“Το πρώτο μου Πάσχα”

Γρηγόριος Ξενόπουλος

 Aγαπητοί μου,  
“Aυτές τις ημέρες ξαναγυρίζω πάντα στα παιδικά μου χρόνια. Kαι θυμάμαι τις θαυμάσιες εκείνες γιορτές που χαιρόμουν στην πατρίδα μου, όταν ήμουν μικρό αμέριμνο παιδί κι είχα τους καλούς μου γονείς να με φροντίζουν και να μ’ οδηγούν σε όλα. Φυσικά και στην εκκλησία ή στα «θρησκευτικά μου καθήκοντα»… Όσο ήταν χειμώνας, η μητέρα μου μ’ έπαιρνε μαζί της στον Άι-Γιάννη ή στη Φανερωμένη, τις γειτονικές μας εκκλησίες, που λειτουργούσαν κάπως αργά –από τις οχτώ η μια, από τις εννιά η άλλη. Mα όταν έμπαινε η άνοιξη, που μπορούσα να ξυπνώ και να βγαίνω πιο πρωί, ο πατέρας μου μ’ έπαιρνε στην Eπισκοπιανή ή στον Άγιο Xαράλαμπο, εξοχικές εκκλησίτσες αυτές, σ’ ένα ωραίο παραθαλάσσιο προάστιο, που λειτουργούσαν από τις επτά. Mετά τη λειτουργία, κάναμε κι έναν ωραίο περίπατο στους Kήπους και γυρίζαμε λιγάκι κουρασμένοι μα πολύ ευχαριστημένοι κι οι δυο. 
 Ω, ήταν τόσο όμορφα! H άνοιξη είχε στολισμένες τις πρασινάδες με μαργαρίτες άσπρες και κίτρινες, με ολοκόκκινες παπαρούνες και μ’ άλλα γαλάζια ή μαβιά αγριολούλουδα. Tι πολύχρωμο το χαλί που απλωνόταν στα χωράφια! Tο έβλεπα κι από την ανοιχτή πόρτα της εκκλησιάς, καθώς άκουγα τα ψαλσίματα, τις ευχές και τα ευαγγέλια.

«Άνω Κάτω», της Χριστίνας Πουλίδου

Εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ 

Γράφει: Η Ελένη - Χριστίνα Γκαμπούρα 

 Η Άνω Σύρος και ο «Γιαλός» – η Ερμούπολη. Οι λόφοι και το λιμάνι. Μια πόλη όπου ανεβαίνεις ή κατεβαίνεις, που κατοικείται από φραγκοσυριανούς και ορθόδοξους, ένα κοσμοπολίτικο αμάλγαμα που ζωντανεύει μέσα από μιαν αφήγηση σε δύο χρόνους.
Ερμούπολη, προπολεμικά. Η ζωή της δεκάχρονης εργάτριας Μαρουλίνας αλλάζει όταν προβιβάζεται σε δούλα στο σπιτικό του κυρ Μάρκου και της κυρα-Ευθυμίας. Μέσα από τα μάτια της παρακολουθούμε πώς ζει η μεσοαστική τάξη της πόλης που θα δοκιμαστεί στα οδυνηρά χρόνια της Κατοχής.
Ερμούπολη, στα χρόνια της Κρίσης. Η Ερμιόνη εγκαθίσταται στο νησί ακολουθώντας τους οικογενειακούς δεσμούς του άντρα της. Μέσα από τα δικά της μάτια αυτή τη φορά παρακολουθούμε τη σημερινή εικόνα της συριανής κοινωνίας, τις ανησυχίες και τα προβλήματά της.

Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου

Στις 23 Απριλίου 1616 έφυγαν από τη ζωή δύο μεγάλα ονόματα των γραμμάτων: ο Ισπανός συγγραφέας του “Δον Κιχώτη” Μιγκέλ Ντε Θερβάντες και ο Άγγλος δραματουργός Ουίλιαμ Σέξπιρ. 
Με αφορμή το διπλό αυτό γεγονός, η UNESCO έχει καθιερώσει την 23η Απριλίου ως την "Παγκόσμια Ημέρα του Βιβλίου".

Στην Καταλονία, την ημέρα αυτή εορτάζεται η "Μέρα των Βιβλίων και των Ρόδων", μία τοπική παραλλαγή της γιορτής του Αγίου Βαλεντίνου, που συνδυάζεται με την εορτή του προστάτη της περιοχής, Αγίου Γεωργίου.
Με το σύνθημα «Ένα τριαντάφυλλο για την αγάπη, ένα βιβλίο για πάντα», ο άνδρας θα χαρίσει στην αγαπημένη του ένα τριαντάφυλλο κι αυτή θα του το ανταποδώσει με ένα βιβλίο.

«Ελληνική Μυθολογία»

  Νίκος Τσιφόρος

“...Κάποιος είπε ότι σήμερα οι Έλληνες είναι ένας λαός μεταπρατών. Ίσως να τον ενόχλησε η ναυτιλία μας, δυσανάλογα μεγάλη για τη χώρα τούτη δω, τη μικρή και ασήμαντη. Ε, λοιπόν, πάντα ήτανε ένας λαός μεταπρατών οι Έλληνες. 
 Η γη, σκουπιδαριό του Θεού που πέταξε όσα βράχια του περισσεύανε, άμα κι έφτιασε την Ευρώπη, φτωχιά, ντούρα και περήφανη, δεν έδινε απλόχερα τον καρπό της για να θρέψει τον κόσμο της. 
 Η ελιά φύτρωνε πάνω στις απότομες πλαγιές για να καλύψει το έλλειμμα από τα αραιά κοπάδια με λίπος φυτικό. Ίσως νάτανε και το κλίμα που την ανάγκασε να φυτρώνει σε τούτες τις Μεσογειακές άκρες. 
 Μπόλικο το σταφύλι, λιγοστό το σιτάρι. Όμως κανένας Έλληνας δεν σκοτίστηκε για την φτώχεια της γης του. Τη γλέντησε τούτη τη φτώχεια.

Παρασκευή των «Χαιρετισμών»…

«Χαιρετισμοί της Παναγίας & «Χαιρετισμοί» του Ελύτη…” 

 Οι αριστεροί  συγγραφείς Μάρκος Αυγέρης, Βασίλης Ρώτας και Θρ. Σταύρου, αν και άθρησκοι, αναγνωρίζοντας τη μεγάλη λογοτεχνική αξία των εκκλησιαστικών ύμνων γράφουν στην εισαγωγή του «Ακάθιστου ύμνου της Θεοτόκου”, που περιέχεται στο βιβλίο που επιμελήθηκαν για την έκδοσή του «Η ελληνική ποίηση ανθολογημένη», Β’ τόμος, εκδ. Μεσαίωνας, Αθήνα 1958:
«Ο Σέργιος πατριάρχης και ποιητής- υμνογράφος, έζησε έναν αιώνα μετά το Ρωμανό το Μελωδό. Θεωρείται συγγραφέας του περίφημου “Ακάθιστου ύμνου”, μ’ όλο που πολλοί αμφισβητούν την πατρότητά του αποδίδοντας το έργο στον Πισίδη ή στο Ρωμανό. Στον πατριάρχη Σέργιο ανάθεσε την άμυνα της Κωνσταντινούπολης ο αυτοκράτορας Ηράκλειος όσον καιρό έλειπε στην Ασία. Κρίσιμες στιγμές πέρασε τότε η πρωτεύουσα.

Οι Άβαροι την πολιόρκησαν (626 μ. Χ.) κι η φρουρά ήταν ανίσχυρη να τους αποκρούσει. Τρόμος και φρίκη κυρίεψε το λαό. Και ξαφνικά η σωτηρία ήρθε αναπάντεχα. Μια φοβερή καταιγίδα σκόρπισε το στόλο των εχθρών.. Όλοι απέδωσαν τη συντριβή των Αβάρων σε επέμβαση της Παναγίας. Στις εκκλησίες έγιναν πάνδημες δοξολογίες. Τότε ορίστηκε να ψέλνεται ο ύμνος του Σέργιου, ενώ όλοι οι πιστοί θα στέκονταν όρθιοι- γι αυτό ονομάστηκε «Ακάθιστος».

«Ο επαναστάτης της ...φακής»

Ένας νέος, ο Νικηφόρος, οδηγείται να ανακαλύψει ένα άλλο, αληθινό νόημα στη φράση «ο επαναστάτης της φακής» και με τη σειρά του μας καλεί να ζήσουμε την πραγματική, ειρηνική επανάσταση που θα μεταμορφώσει τη ζωή μας και το κόσμο.
Στον «επαναστάτη της φακής» ο συγγραφέας Χρήστος Γεωργιάδης έχει δημιουργήσει μια αισθαντική νουβέλα που εστιάζει στο σεβασμό της αξίας της ζωής και στην αποκατάσταση αυτής της αξίας μέσα στον μοναδικό πλανήτη που δημιούργησε, φιλοξενεί και εξελίσσει ζωή.
Μέσα από μια συγκινητική, ευαίσθητη, και ρεαλιστική αφήγηση, ο συγγραφέας μοιράζεται την αμηχανία και την εσωτερική σύγκρουση του Νικηφόρου όταν συνειδητοποιεί ότι η παρακμή του σημερινού κόσμου συνδέεται άμεσα με το κακό που η ανθρωπότητα επιβάλλει χωρίς δεύτερη σκέψη στα ζώα. Και αυθόρμητα αναδύεται από μέσα του η δύναμη του καλού που μπορεί να το αναιρέσει.
Το βιβλίο ξεχειλίζει από ένα δυνατό, οικολογικό μήνυμα ευαισθησίας και συμπόνιας, αναδεικνύοντας με έμφαση την αξία της περιβαλλοντικής δικαιοσύνης, ιδιαίτερα αυτής προς τα ζώα – και παράλληλα μυεί τους αναγνώστες σε ιδέες σχετικά άγνωστες όπως τα καταφύγια ζώων φάρμας, τα δάση τροφής, η φυσική καλλιέργεια, η περιεκτική δικαιοσύνη και η ειρηνική διατροφή.
«Ο Επαναστάτης της φακής» είναι ένα βιβλίο για την επανασύνδεση με τον αισθανόμενο άνθρωπο που υπάρχει μέσα μας αλλά και με το Μητρικό οικοσύστημα που μας περιβάλλει.
Είναι από τα βιβλία εκείνα που αγγίζουν τη ψυχή και ενθαρρύνουν την προσωπική ανάπτυξη και ολοκλήρωση και φιλοδοξεί να ξαναφέρει μόνιμα την ελπίδα και την έμπνευση σε κάθε στιγμή της ζωής μας.
Ένα απελευθερωτικό ανάγνωσμα για όλους: τρυφερό, συγκινητικό, σοκαριστικό, αφυπνιστικό!

Μπορείτε να το κατεβάσετε δωρεάν στην ιστοσελίδα του βιβλίου: http://epanastatistisfakis.weebly.com

Η χαρά είναι στα απλά

“Μια από την βασικές αιτίες που δεν χαιρόμαστε στην ζωή μας, είναι ότι περιμένουμε να συμβεί κάτι σπουδαίο, μεγάλο, φοβερό και εκπληκτικό, για να πούμε έχω αιτία να είμαι χαρούμενος.
Όμως δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα. Άδικα περιμένουμε.

Η ζωή είναι μικρά πολύ μικρά καθημερινά πράγματα. Εκεί είναι η ομορφιά της.
Μαθαίνουμε να μην αναβάλουμε την χαρά, περιμένοντας μια μεγάλη στιγμή.

Η χαρά είναι κρυμμένη στο πρωινό ξύπνημα, στην χαραυγή, στο καφέ ή τσάι που φτιάχνεις ή πίνεις.
Στην προσευχή που έχει ευχαριστία και δοξολογία. Σε ένα καντήλι που θα ανάψεις, σε ένα λιβάνι που θα μυρίσεις, στο φαγητό που ετοιμάζεις για σένα ή την οικογένεια σου.
Στην δουλειά που κάνεις ή μοιράζεσαι με άλλους ανθρώπους.

Στον περίπατο με έναν φίλο, με ένα ζώο ή με έναν καλό φίλο.
Στην βροχή που σε πλένει, στην γη που σε κρατά, στον αέρα που σε σκορπά, στην φωτιά που μέσα σου κεντά.
Στην χειραψία που είσαι παρών.
Στην αγκαλιά που δεν είσαι απών.
Στο φιλί που λαχταράς, στην ψυχή που αγαπάς στο έρωτα που δεν ρωτά.

Πάψε να τα αναβάλλεις όλα για μετά, δεν υπάρχει παρά μόνο στον νου σου, το μόνο που υπάρχει είναι το τώρα κι εσύ δυστυχώς έμεινες στο πουθενά...”

 (Από το βιβλίο
του π. Χαρ. Παπαδόπουλου: 
“Κάθε τέλος μια αρχή”- 
Εκδ. ΑΡΜΟΣ )

 ΠΗΓΗ: http://plibyos.blogspot.gr/

“Μια φορά κι έναν καιρό…”

ΜΗΝΥΜΑ 

 ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΒΙΒΛΙΩΝ 
ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΟΤΗΤΑ (ΙΒΒΥ) 

 ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ 

 (2 Απριλίου 2016) 

 Luciana Sandroni (Βραζιλία) 

 “Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια… πριγκίπισσα; Όχι. Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια βιβλιοθήκη. 
Ήταν κι ένα κορίτσι που το έλεγαν Λουΐζα και πήγε πρώτη του φορά στη βιβλιοθήκη. Περπατούσε αργά, σέρνοντας μια τεράστια σάκα με ρόδες. Κοίταζε παντού τριγύρω με κατάπληξη: Ράφια κι άλλα ράφια γεμάτα με βιβλία… τραπέζια, καρέκλες, χρωματιστά μαξιλάρια, ζωγραφιές στους τοίχους και αφίσες. 
 «Έφερα μια φωτογραφία μου» είπε ντροπαλά στον βιβλιοθηκάριο. 
 «Θαυμάσια, Λουΐζα! Θα ετοιμάσω την κάρτα σου για τη βιβλιοθήκη. Στο μεταξύ, διάλεξε κάποιο βιβλίο. Μπορείς να διαλέξεις ένα και να το πάρεις στο σπίτι σου, εντάξει;» 
 «Ένα μόνο;» ρώτησε η Λουΐζα απογοητευμένη. 
 Χτύπησε το τηλέφωνο εκείνη τη στιγμή κι ο βιβλιοθηκάριος άφησε το κορίτσι μοναχό του να κάνει αυτή τη δύσκολη δουλειά, να διαλέξει μόνο ένα από τη θάλασσα εκείνη των βιβλίων στα ράφια. Η Λουΐζα έσερνε τη σάκα της τριγύρω κι έψαχνε, έψαχνε, ώσπου βρήκε την αγαπημένη της Χιονάτη. Το αντίτυπο εκείνο είχε σκληρό εξώφυλλο και πανέμορφες εικόνες. Με το βιβλίο στο χέρι, έσυρε ξανά τη σάκα και, καθώς έκανε να φύγει, κάποιος τη χτύπησε ελαφρά στον ώμο.