Ελληνικό καλοκαίρι...

Δεν μας νοιάζει που  φεύγει! 
Τουλάχιστον, όχι τώρα! 

«... Είναι φορές που τα στερεότυπα είναι καλά. Σ’ αυτό το moto ανταποκρίνεται και το ελληνικό καλοκαίρι. Ενα στερεότυπο σε υψηλά ντεσιμπέλ ωδής των τζιτζικιών• με παγωτά και βυσσινάδες στην αυλή το απόγευμα, με μπάνια μέχρι ο ήλιος να βασιλέψει• με πλατείες χωριών που αγκαλιάζουν τις πιο απίθανες συναντήσεις και με ένα μεγάλο «΄Εχει ο Θεός» με την πρώτη γουλιά ελληνικού καφέ το πρωί.
Βιβλία που δεν διαβάστηκαν όλο τον χειμώνα, τραγούδια που προσεκτικά στοιβάχτηκαν στις γωνιές του μυαλού, μια μεγάλη πανσέληνος πάνω από τους Γαργαλιάνους με την Πρώτη να αχνοφαίνεται στο βάθος και τον ελαιόκαμπο να ασημίζει μέχρι τη θάλασσα και λευκό κρασί από τα ορεινά της Αρκαδίας, με το βρεγμένο χώμα του Μαινάλου και το γέλιο του Πάνα να αποτυπώνεται στη γεύση του...

‘Ενα «νιάου» κατά του ρατσισμού...

(Επειδή το κλασσικό είναι πάντα επίκαιρο!)


Σε ένα μακρινό νησί τα μέλη μιας μυστικής αδελφότητας προληπτικών πιστεύουν ότι οι μαύρες γάτες φέρνουν γρουσουζιά και αποφασίζουν να τις εξολοθρεύσουν με δηλητήρια, παγίδες και χίλιους δύο απάνθρωπους τρόπους. Σε λίγο έχουν σχεδόν επιτύχει τον σκοπό τους. Μόνο μια μαύρη γάτα έχει απομείνει ζωντανή. Τα μέλη της αδελφότητας είναι αποφασισμένα να τη βρουν και να την εξοντώσουν. Αλλά και η γάτα είναι αποφασισμένη να επιζήσει…

  Αυτή είναι η ιστορία ενός ανελέητου διωγμού, ενός απελπισμένου έρωτα, μιας πικρής προδοσίας - αυτή είναι η ιστορία της τελευταίας μαύρης γάτας. "Η τελευταία μαύρη γάτα", ένα μυθιστόρημα από τον "ποιητή παραμυθιών" Ευγένιο Τριβιζά που κερδίζει από την πρώτη σελίδα και κρατά αδιάπτωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη, μια συναρπαστική περιπέτεια που συνδυάζει τον λυρισμό με το χιούμορ, τη συγκίνηση με το μυστήριο, την απόγνωση με την ελπίδα, ένα δριμύ "κατηγορώ" κατά του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και της δεισιδαιμονίας. 

"Ο Ευγένιος Τριβιζάς γράφει θαυμάσια παραμύθια και θεατρικά αριστοτεχνικά και ποιητικά έργα. Μέσα στην ψυχρή επιστημονική τεχνική του εγκληματολόγου που χρησιμοποιεί τις λέξεις ως νυστέρι κρύβεται μια υπέροχη φτερωτή στολή, μια οργιάζουσα φαντασία, ένας χείμαρρος λεκτικός και ένας γοητευτικός παραμυθάς..." (Κώστας Γεωργουσόπουλος)
(www.books.gr)

Η κλέφτρα των βιβλίων...

ΜΑΡΚΟΥΣ ΖΟΥΣΑΚ- Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ 

 Τι θα γινόταν αν έπρεπε να κρύψεις κάτι για να το σώσεις; Όταν η νεαρή Λίζελ φτάνει στο σπίτι των θετών γονιών της, έχοντας χάσει την οικογένειά της, το μόνο που κρατάει στα χέρια της είναι το κλεμμένο εγχειρίδιο ενός νεκροθάφτη, το οποίο δεν μπορεί καν να διαβάσει, αφού δεν ξέρει γραφή και ανάγνωση.
Αυτή θα είναι και η αρχή της καριέρας της ως… κλέφτρας. Η Λίζελ θα αρχίσει να κλέβει βιβλία - βιβλία που πετάνε οι ναζί στη φωτιά για να τα κάψουν, βιβλία από τη βιβλιοθήκη του δημάρχου, βιβλία που τη συντροφεύουν στις περιπέτειές της παρέα με το φίλο της, Ρούντι, στους δρόμους της πόλης, βιβλία που θα γεμίσουν τις ώρες του άλλου φίλου της, του κυνηγημένου Μαξ.
Κι ενώ οι βόμβες των Συμμάχων πέφτουν συνεχώς και οι σειρήνες ουρλιάζουν, η Λίζελ μοιράζεται τα βιβλία της με τους γείτονές της στα καταφύγια και βρίσκει σ' αυτά παρηγοριά. Μέχρι που κάποια μέρα η σειρήνα θα αργήσει να σφυρίξει…
 Μια αξέχαστη ιστορία για τη δύναμη της ανθρωπιάς, τις ανατροπές της ζωής, αλλά και για την αστείρευτη γοητεία των βιβλίων!

 Διαβάστε ένα απόσπασμα από το βιβλίο και …θα πειστείτε!!!
"Η κλέφτρα των βιβλίων"

Θεοτόκε,εσύ...

Του Κωστή Παλαμά

(Από τη Φλογέρα του Βασιλιά , Λόγος Όγδοος)

Μητέρα των ανέλπιδων κι όλου του κόσμου σκέπη,
κάτου από σε κ' οι ανέλπιδοι κι όλος ο κόσμος ίσοι!
Τέτοιος ο κόσμος έγινε μ' εσέ, τα πλούτια του όλα,
θησαυρούς δύναμης, χαράς και τέχνης και σοφίας,
όλα τ' αρνήθηκε για σε, και γίνηκε για σένα
κόσμος φτωχός από το νου, γυμνός από τη γνώση,
κι αστόχαστος και βάρβαρος και παραπεταμένος
στα πόδια σου καλόγερος, ασκητευτής μπροστά σου,
μαράζωμα όλη του η ζωή και ο νους του μοναστήρι.
Μπρος στην εικόνα σου γυρτός ο κόσμος, με το στόμα
τρεμουλιαστό, κρεμάμενο μόνο από τ' όνομά σου
κι από τη σκέπη σου, Κυρά, κι από τ' ανάβλεμμά σου,
μ' ένα τροπάρι μυστικό, με μια πνιχτή μουρμούρα,
δυο απέραντα κοντόλογα : Χαίρε, Χαριτωμένη!

Μνήμη Αντώνη Σαμαράκη

(ΠΑΝΟΣ ΤΡΙΓΑΖΗΣ-enet)*

Στις 8 Αυγούστου 2003, ανάμεσα στις επετείους των ολοκαυτωμάτων της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, έφυγε από τη ζωή ο μεγάλος συγγραφέας Αντώνης Σαμαράκης, που δεν έπαψε ούτε στιγμή να αγωνίζεται για την ειρήνη, την κοινωνική δικαιοσύνη και τη διεθνή αλληλεγγύη.
Συμμετείχε και σε αντίστοιχες κινήσεις, όπου είχα την τύχη να τον συναντήσω πολλές φορές και να τον γνωρίσω προσωπικά.
Παγκοίνως γνωστή ήταν η ιδιαίτερη ευαισθησία του Σαμαράκη για τα παιδιά και τα δικαιώματά τους, που είχε και επισήμως αναγνωριστεί με την ανακήρυξή του σε «Πρεσβευτή Καλής Θέλησης» της UNICEF.

«Ο γιος»

Νίκος Καζαντζάκης 
(Απόσπασμα από το μυθιστόρημα 
«Αναφορά στο Γκρέκο») 

 «Ο Αύγουστος ήταν για μένα, όταν ήμουν παιδί, κι είναι ακόμα, ο πιο αγαπημένος μου μήνας· αυτός φέρνει, μαθές*, τα σταφύλια και τα σύκα, τα πεπόνια, τα καρπούζια· τον ονομάτισα Άγιον Αύγουστο· αυτός ο προστάτης μου, έλεγα, σε αυτόν θα κάνω την προσευκή μου· όταν θέλω τίποτα, από αυτόν θα το ζητώ, κι αυτός θα το ζητήσει από το Θεό, κι ο Θεός θα μου το δώσει. 
Και μια φορά πήρα νερομπογιές και τον ζωγράφισα: Έμοιαζε πολύ του παππού μου του χωριάτη· τα ίδια κόκκινα μάγουλα, το ίδιο φαρδύ χαμόγελο, μα ήταν ξυπόλυτος μέσα σ' ένα πατητήρι και πατούσε σταφύλια, και τα πόδια του ως τα γόνατα κι ως πάνω στα μεριά τα 'χα ζωγραφίσει κόκκινα από το μούστο· κι είχα στεφανώσει το κεφάλι του με κληματόφυλλα. Όμως κάτι του 'λείπε· μα τι; Τον κοίταξα καλά καλά και του 'βαλα δυο κέρατα στο κεφάλι, ανάμεσα στα κληματόφυλλα, γιατί το μαντίλι που φορούσε ο παππούς μου έκανε δεξά και ζερβά δυο μεγάλους κόμπους σαν κέρατα.