«ΚΑΙ ΕΙΣ ΕΤΗ ΠΟΛΛΑ!»

 

Εις αυτό το νέον έτος,
Βασιλείου εορτή,
ήρθα να σας χαιρετήσω
ψάλλων πρέπουσαν ευχή.
Να «καλη-ωρίσω» θέλω
τους ξενιτεμένους σας,
με καλό να τους ιδείτε
τους αγαπημένους σας!
Εύχομαι, λοιπόν, να ζείτε
ευδαιμόνως εις την γη,
το Βασίλειο τον Μέγα
να ΄χετε συνδρομητή!
Ο Βασίλειος ο Μέγας
να σας είναι βοηθός!
Και του χρόνου με υγεία
να ΄ρθω να σας ξαναβρώ!

(Συριανά κάλαντα πρωτοχρονιάς)

«Ένας Θεός…»

 

 Ω! μέσα μου γεννιέται ένας Θεός!

και το κορμί μου γίνεται ναός,

δεν είναι ως πρώτα φάτνη ταπεινή·

μέσα μου λάμπουν ξάστεροι ουρανοί,

 

το μέτωπο μου λάμπει σαν αστέρι...

Στο Θεό φανείτε τώρα, ήρθεν η ώρα,

από τ' άγνωστα μυστικά σας μέρη,

Μάγοι, φέρτε στο Θεό τα πλούσια δώρα.

Φέρτε μου Μάγοι -θεία βουλή* το γράφει-

τη σμύρνα της ελπίδας, το λιβάνι

της πίστης, της αγάπης το χρυσάφι

Μυστήρια τέτοια ανθρώπου νους δε βάνει!

 

Και σεις, Θρόνοι πανάχραντοι, αγγελούδια,

στην καρδιά μου -στην κούνια του- σκυμμένα,

με της αθανασίας τα τραγούδια

υμνολογείτε εσείς τη θεία τη γέννα.

Μέσα μου λάμπουν ξάστεροι ουρανοί,

και το κορμί μου, φάτνη ταπεινή,

βλέπω κι αλλάζει, γίνεται ναός·

ω! μέσα μου γεννιέται ένας Θεός!

Κωστής Παλαμάς

Ο γέρος και η θάλασσα

Έρνεστ Χέμινγουεϊ (απόσπασμα)

 (Ο Σαντιάγο, ένας γέρος μοναχικός ψαράς που οι άλλοι θεωρούν γρουσούζη, θα δώσει τη μεγαλύτερη κι ίσως την τελευταία μάχη του με τον μεγάλο ξιφία στα ανοιχτά της Κούβας.

Θα χρησιμοποιήσει όλη τη μαστοριά, το μυαλό και την τέχνη του. Τρεις μέρες θα κρατήσει η μάχη κι ο Σαντιάγο θα νικήσει.

Όταν, αργά την τρίτη νύχτα, θα μπει στο λιμάνι, δίπλα στη μικρή του βάρκα θα πλέει μονάχα το άσπρο κόκαλο από το τεράστιο ψάρι που καταβρόχθισαν στη διαδρομή τους οι καρχαρίες.

 Μια σημαντική στιγμή της παγκόσμιας λογοτεχνίας, ένα από τα αξεπέραστα έργα του μεγάλου νομπελίστα συγγραφέα, το σπουδαιότερο ίσως κείμενο που γράφτηκε ποτέ για τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση.)

«Το ψάρι είναι φίλος μου» είπε δυνατά. «Δεν έχω ξαναδεί ούτε έχω ξανακούσει για κανένα τέτοιο ψάρι». Όμως πρέπει να το σκοτώσω. Πάλι καλά που δεν είμαστε αναγκασμένοι να σκοτώσουμε τ’ αστέρια» 

 Φαντάσου να έπρεπε κάθε μέρα κάποιος να προσπαθεί να σκοτώσει το φεγγάρι, συλλογίστηκε. Το φεγγάρι σώνεται και χάνεται. Φαντάσου όμως να ήταν αναγκασμένος κάθε μέρα κάποιος να προσπαθεί να σκοτώσει τον ήλιο; Γεννηθήκαμε τυχεροί, σκέφτηκε. 
 Τότε, λυπήθηκε το μεγάλο ψάρι που δεν είχε τίποτα να φάει μα η απόφασή του να το σκοτώσει δεν κλονίστηκε στιγμή από τη λύπησή του για αυτό. Πόσους ανθρώπους θα ταΐσει, σκέφτηκε. Όμως αξίζουν να το φάνε; Όχι βέβαια. Κανείς δεν είναι άξιος να το φάει, έτσι όπως φέρεται, και έτσι περήφανο που είναι. 
 Δεν τα καταλαβαίνω αυτά τα πράγματα, σκέφτηκε. Όμως, πάλι καλά που δεν είμαστε αναγκασμένοι να προσπαθήσουμε να τα βάλουμε με τον ήλιο, το φεγγάρι ή τ’ αστέρια. 
 Φτάνει που ζούμε από τη θάλασσα και σκοτώνουμε τα αληθινά μας αδέλφια…» 

 ΠΗΓΗ: http://logotexnikesmikrografies.blogspot.gr

Μάνος Ελευθερίου

«Συνοικισμός», 

Ποιήματα 1954-196

10 Δεκεμβρίου 19

«Δεν ήτανε τόσο η λύπη για το θάνατο,

όσο η λύπη για τη συνήθεια του θανάτου

και κάτι άλλα μικροπράγματα που σε τρομάζουν

και κάτι άλλα που πιο πολύ σε κάνουν να θυμάσαι

παρά να επιθυμείς…»

 (Αφηγείται ο Μάνος Ελευθερίου)

«Σαν σήμερα, στις 10 Δεκεμβρίου 1962, κυκλοφόρησα το πρώτο μου βιβλίο, «Συνοικισμός».  Θυμάμαι με τι αγώνα το ΄γραφα, κυριολεκτικά μονάχος. Πόσο μονάχος πάσκισα να γράφω πράγματα χειροπιαστά, με πραγματικές αναμνήσεις προσώπων και καταστάσεων, σχεδόν σαν ιστορικός. Ερχόμουν με άδεια  από το στρατό και κλεινόμουν μέσα, ολόκληρο σαρανταοχτάωρο.

Και πότε είδα πραγματικές διακοπές ή ξεκούραση, έξω από 2-3 φορές, για λίγες μέρες. Όλα αυτά λειάνθηκαν τώρα^.  σαν κοτρώνες που πέσαν στη θάλασσα και ύστερα από χρόνια γίνονται στρογγυλές ή σπάνε και γίνονται αναρίθμητα βότσαλα.

Αυτά τα βότσαλα είναι τα ποιήματά μου…»*

 

«Μόλις είχα τελειώσει το στρατό, ετών είκοσι τεσσάρων. Ήταν μια ιδιωτική έκδοση. Με είχε στείλει μία κυρία σε ένα γνωστό της τυπογράφο, του πήγα τα χειρόγραφα και τυπώθηκε το βιβλίο «ΣΥΝΟΙΚΙΣΜΟΣ». Είχε πολλά λάθη μέσα, δεν ήξερα και τίποτα, δεν φανταζόμουν ότι έπρεπε να κάνεις διορθώσεις, πριν βγει το σύνολο των αντιτύπων. Το είχα στείλει σε ορισμένους ανθρώπους του χώρου και έκτοτε αγνοείται η τύχη του…

Έχω κρατήσει μόνο ένα αντίτυπο. Τώρα που τα ξαναδιαβάζω διαπιστώνω ότι κάποια από εκείνα τα ποιήματα είναι πολύ καλύτερα από αυτά που γράφω τώρα. Ίσως κάποια στιγμή να ασχοληθώ και να σώσω μερικά από αυτά…»**

  * Απόσπασμα από το βιβλίο-αυτοβιογραφία του Μ. Ελευθερίου:

  «Μαλαματένια λόγια» - 

  Εκδ. ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

**Απόσπασμα από συνέντευξη του Μάνου Ελευθερίου 

στον Χρ. Α. Μιχαήλ για το Musicheaven.

Αύγουστος Κορτώ

Νέο βιβλίο για την Κατερίνα

Την Άνοιξη συμπληρώνονται 20 χρόνια από τον θάνατο της μητέρας του και ο Κορτώ γράφει ήδη την συνέχεια του «Βιβλίου της Κατερίνας».

Ο συγγραφέας ανακοίνωσε μέσω του Facebook την νέα έκδοση που είναι αφιερωμένη -που αλλού;- στην αγαπημένη του Κατερίνα.

 Διαβάστε τι έγραψε ο Αύγουστος Κορτώ:

«Κοντεύουν είκοσι χρόνια που την έκανες, Κατερινάκι, κι η μνήμη μου μπάζει νερά: ξεχνώ το πρόσωπο και τη φωνή σου, κι οι φωτογραφίες σου μου φαίνονται παραπλανητικές: εσύ είσαι, όντως;

Καμιά φορά σε μπερδεύω με το βιβλίο σου, ή έχω την αίσθηση ότι το Βιβλίο της Κατερίνας το έγραψες εσύ, κι εγώ απλώς το καθαρόγραψα.

Μα στο ρολόι της αποθυμιάς, τα χρόνια είνα δευτερόλεπτα. Και τι κάνει ένας συγγραφέας όταν, αν και σχεδόν συνομήλικος με τη μάνα του, την αποζητά; Κάθεται και γράφει.

Το δεύτερο βιβλίο σου με διέλυσε: ήθελα, βλέπεις, να σε φανταστώ ευτυχισμένη, όπως θα ήσουν αν δεν είχες γεννηθεί άρρωστη, αν δεν σε είχε καταβάλλει η σκληρότητα της ψυχικής οδύνης. Μέχρι να το τελειώσω, τρέχαμε σε γιατρούς για εξετάσεις, σε εφημερεύοντα με κρίσεις πανικού και νευρολογικά συμπτώματα.

Χαλάλι σου, βεβαίως. Χωρίς πόνο, τίποτα δεν γεννιέται, και κάθε θυσία – κι η πιο μικρή – ζητάει λίγο αίμα.

Κι έτσι, σαν να μην υπάρχει θάνατος, η ιστορία μας, Κατερινάκι, συνεχίζεται.»

ΠΗΓΗ: https://www.in.gr/