Παρουσίαση βιβλίου

 

Ίντα ανοίξατε βιβλιοπωλείο στ’ Απεράθου;

 

Μία απίθανη ιδέα που έγινε πράξη 

σ’ ένα Σαββατοκύριακο !

 

Πώς ένα βιβλιοπωλείο στην ορεινή Νάξο, που άνοιξε μετά από έναν ...οργασμό τρέλας, έδωσε μία λογοτεχνική διάσταση στο φετινό κυκλαδίτικο καλοκαίρι.

Περπατάς αμέριμνος ένα μεσημέρι του Ιούλη στην πλάτσα της Απειράνθου, στην ορεινή Νάξο. Το βλέμμα σου πέφτει, εντελώς τυχαία σε μία ταμπέλα που γράφει «bookstore» και δείχνει με τόξο δεξιά. Λες, δεν μπορεί, αλλά ακολουθείς το τόξο. Και πέφτεις πράγματι μπροστά σε βιβλιοπωλείο στο χωριό που βρίσκεται σε υψόμετρο 600 μέτρων.

Αναπάντεχη τύχη αν είσαι βιβλιόφιλος. Μπαίνεις και διαπιστώνεις ότι τα παιδιά που “τρέχουν” το κατάστημα έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά, βρίσκεις κομμάτια που άλλα βιβλιοπωλεία τα έχουν κρυμμένα και εξαφανισμένα. Τσιμπιέσαι. Λες είναι δυνατόν;

Και όμως είναι! Αλλά για να γίνει δυνατόν χρειάστηκαν να επιστρατευτούν πολλά καντάρια τρέλας. Ναι, τρέλας. Γιατί μόνο “τρελοί” θα άνοιγαν φυσικό βιβλιοπωλείο στην Απείρανθο της Νάξου και θα διοργάνωναν κάθε Παρασκευή του Αυγούστου ποιητικές βραδιές με παρόντες, μεταξύ άλλων, εν ενεργεία ποιητές.

Δεν γίνονται αυτά. Στο «Captainbook» όμως της Λένας, του Στάθη και του Δημήτρη έγιναν. Και καλώς εχόντων των πραγμάτων θα ξαναγίνουν και το χειμώνα, όταν η Απείρανθος θα βγάλει το τουριστικό της κοστούμι και θα κλειστεί στο καβούκι της μαζί με τους 500 περίπου κατοίκους της.

 ΠΗΓΗ: https://www.news247.gr/

«Ο ταχυδρόμος των βιβλίων»

Carsten Henn – Εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

Ένα feel-good μυθιστόρημα για τη φιλία και τα βιβλία.

Ο βιβλιοπώλης Καρλ Κόλχοφ παραδίδει βιβλία σε σπίτια ορισμένων πελατών του τις βραδινές ώρες, αφού το βιβλιοπωλείο κλείσει, διασχίζοντας τα γραφικά δρομάκια της πόλης. Με αυτούς τους πελάτες έχει ένα ιδιαίτερο δέσιμο -είναι σχεδόν φίλοι- και αποτελεί, κατά κάποιο τρόπο, τον σύνδεσμό τους με τον έξω κόσμο. Όταν όμως ξαφνικά ο Καρλ χάσει τη δουλειά του, θα χρειαστεί η δύναμη των βιβλίων και ένα κοριτσάκι εννιά χρόνων για να τους κάνει όλους, του Καρλ συμπεριλαμβανομένου, να βρουν το θάρρος να προσεγγίσουν ο ένας τον άλλον…
Ανάλαφρο, τρυφερό, συγκινητικό και βιβλιοφιλικό, το μυθιστόρημα του Carsten Henn μας θυμίζει ότι έχουμε μονάχα ο ένας τον άλλον – και τα βιβλία.

«Μια διακήρυξη αγάπης για τον γραπτό λόγο, ένα χαρούμενο και ευκολοδιάβαστο feel-good βιβλίο.» Westfalen-Blatt

«Η γλώσσα του συγγραφέα είναι εξίσου σπουδαία με την ιστορία του: γεμάτη αγάπη, ανάλαφρη, δυνατή. Κλαις όσο διαβάζεις, γελάς, και μερικές φορές τα κάνεις και τα δύο ταυτόχρονα.»  Freundin

Ο Μάνος Ελευθερίου…

και το πουκάμισο που έσταζε αίμα!

 (Όταν η Λιλή Ελευθερίου αποκατέστησε το πουκάμισο –και την ισορροπία– του αδελφού της Μάνου!)

 

«Τα τελευταία καλοκαίρια συνήθως πηγαίναμε με τον αδελφό μου στη Σύρο για λίγο, για μια εβδομάδα. Ο Μάνος έπαιρνε πολύ λίγα πράγματα μαζί του. Ό,τι βιβλία ήταν να στείλει στις βιβλιοθήκες και στο Ιστορικό Αρχείο του νησιού τα έστελνε από την Αθήνα· είχε στείλει περίπου 45.000 βιβλία.

Έπαιρνε μαζί του μόνο μια βαλιτσούλα. Ένα πουκάμισο άσπρο που το έκλεινε μέχρι πάνω, με δυο τσέπες όπου έβαζε τα τσιγάρα του, την ταυτότητά του και μερικά λεφτά για να πληρώνουμε το εστιατόριο ή κάτι άλλο. Κάποια στιγμή –δεν ξέρω πώς έγινε– εκεί που κάπνιζε έπεσε η κάφτρα το τσιγάρου και άνοιξε μια τρύπα αριστερά στην τσέπη και λίγο πιο κάτω μια άλλη.

Ωωω! Η ισορροπία του χάλασε. Στενοχωρήθηκε πολύ· ήταν από τα αγαπημένα του πουκάμισα. Και μου λέει πολύ στενοχωρημένος: «Βρε Λιλάκι». Εγώ νόμιζα ότι κάτι μας είχε συμβεί σοβαρό. «Κάνε κάτι». Το κοίταξα, το ξανακοίταξα, το σκέφτηκα, του λέω: «Με αφήνεις να κάνω ό,τι θέλω;». «Ό,τι θέλεις».

Κατεβήκαμε κάτω στην πόλη, κάθισε σε ένα καφενείο. Εγώ πήγα σε ένα  δρομάκι σε ένα μαγαζί με κλωστές. Ήθελα να δω τι μπορώ να κάνω. Αλλά έπρεπε να βρω κάτι ώστε εάν έραβα τις τρύπες με κλωστή, να μην έκανα σούρα. Δεν του άρεσαν οι σούρες – έπρεπε πάντα τα πουκάμισά του να είναι ίσια και σιδερωμένα καλά. Πώς να μαζέψω μια τρύπα, πώς να την ενώσω και να μην κάνει σούρα;

Βρήκα ένα γράμμα κεντημένο, το Ε –δεν είχε το Μ–, και το άλλο; Και ξαφνικά σκέφτηκα ότι θα κάλυπτα την τρύπα του πουκαμίσου που ήταν λίγο κάτω από την καρδιά με μια πέτρα κόκκινη. Ωωω! Χαρά.

Το φτιάχνω αλλά συγχρόνως ανησυχώ, γιατί πολύ συχνά μου έλεγε: «Παιδί μου, αυτά που κάνεις είναι για το Παρίσι, εδώ είναι Ελλάδα, δεν είναι το ίδιο». Του λέω: «Κλείσε τα μάτια». Τον οδήγησα μπροστά από ένα έπιπλο με καθρέφτη που είχε από ένα κουρείο και του είπα: «Άνοιξε τα μάτια και δες. Τώρα όλοι θα σου λένε: “Κύριε Ελευθερίου, στάζει η καρδιά σας αίμα”».

Το κούμπωσε μέχρι πάνω όπως συνήθιζε και μου είπε «πάμε». Όσο ήμασταν έξω όλο τράβαγε το πουκάμισο για να φανεί η χάντρα. Και όσοι τον έβλεπαν του έλεγαν: «Σαν να στάζει η καρδιά σας αίμα».

Είχε τρελαθεί από τη χαρά του. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο είχε ενεργοποιηθεί. Τον άγγιξε αυτό καθώς είχε κάνει εγχείρηση. Η καρδιά του ήταν ταλαιπωρημένη, βασανισμένη, κομμένη, ραμμένη, μισή. Όταν φόρεσε το πουκάμισο δυο τρεις φορές και έπρεπε να το δώσουμε στο καθαριστήριο, είχε αναστατωθεί μήπως χαλούσε. Του έλεγα να μη φοβάται και ότι θα το έφτιαχνα ξανά.

Ό,τι και να συνέβαινε έπρεπε να τον κάνω να ηρεμεί – αυτή ήταν η έγνοια μου, να μην έχει αγωνία…»

ΠΗΓΗ: https://shortstories.gr/