Λέσχη Ανάγνωσης Ερμούπολης

Συνάντηση Νοεμβρίου 

ΠΗΓΗ: Konstantinos Mangopoulos/ Face Book 

Με τα μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης της Σύρου βρεθήκαμε τη Δευτέρα 26/11/2018,στο καλόγουστο και γιορτινά στολισμένο σαλόνι του ξενοδοχείου “Διογένης” ,να συζητήσουμε και να κάνουμε κριτική στο βιβλίο του Γιώργου Σκαμπαρδώνη "Υπουργός Νύχτας"
Συμφωνήσαμε πως πρόκειται για ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχουμε διαβάσει! Μια επιτομή της Ελλάδας των δυο τελευταίων δεκαετιών, όπου όλα είναι ξέφραγο αμπέλι χωρίς κανόνες και περιορισμούς και όπου επιβραβεύονται η παρανομία και η διαφθορά!
Κεντρικός πυρήνας πλοκής της ιστορίας ένα γραφείο τελετών "Η Έσχατη Φροντίδα". Ένας αληθινός οίστρος επινόησης που σε κάνει να πεθαίνεις στα γέλια, αλλά και τραγικές καταστάσεις που σε σοκάρουν! Τόσο παραστατικά δοσμένα που νομίζεις τα έχει βιώσει ο συγγραφέας!

Το ευχόδεντρο

Συγγραφέας ΚΑΘΡΙΝ ΑΠΛΓΚΕΪΤ 
Μεταφραστής Σέβυ Σπυριδογιαννάκη 
Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ

 Τα δέντρα δεν ξέρουν να λένε αστεία, όμως σίγουρα ξέρουν να λένε ιστορίες…
 Ο Ρεντ, μια γέρικη βελανιδιά, είναι το «ευχόδεντρο» της γειτονιάς – οι άνθρωποι γράφουν τις ευχές τους σε κομμάτια ύφασμα και τα κρεμάνε στα κλαδιά του.
Μαζί με ένα κοράκι με το όνομα Μπόνγκο και άλλα ζωάκια που αναζητούν καταφύγιο στις κουφάλες του, το ευχόδεντρο είναι ο φύλακας της γειτονιάς.
 Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ο Ρεντ τα έχει δει όλα. Ώσπου μια οικογένεια μετακομίζει στην περιοχή.
Δεν την υποδέχονται όλοι με χαρά και ο Ρεντ είναι σίγουρος ότι ως ευχόδεντρο θα φανεί πιο χρήσιμος από ποτέ.
 Αστείο, τρυφερό και συγκινητικό, το μυθιστόρημα αυτό βγαίνει κατευθείαν μέσα από την καρδιά της Κάθριν Απλγκέιτ που βρίσκεται στην καλύτερη συγγραφική στιγμή της.

BookSyros: Ένα βιβλίο που αξίζει να το διαβάσουν οι γονείς, πριν το κάνουν δώρο στα παιδιά τους για τις γιορτές!

Απόσπασμα βιβλίου
 «Είναι δύσκολο να μιλήσεις σε δέντρο. Δεν το έχουμε ιδιαίτερα με την ψιλή κουβεντούλα. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορούμε να κάνουμε καταπληκτικά πράγματα, πράγματα που εσείς μάλλον δε θα κάνετε ποτέ. 
 Νανουρίζουμε χνουδωτές μικρές κουκουβάγιες. Σταθεροποιούμε ασταθή δεντρόσπιτα. Φωτοσυνθέτουμε. Αλλά να μιλάμε στους ανθρώπους; Όχι ιδιαίτερα. Και προσπαθήστε να βάλετε ένα δέντρο να πει ένα αστείο. 

Εποχή διαδικτύου…

Πού καιρός για διάβασμα!

(Αναδημοσίευση από την εφημερίδα «Πελοπόννησος») 

Ανήκω σε μια γενιά που βρέθηκε αντιμέτωπη με την υποχρεωτική μετάβαση από το (παραδοσιακό) γράψιμο στη χρήση του υπολογιστή.
Δεν ήταν αυτό και το ευκολότερο πράγμα του κόσμου, καθώς η προσαρμογή στα νέα δεδομένα απαιτούσε μια ευελιξία για την οποία κανένας και τίποτα δεν μας είχε προετοιμάσει…
Μέσα σε λιγότερο από μια εικοσαετία άλλαξαν και συνεχίζουν να αλλάζουν πολλά, με τη ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας σε ασύλληπτους ρυθμούς να δίνει τον σχετικό τόνο.
Σήμερα θα δυσκολευτείς να βρεις παιδί που να μην ξέρει να παίζει στα δάχτυλα του ενός χεριού κινητό τηλέφωνο με σύγχρονες εφαρμογές ή τάμπλετ και να μην έχει λογαριασμό στα λεγόμενα social media.
Εξίσου, όμως, δύσκολο είναι και να βρεις έφηβο που να έχει διαβάσει τα «Ψηλά Βουνά» του Ζαχαρία Παπαντωνίου ή το «Ένα παιδί μετράει τ' άστρα» του Μενέλαου Λουντέμη. Πού στις μέρες μας καιρός για τέτοια;
Η δική μας γενιά διάβαζε. Λίγο ή πολύ αλλά διάβαζε, γιατί δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Όχι απαραίτητα και πάντα υπό τη μορφή πειθαναγκασμού. Τα κόμικ, για παράδειγμα, ήταν μια διέξοδος ψυχαγωγίας…
Βέβαια, μπορεί να παρηγορεί η σκέψη ότι υπάρχουν και τα… χειρότερα, τα νέα παιδιά που ενδεχομένως δεν έχουν ανοίξει βιβλίο έως τώρα στη ζωή τους.

Το μυστικό της ευτυχίας...

Απόσπασμα από τον «Αλχημιστή» 
του Paulo Coelho
 (Εκδ. ΛΙΒΑΝΗΣ) 

«Κάποιος έμπορος έστειλε το γιο του να μάθει το μυστικό της ευτυχίας από το σοφότερο των ανθρώπων. Το αγόρι βάδιζε σαράντα μέρες στην έρημο, ώσπου τελικά έφτασε σ’ ένα ωραίο κάστρο, στην κορυφή ενός βουνού. Εκεί κατοικούσε ο σοφός που το αγόρι αναζητούσε. 
 Αντί όμως να συναντήσει έναν άγιο άνθρωπο, ο ήρωάς μας μπήκε σε μια αίθουσα γεμάτη κίνηση: έμποροι μπαινόβγαιναν, άνθρωποι συζητούσαν στις γωνίες, μια μικρή ορχήστρα έπαιζε απαλές μελωδίες και υπήρχε ένα πλούσιο τραπέζι στρωμένο με τα πιο νόστιμα φαγητά εκείνης της περιοχής του κόσμου. 
 Ο σοφός συζητούσε με όλους και το αγόρι έπρεπε να περιμένει δυο ώρες ώσπου να φτάσει η σειρά του να το δεχτεί. Ο σοφός άκουσε προσεκτικά το λόγο της επίσκεψης του αγοριού, του απάντησε όμως ότι εκείνη τη στιγμή δεν είχε καιρό να του εξηγήσει το μυστικό της ευτυχίας. Πρότεινε στο αγόρι να κάνει μια βόλτα μέσα στο παλάτι του και να ξαναγυρίσει σε δυο ώρες. 
 «Στο μεταξύ, θέλω να σου ζητήσω μια χάρη», είπε ο σοφός τελειώνοντας κι έδωσε στο αγόρι ένα μικρό κουτάλι στο οποίο έριξε δυο σταγόνες λάδι. «Καθώς περπατάς, κράτα αυτό το κουτάλι, προσέχοντας να μη χυθεί το λάδι». 

Μια ιστορία λυπητερή,

όχι και τόσο λυπητερή 
Χόρχε Μπουκάι 
Εκδ. OPERA 

 «Δεν μπορούσα να φανταστώ χειρότερο πράγμα. Να ξεριζώνεις ένα αγκάθι για να μπορέσεις να μείνεις ζωντανός, και μετά να συνειδητοποιείς πως ναι μεν δεν νιώθεις πόνο χωρίς το αγκάθι, αλλά δεν νιώθεις ούτε την καρδιά σου... Τα μάτια μου θόλωσαν και ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα»

 Ένα ακόμη εκπληκτικό βιβλίο του ψυχοθεραπευτή Χόρχε Μπουκάι με τίτλο"Μια ιστορία λυπητερή, όχι και τόσο λυπητερή "κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Όπερα. Δεν είναι τυχαίο ότι όταν ζητούν από τον Jorge Bucay να συστηθεί, εκείνος απαντά «είμαι ένας θεραπευτής που γράφει και εργάζεται με ιστορίες, διηγήσεις και μύθους»… 
Το βιβλίο αυτό, είναι μια όμορφη ιστορία για μια μαμά, μια κόρη και μια γιαγιά. Όταν η απόμακρη και αντικοινωνική γιαγιά αρρωσταίνει και έρχεται να εγκατασταθεί στο σπίτι, η μικρή Σοφία και η μαμά της υποφέρουν από την κακότροπη ηλικιωμένη και η ζωή τους δυσκολεύει. Μα τι έχει πάθει αυτή η γιαγιά και φέρεται έτσι; Τι της έχει συμβεί και μισεί τους πάντες και τα πάντα;
 Όσο περνάει ο καιρός το κορίτσι θα καταλάβει ότι η "στριμάδα" της γιαγιάς της είναι ένα προσωπείο και ότι από κάτω κρύβεται μια πονεμένη ψυχή... Η μητέρα της ,στην προσπάθεια να της εξηγήσει τη διαφορετική συμπεριφορά της γιαγιάς, της μίλησε για τους λόγους που έχει σκληρύνει τόσο η καρδιά της από τον πόνο.