«Ο ταχυδρόμος των βιβλίων»

 

Carsten Henn  - Εκδόσεις Μεταίχμιο

«Έχουμε μονάχα ο ένας τον άλλον και τα βιβλία»

Πηγή: https://www.athensvoice.gr/

 

Ένα τρυφερό, συγκινητικό και εξόχως βιβλιοφιλικό μυθιστόρημα

Είναι κάποια βιβλία που όλοι οι βιβλιόφιλοι πιστεύουν πως έπρεπε να είχαν γραφτεί από καιρό τώρα. Βιβλία που αναφέρονται στα βιβλία, στην αγάπη προς τα βιβλία, στην ανάγκη της ανάγνωσης, στη μυρωδιά του μελανιού και της βιβλιοδετικής κόλλας, και σε εκείνη τη μυστική σχέση που αναπτύσσουν μεταξύ τους οι εραστές των τυπωμένων σελίδων.

Ένα από αυτά είναι και ο «Ταχυδρόμος των βιβλίων» του Carsten Henn, το πιο καλόκαρδο, πιο γλυκό και πιο βιβλιοφιλικό μυθιστόρημα που διαβάσαμε εδώ και καιρό. Και με μια πανέμορφη ιστορία μέσα του. Και με γλυκύτατους ήρωες, που ταυτίζεσαι εύκολα μαζί τους. Να, λοιπόν, ένα από εκείνα τα μυθιστορήματα που μιλάνε κατευθείαν στην ψυχή σου.

Ο «Ταχυδρόμος» μιλά για μια σπάνια φιλία —ένας ηλικιωμένος βιβλιοπώλης από τη μια, ένα κοριτσάκι εννέα ετών από την άλλη— για μία σειρά από σπάνιους πελάτες βιβλιοπωλείου, για μια απόλυση, για το πέρασμα του χρόνου και των εποχών, και για έναν αγώνα να φτιαχτεί ό,τι δεν πρέπει επ’ ουδενί να αφεθεί χαλασμένο. Και βέβαια για τις δυνατότητες που σου δίνουν η φιλία και η αγάπη —και τα βιβλία— να ξεκινήσεις πάλι από την αρχή. Και να χαμογελάς.

Αν σας αρέσουν τα βιβλία που μιλούν για βιβλία, βιβλιοπωλεία και αναγνώστες —ειδικά, δε, για όσους από εκείνους επιλέγουν να μην πολυβγαίνουν από το σπίτι τους—, και για το πόσο σημαντικά είναι τα βιβλία για μία κατηγορία ανθρώπων —τόσο που δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτά— αν αγαπάτε τα αστυνομικά, τις περιπέτειες, τα θρίλερ κ.λ.π. και θέλετε ένα ευχάριστο διάλειμμα, αν διαβάζετε «βαριά» λογοτεχνία και θέλετε επίσης να κάνετε ένα (απαραίτητο) διάλειμμα, τότε, ναι: ο «Ταχυδρόμος» είναι γραμμένος για εσάς: Πραγματική απόλαυση!

«Το αδύνατο γίνεται δυνατό!»

Απόσπασμα από το βιβλίο του Ν. Καζαντζάκη

«Ο καπετάν Μιχάλης»

 

Πώς να πιστέψουν οι άπιστοι τι θάματα μπορεί να γεννήσει η πίστη;

…αυτή είναι η αξία του ανθρώπου: να ζητάει και να ξέρει πως ζητάει το αδύνατο…

Πώς να πιστέψουν οι άπιστοι τι θάματα μπορεί να γεννήσει η πίστη; 

Ξεχνούν πως η ψυχή του ανθρώπου γίνεται παντοδύναμη, όταν συνεπαρθεί από μια μεγάλη ιδέα.

Τρομάζεις όταν, ύστερα από πικρές δοκιμασίες, καταλαβαίνεις πως μέσα μας υπάρχει μια δύναμη που μπορεί να ξεπεράσει τη δύναμη του ανθρώπου, τρομάζεις…γιατί δεν μπορείς πια να βρεις δικαιολογίες για τις ασήμαντες ή άνανδρες πράξεις σου, ρίχνοντας το φταίξιμο στους άλλους. Ξέρεις πως εσύ, όχι η μοίρα, όχι η τύχη, μήτε οι άνθρωποι γύρω σου, εσύ μονάχα έχεις, ό,τι και αν κάμεις, ό,τι και αν γίνεις ακέραιη την ευθύνη.

Και ντρέπεσαι τότε να γελάς, ντρέπεσαι να περιγελάς αν μια φλεγόμενη ψυχή ζητάει το αδύνατο.

Καλά πια καταλαβαίνεις πως αυτή είναι η αξία του ανθρώπου: να ζητάει και να ξέρει πως ζητάει το αδύνατο. Και να είναι σίγουρος πως θα το φτάσει, γιατί ξέρει πως αν δεν λιποψυχήσει, αν

δεν ακούσει τι του κανοναρχάει η λογική, μα κρατάει με τα δόντια την ψυχή του

κι εξακολουθεί με πίστη, με πείσμα να κυνηγάει το αδύνατο, τότε γίνεται το θάμα,

που ποτέ ο αφτέρουγος κοινός νους δε μπορούσε να το μαντέψει:

Το αδύνατο γίνεται δυνατό.

Πηγή: Cityportal

΄Ενας πολίτης ελεινής μορφής...

  Τάκης Χατζηαναγνώστου 

«…Ωστόσο οι μηχανές μήτε από ιστορία ξέρουν, μήτε από καρδιά. Οι ερπύστριες γύρισαν. Το αγριο τέρας, αναποδογύρισε τη γυναίκα, μάτσισε την άσφαλτο, σκαρφάλωσε στο πεζοδρόμιο. Τα παιδιά, αλύγιστα, τραγουδούσαν ασταμάτητα μπροστά του, σκαρφαλωμένα σαν άγγελοι θεού πάνω στα κάγκελα της πύλης. Μαζί τους πάντα κι εκείνος κι δυό του γιοί. Το τέρας μούγκρισε, πήρε φόρα, ώρμησε. Η πύλη γκρεμίστηκε στο λεφτό, έγινε άμορφος σωρός, χώματα, σίδερα. Ο όλεθρος κι θάνατος πέρασαν από πάνω αδάκρυτοι, αλέθοντας πέτρες, τραγούδια και σάρκες...

Με την αύριο, όταν οι δυνάμεις της «εξουσίας» καθάριζαν τον τόπο της σφαγής απ’ τα αίματα κα τις άλλες ακαθαρσίες, βρήκαν μες στο σωρό ένα κομμάτι ξεσκισμένο σακκακιού, με μιαν ανοιχτή τσέπη να χάσκη μπροστά στα βαριεστημένα τους μάτια. Μεσ’ απ’ αυτήν την τσέπη ξεμύτιζε ένα βρώμικο χαρτί. Το τράβηξαν, το εξέτασαν. Διάβασαν τούτα τα γράμματα με μολύβι...

Κ α τ α γ γ έ λ λ ω

Κ α τ α γ γ έ λ λ ω τ ο ν ε α υ τ ό μ ο υ , π ο υ δ ε ν  ξ ύ π ν η σ α π ι ο μ π ρ ο σ τ ά , π ο υ δ ε ν   ξ ε σ η κ ώ θ η κ α   π ι ο μ π ρ ο σ τ ά , ν’ α ν τ ι σ τ α θ ώ σ τ η β ί α κ α ι σ τ ο ν τ ρ ό μ ο .    Κ α τ α γ γ έ λ λ ω τ ο ν ε α υ τ ό μ ο υ , π ο υ υ π ή ρ ξ α  έ ν α ς π ο λ ί τ η ς ε λε ε ι ν ή ς μ ο ρ φ ή ς ...»

Από το μυθιστόρημα «Ένας πολίτης ελεεινής μορφής», Αθήνα 1975
 ( ΠΗΓΗ: http://www.sarantakos.com)

«Το χωριό του βιβλίου»

Το χωριό που δεν διαθέτει ούτε ένα ΑΤΜ,                              αλλά έχει 15 βιβλιοπωλεία !!!

 

Το αποκαλούν «Village Du Livre», δηλαδή το χωριό του βιβλίου και αποτελεί τον μικροσκοπικό παράδεισο των «βιβλιοφάγων». Βρίσκεται στη νότια Γαλλία και αν σας αρέσει το διάβασμα, αλλά και να ανακαλύπτετε καινούρια, ακόμα και άγνωστα βιβλία, τότε το επόμενο ταξίδι σας πρέπει να είναι στο Μοντολιέ.

Το μικρό γαλλικό χωριό βρίσκεται κοντά στα βουνά των Πυρηναίων, έχει 800 μόνιμους κατοίκους, δεν διαθέτει ούτε ένα ATM, έχει όμως 15 βιβλιοπωλεία. Μάλιστα, αυτό που κάνει το χωριό να ξεχωρίζει, είναι ότι δεν επικεντρώνεται απλώς στην πώληση βιβλίων, αλλά και στη δημιουργία τους.

Όλα ξεκίνησαν το 1980, όταν ο Βέλγος βιβλιοδέτης, Μισέλ Μπρεμπάντ οραματίστηκε ένα χωριό που θα δημιουργούσε βιβλία. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ο Μπρεμπάντ και άλλοι ομοϊδεάτες του, προσέγγισαν τους βιβλιοπώλες, δελεάζοντάς τους με την υπόσχεση γραφικών καταστημάτων.

Σήμερα, τα βιβλιοπωλεία είναι συγκεντρωμένα κυρίως γύρω από τον δρόμο Rue de la Mairie και διαθέτουν δημιουργική σήμανση. «Ήταν μια εντελώς ασυνήθιστη ιδέα», είπε στο BBC ο Gaëlle Ferradini, ο νέος διευθυντής του Musée des Arts & Métiers du Livre του Μοντολιέ.

ΠΗΓΗ: https://www.newsbeast.gr/

Θανάσης Βαλτινός

Tέσσερα βιβλία του σπουδαίου συγγραφέα που πρέπει να διαβάσετε…

(Γράφει η Γεωργία Οικονόμου)

 

Ο Θανάσης Βαλτινός ήταν ένας από τους τελευταίους μεγάλους σύγχρονους Έλληνες συγγραφείς. Έφυγε από τη ζωή την Τετάρτη 30 Οκτωβρίου, αφήνοντας πίσω του ένα εξαιρετικά πλούσιο λογοτεχνικό έργο. Βραβευμένος με σημαντικά λογοτεχνικά βραβεία, όπως το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος και το Χρυσό Μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών, ο Βαλτινός άφησε ανεξίτηλο στίγμα στα ελληνικά γράμματα.

 Επιλέξαμε και σας προτείνουμε τέσσερα από τα βιβλία του Θανάση Βαλτινού

 Η Κάθοδος των Εννιά (1963)

Πρόκειται για ένα από τα πιο γνωστά έργα του Βαλτινού, το οποίο ακολουθεί την ιστορία μιας ομάδας ανταρτών κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου. Με σύντομο αλλά συγκλονιστικό ύφος, αναδεικνύει τις τραγικές συνέπειες του πολέμου στην ανθρώπινη ψυχή. Η ιστορία διαδραματίζεται στο τέλος του Εμφυλίου Πολέμου, και επικεντρώνεται σε μια ομάδα εννέα ανταρτών του Δημοκρατικού Στρατού που προσπαθεί κρυφά να κατέβει από τον Ταΰγετο στη θάλασσα μετά τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του στρατού στην περιοχή…

Ορθοκωστά

Εκδόθηκε το 1990, είναι ένα από τα σημαντικότερα έργα της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας. Ο Βαλτινός επιχειρεί μια τολμηρή και ρεαλιστική προσέγγιση της σκοτεινής περιόδου του Εμφυλίου Πολέμου, εστιάζοντας στις ανθρώπινες ιστορίες πίσω από τα γεγονότα, στα τραύματα και στις επιπτώσεις που άφησε ο πόλεμος στις ψυχές των απλών ανθρώπων.

Η Ορθοκωστά απέσπασε το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος και θεωρείται ένα βιβλίο που όχι μόνο αναπαριστά την ιστορική μνήμη, αλλά και θέτει ερωτήματα σχετικά με τη συλλογική ευθύνη, την αλήθεια και τη συμφιλίωση…

Συναξάρι Ανδρέα Κορδοπάτη

Το έργο είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα βασισμένο σε προσωπικές μαρτυρίες και αναμνήσεις του πρωταγωνιστή, του Ανδρέα Κορδοπάτη, ενός φτωχού χωρικού από την Πελοπόννησο, ο οποίος αναζητά ένα καλύτερο μέλλον μέσα από δύσκολες μεταναστευτικές διαδρομές και πολεμικές εμπειρίες…

Στοιχεία για τη δεκαετία του ’60

Εκδόθηκε το 1983, είναι ένα από τα σημαντικότερα έργα του Θανάση Βαλτινού και του χάρισε το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος. Το βιβλίο αποτελεί μια συλλογή από σύντομα κείμενα και αφηγήσεις που αποτυπώνουν την ατμόσφαιρα και το κλίμα της δεκαετίας του ’60 στην Ελλάδα…

 ΠΗΓΗ: https://www.news247.gr/

«Η ώρα της Ιστορίας»

      Στρατής Μυριβήλης στη «Νέα Εστία»

 

«...Αυτή η ομοθυμία των δέκα εκατομμυρίων Ελλήνων, με την οποία αντίκρυσαν το φοβερό γεγονός του πολέμου, είναι θαρρώ το πιο σπουδαίο φαινόμενο στην ιστορία του έθνους μας ολόκληρη. Η Ελλάδα σύσσωμη, σύψυχη, στάθηκε μπροστά στο ανοιχτό βιβλίο της Μοίρας και υπαγορεύει το νέο κεφάλαιο της ιστορίας της (...) Αυτό το θάμα δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται μέσα στην ιστορία της φυλής. Δε θα ‘ναι και η στερνή. Γιατί η Ελλάδα, μέσα στο προνομιούχο κύτταρο της , είναι ένας αιώνια νέος και ολοζώντανος οργανισμός. Είναι η ίδια η έννοια της νιότης, ενσαρκωμένη σε μια ράτσα εύστροφη, ευφάνταστη, γεμάτη πείσμα και γοητευτική τρέλα. Απ’ την άλλη μεριά των συνόρων μας χτυπά ένας λαός 45 εκατομμυρίων. Τον νικούμε γιατί είμαστε μια φυλή αρσενική και λεύτερη, κι είναι μια φυλή από 45 εκατομμύρια σκλάβους. Είναι ένας αγώνας άνισος αυτός και οι λαοί του κόσμου, οχτροί και φίλοι και αδιάφοροι, τον παρακολουθούν με κατάπληξη. Ποιο θα ‘ναι το τέλος του; Ελάχιστα ενδιαφέρει αυτό το τέλος. Ολάκερη η δικαίωσή μας στέκεται στην αρχή...»  ( 15 Νοεμβρίου 1940 )

«Ζιγκ ζαγκ στις νεραντζιές»

 Έρση Σωτηροπούλου – Εκδ. ΠΑΤΑΚΗΣ

 

"Ήταν ένα καλοκαίρι ουρανοκατέβατο. Οι λέξεις είχαν χάσει το νόημά τους. Όλα πήγαιναν στραβά".
Η Λία νοσηλεύεται επί μήνες έχοντας προσβληθεί από θανατηφόρο ιό. Ο μικρότερος αδελφός της Σιντ θα ήθελε να είναι Αμερικανός ήρωας για να ξέρει πάντα τι να κάνει. Η Τζούλια κάνει παρέα μόνο με γκέι και είναι σχεδόν πάντα λυπημένη. Ο Σωτήρης, νοσοκόμος της Λίας, γίνεται βίαιος χωρίς καλά καλά να το συνειδητοποιεί. Η δωδεκάχρονη Νίνα νιώθει ολομόναχη και αγνοεί ότι η ζωή της κινδυνεύει από τον Σωτήρη.
Τέσσερις νέοι άνθρωποι και ένα παιδί, λίγο πριν από τον ερχομό του 21ου αιώνα, προσπαθούν να υπερβούν τον εαυτό τους και να ζήσουν σ' έναν παράλογο κόσμο. Καθώς μια μάινα τσιρίζει μονότονα "Γεια σου, Μαρία", οι διαδρομές τους διαπλέκονται με ζιγκ ζαγκ μέσα από συμπτώσεις, φάρσες, προδοσίες και μικρές ή μεγαλύτερες συνωμοσίες. Και διαπιστώνουν ότι η ζωή μπορεί να γίνει πολύ πιο παράξενη από όσο διανοούνται.
Το βραβευμένο και πολυμεταφρασμένο μυθιστόρημα της Έρσης Σωτηροπούλου ήρθε αντιμέτωπο με τη λογοκρισία και κατηγορήθηκε για "χυδαιότητα, βωμολοχία και πορνογραφία", όταν το 2008 ζητήθηκε με δικαστική απόφαση η απόσυρσή του από τις σχολικές βιβλιοθήκες. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Ένα από τα ωραιότερα κείμενα της ελληνικής πεζογραφίας". (Βαγγέλης Χατζηβασιλείου)
"Μία φωνή μελωδική και βραχνή, που μας προκαλεί και μας αφυπνίζει, η φωνή της Έρσης Σωτηροπούλου". (Le Monde)
"Ένα υπέροχο μυθιστόρημα". (El Pais)

Booksyros: Το όνομα της Έρσης Σωτηροπούλου συζητήθηκε στην επιτροπή για την απονομή του φετινού Βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας !

Νόμπελ Λογοτεχνίας 2024

  Η Νοτιοκορεάτισσα Χαν Γκανγκ, νικήτρια του φετινού Νόμπελ Λογοτεχνίας είπε στον πατέρα της ότι δεν θα μπορούσε να πανηγυρίσει εν μέσω πολέμων, για τη νίκη της…

 Η Χαν πληροφορήθηκε για τη νίκη της περίπου 10 με 15 λεπτά πριν από την ανακοίνωση, όπως είπε ο πατέρας της Χαν Σεούνγκ-Γουόν -επίσης πολύ γνωστός συγγραφέας στη Νότια Κορέα- και εξεπλάγη τόσο, που κάποια στιγμή θεώρησε ότι πρόκειται για απάτη.

«Είπε ότι δεδομένων των πολέμων Ρωσίας-Ουκρανίας και Ισραήλ-Χαμάς και με ανθρώπους να χάνουν καθημερινά τη ζωή τους, πώς θα μπορούσε να γιορτάσει και να δώσει μια πανηγυρική συνέντευξη Τύπου;»

Όπως δήλωσε ο πατέρας της βραβευμένης συγγραφέως στους δημοσιογράφους, η κόρη του πιθανόν να συνεχίσει να αποφεύγει τα φώτα της δημοσιότητας έχοντας αποφύγει να σχολιάσει τη βράβευσή της ή να δώσει συνεντεύξεις στα μέσα ενημέρωσης μετά τη χθεσινή ανακοίνωση.

 Εξαντλήθηκαν τα βιβλία της Χαν Γκανγκ

Μέσα σε λίγες ώρες από την ανακοίνωση του βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας 2024, εξαντλήθηκαν τα βιβλία της Χαν Γκανγκ στη Νότια Κορέα.

Οι Νοτιοκορεάτες συνέρρευσαν στα βιβλιοπωλεία και κατέκλυσαν τις ιστοσελίδες για να προμηθευτούν αντίτυπα του έργου της Νοτιοκορεάτισσας συγγραφέως Χαν Γκανγκ μετά τη βράβευσή της με το Νόμπελ Λογοτεχνίας 2024 - που από πολλούς χαρακτηρίστηκε ως «αναπάντεχη».

«Αυτή είναι η πρώτη φορά που κάποιος Κορεάτης βραβεύεται με Νόμπελ Λογοτεχνίας και με εντυπωσιάζει», λέει ο Γιουν Κι-χέον, ένας 32χρονος επισκέπτης σε βιβλιοπωλείο της κεντρικής Σεούλ. «Η Νότια Κορέα είχε κακές επιδόσεις στα βραβεία Νόμπελ και έτσι εξεπλάγην από την είδηση ότι ένας μη αγγλόφωνος συγγραφέας, που γράφει στην κορεατική γλώσσα, τιμήθηκε με ένα τόσο σημαντικό βραβείο», συμπληρώνει.

ΠΗΓΗ: https://www.lifo.gr/

 

«Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα…»

Με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Μενέλαου Λουντέμη  «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα…» αφιερωμένο στον εκπαιδευτικό που κάθε μέρα «αγκαλιάζει» ένα παιδί απ' τα παιδιά μας...

 

«…Σε τρεις μέρες του ’φερε ένα, και του το ’δωσε. «Το πασπάτεψα από παντού, λέει στο παιδί. Δε βγαίνει τίποτα. Για πάρτο εσύ, μην ’πα και σε γνωρίζει και συνεννοηθείτε.»
   Το παιδί  άνοιξε το χαρτί που του έδωσε ο μπάρμπας, λίγο πιο χοντρό απ’ το βαγγέλιο τρέμοντας. Ήταν σαν μικρό σπιτάκι. «Ιστορία Σεβάχ του Θαλασσινού» έλεγε το ξώφυλλό του. Αυτό ήταν! Το παιδί έπεσε πάνου στο βιβλίο με τα μούτρα. Και το διάβαζε, το διάβαζε ολόκληρο το χειμώνα. Το διάβαζε και ξανά το διάβαζε και πάλι το ξαναδιάβαζε, και το ’μαθε νεράκι. Κείνος ο μπάρμπας, που του το ’χε φέρει, τ’ άκουε και τρέμανε τα μουστάκια του. Όμορφο βιβλίο. Μόνο που είχε μια παραξενιά. Έλεγε την ιστορία του μονάχα σ’ όποιον ήθελε.
 Ώσπου να κλείσει κείνη η χρονιά, είχε καταπιεί κι άλλα καμιά δεκαριά βιβλία. Τότε πήρε να γίνεται λόγος για κείνο το παραπαίδι, σ' όλα τα σπίτια. Το μάθε κι ο δάσκαλος, και μια μέρα του παράγγειλε να πάει να τον δει. Βάζει, λοιπόν, ένα παστρικό πουκάμισο και πάει.

 -Α, έλα δω... του κάνει ο δάσκαλος. Εσύ είσαι που λες τα παραμύθια;

-Δε φταίω γω... έκανε το παιδί.
  -Και ποιος σου είπε ότι φταις; Καλά καμωμένα είν’ αυτά που κάνεις. Μα γιατί δεν έρχεσαι να σε γράψουμε να μάθεις και γράμματα του σκολειού; Ε; Δεν τ' αγαπάς;
   Γράμματα του σκολειού! Αν τ’ αγαπούσε! Μα υπήρχαν πιο γλυκά γράμματα! Πώς όμως να τα μάθει; Αυτός μάθαινε γράμματα του ποδαριού, γράμματα της τρεχάλας, μιαν αράδα εδώ και μιαν εκεί. Μαζί με τα δαμάλια. Να βοσκάνε κείνα γρασίδι κι αυτός βιβλίο. Αν τ’ αγαπούσε λέει! Τι λόγια είν’ αυτά που λες, κυρ-δάσκαλε! Μα πόσα κομμάτια θα γίνει ένα τόσο δα ανθρωπάκι; Βλέπεις, τα σκολειά σ’ αυτό τον κόσμο είναι όλα σκολειά της μέρας. Ανοίγουνε τις πόρτες τους μαζί με τα μαντριά. Πού να πάει; Εδώ ή εκεί;
Πάει λοιπόν με το κοπάδι. Και παίρνει λίγο χρήμα, που είναι πηχτός ιδρός. Το μαζεύει λίγο λίγο, όπως το μερμηγκάκι το σπόρο. Έχει την ελπίδα ότι έτσι δε θα τον διώξουν. Έχει ακουστά για τους δασκάλους ότι είναι καταδεχτικοί άνθρωποι και δε θα τον αποπάρουνε.
  Και, τώρα, να ο δάσκαλος ήρθε μοναχός του. Η καλή του τύχη τον έφερε μπροστά του. Και τι;... Δάσκαλος αληθινός, με γυαλιά! Και τον καλάει και στο σπίτι του. Ώρα ήταν λοιπόν. Πιάνει κι αυτός το σακάκι του και το κουνάει.
   -Τ’ είν’ αυτό; ρωτάει ο δάσκαλος.
 -Χρήματα… Είναι για γράμματα. Μα δεν είναι πολλά. Άμα τα κάνω μπόλικα, θα τα φέρω εδώ να μου μάθεις. Μπορεί να γίνει αυτό κυρ-δάσκαλε;
 -Αν μπορεί;...
   Ο δάσκαλος έβαλε τη γροθιά του στο μάτι για να διώξει ένα σκουπίδι. Ύστερα κοίταξε το παιδί βαθιά στα μάτια.
  -Λοιπόν... πήγε να του πει.
   Η φωνή του ήταν κάπως αλλιώτικη, έτσι λιγάκι σαν βραχνή.
   -Άστα... Άστα εκεί είπε, και πήγαινε... Αύριο, που θα παχνίσεις τα δαμάλια σου, έλα... του λέει.
  -Να πάρω πλακοκόντυλο, δάσκαλε; Να πάρω χαρτιά, μολύβια;  
-Όχι, όχι, καλό μου παιδί... πώς είναι τ' όνομα σου;  
-Μέλιος.  
-Όχι, Μέλιο.
   Και πάλι ήταν αλλαγμένη η φωνή του, πιο πολύ αλλαγμένη και πιο βραχνή…»

Τα βιβλία ως ανάχωμα

στο ψηφιακό «ναρκοπέδιο»

(Άννα Αθανασιάδου- https://www.protagon.gr/ )

Μέσα στον καθημερινό ίλιγγο της αστραπιαίας επικοινωνίας το βιβλίο φαντάζει ξεπερασμένο, φλύαρο και χρονοβόρο, τουλάχιστον για τους μη βιβλιόφιλους. Οι ενέσεις ψηφιακής τεχνολογίας δεν το έκαναν ιδιαίτερα ελκυστικό στο νεότερο κοινό, το οποίο προτιμά να περιδιαβάζει στα κοινωνικά μέσα. Και να που ανάμεσα στις προσπάθειες αντιστροφής του φαινομένου, ώστε να κερδίσει το βιβλίο την αιώνια ζωή, εμφανίστηκε ο πάπας. Από τον ιστότοπο του Βατικανού, ο πάπας, παθιασμένος αναγνώστης ο ίδιος, συμβουλεύει όχι μόνο τους ιερείς, αλλά και όλους τους χριστιανούς να διαβάζουν συστηματικά. Συνιστά εμφατικά στους συνεργάτες και πιστούς του την ανάγνωση κυρίως λογοτεχνικών και ποιητικών συγγραμμάτων. Κατ’ αυτόν ένα βιβλίο βοηθά να βρούμε γαλήνη στις κρίσεις της ζωής, ιδίως «όταν δεν μπορούμε να βρούμε γαλήνη ούτε στην προσευχή»!

Την ανάγνωση ποιοτικών βιβλίων τη θεωρεί ο ίδιος αναγκαία για την διαμόρφωση της ανθρώπινης προσωπικότητας. Ιδίως τα λογοτεχνικά αναγνώσματα αποτελούν όαση στη μοναξιά, αλλά και συντροφεύουν τον άνθρωπο στα σκαμπανεβάσματα της ζωής…

 «Ο καθένας θα βρει τα βιβλία που αντιστοιχούν στην ζωή του και θα γίνουν οι αληθινοί συνοδοί του στον δρόμο της», τονίζει ο πάπας Φραγκίσκος…

Μέσα από την ανάγνωση ενός λογοτεχνικού έργου βλέπει κανείς έξαφνα τον κόσμο με τα μάτια των άλλων, των προσώπων της ιστορίας, η οποία και τον παρασέρνει στον κόσμο της. Ο αναγνώστης διαπιστώνει πως τα αφηγηματικά πρόσωπα, με όλες τις αδυναμίες τους, δεν το βάζουν κάτω μπροστά στις δυσκολίες της ζωής τους, τις οποίες αντιπαλεύουν με κάθε διαθέσιμο μέσο. Οι αναγνώστες, λοιπόν, αντλούν από τα βιβλία την δύναμη να αντιμετωπίσουν σθεναρότερα και τα δικά τους προβλήματα… Με τα λόγια του Πάπα: «Με την ανάγνωση ενός μυθιστορήματος ή ενός ποιητικού έργου ο αναγνώστης πραγματικά βιώνει πως διαβάζεται από τις λέξεις που διαβάζει».

«Μιλάμε για βιβλία»

  

«…Τότε η πολιτεία μας άνθιζε από εμπορική και ναυτική ακμή, πολιτισμό και πλούτο. Καινούργια πολιτεία, αστραφτερή, με δρόμους πλακοστρωμένους που ανέβαιναν ακτινωτά από το κέντρο στους πυκνοκατοικημένους λόφους της με άσπρα σκαλιά.

Αμφιθεατρικά χτισμένη, ξάφνιαζε με την ομορφιά της κάθε ξένο, που την πρωτόβλεπε, μπαίνοντας στο μεγάλο της λιμάνι. Ένα λιμάνι βουερό, γεμάτο πλοία με λογής-λογής σημαίες. Κόσμος στους δρόμους κι οχλοβοή απ’ τις φωνές των βαρκάρηδων, των καφετζήδων, των ψαράδων, των τελάληδων του λιμανιού…*»

 

Πιστοί, όπως κάθε χρόνο στο «ραντεβού» μας ξεκινάμε τη νέα αναγνωστική περίοδο της Λέσχης Ανάγνωσης  με αφιέρωμα στη συριανή λογοτέχνιδα  Ρίτα Μπούμη Παπά. Πρώτο βιβλίο για συζήτηση η μυθιστορηματική βιογραφική της εξομολόγηση «Η Χρυσώ».

Τα ταξίδια μας στις θάλασσες της λογοτεχνίας, ελληνικής και ξένης, που ξεκίνησαν τον Μάιο του 2007, συνεχίζονται με τον ίδιο ενθουσιασμό και  αγάπη στο διάβασμα βιβλίων, αλλά και στο μοίρασμα της χαράς που εισπράττουμε διαβάζοντάς τα.

 Την Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου, 7.00μμ, στον πάντα φιλόξενο χώρο της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Ερμούπολης, παλιοί και νέοι φίλοι θα ξαναβρεθούμε για να συζητήσουμε  τόσο για τα βιβλία του καλοκαιριού, όσο και για το υπέροχο μυθιστόρημα της Ρίτας Μπούμη Παπά, που αποτελεί τον «καθρέφτη» της Ερμούπολης, την εποχή της μεγάλης της ακμής.

 Η χαρά μας θα είναι μεγαλύτερη, εάν και φέτος νέα μέλη έρθουν να προστεθούν την βιβλιοπαρέα μας, συνταξιδιώτες στην αναζήτηση της «Ιθάκης»  μας!

 *Απόσπασμα από το βιβλίο της Ρίτας Μπούμη Παπά «ΧΡΥΣΩ»

 

«Τότε που διαβάζαμε…»

 Μάρω Βαμβουνάκη

 «Παλιότερα, όταν ήμασταν μόνοι στο σπίτι, ή με άλλους αλλά πάλι μόνοι, με την καλή έννοια, σκεφτόσουν: Να διαβάσω λοιπόν εκείνο το βιβλίο, να βρεθώ στον κόσμο του, να γίνω άλλος, να πάω αλλού, να μάθω άλλα. Να μπω στη μαγεία της λογοτεχνίας που όποιος τη γευτεί γίνεται άπληστος πιστός της ισόβια.

Τώρα δε συμβαίνει έτσι! Νιώθεις μόνος, έχεις λίγο χρόνο, ή και χωρίς να έχεις, ανοίγεις το κινητό και η επιθυμία σου για ανάγνωση αρπάζεται από όσα γράφονται με λίγα λόγια εκεί μέσα. Ειδήσεις, ιδέες, καυγάδες, κουτσομπολιά, ποιήματα, τραγούδια, φωτογραφίες υπέροχες και φωτογραφίες κιτς, νέα από γνωστούς και φίλους, αναρτήσεις από τον κολλητό σου, αναρτήσεις κι απ' τον πρωθυπουργό, αλήθειες και ψέματα, σοφίες και σαχλαμάρες, έξυπνα και βλακείες, μια αχανής δωρεάν αγορά! Όλα άμεσα, όλος ο κόσμος στην παλάμη σου.

Όταν κάποτε καταφέρεις να το κλείσεις, είσαι πια κουρασμένος, κορεσμένος από πληροφόρηση, τα μάτια σου τσούζουν. Πόσο θα επιθυμήσεις να αναζητήσεις ένα καλό βιβλίο και να βυθιστείς στις πολλές πυκνές σελίδες του;

Αυτός πια ο τρόπος ζωής, γιατί για τρόπο ζωής πρόκειται, για τρόπο ψυχολογίας πρόκειται, αλλάζει δραματικά τη σχέση ανθρώπου και βιβλίου, αφού η ισχυρή ανάγκη ανάγνωσης μεταφέρθηκε αλλού. Σε ευκολία, συντομία, ασύστολη ποικιλία, αχταρμά…

Το μεγάλο κοινό είναι απασχολημένο με το κινητό του και το λάπτοπ του. Λίγοι παραμένουν πιστοί εραστές του εντύπου και αναρωτιέμαι αν ποτέ αφήσουμε την τόση απασχόληση, σε βαθμό εξάρτησης, με την μικρούτσικη οθόνη του κινητού και γυρίσουμε με λαχτάρα στα ράφια μιας βιβλιοθήκης. Δύσκολο, και δεν ξέρω πώς το σκέφτονται εκδότες και συγγραφείς αυτό το κοσμογονικό φαινόμενο που δεν μοιάζει να καταλαγιάζει.»

 ΠΗΓΗ:  https://www.facebook.com/marovamvounaki21

2024: Έτος «Ρίτας Μπούμη Παπά*»

 

40 χρόνια από το θάνατό της 

(Ερμούπολη, 1906 – Αθήνα, 8 Σεπτέμβρη 1984)

 

Αν βγω περίπατο με τις νεκρές μου φίλες…

 

Αν βγω περίπατο με τις νεκρές μου φίλες,
θα πλημμυρίσει η πόλη με βουβά κορίτσια
ο αέρας με στιφή ευωδιά θανάτου
τα φρούρια θα σηκώσουν άσπρες σημαίες
τα οχήματα θα σταματήσουν ―
αν βγω περίπατο με τις νεκρές μου φίλες.

 

Αν βγω περίπατο με τις νεκρές μου φίλες,
θα δείτε χίλια κορίτσια με τρυπημένα στήθη
ακάλυπτα, να σας φωνάζουν
«γιατί μας στείλατε έτσι νωρίς να κοιμηθούμε
σε τόσο χιόνι, αχτένιστες, κλαμένες;» ―
αν βγω περίπατο με τις νεκρές μου φίλες.

 

Αν βγω περίπατο με τις νεκρές μου φίλες
θα ιδούν κατάπληκτα τα πλήθη
πως φάλαγγα πιο ανάλαφρη δεν πάτησε στη γη
πως λιτανεία πιο ιερή δεν έχει παρελάσει
ανάσταση πιο ένδοξη και ματωμένη ―
αν βγω περίπατο με τις νεκρές μου φίλες.

 

Αν βγω περίπατο με τις νεκρές μου φίλες
γαμήλιο άνθος η πανσέληνος θα υψωθεί να τις στολίσει
μέσα στα κούφια μάτια τους θα κλαίνε ορχήστρες
οι μπούκλες τους, οι επίδεσμοι, θα κυματίζουν·
ω τότε, πολλοί από τύψεις θα πεθάνουν ―
αν βγω περίπατο με τις νεκρές μου φίλες.

 

*Η Ρίτα Μπούμη – Παπά ήταν Ελληνίδα ποιήτρια και μεταφράστρια, μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, σύζυγος του επίσης λογοτέχνη Νίκου Παπά. Έγραψε ποιήματα και πεζά, ενώ ασχολήθηκε και με την ταξιδιωτική λογοτεχνία. Διηύθυνε και το λογοτεχνικό περιοδικό «Κυκλάδες».

Στα 20 της χρόνια εγκαταστάθηκε στις Συρακούσες, στη Σικελία. Στη διάρκεια της παραμονής της στην Ιταλία σπούδασε Παιδαγωγικά και ειδικεύτηκε στη μοντεσοριανή μέθοδο. Συνεργάστηκε με πολλά περιοδικά και εργάστηκε σε αρκετές εφημερίδες, μεταξύ των οποίων και στην “Αυγή”. Στη λογοτεχνία έκανε την πρώτη της εμφάνιση το 1929 με το ποίημα “Μικρέ μου Αλήτη…” που δημοσιεύτηκε στη Νέα Εστία. Μετέφρασε έργα πολλών ξένων συγγραφέων, όπως ο Σάμιουελ Μπέκετ και ο Βίκτορ Ουγκό. Τα ποιήματά της μεταφράστηκαν και σε ξένες γλώσσες. Ήταν ταγμένη στο πλευρό της Αριστεράς, ενώ είχε λάβει και ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση, ιδιαίτερα με την ποίησή της.

 

Το χρώμα του Φεγγαριού

..."Τι χρώμα έχει η λύπη;" Ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά.
"Δεν άκουσες; Σε ρώτησα, τι χρώμα έχει η λύπη;"
"Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στην αγκαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλε."

Γεώργιος Σουρής

  Ο σύγχρονος Αριστοφάνης

Ο Γεώργιος Σουρής γεννήθηκε στην Ερμούπολη στις 2 Φεβρουαρίου 1853 και ήταν Έλληνας σατιρικός ποιητής έχοντας μάλιστα χαρακτηριστεί ως «σύγχρονος Αριστοφάνης».

Στις 2 Απριλίου 1883, όντας σε ηλικία 30 ετών, έβγαλε το πρώτο φύλλο της εφημερίδας του «Ο Ρωμηός». Αξίζει να αναφερθεί ότι κατά την διάρκεια της ζωής του προτάθηκε για Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας συνολικά 5 φορές.

Έφυγε από τη ζωή στις 26 Αυγούστου 1919 στο  Νέο Φάληρο.

Διαβάστε απόσπασμα από το ποίημά του «Οι αρχηγοί», ποίημα που δεν έπαψε να είναι επίκαιρο, όπως και όλα όσα έχει γράψει για την Ελλάδα και τους Ρωμιούς!

 

Ἀρχηγοί

Τοῦ Διογένη πιάσετε ἀμέσως τὸ φανάρι,

κι᾿ ἐλᾶτε νὰ γυρέψουμε κανέναν ἀρχηγό·
ἀλλὰ καθένας μας, θαρρῶ, εἶν᾿ ἄξιος νὰ πάρῃ
τὴν ἀρχηγίαν κόμματος, ἀκόμη δὰ κι᾿ ἐγώ.
Γιὰ τὰ πρωτεῖα ξεψυχᾷ κάθε Ρῳμιὸς λεβέντης,
μόνον αὐτὸς πρωθυπουργός, μόνον αὐτὸς ἀφέντης.

 

Τί ἀρχηγῶν κατακλυσμός! ... κι᾿ οἱ ἕλληνες ἐκεῖνοι,
ποὺ τὸν καφφέ των βερεσὲ εἰς τὰ Χαυτεῖα πίνουν,
ἂν ἀρχηγίαν ἔξαφνα κανένας τοὺς προτείνῃ,
δὲν θὰ διστάσουν βέβαια καὶ Ἀρχηγοὶ νὰ γίνουν.
Κι᾿ αὐτὸς ὁ ἕσχατος Ρωμηὸς γιὰ ὅλα κάτι ξέρει,
ἕλληνος τράχηλος ποτὲ ζυγὸν δὲν ὑποφέρει.

 

Μᾶς λείπει ἕνας ἀρχηγός;... πενῆντα ξεφυτρόνουν,
τὸ ἕνα κόμμα χάνεται;... θὰ ἔβγουν ἄλλα δέκα·
ὅλοι γιὰ τὸ ἀξίωμα τοῦ ἀρχηγοῦ μαλλόνουν,
κι᾿ ἴσως ἀργότερα μᾶς βγῇ ᾿ς τὴ μέση καὶ γυναῖκα.
Ἀλλὰ κι᾿ ἐγὼ ὁ ἀφανὴς τῶν Ἀθηνῶν πολίτης
ἐλπίζω πὼς καμμιὰ φορὰ θὰ γίνω Κυβερνήτης…

«Η Παναγία ταξιδεύει με τα παιδιά…»

Αγγελικής Μαστρομιχαλάκη
Εικονογράφηση: Πέγκυ Φούρκα
Εκδόσεις «ΕΝ ΠΛΩ»

 Η Παναγία, η Θεοτόκος Μαρία, η Μητέρα του Χριστού είναι το κεντρικό πρόσωπο αυτού του βιβλίου.
 Ήρωες της ιστορίας είναι οκτώ παιδιά, που όλοι έχουν ονόματα της Παναγίας. Η Μαρία και ο Μάριος, η Δέσποινα, ο Βαγγέλης και η Ευαγγελία, ο Παναγιώτης και η Παναγιώτα είναι παιδιά-μικροί ήρωες του βιβλίου. Τα ονόματα αυτά είναι ο συνδετικός κρίκος της παρέας.
Βρίσκονται σε ένα πλοίο και ταξιδεύουν στο Αιγαίο Πέλαγος. Η συζήτηση οδηγεί τους φίλους να ανακαλύψουν μια μεγάλη αλήθεια στη ζωή τους: ότι η Μητέρα του Χριστού, η πιο σπουδαία απ’ όλους τους Αγίους, δεν είναι απλά ένα ιστορικό πρόσωπο του παρελθόντος. Είναι η γέφυρα που μας φέρνει πιο κοντά στο Θεό και βρίσκεται καθημερινά ανάμεσά μας.
 Μέσα από τις βιωματικές ιστορίες των ηρώων το παρελθόν γίνεται παρόν και ο αναγνώστης ταξιδεύει με σκοπό να φτάσει στο πιο γαλήνιο κι απάνεμο λιμάνι που δεν είναι άλλο από την αγκαλιά της Παναγίας. Tα παιδιά συμμετέχουν στο ταξίδι αυτό μέσα από τα κείμενα και τις εικόνες, και καλούνται να γνωρίσουν καλύτερα την Παναγία, η οποία είναι η μητέρα όλων των χριστιανών.
 Μαζί με τους ήρωες θα ανακαλύψουν πολλούς τρόπους για να είναι κοντά στην Παναγία αλλά κι Εκείνη να παραμένει πάντα δίπλα τους.

 Ένα βιβλίο με δραστηριότητες και εκπαιδευτικό υλικό για παιδιά, για όσους έχουν παιδιά ή δεν ξέχασαν πως κάποτε υπήρξαν παιδιά…

ΠΗΓΗ: http://vivliomania-vivliolatreia.blogspot.com/ 

  

Ο Αύγουστος

Ο Αύγουστος ελούζονταν μες στην αστροφεγγιά
κι από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά
Αύγουστε μήνα και Θεέ σε σένα ορκιζόμαστε,
πάλι του χρόνου να μας βρεις στο βράχο να φιλιόμαστε.
Απ΄την Παρθένο στον Σκορπιό χρυσή κλωστή να ράψουμε
κι έναν θαλασσινό σταυρό στη χάρη σου ν΄ανάψουμε
Ο Αύγουστος ελούζονταν μες στην αστροφεγγιά
κι από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά.

("Τα Ρω του Έρωτα", Ο. Ελύτης, εκδ. Ίκαρος)

«Το άγριο βιβλίο»- Χουάν Βιγιόρο

Εκδόσεις «CARNIVORA»   

 

Ο Χουάν έχει μεγάλα σχέδια για τις καλοκαιρινές του διακοπές. Τα βλέπει, όμως, να καταστρέφονται, όταν τον στέλνουν για δύο μήνες στο σπίτι του θείου Τίτο, ενός ιδιόρρυθμου βιβλιόφιλου, που πίνει δεκαπέντε κούπες τσάι τη μέρα και φοβάται τα λούτρινα παιχνίδια. Ανάμεσα στα χιλιάδες βιβλία της απέραντης βιβλιοθήκης του, ο Χουάν θα βρεθεί αντιμέτωπος με φοβερές περιπέτειες, όταν θα κληθεί να ανακαλύψει το Άγριο βιβλίο, ένα ατίθασο βιβλίο που αποφεύγει τα ανθρώπινα χέρια, καθώς κρύβει στις σελίδες του ένα μυστικό προορισμένο για τον εκλεκτό αναγνώστη που θα καταφέρει να το τιθασεύσει.

Μια αξέχαστη ιστορία για τα βιβλία και τη δύναμη της ανάγνωσης. Ο πολυβραβευμένος και παγκοσμίως αναγνωρισμένος Μεξικανός συγγραφέας Χουάν Βιγιόρο έχτισε με το πρώτο του βιβλίο νεανικής λογοτεχνίας έναν μαγικό κόσμο που αγαπήθηκε από μικρούς και μεγάλους. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Ένα βιβλίο ιδιότυπα πρωτότυπο, ζεστό και τρυφερό. Ένα βιβλίο φευγάτο. Ένα βιβλίο αλαφροΐσκιωτο. Μια ακόμη, απροσδόκητη, πτυχή της γραφής του σπουδαίου Βιγιόρο, απέραντα γοητευτική. Πρόσωπα ολοζώντανα, ιδιαίτερα, σφύζουν από ζωή και όρεξη για αναζήτηση. Ο υπέρ-ρεαλιστικός (και ταυτόχρονα ποιητικός, υπερβατικός) άξονας του βιβλίου δίνει στην ιστορία ξεχωριστή μαγεία και στα πρόσωπα μια διάσταση απροσδόκητη: είναι πρόσωπα της διπλανής πόρτας και ταυτόχρονα εντελώς ασυνήθιστα! Η ευφυΐα του συγγραφέα πάντα παρούσα….» ( Αναγνώστης dimlais.)

Μάνος Ελευθερίου...

Ημέρες  μιας λογοτεχνικής φιλίας

(Γράφει ο Κώστας Νίταρης)

 

«Ημέρα πρώτη. Τον είδα να κάθεται με την πλάτη στραμμένη στην είσοδο του γραφείου. Αναγνώρισα εύκολα το γνωστό κασκέτο. Είχε ρίγες καφέ και μπεζ. Σε κάθε πρόσκληση στο γραφείο του εκδότη, του Νώντα Παπαγεωργίου,  μας υποδεχόταν μια έκπληξη. Ευχάριστη συνήθως… Ένας σπουδαίος λογοτέχνης  και ένα βιβλίο για επιμέλεια…

 Τώρα είμαστε κατά πρόσωπο. Με κοιτάζει αγέλαστος πίσω από τα μικρά, στρογγυλά γυαλιά του. Είμαι –και νιώθω- ένα απόλυτο τίποτα μπροστά του… Ένας νεαρός φιλόλογος, όπως χιλιάδες άλλοι.

«Ο κύριος Ελευθερίου μάς παραδίδει το πρώτο του μυθιστόρημα, «Ο καιρός των χρυσανθέμων». Θα αναλάβεις την επιμέλεια.» Μικρές λεπίδες, αιχμηρές, αυτές οι λίγες λέξεις, που μόλις και μετά βίας συνέλαβε η ακοή μου! Σηκώθηκε από τη θέση του και σχεδόν με υπόκλιση μού άπλωσε το λεπτό του χέρι. Το έσφιξα και ένιωσα στην απαλή και ζεστή του παλάμη μια τρυφερότητα.

Ήταν ο ευγενής Μάνος!

 Ημέρα δεύτερη. Τράβηξα την τελευταία γραμμή κάτω από την τελευταία λέξη στην τελευταία σελίδα ενός υπέροχου μυθιστορήματος, με κόκκινο στιλό και χαρακάκι.  Είχα ολοκληρώσει τη διόρθωση. Και τον περίμενα… Στο γραφείο του εκδοτικού οίκου. Για κανέναν άλλο λογοτέχνη δεν ένιωσα τέτοια αγωνία. «Πώς ξεκίνησα χωρίς να τον ρωτήσω τίποτα εκείνη την πρώτη μέρα;» αναρωτιόμουν. «Πόσες διορθώσεις γίνανε άδικα και πόσες ατέλειωτες μοναχικές ώρες διόρθωσης θα πάνε στράφι τώρα που θα ‘ρθει; Δεν θα δεχτεί τίποτα για σωστό. Με τι θράσος και αλαζονεία κοκκίνισα εγώ το γραπτό του Ελευθερίου;» σκεφτόμουν. Πλησίασε. Δεν κάθισε. Στάθηκε όρθιο. Ένιωσα να τον έχει κυριεύσει η αγωνία ενός μικρού μαθητή που θα δει διορθωμένο το γραπτό του. Το ξεφύλλισε με βιασύνη. Και μετά μια κίνηση. Σήκωσε τα χέρια του στο ύψος του στήθους, ένωσε, σχεδόν χτύπησε τις παλάμες του και έμπλεξε τα δάχτυλά του. «Σ’ ευχαριστώ πολύ» είπε. «Σ’ ευχαριστώ για όλα!»

Ήταν ο ευγενικός Μάνος!

 Λέσχη Ανάγνωσης «Μάνος Ελευθερίου»:  Σαν   σήμερα, στις 22 Ιουλίου 2018, ο Μάνος «έφυγε» από κοντά μας. Δεν έπαψε, ωστόσο, να μας συντροφεύει με τα ποιήματα, τα τραγούδια και τα μυθιστορήματά του… Η ευγενική μορφή του θα έρχεται στο μυαλό μας κάθε φορά που θα σιγοτραγουδάμε  τους στίχους του και θα διαβάζουμε τα βιβλία του…