Σε πρώτο πρόσωπο…

Βούλα Μάστορη 

 Το Γυναίκα μπονσάι (εκδ.ΠΑΤΑΚΗΣ) άρχισα να το γράφω όταν Το παραμύθι των ψυχών έπαψε να στοιχειώνει τη μνήμη μου, διότι μόνο έτσι μπορώ να προχωρήσω στη γραφή ενός νέου βιβλίου – πρέπει οι χαρακτήρες του προηγούμενου να φύγουν από μέσα μου, ώστε να μπορέσω να ενδυθώ τις ψυχές των χαρακτήρων του επόμενου.
Ωστόσο, οι χαρακτήρες των βιβλίων μου κατά κάποιον μαγικό ή μεταφυσικό τρόπο αυτοδημιουργούνται και αυτονομούνται κατά τη διαδικασία της γραφής.

Βραβείο Αναγνωστών 2012

Είστε βιβλιόφιλος; Πάρτε μέρος στον διαγωνισμό για το μυθιστόρημα της χρονιάς!

 Το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ), σε συνεργασία με την ΕΡΤ, ξεκινά τη διαδικασία ψηφοφορίας για το Βραβείο Αναγνωστών 2012, δίνοντας την ευκαιρία στο αναγνωστικό κοινό να αναδείξει το αγαπημένο ελληνικό μυθιστόρημα της χρονιάς.
Σύμφωνα με τη διαδικασία του βραβείου, οι Λέσχες Ανάγνωσης, ως υπεύθυνες για την κατάρτιση της «βραχείας λίστας», έλαβαν από το ΕΚΕΒΙ τον κατάλογο των 399 μυθιστορημάτων που κυκλοφόρησαν την περίοδο 1/10/2011 – 30/9/2012 (όπως προκύπτουν από τα στοιχεία της βάσης δεδομένων της Βιβλιονέτ).
Η «βραχεία λίστα» περιλαμβάνει 19 μυθιστορήματα, 4 περισσότερα από τις προηγούμενες χρονιές του βραβείου, εξαιτίας της ισοψηφίας που προέκυψε στην καταμέτρηση.

Στα χρόνια της ομίχλης...

Χίος, 1822. Σε χρόνους παλιούς και δύσκολους, η οικογένεια του Ισίδωρου σκορπά και χάνεται μετά την ολοκληρωτική καταστροφή του νησιού από τους Τούρκους. Στη Σύρο, όπου έχουν καταφύγει αυτός και οι αδερφές του, χάρη στις φροντίδες μιας καθολικής καλόγριας κι ενός Ψαριανού μπουρλοτιέρη καταφέρνουν να επιβιώσουν και να γυρίσουν πίσω στον τόπο τους, σ' ό,τι έχει απομείνει όρθιο, για να ξεκινήσουν και πάλι από την αρχή.

Χρόνια μετά, στο ίδιο κυκλαδίτικο νησί, ο Νικόλας, ο ανιψιός του Ισίδωρου, θα γνωρίσει την αγάπη στο πρόσωπο της Ιάσμης, μιας κοπέλας που η αύρα του μυστηρίου την αγκαλιάζει ολόκληρη. Οι δυο νέοι θα ζήσουν τον απόλυτο έρωτα, ενάντια στη μοίρα που παραφυλά σκληρή κι αμείλικτη.

του Γιάννη Παλαβού*

 Καμιά φορά σκέφτομαι, μισοαστεία-μισοσοβαρά, ότι για μένα που δε θρησκεύομαι οι βιβλιοθήκες είναι ό,τι πλησιέστερο σε ναό. Είναι ένας χώρος όπου είμαι καλοδεχούμενος ανεξαρτήτως τού ποιος ή πώς είμαι, ένας χώρος όπου βρίσκω ησυχία, όπου ανοίγω εσωτερικό διάλογο με φωνές υπερβατικές. Όπως και να ’χει, στις βιβλιοθήκες οφείλω την επαφή μου με τη λογοτεχνία, με την ανάγνωση και τη γραφή ως αισθητικά γεγονότα και τρόπους αυτοκατανόησης.
Μεγαλώνοντας σ’ ένα σπίτι όπου δεν υπήρχαν βιβλία, περνούσα πολλά απογεύματα στην «Παιδική και Εφηβική Βιβλιοθήκη» του Βελβεντού, της κωμόπολης όπου γεννήθηκα κι έζησα μέχρι να φύγω για σπουδές. Δεν αποκλείεται να βρέθηκα εκεί από ένα αίσθημα δειλίας, αδυναμίας ν’ ανταποκριθώ στις απαιτήσεις τού όντως (δηλαδή: συγκρουσιακού) κόσμου. Αλλά πάλι δεν ξέρω. Μπορεί απλώς να προβάλλω στην παιδική μου ηλικία θέματα που αντιμετωπίζω τώρα ως ενήλικας.
 Ένα είναι σίγουρο: στη βιβλιοθήκη άρχισα ν’ ανακαλύπτω έναν κόσμο με πολλαπλές δυνατότητες για γνώση και διασκέδαση∙ άρχισα να κοινωνικοποιούμαι, να γίνομαι δραστήριος. Βιβλία, κόμικς, άτλαντες, παιχνίδια, σκάκι, δίσκοι, συζητήσεις, εκδρομές, επαφή με άγνωστα πράγματα –διψούσα για όλ’ αυτά και η βιβλιοθήκη μού τα πρόσφερε.