«Kαληνύχτα σας, κύριε Γκουγκλ»

Μια «παιδική» ιστορία για την ασφάλεια στο Διαδίκτυο γραμμένη από τον Γιώργο Κατσέλη 

 Ποιος είναι ο κύριος Γκουγκλ; Γιατί όλοι θέλουν να ταξιδέψουν στην παράξενη χώρα του; Με συντρόφους τον Κλικ το ποντικάκι και τον Π@τ το παπάκι, ο Ιάσονας, ο μικρός ήρωάς μας, θα ταξιδέψει στη χώρα του κυρίου Γκουγκλ και από εκεί θα βρεθεί στα πιο απίθανα μέρη. Από την πόλη των παράξενων παιχνιδιών μέχρι τη χώρα του κυρίου Γιάχου, τη μακρινή Γιαχωνία.
Κάθε ταξίδι όμως κρύβει και κινδύνους. Γιατί στον μαγικό κόσμο της τεχνολογίας και των υπολογιστών δεν είναι όλα τόσο ρόδινα.
Θα καταφέρει άραγε ο Ιάσονας να τους ξεπεράσει και να επιστρέψει σώος στη χώρα του; 
Πληροφοριακό υλικό σχετικό με την ιστορία 
Σε μικρή ήδη ηλικία γίνεται η πρώτη γνωριμία των παιδιών με τον μαγικό κόσμο των υπολογιστών. Η επαφή τους με τον κόσμο αυτό έχει πολλά πλεονεκτήματα αλλά κρύβει και κινδύνους. Μέσα από αυτή την ιστορία φαντασίας, που συνδέει συμβολικά το χθες (ο μικρός Ιάσονας, ο κεντρικός ήρωας) με το σήμερα (ο κύριος Γκουγκλ —από το Google), επιχειρείται να παρουσιαστεί με τρόπο λογοτεχνικό το ζήτημα αυτό.

«1821,η αρχή που δεν ολοκληρώθηκε»

«Οι Δυνάμεις επέτρεψαν στην Ελλάδα να ξαναγεννηθεί με τον όρο, όμως, ότι θα ήταν τόσο μικρή και αδύνατη, ώστε να μην μπορέσει να μεγαλώσει ούτε σχεδόν να ζήσει»

Γράφει ο Φίλιππος Φιλίππου για το http://diastixo.gr/ 

 Η Αθηνά Κακούρη, αειθαλής και ακάματη, εξέδωσε πριν από λίγα χρόνια το ιστορικό βιβλίο με τίτλο «1821, η αρχή που δεν ολοκληρώθηκε», που αυτή τη φορά δεν είναι μυθιστόρημα, κι ας διαβάζεται σαν μυθιστόρημα. Πρόκειται για μια σύνοψη των γεγονότων πριν από την Επανάσταση του 1821 κι εκείνων που διαδραματίστηκαν στη διάρκειά της, αλλά και μετά. Το απέριττο ύφος της και η εμπλοκή της στο βιβλίο ως αφηγήτριας αρχικά φαίνεται να δείχνουν πως απευθύνεται σε μαθητές, σε νέους γενικότερα, ωστόσο ο στόχος της είναι να διαβαστεί από όλους τους Έλληνες, μικρούς και μεγάλους.
Η αφήγηση διαβάζεται σαν μυθιστόρημα, λογοτεχνικό είδος στο οποίο η συγγραφέας έχει άριστες επιδόσεις, είτε είναι αστυνομικό είτε ιστορικό. Το μότο της αρχής δείχνει τι θα επακολουθήσει και σε ποιο ζήτημα θα επικεντρωθεί το ενδιαφέρον της αφηγήτριας. Πρόκειται για μια φράση από τα Απομνημονεύματα του Γάλλου ιστορικού και πολιτικού Φρανσουά Γκιζό (1787-1874): «Οι Δυνάμεις επέτρεψαν στην Ελλάδα να ξαναγεννηθεί με τον όρο όμως ότι θα ήταν τόσο μικρή και αδύνατη, ώστε να μην μπορέσει να μεγαλώσει ούτε σχεδόν να ζήσει».
Εξαρχής, γίνεται αντιληπτό πως η συγγραφέας επιθυμεί να συσχετίσει την Επανάσταση του 1821 και την εμπλοκή σε αυτήν των τότε μεγάλων δυνάμεων (Αυστρίας, Αγγλίας, Γαλλίας, Ρωσίας) με τη σημερινή κατάσταση της χώρας, ύστερα από την εφαρμογή του Μνημονίου και τους επαχθείς όρους που έχουν επιβάλει οι Γερμανοί και η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης

21 Μαρτίου* 

 «…Πιστεύω ότι η ποίηση βοηθάει, όσο το κερί που ανάβουμε μπαίνοντας σ' ένα έρημο καταργημένο ξωκλήσι, με φευγάτους όλους τους αγίους. 
 Ωφελεί όσους την αγαπούν, επειδή βρίσκουν εντός της μικρά κομματάκια από σκισμένες φωτογραφίες του ψυχισμού τους. 
 Περισσότερο και πιο σωστά ωφελεί εκείνους που πιστεύουν στη μαγεία της. Που δεν θέλουν να θέσουν τον δάκτυλό τους επί τον τύπον της κατανόησής της. 
 Ωφελεί, υπερκόσμια, εκείνον που την ασκεί και μόνον κατά τη διάρκεια της άσκησης, επειδή τότε μόνον τον βγάζει από το σώμα του, τον σταθεροποιεί σε μιαν αιώρηση απ' όπου αυτός παρακολουθεί, σαν σε χειρουργείο, τον προσωρινό θάνατο της μικρότητάς του. 
 Ωφελεί κυρίως τη γλώσσα. Την περισυλλέγει από τους μεγάλους κάδους της βιασύνης και τη μεταγγίζει με σέβας στο τόσο δα μπουκαλάκι του αγιασμού, μια γουλιά, όσο ακριβώς χρειάζεται να πιει η ουσία.

«Γινάτι. Ο σοφός της λίμνης»

Γράφει η ΤΖΩΡΤΖΙΝΑ ΝΤΟΥΤΣΗ 

«Γινάτι. Ο σοφός της λίμνης» είναι ο τίτλος του νέου ιστορικού μυθιστορήματος του Γιάννη Καλπούζου που κυκλοφορεί στις 22 Μαρτίου από τις εκδόσεις Ψυχογιός και μας μεταφέρει στα πανέμορφα Γιάννενα, την πόλη των θρύλων και της μυστηριακής γοητείας, την πόλη που λικνίζεται στην αγκαλιά των νερών της λίμνης των θρύλων και των παραδόσεων.
Αυτή τη φορά, ο αρτινός συγγραφέας τοποθετεί τους ήρωές του στα χρόνια της ιταλικής κατοχής του 1917, της πρώτης απόπειρας δημιουργίας Βλάχικου πριγκιπάτου στην Πίνδο, της εξόρυξης πετρελαίου στη Δραγοψά, της εκστρατείας στη Μικρά Ασία, της προσφυγιάς Μικρασιατών και Ποντίων, αλλά κι εκείνης των Τουρκογιαννιωτών, του διχασμού σε βενιζελικούς και αντιβενιζελικούς και της μάστιγας της ληστοκρατίας στην Ήπειρο. Συνάμα πρωταγωνιστές και δευτεραγωνιστές ακολουθούν τα βήματα Εβραίων, Βλάχων, Αλβανών και Σαρακατσάνων, και γενικότερα την ταραγμένη εποχή πριν από το 1922 και κατά την πρώτη δεκαετία του Μεσοπολέμου.

Η αγωνία του συγγραφέα...

(Με αφορμή τα γενέθλια του Μάνου Ελευθερίου (12 του Μάρτη) δημοσιεύουμε απόσπασμα από το βιβλίο του «ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΟ ΠΗΓΑΔΙ», που εκδόθηκε και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ.)

Ευχόμαστε στον μεγάλο Συριανό Λογοτέχνη 

“ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ & ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΑ! 

 Να νιώθει γερός και δυνατός ως “αιώνιος έφηβος”! 

 «ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ στον Ηλ με τις τελευταίες πέντε σελίδες που θέλει να γράψει για να ολοκληρώσει κάποιο διήγημα. Φτύνει αίμα για να τις γράψει κι όταν τις τελειώσει, βλέπει ότι δεν στέκεται τίποτα στη θέση του, οι λέξεις γέρνουν, είναι έτοιμες να βγουν έξω από τη σελίδα, μετά βίας ισορροπούν, δεν έχουν άνθη, δεν βγάζουν καρπό, τα φύλλα τους κιτρινίζουν και μαραίνονται, μένει μόνο κάποιο άρωμα τις νυχτερινές ώρες, σαν το άρωμα διπλωμένων λουλουδιών σε βιβλία. 
Αρχίζει πάλι τις διορθώσεις. Ξαναγράφει κάθε πρόταση μεταφέροντας τις πρώτες λέξεις στο τέλος και τις υπόλοιπες στη μέση ή στην αρχή. Του λείπει όμως μια σπουδαία και απαστράπτουσα αρχή. Να μπει κατευθείαν στο θέμα. Να αναγκάσει τον αναγνώστη να μη σταματήσει πουθενά, σαν να διαβάζει αστυνομικό μυθιστόρημα.

Σιμόν Ντε Μποβουάρ:

«Το Δεύτερο Φύλο»

«Οι σημερινές γυναίκες έχουν σχεδόν εκθρονίσει τον μύθο της θηλυκότητας. Αρχίζουν να κάνουν αισθητή την ανεξαρτησία τους με πολύ συγκεκριμένους τρόπους. Δεν καταφέρνουν όμως εύκολα να βιώσουν απόλυτα την κατάστασή τους ως ανθρώπινα όντα. Έχοντας ανατραφεί από γυναίκες, μέσα στους κόλπους ενός γυναικείου κόσμου, ο φυσιολογικός προορισμός τους είναι ο γάμος, ο οποίος στην πραγματικότητα τις υποδουλώνει ακόμα και σήμερα στον άντρα. Το ανδρικό κύρος κάθε άλλο παρά έχει εξαλειφθεί: Στηρίζεται ακόμα σε γερές οικονομικές και κοινωνικές βάσεις…» 

 H περίληψη του θρυλικού βιβλίου «Δεύτερο φύλο», γραμμένη από την ίδια τη συγγραφέα, Σιμόν Ντε Μποβουάρ, μια από τις πιο ένθερμες φεμινίστριες της ιστορίας, που έγραψε τη φράση: «Δεν γεννιέσαι γυναίκα, γίνεσαι». Με αυτή τη φράση συμπύκνωσε την άποψή της ότι η θηλυκή ταυτότητα όπως έχει διαμορφωθεί ιστορικά είναι δημιούργημα της κοινωνίας και όχι αναπόδραστη αναγκαιότητα.
 Σύμφωνα με τη συγγραφέα, η κοινωνία κρατάει τις γυναίκες σε θέση κατωτερότητας, στη θέση του «άλλου», που περιγράφεται με όρους αρνητικούς σε σχέση με του άνδρα.

Μάρτιος...

Του Μάνου Ελευθερίου

 Από Μάρτη καλοκαίρι 

κι από Αύγουστο χειμώνα 

 Ο Μάρτης έχει ένα σπίτι χτισμένο στους βοριάδες. Η σκεπή του είναι από χρυσά χελιδόνια κεντημένα σε ατλάζι. Οι φίλοι του Μάρτη είναι λίγοι, τέσσερις άνεμοι όλοι κι όλοι. Τους βλέπει μονάχα μια φορά τη βδομάδα. Ο γκαρδιακός του φίλος, όμως, είναι ο Βοριάς.
 Παρ' όλο που είναι τριάντα ενός χρόνων, ο Μάρτης μένει μονάχος του. Όταν έχει κέφια, κατεβαίνει στους κήπους του και κλαδεύει τριανταφυλλιές. Μικρά ζωάκια της αγάπης από φως και μετάξι τρίβονται ναζιάρικα στα πόδια του. Μια γάτα στολισμένη με κόκκινες κορδέλες νιαουρίζει στην κορφή της σκάλας. Ο Μάρτης, σαν καλός ψαράς, της φέρνει σ' ένα πανεράκι τα ψαράκια της. Τα μάτια της γίνονται τότε δυο μικρές πράσινες φλόγες και τον κοιτάζει μ' εμπιστοσύνη.

 Του Μάρτη του αρέσει να φτιάχνει καραβάκια με μικρά κομμάτια ουρανού. Τα χαρίζει στα παιδιά της γειτονιάς του.