Αναγνώστης από …σύμπτωση!

Μπήκε βιαστικά στο βαγόνι του Μετρό, σχεδόν τρέχοντας και κάθισε λαχανιασμένος στη μοναδική άδεια θέση. Πήρε βαθιές ανάσες και κοίταξε γύρω. Εκτός από μία παρέα μαθητών που γελούσαν και πείραζε ο ένας τον άλλο, όλοι οι άλλοι έδειχναν σοβαροί, βλοσυροί μάλλον, με το βλέμμα απλανές. Τόσο κοντά-στριμωγμένοι σαν σαρδέλες-κι όμως τόσο μακριά ο ένας από τον άλλο!
 Χωρίς να στρέψει το κεφάλι, πρόσεξε με την άκρη των ματιών το διπλανό του που διάβαζε ένα βιβλίο.Λόξα κι αυτή, σκέφτηκε, να διαβάζουν τη λίγη ώρα που βρίσκονται στο Μετρό…
«Επόμενος σταθμός…» Η ειδοποίηση έκανε το διπλανό του να τιναχτεί και με βιαστικές κινήσεις να κατευθυνθεί προς την πόρτα ξεχνώντας πίσω του το βιβλίο! Έκανε να φωνάξει, όμως ο «επιβάτης-αναγνώστης» είχε ήδη χωθεί στο πλήθος που έτρεχε προς την έξοδο…
Πήρε στα χέρια το βιβλίο σαστισμένος.Το ξεφύλλισε στα γρήγορα…Γεμάτο υπογραμμίσεις και σημειώσεις!Αυτή κι αν είναι λόξα! Να διαβάζεις ένα βιβλίο για να περάσεις την ώρα σου και να υπογραμμίζεις, κρατώντας σημειώσεις σαν μαθητής γυμνασίου που αναζητεί τα SOS για το διαγώνισμα της Ιστορίας!

Δημόσιες βιβλιοθήκες…

Η ψυχή των πόλεων! 

Τι καθορίζει μια πόλη; Κάποιοι θα έλεγαν οι δρόμοι και τα κτίρια, άλλοι οι υποδομές κοινής ωφέλειας. Κάποιοι άλλοι θα απαντούσαν ότι κάθε πόλη καθορίζεται από δύο πράγματα: τους δημόσιους χώρους της και τις δημόσιες βιβλιοθήκες της.
Όλες οι μεγάλες πόλεις στην ιστορία ήταν γνωστές και για τις βιβλιοθήκες τους, όπως οι αρχαίες πόλεις της Έμπλα στην Ινδία (πιθανώς η αρχαιότερη γνωστή, γύρω στο 2500 π.Χ.), η Ουγκαρίτ στη Συρία, η Νινευή στο Ιράκ, η Αλεξάνδρεια στην Αίγυπτο, η Πέργαμος, η Ρώμη, η Κωνσταντινούπολη και η Taxila στην Ινδία που διέθεταν όλες τεράστιες βιβλιοθήκες. Κρίνοντας από αυτό, πραγματικά μια δημόσια βιβλιοθήκη καθορίζει όχι μόνο την πόλη στην οποία βρίσκεται, αλλά και την κοινωνία που την δημιούργησε.

Ένα βιβλίο… ένα ταξίδι… ένα όνειρο…

Γράφει η Μαρία Κρόντη 

Κάθε βιβλίο, κι ένα ταξίδι...Πράγματι η αναζήτηση, η επαφή με ιδέες και αξίες, η επικοινωνία με το συγγραφέα, αλλά και μεταξύ μας, κάθε φορά που διαβάζουμε ένα βιβλίο-συνήθως το ίδιο ή του ίδιου συγγραφέα, σ΄ ένα αφιέρωμα γι’ αυτόν, είναι σημαντική. Χρησιμοποιούμε ο κάθε ένας μας, το δικό του αισθητήριο, για να σχολιάσει με τον δικό του τρόπο, ό,τι τον εντυπωσίασε ή ό,τι τον απογοήτευσε ίσως, κατά την ανάγνωση. Κρατώντας ή όχι σημειώσεις, από το κάθε τι, μαθαίνουμε.

Βλέποντας από διαφορετική οπτική γωνία, το ίδιο πράγμα, αυτό αποκτά ένα πρόσθετο ενδιαφέρον, γιατί βοηθάει να καταλάβουμε ο ένας τον άλλο καλύτερα, να καταλάβουμε το συγγραφέα καλύτερα, να διαπιστώσουμε και κάτι, που για μας μπορεί να είναι διαφορετικό, αλλά ίσως ενδιαφέρον, αν μάλιστα είναι κάτι που δεν το έχουμε σκεφτεί. Όταν μοιραζόμαστε απόψεις και σκέψεις για ό,τι κάθε φορά διαβάζουμε, μας δίνει χαρά, γιατί ανακαλύπτουμε μέσα από αυτό το διάβασμα, ό,τι μέχρι τώρα δεν ξέραμε, ό,τι καινούργιο μάθαμε.

Κοπή πίτας

Λέσχης Ανάγνωσης Ερμούπολης 

 (Γράφει ο Θεοδόσης Δανάμπασης)

 Μέσα σε ένα εξαιρετικά φιλικό κλίμα πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή το απόγευμα η κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας των μελών της Λέσχης Ανάγνωσης Ερμούπολης, στον οικείο χώρο της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Ερμούπολης.
 Κάθε ένα από τα μέλη είχε μεριμνήσει ώστε να προμηθευτεί ή να φτιάξει σπιτικούς μεζέδες, οι οποίοι μετά την κοπή της πίτας και τις καθιερωμένες ευχές, έγιναν ανάρπαστοι συνοδεία και άλλων εκλεκτών γλυκισμάτων.

Στον σύντομο χαιρετισμό του για τη νέα χρονιά, ο συντονιστής της Λέσχης, Παναγιώτης Λίτσας, ευχήθηκε σε όλα τα μέλη καλή χρονιά, ευτυχισμένο το 2015, με υγεία, όνειρο και αισιοδοξία και βέβαια καλές αναγνώσεις και περισσότερα βιβλία.
Επίσης, δεν λησμόνησε να αναφερθεί και στους απόντες του 2015 και αφιέρωσε τη λιτή αυτή εκδήλωση στη μνήμη εκείνων των μελών (4) που ήταν μόνο η φωτογραφία τους παρούσα.

Τυχερός από την κοπή της πίτας, εκτός ενός μέλους που κληρώθηκε με λαχνό, βρέθηκε ανέλπιστα να είναι ο εκπρόσωπος του Τύπου, και μια και ο υποφαινόμενος ήταν ο μόνος εκείνη τη στιγμή που βρίσκονταν στον χώρο, έλαβε ως δώρο μια πολύτιμη έκδοση της Δημοτικής Βιβλιοθήκης και του Μιχαήλ Π. Χατζηγεωργίου, με τίτλο "Η Σύρα και οι Νεοέλληνες λογοτέχνες 1827-1945".

 ΠΗΓΗ: http://www.logotypos.gr/

Αντίο, Τίνα...

Ιούλιος 2013- Η Τίνα πρώτη από αριστερά..

Το Μάρτιο του 2007 κάποιοι φίλοι του βιβλίου, άγνωστοι μέχρι τότε μεταξύ τους δημιουργήσαμε τη Λέσχη Ανάγνωσης Ερμούπολης.

 Μεταξύ των πρώτων εκείνων μελών ήταν η Τίνα, με σπουδές Αγγλικής κι Ελληνικής Φιλολογίας. Ήταν εκείνη που πρότεινε το πρώτο βιβλίο που θα διαβάζαμε: «Καλέντ Χοσεϊνί- ΧΑΡΤΑΕΤΟΙ ΠΑΝΩ ΑΠ’ ΤΗΝ ΠΟΛΗ»…
Πέρασαν τα χρόνια, άλλα μέλη έφυγαν, νέα ήρθαν να προστεθούν στην παρέα μας...
Η Τίνα πάντοτε παρούσα, χαμογελαστή, ήρεμη και με εύστοχες παρατηρήσεις-επισημάνσεις για τα βιβλία που σχολιάζαμε…

Σεπτέμβριος 2010-Η Τίνα πάντα παρούσα...

 Πριν από λίγες ημέρες, ανήμερα των Χριστουγέννων, η Τίνα «έφυγε» από τον κόσμο τούτο…
 Όχι, όμως από την παρέα της Λέσχης Ανάγνωσης Ερμούπολης…
 Όλοι όσοι τη γνωρίσαμε και την αγαπήσαμε, θα τη θυμόμαστε και θα νιώθουμε ότι είναι πάντα δίπλα μας, παρούσα σε κάθε συνάντησή μας, σε κάθε συζήτησή μας για βιβλία (και όχι μόνο)...

 Αντίο, Τίνα! Καλό κατευόδιο…

Το «Υπάρχω» του Στέλιου…

… έγινε γαλλικό μυθιστόρημα! 

Το τραγούδι του Καζαντζίδη στο βιβλίο 
του Μισέλ Ζουλιάν

 Ο Ηλίας ζει στη Ζάκρο της Κρήτης με τη μητέρα του. Είναι και οι δύο κωφάλαλοι. Αλλά σε πείσμα της φυσικής του αναπηρίας, ο πρωταγωνιστής του γαλλικού μυθιστορήματος «Yparkho» (εκδ. Verdier) ακούει από το γραμμόφωνό του ένα εμβληματικό άλμπουμ της ελληνικής δισκογραφίας: το «Υπάρχω» του Στέλιου Καζαντζίδη.

 Είναι το δικό του γκόσπελ το οποίο βάζει να παίζει ξανά και ξανά σαν ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο που διακόπτει τη σιωπή του κόσμου του.

Η καλή και η ανάποδη

Απόσπασμα από το βιβλίο του Αλμπέρ Καμύ 
«Η καλή και η ανάποδη» (εκδ. Καστανιώτη) 

 «ΑΡΚΕΙ ΕΝΑ ΜΟΝΟ ΦΩΣ ΝΑ ΛΑΜΨΕΙ, ΚΑΙ ΞΕΧΕΙΛΙΖΩ από μια συγκεχυμένη και μεθυστική χαρά. Αυτό το απόγευμα με φέρνει έτσι απέναντι στην ανάποδη μεριά του κόσμου. Μα η ατμόσφαιρα παραμένει κρύα. Παντού ένα αραχνοΰφαντο πέπλο ήλιου που κι ένα νύχι θα το ‘σχιζε, μα που ντύνει τα πάντα μ’ ένα θαλερό χαμόγελο. Ποιος είμαι εγώ και τι άλλο μπορώ να κάνω παρά να συμμετέχω στο παιχνίδι του φωτός μέσα στα φυλλώματα; Να είμαι αυτή η αχτίδα που καίει το τσιγάρο μου, αυτή η γλυκύτητα κι αυτό το διακριτικό πάθος που ανασαίνει με τον αέρα. 
ΚΙ ΑΝ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΩ ΝΑ ΒΡΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ, το πετυχαίνω μόνο χάρη στο φως. Κι αν επιχειρήσω να καταλάβω και να δοκιμάσω τούτη τη λεπτή γεύση που μου φανερώνει το μυστικό του κόσμου, μόνο τον εαυτό μου ανακαλύπτω στο βάθος του σύμπαντος. Τον εαυτό μου, δηλαδή αυτή την ακραία συγκίνηση που με λυτρώνει απ’ το σκηνικό. 

«Τα φώτα στο Αϊβαλί»

(Του Φώτη Κόντογλου) «Στα θαλασσινά τα μέρη ρίχνουνε τον Σταυρό, ύστερ' από τη Λειτουργία των Θεοφανείων. Έτσι τον ρίχνανε και στην πατρίδα μου, κ' ήτανε ένα θέαμα έμορφο και παράξενο». Ξεκινούσε η συνοδεία από τη Μητρόπολη. Μπροστά πηγαίνανε τα ξαφτέρουγα και τα μπαϊράκια, κ' ύστερα πηγαίνανε οι παπάδες με τον δεσπότη, ντυμένοι με τα χρυσά τα άμφια, παπάδες πολλοί κι αρχιμαντρίτες, γιατί η πολιτεία είχε δώδεκα εκκλησίες, και κατά τις επίσημες μέρες στις μικρές ενορίες τελειώνανε γλήγορα τη Λειτουργία και πηγαίνανε οι παπάδες στη μητρόπολη, για να γίνεται η γιορτή πιο επίσημη. Οι ψαλτάδες ήτανε και κείνοι κάμποσοι κ' οι πιο καλλίφωνοι, και ψέλνανε με μεγαλοπρέπεια βυζαντινά, δηλαδή ελληνικά, κι όχι σαν σήμερα πού τρελλαθήκαμε και κάναμε την ψαλμωδία μας σαν ανάλατα και ξενικά θεατρικά τραγούδια. Από πίσω ακολουθούσε λαός πολύς. Σαν φτάνανε στ' Αγγελή τον Γιαλό, όπως λέγανε κείνη την ακρογιαλιά, ο δεσπότης με τους παπάδες ανεβαίνανε σε μια μεγάλη σανιδωτή σάγια εμορφοσκαρωμένη, για να κάνουνε τον Αγιασμό.