«Το άγριο βιβλίο»- Χουάν Βιγιόρο

Εκδόσεις «CARNIVORA»   

 

Ο Χουάν έχει μεγάλα σχέδια για τις καλοκαιρινές του διακοπές. Τα βλέπει, όμως, να καταστρέφονται, όταν τον στέλνουν για δύο μήνες στο σπίτι του θείου Τίτο, ενός ιδιόρρυθμου βιβλιόφιλου, που πίνει δεκαπέντε κούπες τσάι τη μέρα και φοβάται τα λούτρινα παιχνίδια. Ανάμεσα στα χιλιάδες βιβλία της απέραντης βιβλιοθήκης του, ο Χουάν θα βρεθεί αντιμέτωπος με φοβερές περιπέτειες, όταν θα κληθεί να ανακαλύψει το Άγριο βιβλίο, ένα ατίθασο βιβλίο που αποφεύγει τα ανθρώπινα χέρια, καθώς κρύβει στις σελίδες του ένα μυστικό προορισμένο για τον εκλεκτό αναγνώστη που θα καταφέρει να το τιθασεύσει.

Μια αξέχαστη ιστορία για τα βιβλία και τη δύναμη της ανάγνωσης. Ο πολυβραβευμένος και παγκοσμίως αναγνωρισμένος Μεξικανός συγγραφέας Χουάν Βιγιόρο έχτισε με το πρώτο του βιβλίο νεανικής λογοτεχνίας έναν μαγικό κόσμο που αγαπήθηκε από μικρούς και μεγάλους. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Ένα βιβλίο ιδιότυπα πρωτότυπο, ζεστό και τρυφερό. Ένα βιβλίο φευγάτο. Ένα βιβλίο αλαφροΐσκιωτο. Μια ακόμη, απροσδόκητη, πτυχή της γραφής του σπουδαίου Βιγιόρο, απέραντα γοητευτική. Πρόσωπα ολοζώντανα, ιδιαίτερα, σφύζουν από ζωή και όρεξη για αναζήτηση. Ο υπέρ-ρεαλιστικός (και ταυτόχρονα ποιητικός, υπερβατικός) άξονας του βιβλίου δίνει στην ιστορία ξεχωριστή μαγεία και στα πρόσωπα μια διάσταση απροσδόκητη: είναι πρόσωπα της διπλανής πόρτας και ταυτόχρονα εντελώς ασυνήθιστα! Η ευφυΐα του συγγραφέα πάντα παρούσα….» ( Αναγνώστης dimlais.)

Μάνος Ελευθερίου...

Ημέρες  μιας λογοτεχνικής φιλίας

(Γράφει ο Κώστας Νίταρης)

 

«Ημέρα πρώτη. Τον είδα να κάθεται με την πλάτη στραμμένη στην είσοδο του γραφείου. Αναγνώρισα εύκολα το γνωστό κασκέτο. Είχε ρίγες καφέ και μπεζ. Σε κάθε πρόσκληση στο γραφείο του εκδότη, του Νώντα Παπαγεωργίου,  μας υποδεχόταν μια έκπληξη. Ευχάριστη συνήθως… Ένας σπουδαίος λογοτέχνης  και ένα βιβλίο για επιμέλεια…

 Τώρα είμαστε κατά πρόσωπο. Με κοιτάζει αγέλαστος πίσω από τα μικρά, στρογγυλά γυαλιά του. Είμαι –και νιώθω- ένα απόλυτο τίποτα μπροστά του… Ένας νεαρός φιλόλογος, όπως χιλιάδες άλλοι.

«Ο κύριος Ελευθερίου μάς παραδίδει το πρώτο του μυθιστόρημα, «Ο καιρός των χρυσανθέμων». Θα αναλάβεις την επιμέλεια.» Μικρές λεπίδες, αιχμηρές, αυτές οι λίγες λέξεις, που μόλις και μετά βίας συνέλαβε η ακοή μου! Σηκώθηκε από τη θέση του και σχεδόν με υπόκλιση μού άπλωσε το λεπτό του χέρι. Το έσφιξα και ένιωσα στην απαλή και ζεστή του παλάμη μια τρυφερότητα.

Ήταν ο ευγενής Μάνος!

 Ημέρα δεύτερη. Τράβηξα την τελευταία γραμμή κάτω από την τελευταία λέξη στην τελευταία σελίδα ενός υπέροχου μυθιστορήματος, με κόκκινο στιλό και χαρακάκι.  Είχα ολοκληρώσει τη διόρθωση. Και τον περίμενα… Στο γραφείο του εκδοτικού οίκου. Για κανέναν άλλο λογοτέχνη δεν ένιωσα τέτοια αγωνία. «Πώς ξεκίνησα χωρίς να τον ρωτήσω τίποτα εκείνη την πρώτη μέρα;» αναρωτιόμουν. «Πόσες διορθώσεις γίνανε άδικα και πόσες ατέλειωτες μοναχικές ώρες διόρθωσης θα πάνε στράφι τώρα που θα ‘ρθει; Δεν θα δεχτεί τίποτα για σωστό. Με τι θράσος και αλαζονεία κοκκίνισα εγώ το γραπτό του Ελευθερίου;» σκεφτόμουν. Πλησίασε. Δεν κάθισε. Στάθηκε όρθιο. Ένιωσα να τον έχει κυριεύσει η αγωνία ενός μικρού μαθητή που θα δει διορθωμένο το γραπτό του. Το ξεφύλλισε με βιασύνη. Και μετά μια κίνηση. Σήκωσε τα χέρια του στο ύψος του στήθους, ένωσε, σχεδόν χτύπησε τις παλάμες του και έμπλεξε τα δάχτυλά του. «Σ’ ευχαριστώ πολύ» είπε. «Σ’ ευχαριστώ για όλα!»

Ήταν ο ευγενικός Μάνος!

 Λέσχη Ανάγνωσης «Μάνος Ελευθερίου»:  Σαν   σήμερα, στις 22 Ιουλίου 2018, ο Μάνος «έφυγε» από κοντά μας. Δεν έπαψε, ωστόσο, να μας συντροφεύει με τα ποιήματα, τα τραγούδια και τα μυθιστορήματά του… Η ευγενική μορφή του θα έρχεται στο μυαλό μας κάθε φορά που θα σιγοτραγουδάμε  τους στίχους του και θα διαβάζουμε τα βιβλία του…

Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού... Γιάννης Ρίτσος-Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ

"Χτες και προχτές, όλη νύχτα, πασκίζαμε να μετρήσουμε τ’ άστρα.
Και τ’ άστρα είναι τόσα, όση κι η καρδιά μας κι η καρδιά μας είναι πιο πολύ απ’ τ’ άστρα...
Χτες βράδυ δεν κοιμήθηκαν καθόλου τα παιδιά. Είχανε κλείσει ένα σωρό τζιτζίκια στο κουτί των μολυβιών, και τα τζιτζίκια τραγουδούσαν κάτου απ’ το προσκεφάλι τους ένα τραγούδι που το ξέραν τα παιδιά από πάντα και το ξεχνούσαν με τον ήλιο.
Χρυσά βατράχια κάθονταν στις άκρες των ποδιών χωρίς να βλέπουν στα νερά τη σκιά τους, κι ήτανε σα αγάλματα μικρά της ερημιάς και της γαλήνης.
Τότε το φεγγάρι σκόνταψε στις ιτιές κι έπεσε στο πυκνό χορτάρι. Μεγάλο σούσουρο έγινε στα φύλλα. Τρέξανε τα παιδιά, πήραν στα παχουλά τους χέρια το φεγγάρι κι όλη τη νύχτα παίζανε στον κάμπο.
Τώρα τα χέρια τους είναι χρυσά, τα πόδια τους χρυσά, κι όπου πατούν αφήνουνε κάτι μικρά φεγγάρια στο νοτισμένο χώμα. Μα, ευτυχώς, οι μεγάλοι δεν ξέρουν πολλά, δεν καλοβλέπουν. Μονάχα οι μάνες κάτι υποψιάστηκαν.

Γι’ αυτό τα παιδιά κρύβουνε τα χρυσωμένα χέρια τους στις άδειες τσέπες, μην τα μαλώσει η μάνα τους που όλη τη νύχτα παίζανε κρυφά με το φεγγάρι..."
Γιάννης Ρίτσος

"Το ωραίο καλοκαίρι"-(Απόσπασμα)

 (του Κωνσταντίνου Ν. Καρεμφύλλη) 

" Μεσημέρι καλοκαιριού, μεσημέρι στη Δήλο, τη Νάξο, τη Σύρο, τη Μήλο και την Αμοργό, κοιτάζεις τη θάλασσα, μισοκλείνεις τα μάτια, σπασμένα γυαλιά που αντανακλούν το φως στο νωχελικό λίκνισμα των κυμάτων, τα κύματα της θάλασσας η αισθητική του μέλλοντος χρόνου, λουτρό από γαλάζιο και λευκό φως (πώς να είναι ο παράδεισος στα καλοκαίρια του;), το δέρμα που τραβάει από την αρμύρα, το δέρμα στα εγκαύματα και τις ιστορίες του πάνω σε άλλα σώματα…

Ονειρεύεσαι φωνές παιδιών και παιδιά που παίζουν στο δρόμο κυνηγητό, κρυφτό, κεραμιδάκια, το ψωμοτύρι στο χέρι και η σκόνη του καλοκαιριού, το πότισμα στα χωράφια μέχρι το βράδυ αργά, οι ελιές, τα αυλάκια, η πίεση, οι σπασμένες σωλήνες, τα σιντριβάνια του νερού, το βράδυ που πέφτει τρυφερό, εύθραυστο σαν το γιασεμί, η δροσιά της νύχτας, το αγιόκλημα, τα φούλια και οι βασιλικοί, οι κουβέντες μέχρι αργά, η Άρκτος, η Κασσιόπη, ο Δράκοντας, οι Πλειάδες και οι ευχές που δεν προλάβαιναν να ολοκληρωθούν ποτέ…

Ονειρεύεσαι ένα καλοκαίρι που δεν θα τελειώσει ποτέ, με καλοκαιρινά πρωινά και πρωινές αγορές, με απόλυτα μεσημέρια της ζέστας και της άπνοιας, με νύχτες δροσερές που ανασαίνουν βαριά στην αγάπη και τα σεντόνια…"

 ΠΗΓΗ: http://e-keimena.gr/

 

Άλλοι καιροί... Άλλα παιδιά

«Όταν γνωριστήκαμε, ήμασταν δώδεκα χρονών και πηγαίναμε στην πρώτη γυμνασίου. Ποτέ δεν παίξαμε με κούκλες μαζί. Ήμασταν μεγάλες και η κυριότερη ασχολία μας (…) ήτανε να σχολιάζουμε αυτά που διαβάζαμε και να συζητάμε ατέλειωτες ώρες για ό,τι συνέβαινε πάνω σε τούτη τη γη….» 

 Το 2006 οι δυο φίλες, οι οποίες έγιναν οι σημαντικότερες Ελληνίδες συγγραφείς παιδικής λογοτεχνίας μετά τον πόλεμο, συναντήθηκαν σε μια έκδοση αφιερωμένη στα παιδιά όλων των εποχών υπό την εκδοτική σκέπη της Εταιρείας Ψυχοκοινωνικής Υγείας του Παιδιού και του Εφήβου.
Η Ζωρζ Σαρή και η Άλκη Ζέη έγραψαν τις αναμνήσεις τους ανασύροντας τα βιώματά τους από την περίοδο της Κατοχής αλλά και από απλά περιστατικά της παιδικής καθημερινότητάς τους. Στα έξι αφηγήματα του βιβλίου τίθενται βασικοί προβληματισμοί σχετικά με τις προκαταλήψεις και τις κοινωνικές ανισότητες.

«Άξιον εστί- Γένεσις»

 Οδυσσέας Ελύτης

 

Τότε είπε και γεννήθηκεν η θάλασσα

Και είδα και θαύμασα
Και στη μέση της έσπειρε κόσμους
μικρούς κατ’ εικόνα και ομοίωσή μου:
Ίπποι πέτρινοι με τη χαίτη ορθή
και γαλήνιοι αμφορείς
και λοξές δελφινιών ράχες
η Ίος η Σίκινος η Σέριφος η Μήλος
«Κάθε λέξη κι από ’να χελιδόνι
για να σου φέρνει την άνοιξη
μέσα στο θέρος» είπε
Και πολλά τα λιόδεντρα
που να κρησάρουν στα χέρια τους
το φως
κι ελαφρό ν’ απλώνεται στον ύπνο σου
και πολλά τα τζιτζίκια
που να μην τα νιώθεις
όπως δε νιώθεις
το σφυγμό στο χέρι σου
αλλά λίγο το νερό
για να το ’χεις Θεό και να κατέχεις
τι σημαίνει ο λόγος του
και το δέντρο μονάχο του
χωρίς κοπάδι
για να το κάνεις φίλο σου
και να γνωρίζεις τ’ ακριβό του τ’ όνομα
φτενό στα πόδια σου το χώμα
για να μην έχεις πού ν’ απλώσεις ρίζα
και να τραβάς του βάθους ολοένα
και πλατύς επάνου ο ουρανός
για να διαβάζεις μόνος σου
την απεραντοσύνη
αυτός
ο κόσμος ο μικρός ο μέγας!

(BookSyros: Απολαύστε το ποίημα, όπως το μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης  με …ένα  ΚΛΙΚ ! )

 

«Το Δεξί χέρι»

 και το θρίλερ των εκλογών

Του Μανώλη Ανδριωτάκη – Εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

 

«Ήταν σαν να είχα πέσει σε μια τρύπα με κυνικούς. Όλοι τους είχαν στο μυαλό το βόλεμα. Όλοι τους διέπρεπαν στον τακτικισμό. Όλοι τους έψαχναν βολικά θύματα να φορτώσουν τις δικές τους ευθύνες. Όλοι έφτυναν, και έγλειφαν εκεί που έφτυναν..».

 Το Δεξί χέρι είναι ένα πολιτικό θρίλερ που έγραψε ο Μανώλης Ανδριωτάκης βάζοντας το κοινό ως κοινωνό μιας προεκλογικής καμπάνιας. Ο Πέτρος Χρήστου είναι ένα κατ’ ομολογία μέτριο άτομο που ονειρεύεται να αλλάξει τον κόσμο. Η επιπόλαιη συνήθειά του να αναζητά ερωτικές εμπειρίες στο διαδίκτυο τον φέρνει αντιμέτωπο μ’ έναν μυστηριώδη τύπο, τον Τζον Μάνος. Πώς θα διαχειριστεί τον διώκτη, τα προσωπικά αδιέξοδα και την ανεπάρκειά του ο Χρήστου, όταν καλείται ξαφνικά να γίνει το δεξί χέρι της Σωτηρίας, της πρώτης ελληνίδας πρωθυπουργού;

Παράγοντες της εξουσίας, πολιτικό παρασκήνιο, εσωκομματικοί ανταγωνισμοί, ανελέητοι εκβιασμοί και συνωμοσίες, χτυπήματα κάτω απ’ τη μέση, το διαδικτυακό χάος, ο σκοτεινός ρόλος των μίντια, η ύπουλη εμπλοκή των επιχειρηματιών στη δημοκρατία και ο κίνδυνος των φονικών αυτόνομων όπλων συνθέτουν ένα συναρπαστικό σύγχρονο πολιτικό θρίλερ…

 «Το κόμμα, και κυρίως το γραφείο της Σωτηρίας, έγινε το δεύτερο σπίτι μου. Έγινα κι εγώ αυτό που στο παρελθόν κορόιδευα, είναι κανονικότατο και υπερήφανο «κομματόσκυλο».  Bρήκα επιτέλους μια ομάδα να ανήκω, έναν χώρο να στεγαστώ, έναν σκοπό να υπηρετήσω. Δεν ένιωθα πια να πνίγομαι, δεν ένιωθα να αδικούμαι από τους άλλους ούτε να με χειραγωγούν. Ξεδίπλωνα το μέτριο ταλέντο μου, τη λειψή μου δημιουργικότητα, τις θολές μου γνώσεις ενώπιον όλων, χωρίς να φοβάμαι την κριτική, χωρίς να αυτολογοκρίνομαι ή να καταρρακώνομαι από τον όποιο ψόγο, κι αντί να με περιφρονούν, όπως θα περίμενα, οι άλλοι με αποδέχονταν και ενίοτε έφταναν ακόμα και να με επαινούν. Έμοιαζε σαν επιτέλους να είχα βρει κι εγώ τη θέση μου στον κόσμο, αν υπάρχει κάτι τέτοιο τέλος πάντων».

ΠΗΓΗ: https://www.thetoc.gr/