Μόργκαν Λε Φέι

Συντάκτης: Αρχοντία Κάτσουρα 

Νωρίς το πρωί, ακόμη δεν έχει ξημερώσει καλά καλά, και ταξιδεύεις με πλοίο. Στο βάθος του ορίζοντα μια κρυστάλλινη πολιτεία με το κάστρο της ανυψώνεται πάνω από τη θάλασσα, πλέοντας σε ένα σύννεφο από ομίχλη και αστράφτοντας, καθώς οι πρώτες ακτίνες του πορτοκαλόχρωμου ήλιου περνούν από μέσα του. Τρίβεις τα μάτια σου και τα ανοιγοκλείνεις δυο-τρεις φορές, μη μπορώντας να καταλάβεις αν αυτό που βλέπεις είναι αληθινό. Η έλλειψη ύπνου και το νυχτερινό ταξίδι στη θάλασσα δημιουργούν οράματα. 
Η μαγική πολιτεία όμως μένει εκεί και σε καλεί. Θέλεις να δεις τι κρύβεται πίσω από τις επάλξεις του κάστρου, ποιοι κρατούν σκοπιά στις πολεμίστρες του, από πού έρχεται ο αέρας που κάνει τα λάβαρά του να κυματίζουν. Το βλέμμα και η επιθυμία σου δεν έχουν άλλο στόχο.

"Eίναι Όμορφη η Ζωή Αδερφέ μου!"

Από τον Εκδοτικό Οίκο Α. Α. Λιβάνη, κυκλοφορεί το βιβλίο του Ναζίμ Χικμέτ «Είναι όμορφη η ζωή, αδερφέ μου!» σε μετάφραση Λ. Μυστακίδου.

"Να πάρει», σκέφτηκα και κοίταξα την Ανούσκα. Δε θα ξαναδώ αυτό το μέτωπο, αυτό το στόμα, αυτή τη μύτη, αυτά τα μάτια… Δε θα ξανανιώσω αυτή την εγγύτητα που αισθάνεται ένας άνθρωπος για κάποιον άλλο, αυτή την οικειότητα, την εμπιστοσύνη που βουρκώνει τα μάτια μου. 
Ξέρω ότι όλες αυτές οι σκέψεις είναι ρομαντικές. Εδώ και τόσα χρόνια η ζωή μου είναι ρομαντική. Είναι ο ρομαντισμός του επαναστάτη που καλπάζει πάνω στο άλογό του. Ίσως είναι βασανιστικός, ίσως αιμοσταγής, ποιος ξέρει... 
Πού τρέχει ο έφιππος; Τις περισσότερες φορές στο θάνατο. Αλλά για μια ζωή πιο όμορφη, πιο δίκαιη, πιο γεμάτη, πιο βαθιά..."

«Το μεγάλο μας τσίρκο»

"Μεγάλα νέα φέρνω από κει πάνω 

περίμενε μια στάλα ν’ ανασάνω 

και να σκεφτώ αν πρέπει να γελάσω, 

 να κλάψω, να φωνάξω, ή να σωπάσω. 

Οι βασιλιάδες φύγανε και πάνε 

και στο λιμάνι τώρα, κάτω στο γιαλό,

 οι σύμμαχοι τους στέλνουν στο καλό. 

Καθώς τα μαγειρέψαν και τα φτιάξαν 

από ξαρχής το λάκκο τους εσκάψαν 

κι από κοντά οι μεγάλοι μας προστάτες, 

 αγάλι αγάλι εγίναν νεκροθάφτες 

και ποιος πληρώνει πάλι τα σπασμένα 

και πώς να ξαναρχίσω πάλι απ’ την αρχή 

κι ας ήξερα τουλάχιστον γιατί. 

 Το ριζικό μου ακόμα τι μου γράφει 

το μελετάνε τρεις μηχανορράφοι. 

Θα μας το πουν γραφιάδες και παπάδες 

με τούμπανα, παράτες και γιορτάδες. 

Το σύνταγμα βαστούν χωροφυλάκοι 

και στο παλάτι μέσα οι παλατιανοί 

προσμένουν κάτι νέο να φανεί. 

Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες, 

ξυρίστηκαν οι Έλληνες μεσίτες. 

Εφτά ο τόκος πέντε το φτιασίδι, 

 σαράντα με το λάδι και το ξύδι 

κι αυτός που πίστευε και καρτερούσε, 

 βουβός φαρμακωμένος στέκει και θωρεί 

τη λευτεριά που βγαίνει στο σφυρί. 

 Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι, 

 μην έχεις πια την πείνα για καμάρι. 

Οι αγώνες πού χεις κάνει δε φελάνε 

το αίμα το χυμένο αν δεν ξοφλάνε. 

Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι, 

 η πείνα το καμάρι είναι του κιοτή, 

 του σκλάβου που του μέλλει να θαφτεί..." 

 Από το θεατρικό έργο των Στ. Ξαρχάκου και Ιάκωβου Καμπανέλλη ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ.

Ρέα Γαλανάκη: «Άκρα ταπείνωση»

Και όποιος ταπεινωθεί, θα εξυψωθεί”* 
 (Tης Σωτηρίας Γεωργαντή –Literatute.gr) 

 Αν έπρεπε να δοθεί ο τίτλος του πρωταγωνιστή σε έναν μόνο χαρακτήρα του πολυπρόσωπου μυθιστορήματος της Ρέας Γαλανάκη “Η Άκρα Ταπείνωση”, αυτός θα δινόταν δικαιωματικά στην πόλη της Αθήνας.
 Μια Αθήνα που κουβαλάει το παρελθόν της στα νεοκλασικά που ρημάζουν στα σπλάχνα της, μια Αθήνα που δείχνει τις πληγές της σε κάθε ευκαιρία, μα ταυτόχρονα πάλλεται ακόμα στο ρυθμό μικρών ή μεγάλων εξεγέρσεων και αγκαλιάζει τόσο στοργικά τα παιδιά της, όσο σκληρά τα αποδιώχνει.
 Η Άκρα Ταπείνωση πότε φοράει αφήγηση στο δεύτερο πρόσωπο και πότε στο τρίτο. Με αυτές τις βουτιές μια στο υποκειμενικό σύμπαν της Τειρεσίας, η οποία απευθύνεται στον εαυτό της, και μια στο αντικειμενικό σύμπαν του αφηγητή-παντογνώστη, η συγγραφέας καταφέρνει να στήσει ένα πολυπρισματικό ανάγνωσμα, ούτε υποκειμενικό, ούτε αντικειμενικό, αλλά σίγουρα αυθεντικό και γνήσιο – το προσωπικό είναι πολιτικό, εξάλλου, κατά το γνωστό σύνθημα.

Che fece … il gran rifiuto

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα 

που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι 

να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει 

έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα 

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του. 

Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι, 

όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει 

εκείνο τ’ όχι — το σωστό — εις όλην την ζωή του. 

Κ.Π. Καβάφης (1901)