Στο "αμπέλι" της ζωής...

“Τα καλοκαίρια πηγαίναμε οικογενειακώς στο χωριό, να τρυγήσουμε τα αμπέλια του παππού. Ο πατέρας η μάνα και τα δυο μου αδέλφια. 
 Ο παππούς πάντα μας έδινε μια αρχική συμβουλή, «θα κόβετε τα σταφύλια και δεν θα κοιτάτε ποτέ το τέλος του αμπελιού. Θα κοιτάτε μονάχα την κουρμούλα που κόβετε, διαφορετικά θα απογοητευθείτε». 
 Αυτή την απλή αλλά γεμάτη σοφία συμβουλή του παππού, την χρειάστηκα πολλές φορές στην ζωή μου. Γιατί κατάλαβα ότι κι η ζωή είναι ένα αμπέλι, που δεν χρειάζεται να κοιτάς το μέλλον, αλλά το τώρα, το εδώ, το σήμερα. 
 Να κάνεις βήματα και να προχωράς όπως είσαι, κι ας μην είσαι τέλειος. Να περπατάς, βήμα βήμα,όσο και όπως μπορείς. Να μην σκέφτεσαι, ούτε να αναλύεις, πόσα χιλιόμετρα χρειάζεται να περπατήσεις, μα το ένα βήμα που πρέπει να κάνεις… 
 Μοναχά έτσι θα φτάσεις στον τερματισμό, όταν τον ξεχάσεις και ζήσεις την διαδρομή...”

 ΠΗΓΗ: http://plibyos.blogspot.gr/ 

 Για τη “μεταφορά”: http://booksyros.blogspot.gr/

«Παραπλάνηση»

Απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Γρηγόρη Αζαριάδη «Παραπλάνηση*», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

(Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός)

 

Μια Σκιά

«Τέταρτη εβδομάδα παρακολούθησης. Το πρόγραμμα τηρείται σχεδόν ευλαβικά. Βγαίνει από το διαμέρισμά της στην οδό Βαρδουσίων και κατευθύνεται με τα πόδια μέχρι το μπαρ της οδού Νικίου. Ο άντρας που την παρακολουθεί κόβει βόλτες στην πλατεία. Τρεις τέσσερις φορές. Λίγο μετά τις 23:00, μπήκε στο μπαράκι και ήπιε δυο ποτά. Έμεινε μέχρι να κλείσει.

Είναι τόσο εκθαμβωτικά όμορφη, που αν περάσεις μια νύχτα μαζί της, θα κάνεις χρόνια να τη βγάλεις από το μυαλό σου. Κάθεται πίσω από την μπάρα. Σερβίρει ποτά. Οι πελάτες φαίνεται να την ξέρουν. Είναι φιλικοί, κουβεντιάζουν και γελάνε μαζί της. Κάνα δυο πλησιάζουν διακριτικά και ανταλλάσσουν χαρτονομίσματα με φακελάκια. Μπορείς να μαντέψεις το περιεχόμενό τους.

Κάποιες βραδιές φεύγει μόνη. Επιστρέφει στην πολυκατοικία της. Τις περισσότερες, όλο και κάποιος την περιμένει. Φεύγουν μαζί με κατεύθυνση την Αριστείδου. Συνήθως, ο πελάτης μένει για μία, μιάμιση ώρα το πολύ. Λίγα λεπτά μετά την αναχώρησή του, κατεβαίνει και εκείνη και παίρνει τον δρόμο για την οδό Βαρδουσίων.

Μια φορά την εβδομάδα φαίνεται ότι αναλαμβάνει μια ιδιαίτερη αποστολή. Παίρνει το τελευταίο μετρό από την Αγία Μαρίνα, κατεβαίνει στη Δουκίσσης Πλακεντίας και μόλις βγει από τον σταθμό, ακολουθεί τη Γαρηττού, παράλληλα με τη λεωφόρο Δουκίσσης Πλακεντίας. Μετά από πεντακόσια περίπου μέτρα, στα δεξιά, υπάρχει ένα μικρό υπαίθριο πάρκινγκ. Μπαίνει και αφήνει στο υπόστεγο ένα μικρό δέμα. Έπειτα γυρίζει στον σταθμό του μετρό με τα πόδια, παίρνει ταξί και επιστρέφει στην Αγία Μαρίνα.

Ο άντρας που την παρακολουθεί έχει γίνει σκιά της. Έχει καταγράψει κάθε λεπτομέρεια του καθημερινού δρομολογίου της. Αρκετές φορές έχει την ανεξήγητη, βασανιστική υποψία ότι κάποια σκιά ακολουθεί πιστά τα βήματά του. Όσες φορές και αν στρέψει όμως πίσω το βλέμμα του, δεν βλέπει τίποτε πέρα από το αφιλόξενο σκοτάδι. Συνεχίζει να την ακολουθεί σαν πιστό σκυλί. Γυρίζει ξαφνικά το κεφάλι να συλλάβει τη σκιά που τον παρακολουθεί. Τίποτε. Το απόλυτο σκοτάδι.

Και όμως ξέρει ότι κάποιος είναι εκεί, πίσω του. Όχι ότι αυτό αλλάζει κάτι στο σχέδιό του...»

ΠΗΓΗ: https://bookpress.gr/

*Γρηγόρη Αζαριάδη :«ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΗ»  Ένας συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων με την καριέρα του να ακολουθεί μια συνεχόμενα φθίνουσα πορεία προς την καταστροφή έρχεται σε επαφή με μια ψυχολόγο, με στόχο να τον βοηθήσει να γράψει ένα συγκλονιστικό, ρεαλιστικό αστυνομικό μυθιστόρημα, που θα του εξασφαλίσει τεράστια εμπορική επιτυχία και θα τον ξαναφέρει στην κορυφή της σύγχρονης αστυνομικής σκηνής. Όταν στον δρόμο του βρεθεί το πτώμα μιας νεαρής κοπέλας από το οποίο θα έχει αφαιρεθεί η καρδιά θα ενεργοποιηθεί αμέσως και θα αρχίσει να γράφει το αστυνομικό μυθιστόρημα που ονειρεύεται.

Στα νησιά της Παναγίας

(Μαστροπαύλος Νίκος Γ.)

«Η Παναγιά το πέλαγο κρατούσε στην ποδιά της...». Η Παναγία δεν έχει μόνο το δικό Της Περιβόλι, τη Χερσόνησο του Αθω, αλλά και το δικό Της πέλαγος: το Αιγαίο. Οι νησιώτες αισθάνονται τόσο οικεία τη μητέρα του Χριστού ώστε μόνο σ' Εκείνη έχουν δώσει τα δικά τους, ξεχωριστά προσωνύμια: Παναγιά της Αμμου, Παναγιά του Βουνού, Θαλασσινή, Μυρτιδιώτισσα, Καλαμιώτισσα, Κατευοδώτρα, Γοργόνα, Θαλασσίτρα, Γουρλομάτα, ακόμη και Θεοτοκάκι.
 Εκατοντάδες περίλαμπρες εκκλησίες, μοναστήρια και ταπεινά ξωκλήσια είναι αφιερωμένα στη χάρη Της, τα περισσότερα από τα οποία γιορτάζουν τον Δεκαπενταύγουστο, μετατρέποντας το Αιγαίο σε ένα απέραντο πανηγύρι. Οπου κι αν βρίσκεστε, κάποιο πανηγύρι θα γίνεται κοντά σας, στο ίδιο πνεύμα, αλλά τελείως διαφορετικό από αυτό που οργανώνεται στο απέναντι νησί.
Ας κάνουμε λοιπόν ένα μικρό οδοιπορικό στα νησιά και στις εκκλησίες που γιορτάζουν:
Στην Τήνο, η Μεγαλόχαρη αποτελεί πανελλήνιο προσκύνημα.
Στην Πάρο, η Εκατονταπυλιανή, ένα από τα σπουδαιότερα βυζαντινά μνημεία της Ελλάδας, έχει ήδη συμπληρώσει 17 αιώνες ζωής.

Μνήμη Αντώνη Σαμαράκη

 (ΠΑΝΟΣ ΤΡΙΓΑΖΗΣ-enet)*

 

Στις 8 Αυγούστου 2003, ανάμεσα στις επετείους των ολοκαυτωμάτων της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, έφυγε από τη ζωή ο μεγάλος συγγραφέας Αντώνης Σαμαράκης, που δεν έπαψε ούτε στιγμή να αγωνίζεται για την ειρήνη, την κοινωνική δικαιοσύνη και τη διεθνή αλληλεγγύη.

Συμμετείχε και σε αντίστοιχες κινήσεις, όπου είχα την τύχη να τον συναντήσω πολλές φορές και να τον γνωρίσω προσωπικά.
Παγκοίνως γνωστή ήταν η ιδιαίτερη ευαισθησία του Σαμαράκη για τα παιδιά και τα δικαιώματά τους, που είχε και επισήμως αναγνωριστεί με την ανακήρυξή του σε «Πρεσβευτή Καλής Θέλησης» της UNICEF.

Υπήρξε ασυμβίβαστος στην αντίθεσή του στα πυρηνικά. Η στάση του απέναντι στο ολοκαύτωμα της Χιροσίμα αποτυπώνεται ανάγλυφα στο ακόλουθο απόσπασμα από ομιλία του στους Δελφούς, στις 2/2/1986, για την έναρξη του «Διεθνούς Έτους Ειρήνης»:
«Η εποχή μας, η ζωή μας ολόκληρη -είχε πει τότε- είναι εμποτισμένη με Χιροσίμα. Καταυγάζονται από την εφιαλτική, θανατερή λάμψη της έκρηξης της 6ης Αυγούστου 1945. Δεν είναι μια κάποια χρονολογία. Αρχισε τότε μια νέα εξυπαρχής χρονολόγηση της πορείας της ανθρωπότητας. Τόσο σημαδιακή είναι η 6η Αυγούστου 1945, ώστε το από αιώνες καθιερωμένο μ.Χ. = μετά Χριστόν να το νιώθουμε τώρα να σημαίνει "μετά Χιροσίμα" και το π.Χ. = προ Χριστού να σημαίνει "προ Χιροσίμα"».
Στην εκπνοή του 1999 όταν του ζητήθηκε ένα σχόλιο για τον 20ό αιώνα που έφευγε είχε δηλώσει: «Ό,τι καλό συνέβη στην ανθρωπότητα προέκυψε από ανθρώπους που έκαναν φασαρία», εννοώντας τους ανθρώπους που δεν σιώπησαν και δεν συμβιβάστηκαν σε χαλεπούς καιρούς, που αμφισβήτησαν τα «κακώς κείμενα», κινητοποιήθηκαν και εξεγέρθηκαν για έναν καλύτερο κόσμο.

Η καλύτερη τιμή στη μνήμη του είναι να υποσχεθούμε ότι θα συνεχίσουμε να κάνουμε φασαρία.

*Ο Πάνος Τριγάζης είναι μέλος του Ευρωπαϊκού Δικτύου για την Ειρήνη και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα