«Ένα ποτάμι με βιβλία»

 Ο δρόμος της Ουτρέχτης γέμισε               με χιλιάδες βιβλία που φωτίζουν!

 

Ένα ποτάμι βιβλία γέμισε ένας κεντρικός δρόμος της Ουτρέχτης στην Ολλανδία και όποιος το επιθυμεί μπορεί να πάρει όποιο του αρέσει.

Ο λόγος; Μα το ετήσιο Διεθνές Φεστιβάλ Λογοτεχνίας που διοργανώνεται στην ολλανδική πόλη και ξεκίνησε στις 23 Σεπτεμβρίου  και θα έχει διάρκεια δύο εβδομάδων.

Η έναρξη του φεστιβάλ σηματοδοτήθηκε από που φωτίζουν και τοποθετήθηκαν στο δρόμο. Πρόκειται για ένα installation με 10.000 βιβλία που δημιουργήθηκε από την ισπανική καλλιτεχνική ομάδα Luzinterruptus.

Μάλιστα, αποτελεί και μία σιωπηρή διαμαρτυρία για τις συνέπειες της κίνησης στους δρόμους και την μόλυνση της ατμόσφαιρας στην ζωή της πόλης, αντικαθιστώντας τον θόρυβο και την ρύπανση με λέξεις, ποιήματα, σελίδες βιβλίων και απαλό φωτισμό. 

Τα 10.000 βιβλία συγκεντρώθηκαν από πολίτες της Ουτρέχτης, οι οποίοι παρέδωσαν παλιά βιβλία τους στην Δημόσια Βιβλιοθήκη της πόλης και το κατάστημα second hand βιβλίων Kringloop de Arm, προκειμένου να τους δώσουν νέα πνοή.

Και -ποιος ξέρει!- μπορεί να λάμψουν ξανά σε βιβλιοθήκες ή κομοδίνα άλλων πολιτών, καθώς μπορεί όποιος θέλει να πάρει ένα από αυτά τα βιβλία στο σπίτι του.

Η Ουτρέχτη είχε ανακηρυχθεί από την UNESCO το 2017 πόλη της λογοτεχνίας, στο πλαίσιο του Δικτύου δημιουργικών πόλεων, καθώς διαθέτει 56 βιβλιοπωλεία, 200 εκδότες και 26 βιβλιοθήκες.

 

ΠΗΓΗ: https://www.npress.gr/

Το ταξίδι ξεκίνησε!

 

Μετά από δυόμιση χρόνια αναβολής των συναντήσεών μας λόγω των περιοριστικών υγειονομικών μέτρων, παλιά και νέα μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης Ερμούπολης «Μάνος Ελευθερίου» συναντηθήκαμε την Παρασκευή 23 Σεπτέμβρη στο γνώριμο, φιλικό και πάντα φιλόξενο χώρο της δημοτικής βιβλιοθήκης Ερμούπολης  και ξεκινήσαμε το πρώτο μας ταξίδι στις θάλασσες της Λογοτεχνίας!

Στο πρώτο μας  «λιμάνι» σταθήκαμε για να συζητήσουμε γύρω από βιβλία που προσεγγίζουν λογοτεχνικά το θέμα «Μικρασιατική καταστροφή».

Μέσα σε κλίμα εγκαρδιότητας κι ευχάριστης διάθεσης «εντοπίσαμε» βιβλία και συζητήσαμε για τον τρόπο που κάθε συγγραφέας προσέγγισε το μεγάλο αυτό θέμα, με ιδιαίτερη αναφορά στα βιβλία «Και η ψυχή στη Σμύρνη» του συριανού συγγραφέα Γιάννη Ρουσσουνέλου, «Ματωμένα χώματα», το κλασσικό βιβλίο της Διδώς Σωτηρίου, χωρίς να λείψουν και οι αναφορές σε άλλους συγγραφείς, όπως Κόντογλου, Βενέζης, Κονδύλης κ.α.

Επρόκειτο για ένα σημαντικό, εθνικό θέμα που δεν εξαντλείται όσες συναντήσεις και συζητήσεις να αφιερωθούν, ωστόσο η συζήτηση στάθηκε αφορμή για να αναλογιστούμε και να θυμηθούμε μέσα από διαφορετικές λογοτεχνικές εμπειρίες γεγονότα και μεγάλες κοινωνικές-ιστορικές στιγμές της ιστορίας μας.

Επόμενο «λιμάνι» η Λέσχη Ανάγνωσης Ερμούπολης «Μάνος Ελευθερίου» θα «πιάσει» την Παρασκευή 22 Οκτώβρη, 7.30μμ, στο cafe του ξενοδοχείου ΕΡΜΗΣ, ελπίζουμε και με νέους συνταξιδιώτες της λογοτεχνίας!

«Τρύγος» - Γιάννης Ρίτσος

Άσπρα σπίτια κάτασπρα, 

τα βερικοκιά τα κεραμίδια, 
τα γαλανά παραθυρόφυλλα, 
τ’ άλογα τα κανελιά , μες τον αυλόγυρο 
τ’ άσπρα, μες το πράσινο 
τα μπαλκόνια, μάλαμα και θάλασσα 

Τα μουλάρια στον ανήφορο της πέτρας 
και τα γαϊδουράκια μες τ’ αγκάθια, 
ψάθες και μαχαίρια και καλάθια, 
μες τ’ αμπέλι γέλια 

Δάχτυλα και γόνατα στήθια και σαγόνια 
μες το μούστο ματωμένα, 
κόκκινες φωτιές κι ιδρώτα, 
στις κατηφοριές 
το χρυσό κακάρισμα της κότας 

Κι όπως γαλανίζει το βραδάκι, 
το μαβί, το βιολετί 
να κι η Παναγιά στη δημοσιά 
πλάι στα κάρα, στα κουδούνια, 
στα σταμνιά και στα κλαδωτά μαντήλια, 
να κρατάει στην ασημένια της ποδιά 
πέντε οκάδες κόκκινα σταφύλια. 

«Η σχολική εκδρομή»

Κατερίνα Αγγελάκη –Ρουκ 

 

Μες τη βαριά ανία της τάξης

όταν φέρναν δάκρυα τ’ ανούσια δευτερόλεπτα

μόνο η ιδέα της εκδρομής άνοιγε την καρδιά μου ·           

τα πούλμαν σαν τα έβλεπα έξω απ’ την πόρτα της αυλής

κι όπου να’ ναι, σαν να’ χανε φτερά

θα ‘παιρναν το δρόμο του βουνού ή της θάλασσας.

Ένα σύννεφο-όνειρο τύλιγε τη μακρινή ημερομηνία

που έλαμπε όλο και πιο κοντά περνώντας οι εβδομάδες.

Και ,αχ, η ανυπομονησία αποβραδίς, 

το καλαθάκι με τα σάντουιτς,

το  καινούργιο παντελόνι κι η βελονιά της τελευταίας στιγμής….

Και μετά η επιστροφή σαν θάνατος,

όπως η λίγη νύχτα μπερδεύει τα τελευταία δέντρα της εξοχής

με τα πρώτα σπίτια της πόλης 

και μερικοί έχουν πια αποκοιμηθεί,

ενώ άλλοι σε υπερένταση τραγουδούν ακόμη.

Μαθαίνω ν’ αντιστρέφω  το κλάσμα της πρωινής χαράς

με το δάχτυλο στο κουδούνι του σπιτιού.

Τέλειωσε, λέω· η μέρα αυτή,

που στον ορίζοντα του μέλλοντος γυάλιζε κάποτε,

πλησίασε, μεγάλωσε, ήρθε, τελείωσε.

Έτσι θα ‘ναι και με τη ζωή ….

Πώς πέρασες; Τι έγινε, πού είναι το πετσετάκι;

Το ‘χασες ; Η μάνα μου ρωτάει  . Αυτό ήταν … πάει.   

                                                                

ΠΗΓΗ: http://ekpromeletis.blogspot.com/

Ανδρέας Εμπειρίκος

Αρχάγγελος τον Σεπτέμβριον

βοά μέσα στην πλάση

“Τις μέρες τις γλυκιές του Σεπτεμβρίου, όταν δεν έχει ακόμη
βρέξει και είναι το άκουσμα των ήχων πιο αραιό και η
γεύσις των ωρών και από του θέρους πιο πυκνή, όταν στους
κήπους σκάνε τα ρόδια, και πάλλονται υψιτενείς οι στήμονες
των λουλουδιών, και σφύζουν στις πορφύρες των φλεγόμενοι
οι ιβίσκοι, όλοι σαν υπερβέβαιοι γαμβροί που στων νυμφών
κτυπούν τις θύρες, τότε, σαν να ‘ναι πάντα καλοκαίρι (γιατί
όποια κι αν είναι η εποχή, ο πόθος είναι πάντα θέρος) ανα-
γαλλιάζουν οι ψυχές, και ο Έρωτας, ο πιο ξανθός αρχάγγε-
λος του Παραδείσου, βοά και λέγει στο κάθε που άγγιξε
κορμί: Τα ρούχα πέτα, γδύσου.
Τίποτε μη φοβάσαι.
Έαρ, χειμώνας, θέρος-
όπου κι αν είσαι-
είναι η ρομφαία μου μαζί σου.”

ΠΗΓΗ: https://homouniversalisgr.blogspot.com/

Γεώργιος Σουρής

«Ο σύγχρονος Αριστοφάνης»

 

Σαν σήμερα, στις 26 Αυγούστου 1919, απεβίωσε ο Γεώργιος Σουρής, ο ποιητής του «Ρωμιού» που μέσα από τους στίχους του δεν έπαψε να σχολιάζει και να σατιρίζει τους σύγχρονούς του Ρωμιούς, τους άρχοντες, ακόμη και τον ίδιο του τον εαυτό!

Με την ευκαιρία της επετείου του θανάτου του δημοσιεύουμε ένα χαρακτηριστικό του ποίημα αφιερωμένο -σε ποιον άλλο;- στο Ρωμιό!

Κι εμείς, «ποιητική αδεία», κάνουμε μία «μικρή προσθήκη» για να συνδέσουμε το χτες με το σήμερα για να φανεί  πόσο διαχρονικός κι επίκαιρος παραμένει ο μεγάλος αυτός σατιρικός ποιητής που προτάθηκε 5 φορές για το Νόμπελ Λογοτεχνίας, αλλά δεν ευτύχησε να αναδειχτεί νικητής!

 

«Στο Ρωμηό…»

«Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.

 

Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-
να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυό φορώντας τα πόδια που ‘χει
στο ‘να λουστρίνι, στ’ άλλο τσαρούχι.

 

Σουλούπι, μπόι, μικρομεσαίο,
ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.

 

Και ψωμοτύρι και για καφέ
το «δε βαριέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβέναγάς.

 

Δυστυχία σου, Ελλάς,
με τα τέκνα που γεννάς!
Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα,
τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;»

…………………………

 Πάνε τα χρόνια του Σουρή, οι εποχές αλλάξαν!

Τώρα γινήκαν οι Ρωμιοί  Έλληνες, Ευρωπαίοι,

μα τις παλιές συνήθειες και λάθη δεν ξεχάσαν,

δεν έπαψαν να αισθάνονται μεγάλοι και σπουδαίοι!

 

Ατσίδες, κουτοπόνηροι, «Ρωμιοί κομπιναδόροι»,

με ξένα κόλλυβα γλεντούν, πίνουν και ξεφαντώνουν!

Κράτος κι Ευρώπη ξεγελούν, δεν τους πτοούν οι φόροι,

βρίσκουνε τρόπο να γλιστρούν και να επιβιώνουν!

 

Κι αν όλα αυτά σας φαίνονται υπερβολές κι αστεία,

διότι η Ελλάδα έγινε σύγχρονη Πολιτεία,

ρίξετε γύρω μια ματιά στο τότε και στο τώρα,

να δείτε αν βελτιώθηκαν και οι Ρωμιοί κι η χώρα!

Άρωμα μαστίχας

Συγγραφή:  Ελένη Χωρεάνθη

Εικονογράφηση: Εύα Καραντινού

Εκδόσεις : "ΑΓΚΥΡΑ"

 

Γιατί η Μυρτώ και η Κλειώ επιμένουν τόσο να περάσουν το καλοκαίρι στη Χίο, πονοκεφαλιάζοντας τη μητέρα τους, την κυρία Ερμίνα; Θέλουν μονάχα να εκπληρώσουν το τάμα τους; Ή μήπως υπάρχει και κάποιος άλλος λόγος, που κανείς δεν μπορεί να τον μαντέψει;

Οι διακοπές στο νησί της μαστίχας κρύβουν πολλές εκπλήξεις για τα κορίτσια. Το μυστηριώδες άσπρο σπίτι απέναντι από το δικό τους και ο ερχομός της οικογένειας με τα πολλά παιδιά περιπλέκουν ευχάριστα τα πράγματα… Μια ιστορία που όχι μόνο δεν έχει θαφτεί για πάντα σε παλιά σκονισμένα βιβλία, αλλά ζωντανεύει στο κάθε βήμα, βάζοντας τα δικά της αινίγματα και δίνοντας τις δικές της λύσεις…

«... Ταξίδεψαν πρωί με το πιο γρήγορο καράβι. Η μέρα ήταν υπέροχη, μια θάλασσα τελείως ακύμαντη, γαλήνια. Τον Κάβο Ντόρο τον πέρασαν μ' ένα δυνατό, αλλά σύντομο ταρακούνημα κι ύστερα πάλι κάλμα. Το υπόλοιπο ταξίδι ήταν απόλαυση. Έφτασαν στο νησί το βραδάκι, την ώρα που η προκυμαία ήταν γεμάτη κόσμο και ζωηρή κίνηση…

Μόλις πάτησαν το πόδι τους στην προκυμαία, μια θεσπέσια μοσχοβολιά τρύπησε τα ρουθούνια τους. Τα κορίτσια παραξενεύτηκαν. Είχαν ακούσει πολλά από τους γονείς τους για το νησί, αλλά δεν μπορούσαν να φανταστούν ποτέ πως θα
«άκουγαν»,  όπως λένε χαρακτηριστικά οι Χιώτες, ένα τέτοιο μοσχοβόλημα.

«Μαμά, τι άρωμα είναι αυτό;" βιάστηκε να ρωτήσει η Μυρτώ.

«Εγώ ξέρω!" έτριψε τα χέρια της η Κλειώ.»Είναι άρωμα, πώς το λένε... λεμονιάς! Ναι, έχει πολλά περιβόλια το νησί. Κάνουν και... γλυκό με άνθη λεμονιάς..."

«Με άνθη τριανταφυλλιάς κυρίως, εξήγησε η μαμά, με ροδοπέταλα. Με άνθη λεμονιάς κάνουν ανθόνερο για τα γλυκά. Κάνουν όμως και γλυκό με άνθη λεμονιάς, έχεις δίκιο…»

 BookSyros:  Η συνέχεια στο βιβλίο