Όταν Σκοτώνουν τα Κοτσύφια

Lee Harper 

 Μετάφραση: Βικτώρια Τράπαλη – Εκδόσεις BELL

 «Σκοτώστε όσες κίσσες θέλετε, αν μπορείτε να τις πετύχετε, αλλά να θυμάστε ότι είναι αμαρτία να σκοτώνεις τα κοτσύφια». 
 Αυτή είναι η συμβουλή του δικηγόρου Άτικους Φιντς στα παιδιά του, καθώς ο ίδιος αποφασίζει να υπερασπιστεί στο δικαστήριο το πραγματικό "κοτσύφι" αυτής της υπέροχης ιστορίας, έναν νεαρό μαύρο...
Μέσα από τα παιδικά μάτια της Σκάουτ και του Τζεμ Φιντς, η Χάρπερ Λη εξερευνά με αναντίρρητη εντιμότητα και αστείρευτο χιούμορ τον παραλογισμό της στάσης των ενηλίκων απέναντι στις φυλετικές και κοινωνικές διακρίσεις στον Αμερικανικό Νότο της δεκαετίας του '30.
Το φαινομενικά γαλήνιο και ειρηνικό Μέικομπ της Αλαμπάμα είναι στην πραγματικότητα βουτηγμένο στην προκατάληψη, τη βία και την υποκρισία. Αλλά τη ναρκωμένη συνείδηση της πόλης θα συνταράξει το σθένος ενός ανθρώπου που αγωνίζεται για δικαιοσύνη…

Μιλάμε –ξανά- για βιβλία!

"Λέσχη Ανάγνωσης Ερμούπολης"

«Νοσταλγώ την ελευθερία με την οποία διάβαζαν οι αναγνώστες του 19ου αιώνα. Δεν είχαν κανένα πρότυπο και μπορούσαν να δώσουν στην Άννα Καρένινα ή στον Κάπτεν Νέμο το πρόσωπο που ήθελαν εκείνοι. Για μας είναι δύσκολο να σκεφτούμε τον μεγάλο Γκάτσμπι με διαφορετικό πρόσωπο από εκείνο του Ρόμπερτ Ρέντφορντ ή του Λεονάρντο ντι Κάπριο. Μεταξύ των δικαιωμάτων του αναγνώστη θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνεται και η εξέγερση κατά των κινηματογραφικών μεταφορών… 
 Η ανάγνωση δεν είναι παθητική δραστηριότητα, μη γελιόμαστε. Εξαρτάται από το βαθμό εμπλοκής με τον οποίο συμμετέχει ο αναγνώστης στα πάθη των ηρώων… 
Για να πω μια φράση του Τσβάιχ, η λογοτεχνία δεν είναι η ζωή, αλλά η εξύμνηση της ζωής, ένας τρόπος να συλλαμβάνουμε το δράμα με πιο ξεκάθαρο και κατανοητό τρόπο… 
 Κι όποιος μιλάει με πάθος για ένα βιβλίο, είναι πάντα ένας ερωτευμένος άνθρωπος. 
 Το να προτείνεις ένα μυθιστόρημα είναι ένας τρόπος να δείχνεις ότι νοιάζεσαι τον άλλον! Όμως, να θυμάσαι: 
Υπάρχει μόνο ένα ζευγάρι γυαλιά για κάθε αναγνώστη και δεν βλέπουν όλοι οι αναγνώστες τα ίδια σε ένα βιβλίο!»* 

 *(Fabio Stassi: «Η χαμένη αναγνώστρια» 
    Εκδ. ΙΚΑΡΟΣ) 

 Την Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου, 7.30μμ, στον φιλόξενο χώρο της «Παιδικής Βιβλιοθήκης Ερμουπόλεως» (πρώην «ΠΑΝΘΕΟΝ»), παλαιά και νέα μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης Ερμούπολης, φοράμε το καθένα τα …δικά του «γυαλιά ανάγνωσης» και «μιλάμε –ξανά- για βιβλία»!
Περιμένουμε μέλη και φίλους, παλιούς και νέους, στην πρώτη μας συνάντηση για τη νέα αναγνωστική περίοδο -14η στη σειρά!- που θα είναι αφιερωμένη στο μεγάλο Συριανό ποιητή, στιχουργό και μυθιστοριογράφο ΜΑΝΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ, τον «δικό μας Μάνο»!

«Γράφω για όλη την οικογένεια…»

Απόσπασμα από τη συνέντευξη 
του Ευγένιου Τριβιζά 
στη Ράνια Μπουμπουρή για το diastixo.gr 

Το "κουδούνι του τρόμου" είναι ο τίτλος του τελευταίου μυθιστορήματός σας. Ποια ήταν η πηγή της έμπνευσής σας για το συγκεκριμένο έργο ή η αφορμή για να γραφτεί; 
Πριν από χρόνια, περιδιάβαινα σε μια υπαίθρια αγορά του Αμβούργου όπου βρισκόμουν για ένα εγκληματολογικό συνέδριο, όταν σε έναν πάγκο με αντίκες πήρε το μάτι μου ένα ορειχάλκινο πλαίσιο κουδουνιού εξώθυρας με περίτεχνη διακόσμηση. Είχε κάτι το σαγηνευτικό και δαιμονικό συνάμα. Το πήρα στα χέρια μου και αναρωτιόμουν τι εξώθυρα να κοσμούσε κάποτε. Κάποιου φρενοκομείου; Κάποιας μυστικής αδελφότητας; Σημείωσα τότε δυο τρεις ιδέες που μου έδωσε αυτό το εύρημα, όπως το κουδούνι ενός φρενοκομείου που, όταν το χτυπάς, τρελαίνεσαι ή μιας εγκληματικής οργάνωσης που προκαλεί ακαριαία ηλεκτροπληξία σε ανεπιθύμητους επισκέπτες. Μια άλλη από τις ιδέες αυτές εξελίχθηκε αργότερα στην υπόθεση του μυθιστορήματος Το κουδούνι του τρόμου. 
Στο βιβλίο σας γίνεται πάντρεμα διαφορετικών εποχών: Απ’ τη μια τα τρένα με τις ατμομηχανές στον σιδηροδρομικό σταθμό και ο Νικολάκης Πιτσιρίμπος με τη μανία του να δένει κονσερβοκούτια στις ουρές των γάτων, από την άλλη οι κακοποιοί με τα κινητά τηλέφωνα και τα διαδικτυακά δημοσιεύματα στο τέλος. Με ποιο σκεπτικό επιλέξατε αυτή την προσέγγιση;
Με το σκεπτικό σύνθεσης ενός φανταστικού σύμπαντος πέρα από συγκεκριμένο χώρο και χρόνο. Οι στολές των αξιωματούχων, η αρχιτεκτονική των κτιρίων, τα ονόματα των χαρακτήρων, οι περιγραφές των επικίνδυνων ζώων, το καθετί στο Κουδούνι του τρόμου είναι ένα καλειδοσκόπιο από ψηφίδες διάφορων περιοχών και εποχών· από τα ολλανδικά ανάκτορα σε τριτοκοσμικά νεκροταφεία αυτοκινήτων, από κοσμικά καζίνο σε ζούγκλες της Ονδούρας, συγκροτώντας μια άλλοτε ονειρική και άλλοτε εφιαλτική μυθική αλήθεια. 

Ο Μάνος Ελευθερίου θυμάται…

Το Δημοτικό 

«Πρώτη μέρα στο σχολείο, μπήκα στο προαύλιο και η μαμά μου μίλησε με μια κυρία και είπε: «Θα σου γνωρίσουμε ένα συμμαθητή σου που λέγεται Γιώργος Σαρλής». Έδωσα το χέρι μου, και έκτοτε γίναμε φίλοι. Έγινε καθηγητής στη Γεωπονική. Με τους συμμαθητές μου από την πρώτη δημοτικού έχω διατηρήσει σχέσεις μέχρι σήμερα. 
Ήμουν πολύ ήσυχος στην τάξη. Κάθε πρωί έπρεπε να έχουμε καθαρό μαντήλι, απαραιτήτως. Η δασκάλα μας, η δεσποινίς Αντωνακοπούλου μάς κοίταζε τα νύχια, να είμαστε καθαροί. Επίσης, κοίταζε τα αυτιά μας. Κυκλοφορούσαν κοριοί, ψείρες, ποντίκια και κατσαρίδες. Πρώτη ζήτηση σε όλη την Ελλάδα. Γι’ αυτό αναγκάστηκε και ο Μεταξάς να διατάξει να βαφτούν άσπρα τα νησιά. Ασβέστης μέσα-έξω για να φεύγουν τα μαμούνια, και έτσι έγιναν τα άσπρα νησιά..

Έβλεπε ο Όμηρος ...σινεμά;

Έβλεπε. Και πολύ μάλιστα.
Αν διαβάσουμε μια σκηνή μάχης, για παράδειγμα από την ιλιαδική ραψωδία Ε ή την κορυφαία συζυγική συνάντηση του Έκτορα και της Ανδρομάχης στα τείχη της Τροίας, στη ραψωδία Ζ, θα βγάλουμε το συμπέρασμα ότι οι τεχνικές του κινηματογράφου είναι κυριολεκτικά αρχαίες. Να το πω αλλιώς: Δεν περιμέναμε να εφευρεθεί ο κινηματογράφος για να δούμε σινεμά!
Οι σπλάτερ σκηνές μάχης, τα χυμένα μυαλά και τα αίματα, η κίνηση του αφηγηματικού φακού, το αφηγηματικό μοντάζ, τα κοντινά πλάνα, το ζουμάρισμα στη λεπτομέρεια, τα κόλπα και οι τεχνικές του σινεμά στην εικονοποιΐα και την εξιστόρηση ανιχνεύονται ήδη στο πρώτο ευρωπαϊκό λογοτεχνικό κείμενο, την Ιλιάδα.