιορτή θα ‘ναι»,
ψιθύρισε. «Μπορεί να ‘ναι και η ώρα του εσπερινού».
Πλησίασε
στην είσοδο του μαγαζιού. Το αφεντικό καθόταν απέξω. Φορούσε βράκα και μικρό
φέσι- ίσως για το κρύο. Πουλούσε μπαχαρικά και μοσχομύριζε ο τόπος.
-Αφέντη,
τι έχουμε και χτυπάνε λυπητερά οι καμπάνες;
-Κάποιον
μεγάλο στην Ελλάδα τον πήρε ο Θεός. Οι καμπάνες κλαίνε. Τον λέγανε
Παπαδιαμάντη. Αλέξανδρος το μικρό του όνομα. Αυτά είπε ο αφέντης.
Ο
διαβάτης πήρες τον ανήφορο. Έκανε πάλι το σταυρό του…
Μου
το διηγιόταν το περιστατικό ο πατέρας μου. Ήμουνα πολύ μικρός τότε. Μου
φαινόταν σαν το τέλος από ένα λυπημένο παραμύθι.
Δεν
το ‘ψαξα ποτέ να βρω την άκρη και την αλήθεια. Μ’ άρεσε να το κρατάω μέσα μου,
όπως το πρωτάκουσα…»
Επιμέλεια: Ηλίας Γκρης
Έκδοση: «Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ»
