Μάνος Ελευθερίου:

«Ένιωσα την ανάγκη να ζητήσω τη βοήθεια του Θεού. Δεν γίνεται αλλιώς!» 

Αποσπάσματα από συνέντευξη του Μάνου Ελευθερίου στη Σοφία Ντρέκου για την Εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια», 30 Νοεμβρίου 2016 ! 
 Ο ποιητής, στιχουργός και συγγραφέας Μάνος Ελευθερίου μιλά για την πίστη και όσα τον συγκινούν.

 ΕΡ. Ανατρέχοντας στις παιδικές σας μνήμες στην όμορφη και με μεγάλη αστική παράδοση Σύρο, θα θέλαμε να μας πείτε ποια ήταν η πρώτη επαφή σας με το περιβάλλον αλλά και με το πνεύμα της εκκλησιαστικής παράδοσης.
ΑΠ. Στη Σύρο, όπου γεννήθηκα και έμεινα έως τα 15 μου χρόνια, κάποια ημέρα έπεσε στα χέρια μου ένα εξαίσιο βιβλίο, το οποίο ανήκε στη γιαγιά μου, και απορώ πώς επέζησε του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, γεμάτο με εκκλησιαστικά κείμενα. Ονομαζόταν «Ωρολόγιον το Μέγα». Αυτό περιλάμβανε ψαλμούς, τον Ακάθιστο Ύμνο αλλά και το πρόγραμμα της εκκλησίας κ.ά. Ήταν μια πολύ καλή έκδοση του 19ου αιώνα, με στοιχεία δωδεκάρια, από την οποία οι πρώτες σελίδες είχαν αφαιρεθεί, δυστυχώς. Δεν μείωνε όμως αυτό καθόλου το ότι ήταν ένα εκπληκτικό βιβλίο. Μου άρεσε τόσο πολύ και γι' αυτό κάθισα και το έμαθα όλο απέξω! Μάλιστα, αργότερα, σε μεγαλύτερη, βέβαια, ηλικία, όταν πήγαινα σε εκκλησίες, άκουγα πάλι όλα όσα είχα διαβάσει και τα ξαναθυμόμουν! Αργότερα το έχασα αυτό το βιβλίο. Δεν είχα τη δυνατότητα να πιάσω στα χέρια μου άλλα παιδικά βιβλία, αφού εκείνα τα χρόνια δεν κυκλοφορούσε στα βιβλιοπωλεία της επαρχίας μεγάλος αριθμός βιβλίων. Επομένως, ήταν μια λύση να κρατήσω με ζέση και να αγαπήσω αυτό το βιβλίο. Είχα, έτσι, τη δυνατότητα επαφής όχι τόσο με το θείο, αλλά με μια γλώσσα που δεν γνώριζα -όπως ήταν η καθαρεύουσα- καθώς και με την ποίηση. 

Μάνος Ελευθερίου

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ

 Δεν είσαι συ το αίμα της φωτιάς 

 εσύ που ανοίγεις τη πληγή

 με το μαχαίρι την αυγή 

Ο ποιητής είναι παράθυρο ανοιχτό 

 στην εξουσία των καιρών 

 κι έχει τη μνήμη των νεκρών. 

Μιλά τη γλώσσα του Θεού 

 με τη φωνή του κεραυνού. 

 Μιλά τη γλώσσα του Θεού 

 κι έχει τα μάτια του παντού. 

 Δεν είσαι εσύ αυτός που με κρατά 

 με δυο μαχαίρια σταυρωτά 

 κι έχει στους ώμους του πουλιά. 

Ο ποιητής φοράει τον ήλιο στα μαλλιά 

 κι ανήκει χώρια καθενός 

 θάλασσα είναι κι ουρανός. 

Μιλά τη γλώσσα του Θεού 

 με τη φωνή του κεραυνού. 

 Μιλά τη γλώσσα του Θεού 

 κι έχει τα μάτια του παντού. 

 BookSyros: Από σήμερα ο αγαπημένος ποιητής- στιχουργός- λογοτέχνης Μάνος Ελευθερίου βρίσκεται στη γειτονιά των αγγέλων, πάνω σε ένα συννεφάκι για να παρακολουθεί από ψηλά την αγαπημένη του Σύρα με κείνο το γνωστό διακριτικό, αλλά γλυκό χαμόγελό του!
Όσο θα ακούμε τα τραγούδια του, θα ψιθυρίζουμε τους στίχους του και θα διαβάζουμε τα βιβλία του, ο Μάνος Ελευθερίου θα βρίσκει πάντα μια  θέση στην καρδιά μας!  Αντίο, Μάνο! 

«Υπέροχες νύχτες του Ιουλίου»

Γ. Ρίτσος,
 (Ποιήματα, ΙΙΙ, εκδ. Κέδρος)

 «Α, υπέροχες νύχτες του Ιουλίου
 με τα μαντολίνα των τζιτζικιών 
και των γρύλων – έλεγε – 
το φωταγωγημένο βαποράκι της κωλοφωτιάς 
αγκυροβολημένο στο παλιό τζάκι της καλύβας, 
η καλύβα στα καλάμια της ακροποταμιάς – 
δε σου ζητούν αποδείξεις, οι φλέβες του νερού 
κάτω απ’ το χώμα δίχως ερώτηση, 
υπάρχουμε, μεγάλοι κύκλοι δροσιάς 
στην πυρωμένη έκταση της θερινής νύχτας, 
τ’ αλώνια με τα άλογα μετέωρα, 
οι θεριστάδες κοιμισμένοι στις θημωνιές, 
τα κορίτσια ξύπνια, η αψάδα του αμπελιού γλείφοντας τη γλώσσα της, 
το σκυλί του κυνηγού κοιτάζοντας το φεγγάρι. 
Ο μικρός ακούρευτος βοσκός 
ένιωσε μονομιάς την ευγένεια των ζώων και των άστρων, 
τη ζέστα του μαλλιού, τη δροσιά του νερού, 
το χέρι που έλειπε απ’ τη μέση του, 
τη μεγάλη απουσία εκείνου που δεν ήξερε πως περίμενε, 
έφτιαξε με θυμάρι μια στρωμνή για δύο 
και ξάπλωσε μόνος, 
σε λίγο σηκώθηκε κ’ έκλαψε στο λαιμό του κριαριού του, 
(μαζί κλάψαμε, για άλλο ο καθένας), 
κλαίγανε και τα πρόβατα στην ασημένια νύχτα – 
Άγνωστη γνώση γνώση του σώματος, άγνωστο σώμα.»

«Το χέρι του Θεού»

Φίλιπ Κερ – Εκδ. ΚΕΔΡΟΣ 

«Η Λόντον Σίτι ετοιμάζεται να αγωνιστεί εναντίον του Ολυμπιακού για το Τσάμπιονς Λιγκ. Η θερμοκρασία είναι υψηλή, η ατμόσφαιρα τεταμένη. Καθώς η Ελλάδα φλέγεται, ο προπονητής Σκοτ Μάνσον είναι αναγκασμένος να τραβήξει τα λουριά στους παίχτες της ομάδας του.
Οι εντολές του σαφείς: απαγορεύεται το ποτό, το ξενύχτι και η επαφή με γυναίκες. Η ομάδα πρέπει πάση θυσία να μείνει συγκεντρωμένη, να παίξει καλά στο ματς του Πειραιά και να γυρίσει στο Λονδίνο ανανεωμένη προκειμένου να ετοιμαστεί για τον κρίσιμο επόμενο αγώνα στην έδρα της, το Σιλβερτάουν Ντοκ.
 Το πλάνο όμως του Σκοτ Μάνσον δεν θα μπορούσε να προβλέψει ένα μοιραίο γεγονός. Όταν το αστέρι της Σίτι καταρρέει στη διάρκεια του αγώνα με τον Ολυμπιακό, οι θεατές κι οι ποδοσφαιριστές των ομάδων παθαίνουν σοκ. Άραγε ο παίχτης πέθανε από καρδιακή προσβολή; Ή μήπως έχει συμβεί κάτι άλλο και ο θάνατος θα πρέπει να αποδοθεί σε σκευωρία;
 Καθώς οι ελληνικές αρχές ξεκινούν έρευνα για δολοφονία, ο Σκοτ Μάνσον καλείται να λύσει το μυστήριο, να ανακαλύψει γρήγορα την αλήθεια και να επαναφέρει την ομάδα στους κανονικούς της ρυθμούς…» (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το "Χέρι του Θεού" είναι ένα μυθιστόρημα απ΄ αυτά τα ρεαλιστικά που σε βάζουν στην ατμόσφαιρά τους αμέσως, κάνοντάς σε να συμμετέχεις -ακόμα κι αν δεν ταυτίζεσαι- ψάχνοντας τον ένοχο μα χωρίς να αναλώνεσαι στον εντοπισμό του, γιατί χάρη στην ελαστικότητα της γραφής του Φίλιπ Κερ αναμφίβολα απολαμβάνεις το ξετύλιγμα του μίτου από πολλές οπτικές, μπορώντας να σκέφτεσαι κριτικά και για όσα, εκτός κύριας πλοκής, σου εξιστορεί, μέσα από ένα στιβαρό κειμενικό σύνολο που διαθέτει δράση και πυκνό μυστήριο, σφιχτή και ευφάνταστη πλοκή, σύνθετα, αληθοφανή κίνητρα, ύποπτους, ανατροπές, εκπλήξεις, ευρηματική σύνδεση των στοιχείων, δηκτικό χιούμορ και ανελέητο σαρκασμό… (http://lesxianagnosisbiblioudegas.blogspot.com)

Το ωραίο καλοκαίρι

(του Κωνσταντίνου Ν. Καρεμφύλλη) 

" Μεσημέρι καλοκαιριού, μεσημέρι στη Δήλο, τη Νάξο, τη Σύρο, τη Μήλο και την Αμοργό, κοιτάζεις τη θάλασσα, μισοκλείνεις τα μάτια, σπασμένα γυαλιά που αντανακλούν το φως στο νωχελικό λίκνισμα των κυμάτων, τα κύματα της θάλασσας η αισθητική του μέλλοντος χρόνου, λουτρό από γαλάζιο και λευκό φως (πώς να είναι ο παράδεισος στα καλοκαίρια του;), το δέρμα που τραβάει από την αρμύρα, το δέρμα στα εγκαύματα και τις ιστορίες του πάνω σε άλλα σώματα,

 ονειρεύεσαι φωνές παιδιών και παιδιά που παίζουν στο δρόμο κυνηγητό, κρυφτό, κεραμιδάκια, το ψωμοτύρι στο χέρι και η σκόνη του καλοκαιριού, το πότισμα στα χωράφια μέχρι το βράδυ αργά, οι ελιές, τα αυλάκια, η πίεση, οι σπασμένες σωλήνες, τα συντριβάνια του νερού, το βράδυ που πέφτει τρυφερό, εύθραυστο σαν το γιασεμί, η δροσιά της νύχτας, το αγιόκλημα, τα φούλια και οι βασιλικοί, οι κουβέντες μέχρι αργά, η Άρκτος, η Κασσιόπη, ο Δράκοντας, οι Πλειάδες και οι ευχές που δεν προλάβαιναν να ολοκληρωθούν ποτέ