«Ο νυχτερινός περίπατος της γιαγιάς»

 Όταν η Άλκη Ζέη έγραφε για το τέλος της ζωής της

 Τρυφερός, νοσταλγικός, προφητικός «Ο νυχτερινός περίπατος της γιαγιάς», το τελευταίο έργο που άφησε πίσω της η Άλκη Ζέη μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Η Άλκη Ζέη, που έφυγε από τη ζωή τον περασμένο Φεβρουάριο, ξεγλιστρά από τη ζωή σ' έναν ονειρικό νυχτερινό περίπατο ολοκληρώνοντας τον μεγάλο περίπατο της ζωής της.

Ένα μικρό, κομψό αφήγημα, που ξετυλίγεται στην πίσω αυλή του σπιτιού στις Βρυξέλλες, όπου η Άλκη περνούσε κάθε χειμώνα με την κόρη και τα εγγόνια της, τα τελευταία 30 χρόνια. Αφηγείται το τέλος της ζωής της ποιητικά, με ζεστασιά και μία γλυκιά μελαγχολία. Γραμμένο για παιδιά και μεγάλους, με τον τρόπο που μόνο εκείνη ήξερε, εικονογραφημένο από τον Νικόλα Χατζησταμούλο.

 Η Αλκη Ζέη ρίχνει μια λυρική και ευαίσθητη ματιά πάνω στο θέμα της απώλειας που δεν προκαλεί θλίψη, παρά μόνο ζεστασιά και μια γλυκιά μελαγχολία.

Στις Βρυξέλλες, την πόλη όπου χτυπάει η καρδιά της Ευρώπης, χτυπάει και η καρδιά της γιαγιάς. Πλήρης ημερών, γεμάτη συναισθήματα, εικόνες και μία ευρύτερη κατανόηση του κόσμου, η γιαγιά γλιστράει έξω από τη ζωή σαν να πηγαίνει έναν νυχτερινό περίπατο. Έναν μαγικό περίπατο που κλείνει τον μεγάλο κύκλο μιας γεμάτης ζωής…

Μέρος των εσόδων από τις πωλήσεις του βιβλίου θα διατεθούν υπέρ των σκοπών του «ΟΔΥΣΣΕΑ», μη κερδοσκοπικού οργανισμού  με προγράμματα απασχόλησης, μάθησης και επικοινωνίας για νέους πρόσφυγες που βρίσκονται στο νησί της Λέσβου.

 Πηγή: iefimerida.gr

 BookSyros: Ένα υπέροχο, τρυφερό βιβλίο για παιδιά, για όσους διάβασαν όταν ήταν παιδιά «Το καπλάνι της βιτρίνας» και για όσους δεν ξεχνούν το «παιδί» που κρύβουν βαθιά μέσα τους…

“Ημερολόγιο μιας Εβδομάδας”

Τον Νοέμβριο του 1973, όταν οι φοιτητές κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο, ο Ρίτσος πήρε μέρος στη διαδήλωση της 15ης Νοεμβρίου. Έζησε από κοντά την εξέγερση του Πολυτεχνείου και στάθηκε στο πλευρό των φοιτητών.

Μετά τα αιματηρά γεγονότα, πήγε στον Κάλαμο Αττικής και έγραψε το “Ημερολόγιο μιας Εβδομάδας”, στο οποίο ανέλυε με ποιητικό λόγο το χρονικό της εξέγερσης:

 «Αθήνα 16 Νοεμβρίου 1973

Ωραία παιδιά με τα μεγάλα μάτια σαν εκκλησίες χωρίς στασίδιαωραία παιδιά δικά μας με τη μεγάλη θλίψη των ανδρείων

αψήφιστοι, όρθιοι στα Προπύλαια στον πέτρινο αέρα, έτοιμο χέρι, έτοιμο μάτι
πως μεγαλώνει το μπόι, το βήμα κι η παλάμη του ανθρώπου

17 Νοεμβρίου

Βαριά σιωπή διάτρητη απ΄τους πυροβολισμούς, πικρή πολιτεία,
αίμα, φωτιά, η πεσμένη πόρτα, ο καπνός, το ξύδι,
ποιός θα πει περιμένω μέσα απ το μέσα μαύρο.
Μικροί σχοινοβάτες με τα μεγάλα παπούτσια μ΄έναν επίδεσμο φωτιά στο κούτελο,
κόκκινο σύρμα, κόκκινο πουλί και το μοναχικό σκυλί στ΄ αποκλεισμένα προάστια
ενώ χαράζει η χλωμότερη μέρα πίσω απ΄τα καπνισμένα αγάλματα
κι ακούγεται ακόμη η τελευταία κραυγή διαλυμένη στις λεωφόρους
πάνω απ΄ τα τανκς μέσα στους σκόρπιους πυροβολισμούς..
Πως μπορείτε λοιπόν να κοιμάστε; πως μπορείτε λοιπόν να κοιμάστε;

Κάλαμος 18 Νοεμβρίου

Ηλιόλουστη μέρα. Κάλαμος.
Η θάλασσα, σπουργίτια στον ελαιώνα
Κάλεσμα. Πρόκληση. Κάλλος. Μακρινή προδομένη μακαριότητα
α εσύ δραπέτη λιποτάκτη κρυμμένε ανάμεσα στ΄ αγάλματα, πίσω απ΄τ΄ αγάλματα
μέσα στ΄αγάλματα, αγάλματα κούφια χωρίς χέρια, χωρίς πέος, χωρίς αμπελόφυλλα
αρνήσου, αρνήσου, όχι να ξεχαστείς και να ξεχάσεις το δένδρο το πουλί το γαλάζιο
αμαρτία, αμαρτία, πως μπορείτε λοιπόν να κοιμάστε εσείς, ο ίδιος ο έρωτας
κι ο έρωτας αμαρτία, Ελένη, Μάρω, Ηλέκτρα, Δήμητρα, παιδιά μας, τα παιδιά μας
πόσες γενιές παιδιά μας σε αδιαίρετο χρόνο χωρίς χρόνο
στα στάχυα και στα σύρματα στη γραφομηχανή, στον τηλεβόα
έρωτές μας, παιδιά μας,σκοτωμένα παιδιά μας, έρωτές μας
Για τίποτε άλλο να μην έχουμε μάτια παρά μόνο για σας. Τιποτ΄άλλο.
Ω! ανήμπορο ποίημα, ανήμπορο, ανήμπορο, ατελέσφορο
επάνω από δύο στίχους σταυρωμένους σταυρώνω τα χέρια και σωπαίνω
βράχος, το μέγα κόκκινο, δεύτερη πόρτα, πέμπτη πόρτα κι η δωδέκατη κλεισμένη
χτύπημα της γροθιάς στον τοίχο χτύπημα της πέτρας στην πέτρα
-μ΄ακούς; άκουσέ με, εγώ σ΄ακούω,
δύο σιωπές κάνουν μια φωνή κι ένα μεγάλο τεντωμένο χέρι.

ΑΘΗΝΑ 19 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

Με τους αγκώνες στηριγμένους στην ποίηση, με τα μάτια κλεισμένα στις παλάμες
ακούω τη φωτιά. Ανεβαίνει. Σκοτωμένοι επί τόπου μπροστά στο παράνομο μικρόφωνο
κι η φωνή τους ακόμα.. – Αδέρφια, αδέρφια, πάνω απ΄το αίμα τους, με το αίμα τους
πάνω από την αγρυπνισμένη Αθήνα
Πώς μπορείτε λοιπόν; Πώς μπορείτε;»

 

(Διαβάστε το πλήρες κείμενο ΕΔΩ)

ΠΗΓΗ: https://thecaller.gr/

«Η μικρή αλφάβητος»

Του Θοδωρή Γκόνη (Για το https://diastixo.gr/)

«Μέσα στη μεγάλη αλφάβητο χωράει εκατό και χίλιες φορές η μικρή, η δική σου, η αδέξια προσωπική οικογενειακή αλφάβητος, αυτή που σε κάνει να ξεχωρίζεις κάπως στο περπάτημα και στην αναπνοή, στον τρόπο που καταπίνεις το σάλιο σου, γράφεις, προσπαθείς, σημαδεύεις, αντιγράφεις το πουλάκι εκείνο που κάθεται στο κλαδί έξω από το παράθυρό σου και σου υπαγορεύει τα σωστά, σου διορθώνει τα λάθη τα ορθογραφικά και τα συντακτικά, ζευγαρώνει με τη γλώσσα σου και σου γεννάει τα αυγά, κλωσάει τις ιστορίες σου.

Μερικές φορές πετάει πιο ψηλά, πιο πέρα και πιάνεται και στέκεται στα σύρματα τα ηλεκτροφόρα αυτά της υψηλής τάσης κινδυνεύοντας, ρισκάροντας για σένα μήπως και βρεις τη σύνδεση, την επαφή, το ρεύμα να σε διαπεράσει, να σε ξυπνήσει, να καταφέρεις επιτέλους να γράψεις εκείνα που υποσχέθηκες, αυτά που σου εμπιστεύθηκαν από το πρώτο γάλα και που τους έταξες, αυτά που οφείλεις και χρωστάς διπλά και τρίδιπλα, σε όλους αυτούς που λείπουν, που έχουν φύγει, μιλάει τα λόγια τους, σφυρίζει τους σκοπούς τους, τις σπασμένες κουβέντες, εκείνες που προσπαθείς μάταια να συναρμολογήσεις, να θυμηθείς, να διαβάσεις και να αποκρυπτογραφήσεις μέσα στον ύπνο και στον ξύπνιο σου, μέσα στο παραμιλητό σου, όλα αυτά που ξέχασες, τραγουδάει το παράπονό τους, τους καημούς που άφησαν πίσω, τις υποχρεώσεις, τα χρέη, τις παραγγελίες, τα ταξίδια που δεν πρόλαβαν, που δεν χάρηκαν, τους λαχνούς, τα λαχεία που αγόρασαν, την τύχη τους που έπαιξαν στα ζάρια, τα παλάτια που ονειρευτήκαν, όλα αυτά που πόνταραν επάνω σου.

Και κάποιες άλλες φορές φεύγει, πετάει, χάνεται, ανεβαίνει κατακόρυφα, αλλάζει χρώμα και φτερό, δανείζεται το μάτι του διαβόλου, εκσφενδονίζεται σε ύψη απύθμενα, πλέει μέσα σε ολόλαμπρο φως, γίνεται μαύρο άστρο, μεταμορφώνεται σε γεράκι τρομερό αρπαχτικό και δεν σε αφήνει ούτε στιγμή από το μάτι του, σε βλέπει, σε καρφώνει, σε παρακολουθεί, ανοίγει τα φτερά του διάπλατα, ζυγίζεται, μετεωρίζεται και πέφτει σαν βολίδα επάνω σου, δεν προλαβαίνεις να παραμερίσεις και κρέμεσαι από τα αιματοβαμμένα νύχια του μαζί με το φτωχό το αλφαβητάρι σου και ούτε που ξέρεις σε ποιο γκρεμό θα γκρεμοτσακιστείς μαζί του.»

 ΠΗΓΗ: https://diastixo.gr/epikaira/mikri-perioxi/15169-alfavitos

«Lockdown»

Το 2005, ο Σκωτσέζος συγγραφέας Peter May έγραψε ένα θρίλερ πανδημίας που οι εκδότες απέρριψαν. Τώρα, 15 χρόνια αργότερα, έσπευσαν να εκδώσουν το «Lockdown».

 Ο May χρησιμοποίησε βρετανικά και αμερικανικά ντοκουμέντα του 2002 ετοιμότητας για περίπτωση πανδημίας ώστε να κάνει το μυθιστόρημά του όσο το δυνατόν ρεαλιστικό.

«Την εποχή που έγραφα το βιβλίο, οι προγνώσεις των επιστημόνων έκαναν λόγο για το ότι η νόσος των πτηνών θα ήταν η επόμενη πανδημία» εξήγησε, μιλώντας στο CNN, ο May.

«Ήταν κάτι πολύ, πολύ τρομακτικό και μια πραγματική πιθανότητα και, κατά συνέπεια, έκανα μεγάλη έρευνα όταν μου ήρθε η ιδέα. Τι θα συνέβαινε αν αυτή η πανδημία ξεκινούσε από το Λονδίνο; Τι θα μπορούσε να συμβεί αν σε μια τέτοια πόλη έμπαινε καθολικό λουκέτο;»

Χρόνια πριν, οι εκδότες τού επέστρεψαν το μυθιστόρημα ως «εξαιρετικά μη ρεαλιστικό και παράλογο», όπως ανέφερε ο σεναριογράφος που είχε γίνει συγγραφέας.

Και το «κλείδωσε στο ντουλάπι», ξέχασε ακόμη και την ύπαρξή του, έως ότου ένας θαυμαστής του τον ρώτησε στο Twitter γιατί δεν γράφει ένα μυθιστόρημα με σκηνικό μια πανδημία.

«Για λίγο, κοντοστάθηκα. Μετά συνειδητοποίησα ότι το είχα κάνει. Μίλησα στον εκδότη μου γι’ αυτό, κι έπεσε απ’ την καρέκλα του. Το διάβασε όλο σε ένα βράδυ και το επόμενο πρωί είπε:» Αυτό είναι φανταστικό. Πρέπει να το εκδώσουμε αυτό, τώρα»».

.

Ο 68χρονος συγγραφέας ανήκει στην ευάλωτη ηλικιακή ομάδα και είναι ένθερμος υποστηρικτής αυστηρών μέτρων επιβολής κοινωνικής αποστασιοποίησης. Ωστόσο, έχει «φρικάρει υπερβολικά» με το πόσο ανατριχιαστικά μοιάζει το βιβλίο με τη ζωή σήμερα.

«Όταν το διάβασα για πρώτη φορά από τότε που το είχα γράψει, σοκαρίστηκα με το πόσο τρομακτικά ακριβές ήταν. Οι καθημερινές λεπτομέρειες για το πώς συνεχίζεις τη ζωή σου, το πώς δουλεύει το «λουκέτο», να απαγορεύεται ο κόσμος να βγει από το σπίτι του. Είναι ακριβές, σε βαθμό που φοβίζει» είπε…

 

ΠΗΓΗ: https://www.in.gr/