"Το μοιρασμένο φλουρί"

Διήγημα του Παύλου Νιρβάνα   

Το πρώτο φλουρί της βασιλόπιτας που μου 'πεσε - ένα αληθινό φλουρί, γιατί ο πατέρας μου τον καιρό εκείνο, πριν φτωχύνει ακόμη, όπως φτώχυνε στα υστερνά του, συνήθιζε να βάζει στη βασιλόπιτα του σπιτιού μας μια χρυσή εγγλέζικη λίρα- βγήκε μοιρασμένο. Πώς έρχονται τα πράματα καμιά φορά! Ο πατέρας μου, όρθιος μπροστά στο αγιοβασιλιάτικο τραπέζι, έκοβε την πίτα, ονοματίζοντας κάθε κομμάτι ξεχωριστά, πριν κατεβάσει το μεγάλο μαχαίρι του ψωμιού. Αφού έκοψε το κομμάτι του σπιτιού, των αγίων, το δικό του και της μητέρας μου, πριν αρχίσει τα κομμάτια των παιδιών, σταμάτησε σαν να θυμήθηκε κάτι. 
«Ξεχάσαμε» είπε «το κομμάτι του φτωχού. Αυτό έπρεπε να 'ρθει ύστερ' από τους αγίους. Ας είναι όμως. Θα το κόψω τώρα και ύστερα θ' αρχίσω τα παιδιά. Πρώτα ο φτωχός». 
Κατέβασε το μαχαίρι. «Του φτωχού ...» ονομάτισε. Έπειτα ερχότανε το δικό μου το κομμάτι, που ήμουν ο μεγαλύτερος από τα παιδιά. Καθώς τραβούσε όμως το κομμάτι του φτωχού, για να κόψει το δικό μου, το χρυσό φλουρί κύλησε απάνω στο τραπεζομάντιλο. Το κόψιμο της πίτας σταμάτησε. 
Κοιτάζαμε ο ένας τον άλλον, κι ο πατέρας όλους μας. «Ποιανού είναι τώρα το φλουρί;» είπε η μητέρα μου. Του ζητιάνου ή του Πέτρου; Εγώ λέω πως είναι του Πέτρου».

ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ

Διήγημα του Κώστα Βάρναλη

(Ο Βάρναλης έχει γράψει κι άλλα διηγήματα «εις ύφος Παπαδιαμάντη», αλλά τούτο εδώ έχει το μοναδικό γνώρισμα ότι παρουσιάζει ως ήρωα και τον ίδιο τον κυρ Αλέξανδρο. Εκτός αυτού, ο προσεκτικός αναγνώστης θα δει μέσα στο κείμενο ξεσηκωμένες αυτούσιες φράσεις από διηγήματα του Παπαδιαμάντη και θα ευφρανθεί με λέξεις παπαδιαμαντικές...) 

 “Ο ουρανός έβρεχε διαρκώς λεπτόν νερόχιονον, ο γραίος αδιάκοπος εφύσα και ήτο ψύχος και χειμών τας παραμονάς των Χριστουγέννων του έτους… 
Ο κυρ Αλέξανδρος είχε νηστεύσει ανελλιπώς ολόκληρον το Σαρανταήμερον και είχεν εξομολογηθεί τα κρίματά του (Παπά-Δημήτρη το χέρι σου φιλώ!). Και αφού εγκαίρως παρέδωσε το χριστουγεννιάτικον διήγημά του εις την "Ακρόπολιν" και διέθεσεν ολόκληρον την γλίσχρον αντιμισθίαν του προς πληρωμήν του ενοικίου και των ολίγων χρεών του, γέρων ήδη κεκμηκώς υπό των ετών και της νηστείας, αποφεύγων πάντοτε την πολυάσχολον τύρβην, αλλά φιλακόλουθος πιστός, έψαλεν, ως συνήθως, με την βραχνήν και σπασμένην φωνήν του, πλήρη όμως ενθέου πάθους, ως αριστερός ψάλτης, εις το παρεκκλήσιον του Αγίου Ελισσαίου τας Μεγάλας Ώρας, σχεδόν από στήθους, και ότε επανήλθεν εις το πτωχικόν του δωμάτιον, δεν είχεν ακόμη φέξει! 
Ήναψε το κηρίον του και τη βοηθεία του κηρίου (και του Κυρίου!) έβγαλε το υπόδημά του το αριστερόν, διότι τον ηνώχλει ο κάλος, και ημίκλιντος επί της πενιχράς στρωμνής του, πολλά ρεμβάζων και ουδέν σκεπτόμενος, ήκουε τας ορυγάς του κραταιού ανέμου και τους κρότους της βροχής και έβλεπε νοερώς τον πορφυρούν πόντον να ρήγνυται εις τους σκληρούς αιχμηρούς βράχους του νεφελοσκεπούς και χιονοστεφάνου Άθω.

Αναγνώστης ή θεατής;

 Από τις σελίδες του βιβλίου 
στην οθόνη του κινηματογράφου 

Το μήνυμα του φίλου μου στο Facebook με έβαλε σε σκέψεις…
 -Έχω «κατεβάσει» στον υπολογιστή μου το «Ζορμπά» του Καζαντζάκη! Ξέρω ότι είναι από τα αγαπημένα σου βιβλία. Θα ήθελες να το έχεις και στον δικό σου υπολογιστή;
Η ερώτησή του στάθηκε αφορμή για έναν «διάλογο» μηνυμάτων!(Δείγμα κι αυτό της τεχνολογικά εξελιγμένης εποχής μας: Πάψαμε να συζητάμε «δια ζώσης» και αρκούμαστε στο να ανταλλάσσουμε μηνύματα από τα κινητά τηλέφωνα,sms και mail από τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές!)
-Το αγαπημένο μου βιβλίο στολίζει αρκετά χρόνια τη βιβλιοθήκη μου και το ξέρεις. Γιατί να σταθώ μπροστά σε μια οθόνη παθητικός θεατής, αφού μπορώ να απολαύσω το αριστούργημα του μεγάλου Έλληνα λογοτέχνη και στοχαστή διαβάζοντάς το άλλη μια φορά;

«Το πρόστιμο σε ευρώ ή σε δραχμές;»

Διήγημα της Μάτας Παπανικολάου 

 Το είχε βάλει στο μυαλό της μέρες τώρα.  Από σήμερα Κυριακή θα έπρεπε να ξαναγυρίσουν όλοι στη χρήση της δραχμής.  Κι’ όχι σταδιακά όπως είχε γίνει με το ευρώ.  Ο υπουργός ήταν ξεκάθαρος.  Ευθύς αμέσως θα επανέρχονταν στην ήδη γνωστή τους από δεκαετίες δραχμή.  Αλλά όχι στη δραχμή όπως ήταν πριν το ευρώ αλλά στην παλιά δραχμή με τα πενηνταράκια, τις δεκάρες, ακόμη και τις πεντάρες. Οι παλαιότεροι θα  βοηθούσαν τους νεώτερους, κι’ όσο για τα παιδιά που δεν την γνώριζαν καν, αυτά θα βοηθιούνταν για ένα διάστημα απ’ τους γονείς τους και τα μεγαλύτερά τους αδέλφια. 
Από το βράδυ είχε τοποθετήσει πάνω στο γραφείο της τα λεφτά για την εφημερίδα.  Τρία ευρώ μας έκαναν κάτι παραπάνω από χίλιες δραχμές.  Έβγαλε λοιπόν ένα κολαριστό πράσινο πεντακοσάρικο, τέσσερα κόκκινα κατοστάρικα, δυο μικρούλια μπλε πενηντάρικα και μετά, είναι αλήθεια, λιγάκι μπερδεύτηκε με τις δραχμές, τα δίφραγκα, κάνα δυο πενηνταράκια και μερικές τρύπιες δεκάρες και πεντάρες. 

Των θαλασσών ο άγιος…

Αλέξανδρος Μωραϊτίδης 

(Ο συγγραφεύς περιγράφει τον εσπερινόν της παραμονής του Αγίου Νικολάου εις τον ομώνυμον ναόν της πατρίδος του Σκιάθου.)

«Εβράδυασεν. Ο ήλιος δύων όπισθεν του πευκοφύτου όρους έπεμπεν εις τας ανατολικάς άκρας της νήσου και εις τα προ του λιμένος νησίδια τας τελευταίας του ακτίνας, λαμβάνων μεθ' εαυτού όλον το ευφρόσυνον της ημέρας θάλπος και αφήνων εις τα βουνά να στέλλωσι το οξύ εκείνο του χειμώνος απόγαιον. 
Ο λιμήν ήτο ακίνητος ως λίμνη. Τρία, τέσσαρα καΐκια ήρχοντο βιαστικά ν' αράξωσι χάριν της εορτής. Αι λέμβοι των αλιέων έσπευδον και αυταί να προσορμισθώσι και από την εξοχήν οι ποιμένες και γεωργοί κατήρχοντο εις την πόλιν προς τον αυτόν σκοπόν. Και μόνος ο πράκτωρ της ατμοπλοϊκής εταιρείας ανεβοκατέβαινεν ακόμη εις το παράλιον περιμένων το ατμόπλοιον. 
Όμως ενύκτωσε και ήρχισε να σημαίνη η αγρυπνία. Ο γλυκύς του κώδωνος ήχος ελαλούσεν, εκελαδούσεν, ενόμιζες, την πανήγυριν. Εις οποιανδήποτε νήσον και αν αποβιβασθής, θα απαντήσης τον ναόν του Αγίου Νικολάου μικρόν η μέγαν, με μάρμαρα ή με πλίνθους. Ο Άγιος Νικόλαος είναι ο παππούς του ναυτικού μας, η γλυκυτέρα του ναύτου παραμυθία, των θαλασσών ο Άγιος. Εις την αγρυπνίαν έπρεπεν όλοι να παρευρεθώσι, διότι ηυτύχησαν να πανηγυρίσουν την εορτήν του εις το νησάκι των.

“Το θαύμα του Αγίου Ανδρέα”

(30 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1898) 

Το λογοτεχνικό αυτό ναυτικό διήγημα του Πέτρου Δ. Αργύρη  είναι παρμένο από την πραγματικότητα. Συνέβη στα τέλη τον περα­σμένου αιώνα. Την αλήθεια της όλης υπόθεσης την μαρτυρεί το ΑΣΗΜΕΝΙΟ καράβι πού κρέμεται στην εκκλησία του Αγίου Ανδρέα στις Σπέτσες.

 “Ήταν ξημέρωμα του Άγιαντρέα 30 Νοεμβρίου του 1898 
 Τα περισσότερα σπίτια του νησιού τα φώτιζε ένα μικρό λυχνάρι ή κάποια λάμπα πετρελαίου. Οι νοικοκυρές ετοιμάζονταν για την εκκλησία μόλις ή πρώτη καμπάνα του Άγιαντρέα αντήχησε χαρμόσυνα. 
Έξω έκανε τσουχτερό κρύο και μόλις είχε σταματήσει ή θύελλα πού σάρωσε τα πάντα χθες βράδυ. 
Ήταν 8 περίπου ή ώρα κι ή εκκλησία ήταν πλημμυρισμένη από κόσμο, παρά το τσουχτερό κρύο. Την ώρα 'κείνη έβγαζε ό παπάς τα "Άγια, όταν όλων τα μάτια στράφηκαν προς την πόρτα. 
Ένα τσούρμο από γενειοφόρους, κακοντυμένους, μουσκεμένους και καταματωμένους από τις λαβωματιές μπήκε μέσα στην εκκλησία με επικεφαλής τον καπετάνιο. Πλησίασαν στην εικόνα του Άγιαντρέα και γονάτισαν όλοι. Σε μια στιγμή και ο παπάς σταμάτησε την ψαλμωδία βλέποντας τους. 
Μπροστά, πρώτος γονάτισε ο καπετάνιος και μετά όλοι ναύτες. 
Τα πρόσωπα τους φαίνονταν άγρια, παγωμένα και χλωμά. Ή αλμύρα της θάλασσας και κάποια μεγάλη ίσως αγωνία είχε χαράξει στα μέτωπα τους βαθιές ρυτίδες. Τα μαλλιά τους ήσαν κολλημένα στο κεφάλι τους ανακατεμένα με αίμα από τις πληγές τους. Τα ρούχα τους ήσαν σχεδόν κουρελιασμένα και διέκρινες από τις τρύπες των παντελονιών και πουκαμίσων τραύματα πού πάνω τους είχε ξεραθεί το αίμα.

“Το Μονοπάτι για τα βάθη του Βορρά”

Richard Flanagan 
Ψυχογιός 2015 

 Της Αργυρώς Μαντόγλου* 

 Το μυθιστόρημα “Το Μονοπάτι για τα βάθη του Βορρά” που απέσπασε το Βραβείο Booker για το 2014 χαρακτηρίστηκε ως ένα «εξαιρετικά φιλόδοξο» μυθιστόρημα με λυρικές σελίδες, πλήθος αναφορές στη δυτική αλλά και ιαπωνική ποίηση αλλά και με μακάβριες και εφιαλτικές περιγραφές, μια «διαχρονική περιγραφή του πολέμου» -όπως γράφτηκε- αποδίδοντας με τρόπο αποκαλυπτικό οριακές εμπειρίες που μόνο η υψηλή λογοτεχνία είναι σε θέση να μεταφέρουν στους αναγνώστες.
Το κεντρικό θέμα του μυθιστορήματος είναι η ακραία βαρβαρότητα που υπέστησαν οι εκατοντάδες χιλιάδες αιχμάλωτοι πολέμου, συμπεριλαμβανομένων και 13.000 Αυστραλών, στο ιαπωνικό στρατόπεδο, όταν υποχρεώθηκαν να εργαστούν για την κατασκευή του «Σιδηροδρόμου του Θανάτου» που θα συνέδεε την Ταϋλάνδη με τη Βιρμανία το 1943. Ο Τασμανός χειρούργος Ντορίγκο Έβανς και κεντρικός ήρωας είναι ο αναγνωρισμένος αρχηγός των Αυστραλών αιχμαλώτων, μετά τη σύλληψή τους στην Σιγκαπούρη, και είναι αυτός που αναλαμβάνει να τους «συντονίζει» και να τους εμψυχώνει.

Ροζ λογοτεχνία ;

Σκέψεις ενός ντροπαλού-μπλο(γ)κ σκεψογραφίας… 

Το καλοκαίρι η μητέρα μου μού ζήτησε, όταν κατεβώ στην αγορά, να τής αγοράσω ένα βιβλίο. Πήγα στο βιβλιοπωλείο, το βρήκα πολύ εύκολα, αφού δεν χρειάστηκε να ρωτήσω, καθώς βρισκόταν στις προθήκες με τα ευπώλητα. Πηγαίνοντας προς το ταμείο γύρισα για να διαβάσω το οπισθόφυλλο. Η υπόθεση ήταν του τύπου:
«Μια ιστορία για τον έρωτα, την φιλία, την μητρότητα, την γυναικεία διαίσθηση και για το μαγικό ελληνικό καλοκαίρι….» 
Αγόρασα το βιβλίο, προσέχοντας μήπως με παρατηρούν άλλοι και με σχολιάσουν, και επέστρεψα στο σπίτι.
«Πω, ρε μάνα, τί κάθεσαι και διαβάζεις! Δεν βαριέσαι; Γιατί δεν διαβάζεις καλύτερα αυτό που λέει για έναν μοριακό βιολόγο, ο οποίος προσπαθεί να κλωνοποιήσει τον μαγικό δεινόσαυρο, που χρησιμοποίησε ο Αρμίνιος στην μάχη του Τευτοβούργιου Δρυμού και φυλούσε τις μάγισσες στις Βαλπούργιες νύχτες, και τον οποίο βιολόγο προσπαθούν να εμποδίσουν οι μυστικές υπηρεσίες της Ύψιστης Αρχής;» 

Εκεί που πεθαίνει το βιβλίο,.

ανθίζει η βία

Το βιβλίο στην ζωή του παιδιού. 

 Γράφει η Αφροδίτη Λυμπέρη 

Βιβλίο; Ποιο βιβλίο; Τα παιδιά πλέον βλέπουν τηλεόραση, παίζουν ηλεκτρονικά παιχνίδια, ασχολούνται με τα μέσα κοινωνικές δικτύωσης, χειρίζονται έξυπνα κινητά τηλέφωνα από πρώιμη ηλικία. Ποιος ασχολείται με το βιβλίο;
Με το βιβλίο ασχολούνται οι γονείς που θέλουν για τα παιδιά τους μια άλλου είδους διαπαιδαγώγηση, μακριά από ταινίες βίας, παθητική παρακολούθηση της εικόνας, ανταλλαγή υβριστικών σχολίων μέσω του διαδικτύου και επίπλαστη δημιουργία παιδικών φιλικών σχέσεων.
Είναι πολύ βολικό σήμερα να δώσουμε σε ένα παιδί ένα τηλεχειριστήριο για να αλλάζει κανάλια, ένα κινητό για να σερφάρει αλόγιστα στο ίντερνετ και ένα βιντεοπαιχνίδι για να εκτονώνεται μόνο του χωρίς να κουράζει τον ήδη κουρασμένο γονέα, που αναζητά χαλάρωση και ηρεμία, χωρίς έγνοιες και παιδικές φωνές, πολλές ερωτήσεις και φασαρία.
Εδώ βρίσκεται το λάθος. Ένα παιδί μέσω του διαδικτύου και των ηλεκτρονικών παιχνιδιών προάγει μεν τις διανοητικές του ικανότητες, εθίζεται δε στη χρήση τους και δεν προσλαμβάνει πλέον χαρά από το φυσικό παιχνίδι με τους συνομηλίκους του, από μια θεατρική παράσταση και πόσο μάλλον από ένα βιβλίο. Έτσι πλέον παρατηρούμε παιδιά μοναχικά, νευρικά, με βίαιες συμπεριφορές που καταναλώνουν συνεχώς νέα τεχνολογικά επιτεύγματα, βιώνοντας σε μικρή ηλικία άγχος, θλίψη και σχολικό εκφοβισμό.

Ηλία Βενέζη: “Γαλήνη”

Εκδ. ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΝ ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ 
Απόσπασμα 

(Το μυθιστόρημα του Ηλία Βενέζη "Γαλήνη" (1939) έχει ως θέμα του την εγκατάσταση μιας ομάδας προσφύγων στην Ανάβυσσο της Αττικής, μετά τη Μικρασιατική καταστροφή του 1922. Στον αγώνα για επιβίωση σε έναν άγνωστο και άγονο τόπο η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο συνυπάρχει με τη νοσταλγία για τις χαμένες πατρίδες και την αγωνία για την τύχη εκείνων που έμειναν κρατούμενοι στα καταναγκαστικά τάγματα εργασίας της Ανατολής.)

 “Στην κατασκήνωση των προσφύγων έγινε μικρή κίνηση. Οι άνθρωποι σηκώνονταν όρθιοι, ο ένας έδειχνε στον άλλο κατά το μέρος της μικρής χαράδρας που άνοιγε ανάμεσα στους λόφους...
 Όλοι μαζευτήκαν ασυναίσθητα στο ίδιο μέρος, στο κέντρο της κατασκήνωσής τους. Σα να θέλαν να συγκεντρώσουν τη δύναμή τους. 
― Ώρα καλή! είπε ο πρώτος βοσκός, ένας αψηλός γέροντας, ο πιο σεβάσμιος απ’ όλους, ο ίδιος που ο αναγνώστης θυμάται, τη χτεσινή νύχτα, στην κορφή του βουνού. Ώρα καλή! είπε κ’ έφερε ένα γύρο τη ματιά του. Από δεξιά κι από ζερβά κι από πίσω του σταθήκαν οι άλλοι οι δικοί του, οι βοσκοί, ακουμπώντας με τις μασχάλες στις γκλίτσες τους. 
― Καλώς τους! αποκριθήκαν πολλά στόματα οι πρόσφυγες. 
― Τι είσαστε; 
― Πρόσφυγες είμαστε! Πατρίδα μας ήταν οι Φώκες! 
― Και τώρα πούθε ερχόσαστε; 

― Ένα χρόνο περιπλανηθήκαμε στα μέρη της Πελοπόννησος κ’ υποφέραμε πολύ. Τώρα μας δώσαν τη γη εδώ, για να μείνουμε.

“Γιατί αποτυγχάνουν τα έθνη”

Οι καταβολές της ισχύος, της ευημερίας 
και της φτώχειας 

 Το "Γιατί Αποτυγχάνουν τα Έθνη”, το βιβλίο των Αμερικανών οικονομολόγων Ντάρον Ατζέμογλου και ΤζέιμςΡόμπενσον, καθηγητών στο Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης και στο Χάρβαρντ, (στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λιβάνη, σε μετάφραση Άγγελου Φιλιππάτου) θα αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο βλέπετε και κατανοείτε τον κόσμο"
Διεθνές μπεστ σέλερ, ασχολείται με ένα άκρως επίκαιρο, ειδικά σε καιρούς κρίσης όπως οι σημερινοί, θέμα. Τα «αίτια της φτώχειας και του πλούτου των κρατών»
 Ένα εντυπωσιακό και συναρπαστικό βιβλίο, το οποίο απαντάει στο ερώτημα που προβληματίζει εδώ και αιώνες τους ειδικούς: "Για ποιους λόγους μερικά έθνη είναι πλούσια και κάποια άλλα φτωχά, για ποιους λόγους η ευημερία και η ένδεια, η υγεία και οι ασθένειες, η σίτιση και οι σιτοδείες χωρίζουν τα έθνη;" 
Ευθύνεται η κουλτούρα, το κλίμα, η γεωγραφία; Ή, μήπως, η άγνοια για το ποιες είναι οι σωστές πολιτικές;
Η απάντηση είναι "όχι". Κανένας από αυτούς τους παράγοντες δεν είναι καθοριστικός ή μοιραίος.
Διαφορετικά, πώς μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι η Μποτσουάνα είναι μια από τις ταχύτατα αναπτυσσόμενες χώρες στον κόσμο, ενώ άλλα αφρικανικά έθνη, όπως η Ζιμπάμπουε, το Κονγκό και η Σιέρα Λεόνε, είναι βυθισμένα στη φτώχεια και τη βία;
Ο Ντάρον Ατζέμογλου και ο Τζέιμς Ρόμπινσον υποστηρίζουν ότι οι πολιτικοί και οικονομικοί θεσμοί αποτελούν τη βάση για την οικονομική επιτυχία ή αποτυχία.
Βασιζόμενοι σε δεκαπέντε χρόνια πρωτότυπων ερευνών, οι Ατζέμογλου και Ρόμπινσον παραθέτουν εντυπωσιακά ιστορικά τεκμήρια από τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, τις πόλεις-κράτη των Μάγια, τη μεσαιωνική Βενετία, τη Σοβιετική Ένωση, τη Λατινική Αμερική, την Αγγλία, την Ευρώπη, τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Αφρική, προκειμένου να θεμελιώσουν μια νέα θεωρία πολιτικής οικονομίας.

Gourmet λογοτεχνία

«Παρότι μας λένε ότι “καταναλώνουμε” λογοτεχνία, η λογοτεχνία, σε αντίθεση με το φαγητό που βρίσκεται στο πιάτο μας, παραμένει εκεί αφότου την έχουμε καταναλώσει... Και στις περισσότερες περιπτώσεις, είναι εξίσου νόστιμη όσο και την πρώτη φορά». John Sutherland – Μικρή Ιστορία της Λογοτεχνίας (εκδ. Πατάκη) 

Για τους εραστές της γεύσης ένα πιάτο δεν είναι παρά ένας καμβάς που κάποιος έχει φιλοτεχνήσει. Κάθε μπουκιά αφήνει στο στόμα αρώματα και γεύσεις, ένα μικρό ποίημα γεμάτο φυσαλίδες που σκάνε στον ουρανίσκο. 
 Το ίδιο συμβαίνει και με την καλή λογοτεχνία. Μια φράση αρκεί για να σε μεθύσει ή μια τρελή, αναπάντεχη σύνταξη να σε μαγέψει όπως το συγκλονιστικό καρπάτσιο ενός σεφ. Οι συγγραφείς μαγειρεύουν επικίνδυνα πράγματα, αφού οι λέξεις μπορούν να σε στοιχειώσουν για πάντα. Οι εικόνες και οι συνειρμοί που δημιουργούν με την αφήγησή τους μπορούν να εισβάλλουν μέσα σου και να ξεσπάσουν σαν χείμαρρος σε ανύποπτο χρόνο. 
Η λογοτεχνία γητεύει. Εθίζεσαι στην καλή λογοτεχνία, σ΄αυτό το αέναο κυνήγι της τέλειας φράσης. Μιας φράσης τόσο άψογης που αποτελεί από μόνη της ένα μικρό αριστούργημα. 
 Με χάρακες και μολύβια (εγώ πάντα με χάρακα μαύρο και μαύρο πλακέ μολύβι Moleskine), με το καλό μας μπλε στυλό, με φλούο μαρκαδοράκια οι τολμηροί ή με ένα ταπεινό Bic με μασημένο καπάκι, υπογραμμίζουμε και ξανα-υπογραμμίζουμε, κρατούμε σημειώσεις, κυκλώνουμε, βάζουμε σύμβολα, βελάκια κι ενδείξεις στο λευκό περιθώριο προσπαθώντας να απαθανατίσουμε μια φράση-κλειδί. 
Λέξεις εισιτήρια που μας μεταφέρουν κάπου μακριά από εμάς -μακριά κι όμως τόσο οικεία-, λάφυρα από ταξίδια στην άκρη της σελίδας, θησαυρούς που φυλάμε, σαν σεντούκια με πολύτιμους λίθους και παλιά νομίσματα, σε μια γωνιά του μυαλού μας. 
Ασήμαντα πράγματα, παρηγοριές για ονειροπαρμένους, κι όμως αυτά τα ασήμαντα είναι τα μόνα πράγματα που στο τέλος μένουν, ευτυχώς, μαζί με την αγάπη."

 ΠΗΓΗ: http://lou-read100.blogspot.gr/

Στην άκρη των ματιών

Σταυρούλα Ματζώρου

Η ιστορία του Αζάντ είναι πραγματική, κι όμως παρακολουθώντας ο αναγνώστης τις ανατροπές της πολλές φορές θα πει πως «δεν γίνονται αυτά»

«Μια μικρή χαρά πώς να τα βγάλει πέρα με τα δάκρυα που βουρκώνουν στην άκρη των ματιών; Από τη μια το βιβλίο μου “Αζάντ με λένε”, που κυκλοφορεί αυτή τη βδομάδα από τις εκδόσεις Σιδέρης, και από την άλλη ο θάνατος παντού, σε πολέμους, στα κύματα της θάλασσας, στην πείνα… Είναι εξωφρενικά δυσανάλογες πια οι δόσεις χαράς και θλίψης και γι’ αυτό διαλύθηκε η συνταγή της ζωής. 
»Και η ειρωνεία είναι πως ενώ η κραυγή του Αζάντ έρχεται από μια απόσταση τριάντα χρόνων, εντούτοις είναι το ίδιο δυνατή, το ίδιο απελπισμένη και φοβισμένη σαν αυτήν όλων των προσφύγων και μεταναστών απέναντι στους οποίους στέκει σήμερα αμήχανη, ανίκανη και χαμένη στη μοιρασιά όλη η Ευρώπη. Τι μεγάλη αποτυχία της ανθρωπότητας και του ανθρωπισμού να είναι η ιστορία αυτού του 14χρονου μετανάστη μετά από 30 χρόνια τόσο επίκαιρη… 
»Αν θελήσετε να αγοράσετε το “Αζάντ με λένε”, κάντε το από ένα βιβλιοπωλείο της γειτονιάς, κι αν δεν το έχει, παραγγείλτε το. Το ίδιο και με όλα τα βιβλία, για να μην αφήσουμε να φτωχύνουν κι άλλο οι γειτονιές μας με το κλείσιμο αυτών των χώρων ευλογημένης αναζήτησης της γνώσης».

Τι είπαν οι ξένοι για την Ελλάδα του 1940-44

Φειδίας Ν. Μπουρλάς 

 Ο Στρατάρχης Γιαν Σματς, Πρωθυπουργός της Ν. Αφρικής, χαρακτήρισε την 28η Οκτωβρίου 1940 ως "ημέρα που άλλαξε τον ρου της Ιστορίας". Και προσέθεσε: "Πραγματικώς εγεννήθη μία νέα Ελλάς, όπως την ωνειρεύθησαν οι ποιηταί."     
Πράγματι, σύμμαχοι και εχθροί αναγνώρισαν την αποφασιστική συμβολή της Ελλάδος στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Άμα τη εκδηλώσει της Ιταλικής επιθέσεως ο Winston Churchill απέστειλε το ακόλουθο τηλεγράφημα στην Ελληνική κυβέρνηση:    
"Η Ιταλία εύρε τας απειλάς του εκφοβισμού ανωφελείς έναντι του ηρέμου θάρρους σας. Κατέφυγεν επομένως εις απρόκλητον επίθεσιν εναντίον της πατρίδος σας, αναζητούσα εις αστηρίκτους κατηγορίας δικαιολογίαν της αισχράς της επιθέσεως. Ο τρόπος με τον οποίον ο Ελληνικός λαός, υπό την αξίαν εμπιστοσύνης ηγεσίαν σας, αντιμετώπισε τους κινδύνους και τις προκλήσεις των τελευταίων μηνών, κατέκτησε τον θαυμασμόν του Βρετανικού λαού διά την Ελλάδα. Αι αρεταί αυταί θα ενισχύσουν τον Ελληνικόν λαόν και κατά την παρούσαν στιγμήν της δοκιμασίας. Θα σας παράσχωμεν την δυνατήν βοήθειαν μαχόμενοι εναντίον κοινού εχθρού και θα μοιρασθώμεν την κοινήν νίκην."     
Και όταν πια ο Ελληνικός Στρατός έγραφε το Έπος της Πίνδου, είπε το περίφημο (εφημ. "Manchester Guardian", 19 Απρ. 1941):    
"Του λοιπού δεν θα λέγεται ότι οι Έλληνες πολεμούν ως ήρωες, αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν ως Έλληνες."

Το φάντασμα της αξόδευτης Αγάπης

Αποσπάσματα από το ομώνυμο βιβλίο 
της Μάρως Βαμβουνάκη-(Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ) 

"... Αν στέρηση είναι να μην έχεις αυτό που επιθυμείς, ανικανοποίητο είναι να έχεις μεν αυτό που επιθυμείς, αλλά να μη σου προσφέρει τη γεύση που περίμενες να σου προσφέρει. Η απόκτησή του να αποδεικνύεται απογοητευτική. 
O άνθρωπος σήμερα μαραίνεται μέσα στην εποχή του ανικανοποίητου. Κι αν, όταν στερείσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι και να προσδοκάς, μέσα στην ανικανοποίητη καθημερινότητα και τις απανωτές απογοητεύσεις -όχι απ’ αυτά που δεν έχεις αλλά απ’ αυτά που έχεις- δεν ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις. 
Από παντού ακούς χείλη πικρά να συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, αξίες, φιλότιμο. Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν. Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη. Η αγάπη όντως είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί να αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ’ την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, από όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμη κι η ψυχή διά της απωλείας της κερδίζεται.

“Αγαπητέ Μέλιο*...”

Γράμμα σ’ έναν (λογοτεχνικό) ήρωα 

 Άνθρωποι της γραφής (ποιητές, πεζογράφοι, κριτικοί, πανεπιστημιακοί) στέλνουν γράμμα στον αγαπημένο λογοτεχνικό τους ήρωα. Σύντομες επιστολές, διακειμενικά παίγνια, μεταιχμιακές αφηγήσεις στην κόψη επινοημένης πραγματικότητας και μυθοπλαστικής οικειότητας. 
Σημερινός “επιστολογράφος” ο Κώστας Καβανόζης*. 

 “Δυο χρόνια μικρότερός μου ήσουν, με κατάφερες όμως. Δώδεκα τότε εσύ, δεκατέσσερα εγώ, από το χέρι με πήρες.
Κι εσύ πάντα μπροστά από τότε –το γυμνάσιο, τα βιβλία σου, η Αγράμπελη– κι από πίσω εγώ. Να σε ακολουθώ, σκιά σου να γίνομαι, Μέλιο, τον δρόμο σου δρόμο μου συνέχεια να κάνω.
Και μέχρι τώρα στο βάθος μακριά όπου πάω ακόμα εσένα να ξεχωρίζω. Να το ξέρεις, εγώ με άλλο παιδί από βιβλίο, με άλλον άνθρωπο από λέξεις βγαλμένο, φιλία τέτοια δεν ξανάπιασα.
Ούτε καν με τους δικούς μου, που πολύ τους αγαπάω μέσα στις λέξεις μου όσο παίζουμε αλλά τους παρατάω μετά. Άσε, δικούς και ξένους, όσο γυρνάνε τα χρόνια, με το ζόρι τούς θυμάμαι τους πιο πολλούς.

«Το σχολείο θέλει χιούμορ και φαντασία»

Ο Ευγένιος Τριβιζάς σε μια “αλλιώτικη” συζήτηση 
με τον Γιώργο Κιούση 

 Είναι εξερευνητής, εφευρέτης, ταχυδακτυλουργός και ζογκλέρ μελάτων αυγών. Έχει ανακαλύψει το Νησί των Πυροτεχνημάτων, τη Φρουτοπία, το Κουνουπακιστάν, το Πιπερού, τη Χώρα των Χαμένων Χαρταετών, το Γαλαξία των Λέξεων & την Πολιτεία με όλα τα Χρώματα εκτός από το Ροζ. 

 Ο Ευγένιος ζει στο Νησί των Πυροτεχνημάτων με τον παπαγάλο του τη Σύνθια, τον άσπρο ελέφαντα τον Πουκιπόν, τον Οράτιο το αόρατο πράσινο καγκουρό, τον Πελέ τον ταχυδρομικό πελεκάνο, τον Παντελή τον απότομο ιπποπόταμο και τη Λιλή την παρδαλή λεοπάρδαλη. Κάθε τόσο μαζί με τους φίλους του τον κάπτεν- Βαρθολομαίο Μπορφίν και τον Αλέξη Πτωτιστή ταξιδεύουν στα πέρατα του κόσμου, σώζουνε πριγκίπισσες από δράκους και δράκους από πρίγκιπες και προσπαθούν να βρούνε το χαμένο όγδοο χρώμα του ουράνιου τόξου.
Τι καλύτερο για τη νέα σχολική χρονιά από τη φαντασία και την έμπνευση του Ευγένιου Τριβιζά; 

– Τι κάνει ο δάσκαλος όταν βλέπει ορθογραφικά λάθη; 
«Σκέφτεται ότι σοβαρότερα από τα ορθογραφικά είναι τα λάθη της ζωής και από αυτά πρέπει να προφυλάξει κυρίως τους μαθητές του».
– Το πιο πολύτιμο δώρο για τα παιδιά; 
«Ο χρόνος που τους αφιερώνουμε».
– Γιατί βαριούνται τα παιδιά στην τάξη; 
«Επειδή τα μαθήματα είναι ως επί το πλείστον κουραστικά και βαρετά. Η διαδικασία της μάθησης θα μπορούσε να γίνει πολύ πιο ελκυστική αν μπολιαζόταν με χιούμορ και φαντασία». 

Σβετλάνα Αλεξίεβιτς

Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 2015
“Γράφω την ιστορία των αισθημάτων” 

Του Ανατάση Βιστωνίτη 

 Σε έναν σταθμό του μετρό στο Μινσκ της Λευκορωσίας, Ιούλιος του 2004. Οι τοίχοι στην αποβάθρα είναι γεμάτοι με εκατοντάδες φωτογραφίες αγνώστων.«Ποιοι είναι όλοι αυτοί;»ρωτώ τον Λευκορώσο που στεκόταν δίπλα μου.«Missing» («αγνοούμενοι») μου απαντά μονολεκτικά. Αγνοούμενοι από το δυστύχημα του Τσερνόμπιλ το 1986 φυσικά, οι συνέπειες του οποίου υπήρξαν καταστρεπτικές για τη Λευκορωσία. Και το συγκλονιστικότερο χρονικό εκείνης της τρομερής καταστροφής το είχε γράψει μια Λευκορωσίδα, η Σβετλάνα Αλεξίεβιτς, η οποία εξαιτίας των διώξεων του καθεστώτος του διαβόητου Λουκασένκο εκείνη ακριβώς τη χρονιά εγκατέλειψε τη χώρα της και έζησε ως το 2011 αυτοεξόριστη σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Ήταν όμως ένας θρύλος στη Λευκορωσία και τα βιβλία της κυκλοφορούσαν κρυφά από χέρι σε χέρι...

Τι σημαίνει ένα Νόμπελ Λογοτεχνίας;

Οι επιλογές και οι σκοπιμότητες 
της Σουηδικής Ακαδημίας

 Συντάκτης: Δημήτρης Γκιώνης 

 Ποιος θα είναι ο κάτοχος του βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας για το 2015; Θα το μάθουμε σε λίγες ώρες, όταν θα το ανακοινώσει η Σουηδική Ακαδημία. Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, αναφέρονται ονόματα υποψηφίων, αλλά η εν λόγω Ακαδημία διατηρεί τις δικές της επιλογές και σκοπιμότητες.
Παρά τη μικρή της γλωσσική εμβέλεια, η Ελλάδα -και ειδικότερα η ελληνική ποίηση- έχει, ως γνωστόν, τιμηθεί με δύο Νόμπελ Λογοτεχνίας: στον Γιώργο Σεφέρη (1963) και στον Οδυσσέα Ελύτη (1979). 
Ο πρώτος ΄Ελληνας που το διεκδίκησε, το 1906, μόλις πέντε χρόνια αφ’ ότου αυτό θεσμοθετήθηκε, ήταν ο σατιρικός ποιητής Γεώργιος Σουρής.
Την υποψηφιότητά του ενίσχυσαν με το κύρος τους (όπως γράφει ο Γιώργος Θεοτοκάς στο βιβλίο του «Αναζητώντας τη διαύγεια», Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», 2005), το Πανεπιστήμιο Αθηνών, ο φιλολογικός σύλλογος «Παρνασσός», ο φιλολογικός σύλλογος Κωνσταντινουπόλεως, η Ευαγγελική Σχολή Σμύρνης, ο πρίγκιπας Νικόλαος και το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων.

Ένας συγγραφέας εξομολογείται...

Ο Τζο Νέσμπο, ο παγκοσμίου φήμης πολυβραβευμένος συγγραφέας του αστυνομικού μυθιστορήματος, βρέθηκε το απόγευμα της 19ης Σεπτεμβρίου στο Μέγαρο Μουσικής και μίλησε με τον δημοσιογράφο Αντώνη Καρπετόπουλο με την ευκαιρία της κυκλοφορίας στα ελληνικά του βιβλίου του «Περισσότερο αίμα» (μετάφραση Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη, εκδόσεις Μεταίχμιο). 

«Στα περισσότερα βιβλία μου γράφω για το Όσλο, που πριν από τριάντα χρόνια ήταν υπεράνω πάσης υποψίας. Σήμερα το Όσλο είναι μια από τις χειρότερες πόλεις της Ευρώπης κι εγώ προτιμώ τα σκοτεινά του κομμάτια τα οποία κάνω ακόμα πιο σκοτεινά και μπερδεμένα. Υπάρχουν γειτονιές του Όσλο εντελώς άγνωστες για τον περισσότερο κόσμο. Αυτές οι γειτονιές πρωταγωνιστούν στα μυθιστορήματά μου», ήταν η πρώτη δήλωση του στον δημοσιογράφο.
Ύστερα από μιαν εντυπωσιακή είσοδο στην αίθουσα του Μεγάρου, με το πολυπληθές ακροατήριο να τον καταχειροκροτεί ενθουσιασμένο, ο Νέσμπο μίλησε όχι μόνο για τα δικά του αστυνομικά μυθιστορήματα, αλλά γενικότερα για τη σκανδιναβική αστυνομική λογοτεχνία:

«Οι αστυνομικοί συγγραφείς της Σκανδιναβίας είναι υποχρεωμένοι στις ημέρες μας να μιλήσουν για σοβαρά κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, κάτι που παλιότερα ανήκε στις αρμοδιότητες της μη αστυνομικής λογοτεχνίας.

Νέο ξεκίνημα...

"...Οι πλείστοι των προσφύγων Χίων συνελθόντες ηρχίσαμεν ν' ανεγείρωμεν τας πρώτας καλύβας αίτινες εσχημάτισαν την Ερμούπολιν, ενώ εξηκολούθει ο πόλεμος και μας εμάστιζεν η πείνα..."

 Με ένα αφιέρωμα στο ιστορικό αφήγημα "ΛΟΥΚΗΣ ΛΑΡΑΣ" του Δημητρίου Βικέλα ξεκινά η νέα -10η κατά σειρά- αναγνωστική περίοδος της Λέσχης Ανάγνωσης Ερμούπολης.

Καλούμε τα μέλη, τους φίλους και τους "λάτρεις" του βιβλίου στην πρώτη μας συνάντηση, την Παρασκευή 2 Οκτωβρίου, 8μμ, στον πάντα φιλόξενο χώρο της "Δημοτικής Βιβλιοθήκης Ερμουπόλεως".

Θα μιλήσουμε για βιβλία, θα ανταλλάξουμε απόψεις και θα προγραμματίσουμε τις δραστηριότητες της νέας αναγνωστικής περιόδου.

Μια νέα "περιπέτεια" ξεκινά... Ας διαλέξουμε ένα βιβλίο και ...ΚΑΛΟ ΜΑΣ ΤΑΞΙΔΙ !!!

Το Ἐγχειρίδιον τοῦ Ἐκλογέως*

του Μπάμπη Άννινου,(1852 – 1934) 

ΕΡΩΤ. <<Τί εἶνε ψῆφος; >>
ΑΠ. << Ψῆφος εἶνε ἓν τεμάχιον μολύβδου, το οποίον κάθε πολίτης ἔχει δικαίωμα ἐν καιρω ἐκλογῆς νά ρίψῃ εἰς τήν κάλπην του ὑποψηφίου διά τῆς χειρός του, ἤ εἰς τήν κοιλίαν τοῦ ἀντιθέτου διά τοῦ πυροβόλου ὅπλου του >>.
ΕΡΩΤ. << Ποῦ κατασκευάζονται αἱ ψῆφοι; >>.
ΑΠ. <<Εἰς τό Ὁπλοστάσιον, διότι και ἡ ψῆφος εἶνε το ὅπλον τῶν πολιτῶν. Ἐκεῖ ἑπομένως κατασκευάζονται καί ἐκεῖ φυλάσσονται ὁμοῦ μέ τά παλαιά ὅπλα Σασσεπώ καί μέ τήν λαιμητόμον >>
ΕΡΩΤ. << Διατί ἡ ψῆφος εἶνε στρογγυλή; >>
ΑΠ. << Διά νά γυρίζῃ εὔκολα >>.
ΕΡΩΤ. << Ὅλοι οἱ πολῖται ἔχουν δικαίωμα ψῆφου; >>
ΑΠ. << Ὅλοι∙ διότι ἡ λέξις ψῆφος καί ἡ λέξις πολῖται εἶνε πάντοτε ἀρρήκτως συνδεδεμέναι >>.
ΕΡΩΤ. << Πῶς τοῦτο; >>
ΑΠ. << Διότι ἡ ψῆφος πωλεῖται >>...
ΕΡΩΤ. << Ἕως πότε δύναται νά ἐξασκῇ το δικαίωμά του ὁ ἐκλογεύς; >>
ΑΠ. << Ἕως ὅτου ζῇ καί μετά θάνατον ἀκόμη >>.
ΕΡΩΤ. << Τίνι τρόπῳ; >>

ΑΠ. << Καί ἀφοῦ ὁ ἐκλογεύς ἀποθάνῃ, ψηφίζει ἄλλος ὑπό το ὄνομά του >>.

Η φυλή των βιβλιόφιλων

Ή είσαι βιβλιόφιλος ή δεν είσαι! 

 Κατερίνα Μαλακατέ - http://diavazontas.blogspot.gr/ 

 «Υπάρχει μια βασική διαφορά ανάμεσα στο να είσαι απλός αναγνώστης- περιστασιακός ή και πιο τακτικός- και το να είσαι βιβλιοχτυπημένος. Αυτό είναι η έξη από τα βιβλία και την ανάγνωση, η πραγματική χρήση των βιβλίων σαν ναρκωτικό, για την παραγωγή ενδορφινών και η ανικανότητα να περάσεις χωρίς αυτά μια ευχάριστη ζωή.
Πρόσφατα μου ζήτησαν να μην διαβάζω λογοτεχνία, να επικεντρωθώ στο πρωτογενές γράψιμο, κι έπειτα να ξαναρχίσω, όπως και όσο θέλω, στις διορθώσεις. Ομολογώ πως τα βρίσκω πολύ σκούρα, στην αρχή μετρούσα ώρες, έπειτα στιγμές, τα δοκίμια και η ποίηση δεν με καλύπτουν, έχω ανάγκη ζωντανή την σάρκα της μυθοπλασίας να την κατασπαράξω. Τα υπόλοιπα είναι απλά ορντέβρ για να ανοίγουν την όρεξη.
 Τι ξεχωρίζει λοιπόν τον εθισμένο; Μα ο εθισμός του. Ο βιβλιομανής θα ξεκινήσει καινούργιο βιβλίο το απόγευμα, αν και το τελευταίο το τελείωσε μόλις το πρωί. Θα νιώσει ατελείωτες τύψεις αν για κάποιο λόγο δεν διαβάσει καθόλου με στην μέρα.

Η Εξέγερση των Ζώων

«Με ρωτούν αν η φύση εκδικείται, αν είναι πολύ αργά να σώσουμε τον πλανήτη.... Όμως δεν έχω τις ικανότητες να απαντήσω σε μεγάλα φιλοσοφικά και επιστημονικά ερωτήματα. Αλλά ασφαλώς ανησυχώ για το τι θα αντιμετωπίσει ο γιος μου, ο Τζακ. Τι τρελές καταιγίδες, ξηρασίες, καύσωνες θα δει στη ζωή του εξαιτίας όσων κάνουμε και όσων ήδη έχουμε κάνει στη φύση... » James Patteron

 Κάτι περίεργο συμβαίνει εκεί έξω. Κάτι πολύ άσχημο. Και ο κόσμος μας αλλάζει…
 Σ' ολόκληρο τον πλανήτη, σχεδόν ταυτόχρονα, αρχίζουν να σημειώνονται βίαιες επιθέσεις ζώων κατά ανθρώπων. Ένας νεαρός βιολόγος, ο Τζάκσον Οζ, παρακολουθεί στενά τα συνεχώς αυξανόμενα περιστατικά επιθέσεων και με τρόμο αρχίζει να αντιλαμβάνεται πως κάτι δεν πάει καλά.
 Όταν ο ίδιος γίνει μάρτυρας μιας συντονισμένης ενέδρας λιονταριών στην Αφρική, θα συνειδητοποιήσει πως δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Κάθε δευτερόλεπτο που περνάει είναι κρίσιμο για το μέλλον ολόκληρης της ανθρωπότητας.
 Με τη βοήθεια της οικολόγου Κλόι Τουζινιάν, ο Οζ προσπαθεί να προειδοποιήσει τους ηγέτες του πλανήτη πριν να είναι πολύ αργά. Οι επιθέσεις των ζώων γίνονται ολοένα πιο άγριες και οργανωμένες, και σύντομα δε θα έχει μείνει ασφαλές μέρος για να κρυφτούν οι άνθρωποι.

10 πράγματα που μου έμαθε η ζωή

για τα βιβλία 

 ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ - http://www.athensvoice.gr/ 

 1.Ποτέ στη ζωή σου δεν θα προλάβεις να διαβάσεις όλα αυτά που θα ήθελες. Πέραν αυτού η ελληνική μετάφραση είναι πολύ φτωχή, δεν έχει προλάβει καν να μεταφράσει την πλειοψηφία των παγκόσμιων αριστουργημάτων. Κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης και μέχρι σήμερα η βασική μεταφραστική παραγωγή κινήθηκε στο ελάχιστο και πάντως με έκκεντρη μεροληπτικότητα. Ο φιλόδοξος αναγνώστης χρειάζεται αγγλικά τουλάχιστον, για να προλάβει τους μέγιστους δυνατούς λογοτεχνικούς και φιλοσοφικούς θησαυρούς.
2. Μεγαλύτερη σημασία έχει τι διαβάζεις και τι ακριβώς καταλαβαίνεις, παρά το να διαβάζεις αδιάλειπτα οτιδήποτε. Είναι κρίσιμο η κατεύθυνση διαβάσματος που θα πάρεις. Προς τα πού θα αναζητήσεις. Κερδίζεται μόνο από ένα έμπειρο δάσκαλο, πνευματικό καθοδηγητή.
3. Δεν μπορείς να έχεις αποδοτικότητα, αν πριν δεν έχεις κατανοήσει την εποπτική εικόνα του θέματος. Αυτό το τόσο χρήσιμο global view δεν το βρίσκεις συνήθως σε κάποιο βιβλίο, είναι κάτι που προσφέρει ένας πνευματικός μέντορας ή οι σπουδές.

«Ο Ρωμηός»

Σαν σήμερα -26 Αυγούστου 1919- πέθανε ο Γεώργιος Σουρής, διαχρονικά επίκαιρος σατυρικός ποιητής, δημοσιογράφος κι εκδότης της εφημερίδας «Ο ΡΩΜΗΟΣ». Με αφορμή την επέτειο αυτή δημοσιεύουμε το κλασικό ποίημά του «Ο Ρωμηός»! Άραγε, αν ζούσε σήμερα ο Σουρής, θα άλλαζε κάτι στους στίχους του ή θα τους άφηνε ίδιους κι απαράλλαχτους, αφού ο σύγχρονος «Ρωμηός» δεν άλλαξε τις συνήθειες και τη νοοτροπία του;

 «Ο Ρωμηός» 

 Στὸν καφενὲ ἀπ᾿ ἔξω σὰν μπέης ξαπλωμένος, 

τοῦ ἥλιου τὶς ἀκτῖνες ἀχόρταγα ρουφῶ, 

καὶ στῶν ἐφημερίδων τὰ νέα βυθισμένος, 

 κανέναν δὲν κοιτάζω, κανέναν δὲν ψηφῶ. 

 Σὲ μία καρέκλα τὅνα ποδάρι μου τεντώνω, 

τὸ ἄλλο σὲ μίαν ἄλλη, κι ὀλίγο παρεκεῖ 

ἀφήνω τὸ καπέλο, καὶ ἀρχινῶ μὲ τόνο 

τοὺς ὑπουργοὺς νὰ βρίζω καὶ τὴν πολιτική. 

 Ψυχή μου! Τί λιακάδα! τί οὐρανὸς ! τί φύσις ! 

Αχνίζει ἐμπροστά μου ὁ καϊμακλῆς καφές, 

κι ἐγὼ κατεμπνευσμένος γιὰ ὅλα φέρνω κρίσεις, 

καὶ μόνος μου τὶς βρίσκω μεγάλες καὶ σοφές.

«ΣΕΛΕΦΑΪΣ»

Ένα βιβλιοπωλείο …παντός καιρού!

 Πριν από 19,5 χρόνια, τον Οκτώβριο του 1996, ένας νέος άνθρωπος στο ξεκίνημα της ζωής του ως επαγγελματίας πήρε μια απόφαση που δύσκολα θα τολμούσαν όχι μόνο συνομήλικοι ,αλλά και μεγαλύτεροί του: «Άνοιξε» ένα βιβλιοπωλείο, το ονόμασε «ΣΕΛΕΦΑΪΣ», γέμισε τα ράφια του με λογής λογής βιβλία και κάλεσε, βιβλιόφιλους και μη, να το επισκεφτούν και να ξεναγηθούν σ’ αυτό αναζητώντας εκείνο το βιβλίο που θα τους «ταξίδευε» στο μαγικό κόσμο της Λογοτεχνίας, της Επιστήμης, των Τεχνών…

 Τι ήταν αυτό που τον ώθησε να επιχειρήσει αυτό το «τόλμημα»; Ο κόσμος πώς υποδέχτηκε αυτή του την πρωτοβουλία; Υπήρξε εξ αρχής θετική ανταπόκριση ; Την απάντηση στα ερωτήματα αυτά, καθώς και στο γιατί επέλεξε να ασχοληθεί με το χώρο του βιβλίου, δίνει ο ίδιος ο νεαρός-τότε- επιχειρηματίας Νίκος Κανακάρης; 
Ν.Κ.:Το να ασχοληθώ με τα βιβλία, ήταν κάτι που επιδίωκα από παιδί. Στην αρχή ως αναγνώστης και κατόπιν επαγγελματικά. Ας πούμε πως αρχικά, όταν ξεκίνησα, το είδα σαν πρόκληση. Μια δοκιμή που θα καθόριζε τη ζωή μου. Το ρίσκο ήταν μεγάλο, μιας και ήθελα να δημιουργήσω ένα αμιγές βιβλιοπωλείο, όμως ένοιωθα πως άξιζε να προσπαθήσω. Η ύπαρξη της επίγνωσης πως επέλεγα έναν δρόμο που δεν θα με έκανε «επιχειρηματία», ήταν μεγάλης σημασίας. Εγώ δεν ήθελα να δημιουργήσω μια επιχείρηση, αλλά ένα βιβλιοπωλείο, με όλα όσα συνεπάγεται αυτό… Ο κόσμος ανταποκρίθηκε θετικά στο εγχείρημα αυτό και με στήριξε όλα αυτά τα χρόνια. Χωρίς τη στήριξη αυτή είναι αυτονόητο πως το Σελεφαΐς δεν θα υπήρχε. Και γι’ αυτό άλλωστε του οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ! 
 Ήταν η πορεία του βιβλιοπωλείου ΣΕΛΕΦΑΪΣ (αλήθεια, γιατί αυτή η επωνυμία;) αυτή που οραματιζόταν κι έλπιζε στο ξεκίνημα της προσπάθειάς του; Νιώθει δικαιωμένος;
Ν.Κ.:Ο στόχος μου από την πρώτη στιγμή ήταν ξεκάθαρος. Ήθελα να υλοποιήσω ένα όνειρο και να καταφέρω να ζήσω αξιοπρεπώς από αυτό, κάνοντας αυτό που αγαπώ και προσπαθώντας να κάνω όσους περισσότερους ανθρώπους μπορούσα να αγαπήσουν τα βιβλία. Το να επιδιώκεις να κάνεις πραγματικότητα τα όνειρα, δεν είναι μόνο δύσκολο αλλά και απαιτητικό. Αν το καταφέρεις όμως, έστω και για λίγο, τότε δεν μπορεί παρά να αισθάνεσαι δικαιωμένος. Αυτό ίσως ακούγεται ουτοπικό και αυτός είναι και ο λόγος που επέλεξα το όνομα του βιβλιοπωλείου. Σελεφαΐς ήταν το όνομα μιας ουτοπικής πολιτείας σε ένα διήγημα του Χ.Φ. Λάβκραφτ που μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση όταν το είχα πρωτοδιαβάσει. 

 Φτάνοντας στο 2015 έχουμε ένα δεύτερο ξεκίνημα.Το βιβλιοπωλείο ΣΕΛΕΦΑΪΣ μεταφέρεται σε μεγαλύτερο χώρο και μάλιστα εκεί όπου για 100 χρόνια στεγαζόταν το βιβλιοπωλείο ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ! Γιατί αυτή η αλλαγή;Άραγε, δεν ήταν «πρόκληση» και δύσκολη απόφαση η μεταφορά στο χώρο ενός από χρόνια καταξιωμένου βιβλιοπωλείου; Η όποια σύγκριση του χτες με το σήμερα δεν τον προβλημάτισε; Ούτε και η οικονομική κρίση των τελευταίων χρόνων στάθηκε ικανή να ανατρέψει τα σχέδιά του; 
Ν.Κ.:Ουσιαστικά έχουμε ένα τρίτο ξεκίνημα, αφού τα πρώτα 9 χρόνια το βιβλιοπωλείο στεγαζόταν στη οδό Στ. Πρωίου 50, πριν μεταφερθεί ακριβώς απέναντι, σε μεγαλύτερο χώρο για τα επόμενα 10 χρόνια.Τώρα, μέσα στην πιο δύσκολη κατάσταση που αντιμετωπίζουμε όλοι, έπρεπε να γίνει το επόμενο βήμα. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο να πάρω αυτή την απόφαση, αλλά ένιωθα επίσης υποχρεωμένος να τολμήσω ξανά. Και ήταν ένα βήμα που έπρεπε να γίνει άμεσα, εν μέσω της χειρότερης κατάστασης που βιώνει η χώρα, γιατί απλά ή θα γινόταν τώρα ή πότε… Θεώρησα πως ήταν υποχρέωσή μου να μεταφερθώ στον ιστορικό αυτό χώρο, όπου όλοι μας κάναμε εκεί την πρώτη επαφή μας με τα βιβλία.Οι συγκρίσεις δεν με τρόμαζαν ποτέ. Προσπαθώ να κάνω όσο καλύτερα μπορώ αυτό που κάνω και ελπίζω να το καταφέρνω. Μόνο αυτό με απασχολεί.
 Νέα αρχή, νέο ξεκίνημα!Τι περισσότερο προσδοκά από το εγχείρημά του αυτό; Πώς βλέπει το αύριο του βιβλιοπωλείου του; 
Ν.Κ.:Προσδοκώ το ίδιο που ήθελα πάντα. Να μπορώ να κάνω αυτό που μου αρέσει και να καταφέρνω τα ζω αξιοπρεπώς από τη δουλειά μου. Τίποτα περισσότερο, αλλά και τίποτα λιγότερο… 
Ο Ανδρέας Φραγκιάς έγραψε κάποτε:«Ένα βιβλίο είναι ένα απλωμένο χέρι προς χαιρετισμό!» Πώς σχεδιάζει το δικό του «χαιρετισμό, πώς θα πλησιάσει εκ νέου αναγνώστες και μη, για να τους φέρει πιο κοντά στο βιβλίο; Ποιες θα είναι οι νέες πρωτοβουλίες του;
Ν.Κ.: Σε πρώτη φάση, στο βιβλιοπωλείο λειτουργεί ήδη τομέας βιβλίων σε προσφορά. Πολλές δεκάδες τίτλοι βιβλίων που οι τιμές τους κυμαίνονται από 4 έως 12 ευρώ, ώστε να μπορεί ο καθένας να ικανοποιήσει τις αναγνωστικές του ανάγκες, με το μικρότερο δυνατό οικονομικό τίμημα. Σε δεύτερη φάση, φιλοδοξώ να καταφέρω να αξιοποιήσω τον δεύτερο όροφο του βιβλιοπωλείου όπου θα φιλοξενούνται παρουσιάσεις, συζητήσεις, εκθέσεις κλπ. 

 Απευθυνόμενος στον καθένα από τους κατοίκους της Σύρου τι θα είχε να του πει; 
Ν.Κ.: Θέλω να ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου όλους στήριξαν το ΣΕΛΕΦΑΪΣ όλα αυτά τα χρόνια. Θέλω επίσης να προτρέψω όσους το αποφεύγουν, να έρθουν σε επαφή με τα βιβλία. Σίγουρα, μόνο να κερδίσουν έχουν από τη σχέση αυτή…. 

 Συγχαίρουμε το Νίκο Κανακάρη για τις μέχρι σήμερα πρωτοβουλίες του κι ευχόμαστε από καρδιάς ΚΑΘΕ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΤΟ ΝΕΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΝΕΑ ΠΟΡΕΙΑ του βιβλιοπωλείου ΣΕΛΕΦΑΪΣ!

«ΜΗΤΕΡΑ ΘΕΑ» - «ΘΕΟΥ ΜΗΤΗΡ»

Η Θεοτόκος στη Λογοτεχνία μας
(Λεωνίδας Γ. Μαργαρίτης  Δικηγόρος- Πρόεδρος Εταιρείας Λογοτεχνών )

Ο Αύγουστος, είναι ο χρυσός μήνας του χρόνου. Ο λαός μας με τη θυμοσοφία του εκφράζει την ευχή και την επιθυμία «να ήταν τρεις φορές το χρόνο». Είναι ο μήνας της συγκομιδής των καρπών της γης. Ο προχριστιανικός Ελληνισμός λάτρευε τη Μητέρα -Θεά τη Μεγάλη Μητέρα. Πίστευε πως το Θείο ταυτίζεται με τη φύση και την αντιλαμβάνονταν με όρους ζωής. Σαν φυτό και καρπός που γεννιέται από τη φύση . Την Θεότητα ταύτιζαν και θεωρούσαν συνώνυμη με την Μητέρα - φύση από την μήτρα της οποίας προέρχεται η ζωή.
Με την επικράτηση του Χριστιανισμού έρχεται μια άλλη πίστη . ΄Έρχεται ο Χριστός ως τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. Ως Υιός του Θεού Πατρός ,γεννιέται από το ΄Άγιο Πνεύμα και την Παρθένο Μαρία, που διαδραματίζει σημαντικό ρόλο ως Θεομήτωρ και Θεοτόκος.
Οι Έλληνες τιμούν τη Θεοτόκο όλες τις εποχές του χρόνου .
Το Φθινόπωρο (8η Σεπτεμβρίου)τα γενέθλια της,
το Χειμώνα(21 Νοεμβρίου) τα Εισόδια της,
την Άνοιξη (25 Μαρτίου) τον Ευαγγελισμό της,
το Καλοκαίρι(15 Αυγούστου) την Κοίμησή της.

Πρώτα θα καταστραφεί ο πλανήτης

και μετά θα σταματήσουμε 
να διαβάζουμε! 

 Μια κουβέντα με τη Μαρία Σούμπερτ με αφορμή το νέο της μυθιστόρημα «Οι αποκλεισμένοι» (εκδ. Κριτική).

 Του Κώστα Αγοραστού- http://www.bookpress.gr/ 

 Το τελευταίο σας βιβλίο έχει τον ερεθιστικό υπότιτλο "Το σύστημα των μυρμηγκιών". Θέλετε να μας πείτε δυο λόγια γι' αυτό;
Ο τίτλος του βιβλίου είναι αποτέλεσμα επιρροής δύο βιβλίων – της Πανούκλας του Καμύ και του Λοιμού του Φραγκιά. Η φράση μάλιστα στο Λοιμό «Μαζεύεις τις μυγίτσες σου, κάνεις τη δουλειά σου, δεν κοιτάς κανένα στα μάτια» ήταν πολύ έντονη για εμένα. Σε συνδυασμό μάλιστα με την ανάγκη των κατοίκων της Αχλαδονήσου να προνοήσουν για το χειμώνα τους γεννήθηκε ο υπότιτλος. 

Μόργκαν Λε Φέι

Συντάκτης: Αρχοντία Κάτσουρα 

Νωρίς το πρωί, ακόμη δεν έχει ξημερώσει καλά καλά, και ταξιδεύεις με πλοίο. Στο βάθος του ορίζοντα μια κρυστάλλινη πολιτεία με το κάστρο της ανυψώνεται πάνω από τη θάλασσα, πλέοντας σε ένα σύννεφο από ομίχλη και αστράφτοντας, καθώς οι πρώτες ακτίνες του πορτοκαλόχρωμου ήλιου περνούν από μέσα του. Τρίβεις τα μάτια σου και τα ανοιγοκλείνεις δυο-τρεις φορές, μη μπορώντας να καταλάβεις αν αυτό που βλέπεις είναι αληθινό. Η έλλειψη ύπνου και το νυχτερινό ταξίδι στη θάλασσα δημιουργούν οράματα. 
Η μαγική πολιτεία όμως μένει εκεί και σε καλεί. Θέλεις να δεις τι κρύβεται πίσω από τις επάλξεις του κάστρου, ποιοι κρατούν σκοπιά στις πολεμίστρες του, από πού έρχεται ο αέρας που κάνει τα λάβαρά του να κυματίζουν. Το βλέμμα και η επιθυμία σου δεν έχουν άλλο στόχο.

"Eίναι Όμορφη η Ζωή Αδερφέ μου!"

Από τον Εκδοτικό Οίκο Α. Α. Λιβάνη, κυκλοφορεί το βιβλίο του Ναζίμ Χικμέτ «Είναι όμορφη η ζωή, αδερφέ μου!» σε μετάφραση Λ. Μυστακίδου.

"Να πάρει», σκέφτηκα και κοίταξα την Ανούσκα. Δε θα ξαναδώ αυτό το μέτωπο, αυτό το στόμα, αυτή τη μύτη, αυτά τα μάτια… Δε θα ξανανιώσω αυτή την εγγύτητα που αισθάνεται ένας άνθρωπος για κάποιον άλλο, αυτή την οικειότητα, την εμπιστοσύνη που βουρκώνει τα μάτια μου. 
Ξέρω ότι όλες αυτές οι σκέψεις είναι ρομαντικές. Εδώ και τόσα χρόνια η ζωή μου είναι ρομαντική. Είναι ο ρομαντισμός του επαναστάτη που καλπάζει πάνω στο άλογό του. Ίσως είναι βασανιστικός, ίσως αιμοσταγής, ποιος ξέρει... 
Πού τρέχει ο έφιππος; Τις περισσότερες φορές στο θάνατο. Αλλά για μια ζωή πιο όμορφη, πιο δίκαιη, πιο γεμάτη, πιο βαθιά..."

«Το μεγάλο μας τσίρκο»

"Μεγάλα νέα φέρνω από κει πάνω 

περίμενε μια στάλα ν’ ανασάνω 

και να σκεφτώ αν πρέπει να γελάσω, 

 να κλάψω, να φωνάξω, ή να σωπάσω. 

Οι βασιλιάδες φύγανε και πάνε 

και στο λιμάνι τώρα, κάτω στο γιαλό,

 οι σύμμαχοι τους στέλνουν στο καλό. 

Καθώς τα μαγειρέψαν και τα φτιάξαν 

από ξαρχής το λάκκο τους εσκάψαν 

κι από κοντά οι μεγάλοι μας προστάτες, 

 αγάλι αγάλι εγίναν νεκροθάφτες 

και ποιος πληρώνει πάλι τα σπασμένα 

και πώς να ξαναρχίσω πάλι απ’ την αρχή 

κι ας ήξερα τουλάχιστον γιατί. 

 Το ριζικό μου ακόμα τι μου γράφει 

το μελετάνε τρεις μηχανορράφοι. 

Θα μας το πουν γραφιάδες και παπάδες 

με τούμπανα, παράτες και γιορτάδες. 

Το σύνταγμα βαστούν χωροφυλάκοι 

και στο παλάτι μέσα οι παλατιανοί 

προσμένουν κάτι νέο να φανεί. 

Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες, 

ξυρίστηκαν οι Έλληνες μεσίτες. 

Εφτά ο τόκος πέντε το φτιασίδι, 

 σαράντα με το λάδι και το ξύδι 

κι αυτός που πίστευε και καρτερούσε, 

 βουβός φαρμακωμένος στέκει και θωρεί 

τη λευτεριά που βγαίνει στο σφυρί. 

 Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι, 

 μην έχεις πια την πείνα για καμάρι. 

Οι αγώνες πού χεις κάνει δε φελάνε 

το αίμα το χυμένο αν δεν ξοφλάνε. 

Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι, 

 η πείνα το καμάρι είναι του κιοτή, 

 του σκλάβου που του μέλλει να θαφτεί..." 

 Από το θεατρικό έργο των Στ. Ξαρχάκου και Ιάκωβου Καμπανέλλη ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ.

Ρέα Γαλανάκη: «Άκρα ταπείνωση»

Και όποιος ταπεινωθεί, θα εξυψωθεί”* 
 (Tης Σωτηρίας Γεωργαντή –Literatute.gr) 

 Αν έπρεπε να δοθεί ο τίτλος του πρωταγωνιστή σε έναν μόνο χαρακτήρα του πολυπρόσωπου μυθιστορήματος της Ρέας Γαλανάκη “Η Άκρα Ταπείνωση”, αυτός θα δινόταν δικαιωματικά στην πόλη της Αθήνας.
 Μια Αθήνα που κουβαλάει το παρελθόν της στα νεοκλασικά που ρημάζουν στα σπλάχνα της, μια Αθήνα που δείχνει τις πληγές της σε κάθε ευκαιρία, μα ταυτόχρονα πάλλεται ακόμα στο ρυθμό μικρών ή μεγάλων εξεγέρσεων και αγκαλιάζει τόσο στοργικά τα παιδιά της, όσο σκληρά τα αποδιώχνει.
 Η Άκρα Ταπείνωση πότε φοράει αφήγηση στο δεύτερο πρόσωπο και πότε στο τρίτο. Με αυτές τις βουτιές μια στο υποκειμενικό σύμπαν της Τειρεσίας, η οποία απευθύνεται στον εαυτό της, και μια στο αντικειμενικό σύμπαν του αφηγητή-παντογνώστη, η συγγραφέας καταφέρνει να στήσει ένα πολυπρισματικό ανάγνωσμα, ούτε υποκειμενικό, ούτε αντικειμενικό, αλλά σίγουρα αυθεντικό και γνήσιο – το προσωπικό είναι πολιτικό, εξάλλου, κατά το γνωστό σύνθημα.

Che fece … il gran rifiuto

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα 

που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι 

να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει 

έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα 

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του. 

Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι, 

όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει 

εκείνο τ’ όχι — το σωστό — εις όλην την ζωή του. 

Κ.Π. Καβάφης (1901)

Στον …«Παράδεισο του ΝΑΙ»

(Τρία «σχόλια» του Κώστα Βάρναλη)

Παράδεισος 
Λεύτερος νά ῾σαι δοῦλος ὁποιανοῦ,
λεύτερος νὰ μιλᾷς, ὅταν κοιμᾶσαι,
λεύτερος, χρόνια νὰ τὰ κυνηγᾷς
τῶν Γιούρων τὰ ποντίκια μὴ σὲ φᾶνε.

Στὶς πληγὲς τῆς ψυχῆς σου νὰ χιλιάζουν
τὰ ψέματα – τῆς μύγας τὰ σκουλήκια -,
νά ῾σαι τῆς Ἱστορίας γελοιογράφος,
ἀφέντης δίχως πιθαμὴ δικιά σου.

Σὰν τὴ στέρφα γουρούνα τ᾿ Ἅι-Ἀντώνη,
μισότυφλη ἀπὸ πάχητα καὶ νύστα,
νὰ νείρεσαι πὼς κολυμπᾷς σὲ κάτουρα
καὶ ξερατά, γρυλίζοντας: «παράδεισος»!

Στα γαλανά νερά του Αιγαίου…

Γράφει η Μαρία Κρόντη 

Σαν πολύτιμα πετράδια πάνω στο ευλογημένο γαλάζιο, οι Κυκλάδες… 
 …Ευλογημένο το ταξίδι σ’ αυτές… όπως κι αν τις συναντήσεις, όπως κι αν τις ζεις… μέσ’ απ΄ το τοπίο, μέσ’ απ’ τους ανθρώπους, μεσ’ απ’ τους χορούς και τα τραγούδια… θα πεισθείς για την μαγική ομορφιά τους, τα χρώματα, την αύρα τους, τη μοσχοβολιά τους… 

 «Οι άνθρωποι χαρούμενοι κι ανοιχτοί…οι χοροί ζωντανοί κι ανάλαφροι σαν το κύμα… γρήγοροι, όλο χάρη και τσαχπινιά, σβελτάδα και σπιρτάδα… τα τραγούδια σε ρυθμούς και στίχους, που αγαπούν τη θάλασσα, τη μάνα τους… γιατί η θάλασσα τους γέννησε αυτούς τους χορούς, για να μιλήσουν… σαν να ‘ναι το πέταγμα των γλάρων… ελεύθερα, ασυγκράτητα… μεσ’ του ανέμου το στροβίλισμα, μεσ’ το παιχνίδισμα των ήχων… Το ύφος των χορών εκεί δεν παραπέμπει; 

«Μαργαριτάρια» πελατών

σε ένα βιβλιοπωλείο!!!

 Η είσοδος ενός ανθρώπου σε ένα βιβλιοπωλείο, δεν εγγυάται  πως αντιλαμβάνεται που μπήκε και πως, αυτό που θέλει να αγοράσει, είναι βιβλίο. Ο κινηματογραφικού βεληνεκούς ήρωας που με σίγουρη & κουλτουριάρα φωνή ζητάει ευθυτενώς ένα βιβλίο δεν είναι ο κανόνας, όσο κι αν φαίνεται παράξενο.
Πολλοί έρχονται με μια διάθεση αναζήτησης του κατάλληλου βιβλίου, άλλοι είναι έτοιμοι να δεχτούν προτάσεις από τον πρόθυμο πωλητή και άλλοι μπαίνουν σε άγνωστα, θολά νερά για να δυναμιτίσουν την καθεστηκυία τάξη.
Έχοντας στο δυναμικό μου θητεία σε αρκετά βιβλιοπωλεία, μεταξύ των οποίων και στον ιστορικό Ελευθερουδάκη, έρχομαι να προσυπογράψω τη λίστα μαργαριταριών ενός από τους καλύτερους υπαλλήλους που πέρασε από το βιβλιοπωλείο, του Μ.Κ., σχετικά με πελάτες που μπαίνουν και φτιάχνουν την μέρα των βιβλιοπωλών.
Ακολουθούν μερικά από αυτά και υπάρχουν καντάρια άλλων, που τα πήρε το ποτάμι της ιστορικής λήθης.
«Έχετε CD;»
«Κλασσική μουσική και jazz κυρίως.»
«Ωραία, Χριστίνα Μαραγκόζη θέλω!»
«Θα ήθελα την Φόνισσα του Καζαντζίδη.»
«Θέλω Mark Twain αλλά όχι μετάφραση, το αυθεντικό στα Ελληνικά.»

Είναι όμορφη η ζωή, αδερφέ μου!

Συγγραφέας: Ναζίμ Χικμέτ 

 Από τον Εκδοτικό Οίκο Α. Α. Λιβάνη, κυκλοφορεί το βιβλίο "Είναι όμορφη η ζωή, αδερφέ μου" του Ναζίμ Χικμέτ σε μετάφραση της Λιάνας Μυστακίδου.
 «Να πάρει», σκέφτηκα και κοίταξα την Ανούσκα. Δε θα ξαναδώ αυτό το μέτωπο, αυτό το στόμα, αυτή τη μύτη, αυτά τα μάτια… Δε θα ξανανιώσω αυτή την εγγύτητα που αισθάνεται ένας άνθρωπος για κάποιον άλλο, αυτή την οικειότητα, την εμπιστοσύνη που βουρκώνει τα μάτια μου. 
Ξέρω ότι όλες αυτές οι σκέψεις είναι ρομαντικές. Εδώ και τόσα χρόνια η ζωή μου είναι ρομαντική. Είναι ο ρομαντισμός του επαναστάτη που καλπάζει πάνω στο άλογό του. Ίσως είναι βασανιστικός, ίσως αιμοσταγής, ποιος ξέρει... 
Πού τρέχει ο έφιππος; Τις περισσότερες φορές στο θάνατο. Αλλά για μια ζωή πιο όμορφη, πιο δίκαιη, πιο γεμάτη, πιο βαθιά..."

Μια δημόσια βιβλιοθήκη για ...πουλιά!

Ας πούμε πως έχεις μια βιβλιοθηκονόμο που περνά τα καλοκαίρια της τρέχοντας ένα μη κερδοσκοπικό πρόγραμμα ανάγνωσης και έναν ξυλουργό που αγαπάει τα πουλιά, τι θα πάρεις αν συνδυάσεις τα πράγματα που αγαπούν; Μια δημόσια βιβλιοθήκη για πουλιά, φυσικά…

Η ιδέα της Rebecca και του Kevin προήλθε από το The Piip-Show, μια ταΐστρα πουλιών στη Νορβηγία που ήταν φτιαγμένη σαν μπαρ. Σκέφτηκαν πως φυσικά και τα πουλιά χρειάζονται ένα μπαρ αλλά αυτό που πραγματικά χρειάζονται είναι βιβλία. Το σλόγκαν τους είναι “Δημόσια Βιβλιοθήκη του Belmont για πουλιά: τρέφοντας το μυαλό των πουλιών της Virginia”…

Ο Οδυσσέας Ελύτης εξηγεί…

… πώς έγραψε το Άξιον Εστί ! 

 «Όσο κι αν μπορεί να φανεί παράξενο, την αρχική αφορμή να γράψω το ποίημα μου την έδωσε η διαμονή μου στην Ευρώπη τα χρόνια του '48 με '51. Ήταν τα φοβερά χρόνια όπου όλα τα δεινά μαζί - πόλεμος, Kατοχή, Kίνημα, Εμφύλιος - δεν είχανε αφήσει πέτρα πάνω στη πέτρα. Θυμάμαι την μέρα που κατέβαινα να μπω στο αεροπλάνο, ένα τσούρμο παιδιά που παίζανε σε ένα ανοιχτό οικόπεδο. 
Το αυτοκίνητό μας αναγκάστηκε να σταματήσει για μια στιγμή και βάλθηκα να τα παρατηρώ. Ήταν κυριολεκτικά μες τα κουρέλια. Χλωμά, βρώμικα, σκελετωμένα με γόνατα παραμορφωμένα, με ρουφηγμένα πρόσωπα. Τριγυρίζανε μέσα στις τσουκνίδες του οικοπέδου ανάμεσα σε τρύπιες λεκάνες και σωρούς σκουπιδιών. Αυτή ήταν η τελευταία εικόνα που έπαιρνα από την Ελλάδα. Και αυτή, σκεπτόμουνα, ήταν η μοίρα του Γένους που ακολούθησε το δρόμο της Αρετής και πάλαιψε αιώνες για να υπάρξει. 

Αισιοδοξία

Ένα από τα τελευταία κείμενα του Καρυωτάκη, 

γράφτηκε τον Απρίλιο-Μάιο του 1928 

και δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στη Νέα Εστία 

(1 Αυγούστου 1929) λίγο μετά το θάνατο του ποιητή. 

Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει 

στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου. 

Ας υποθέσουμε πως ήρθανε τα δάση 

μ' αυτοκρατορικήν εξάρτηση πρωινού 

θριάμβου, με πουλιά, με το φως τ' ουρανού, 

και με τον ήλιο όπου θα τα διαπεράσει.