Η τύχη να μεγαλώνεις

σαν παιδί αναγνώστης 

 Αφιερωμένο σε όλους όσοι είναι γεννημένοι 
μεταξύ 1950-1980

" Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. 
Ακόμα και οι πόνοι… περνούσαν με την αναμονή… Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί… Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά…Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. 
Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση…

Αλέξης Πανσέληνος: “Η κρυφή πόρτα”

Προδημοσίευση από το μυθιστόρημα του Αλέξη Πανσέληνου Η ΚΡΥΦΗ ΠΟΡΤΑ, που θα κυκλοφορήσει στις 25 Φεβρουαρίου από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο. 

"ΠΑΣΧΙΖΩ ΚΑΙ ΙΔΡΟΚΟΠΩ για κάτι που κανένας δεν μου ζήτησε! 
Ο Ευγένιος έσπρωξε πέρα το διπλωτό τραπεζάκι με τις ριγωμένες κόλες σκόρπιες γύρω από μια νέα σελίδα, γραμμένη μισή, και το στιλό διαρκείας κύλησε πάνω της ώσπου η ακίδα στο καπάκι να το σταματήσει. 
Ο ήλιος πλησίαζε το σημείο του μεσημεριού, έμπαινε λοξά και ζωγράφιζε στο πάτωμα τις γρίλιες. Από το παράθυρο φαίνονταν δυο πολυκατοικίες. Για την ακρίβεια, τα τελευταία ρετιρέ με τα μπαλκόνια, τις γλάστρες, τις πάνινες πλιάν που έβγαιναν σαν έφτιαχνε ο καιρός, και τις τέντες, άλλες κατεβασμένες, άλλες τραβηγμένες. 
Η παλιά αστική γειτονιά είχε γεμίσει φοιτητές, άγνωστα πρόσωπα που κρατούσαν τα διαμερίσματα για λίγο, τα άφηναν σε ένα ή δύο χρόνια, και γέμιζαν οι ιδιοκτήτες με ενοικιαστήρια τις εισόδους και τους τοίχους. Κάποια έμεναν εκεί για πάντα, αφού κανείς δεν σκοτιζότανε να τα αφαιρέσει. Για τους παλιούς κατοίκους, όσους απόμεναν, η παρακμή δεν ήταν τόσο ορατή, καθώς συνέτρεχε με τη δική τους. Γερνούσαν στην ίδια μεριά της πόλης όπου κάποτε ήτανε νέοι. Και τον Ευγένιο ελάχιστα τον ενοχλούσε η μετάλλαξή της από αληθινή γειτονιά σε κέντρο διερχομένων. Του άρεσε που κάθε τόσο πρόβαλλαν στα απέναντι παράθυρα πρόσωπα νέα...

Τα πιο διάσημα αποφθέγματα

του Ουμπέρτο Έκο 

 Η είδηση του θανάτου του προκάλεσε παγκόσμια θλίψη, καθώς ο Ουμπέρτο Έκο αγαπήθηκε και διαβάστηκε όσο λίγοι σύγχρονοι διανοητές και συγγραφείς. Κάθε του νέο βιβλίο αποτελούσε τεράστιο εκδοτικό γεγονός και χωρία από τα έργα του απαντώνται πάντα στις συλλογές με γνωμικά και αποφθέγματα.
Ακολουθούν μερικά από τα πιο διάσημα:

«Κάθε φορά που ένας ποιητής, ένας ιεροκήρυκας, ένας αρχηγός, ένας μάγος ξεστομίζει ασυναρτησίες, η ανθρωπότητα ξοδεύει αιώνες αποκρυπτογραφώντας το μήνυμα».
«Σήμερα μόνο οι ηλίθιοι κάνουν δικτατορίες με τανκς, από τη στιγμή που υπάρχει η τηλεόραση».
«Μου φτάνει που ξέρω να διαβάζω, γιατί έτσι μαθαίνω αυτά που δεν ξέρω, ενώ όταν γράφεις, γράφεις μόνο αυτά που ξέρεις ήδη».
«Τίποτε δεν δίνει σ’ έναν φοβισμένο άνθρωπο περισσότερο κουράγιο από το φόβο ενός άλλου».
«Η τέχνη του διαβάσματος έγκειται στο να ξέρεις ποιες σελίδες να πηδήξεις».
«Να φοβάσαι τους προφήτες κι αυτούς που είναι έτοιμοι να πεθάνουν για την αλήθεια, επειδή κατά κανόνα κάνουν και άλλους να πεθάνουν μαζί τους, μερικές φορές πριν από αυτούς και καμιά φορά αντί για αυτούς».
«Ο πολιτισμός δεν ακυρώνει τη βαρβαρότητα, αλλά, πολλές φορές, την επικυρώνει. Όσο πιο πολιτισμένος είναι ένας λαός, τόσο πιο βάρβαρος και καταστροφικός μπορεί να γίνει».

Εσείς, πόσο γρήγορα διαβάζετε;

Γράφει η Κατερίνα Μαλακατέ

 Είμαι από κείνους τους γρήγορους αναγνώστες-αν με αφήσεις, αν με αφήσω- μπορώ να σαρώσω εύκολα πολλές σελίδες, με συγκέντρωση και παλμό, να σου πω έπειτα με σαφήνεια το κεντρικό θέμα και την βασική άποψη. Αν με αφήσεις στα ελληνικά διαβάζω περίπου 100-120 σελίδες την ώρα, όταν δεν διαβάζω διαγώνια. Αν διαβάζω φωτογραφικά και διαγώνια, δεν θέλετε να ξέρετε.
Αυτή η ευχέρεια ήταν βολική στο σχολείο, ακόμα βολικότερη στο Πανεπιστήμιο κι ως ένα βαθμό σε αυτήν οφείλεται η ενασχόλησή μου με τα βιβλία ως παιδί- τα περιοδικά, τα κόμικς, τα βιβλία με εικόνες τελείωναν πάντα πολύ γρήγορα, χρειαζόμουν πολλές λέξεις για να με κρατήσουν απασχολημένη. 
 Μεγαλώνοντας, και κυρίως μέσω της ποίησης, έμαθα τον εαυτό μου να διαβάζει πιο αργά. Άρχισα να παίζω διανοητικά παιχνίδια, να με βάζω να σκηνοθετήσω την εικόνα της περιγραφής, να διαβάζω σαν να διάβαζα φωναχτά, να διαβάζω φωναχτά. Με λίγα λόγια με έμαθα να ονειροπολώ. Κι είμαι ευγνώμων για αυτό. Αυτό, το δημιούργησαν τα ίδια τα βιβλία.

Ο Τριβιζάς "νίκησε" τη Disney

Βραβείο καλύτερου διαδραστικού βιβλίου 

 To ηλεκτρονικό βιβλίο «Little Emily» («Το κοτσάνι του πετροκέρασου» στην ελληνική έκδοση) του Ευγένιου Τριβιζά κέρδισε το βραβείο καλύτερου διαδραστικού βιβλίου της χρονιάς για παιδιά προσχολικής ηλικίας από τα παγκόσμιας ακτινοβολίας KidscreenAwards, τον σημαντικότερo φορέα βράβευσης παιδικού τηλεοπτικού και διαδικτυακoύ περιεχομένου στις ΗΠΑ. 
 Το βραβείο -που παρέλαβε ο παραγωγός Χαλ Γουέιτ - διεκδίκησαν στο Μαϊάμι μαζί με την Ever After Tales (εκδοτική εταιρεία του Λος Αντζελες με έντονο ελληνικό στοιχείο στη σύνθεσή της), η χολιγουντιανή Disney με το «Story Central» και η Play Date Digital (της πολυεθνικής Hasbro) με το «My Little Pony».

“Ο Κάφκα στην ακτή”

Ο μαγικός κόσμος της πραγματικότητας 

Συγγραφέας: Haruki Murakami 
Μετάφραση:Αργ.Μαντόγλου, Εκδ. Ψυχογιός 

Γράφει ο Αλέξανδρος Στεργιόπουλος  

Ο Χαρούκι Μουρακάμι ανήκει στους μεγάλους συγγραφείς. Για αρκετά χρόνια το όνομά του εμφανίζεται ανάμεσα σε αυτά των υποψηφίων για Νομπέλ Λογοτεχνίας. Το “1Q84” ήταν το έργο για το οποίο πολλοί αναγνώστες και κριτικοί λογοτεχνίας πίστευαν ότι θα βραβευτεί. Τρεις τόμοι, πάνω από χίλιες σελίδες και μια συναρπαστική ιστορία συνάντησης, περιπλάνησης και σασπένς. 
Με τον “Κάφκα στην ακτή” συναντάμε έναν άλλο ήρωα του Μουρακάμι, αυτή τη φορά ένα νεαρό αγόρι, τον Κάφκα Ταμούρα, που το σκάει από το σπίτι του. Και αυτό προκαλεί μια ακόμη ιστορία συναντήσεων, περιπλάνησης και σασπένς. Το αγόρι τρέχει να ξεφύγει από την εκπλήρωση μιας τραγικής οιδιπόδειας προφητείας. Τρέχει για να ψάξει τη μητέρα του και την αδερφή του που έχουν εξαφανιστεί από χρόνια. Τον πλησιάζει ένας αφελής και όχι ιδιαίτερα έξυπνος γέρος, ο Νακάτα. Τον νιώθει δικό του άνθρωπο για λόγους που δεν μπορεί να καταλάβει.
Το σενάριο είναι απλό, αλλά τόσο καλά δεμένο. Το αναπάντεχο κυριαρχεί, αλλά ο Μουρακάμι το ελέγχει και μαζί την πορεία των ηρώων του.

Ησυχία, διαβάζω!

"Δεν βρίσκω ησυχία πουθενά. Τι κακό είναι τούτο. Θέλω να διαβάσω. Θέλω να διαβάσω και δεν με αφήνουν. Ποιοι; Άγνωστοι. Γνωστοί. Το κομπρεσέρ. Η μπετονιέρα. Το ελικόπτερο. Η τηλεόραση στη διαπασών. Ο διαχειριστής, που ειδοποιεί για πέμπτη άμεση εξαέρωση στα καλοριφέρ. Το ρημάδι το τηλέφωνο, με το οποίο έχω πάρει διαζύγιο εδώ και πολλά χρόνια. Η κουφόβραση.
 Φεύγω από το σπίτι ζαλισμένη. Κάνω ποδήλατο, συνέρχομαι. Ωστόσο, δίψασα φοβερά, κάθομαι κάπου και παραγγέλνω ένα χυμό. Είχα μια ώρα καιρό και μετά μια συνάντηση. Ανοίγω το βιβλ... έρχεται ένας θεόρατος, ψηλός και τετράγωνος, γύρω στα πενήντα, με καταπλακωτική αύρα και στριμώχνεται επίτηδες στο διπλανό τραπεζάκι, σε απόσταση, όπως στις θέσεις του λεωφορείου, αν και πιο πέρα υπήρχαν άνετες θέσεις.
Αρχίζει. Excuse me... με έκανε τάχα για ξένη. Με ρωτάει ένα σωρό αηδίες, αν έχει τούτο ή κείνο το μαγαζί, του λέω, δεν ξέρω, τον κόβω. Προσπαθώ να διαβάσω, μου σπάει τα νεύρα.

Φλεβάρης θα 'ταν...

Της Ελένης Μπετεινάκη 

 «…Φλεβάρης θα΄ταν… Ηλιόλουστη μέρα από εκείνες που χαν ξεχαστεί από τις Αλκυονίδες του Γενάρη. Ο τόπος είχε γεμίσει πράσινο χρώμα και εμείς όλοι κατεβήκαμε στον κάμπο να βρούμε χόρτα, μάραθα που ξέραμε ένα χωράφι που ήταν γεμάτο. Και τρέχαμε χαρούμενοι κι ανέμελοι ανάμεσα στις πέτρες και τα μικρά ρυάκια και ξαφνικά, εκεί δίπλα  στις τσουκνίδες ,τις μαντιλήδες και όλα τα αγριόχορτα το τοπίο άλλαξε. 
Μια μεγάλη αγκαλιά από λουλούδια που μοσχομύριζαν, άσπρα και ροζ πεντάφυλλα, γέμισαν την  καρδιά μας φως, χαρά κι ελπίδα. Σαν όνειρο , σαν οπτασία μια νεράιδα με κατάξανθα μακριά μαλλιά μας προσπέρασε τρέχοντας . Ποια ήταν, πως; Το κατάλευκο φόρεμά της γεμάτο μικρά μικρά ανθάκια. Κι όλος ο τόπος μοσχομύρισε …
Να ΄ταν η Άνοιξη που βιαζόταν να έρθει; Μα δεν ήταν δυνατόν , έκανε κρύο πολύ, ακόμα Χειμώνας ήταν. Και τότε άστραψε το μυαλό, φωτίστηκε.