Λες μια λέξη ή σχηματίζεις μια εικόνα, και ξυπνά μέσα σου ένα ολόκληρο τοπίο, αναδύεται από την ομίχλη της ψυχής σου και σε γεμίζει ευφροσύνη ή τρόμο.
Οι χώροι που ξυπνούν με τον σχηματισμό μιας λέξης είναι απόλυτα δεμένοι με αυτό που ζήσαμε εκεί. Ή, αλλιώς: Είναι παράφορα δεμένοι με την ψυχή μας.
Το ίδιο το βίωμα τους κάνει τοπία εσωτερικά, δικά μας.
Για παράδειγμα, λες “τρεχούμενο νερό”, και μπορεί να ξυπνήσει ολόκληρη η παιδική σου ηλικία, αν τύχει και μεγάλωσες πλάι σε τρεχούμενα νερά. Τίποτα μέσα στο παρελθόν δεν είναι από μόνο του απειλητικό ή δύσβατο. Εξαρτάται από το πώς εμείς βιώσαμε τον χρόνο μας μέσα του.
Απειλητικό είναι μόνο το σκοτάδι που το καλύπτει.
Αυτό το κάνει δύσβατο ή και άβατο.
Γι' αυτό πρέπει να το ανεβάσουμε στο φως. Να το ευμενίσουμε. Να σπάσουμε το φράγμα του φόβου που μας κρατά έξω από τη δύναμή του. Μια μέρα θα καταλάβεις πώς...”
(Αναδημοσίευση από FaceBook)