«Καινούργιος χρόνος…»

 Γ. Βερίτης

Καινούριος χρόνος πάλι ξημερώνει
και σβήνεται και χάνεται ο παλιός
μαζί του να σβηστούνε όλοι οι πόνοι
το δάκρυ μας, η λύπη, ο στεναγμός.

Καινούργιος χρόνος πάλι ξημερώνει
και λάμπει ο σκοτισμένος ουρανός
μ’ ελπίδες ο Θεός να τον χρυσώνει
και να ‘ν ευτυχισμένος και καλός.

Ελάτε να γυρίσουμε και πάλι
στην πίστη του Χριστού σαν αδελφοί
και ο χρόνος ο καινούργιος θα μας βγάλει
στης δόξας την ολόφωτη κορυφή.

Χριστέ μεγαλοδύναμε Θεέ μας
Χριστέ γεμάτε αγάπη και στοργή
χαρούμενο το χρόνο χάρισέ μας
και δώσε την ειρήνη σου στη γη.

ΠΗΓΗ: https://homouniversalisgr.blogspot.com/

Χρόνια Πολλά !!!

«Τι είναι τα Χριστούγεννα; 

 Είναι τρυφερότητα για το παρελθόν, 
 θάρρος για το παρόν, ελπίδα για το μέλλον! 
Είναι η ευχή κάθε φλιτζάνι 
 να μπορεί να υπερχειλίσει 
 με τις πλούσιες κι αιώνιες ευλογίες 
 και κάθε δρόμος 
να μπορεί να οδηγήσει στην ειρήνη!» 

 Agnes M. Pharo – Συγγραφέας

11 Δεκεμβρίου

Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού

Σαν σήμερα πριν από 74  χρόνια γεννήθηκε η UNICEF (11 Δεκεμβρίου 1946) για να βοηθήσει τα παιδιά της κατεστραμμένης από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο Ευρώπης.

Από το 1949 και έως το τέλος της δεκαετίας του ’60, αλλά και σε έκτακτες ανάγκες, η UNICEF βοήθησε και στήριξε τα παιδιά στην Ελλάδα, προσφέροντάς τους φάρμακα, εκπαιδευτικό υλικό, παστεριωμένο γάλα, συσσίτια κ.α.

Σήμερα, με τα παιδιά στην Ελλάδα της κρίσης, η UNICEF εξακολουθεί να στηρίζει και να προστατεύει τα δικαιώματα των παιδιών στη χώρα μας.

Συνεχίζει στην Ελλάδα το πρόγραμμα εμβολιασμών σε παιδιά περιθωριοποιημένων ή ευάλωτων κοινωνικών ομάδων, σε συνεργασία με την ΚΕΔΕ και το Υπουργείο Υγείας. Επιπλέον, παρέχει δώρα και παιχνίδια σε ιδρύματα και ορφανοτροφεία. Διανέμει σχολικό υλικό σε μαθητές με τη βοήθεια των χορηγών της. Προσφέρει μέρες χαράς στα παιδιά που διαμένουν σε κέντρα προστασίας της χώρας.

Συνεχίζει επίσης τα προγράμματά της σε όλο τον κόσμο για την παροχή υγειονομικής περίθαλψης, καθαρού νερού, εκπαιδευτικού εξοπλισμού, προστατεύοντας παράλληλα τα παιδιά από το trafficking, την εκμετάλλευση και την κακοποίηση.

(Πηγή: UNICEF)

«Βαρδιάνος στα σπόρκα»

 Το αριστούργημα του Παπαδιαμάντη

«…Δυστυχισμένη χρονιά εκείνη… Εις αυτά τα τελευταία χρονιά είχεν αρχίσει να εφαρμόζεται το «Κάθε πέρσι καλύτερα». Η φτώχεια ήτον μεγάλη, η γρίνια ακόμη μεγαλυτέρα. Το δε χειρότερον ήτο η ασθένεια… -Ο Θεός να φυλάγει και πάλιν όλον τον κόσμον, και δεύτερον εμάς, τους αμαρτωλούς. –Μεγάλα δεινά, αφορία, πείνα, αρρώστια, όλα μαζί, ηκούοντο. Και ο φόβος τα έκαμνε μεγαλύτερα. Η δε αμαρτία έκαμνε μεγαλύτερον τον φόβον. Καλή μετάνοια! χριστιανοί. Καλή φώτιση και καλά υστερνά. Ούτω εκήρυττε και ούτω ελάμβανε το θάρρος να συμβουλεύει τας νεωτέρας η γραία Σκεύω. Αλλ’ εκείναι, αι περισσότεραι εξ αυτών, αι ανοητότεραι, την επεριγέλων. Και τα παιδία ακόμη, οι κλήρες αυτού του καιρού, η νέα πλάσις, την εμυκτήριζον, και της εφώναζαν: «Σκεύω Σαβουρόκοφα! Σκεύω Σαβουρόκοφα!

…Αρκετά δεινά είχον έλθει εις τον κόσμον και περισσότερα ακόμη ηπείλουν να ενσκήψωσιν. Η αρρώστια δεν ήτο το ελάχιστον εξ αυτών. Και η αρρώστια ηπείλει ήδη πανταχόθεν να εισβάλει…»

Ο ΒΑΡΔΙΑΝΟΣ ΣΤΑ ΣΠΟΡΚΑ (1893) διηγείται την ιστορία της γρια-Σκεύως, πού μεταμφιέζεται σε άντρα και γίνεται βαρδιάνος (φύλακας) στα σπόρκα (μολυσμένα, επιχόλερα καράβια), προκειμένου να σώσει το γιο της. Ιστορικός πυρήνας του διηγήματος είναι η χολέρα που έπληξε την Ευρώπη το 1865 και τα αυστηρά μέτρα προφύλαξης που έλαβε τότε η ελληνική κυβέρνηση. 

Το διήγημα ωστόσο δεν αναδίδει οσμή θανάτου, όπως εύστοχα είχε επισημάνει και η Ακρόπολις (13.8.1893) που το φιλοξένησε, στο σχετικό σημείωμα της: Πρόκειται περί χολερικών αναμνήσεων. Αλλά μακράν πας φόβος. Εις τον Βαρδιάνον δεν εκτυλίσσονται στυγναί και απαίσιαι εικόνες τόπων έρημουμένων υπό της χολέρας. Δεν προβάλλει εις την ιστορίαν αυτήν η απελπισία και το πένθος της χολέρας [...]. Ο Βαρδιάνος δεν είναι συρραφή απελπιστικών εικόνων είναι διήγημα έχον μεν βάσιν χολερικάς αναμνήσεις, άλλ' εξεικονιζομένας υπό του τερπνού και εύθυμου καλάμου του συγγραφέως. 

Η φιλοσοφία του κ. Παπαδιαμάντη είναι εύθυμος, και αν που εις τον Βαρδιάνον εκτίθεται καμμία εικών λυπηρά, έπεται όμως αμέσως άλλη ευχάριστος, απολαυστική, γελαστή. Εν τω όλω του το νέον διήγημα θα κατάκτηση, είμεθα βέβαιοι, τους αναγνώστας του, και καθ' ας ημέρας δεν λείπει ό λόγος περί χολέρας, ο Βαρδιάνος θα αποτελέση εύθυμον αντίρροπον κατά του φόβου και της λύπης ην γεννά η ανάγνωσις των περί των προόδων της φοβεράς νόσου ειδήσεων. ( Από το οπισθόφυλλο της έκδοσης, εκδ. Εστία)

Διαβάστε το διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη  με μια «επίσκεψη» στο «ΒΑΡΔΙΑΝΟΣ ΣΤΑ ΣΠΟΡΚΑ»

Πηγή: www.lifo.gr

«Ο νυχτερινός περίπατος της γιαγιάς»

 Όταν η Άλκη Ζέη έγραφε για το τέλος της ζωής της

 Τρυφερός, νοσταλγικός, προφητικός «Ο νυχτερινός περίπατος της γιαγιάς», το τελευταίο έργο που άφησε πίσω της η Άλκη Ζέη μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Η Άλκη Ζέη, που έφυγε από τη ζωή τον περασμένο Φεβρουάριο, ξεγλιστρά από τη ζωή σ' έναν ονειρικό νυχτερινό περίπατο ολοκληρώνοντας τον μεγάλο περίπατο της ζωής της.

Ένα μικρό, κομψό αφήγημα, που ξετυλίγεται στην πίσω αυλή του σπιτιού στις Βρυξέλλες, όπου η Άλκη περνούσε κάθε χειμώνα με την κόρη και τα εγγόνια της, τα τελευταία 30 χρόνια. Αφηγείται το τέλος της ζωής της ποιητικά, με ζεστασιά και μία γλυκιά μελαγχολία. Γραμμένο για παιδιά και μεγάλους, με τον τρόπο που μόνο εκείνη ήξερε, εικονογραφημένο από τον Νικόλα Χατζησταμούλο.

 Η Αλκη Ζέη ρίχνει μια λυρική και ευαίσθητη ματιά πάνω στο θέμα της απώλειας που δεν προκαλεί θλίψη, παρά μόνο ζεστασιά και μια γλυκιά μελαγχολία.

Στις Βρυξέλλες, την πόλη όπου χτυπάει η καρδιά της Ευρώπης, χτυπάει και η καρδιά της γιαγιάς. Πλήρης ημερών, γεμάτη συναισθήματα, εικόνες και μία ευρύτερη κατανόηση του κόσμου, η γιαγιά γλιστράει έξω από τη ζωή σαν να πηγαίνει έναν νυχτερινό περίπατο. Έναν μαγικό περίπατο που κλείνει τον μεγάλο κύκλο μιας γεμάτης ζωής…

Μέρος των εσόδων από τις πωλήσεις του βιβλίου θα διατεθούν υπέρ των σκοπών του «ΟΔΥΣΣΕΑ», μη κερδοσκοπικού οργανισμού  με προγράμματα απασχόλησης, μάθησης και επικοινωνίας για νέους πρόσφυγες που βρίσκονται στο νησί της Λέσβου.

 Πηγή: iefimerida.gr

 BookSyros: Ένα υπέροχο, τρυφερό βιβλίο για παιδιά, για όσους διάβασαν όταν ήταν παιδιά «Το καπλάνι της βιτρίνας» και για όσους δεν ξεχνούν το «παιδί» που κρύβουν βαθιά μέσα τους…

“Ημερολόγιο μιας Εβδομάδας”

Τον Νοέμβριο του 1973, όταν οι φοιτητές κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο, ο Ρίτσος πήρε μέρος στη διαδήλωση της 15ης Νοεμβρίου. Έζησε από κοντά την εξέγερση του Πολυτεχνείου και στάθηκε στο πλευρό των φοιτητών.

Μετά τα αιματηρά γεγονότα, πήγε στον Κάλαμο Αττικής και έγραψε το “Ημερολόγιο μιας Εβδομάδας”, στο οποίο ανέλυε με ποιητικό λόγο το χρονικό της εξέγερσης:

 «Αθήνα 16 Νοεμβρίου 1973

Ωραία παιδιά με τα μεγάλα μάτια σαν εκκλησίες χωρίς στασίδιαωραία παιδιά δικά μας με τη μεγάλη θλίψη των ανδρείων

αψήφιστοι, όρθιοι στα Προπύλαια στον πέτρινο αέρα, έτοιμο χέρι, έτοιμο μάτι
πως μεγαλώνει το μπόι, το βήμα κι η παλάμη του ανθρώπου

17 Νοεμβρίου

Βαριά σιωπή διάτρητη απ΄τους πυροβολισμούς, πικρή πολιτεία,
αίμα, φωτιά, η πεσμένη πόρτα, ο καπνός, το ξύδι,
ποιός θα πει περιμένω μέσα απ το μέσα μαύρο.
Μικροί σχοινοβάτες με τα μεγάλα παπούτσια μ΄έναν επίδεσμο φωτιά στο κούτελο,
κόκκινο σύρμα, κόκκινο πουλί και το μοναχικό σκυλί στ΄ αποκλεισμένα προάστια
ενώ χαράζει η χλωμότερη μέρα πίσω απ΄τα καπνισμένα αγάλματα
κι ακούγεται ακόμη η τελευταία κραυγή διαλυμένη στις λεωφόρους
πάνω απ΄ τα τανκς μέσα στους σκόρπιους πυροβολισμούς..
Πως μπορείτε λοιπόν να κοιμάστε; πως μπορείτε λοιπόν να κοιμάστε;

Κάλαμος 18 Νοεμβρίου

Ηλιόλουστη μέρα. Κάλαμος.
Η θάλασσα, σπουργίτια στον ελαιώνα
Κάλεσμα. Πρόκληση. Κάλλος. Μακρινή προδομένη μακαριότητα
α εσύ δραπέτη λιποτάκτη κρυμμένε ανάμεσα στ΄ αγάλματα, πίσω απ΄τ΄ αγάλματα
μέσα στ΄αγάλματα, αγάλματα κούφια χωρίς χέρια, χωρίς πέος, χωρίς αμπελόφυλλα
αρνήσου, αρνήσου, όχι να ξεχαστείς και να ξεχάσεις το δένδρο το πουλί το γαλάζιο
αμαρτία, αμαρτία, πως μπορείτε λοιπόν να κοιμάστε εσείς, ο ίδιος ο έρωτας
κι ο έρωτας αμαρτία, Ελένη, Μάρω, Ηλέκτρα, Δήμητρα, παιδιά μας, τα παιδιά μας
πόσες γενιές παιδιά μας σε αδιαίρετο χρόνο χωρίς χρόνο
στα στάχυα και στα σύρματα στη γραφομηχανή, στον τηλεβόα
έρωτές μας, παιδιά μας,σκοτωμένα παιδιά μας, έρωτές μας
Για τίποτε άλλο να μην έχουμε μάτια παρά μόνο για σας. Τιποτ΄άλλο.
Ω! ανήμπορο ποίημα, ανήμπορο, ανήμπορο, ατελέσφορο
επάνω από δύο στίχους σταυρωμένους σταυρώνω τα χέρια και σωπαίνω
βράχος, το μέγα κόκκινο, δεύτερη πόρτα, πέμπτη πόρτα κι η δωδέκατη κλεισμένη
χτύπημα της γροθιάς στον τοίχο χτύπημα της πέτρας στην πέτρα
-μ΄ακούς; άκουσέ με, εγώ σ΄ακούω,
δύο σιωπές κάνουν μια φωνή κι ένα μεγάλο τεντωμένο χέρι.

ΑΘΗΝΑ 19 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

Με τους αγκώνες στηριγμένους στην ποίηση, με τα μάτια κλεισμένα στις παλάμες
ακούω τη φωτιά. Ανεβαίνει. Σκοτωμένοι επί τόπου μπροστά στο παράνομο μικρόφωνο
κι η φωνή τους ακόμα.. – Αδέρφια, αδέρφια, πάνω απ΄το αίμα τους, με το αίμα τους
πάνω από την αγρυπνισμένη Αθήνα
Πώς μπορείτε λοιπόν; Πώς μπορείτε;»

 

(Διαβάστε το πλήρες κείμενο ΕΔΩ)

ΠΗΓΗ: https://thecaller.gr/

«Η μικρή αλφάβητος»

Του Θοδωρή Γκόνη (Για το https://diastixo.gr/)

«Μέσα στη μεγάλη αλφάβητο χωράει εκατό και χίλιες φορές η μικρή, η δική σου, η αδέξια προσωπική οικογενειακή αλφάβητος, αυτή που σε κάνει να ξεχωρίζεις κάπως στο περπάτημα και στην αναπνοή, στον τρόπο που καταπίνεις το σάλιο σου, γράφεις, προσπαθείς, σημαδεύεις, αντιγράφεις το πουλάκι εκείνο που κάθεται στο κλαδί έξω από το παράθυρό σου και σου υπαγορεύει τα σωστά, σου διορθώνει τα λάθη τα ορθογραφικά και τα συντακτικά, ζευγαρώνει με τη γλώσσα σου και σου γεννάει τα αυγά, κλωσάει τις ιστορίες σου.

Μερικές φορές πετάει πιο ψηλά, πιο πέρα και πιάνεται και στέκεται στα σύρματα τα ηλεκτροφόρα αυτά της υψηλής τάσης κινδυνεύοντας, ρισκάροντας για σένα μήπως και βρεις τη σύνδεση, την επαφή, το ρεύμα να σε διαπεράσει, να σε ξυπνήσει, να καταφέρεις επιτέλους να γράψεις εκείνα που υποσχέθηκες, αυτά που σου εμπιστεύθηκαν από το πρώτο γάλα και που τους έταξες, αυτά που οφείλεις και χρωστάς διπλά και τρίδιπλα, σε όλους αυτούς που λείπουν, που έχουν φύγει, μιλάει τα λόγια τους, σφυρίζει τους σκοπούς τους, τις σπασμένες κουβέντες, εκείνες που προσπαθείς μάταια να συναρμολογήσεις, να θυμηθείς, να διαβάσεις και να αποκρυπτογραφήσεις μέσα στον ύπνο και στον ξύπνιο σου, μέσα στο παραμιλητό σου, όλα αυτά που ξέχασες, τραγουδάει το παράπονό τους, τους καημούς που άφησαν πίσω, τις υποχρεώσεις, τα χρέη, τις παραγγελίες, τα ταξίδια που δεν πρόλαβαν, που δεν χάρηκαν, τους λαχνούς, τα λαχεία που αγόρασαν, την τύχη τους που έπαιξαν στα ζάρια, τα παλάτια που ονειρευτήκαν, όλα αυτά που πόνταραν επάνω σου.

Και κάποιες άλλες φορές φεύγει, πετάει, χάνεται, ανεβαίνει κατακόρυφα, αλλάζει χρώμα και φτερό, δανείζεται το μάτι του διαβόλου, εκσφενδονίζεται σε ύψη απύθμενα, πλέει μέσα σε ολόλαμπρο φως, γίνεται μαύρο άστρο, μεταμορφώνεται σε γεράκι τρομερό αρπαχτικό και δεν σε αφήνει ούτε στιγμή από το μάτι του, σε βλέπει, σε καρφώνει, σε παρακολουθεί, ανοίγει τα φτερά του διάπλατα, ζυγίζεται, μετεωρίζεται και πέφτει σαν βολίδα επάνω σου, δεν προλαβαίνεις να παραμερίσεις και κρέμεσαι από τα αιματοβαμμένα νύχια του μαζί με το φτωχό το αλφαβητάρι σου και ούτε που ξέρεις σε ποιο γκρεμό θα γκρεμοτσακιστείς μαζί του.»

 ΠΗΓΗ: https://diastixo.gr/epikaira/mikri-perioxi/15169-alfavitos

«Lockdown»

Το 2005, ο Σκωτσέζος συγγραφέας Peter May έγραψε ένα θρίλερ πανδημίας που οι εκδότες απέρριψαν. Τώρα, 15 χρόνια αργότερα, έσπευσαν να εκδώσουν το «Lockdown».

 Ο May χρησιμοποίησε βρετανικά και αμερικανικά ντοκουμέντα του 2002 ετοιμότητας για περίπτωση πανδημίας ώστε να κάνει το μυθιστόρημά του όσο το δυνατόν ρεαλιστικό.

«Την εποχή που έγραφα το βιβλίο, οι προγνώσεις των επιστημόνων έκαναν λόγο για το ότι η νόσος των πτηνών θα ήταν η επόμενη πανδημία» εξήγησε, μιλώντας στο CNN, ο May.

«Ήταν κάτι πολύ, πολύ τρομακτικό και μια πραγματική πιθανότητα και, κατά συνέπεια, έκανα μεγάλη έρευνα όταν μου ήρθε η ιδέα. Τι θα συνέβαινε αν αυτή η πανδημία ξεκινούσε από το Λονδίνο; Τι θα μπορούσε να συμβεί αν σε μια τέτοια πόλη έμπαινε καθολικό λουκέτο;»

Χρόνια πριν, οι εκδότες τού επέστρεψαν το μυθιστόρημα ως «εξαιρετικά μη ρεαλιστικό και παράλογο», όπως ανέφερε ο σεναριογράφος που είχε γίνει συγγραφέας.

Και το «κλείδωσε στο ντουλάπι», ξέχασε ακόμη και την ύπαρξή του, έως ότου ένας θαυμαστής του τον ρώτησε στο Twitter γιατί δεν γράφει ένα μυθιστόρημα με σκηνικό μια πανδημία.

«Για λίγο, κοντοστάθηκα. Μετά συνειδητοποίησα ότι το είχα κάνει. Μίλησα στον εκδότη μου γι’ αυτό, κι έπεσε απ’ την καρέκλα του. Το διάβασε όλο σε ένα βράδυ και το επόμενο πρωί είπε:» Αυτό είναι φανταστικό. Πρέπει να το εκδώσουμε αυτό, τώρα»».

.

Ο 68χρονος συγγραφέας ανήκει στην ευάλωτη ηλικιακή ομάδα και είναι ένθερμος υποστηρικτής αυστηρών μέτρων επιβολής κοινωνικής αποστασιοποίησης. Ωστόσο, έχει «φρικάρει υπερβολικά» με το πόσο ανατριχιαστικά μοιάζει το βιβλίο με τη ζωή σήμερα.

«Όταν το διάβασα για πρώτη φορά από τότε που το είχα γράψει, σοκαρίστηκα με το πόσο τρομακτικά ακριβές ήταν. Οι καθημερινές λεπτομέρειες για το πώς συνεχίζεις τη ζωή σου, το πώς δουλεύει το «λουκέτο», να απαγορεύεται ο κόσμος να βγει από το σπίτι του. Είναι ακριβές, σε βαθμό που φοβίζει» είπε…

 

ΠΗΓΗ: https://www.in.gr/

«Στα ηπειρώτικα κατσάβραχα …»

 

Απόσπασμα από το βιβλίο του Ν. Καζαντζάκη 

«Οι αδερφοφάδες» -  Εκδ. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

 «…Ακούμπησε το πηγούνι του στο χοντρό ραβδί του ο παπα-Γιάνναρος κι ανέβηκαν οι μεγάλες θύμησες, φούσκωσε η καρδιά του… Χτυπούσε το κλουβί της να φύγει. Πώς ξαφνικά, τώρα και λίγα χρόνια, είχαν γεμίσει ετούτα τα βουνά φαντάρους κι ευζωνάκια, τι γιουρούσι ήταν εκείνο, τι φωνές, τι χαρές, τι συνέπαρμα θεϊκό, πώς ο θάνατος είχε κατατροπωθεί κι εξευτελιστεί από την ψυχή του ανθρώπου! Κι η Παναγιά, όχι πια μαυροφορεμένη, χαροκαμένη μάνα, παρά στρατεμένη κι αυτή, φορώντας το ηπειρώτικο χοντρόμαλλο ζιπούνι και στα πόδια χωριάτικες μενεξελιές κάλτσες και μ’ ένα μάλλινο σκούφο αψηλό, πολεμικό, σαν περικεφαλαία στα ξέπλεκα ψαρά μαλλιά της, πήγαινε μπροστά από τα ρωμέικα φουσάτα και χούγιαζε, κοιτάζοντας καταβορρά, κατά τους Άγιους Σαράντα και τον Αυλώνα! Τη νύχτα, μέσα στα ονείρατα του φαντάρου, τη μέρα, μέσα στον ήλιο και στα χιόνια, έτρεχε, φώναζε, δρασκέλιζε τα βουνά, κουβαλούσε τα κανόνια στη ράχη της, μοίραζε την κουραμάνα στους στρατιώτες και κρατούσε ένα μεγάλο αστέρευτο σταμνί δροσάτο νερό και τους πότιζε. Και μια φορά, ένα δειλινό, την είδε ετούτος ο παπάς, πριν ακόμα σκολάσει η μάχη, την είδε με τα μάτια του, να κρατάει απλωτά στην αγκαλιά της ένα λαβωμένο φαντάρο, βροχή οι οβίδες γύρα της κι αυτή δρασκελούσε τις μπροστοφυλακές κι έγερνε τρυφερά απάνω στο πληγωμένο αγόρι και του χαμογελούσε.

Μιαν άλλη μέρα, καταμεσήμερα, είδε ο παπα-Γιάνναρος τον πρωτολεβέντη της Ελλάδας, τον Άι-Γιώργη, στο άσπρο του άλογο, έτρεχε, τρικύμιζαν τα ξανθά μαλλιά του στον άνεμο και στα καπούλια του αλόγου του κάθουνταν και τον κερνούσε από χρυσό μπρίκι μια κοπέλα μελαχρινή, μεγαλομάτα –η Ελλάδα.

Τώρα, να, είχε σκοτώσει το θεριό ο ξανθός καβαλάρης, έσταζε το κοντάρι του ακόμα μαύρο αίμα κι είχε αρπάξει την αθάνατη βασιλοπούλα, τη θρόνιασε στα καπούλια του αλόγου του και την πήγαινε κι αυτός καταβορρά, κατά τους Άγιους Σαράντα και τον Αυλώνα.

Όλα η ορατή κι αόρατη Ελλάδα είχαν ανέβει αδερφωμένες στα ηπειρώτικα ετούτα κατσάβραχα, ψυχή και κορμί είχαν γίνει ένα κι από θάμα σε θάμα, από βουνό σε βουνό, κυνηγούσαν τον πίβουλο ξενομπάτη και λευτέρωσαν τ’ άγια χώματα…

-Όλη δόξα κι όλη χάρη είσαι, κακομοίρα Ελλάδα, φώναξε ο παπα-Γιάνναρος, από τη φτέρνα ως την κορφή όλο ψυχή. Δεν πρέπει να χαθείς, όχι, δε θα σε αφήσουμε εμείς να χαθείς, μάνα!»

«Γυναίκες της αναμονής»

Μάρω Βαμβουνάκη – Εκδ/ ΨΥΧΟΓΙΟΣ

«Τότε, σε εκείνες τις ηλικίες μας, οι αγάπες και τα ζευγαρώματα ήταν στο κέντρο της έγνοιας μας. Πάντα είναι έτσι δηλαδή, μόνο που αρκετοί αρνιούνται να το ομολογήσουν. Ίσως επειδή παραδόθηκαν, στο μεταξύ, σε άλλου είδους πάθη: καριέρας, οικονομικά, πολιτικά, κομματικά, καλλιτεχνικά, γονεϊκά, αθλητικά, όμως πρόκειται για υποκατάστατα. Η βασική ανάγκη για ένωση προσώπου με πρόσωπο είναι εκεί, από πίσω τους, και τα φλογίζει σε βαθμό δυνατού πόθου. Ανικανοποίητου βέβαια αφού πρόκειται για υποκατάστατα».

Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Στην ασφάλεια της αποτυχίας» τούτου του βιβλίου.
Γιατί δυστυχώς συμβαίνει να είμαστε πλάσματα γεμάτα φόβους και ψιλοδουλεμένες άμυνες. Φοβόμαστε ακόμα και την αληθινή χαρά, την ευτυχία και, ίσως περισσότερο, τη βαθιά αγάπη.
Για διάφορους λόγους τις αποφεύγουμε και βάζουμε στη θέση τους στόχους και επιλογές που νιώθουμε ότι ελέγχουμε καλύτερα. Κρύβει όμως μεγάλη θλίψη και κατάθλιψη η αποφυγή της αυθεντικής, της ζωντανής ζωής.

(Διαβάστε τις πρώτες σελίδες του βιβλίου ΕΔΩ !)

Νόμπελ Λογοτεχνίας 2020

Στην Αμερικανίδα ποιήτρια Louise Glück απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας για το 2020. Δύο χρόνια μετά την Πολωνή Όλγκα Τοκάρτσουκ, η Louise Glück είναι η 16η γυναίκα που τιμάται με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, το οποίο συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 10 εκατ. κορωνών Σουηδίας (958.000 ευρώ).

H Louise Glück γεννήθηκε το 1943 στη Νέα Υόρκη και ζει στο Κέμπριτζ της Μασαχουσέτης. Είναι γνωστή και ως η «σκοτεινή» ποιήτρια για τη ροπή της σε θέματα γύρω από το τραύμα, την απώλεια και τη θλίψη.

Το 1992 της απονεμήθηκε το βραβείο Πούλιτζερ για τη συλλογή της «The Wild Iris» και το 1999 το βραβείο Μπόλινγκεν του Πανεπιστημίου του Γέιλ για τη συλλογή της «Vita Nova». Το 2003 χρίσθηκε 12η «Poet Laureate» των ΗΠΑ, ένας εξαιρετικά τιμητικός τίτλος. Το 2014 της απονεμήθηκε το αμερικανικό «Κρατικό Βραβείο Βιβλίου Ποίησης» για τη συλλογή της «Faithful and Virtuous Night», ενώ το 2016, ο Μπαράκ Ομπάμα της απένειμε το ανώτατο παράσημο των ΗΠΑ για τους εκπροσώπους των Τεχνών και των Γραμμάτων.

Σε αρκετά ποιήματά της, άντλησε τα θέματά της από την ελληνική μυθολογία. Μεταξύ άλλων, έχει γράψει για τον Αχιλλέα και τον Πάτροκλο, τον Αδη και την Περσεφόνη, την Κίρκη, τον Οδυσσέα και την Πηνελόπη.

Σε ένα από τα πιο δημοφιλή της ποιήματα, με τίτλο «Νόστος», περιλαμβάνεται και ένας από τους πιο γνωστούς της στίχους: «Μια φορά κοιτάμε τον κόσμο, όταν είμαστε παιδιά. Τα υπόλοιπα είναι μνήμη». Η παιδική ηλικία και η οικογενειακή ζωή, η στενή σχέση ανάμεσα στους γονείς και τους αδελφούς και τις αδελφές αποτελούν κεντρική θεματική στο έργο της. 

Ποιήματα της  Louise Glück, μεταφρασμένα από τη Δήμητρα Κωτούλα και τον George Le Nonce έχουν δημοσιευθεί στα περιοδικά Ποίηση και Ποιητική. 

Στην Ελλάδα, η φετινή νομπελίστρια ανήκει  από την άνοιξη του 2020 στους συγγραφείς των Εκδόσεων Στερέωμα. Τα έργα της μεταφράζονται από τον Χάρη Βλαβιανό και τη Δήμητρα Κωτούλα και θα κυκλοφορήσουν σύντομα. 

«Πηγή: https://www.athensvoice.gr/culture/book/

5 Οκτωβρίου: Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών

Με αφορμή την ημέρα που είναι αφιερωμένη στους εκπαιδευτικούς δημοσιεύουμε το συγκινητικό γράμμα του Αλμπέρ Καμύ, μόλις κέρδισε το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1957, στον δάσκαλο του, χωρίς τον οποίο δε θα γινόταν σπουδαίος συγγραφέας και δε θα είχε καταφέρει να τιμηθεί με Νόμπελ.

Ο δάσκαλος του στο σχολείο ήταν εκείνος που ξεχώρισε το ταλέντο του και η διδασκαλία του υπήρξε καθοριστική για τη μετέπειτα ζωή του. Ο Καμύ δεν τον ξέχασε και έσπευσε να του γράψει λίγες ημέρες μετά τη βράβευση του.

Διαβάστε το γράμμα του στον δάσκαλο του:

 19 Νοεμβρίου 1957

 

Αγαπητέ Κύριε Ζερμέν

  Αφήνω την αναστάτωση που με περιτριγυρίζει αυτές τις μέρες να υποχωρήσει για λίγο, πριν σας μιλήσω από τα βάθη της καρδιάς μου. Μόλις μου δώσανε μια υπερβολικά μεγάλη τιμή, την οποία ούτε επιζητούσα ούτε επιδίωξα.

Αλλά όταν άκουσα την είδηση, η πρώτη μου σκέψη, μετά τη μητέρα μου, ήσασταν εσείς. Χωρίς εσάς, χωρίς το στοργικό χέρι που απλώσατε στο μικρό φτωχό παιδί που ήμουν, χωρίς τη διδασκαλία και το παράδειγμά σας, τίποτα απ’ όλα αυτά δε θα είχε συμβεί.

Δεν νομίζω ότι σημαίνει και πολλά αυτού του είδος η τιμή. Αλλά τουλάχιστον μου δίνει την ευκαιρία να σας πω τι υπήρξατε και ακόμα είστε για μένα, και για να σας διαβεβαιώσω πως οι προσπάθειές σας, η δουλειά σας, και η γενναιοδωρία που αφιερώσατε σε αυτήν, ακόμα επιζούν σε ένα από τα σχολιαρόπαιδά σας το οποίο, παρά τα χρόνια που πέρασαν, δεν έχει παύσει να είναι ο ευγνώμων μαθητής σας. Σας εναγκαλίζομαι με όλη μου την καρδιά.

Αλμπέρ Καμύ

 

ΠΗΓΗ: https://thecaller.gr/

«Το βιβλίο στην κρίση της πανδημίας»

 Αν το βιβλίο άντεξε ακόμα και όλο αυτό,

τότε μάλλον, μπορεί να αντέξει στα πάντα

 

(Γράφει η Αναστασία Τουρούτογλου  για το https://www.womantoc.gr/life)

Ένα ρητό λέει ότι αν μπεις στο σπίτι κάποιου και δεν δεις τουλάχιστον 20 βιβλία σε εμφανές σημείο, «τότε φύγε από εκεί μέσα όσο πιο γρήγορα μπορείς»! Από την άλλη, η J. K Rowling, δημιουργός του Χάρι Πότερ είχε πει κάποια στιγμή: «Τα μαγικά πράγματα δεν συμβαίνουν στον κόσμο του Χάρι Πότερ, τα μαγικά πράγματα συμβαίνουν μέσα σου κάθε φορά που διαβάζεις ένα καλό βιβλίο».

Δύο μήνες περάσαμε οι Έλληνες μέσα στα σπίτια μας, σε συνθήκες κοινωνικής απομόνωσης, αντιμέτωποι με κάτι που δεν πολυκαταλαβαίναμε τι είναι και τι μάς επιφυλλάσει για το μέλλον. Οι δρόμοι άδειασαν, η οικονομία έκλεισε, το βιβλίο, ένα όμορφο «είδος πολυτελείας», όπως σπεύδει να μου υπενθυμίσει η Ελένη Παπαγεωργίου, εκδότρια του Μεταίχμιου, υπήρξε ένα από τα πρώτα πράγματα που έμοιαζε να κινδυνεύει ανελέητα από αυτή τη νέα ύφεση της ελληνική αγοράς. Οι κυκλοφορίες, φυσικά, πάγωσαν, τα βιβλιοπωλεία έμειναν κλειστά από την τρίτη εβδομάδα του Μαρτίου και μετά, ένα κλίμα απαισιοδοξίας και απογοήτευσης κυρίευσε συγγραφείς και μεταφραστές που περίμεναν με ανυπομονησία να δουν τα βιβλία τους στα ράφια.

Είναι πολύ εύκολο και βολικό να ισχυριστείς ότι η ζωή πλέον έχει επιστρέψει στους κανονικούς της ρυθμούς, αλλά αυτό δεν μένει παρά να διαπιστωθεί στην πράξη. Υπάρχει όμως και η χαρούμενη πλευρά αυτής εδώ της ιστορίας, ένα αληθινό γεγονός που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Το βιβλίο έμεινε όρθιο απέναντι στην πανδημία του κορωνοϊού, κι αν έμεινε όρθιο απέναντι σε αυτό τότε, μάλλον, μπορεί να αντιμετωπίσει τα πάντα. Και εδώ έρχεται ακόμα μία φράση, αυτή τη φορά της Αμερικανίδας, βραβευμένης με Πούλιντζερ, Jhumpa Lahiri: «To καλό με τα βιβλία είναι ότι σου επιτρέπουν να μετακινείσαι χωρίς να κουνάς καν τα πόδια σου». Τίποτα πιο ταιριαστό για συνθήκες lockdown από αυτό.

 

ΠΗΓΗ: https://www.womantoc.gr/life

«Το βασίλειο»

 JO NESBO

Μτφρ. Σωτήρης Σουλιώτης
Εκδ. «Μεταίχμιο», Σεπτέμβριος 2020

ΠΑΝΤΑ TON ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕ

Από τα δεκαεπτά του, που χάθηκαν ξαφνικά οι γονείς τους, ο Ρόι ανέλαβε τη φροντίδα του μικρού του αδελφού, του Καρλ. Μεγαλώνοντας οι δρόμοι τους χωρίστηκαν. Ο Καρλ αποφάσισε να περιπλανηθεί στον κόσμο αναζητώντας μια καλύτερη τύχη. Ο Ρόι έμεινε πίσω, στο οικογενειακό κτήμα, στο απομονωμένο βασίλειό τους, ικανοποιημένος με μια ήσυχη καθημερινότητα.

ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΓΥΡΙΣΕ, ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙ 

ΜΙΑ ΘΕΣΗ ΣΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ...
Χρόνια αργότερα, ο Καρλ επιστρέφει με τη χαρισματική νέα του σύζυγο, την αρχιτέκτονα Σάνον. Έχουν ένα σωρό συναρπαστικά σχέδια - να χτίσουν ένα ξενοδοχείο στο κτήμα και να πνιγούν στα πλούτη τόσο τα αδέλφια όσο και όλο το χωριό.

ΚΑΙ ΤΑ ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΜΥΣΤΙΚΑ 

ΑΡΧΙΣΑΝ ΝΑ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΣΤΟ ΦΩΣ
Η χαρμόσυνη άφιξη σύντομα γίνεται η αφορμή για μια σειρά από γεγονότα που απειλούν ό,τι αγαπά και θέλει να διαφυλάξει ο Ρόι... Οικογενειακό χρέος, αναπάντεχες ανατροπές, όλο και περισσότερα πτώματα: ένα εκτυφλωτικό θρίλερ, ένα ακαταμάχητο αναγνωστικό κοκτέιλ.

Σχολικές ευωδιές...

Η συγγραφέας Ελένη Σαραντίτη 
θυμάται και αφηγείται… 

 «Με τις μυρωδιές, σαν τα βρέφη, υποδεχόμουν την καινούργια σχολική χρονιά. 

Της γαζίας την ευωδιά, του χώματος, του μούστου, τη δυνατότερη -τώρα- μυρωδιά της θάλασσας κι εκείνη της συκιάς με τ' απομεινάρια των σύκων, την οσμή των πρώτων χρυσανθέμων, το άρωμα που αναδινόταν απ' το κελάρι του σπιτιού μας, όπου είχαμε σωρεύσει τις προμήθειες για το χειμώνα: πεπόνια, χειμωνικά λεγόμενα, αμύγδαλα, σύκα ξερά πλεγμένα σε κουλούρες ή κοτσίδες, μουσταλευριά, πετιμέζι, μέλι, βάζα με γλυκό σταφύλι, τριαντάφυλλο, μελιτζανάκι. 

 Θυμάμαι, όμως, ότι όλες αυτές οι ευωδιές εξατμίζονταν εμπρός σ' εκείνες της καινούργιας σχολικής ύλης που κυριαρχούσαν στα δωμάτια και μας διήγειραν: η μυρωδιά της γομολάστιχας, της ξύλινης κασετίνας, της πλαστελίνης, των ανέγγιχτων σελίδων του αναγνωστικού, της πλάκας και του κοντυλιού, του σπόγγου, της μπλε κόλλας με την οποία ντύναμε τετράδια και βιβλία, της μελάνης, του στυπόχαρτου, η ευγενική και θαλπερή μυρωδιά της μάνας μας ενόσω μας βοηθούσε με όλα αυτά.  

Κάποτε και η μυρωδιά της πρώτης βροχής, που ζωγράφιζε στην άμμο. 

Ευωδιές ακατανίκητες, ευεργετικές, κόμποι μαργαριταρένιοι στην ψυχή μου»...

Στο "αμπέλι" της ζωής...

“Τα καλοκαίρια πηγαίναμε οικογενειακώς στο χωριό, να τρυγήσουμε τα αμπέλια του παππού. Ο πατέρας η μάνα και τα δυο μου αδέλφια. 
 Ο παππούς πάντα μας έδινε μια αρχική συμβουλή, «θα κόβετε τα σταφύλια και δεν θα κοιτάτε ποτέ το τέλος του αμπελιού. Θα κοιτάτε μονάχα την κουρμούλα που κόβετε, διαφορετικά θα απογοητευθείτε». 
 Αυτή την απλή αλλά γεμάτη σοφία συμβουλή του παππού, την χρειάστηκα πολλές φορές στην ζωή μου. Γιατί κατάλαβα ότι κι η ζωή είναι ένα αμπέλι, που δεν χρειάζεται να κοιτάς το μέλλον, αλλά το τώρα, το εδώ, το σήμερα. 
 Να κάνεις βήματα και να προχωράς όπως είσαι, κι ας μην είσαι τέλειος. Να περπατάς, βήμα βήμα,όσο και όπως μπορείς. Να μην σκέφτεσαι, ούτε να αναλύεις, πόσα χιλιόμετρα χρειάζεται να περπατήσεις, μα το ένα βήμα που πρέπει να κάνεις… 
 Μοναχά έτσι θα φτάσεις στον τερματισμό, όταν τον ξεχάσεις και ζήσεις την διαδρομή...”

 ΠΗΓΗ: http://plibyos.blogspot.gr/ 

 Για τη “μεταφορά”: http://booksyros.blogspot.gr/

«Παραπλάνηση»

Απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Γρηγόρη Αζαριάδη «Παραπλάνηση*», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

(Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός)

 

Μια Σκιά

«Τέταρτη εβδομάδα παρακολούθησης. Το πρόγραμμα τηρείται σχεδόν ευλαβικά. Βγαίνει από το διαμέρισμά της στην οδό Βαρδουσίων και κατευθύνεται με τα πόδια μέχρι το μπαρ της οδού Νικίου. Ο άντρας που την παρακολουθεί κόβει βόλτες στην πλατεία. Τρεις τέσσερις φορές. Λίγο μετά τις 23:00, μπήκε στο μπαράκι και ήπιε δυο ποτά. Έμεινε μέχρι να κλείσει.

Είναι τόσο εκθαμβωτικά όμορφη, που αν περάσεις μια νύχτα μαζί της, θα κάνεις χρόνια να τη βγάλεις από το μυαλό σου. Κάθεται πίσω από την μπάρα. Σερβίρει ποτά. Οι πελάτες φαίνεται να την ξέρουν. Είναι φιλικοί, κουβεντιάζουν και γελάνε μαζί της. Κάνα δυο πλησιάζουν διακριτικά και ανταλλάσσουν χαρτονομίσματα με φακελάκια. Μπορείς να μαντέψεις το περιεχόμενό τους.

Κάποιες βραδιές φεύγει μόνη. Επιστρέφει στην πολυκατοικία της. Τις περισσότερες, όλο και κάποιος την περιμένει. Φεύγουν μαζί με κατεύθυνση την Αριστείδου. Συνήθως, ο πελάτης μένει για μία, μιάμιση ώρα το πολύ. Λίγα λεπτά μετά την αναχώρησή του, κατεβαίνει και εκείνη και παίρνει τον δρόμο για την οδό Βαρδουσίων.

Μια φορά την εβδομάδα φαίνεται ότι αναλαμβάνει μια ιδιαίτερη αποστολή. Παίρνει το τελευταίο μετρό από την Αγία Μαρίνα, κατεβαίνει στη Δουκίσσης Πλακεντίας και μόλις βγει από τον σταθμό, ακολουθεί τη Γαρηττού, παράλληλα με τη λεωφόρο Δουκίσσης Πλακεντίας. Μετά από πεντακόσια περίπου μέτρα, στα δεξιά, υπάρχει ένα μικρό υπαίθριο πάρκινγκ. Μπαίνει και αφήνει στο υπόστεγο ένα μικρό δέμα. Έπειτα γυρίζει στον σταθμό του μετρό με τα πόδια, παίρνει ταξί και επιστρέφει στην Αγία Μαρίνα.

Ο άντρας που την παρακολουθεί έχει γίνει σκιά της. Έχει καταγράψει κάθε λεπτομέρεια του καθημερινού δρομολογίου της. Αρκετές φορές έχει την ανεξήγητη, βασανιστική υποψία ότι κάποια σκιά ακολουθεί πιστά τα βήματά του. Όσες φορές και αν στρέψει όμως πίσω το βλέμμα του, δεν βλέπει τίποτε πέρα από το αφιλόξενο σκοτάδι. Συνεχίζει να την ακολουθεί σαν πιστό σκυλί. Γυρίζει ξαφνικά το κεφάλι να συλλάβει τη σκιά που τον παρακολουθεί. Τίποτε. Το απόλυτο σκοτάδι.

Και όμως ξέρει ότι κάποιος είναι εκεί, πίσω του. Όχι ότι αυτό αλλάζει κάτι στο σχέδιό του...»

ΠΗΓΗ: https://bookpress.gr/

*Γρηγόρη Αζαριάδη :«ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΗ»  Ένας συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων με την καριέρα του να ακολουθεί μια συνεχόμενα φθίνουσα πορεία προς την καταστροφή έρχεται σε επαφή με μια ψυχολόγο, με στόχο να τον βοηθήσει να γράψει ένα συγκλονιστικό, ρεαλιστικό αστυνομικό μυθιστόρημα, που θα του εξασφαλίσει τεράστια εμπορική επιτυχία και θα τον ξαναφέρει στην κορυφή της σύγχρονης αστυνομικής σκηνής. Όταν στον δρόμο του βρεθεί το πτώμα μιας νεαρής κοπέλας από το οποίο θα έχει αφαιρεθεί η καρδιά θα ενεργοποιηθεί αμέσως και θα αρχίσει να γράφει το αστυνομικό μυθιστόρημα που ονειρεύεται.