Το σχολείο που κατέβηκε σε απεργία

Πάμελα Σκόμπι – Εκδ. ΠΑΤΑΚΗ

«Την 1η Απριλίου 1914 το συμβούλιο του κοινοτικού σχολείου του Μπέρστον απέλυσε τη διευθύντρια και τον υποδιευθυντή του σχολείου. Ενώ ήταν έτοιμοι να εγκαταλείψουν το πόστο τους και το χωριό, άκουσαν φωνές από παιδιά που διαδήλωναν και τραγουδούσαν. Τα παιδιά του σχολείου- 66 από τα 72- είχαν κατέβει σε απεργία…» 
Αυτή είναι η μυθιστορηματική αφήγηση εκείνης της απεργίας, η ιστορία του πώς η διευθύντρια Άννι Χίγκντον ήρθε σε αντιπαράθεση με τη διοίκηση, διεκδικώντας αξιοπρεπείς συνθήκες στο σχολείο, που ήταν υγρό, κρύο και ανθυγιεινό, και του πώς ο άντρας της Τομ, ο υποδιευθυντής, αγωνίστηκε για να εξασφαλίσει δίκαιες και ανθρώπινες συνθήκες ζωής και εργασίας για τους εργάτες των αγροκτημάτων. Για όλα αυτά, οι κρατούντες αποφάσισαν να τους διώξουν.

Αλλά τα παιδιά του σχολείου πίστευαν στις καλές προθέσεις των δασκάλων τους και προχώρησαν σε απεργία. Με οδηγό ένα 13χρονο κορίτσι, διαδήλωσαν γύρω από το σχολείο με πλακάτ και αρνήθηκαν να επιστρέψουν στο σχολείο. Οι αρχές πίεσαν τους γονείς καλώντας τους σε αλλεπάλληλες δίκες και επιβάλλοντας ποινές και πρόστιμα. Η απεργία όμως συνεχίστηκε.

«Εαρινή συμφωνία»

   Γιάννης Ρίτσος 

 Άκου τα σήμαντρα 
των εξοχικών εκκλησιών. 
Φτάνουν από πολύ μακριά από πολύ βαθιά. 
Απ’ τα χείλη των παιδιών
απ’ την άγνοια των χελιδονιών 
απ’ τις άσπρες αυλές της Κυριακής 
απ’ τ’ αγιοκλήματα και τους περιστεριώνες 
των ταπεινών σπιτιών. 

 Άκου τα σήμαντρα 
των εαρινών εκκλησιών. 
Είναι οι εκκλησίες 
που δε γνώρισαν τη σταύρωση 
και την ανάσταση. 

Γνώρισαν μόνο τις εικόνες 
του Δωδεκαετούς 
που ‘χε μια μάνα τρυφερή 
που τον περίμενε τα βράδια στο κατώφλι 
έναν πατέρα ειρηνικό που ευώδιαζε χωράφι 
που ‘χε στα μάτια του το μήνυμα 
της επερχόμενης Μαγδαληνής. 

 Χριστέ μου, 
τι θα ‘τανε η πορεία σου 
δίχως τη σμύρνα και το νάρδο 
στα σκονισμένα πόδια σου;»

23 Απριλίου

"Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου"
Η Ημέρα του Αγίου Γεωργίου 
στη Βαρκελώνη
La diada de Sant Jordi 

 Αμέτρητος κόσμος στον πιο ζωντανό δρόμο της Βαρκελώνης, τον Las Ramblas αυτές τις μέρες για τη γιορτή του Αγίου Γεωργίου ή Sant Jordi κατά τους Καταλανούς, προστάτη ολόκληρης της Καταλονίας από τον 15ο αιώνα.
Αμέτρητοι υπαίθριοι πάγκοι με βιβλία, με τη συχνή παρουσία συγγραφέων που τα υπογράφουν, σε ένα δρόμο που –χωρίς να το προσπαθεί- μεταμορφώνεται σε ολάνθιστο ευωδιαστό κήπο από κατακόκκινα τριαντάφυλλα, ενώ δεν λείπουν οι ευφάνταστες υπαίθριες εκδηλώσεις!

Ένα κόκκινο τριαντάφυλλο δεμένο σ’ ένα στάχυ, για ένα βιβλίο!
Τη μέρα του Sant Jordi δεν γιορτάζουν μόνο τα βιβλία και τα κόκκινα τριαντάφυλλα! Γιορτάζουν κι οι ερωτευμένοι που τα ανταλλάσσουν μεταξύ τους! Ο άντρας προσφέρει στην αγαπημένη του ένα κόκκινοι τριαντάφυλλο με ένα στάχυ κι εκείνη του το ανταποδίδει με ένα βιβλίο!

Η ιστορία του Αγίου Γεωργίου και του δράκου 
Ο ξακουστός θρύλος (διαδεδομένος σε αρκετές χώρες της Ευρώπης, όπως και στην Ελλάδα) αναφέρει ότι ο Άγιος Γεώργιος σκότωσε το δράκο για να απαλλάξει τον κόσμο από τις συμφορές του και να λυτρώσει την όμορφη πριγκίπισσα που δόθηκε ως θυσία για να εξευμενίσει την οργή του. Όταν την έσωσε, λέγεται ότι της χάρισε ένα κόκκινο τριαντάφυλλο.

Η δικτατορία των συνταγματαρχών

Ανατομία μιας επταετίας

Επιμέλεια των Σπύρου Βλαχόπουλου, 
Δημήτρη Καιρίδη και Αντώνη Κλάψη 
Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ 

 Την Κυριακή 21 Απριλίου συμπληρώνονται 52 χρόνια από το 1967, όταν το απριλιανό πραξικόπημα κατέλυσε τη δημοκρατία στην Ελλάδα. Ήταν το τελευταίο επιτυχημένο στρατιωτικό κίνημα για την κατάλυση της δημοκρατίας επί ευρωπαϊκού εδάφους.
Ο ελληνικός λαός αλλά και η διεθνής κοινότητα το βίωσαν ως έναν επιβλαβή και επώδυνο αναχρονισμό.
 Ο συλλογικός τόμος «Η δικτατορία των συνταγματαρχών: Ανατομία μιας επταετίας», επιχειρεί να φωτίσει διεπιστημονικά ανεξερεύνητες πτυχές της τραυματικής εμπειρίας του πραξικοπήματος και της επτάχρονης δικτατορίας των συνταγματαρχών, όπως η ιδεολογική και η θεσμική διάσταση, η θέση της ελληνικής δικτατορίας στην ευρύτερη διεθνή συζήτηση περί αυταρχικών καθεστώτων αλλά και περί των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατά τη συγκεκριμένη εποχή, η σχέση του δικτατορικού καθεστώτος με το διεθνές σύστημα, καθώς και η κληρονομιά της δικτατορίας για τη μεταπολιτευτική Ελλάδα και η μακροπρόθεσμη επίδρασή της στην ελληνική κοινωνία και πολιτική.

 Σε κάθε περίπτωση, η δικτατορία σημάδεψε τη μεταπολεμική πορεία της Ελλάδας και η σε βάθος και ψύχραιμη μελέτη της είναι απαραίτητη για την εθνική μας αυτοσυνειδησία.

(Πάρτε μια «γεύση» από το βιβλίο διαβάζοντας τις 30 πρώτες σελίδες του βιβλίου ΕΔΩ ! )

Ένα βιβλίο αντί για εισιτήριο!

Κάθε χρόνο από το 1932 η Ολλανδία ενθαρρύνει την ανάγνωση βιβλίων με την καθιέρωση της «Εθνικής Εβδομάδας Βιβλίου», μία γιορτή της λογοτεχνίας που περιλαμβάνει λογοτεχνικά φεστιβάλ, εκδηλώσεις για το βιβλίο σε ολόκληρη τη χώρα και υπογραφή βιβλίων από συγγραφείς.
Παραδοσιακά, κάποιος γνωστός Ολλανδός συγγραφέας γράφει μία «ξεχωριστή νουβέλα» που προορίζεται ως δώρο της «Εθνικής Εβδομάδας Βιβλίου» και διανέμεται δωρεάν σε όσους αγοράζουν ένα βιβλίο στη διάρκεια των εκδηλώσεων για το βιβλίο.
Αυτό το «ξεχωριστό βιβλίο» -φέτος είναι η νουβέλα «Jasvan Belofte» του Jan Siebelink- μπορεί να θεωρηθεί ως «εισιτήριο» για τη δωρεάν μεταφορά με το τρένο την Κυριακή της εβδομάδας βιβλίου. Οι Ολλανδοί φίλοι του βιβλίου, χάρις σ’ αυτό το δωρεάν «βιβλίο-εισιτήριο», χρησιμοποιούν ελευθέρα τα τρένα σε όλη τη χώρα.

«Βιβλία εναντίον τσιγάρου»

Τζορτζ Όργουελ – Εκδ. ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ 

Ξεκινώντας από το ερώτημα αν ξοδεύει περισσότερα στο διάβασμα ή στο κάπνισμα, ο Τζορτζ Όργουελ στα απολαυστικά αυτά κείμενα εξετάζει μια σειρά από θέματα: από τους κινδύνους που κρύβουν τα παλαιοβιβλιοπωλεία ως το πώς ζει ο κριτικός βιβλίων, από την ελευθερία του τύπου ως την πραγματική έννοια του πατριωτισμού.
 Στη συλλογή "Βιβλία εναντίον τσιγάρου" που με τόσο χυμώδη τρόπο απέδωσε στη γλώσσα μας ο Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκης, ο Οργουελ ξετινάζει και ξεμπροστιάζει τον πατριωτισμό ("Η πατρίδα μου, δεξιά ή αριστερά"), τις θλιβερές ελλείψεις της κοινωνικής πρόνοιας και των δημόσιων νοσοκομείων ("Πώς πεθαίνουν οι πτωχοί"), τη νοσηρότητα του εκδοτικού milieu. Κι ακόμη, αποτολμώντας μια μελλοντική πρόβλεψη για το είδος των αναγνωσμάτων που θα επιβίωναν σε μια αυστηρά ολοκληρωτική κοινωνία, περιγράφει, μέχρι κεραίας, τη σύγχρονη συνθήκη:
"Οι εφημερίδες μπορεί να υποτεθεί ότι θα κυκλοφορούν ώσπου να φτάσει σε ένα υψηλότερο επίπεδο η τηλεοπτική τεχνική, αλλά εκτός από τις εφημερίδες είναι αμφίβολο ακόμα και τώρα κατά πόσον η μεγάλη μάζα του πληθυσμού στις εκβιομηχανισμένες χώρες αισθάνεται την ανάγκη οποιουδήποτε είδους λογοτεχνίας.

“Τα βιβλία μάς βοηθούν

να μη βιαζόμαστε”

2 Απριλίου - Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου 

 Στις 2 Απριλίου, ημέρα γενεθλίων του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου με σκοπό να τονώσει την αγάπη για το διάβασμα και να στρέψει την προσοχή στα παιδικά βιβλία. Κάθε χρόνο ένα διαφορετικό εθνικό τμήμα της Διεθνούς Οργάνωσης Βιβλίων για Νέους ( ΙΒΒΥ) έχει την ευκαιρία να γίνει χορηγός της Παγκόσμιας Ημέρας Παιδικού Βιβλίου. Επιλέγει ένα θέμα και καλεί ένα γνωστό συγγραφέα να γράψει ένα μήνυμα για όλα τα παιδιά του κόσμου και ένα γνωστό εικονογράφο να φιλοτεχνήσει μια αφίσα.
Το υλικό αυτό χρησιμοποιείται με διάφορους τρόπους για την προώθηση των βιβλίων και της ανάγνωσης σε όλο τον κόσμο.
Για φέτος, υπεύθυνο για το υλικό του εορτασμού είναι το Τμήμα Βιβλίου για Παιδιά και Νέους της Λιθουανίας. Το μήνυμα και η αφίσα είναι έργα του Λιθουανού Kęstutis Kasparavičius, διεθνούς φήμης εικονογράφου και συγγραφέα.
Τη μετάφραση επιμελήθηκε, όπως κάθε χρόνο, η επίτιμη Πρόεδρος του Ελληνικού Τμήματος κ. Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου.

 “Τα βιβλία μας βοηθούν να μη βιαζόμαστε” 

 “Βιάζομαι!… Δεν έχω χρόνο!… Αντίο!… Ακούμε τέτοιες κουβέντες κάθε μέρα, όχι μόνο στη Λιθουανία, που βρίσκεται στο κέντρο της Ευρώπης, αλλά και σε πολλά μέρη του κόσμου. Συχνά επίσης ακούμε να λέγεται ότι ζούμε στην εποχή της υπέρμετρης πληροφόρησης, της ταχύτητας και της βιασύνης. 
Αν όμως πάρεις στα χέρια σου ένα βιβλίο, νιώθεις αμέσως διαφορετικά. Φαίνεται πως τα βιβλία έχουν αυτή τη θαυμαστή ιδιότητα- μας βοηθούν να χαλαρώνουμε. 
 Μόλις ανοίξεις ένα βιβλίο και βυθιστείς στα ήρεμα βάθη του, δεν έχεις πια τον φόβο πως όλα περνούν με ξέφρενη ταχύτητα κι εσύ δεν προλαβαίνεις να δεις τι γίνεται. Ξαφνικά, αρχίζεις να πιστεύεις ότι δε χρειάζεται να τρέχεις με τόση βιασύνη για μια δουλειά μάλλον ασήμαντη. 
 Στα βιβλία όλα συμβαίνουν ήσυχα, με μία τάξη καθορισμένη με ακρίβεια. Ίσως επειδή οι σελίδες τους είναι αριθμημένες, ίσως γιατί οι σελίδες κυλούν απαλά και γαλήνια καθώς τις γυρίζεις. 
 Στα βιβλία, όσα έχουν γίνει στο παρελθόν, συναντούν με ηρεμία τα όσα πρόκειται να συμβούν…”
Kęstutis Kasparavičius