Χαρταετοί πάνω απ’ την πόλη

Κάλεντ Χοσεϊνί – Εκδ. ΨΥΧΟΓΙΟΣ

 Ο Κάλεντ Χοσεϊνί, με αφορμή τις δύσκολες στιγμές της πατρίδας του, ξετυλίγει μια ιστορία διαχρονική και πανανθρώπινη, μια αλυσίδα με κρίκους την αξιοπρέπεια, την παιδική αθωότητα, τα γλέντια και τα έθιμα αλλά και το μίσος, τη βεντέτα, την καταστροφή, τον όλεθρο. Κι αυτή η αλυσίδα πνίγει τον αναγνώστη με πρωτόγνωρες εικόνες και πρωτόφαντα συναισθήματα.
…Η ιστορία αφορά τον Αμίρ και τον Χασάν, δυο παιδιά που μεγάλωσαν μαζί, που έπαιξαν μαζί, που μάλωσαν μεταξύ τους αλλά ποτέ δε βρέθηκαν πραγματικά κοντά. Ο Χασάν είναι υπηρέτης του Αμίρ και Χάζαρος ενώ ο Αμίρ είναι Παστούν και αφέντης. Η μητέρα του Αμίρ πέθανε στη γέννα και η μητέρα του Χασάν εγκατέλειψε άντρα και παιδί για να γίνει θεατρίνα! Τα δυο παιδιά ανακαλύπτουν αντάμα τη ζωή ως τη μοιραία μέρα του 1975, λίγα χρόνια πριν τελειώσουν οριστικά οι ειρηνικές μέρες στο Αφγανιστάν. Τι συνέβη εκείνη την ημέρα του διαγωνισμού με τους χαρταετούς; Τι προκάλεσε την οριστική ρήξη και απομάκρυνση των δυο παιδιών, με αποτέλεσμα ο Χασάν και ο πατέρας του, Αλή, να απομακρυνθούν οριστικά από ένα σπίτι που φιλοξένησε τη γενιά τους αναντάμ παπαντάμ;

Ο γέρος και η θάλασσα

Έρνεστ Χέμινγουεϊ* - Απόσπασμα 

 {...} Ήτανε δύσκολο να τα καταφέρει στα σκοτεινά, και μια φορά που το ψάρι έδωσε ένα τράνταγμα, το έριξε κάτω, και του έκανε μια κοψιά κάτω από το μάτι, Το αίμα κατηφόρισε στο μάγουλό του για λίγο. Έπηξε όμως και ξεράθηκε, προτού να φτάσει στο σαγόνι, κι ο γέρος πήρε πάλι τη θέση του, μπροστά στην πλώρη, πάνω στα ξύλα. Βόλεψε το σακί, και με προσοχή μετατόπισε την πετονιά, στους ώμους του, και κρατώντας την τεζαρισμένη, υπολόγισε προσεκτικά το βάρος του ψαριού, κι έβαλε το χέρι του στη θάλασσα, για να λογαριάσει το δρόμο της βάρκας στο νερό. 
 Αναρωτιέμαι γιατί τραντάχτηκε έτσι, σκέφτηκε. Θα πρέπει να γλίστρησε το σύρμα απάνω στο λόφο της ράχης του. Βέβαια η ράχη του δεν μπορεί να το πονάει όσο πονάει η δικιά μου. Μα δεν μπορεί να τραβάει για πάντα τούτη τη βάρκα όσο μεγάλο και να ’ναι. Τώρα ξεκαθάρισα ό,τι θα μπορούσε να με βάλει σε μπελάδες κι έχω μπόλικο σκοινί για ρεζέρβα, ό,τι μπορεί να να ζητήσει ένας άνθρωπος. - 
Ψάρι είπε γλυκά και δυνατά. Θα κάτσω κοντά σου μέχρι να πεθάνω. Υποθέτω, πως κι αυτό θα κάτσει μαζί μου, σκέφτηκε ο γέρος, και περίμενε ίσαμε να χαράξει. Έκανε ψύχρα τούτη την ώρα, πριν το χάραμα, και μαζεύτηκε απάνω στο ξύλο για να ζεσταθεί. Μπορώ να το τραβήξω μέχρι κει που θ’ αντέξει κι αυτό, συλλογίστηκε.

Της μάνας η καρδιά

Ένα παιδί μοναχοπαίδι αγόρι, 
αγάπησε μιας μάγισσας την κόρη. 
"Δεν αγαπώ εγώ, του λέει, τα παιδιά, 
μ' αν θέλεις να σου δώσω το φιλί μου 
της μάνας σου να φέρεις την καρδιά 
να ρίξω να τη φάει το σκυλί μου". 

 Τρέχει ο νιος τη μάνα του σκοτώνει 
και την καρδιά τραβά και ξεριζώνει, 
και τρέχει να την πάει, μα σκοντάφτει 
και πέφτει ο νιος κατάχαμα με δαύτη. 

 Κυλάει ο γιος και η καρδιά κυλάει 
και την ακούει να κλαίει και να μιλάει. 
Μιλάει η μάνα στο παιδί και λέει:
"Εχτύπησες αγόρι μου;" και κλαίει...

Ζαν Ρισπέν 
Απόδοση στα ελληνικά: Άγγελος Βλάχος 

(Ι.Β.Ν. / http://ligakaikala.blogspot.gr/ : 
Θεωρώ αυτή τη φωτογραφία για της Μάνας την καρδιά "μέγεθος" του Σύμπαντος Κόσμου...)

Το βιβλίο της ανησυχίας

Φερνάντο Πεσσόα, εκδόσεις Εξάντας - Απόσπασμα

«Ποτέ δεν αγαπάμε κάποιον. Αγαπάμε απλώς την ιδέα που σχηματίζουμε για κάποιον. Τελικά αυτό που αγαπάμε είναι μια δική μας έννοια και ο εαυτός μας… 
Να λες. Να ξέρεις να λες. Να ξέρεις να υπάρχεις μεσ” από τη γραπτή φωνή και τη νοητική εικόνα! Η ζωή δεν αξίζει τίποτα παραπάνω: το παραπάνω είναι άντρες και γυναίκες, υποθετικοί έρωτες και ματαιοδοξίες ψεύτικες, προφάσεις της πέψης και της λήθης, άνθρωποι που κινούνται πάνω κάτω, σαν ζώα όταν ανασηκώνουμε μια πέτρα, κάτω από τον μεγάλο αφηρημένο βράχο του γαλάζιου χωρίς νόημα ουρανού. 
Η λογοτεχνία που είναι η τέχνη παντρεμένη με τη σκέψη και η πραγματοποίηση χωρίς το ελάττωμα της πραγματικότητας, μου φαίνεται πως είναι ο σκοπός προς τον οποίο έπρεπε να τείνει κάθε ανθρώπινη προσπάθεια, αν ήταν πραγματικά ανθρώπινη και όχι μια επιπολαιότητα του ζωώδους... 
Επανάσταση; Αλλαγή; Αυτό που θέλω στ” αλήθεια από τα βάθη της ψυχής μου είναι να φύγουν τα άτονα σύννεφα που πασαλείβουν με μια γκρίζα σαπουνάδα τον ουρανό. Αυτό που θέλω είναι να δω το γαλάζιο να προβάλλει ανάμεσα τους, αλήθεια βέβαιη και ξεκάθαρη γιατί τίποτα δεν είναι και ούτε θέλει να είναι… 
Μακάριος αυτός που δεν απαιτεί από τη ζωή περισσότερα απ” όσα αυτή του δίνει αυθόρμητα, καθοδηγούμενος από το ένστικτο της γάτας, που αναζητεί τον ήλιο όταν υπάρχει ήλιος, και, όταν δεν υπάρχει, τη ζέστη, όπου κι αν αυτή βρίσκεται. 
Πιστεύω, ιδανικά, γυναίκα ή επάγγελμα – όλα αυτά είναι κελί και χειροπέδες. Να είσαι και να παραμένεις ελεύθερος. Η ίδια η φιλοδοξία, αν γίνει υπερηφάνεια και πάθος, είναι ένα φορτίο, και δεν θα νιώθαμε υπερήφανοι αν κατανοούσαμε ότι είναι ένα σχοινί από το οποίο μας τραβάνε. Όχι, ούτε καν δεσμούς με τον εαυτό μας... 

Ας βγάλουμε περίπατο στον ήλιο την ανάπαυση μας πριν από το τέλος, αγνοώντας συνειδητά τους σκοπούς και τις συνέπειες. Ο ήλιος θα χρυσίσει τα χωρίς ρυτίδες μέτωπά μας, και η αύρα θα φέρει δροσιά σε όσους έπαψαν να ελπίζουν…»

 ΠΗΓΗ: http://www.alfavita.gr/

«Το παιδί με τη ριγέ μπλούζα»

Έλενα Χουσνή –Εκδ.ΚΥΦΑΝΤΑ

«Το παιδί με τη ριγέ μπλούζα... Η εικόνα του επανήλθε στο μυαλό της. Μικροσκοπικό, αδύνατο. Λεπτά μακριά πόδια, όμορφα μάτια, χέρια παιδικά, κορμί παιδικό. Και δίπλα στο κομματιασμένο σώμα του ένα μπλουτζίν παντελόνι και ένα ριγέ μπλουζάκι. "Το παιδί με τη ριγέ μπλούζα", είπε και ήξερε ήδη πως ήθελε να μάθει τα πάντα γι' αυτό…» 

Στις σκοτεινές γειτονιές ταυ διαδικτύου, η ηλεκτρονική παρανομία στήνει παγίδες στα ανύποπτα ανήλικα θύματά της. Διώκτες και διωκόμενοι, θύτες και θύματα αναμετρώνται σε μια ιστορία στην οποία νικητής πρέπει να είναι η ίδια η ζωή. Μαζί της και η παιδική αθωότητα, θησαυρός που δεν εκποιείται.
Το παιδί με την ριγέ μπλούζα στοιχειώνει τη σκέψη της δημοσιογράφου Νάνσυ Καρβούνη. Όσο προχωρά την έρευνά της για τα κυκλώματα παιδικής πορνογραφίας, θα βρίσκεται αντιμέτωπη με τα αδυσώπητα πλοκάμια τους. Όμως, όπως πάντα, υπάρχει το φως που αχνοφέγγει πίσω από τα σκοτάδια. Εγγύηση ότι η μάχη δεν έχει χαθεί...
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

 «Μια γροθιά στο στομάχι δίνει η Έλενα Χουσνή με το βιβλίο της "Το παιδί με τη ριγέ μπλούζα". Μα όπου υπάρχει απελπισία, υπάρχει και ελπίδα. Δυνατή, υπαρκτή, σχεδόν καθημερινή ιστορία που μας αφήνει άφωνους. Ευτυχώς» (Τιτίνα Δανέλλη)
 «Η Έλενα Χουσνή, με το τρίτο της βιβλίο, δείχνει να καταλαμβάνει μια σημαντική θέση στον χώρο του κοινωνικού αστυνομικού μυθιστορήματος, αναδεικνύοντας το θέμα με την απαιτούμενη ισορροπία σκληρότητας και ευαισθησίας» (Γρηγόρης Αζαριάδης)
«Διαδίκτυο και ηλεκτρονικό έγκλημα, ως λέξεις - έννοιες μιας νέας πραγματικότητας την οποία βιώνουμε, θίγονται με τρόπο γλαφυρό και διακριτικό στο βιβλίο της Έλενας Χουσνή. Στο "παιδί με τη ριγέ μπλούζα" ξετυλίγεται η πλοκή μιας σκοτεινής υπόθεσης, πτυχές της οποίας ακουμπούν στη νέα τεχνολογική τάξη πραγμάτων» (Γιώργος Παπαπροδρόμου - επικεφαλής της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος)

http://booksyros.blogspot.gr/