«Το θείο δώρο…»

Ένα χριστουγεννιάτικο ποίημα 
του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι , 
μεταφρασμένο από τον Δημ. Τριανταφυλλίδη. 
Προσφορά του http://booksjournal.gr/ 

"Των Χριστουγέννων την παραμονή 
ο Θεός έστειλε έναν μικρούλη άγγελο στη γη: 
«Σ' ελατοδάσος σαν βρεθείς», 
είπε χαμογελώντας, 
«κόψε ένα έλατο και στο πιο μικρό γλυκό 
μικρό παιδί πάνω στη Γη, 
στο πιο ευαίσθητο και τρυφερό 
να το χαρίσεις, από Εμένα ενθύμιο». 

Στενοχωρήθηκε ο μικρούλης άγγελος: 
«Σε ποιον να το δώσω; 
Πώς θα καταλάβω ποιο απ' τα παιδάκια 
έχει την ευλογία του Θεού;» 
«Μόνος σου θα το καταλάβεις», απάντησε ο Θεός. 
Κι έφυγε ο ουράνιος επισκέπτης. 
Το φεγγάρι έφεγγε από ψηλά, ο δρόμος ήταν φωτεινός, 
σε πολιτεία τεράστια οδηγούσε… 

Από σπίτι σε σπίτι βιαστικά 
ο άγγελος άρχισε να περνά, 
για να βρει εκείνο το παιδί που πρέπει 
το έλατο του Θεού να χαρίσει. 
Όμορφα κι υπάκουα 
πολλά είδε παιδάκια, 
του Θεού το έλατο σαν έβλεπαν 
ξεχνούσανε τα πάντα κι έτρεχαν προς αυτό. 

Το ένα λέει: «Αξίζω το έλατο αυτό!» 
Ένα άλλο του φωνάζει: 
«Μη συγκρίνεσαι μ' εμένα, 
είμαι καλύτερος από σένα!» 
«Όχι, εγώ είμαι καλύτερη απ' όλους 
δικό μου είναι το έλατο αυτό!» 

Βιβλιοθήκη της γειτονιάς:

10 λόγοι να γραφτείς ! 
 (της Ηρώς Κουνάδη) 

 Κόντρα στη γενικευμένη γκρίνια ότι «δεν έχουμε βιβλιοθήκες στην Ελλάδα», αν γράψεις στο Google «δημοτική βιβλιοθήκη [το όνομα του Δήμου σου]» θα διαπιστώσεις με έκπληξη ότι βασικά αυτό που δεν έχουμε στην Ελλάδα είναι η κουλτούρα των βιβλιοθηκών. Βιβλιοθήκες μια χαρά έχουμε. Κι αυτοί είναι μερικοί καλοί λόγοι να γραφτείς σε αυτή που είναι κοντά σου.
1. Είναι πανεύκολο (και δωρεάν) Στις περισσότερες περιπτώσεις, το μόνο που χρειάζεσαι είναι η ταυτότητά σου, μια μικρή φωτογραφία, και ένας πρόσφατος λογαριασμός ΔΕΗ, ΟΤΕ ή κάτι σχετικό που να αποδεικνύει πως όντως μένεις στον συγκεκριμένο δήμο.
2. Θα βρεις βιβλία που δεν είχες σκεφτεί να διαβάσεις (ή είχες σκεφτεί και το είχες ξεχάσει) Λογοτεχνικοί θησαυροί δεν είναι μόνο οι πρόσφατες κυκλοφορίες που κατακλύζουν τα ράφια των βιβλιοπωλείων. Μπορεί το επόμενο αγαπημένο σου βιβλίο να είναι μια έκδοση του 1980, που ανακάλυψες στα ράφια της βιβλιοθήκης και θυμήθηκες ότι κάποτε ήθελες να διαβάσεις.
3. Θα βρεις όμως και best sellers Μη νομίζεις πως στα ράφια των δημοτικών βιβλιοθηκών φιγουράρουν μόνο δερματόδετοι σκονισμένοι τόμοι με τα άπαντα των λογοτεχνών του περασμένου αιώνα. Μια χαρά θα βρεις και την Έλενα τη Φεράντε σου, και τον Νταν τον Μπράουν, και τον Αύγουστο Κορτώ σου, και τον Χόρχε τον Μπουκάι.
4. Θα διαβάζεις περισσότερο Γιατί αλλιώς είναι να αγοράσεις ένα βιβλίο και να το παρατήσεις στο κομοδίνο σου για μήνες, κι αλλιώς να ξέρεις ότι πρέπει να το επιστρέψεις σε δυο-τρεις εβδομάδες, γιατί θέλουν κι άλλοι να το διαβάσουν. Θα εκπλαγείς με το πόσο πιο συστηματικά (και γρήγορα) διαβάζεις τα βιβλία που δανείζεσαι από την βιβλιοθήκη.

Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού

Το παρακάτω κείμενο είναι ένα από τα τελευταία σημειώματα του Αντώνη Σαμαράκη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό της UNICEF και παραμένει επίκαιρο: 

Ποτέ πια πόλεμος! 

"Τις τελευταίες νύχτες 

δεν βλέπω όνειρα, 

φοβάμαι πια να ονειρεύομαι" 

είπε το οχτάχρονο παιδί από το Κόσοβο. 

Το παιδί ξαναζούσε στα όνειρά του τον εφιάλτη του παράλογου πολέμου. Εμείς, πώς τολμάμε να ονειρευόμαστε; 
"Πόλεμος εναντίον του πολέμου". Άπειρες φορές έχει γραφτεί και ακουστεί αυτό το σύνθημα-σλόγκαν. Και όμως, ο πόλεμος ζει και βασιλεύει και τα πάντα σακατεύει:ανθρώπινες ζωές, δημιουργήματα της επιστήμης και της τεχνολογίας, πολιτιστική κληρονομιά, το περιβάλλον. 
 Εις τους αιώνας των αιώνων πόλεμος. Διαψεύστηκαν τραγικά οι ελπίδες που είχαμε ότι πόλεμος δεν θα ξαναγίνει ποτέ πια. 

«Φονικό στη μεγάλη εκκλησία»

Τεύκρος Μιχαηλίδης - Εκδόσεις «Πόλις»

 Κωνσταντινούπολη, 27 Δεκεμβρίου 537, ημέρα των εγκαινίων της Μεγάλης Εκκλησίας.
Ο Ιωάννης, στενός συνεργάτης των αρχιτεκτόνων της, βρίσκεται δολοφονημένος. Όλες οι ενδείξεις οδηγούν στη Θεανώ, πρώην σπουδάστρια στην Ακαδημία του Πλάτωνος και στενή φίλη του θύματος.
Ο Ευτόκιος, ένας άνθρωπος που έχει αφιερώσει τη ζωή του στη συγκέντρωση και διάσωση των έργων του Αρχιμήδη, αναλαμβάνει να εξιχνιάσει την υπόθεση: είναι πράγματι ένοχη η νεαρή μαθηματικός ή μήπως έχει πέσει θύμα μιας καλοστημένης συνωμοσίας; Ιστορικά πρόσωπα, όπως η Θεοδώρα και ο Ιουστινιανός, και μυθοπλαστικοί ήρωες συναντιούνται και αλληλεπιδρούν για να ζωντανέψουν το κλίμα της μετάβασης από την Ύστερη Αρχαιότητα στον πρώτο βυζαντινό χρυσό αιώνα.
Η αρχαία φιλοσοφία πεθαίνει, κληροδοτώντας όμως στον καινούργιο κόσμο την κατακτημένη σοφία της: τη γεωμετρία και τη μηχανική της. Χωρίς αυτές, θαύματα όπως ο Ναός της Αγίας του Θεού Σοφίας δεν θα έπαιρναν ποτέ σάρκα και οστά. Στο προσκήνιο αυτής της ιδιόμορφης σύγκρουσης, ο μύθος εκτυλίσσεται μέσα από σκάνδαλα, καταχρήσεις, μισαλλοδοξία και, κυρίως, μέσα από την αιώνια πάλη για εξουσία.

Ισλανδία: Η χώρα των βιβλίων

Ένας στους δέκα έχει εκδώσει βιβλίο 

 Υπάρχει μια ισλανδική παροιμία που λέει «ad ganga med bok I maganum» και μεταφράζεται «κάθε άνθρωπος κυοφορεί ένα βιβλίο μέσα στο στομάχι του». Για του λόγου το αληθές, η Ισλανδία διανύει τη δική της, παρατεταμένη λογοτεχνική Αναγέννηση. Η παγωμένη νησιωτική χώρα στα βόρεια του Ατλαντικού εκδίδει τα περισσότερα βιβλία και έχει αναλογικά τους περισσότερους συγγραφείς από κάθε άλλο κράτος στον κόσμο.
Με πληθυσμό 320.000 και σχεδόν 32.000 να είναι συγγραφείς – ήτοι ένας στους δέκα κατοίκους – πώς μετά η Ισλανδία να μην είναι η χώρα με το μεγαλύτερο κατά κεφαλήν ποσοστό έκδοσης και ανάγνωσης βιβλίων στον κόσμο;
...Φαίνεται ότι οι Ισλανδοί ανέκαθεν ήταν λογοτέχνες. Από τον 9ο μ.Χ. αιώνα, που κατοικήθηκε μονίμως το νησί, οι πρώτοι άποικοι ανέπτυξαν ιδιαίτερα την προφορική παράδοση στο τρίπτυχο ποίηση, μουσική, χορός.

«Ζακέτα να πάρεις !»

π. Ανδέας Κονάνος* 
Εκδόσεις  ΨΥΧΟΓΙΟΣ

 Τελικά, το πιο ωραίο δώρο που μπορείς να κάνεις στο παιδί σου είναι να το… αφήσεις ήσυχο.

 Βρείτε τα πρωτίστως εσείς οι δύο: ο μπαμπάς και η μαμά. 

 Μην πιέζεις το παιδί, θα αντιδράσει. Μίλα του γλυκά, ώστε να σε ακούσει με την καρδιά του. 

 Η καρδιά είναι τα «αυτιά» του παιδιού. Ακόμα και η σιωπή σου, όταν είναι εμποτισμένη με σοφία, εκπέμπει κύματα αγάπης που φτάνουν τον στόχο τους. 

 Προσπέρνα τα νεύρα και τους θυμούς του άτακτου παιδιού σου και δες την ψυχή του που δοκιμάζεται, που μεγαλώνει, που ψάχνεται και προβληματίζεται για όλα. Μάθε να βλέπεις «βαθιά». Πίσω από καβγάδες, να διακρίνεις τις φοβίες του. Πίσω από βρισιές και φωνές, τη μοναξιά του. Πίσω από το αλλοπρόσαλλο «φαίνεσθαι», την ψυχική του ομορφιά. 

 Μαμά, μπαμπά, αφήστε το παιδί σας να πατήσει στην ιερή γη της καρδιάς σας, όχι για να κατασκηνώσει εκεί για πάντα, μα για να ανοίξει τα φτερά του, να πάρει φόρα και να πετάξει. 

 Σας θαυμάζω και υποκλίνομαι μπροστά σας, και φιλάω τα χέρια σας τα ιερά, που κρατάνε μέσα τους το πιο αγνό κομμάτι του πλανήτη μας. Και εύχομαι ολόψυχα όλα τα ωραία και ωφέλιμα να έρθουν στη ζωή και στο σπιτικό σας. 

 Είσαι ο πιο άξιος γονιός. Εσύ. Πίστεψέ το. Και ζήσε το! 

*Γεννήθηκα στο Μόναχο της Γερμανίας. Στα παιδικά μου χρόνια πέρασα καλά και άσχημα μαζί, όπως οι πιο πολλοί στον κόσμο αυτό. Τελείωσα το Κλασικό Λύκειο, σπούδασα θεολογία και σύμβουλος διατροφής, ενώ το 1999 έγινα και κληρικός. Τα πιο πολλά τα έμαθα διαβάζοντας και κυρίως μιλώντας με πραγματικούς ανθρώπους. Μεγάλος πλούτος μου υπήρξαν τα είκοσι χρόνια που δίδαξα στο Λύκειο. Κοντά στα παιδιά έμαθα τι θα πει γνησιότητα και αλήθεια. Μέχρι τώρα έχουν εκδοθεί έξι βιβλία μου. Κάνω αρκετά λάθη, μα χαίρομαι που προσπαθώ και προχωράω παρακάτω. Όλη μέρα γράφω κείμενα, διαβάζω βιβλία, απαντώ σε μηνύματα και ακούω προβλήματα. Σκέφτομαι αρκετά και επιδιώκω τις ζωντανές σχέσεις. Τον υπόλοιπο χρόνο ταξιδεύω σ’ όλο τον κόσμο για ομιλίες. Όταν κοιτάω τους ακροατές στα μάτια, θυμάμαι χαρές και λύπες τους, και ενώ κρατάω πάντα ένα σχεδιάγραμμα, τελικά μιλάω απέξω. Μερικές φορές είναι καλύτερα τα λόγια της καρδιάς.

Το δικό μας χαμόγελο

Γιάννης Ρίτσος* 
Δημοσιεύτηκε στο τεύχος αρ. 19 του περιοδικού Ελεύθερα Γράμματα (1945) 

 «Δειλινό. Κόπασε το μελτέμι. Λαμποκοπάει η μουσκεμένη αμμουδιά κάθε που αποτραβιέται η θάλασσα. Το λοξό πεύκο συλλογιέται. Συλλογιόμαστε και μεις μαζί του, τραβάμε στον άμμο γραμμές, γράφουμε κάτι ψηφία, κάτι ζουγραφιές, μια γοργόνα, μια καρδιά, μια άγκυρα- έτσι, τι να πεις; Θέλεις κάτι να φτιάξεις, να δώσεις, για να γιομίσει ο καιρός, να ξανασάνεις. Κρατάς στα χέρια την ημέρα σαν ένα γράμμα μέσα στον άσπρο φάκελο. Θα γράψεις τη διεύθυνση, δυο λέξεις μόνο: στους ανθρώπους. Τίποτ’ άλλο. Θα ’ναι κει μέσα ένα κομμάτι θάλασσα, ένα άστρο, τρεις-τέσσερις πευκοβελόνες -η χαρά σου. Και θα χαμογελάς στον ύπνο σου. Όπου να ’ναι θα πάρουν το γράμμα. Θα τ’ ανοίξουν. Θα ξεδιπλώσουν την θάλασσα. Διαβάζουν. Πώς φέγγουνε τα μάτια τους. Είναι λοιπόν τόσο δύσκολο να χαίρουνται οι άνθρωποι; «Ποιοί κλέβουν απ’ τα μάτια μας το φως;». Έτσι ρωτούσαμε άλλοτες. Τώρα το ξέρουμε. Δεν το ρωτάμε πια. Μονάχα πολεμάμε. 

«Ποίημα στους φίλους»

Χόρχε Λουίς Μπόρχες 

Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις 
για όλα τα προβλήματα της ζωής σου, 
ούτε έχω απαντήσεις για τις αμφιβολίες 
και τους φόβους σου ˙
όμως μπορώ να σ’ ακούσω 
και να τα μοιραστώ μαζί σου. 

Δεν μπορώ ν’ αλλάξω 
το παρελθόν ή το μέλλον σου. 
Όμως όταν με χρειάζεσαι 
θα είμαι εκεί μαζί σου. 

 Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματα σου. 
Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου 
να κρατηθείς και να μη πέσεις. 

Οι χαρές σου, οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες σου 
δεν είναι δικές μου. 
Όμως ειλικρινά απολαμβάνω να σε βλέπω ευτυχισμένο. 

Δεν μπορώ να περιορίσω μέσα σε όρια 
αυτά που πρέπει να πραγματοποιήσεις, 
όμως θα σου προσφέρω τον ελεύθερο χώρο 
που χρειάζεσαι για να μεγαλουργήσεις. 

Μικρά Αγγλία (απόσπασμα)

Ιωάννας Καρυστιάνη -Εκδ.Καστανιώτης 

 Το διάγγελμα του Γεωργίου Β΄, με την κατάληξη εν τοις Ανακτόροις των Αθηνών, δεν άφησε καμιά αμφιβολία στη Σαλταφέραινα ότι κηρύχτηκε πόλεμος, είχε καθίσει να βουτήσει στον καφέ της και το άκουσε και στο ραδιόφωνο, στις 9:30 το πρωί έγιναν αεροπορικοί βομβαρδισμοί σε Τατόι, Πειραιά, Πάτρα, αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους, πάνω στα σύνορα αυτό, άλλωστε εδώ και ώρα οι καμπάνες όλων των εκκλησιών του νησιού σήμαιναν το κακό νέο, η Σαλταφέραινα με το εξασκημένο αυτί άκουγε τα ντιν νταν κι από τα μακρινά χωριά, τα μακρινά νησιά, τις πόλεις της άνω και κάτω Ελλάδας, μιας Ελλάδας άνω κάτω.
[…]
Η πλατεία πήχτρα στον κόσμο, παιδάκια με τη σχολική ποδιά, γυναίκες με την ποδιά της κουζίνας, αρχοντοκυρές και παραμάνες, ψαρομάλληδες, κοψομεσιασμένοι από την υγρασία, πεσμένοι πάνω στα μπαστούνια, πλάσματα σημαδεμένα από τη σύφιλη, και βέβαια αγόρια και νέοι άντρες που έσπευδαν να καταταγούν, θα έπαιρναν βαπόρι για τη Σύρα, πολλοί κατηφόριζαν ποδαρόδρομο από Βραχνού, Πιτροφό, Στραπουργιές, Στενιές, Αποίκια και την πιο ορεινή Βουρκωτή, σε παρέες, τραγουδώντας, σφυρίζοντας και κάνοντας ένα τρελό κέφι που οι γυναίκες δεν το συμμερίζονταν με τίποτα.
Ο παπα-Φίλιππας, με το χούι της ενέδρας, την είχε στημένη στην αποβάθρα κι όλο ξεφούρνιζε μέσα από τα ράσα του κουτιά με πούρα και κερνούσε τους στρατεύσιμους, ξεχνούσε να τους ευλογήσει με μια χριστιανική ευχή, θυμόταν όμως όλα τα ονοματεπώνυμα, δεκάδες κι εκατοντάδες ονοματεπώνυμα, χάιδευε τα μαλλιά των αγοριών, τους έκλεινε το μάτι, μέχρι που τους φιλούσε και το χέρι.

Γιόαχιμ Φεστ: «Οχι εγώ

Ο ναζισμός μέσα από τα μάτια 
ενός παιδιού» - Εκδ. ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ 

 Ένα βιβλίο-σταθμός, η συγκλονιστική μαρτυρία του δημοσιογράφου και ιστορικού Joachim Fest (Γιόαχιμ Φεστ) για το πώς πέρασε την παιδική του ηλικία στη ναζιστική Γερμανία ως γιος ενός αρνητή του ναζισμού. Το χρονικό της ζωής μιας οικογένειας που δεν συνεργάστηκε με το ναζιστικό καθεστώς, που μάτωσε για να διαφυλάξει τις αρχές και τις αξίες της, συγκρουόμενη με τον κομφορμισμό και τη βαρβαρότητα.
 Ο μικρός Γιόαχιμ θυμάται ότι ο πατέρας του το 1933, λίγο μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, όχι μόνο έχασε τη δουλειά του ως πολέμιος του καθεστώτος, αλλά του απαγορεύτηκε εν γένει η οποιαδήποτε εργασία. Από τότε η οικογένεια Φεστ άρχισε να αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα, τα γεύματα έγιναν πολύ λιτά, τα ρούχα άρχισαν να μπαλώνονται, οι φίλοι αραίωσαν τις επισκέψεις τους και στο σχολείο αυτός και τα αδέρφια του ήταν δακτυλοδεικτούμενοι – ο ίδιος ο Γιόαχιμ αποβλήθηκε καθώς χάρασσε καρικατούρες του Χίτλερ στο θρανίο του., εκείνος της απάντησε:
«Εμείς δεν είμαστε ο απλός κόσμος. Όχι σε τέτοια ζητήματα!».

Οδυσσέας Ελύτης

40 χρόνια από τη βράβευσή του 
με το Νόμπελ Λογοτεχνίας 

 
Στις 18 Οκτωβρίου 1979, πριν  από σαράντα χρόνια, ο Οδυσσέας Ελύτης τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ της Σουηδικής Ακαδημίας για την ποίησή του.
Το σκεπτικό της βράβευσης ήταν πολύ εύγλωττο: «Η ποίηση του Ελύτη, με φόντο την ελληνική παράδοση, ζωντανεύει με αισθηματοποιημένη δύναμη και πνευματική καθαρότητα βλέμματος τον αγώνα του σύγχρονου ανθρώπου για ελευθερία και δημιουργικότητα».
 Στις 10 Δεκεμβρίου της ίδιας χρονιάς, ο Ελύτης παρέστη στην καθιερωμένη τελετή απονομής του βραβείου, παραλαμβάνοντάς το από τα χέρια του βασιλιά Γουστάβου. Τον επόμενο χρόνο κατέθεσε το χρυσό μετάλλιο και τα διπλώματα του βραβείου στο Μουσείο Μπενάκη, ενώ ακολούθησαν πλήθος ελληνικές και διεθνείς διακρίσεις: απονομή φόρου τιμής σε ειδική συνεδρίαση της Βουλής των Ελλήνων, αναγόρευσή του σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου της Σορβόννης, ίδρυση έδρας νεοελληνικών σπουδών με τίτλο «Έδρα Ελύτη» στο Πανεπιστήμιο Ρούτγκερς του Νιού Τζέρσεϊ, απονομή του αργυρού μεταλλίου Benson από τη Βασιλική Φιλολογική Εταιρεία του Λονδίνου.

Καλύτεροι άνθρωποι όσοι διαβάζουν

«Το διάβασμα μάς κάνει πιο καλούς και ευγενικούς ανθρώπους, σύμφωνα με τους ερευνητές»

 Αν είστε μπροστά στο δίλημμα του να διαβάσετε ένα λογοτεχνικό βιβλίο ή να παρακολουθήσετε την αγαπημένη σας τηλεοπτική σειρά, προτιμήστε το πρώτο.
 Νέα μελέτη από το Πανεπιστήμιο Kingston University στο Λονδίνο έδειξε ότι "όσοι αγαπούν το διάβασμα με τον καιρό γίνονται πιο ευγενικοί, φιλικοί και συναισθηματικοί άνθρωποι συγκριτικά με όσους δείχνουν προτίμηση στο «χαζοκούτι». 
Στην έρευνα συμμετείχαν 123 ενήλικες διαφόρων ηλικιών. Αρχικά κλήθηκαν να απαντήσουν ποια βιβλία και θεατρικά έργα τους αρέσουν, αλλά και τι βλέπουν στην τηλεόραση και ακολούθως εξετάστηκε η συμπεριφορά τους στις διαπροσωπικές σχέσεις (π.χ. πόσο λαμβάνουν υπόψη τους τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων και πόσο πρόθυμοι είναι να βοηθήσουν τους γύρω τους).
 Τα αποτελέσματα αποκάλυψαν ότι οι «βιβλιοφάγοι» διέθεταν μεγαλύτερη ευαισθησία και ενσυναίσθηση σε σχέση με όσους όσοι προτιμούσαν να παρακολουθούν τηλεόραση.

 «Ακούμε συχνά πως οι γονείς πρέπει να ενθαρρύνουν τα παιδιά τους να διαβάζουν από νεαρή ηλικία, ώστε να τα βοηθήσουν να αναπτύξουν το λεξιλόγιό τους. Η παρούσα μελέτη καταδεικνύει ότι η ανάγνωση κάνει τους ανθρώπους να σκέπτονται βαθύτερα τους χαρακτήρες των βιβλίων και αυτό φαίνεται ότι μπορεί να επηρεάσει τη συναισθηματική τους συμπεριφορά», εξήγησε η Rose Turner, μεταπτυχιακή φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο Kingston, η οποία ηγήθηκε της μελέτης.

(BookSyros: Γι’ αυτό, λοιπόν, μην ξεχνάτε:
Διαβάστε… Διαβάστε… Διαβάστε…)

ΠΗΓΗ: https://www.vita.gr/

«Ο γενναίος ιππότης

και η χαμογελαστή βασίλισσα»

Συγγραφέας: Μάκης Τσίτας  
Εικονογράφος: Κώστας Θεοχάρης 
Εκδόσεις Καλέντη 

«Η δική μου βασίλισσα δεν είναι όπως οι άλλες. Είναι ευγενική, γλυκομίλητη και γενναιόδωρη. Έχει πάντα μια ωραία ιστορία να πει, να δώσει μια πολύτιμη συμβουλή, να πάρει μια απόφαση σωστή. 
Κι εγώ έδωσα τον λόγο της τιμής μου να τη φροντίζω και να την προστατεύω. Γιατί είμαι ο ιππότης της κι εκείνη είναι η… χαμογελαστή βασίλισσα!» 

 Το νέο βιβλίο του βραβευμένου συγγραφέα Μάκη Τσίτα (Βραβείο Λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, 2014), με ήρωα έναν ιππότη της καθημερινότητας.
Ένα μικρό αγόρι μιλά για τη «βασίλισσά» του, που στο τέλος αποκαλύπτεται ότι δεν είναι άλλη από την αγαπημένη του γιαγιά.
Ο Μάκης Τσίτας, συγγραφέας με εμπειρία και παρουσία στην παιδική λογοτεχνία, με τον ξεχωριστό, ευθύβολο τρόπο της γραφής του, που διαθέτει πάντα αμεσότητα συνδυαστικά με την ευρηματικότητα, αφηγείται μια ιστορία που αγγίζει τις καρδιές των παιδιών αλλά και των μεγαλύτερων. 
Η πρωτοπρόσωπη αφήγηση του συγγραφέα μάς παίρνει –μικρούς και μεγάλους– από το χέρι για να γλιστρήσουμε στο «βασίλειο» του μικρού ήρωα, το οποίο αποτυπώνει εμπνευσμένα η εικονογράφηση του Κώστα Θεοχάρη.
Η ελκυστική αυτή έκδοση επιβεβαιώνει στα μάτια των μικρών αναγνωστών τα όμορφα συναισθήματα μιας τρυφερής σχέσης. Θυμίζει όμως και σ’ εμάς τους ενήλικες τη σπουδαία σχέση με τις γιαγιάδες και τους παππούδες μας, μία σχέση απαραίτητη, που τροφοδοτεί το παιδί με μια διά βίου αγάπη.
Το βιβλίο επίσης μπορεί να γίνει ένα όμορφο δώρο, μια χειρονομία ευχαριστίας προς τα αγαπημένα αυτά πρόσωπα που είναι τόσο σημαντικά για την παιδική αλλά και την ενήλικη ζωή μας.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καλέντη και απευθύνεται σε παιδιά (για να το διαβάσουν και στους παππούδες τους), σε παππούδες (για να το διαβάσουν στα εγγόνια τους), αλλά και σε κάθε ενήλικα που δεν ξεχνά ότι υπήρξε κάποτε παιδί!

«Στον ∆άσκαλο»

Του Κωστή Παλαµά 

 Σµίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές! 

 Κι ό,τι σ' απόµεινε ακόµη στη ζωή σου, 

 μην τ' αρνηθείς! Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου! 

 Χτίσ' το παλάτι, δάσκαλε σοφέ! 

 Κι αν λίγη δύναµη µεσ' το κορµί σου µένει, 

μην κουρασθείς. Είν' η ψυχή σου ατσαλωµένη. 

 Θέµελα βάλε τώρα πιο βαθειά, 

 ο πόλεµος να µη µπορεί να τα γκρεµίσει. 

 Σκάψε βαθειά. Τι κι' αν πολλοί σ’ έχουνε λησµονήσει; 

 Θα θυµηθούνε κάποτε κι αυτοί 

τα βάρη που κρατάς σαν Άτλαντας στην πλάτη, 

 Υποµονή! Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι!

"Στις 5 Οκτωβρίου γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών. Γιορτάζουν οι άνθρωποι, οι επιστήμονες, οι επαγγελματίες που δίνουν καθημερινά την ψυχή τους στο απαιτητικό έργο της εκπαίδευσης της νέας γενιάς. 

Εξήντα εκατομμύρια δάσκαλοι σε όλον τον κόσμο αγωνίζονται αυτή τη στιγμή, και συχνά κάτω από πάρα πολύ αντίξοες συνθήκες, να κάνουν τα σχολεία έναν φιλόξενο χώρο μάθησης και δημιουργικής δραστηριότητας, όπου όλα τα παιδιά ανεξαιρέτως θα ενθαρρύνονται να αξιοποιούν στο έπακρο τις δυνατότητες και τις ικανότητές τους, μέσα σε περιβάλλον σεβασμού προς την αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα του ανθρώπου. 

Ενωμένοι ας είμαστε εμείς το ελπιδοφόρο παράδειγμα συμβάλλοντας στη διάπλαση των αυριανών πολιτών, και, κατ’ επέκταση, στην ανάπτυξη των κοινωνιών μας. 

Ας βάλουμε τα δυνατά μας να εφοδιάσουμε τα παιδιά μας με τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις για ένα πιο ελπιδοφόρο μέλλον. (http://www.sch.gr/)

Όταν Σκοτώνουν τα Κοτσύφια

Lee Harper 

 Μετάφραση: Βικτώρια Τράπαλη – Εκδόσεις BELL

 «Σκοτώστε όσες κίσσες θέλετε, αν μπορείτε να τις πετύχετε, αλλά να θυμάστε ότι είναι αμαρτία να σκοτώνεις τα κοτσύφια». 
 Αυτή είναι η συμβουλή του δικηγόρου Άτικους Φιντς στα παιδιά του, καθώς ο ίδιος αποφασίζει να υπερασπιστεί στο δικαστήριο το πραγματικό "κοτσύφι" αυτής της υπέροχης ιστορίας, έναν νεαρό μαύρο...
Μέσα από τα παιδικά μάτια της Σκάουτ και του Τζεμ Φιντς, η Χάρπερ Λη εξερευνά με αναντίρρητη εντιμότητα και αστείρευτο χιούμορ τον παραλογισμό της στάσης των ενηλίκων απέναντι στις φυλετικές και κοινωνικές διακρίσεις στον Αμερικανικό Νότο της δεκαετίας του '30.
Το φαινομενικά γαλήνιο και ειρηνικό Μέικομπ της Αλαμπάμα είναι στην πραγματικότητα βουτηγμένο στην προκατάληψη, τη βία και την υποκρισία. Αλλά τη ναρκωμένη συνείδηση της πόλης θα συνταράξει το σθένος ενός ανθρώπου που αγωνίζεται για δικαιοσύνη…

Μιλάμε –ξανά- για βιβλία!

"Λέσχη Ανάγνωσης Ερμούπολης"

«Νοσταλγώ την ελευθερία με την οποία διάβαζαν οι αναγνώστες του 19ου αιώνα. Δεν είχαν κανένα πρότυπο και μπορούσαν να δώσουν στην Άννα Καρένινα ή στον Κάπτεν Νέμο το πρόσωπο που ήθελαν εκείνοι. Για μας είναι δύσκολο να σκεφτούμε τον μεγάλο Γκάτσμπι με διαφορετικό πρόσωπο από εκείνο του Ρόμπερτ Ρέντφορντ ή του Λεονάρντο ντι Κάπριο. Μεταξύ των δικαιωμάτων του αναγνώστη θα έπρεπε να συμπεριλαμβάνεται και η εξέγερση κατά των κινηματογραφικών μεταφορών… 
 Η ανάγνωση δεν είναι παθητική δραστηριότητα, μη γελιόμαστε. Εξαρτάται από το βαθμό εμπλοκής με τον οποίο συμμετέχει ο αναγνώστης στα πάθη των ηρώων… 
Για να πω μια φράση του Τσβάιχ, η λογοτεχνία δεν είναι η ζωή, αλλά η εξύμνηση της ζωής, ένας τρόπος να συλλαμβάνουμε το δράμα με πιο ξεκάθαρο και κατανοητό τρόπο… 
 Κι όποιος μιλάει με πάθος για ένα βιβλίο, είναι πάντα ένας ερωτευμένος άνθρωπος. 
 Το να προτείνεις ένα μυθιστόρημα είναι ένας τρόπος να δείχνεις ότι νοιάζεσαι τον άλλον! Όμως, να θυμάσαι: 
Υπάρχει μόνο ένα ζευγάρι γυαλιά για κάθε αναγνώστη και δεν βλέπουν όλοι οι αναγνώστες τα ίδια σε ένα βιβλίο!»* 

 *(Fabio Stassi: «Η χαμένη αναγνώστρια» 
    Εκδ. ΙΚΑΡΟΣ) 

 Την Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου, 7.30μμ, στον φιλόξενο χώρο της «Παιδικής Βιβλιοθήκης Ερμουπόλεως» (πρώην «ΠΑΝΘΕΟΝ»), παλαιά και νέα μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης Ερμούπολης, φοράμε το καθένα τα …δικά του «γυαλιά ανάγνωσης» και «μιλάμε –ξανά- για βιβλία»!
Περιμένουμε μέλη και φίλους, παλιούς και νέους, στην πρώτη μας συνάντηση για τη νέα αναγνωστική περίοδο -14η στη σειρά!- που θα είναι αφιερωμένη στο μεγάλο Συριανό ποιητή, στιχουργό και μυθιστοριογράφο ΜΑΝΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ, τον «δικό μας Μάνο»!

«Γράφω για όλη την οικογένεια…»

Απόσπασμα από τη συνέντευξη 
του Ευγένιου Τριβιζά 
στη Ράνια Μπουμπουρή για το diastixo.gr 

Το "κουδούνι του τρόμου" είναι ο τίτλος του τελευταίου μυθιστορήματός σας. Ποια ήταν η πηγή της έμπνευσής σας για το συγκεκριμένο έργο ή η αφορμή για να γραφτεί; 
Πριν από χρόνια, περιδιάβαινα σε μια υπαίθρια αγορά του Αμβούργου όπου βρισκόμουν για ένα εγκληματολογικό συνέδριο, όταν σε έναν πάγκο με αντίκες πήρε το μάτι μου ένα ορειχάλκινο πλαίσιο κουδουνιού εξώθυρας με περίτεχνη διακόσμηση. Είχε κάτι το σαγηνευτικό και δαιμονικό συνάμα. Το πήρα στα χέρια μου και αναρωτιόμουν τι εξώθυρα να κοσμούσε κάποτε. Κάποιου φρενοκομείου; Κάποιας μυστικής αδελφότητας; Σημείωσα τότε δυο τρεις ιδέες που μου έδωσε αυτό το εύρημα, όπως το κουδούνι ενός φρενοκομείου που, όταν το χτυπάς, τρελαίνεσαι ή μιας εγκληματικής οργάνωσης που προκαλεί ακαριαία ηλεκτροπληξία σε ανεπιθύμητους επισκέπτες. Μια άλλη από τις ιδέες αυτές εξελίχθηκε αργότερα στην υπόθεση του μυθιστορήματος Το κουδούνι του τρόμου. 
Στο βιβλίο σας γίνεται πάντρεμα διαφορετικών εποχών: Απ’ τη μια τα τρένα με τις ατμομηχανές στον σιδηροδρομικό σταθμό και ο Νικολάκης Πιτσιρίμπος με τη μανία του να δένει κονσερβοκούτια στις ουρές των γάτων, από την άλλη οι κακοποιοί με τα κινητά τηλέφωνα και τα διαδικτυακά δημοσιεύματα στο τέλος. Με ποιο σκεπτικό επιλέξατε αυτή την προσέγγιση;
Με το σκεπτικό σύνθεσης ενός φανταστικού σύμπαντος πέρα από συγκεκριμένο χώρο και χρόνο. Οι στολές των αξιωματούχων, η αρχιτεκτονική των κτιρίων, τα ονόματα των χαρακτήρων, οι περιγραφές των επικίνδυνων ζώων, το καθετί στο Κουδούνι του τρόμου είναι ένα καλειδοσκόπιο από ψηφίδες διάφορων περιοχών και εποχών· από τα ολλανδικά ανάκτορα σε τριτοκοσμικά νεκροταφεία αυτοκινήτων, από κοσμικά καζίνο σε ζούγκλες της Ονδούρας, συγκροτώντας μια άλλοτε ονειρική και άλλοτε εφιαλτική μυθική αλήθεια. 

Ο Μάνος Ελευθερίου θυμάται…

Το Δημοτικό 

«Πρώτη μέρα στο σχολείο, μπήκα στο προαύλιο και η μαμά μου μίλησε με μια κυρία και είπε: «Θα σου γνωρίσουμε ένα συμμαθητή σου που λέγεται Γιώργος Σαρλής». Έδωσα το χέρι μου, και έκτοτε γίναμε φίλοι. Έγινε καθηγητής στη Γεωπονική. Με τους συμμαθητές μου από την πρώτη δημοτικού έχω διατηρήσει σχέσεις μέχρι σήμερα. 
Ήμουν πολύ ήσυχος στην τάξη. Κάθε πρωί έπρεπε να έχουμε καθαρό μαντήλι, απαραιτήτως. Η δασκάλα μας, η δεσποινίς Αντωνακοπούλου μάς κοίταζε τα νύχια, να είμαστε καθαροί. Επίσης, κοίταζε τα αυτιά μας. Κυκλοφορούσαν κοριοί, ψείρες, ποντίκια και κατσαρίδες. Πρώτη ζήτηση σε όλη την Ελλάδα. Γι’ αυτό αναγκάστηκε και ο Μεταξάς να διατάξει να βαφτούν άσπρα τα νησιά. Ασβέστης μέσα-έξω για να φεύγουν τα μαμούνια, και έτσι έγιναν τα άσπρα νησιά..

Έβλεπε ο Όμηρος ...σινεμά;

Έβλεπε. Και πολύ μάλιστα.
Αν διαβάσουμε μια σκηνή μάχης, για παράδειγμα από την ιλιαδική ραψωδία Ε ή την κορυφαία συζυγική συνάντηση του Έκτορα και της Ανδρομάχης στα τείχη της Τροίας, στη ραψωδία Ζ, θα βγάλουμε το συμπέρασμα ότι οι τεχνικές του κινηματογράφου είναι κυριολεκτικά αρχαίες. Να το πω αλλιώς: Δεν περιμέναμε να εφευρεθεί ο κινηματογράφος για να δούμε σινεμά!
Οι σπλάτερ σκηνές μάχης, τα χυμένα μυαλά και τα αίματα, η κίνηση του αφηγηματικού φακού, το αφηγηματικό μοντάζ, τα κοντινά πλάνα, το ζουμάρισμα στη λεπτομέρεια, τα κόλπα και οι τεχνικές του σινεμά στην εικονοποιΐα και την εξιστόρηση ανιχνεύονται ήδη στο πρώτο ευρωπαϊκό λογοτεχνικό κείμενο, την Ιλιάδα.

Ο αγώνας των ανθρώπων

για το δικαίωμα στην ισότητα 
(Από την ΝΕΛΛΗ ΖΑΧΑΡΗ) 

 Την 1η Δεκεμβρίου 1955 στο Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα η Ρόζα Παρκς, μια έγχρωμη μοδίστρα, γυρίζοντας με το λεωφορείο αρνήθηκε να σηκωθεί για να δώσει τη θέση της σε έναν λευκό, όπως απαιτούσαν οι νόμοι περί φυλετικού διαχωρισμού των ΗΠΑ. Συνελήφθη, δικάστηκε και της επιβλήθηκε πρόστιμο 14 δολαρίων.
 Την ημέρα της δίκης, ωστόσο, όλοι οι Αφροαμερικανοί του Μοντγκόμερι αποφάσισαν να μποϊκοτάρουν τα λεωφορεία και να μην ανέβει κανείς σε αυτά. Το μποϊκοτάζ συνεχίστηκε για 381 ημέρες, οδηγώντας σε οικονομική κατάρρευση το σύστημα μεταφορών.
 Το Νοέμβριο του 1956 το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάσισε ότι οι νόμοι περί φυλετικού διαχωρισμού στο Μοντγκόμερι ήταν αντισυνταγματικοί.

 Η Ρόζα Παρκς είναι μία από τις πρωταγωνίστριες του βιβλίου «Μικρές σπουδαίες πράξεις ενάντια στις διακρίσεις» του Φρανθίσκο Ιόρκα, από τις εκδόσεις ΜΕΛΙΣΣΑ, το οποίο έχει σκοπό να εξοικειώσει μικρούς και μεγάλους αναγνώστες με αξίες, όπως η ανοχή, η δικαιοσύνη, η αποδοχή της διαφορετικότητας…
Παρουσιάζονται ιστορίες ανθρώπων που αγωνίστηκαν για τα δικαιώματά τους.

16 Αυγούστου 1936:

Όταν το καθεστώς Μεταξά έκαιγε Παπαδιαμάντη, Καζαντζάκη, Τολστόι και Φρόυντ ...

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Νίκος Καζαντζάκης, Ανδρέας Καρκαβίτσας, Γιάννης Κορδάτος. Μαξίμ Γκόρκι, Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, Λέον Τολστόι, Γκαίτε, Κάρολος Δαρβίνος, Ζίγκμουντ Φρόυντ, Ανατόλ Φρανς, Μπέρναρ Σω κ.ά. 
 Αυτά είναι μερικά από τα ονόματα Ελλήνων και ξένων λογοτεχνών, φιλοσόφων και επιστημόνων, έργα των οποίων κάηκαν στην πυρά της δικτατορίας Μεταξά, μία ημέρα σαν σήμερα στις 16 Αυγούστου 1936. 
Δώδεκα μόλις ημέρες μετά την πραξικοπηματική κατάληψη της εξουσίας, με τις ευλογίες και του παλατιού, ο Μεταξάς βάζει μπρος το εκτρωματικό του σχέδιο για τον «Τρίτον Ελληνικόν Πολιτισμόν»! Έργα "κομμουνιστικά", έργα "ανθελληνικά", έργα "αντεθνικά" παραδόθηκαν στις φλόγες κατά τα πρότυπα των Ναζί στη Γερμανία.
 «Η Εθνική Φοιτητική Νεολαία Πειραιώς, προβαίνουσα εις την εξαφάνισιν διά πυράς ολοκλήρου σειράς κομμουνιστικών εντύπων την προσεχή Κυριακήν και ώραν 8:00 μ.μ. και εν τη πλατεία Πασαλιμανίου Πειραιώς, προσκαλεί άπαντας τους εθνικόφρονας νέους όπως προσέλθουν εν τη πλατεία Τερψιθέας 7:00 μ.μ. ίνα εν σώματι μεταβούν και συμμετέχουν εις την τελετήν». 

«Η Παναγία ταξιδεύει με τα παιδιά…»

Αγγελικής Μαστρομιχαλάκη*
Εικονογράφηση: Πέγκυ Φούρκα
Εκδόσεις «ΕΝ ΠΛΩ»

 Η Παναγία, η Θεοτόκος Μαρία, η Μητέρα του Χριστού είναι το κεντρικό πρόσωπο αυτού του βιβλίου.
 Ήρωες της ιστορίας είναι οκτώ παιδιά, που όλοι έχουν ονόματα της Παναγίας. Η Μαρία και ο Μάριος, η Δέσποινα, ο Βαγγέλης και η Ευαγγελία, ο Παναγιώτης και η Παναγιώτα είναι παιδιά-μικροί ήρωες του βιβλίου. Τα ονόματα αυτά είναι ο συνδετικός κρίκος της παρέας.
Βρίσκονται σε ένα πλοίο και ταξιδεύουν στο Αιγαίο Πέλαγος. Η συζήτηση οδηγεί τους φίλους να ανακαλύψουν μια μεγάλη αλήθεια στη ζωή τους: ότι η Μητέρα του Χριστού, η πιο σπουδαία απ’ όλους τους Αγίους, δεν είναι απλά ένα ιστορικό πρόσωπο του παρελθόντος. Είναι η γέφυρα που μας φέρνει πιο κοντά στο Θεό και βρίσκεται καθημερινά ανάμεσά μας.
 Μέσα από τις βιωματικές ιστορίες των ηρώων το παρελθόν γίνεται παρόν και ο αναγνώστης ταξιδεύει με σκοπό να φτάσει στο πιο γαλήνιο κι απάνεμο λιμάνι που δεν είναι άλλο από την αγκαλιά της Παναγίας. Tα παιδιά συμμετέχουν στο ταξίδι αυτό μέσα από τα κείμενα και τις εικόνες, και καλούνται να γνωρίσουν καλύτερα την Παναγία, η οποία είναι η μητέρα όλων των χριστιανών.
 Μαζί με τους ήρωες θα ανακαλύψουν πολλούς τρόπους για να είναι κοντά στην Παναγία αλλά κι Εκείνη να παραμένει πάντα δίπλα τους.

 Ένα βιβλίο με δραστηριότητες και εκπαιδευτικό υλικό για παιδιά, για όσους έχουν παιδιά ή δεν ξέχασαν πως κάποτε υπήρξαν παιδιά…

ΠΗΓΗ: http://vivliomania-vivliolatreia.blogspot.com/ 

 *Διαβάστε  πληροφορίες για τη συγγραφέα Αγγελική Μαστρομιχαλάκη

«Το χρονικό

ενός πολυταξιδεμένου γάτου»

Χίρο Αρικάουα –Εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ 

 Σε μια εποχή όπου τα μόνα αισθήματα είναι τα «λεπτά», ο άνθρωπος εκπαιδεύεται από μικρός να πατά επί πτωμάτων για χάρη των επίκτητων φιλοδοξιών του και γενικά τα συναισθήματα πάνε περίπατο, έρχεται ένα μυθιστόρημα από τη μακρινή Ιαπωνία, για να μας θυμίσει πόσο σπουδαίο συναίσθημα είναι η αγάπη. Παρ’ ότι οι λαοί της Άπω Ανατολής διαχειρίζονται την αλληγορία, η συγγραφέας Χίρο Αρικάουα καταφέρνει να αποδώσει καθαρά τα νοήματά της.

 Ένας αδέσποτος γάτος διηγείται την ιστορία της ζωής του, η οποία ξεκινά όταν βρίσκει το καταφύγιό του σε ένα βαν. Ο Σατόρου, ιδιοκτήτης του αυτοκινήτου, ως γατόφιλος που είναι, θα προσπαθήσει να τον καλοπιάσει και θα του προσφέρει φαγητό και νερό. Ο γάτος, όμως, καθότι φύση ανεξάρτητη, θα τα δεχτεί χωρίς να πτοηθεί, ώσπου ένα ατύχημα θα τον φέρει στην πόρτα του. Εκείνος θα τον περιθάλψει, θα του δώσει ένα συμβολικό όνομα και θα τον κρατήσει. Κάποια στιγμή, ο Σατόρου θα βρεθεί σε μια δύσκολη κατάσταση και θα αναγκαστεί να ψάξει μια οικογένεια να φιλοξενήσει τον γάτο του. Θα απευθυνθεί στους ανθρώπους που γνωρίζει αρκετά καλά.

Έτσι, ο γάτος θα μπει στο κλουβί του και θα ξεκινήσει ένα μεγάλο ταξίδι με πολλές στάσεις. Θα γνωρίσει τον Κόσκε, παλιό συμμαθητή του Σατόρου, τον Γιοσιμίνε, που ζει στον κάμπο, τον Σούγκι και την Τσικάκο στο βουνό Φούτζι. Θα φτάσουν μέχρι το νησί Χοκάιντο και θα βρουν τη Νορίκο. Ο Σατόρου έχει την προσωπική του έντονη ιστορία με καθέναν από αυτούς, με τους οποίους είναι στενά δεμένος. Ταυτόχρονα, κουβαλούν κι αυτοί τις δικές τους εμπειρίες.

«Μαλαματένια λόγια»

για τον Μάνο Ελευθερίου… 
(Από τον Τάσο Αναστάση)

«…Πριν ένα χρόνο, έφυγε από τη ζωή ο Μάνος Ελευθερίου. Ο ποιητής και συγγραφέας, που σημάδεψαν όσο λίγοι την μεταπολεμική Ελλάδα, την Ελλάδα της μαύρης επταετίας, αλλά και την Ελλάδα της χαμένης ελπίδας.
Ο Μάνος Ελευθερίου, ήταν ο ποιητής που δεν διάλεγε τον εύκολο δρόμο στα γραπτά του. Δημιουργώντας σε μια εποχή όπου για το καθεστώς στην Ελλάδα, το χειρότερο είδος αντίστασης ήταν αυτό της λογοτεχνίας, ο ποιητής ήταν αγκάθι μέσα στις λευκές σελίδες του πολιτισμού, που κράτησε στο σκοτάδι για επτά ολόκληρα χρόνια η Χούντα.
Μέσα στα επτά χρόνια καταχνιάς, ο Μάνος Ελευθερίου ήταν η αστροφεγγιά που κρατούσε ζωντανή στον ουρανό την ελπίδα. Ήταν ο ποιητής που είχε άποψη και θέση στα χρόνια της υπομονής και δεν δίσταζε να σταθεί απέναντι από μεγάλα ονόματα της λογοτεχνίας και να τα κατακρίνει για τη στάση τους απέναντι στη δικτατορία αλλά ταυτόχρονα με μια γλυκόπικρη αναφορά, να τα εξυμνεί.
Αναφερόμενος στον Σεφέρη: 

"Τ’ αηδόνια σε χτικιάσανε στην Τροία 

που στράγγιξες χαμένα μια γενιά 

καλύτερα να σ’ έλεγαν Μαρία 

και να `σουν ράφτρα μες στην Κοκκινιά 

κι όχι να ζεις μ’ αυτή την κομπανία 

και να μην ξέρεις τ’ άστρο του φονιά 

(…) 

Όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού... Γιάννης Ρίτσος-Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ

"Χτες και προχτές, όλη νύχτα, πασκίζαμε να μετρήσουμε τ’ άστρα.
Και τ’ άστρα είναι τόσα, όση κι η καρδιά μας κι η καρδιά μας είναι πιο πολύ απ’ τ’ άστρα...
Χτες βράδυ δεν κοιμήθηκαν καθόλου τα παιδιά. Είχανε κλείσει ένα σωρό τζιτζίκια στο κουτί των μολυβιών, και τα τζιτζίκια τραγουδούσαν κάτου απ’ το προσκεφάλι τους ένα τραγούδι που το ξέραν τα παιδιά από πάντα και το ξεχνούσαν με τον ήλιο.
Χρυσά βατράχια κάθονταν στις άκρες των ποδιών χωρίς να βλέπουν στα νερά τη σκιά τους, κι ήτανε σα αγάλματα μικρά της ερημιάς και της γαλήνης.
Τότε το φεγγάρι σκόνταψε στις ιτιές κι έπεσε στο πυκνό χορτάρι. Μεγάλο σούσουρο έγινε στα φύλλα. Τρέξανε τα παιδιά, πήραν στα παχουλά τους χέρια το φεγγάρι κι όλη τη νύχτα παίζανε στον κάμπο.
Τώρα τα χέρια τους είναι χρυσά, τα πόδια τους χρυσά, κι όπου πατούν αφήνουνε κάτι μικρά φεγγάρια στο νοτισμένο χώμα. Μα, ευτυχώς, οι μεγάλοι δεν ξέρουν πολλά, δεν καλοβλέπουν. Μονάχα οι μάνες κάτι υποψιάστηκαν.

Γι’ αυτό τα παιδιά κρύβουνε τα χρυσωμένα χέρια τους στις άδειες τσέπες, μην τα μαλώσει η μάνα τους που όλη τη νύχτα παίζανε κρυφά με το φεγγάρι..."
Γιάννης Ρίτσος

Αν οι πολιτικοί διάβαζαν

τον Οδυσσέα Ελύτη 

(Απόσπασμα από άρθρο του ΒΙΚΤΩΡΑ ΝΕΤΑ/enet) 

 «,,,Αυτός ο τόπος, δυστυχώς, αδικεί, περιφρονεί και υποτιμά τα άξια παιδιά του.

Θυμάμαι ότι, όταν ο Ελύτης τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ το 1979, ο βουλευτής Φοίβος Ιωαννίδης είχε προτείνει να καλέσει η Βουλή τον Ελύτη να μιλήσει στην Ολομέλεια. Η πρόταση έπεσε στο κενό της αδιαφορίας και της αμάθειας. Τι θα μπορούσε να πει ένας ποιητής στους πολιτικούς; Απάντηση: Οσα έλεγαν οι μαντινάδες στον Ελευθέριο Βενιζέλο που και τις τραγουδούσε.

Τους δύο νομπελίστες ποιητές, τον Γιώργο Σεφέρη και τον Οδυσσέα Ελύτη, δεν καταδέχτηκε η Ακαδημία Αθηνών να τους εκλέξει μέλη της. Ας είναι. Ευτυχώς τους ποιητές τούς τιμάει από την καρδιά του ο απλός λαός, που τραγουδάει τους στίχους τους, δακρύζει, εμψυχώνεται και παίρνει κουράγιο στους αγώνες του.

Είναι αυτός που εμπνέει και εμπνέεται σ' αυτήν την ακατάλυτη ανά τους αιώνες επικοινωνία με τον τίμιο ποιητικό λόγο.

Είναι, λοιπόν, σήμερα, που δοκιμάζεται ο τόπος από τη βαθιά οικονομική και κοινωνική κρίση, επίκαιρος ο καθαρός λόγος του Οδυσσέα Ελύτη. Οπως ο ίδιος έγραψε: «Οπου και να σας βρίσκει το κακό, αδελφοί/ όπου και να θολεύει ο νους σας/ μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό/ και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη».
 Θα προσθέταμε: «Μνημονεύετε και Οδυσσέα Ελύτη». Τον μνημονεύουμε σήμερα, γιατί καθαρά, ανοιχτά, με την τίμια γλώσσα του, μιλούσε πάντοτε για την κρίση της ελληνικής κοινωνίας.

Απλώς η εξουσία, κάθε εξουσία, ποτέ δεν άκουγε, όπως και στις μέρες μας, γι' αυτό και φτάσαμε εκεί που φτάσαμε...»

Ο «Ρωμηός» του νέου αιώνος,

έρημος, φτωχός και μόνος!

Στων εκλογών απέξω το κέντρο αραγμένος 
την ψήφο μου να ρίξω σαν Έλληνας κι εγώ, 
χρέη κι ανατιμήσεις μετρώ απελπισμένος, 
σε θάλασσα από φόρους νομίζω θα πνιγώ! 

 Φέρνω στο νου την τρόικα, τη Μέρκελ και τα δάνεια, 
χειρότερη απ' των Τούρκων μάς φέρανε σκλαβιά! 
«Πληρώνετε, φωνάζουν, τις δόσεις σας, χαϊβάνια», 
τον Έλληνα τον θέλουν «αιώνιο ραγιά»! 

 Μου δώσαν ψηφοδέλτια μισό κιλό και κάτι 
και να 'μαι τώρα μόνος πίσω απ΄ το παραβάν. 
Φυλλομετρώ, διαβάζω, μού θόλωσε το μάτι! 
Πρόβατο που διαλέγει ποιοι λύκοι θα το φαν! 

Λογαριασμούς γεμάτη, χωρίς λεφτά η τσέπη, 
ΟΤΕ, ΔΕΗ, ενοίκιο, χάνω το λογισμό! 
Κι αφού μέσα στο φάκελο να ρίξω κάτι πρέπει, 
πιάνω κι έναν απλήρωτο ρίχνω λογαριασμό! 

 Χαμογελάω βγαίνοντας στον κάθε υποψήφιο 
 που εκλιπαρεί για ψήφους τον κόσμο στην ουρά! 
Γελάτε -λέω μέσα μου- κι αν μ' έχετε για ηλίθιο, 
το «χρέος» μου το έκανα και τούτη τη φορά!

«Σουρσουρής- 2019»

Και ξαφνικά …καταιγίδα!

Μάρω Βαμβουνάκη 

«Και ξαφνικά την Τρίτη ξεσπάει μια φοβερή καταιγίδα στην Αθήνα. Η μικρή Μάρω με την πρώτη βροντή τρομάζει τόσο που πετάγεται από εκεί που παίζει και πηδάει ψηλά σαν πεταλούδα. Τρέχει μετά καταπάνω μου να κρυφτεί. Την παίρνω από το χεράκι και πάμε και στεκόμαστε μπροστά στην ανοιχτή μπαλκονόπορτα. Εκκωφαντική νεροποντή, κάθε τόσο κεραυνοί κάπου γύρω, χρυσές βελονιές αστραπής. Την προετοιμάζω πως ακολουθούν μετά οι τρομαχτικές βροντές... Θέλει να μάθει τι είναι όπως μου σφίγγει το χέρι. 
 Της εξηγώ πως κάθε λίγο περνά το τραίνο του ουρανού, πολύ καλό τραίνο, κουβαλά βροχή στα σύννεφα για να πέφτει στη γη ωραία και να καθαρίζει τους δρόμους, τις κούνιες, να ποτίζει τις γλάστρες, να πλύνει και το δικό μου αμάξι το παμβρώμικο. Γρήγορα ενθουσιάζεται με την ιστορία, ενθουσιάζεται πιο πολύ με τον εαυτό της που δεν φοβάται πια, που γελάει με τις βροντές, αλλά το χέρι δεν μου το αφήνει. 

 Την επομένη ήλιος, χαρά Θεού έξω, μου ζητάει επίμονα να κάνω κάτι να ξανάρθουν βροντές! 
 Πάντα προβληματίζομαι γιατί τα μικρά νιώθουν τέτοια έλξη από τις καταστάσεις θρίλερ. Δέστε τα πιο κλασσικά παραμύθια. Του Άντερσεν, των Γκριμ, οι μύθοι των αρχαίων... Ιδίως η λατρεία μας η Κοκκινοσκουφίτσα! Αν ακολουθήσουμε τα χαζά του πολίτικαλ κορέκτ θα έπρεπε να είναι αυστηρώς ακατάλληλη! 

Όμως τα μικρά μαγνητίζονται να εκπαιδευτούν εκ του ασφαλούς στον τρόμο. Για να τον προβάρουν, να τον νικήσουν. Ξέρουν από μόνα τους τι θέλουν να μαθαίνουν για τη ζωή…»

(Από ανάρτηση της Μάρως Βαμβουνάκη στο Face Book)

Διαβάσαμε το «Μαχαίρι»

του Jo Nesbo - Εκδ. ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ 

Γράφει ο Θανάσης Τσιώλης 

«…Ο κλασικός Χάρι Χόλε ξυπνάει από ένα γερό μεθύσι, με τεράστια κενά μνήμης από την προηγούμενη βραδιά, μπουκάλια ουίσκι γύρω του και αίμα στα ρούχα του. Η αρχή όπως την περιμέναμε, όπως την θέλαμε, βλέποντας τον αγαπημένο μας ήρωα εκεί που τον είχαμε αφήσει, ή σχεδόν εκεί που τον είχε αφήσει η «Δίψα». Δεν θα σου κάνω spoil, θα σου πω ότι λέει το οπισθόφυλλο, με δικά μου λόγια. Τον Χάρι τον έχει διώξει η Ράκελ,έχει πέσει ξανά στο ποτό και δουλεύει με τον βαθμό αστυφύλακα σε κάτι ασήμαντες υποθέσεις. Ένας δολοφόνος βαμπιριστής που επιστρέφει από το παρελθόν, ο πρώτος που είχε συλλάβει ο Χόλε, ο Σβάιν Φίνε, τον καταδιώκει και θέλει να τον τιμωρήσει για τον προφανέστερο λόγο, την φυλάκιση αλλά και για άλλους που ούτε καν φαντάζεσαι. Ο Χάρι με τέτοιο παρελθόν, καλύτερα να κοιτάζει πίσω του. Και αφού ξυπνάει μέσα στα αίματα χωρίς καμία ανάμνηση της προηγούμενης νύχτας, ξέρει ότι τα πράγματα μόνο προς το χειρότερο μπορούν να εξελιχθούν.
Το «Μαχαίρι» ήδη από τις πρώτες σελίδες θα σε συνταράξει. Έχω διαβάσει όλη τη σειρά με τον Χάρι Χόλε, πίστευα πως το καλύτερο ήταν ο «Κοκκινολαίμης», έκανα λάθος και το «Μαχαίρι» έρχεται να μου το αποδείξει.

Διαβάστε παρέα με τα παιδιά σας, κάνει καλό

Ή αλλιώς πώς θα βοηθήσεις το παιδί σου να αγαπήσει το βιβλίο  

Πηγή: news247     

 «Για να καταφέρεις να κάνεις το παιδί σου να αγαπήσει τα βιβλία και το διάβασμα, θα πρέπει πρώτα απ' όλα να τα αγαπάς εσύ. Το κεφάλαιο "βιβλίο" είναι ένα μεγάλο κομμάτι στη ζωή ενός παιδιού και ένας από τους πιο καθοριστικούς παράγοντες για την υγιή πνευματική εξέλιξή του. Μαθαίνουν τα παιδιά να διαβάζουν; Η απάντηση είναι σίγουρα "ναι", αν διαβάζετε μαζί. Και εξηγούμε το γιατί:

Γιατί το διάβασμα γίνεται οικείο στο παιδί
Όσο πιο συχνά διαβάζουμε σε ένα παιδί, τόσο πιο οικεία του γίνεται η διαδικασία και το σίγουρο είναι ότι το διάβασμα βιβλίων θα γίνει μία από τις αγαπημένες του συνήθειες και μεγαλώνοντας.. Η συχνή ανάγνωση ακόμα και σε ένα πολύ μικρό παιδί αποτελεί προϋπόθεση για να αρχίσει κι εκείνο να διαβάζει.
Η αντίληψη ότι τα παιδιά πρέπει να είναι μεγάλα για να είναι σε θέση να κατανοήσουν πλήρως αυτό που διαβάζουν πριν οι γονείς ξεκινήσουν την ανάγνωση ενός βιβλίου είναι εσφαλμένη. Ένας γονιός οφείλει πρώτα απ' όλα να διδάξει στο παιδί του τι σημαίνει "διάβασμα".

Γιατί αναπτύσσεται το δέσιμο ανάμεσα στο παιδί και στον γονέα
Το να διαβάζετε μαζί με το παιδί ή να του διαβάσετε ένα βιβλίο πριν τον ύπνο είναι μερικοί τρόποι να περάσετε χρόνο μαζί. Η ανάγνωση σχετίζεται με την παροχή ασφάλειας και με τους δεσμούς αγάπης που χρειάζονται τα παιδιά από το περιβάλλον τους και κατ' επέκταση με την υγιή συναισθηματική ανάπτυξή τους.

Γιατί αναπτύσσει τη φαντασία και δημιουργεί δεξιότητες 
Και δεν κάνει μόνο αυτά. Διδάσκει ένα νήπιο/παιδί την επικοινωνία, εισάγει έννοιες όπως αριθμούς, γράμματα, χρώματα και σχήματα με διασκεδαστικό τρόπο, δημιουργεί δεξιότητες ακρόασης, μνήμης και λεξιλογίου, αναπτύσσει τη φαντασία και τις γλωσσικές δεξιότητές του.
Το συμπέρασμα είναι ότι το διάβασμα μπορεί να κάνει μόνο καλό στο παιδί σου. Ειδικά το διάβασμα που γίνεται μαζί με την μαμά και τον μπαμπά…»

«Περί ανέμων και θαυμάτων»

Λουκρητία Δούναβη – Εκδ. ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ 

 Έξι κείμενα Περί ανέμων και επτά Περί θαυμάτων, ένα κράμα από παιδικές μνήμες και μεγαλίστικα καμώματα. Η θεατή και η αθέατη πλευρά καθημερινών, αληθινών συμβάντων, νοσταλγικών, συγκινητικών, τραγελαφικών.
Ένα ταξίδι σε τόπους και πρόσωπα, σιωπές που γίνονται φωνές και φωτιές, απώλειες που ξανακερδίζονται μέσ' από μια γραφή με ευαισθησία, ποιητικότητα και χιούμορ.

Ένα πρώτο «δείγμα-απόσπασμα» από το «μικρό περιβόλι» των αφηγήσεων της Λουκρητίας Δούναβη, που για άλλη μια φορά μάς ξαφνιάζει ευχάριστα με ένα ακόμη βιβλίο της…

 ΟΙ ΚΕΦΤΕΔΕΣ… 

«Πάει κι αυτός! Τι κατάλαβε; Μια ζωή να ξεραίνει το σκατό του για να μαζεύει τα φραγκοδίφραγκα –μέχρι και το σπίρτο το ‘κοβε στα δυο για να κάνει οικονομία. Πού να τα’ αφήσει ο γρουσούζης, άκληρος χωρίς παιδιά, ποιο το όφελος, μου λες; Θεός σχωρέσ’ τον! Αλλά να λέμε και του στραβού το δίκιο, η χήρα τον έκλαψε με την καρδιά της. Τώρα θα μου πεις, στ’ αλήθεια ή στα ψέματα, μόνο ο Θεός κι η ίδια το ξέρουν. .. Μαρή, γιατί δε μιλάς; Σαν αλλοπαρμένη είσαι! Πού ταξιδεύει ο νους σου;»

Mundal: Το νορβηγικό χωριό

που έχει περισσότερα βιβλία 
παρά κατοίκους!!! 

 Το Mundal στη Νορβηγία δεν είναι και η πολυπληθέστερη περιοχή της χώρας, αλλά αν είστε βιβλιόφιλοι, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα βαρεθείτε ποτέ εκεί. Σύμφωνα με το Travel+ Leisure, το Mundal αποτελεί σπίτι για περισσότερα βιβλία παρά ανθρώπους, ένα χαρακτηριστικό που την ξεχωρίζει από όλες τις άλλες περιοχές της χώρας (και όχι μόνο). Μάλιστα, έχει επάξια κερδίσει τον τίτλο «Το νορβηγικό βιβλιοχωριό». 

Το Mundal είναι μικρό, έχει μόνο 280 κατοίκους, αλλά διαθέτει μια εντυπωσιακά μεγάλη συλλογή μεταχειρισμένων βιβλίων, με σχεδόν 150.000 τίτλους διασκορπισμένους μέσα στους δρόμους και στα καταστήματα του χωριού. Δηλαδή τα βιβλία δεν περιορίζονται μόνο στα πολλά βιβλιοπωλεία: μπορεί κανείς να τα βρει σε εγκαταλελειμμένες στάσεις, σε μανάβικο, στο ταχυδρομείο, ακόμα και στην προβλήτα, όπου περιμένουν το πλοίο.

Το Mundal ξεκίνησε να γεμίζει τα ράφια με βιβλία το 1995. Αν μπορούσαμε να βάλουμε στη σειρά όλες τις βιβλιοθήκες που διαθέτει συνολικά η περιοχή, θα κάλυπταν πάνω από 2.5 μίλια απόσταση. 

Μόνο προσβάσιμο από θάλασσα μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’90, το Mundal είναι ένα από τα πιο απομονωμένα βιβλιοφιλικά σημεία στη Γη. Αν και είναι ιδιαίτερα δύσκολο να βρει κανείς ένα αναμνηστικό από την περιοχή, καθώς τέτοια μαγαζιά είναι ανοιχτά για τους επισκέπτες μόνο κατά τη διάρκεια των θερμότερων μηνών από τον Μάιο μέχρι τον Σεπτέμβρη.

ΠΗΓΗ: https://www.newsitamea.gr/