Ιστορίες από 24 συγγραφείς...

Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης, Νίκος Χρυσός, Στέργια Κάββαλου
 και Αλέξανδρος Γραμματικός στην παρουσίαση του βιβλίου «Ιστορίες βιβλίων» 

Γεννήθηκε στο σάιτ ενός παλαιοβιβλιοπωλείου (OLDBOOKS.GR) από τον συγγραφέα και βιβλιοπώλη Νίκο Χρυσό, 24 Ελληνες συγγραφείς «όσα και τα γράμματα της ελληνικής αλφαβήτου», έγραψαν ένα διήγημα βιβλιοφιλικό, εκδόθηκε πρόσφατα με τον τίτλο «Ιστορίες βιβλίων» από τις εκδόσεις «Καστανιώτη» και παρουσιάστηκε στο Camp στην Πλατεία Κοτζιά, την Τετάρτη, 20.00 μ.μ., στις 25 Ιουνίου 2014.
Η παρουσίαση έγινε με τρόπο, επίσης, βιβλιοφιλικό και πρωτότυπο, δώδεκα συγγραφείς που συνυπάρχουν σ' αυτό το συλλογικό βιβλίο αφηγούνται ιστορίες βιβλίων με τρόπο σουρεαλιστικό, ρεαλιστικό, μεταφυσικό, αποκαλυπτικό.
Δάντης, Καβάφης, Πόε...

Ο Πουαρό σε ολοκαίνουριο βιβλίο!

Ο αγαπημένος ντετέκτιβ σε νέες περιπέτειες, σχεδόν σαράντα χρόνια μετά την τελευταία του εμφάνιση

 Ένα απόγευμα του Φεβρουαρίου του 1929, ο Ηρακλής Πουαρό δειπνεί μόνος του σε ένα καφέ του Λονδίνου. Εκεί βλέπει μια γυναίκα που μοιάζει σα να «είδε τον Σατανά με τα μάτια της». Ο Πουαρό συστήνεται στην τρομαγμένη γυναίκα, η οποία του λέει ότι το όνομά της είναι Jennie. Η Jennie του λέει ότι κανείς δε μπορεί να τη βοηθήσει γιατί «είναι ήδη νεκρή» και ότι κανείς δεν πρέπει να ψάξει τον δολοφόνο της. «Το έγκλημα δεν πρέπει ποτέ να λυθεί», του λέει, και τον αφήνει με μια αινιγματώδη φράση: «κανείς δεν πρέπει να τους ανοίξει τα στόματα». Ο Πουαρό και ο επιθεωρητής Edward Catchpool της Σκότλαντ Γιαρντ θυμούνται ξανά αυτή την φράση όταν δύο γυναίκες και ένας άντρας βρίσκονται δηλητηριασμένοι σε ένα ξενοδοχείο κοντά στο Piccadilly Circus, με ένα χρυσό μανικετόκουμπο μέσα στο στόμα τους... 

Μικρή ελεύθερη βιβλιοθήκη...

Ένας 9χρονος μπόμπιρας, η λιλιπούτεια δανειστική βιβλιοθήκη του και τα μπλεξίματα με το νόμο.

 Ο μικρός Spencer Collins αγαπάει το διάβασμα και τη φιλόλογο μαμά του. Αποφάσισε, λοιπόν, πριν λίγες μέρες, για τη γιορτή της μητέρας, να της κάνει ένα δώρο που ήξερε πως θα της δώσει χαρά: με τη βοήθεια του πατέρα και του παππού του έχτισε ένα μικρό σπιτάκι που στέγαζε καμιά εικοσαριά βιβλία και έγραφε πάνω: «Πάρτε ένα – αφήστε ένα».
Αυτή ήταν η ιδέα του μικρού Spencer. Απλή, βιβλιοφιλική, κοινωνική και μαζί χαριτωμένη. Η πόρτα-βιτρίνα της «μικρής ελεύθερης βιβλιοθήκης» του (όπως την ονόμασε) ήταν ανοιχτή σε όλους στη γειτονιά, μικρούς και μεγάλους, και το μόνο που ζητούσε ο μικρός ήταν να αφήνουν πάντοτε μέσα τόσα βιβλία όσα θα δανείζονταν. «Η ιδέα είναι να κάνω και άλλους να ξεκινήσουν να διαβάζουν βιβλία, να γνωριστούμε με τους γείτονες και να κάνουμε καινούργιους φίλους», εξηγεί.

Φαμιλιάλ...

Προδημοσίευση από τη συλλογή διηγημάτων Φαμιλιάλ, της Στέργιας Κάββαλου, που θα κυκλοφορήσει εντός των προσεχών ημερών από τις εκδόσεις Μελάνι. 

Μπάλες παγωτό 
Επτά το απόγευμα και Ιούνης. Μοιάζει ξημέρωμα και φθινόπωρο. Τη χθεσινή νύχτα έβρεξε. Δρόσισαν τα χ(ρ)ώματα. Ο αέρας καθαρός, σχεδόν εισαγόμενος. Μυρίζει Λυών. Μυρίζει πάνω κάτω βόλτες στον Ροδανό. Οι μεγαλύτερες ομορφιές μιας πόλης αράζουν στις αποβάθρες της. Έτσι κάναμε κι εμείς. Ξαπλώναμε στα τεχνητά γρασίδια, ανάσκελα με τα χέρια ανοιχτά κι αγκαλιάζαμε. Πότε τον ουρανό, πότε ο ένας τον άλλο.
Οι μεγαλύτερες ομορφιές μιας πόλης αράζουν στις αποβάθρες της 
Όλες οι μέρες κοντά στο ποτάμι θυμίζουν Κυριακή. Όχι εκείνη τη μελαγχολική των εφηβικών σου χρόνων. Την άλλη, την καινούργια. Εκείνη που την περπατάς χέρι χέρι. Που ταΐζεις το αγαπημένο σου στόμα μπάλες παγωτό. Που βάζεις ηλίθια στοιχήματα και γελάς όταν τα χάνεις. Γιατί πάντα χάνεις, αλλά τι πειράζει; Αφού πάλι κερδίζεις στην αγκαλιά.

Βιβλιοπωλεία:

Μικρές οάσεις πολιτισμού

«Πάντα φανταζόμουνα τον Παράδεισο σαν ένα είδος βιβλιοθήκης», είχε πει ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες. Στη φράση του αυτή θα μπορούσαμε να συμπληρώσουμε: «Τα «κλειδιά» γι’ αυτούς που ονειρεύονται να μπουν είναι «κρυμμένα» στα …βιβλιοπωλεία !»
 Όσο κι αν φαίνεται «παράξενο», αυτό το ρόλο -του «φύλακα των κλειδιών του Παραδείσου»- έχουν αναλάβει τα βιβλιοπωλεία, ιδιαίτερα εκείνα τα μικρά, παραδοσιακά της γειτονιάς, που σε κάνουν μπαίνοντας να αισθάνεσαι οικείος, αντίθετα από τις «αλυσίδες» μεγάλων βιβλιοπωλείων, όπου νιώθεις «μικρός και ξένος» μπροστά σε πλήθος ραφιών και βιβλίων! (Κάποιες φορές στα «μεγάλα» βιβλιοπωλεία νομίζεις ότι «χάνεσαι σε λαβύρινθο» κι άλλοτε -λόγω του «ιδιαίτερου» τρόπου ταξινόμησης των βιβλίων- ότι βρίσκεσαι σε …σούπερ μάρκετ!)

Μείον 3 μέρες για κάθε βιβλίο !

Κρατούμενοι σε φυλακές της Ιταλίας θα πετυχαίνουν μείωση της ποινής τους κατά 3 ημέρες τους για κάθε βιβλίο που θα διαβάζουν όσο είναι στη φυλακή !

 (Του Nick Pisa για την Mail Online. Απόδοση για το dim/art: Μαρία Τσάκος) 

 Ενώ στην Αγγλία απαγορεύθηκε η αποστολή βιβλίων σε κρατούμενους από συγγενείς και φίλους, η Ιταλία, απεναντίας, δίνει με καινούργιο υπό ψήφιση νόμο ισχυρό κίνητρο στους φυλακισμένους να διαβάζουν βιβλία. Συγκεκριμένα, για κάθε βιβλίο θα τους αφαιρούνται 3 μέρες από την ποινή τους ─ με ανώτατο όριο τις 48 ημέρες το χρόνο, οι οποίες ισοδυναμούν με 16 βιβλία ! 
Οι μόνες προϋποθέσεις είναι πως τα κόμιξ και τα λευκώματα δε μετράνε, τα βιβλία οφείλουν να είναι άνω των 400 σελίδων και πως θα πρέπει να τα έχει προεγκρίνει ο αρμόδιος σωφρονιστικός υπάλληλος.
Η πρωτοβουλία θα εφαρμοστεί κατ’ αρχάς σε φυλακές της περιοχής της Καλαβρίας, στον ιταλικό νότο, όπου βρίσκεται το πεδίο δράσης της τοπικής μαφίας, γνωστής με το όνομα Camorra.

Δον Κιχώτης

Η μάχη με τους ανεμόμυλους (απόσπασμα )

 «…Χωρίς να αποχαιρετήσει τη γυναίκα του και τα παιδιά του ο Σάντσο Πάνσα, όπως και ο Δον Κιχώτης την οικονόμο και την ανεψιά του, βγήκαν νύχτα από το χωριό χωρίς να τους δει κανείς. Έκαναν πολύ δρόμο, μέχρι να βεβαιωθούν ότι κανείς δε θα τους έβρισκε, όσο και να τους έψαχνε, ώσπου στο τέλος ξημέρωσε… 
 Πήραν το δρόμο τους κουβεντιάζοντας, όταν είδαν στον κάμπο καμιά τριάντα με σαράντα ανεμόμυλους. Ο Δον Κιχώτης, μόλις τους αντίκρισε, είπε στον ιπποκόμο του: 
- Η τύχη οδηγεί τα βήματά μας. Βλέπεις εκεί φίλε μου Σάντσο Πάνσα, τριάντα, ίσως και λιγότερους, τεράστιους γίγαντες που ενάντια τους θα πολεμήσω και θα τους πάρω τη ζωή; 
 - Μα ποιους γίγαντες; είπε ο Σάντσο. 
- Εκείνους εκεί κάτω, δεν βλέπεις; απάντησε ο αφέντης του, μερικοί μάλιστα έχουν χέρια μακριά ίσαμε δυο λεύγες…

"Σκηνές από το βίο

του Ματίας Αλμοσίνο..."

Ισίδωρος Ζουργός - Εκδόσεις Πατάκη

Το μυθιστόρημα "Σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλμοσίνο" είναι η ανοιχτή παλάμη ενός χεριού που ακουμπάει στον χάρτη της Ευρώπης του 17ου αιώνα, ενώ κάθε δάχτυλο της αφήγησης δείχνει και διαφορετικό σημείο του ορίζοντα - η Αγγλία του Νεύτωνα και της Βασιλικής Εταιρείας, το ανεξίθρησκο Άμστερνταμ των εμπόρων, η παγωμένη Πετρούπολη του τσάρου μεταρρυθμιστή, η Βενετία της μάσκας... Ο καρπός του χεριού αγγίζει την οθωμανική απεραντοσύνη, τη Θεσσαλονίκη, την Κωνσταντινούπολη και τον Χάνδακα, τα όρια της Ευρώπης. Ο Ματίας Αλμοσίνο, κρυπτοεβραίος στη Βασιλεία της Ελβετίας, διασχίζει από τρυφερή ηλικία τη Republica Christiana, τη χριστιανική επικράτεια, ορφανός με τον τρόπο του Ντίκενς και δέσμιος της θεοκρατικής καταδυνάστευσης της εποχής του. Χτίζει την ενηλικίωσή του μέσα από περιπέτειες, καθώς αλλάζει μάσκες θρησκευτικής και φυλετικής ταυτότητας, διχασμένος σχεδόν ως το τέλος από το μέγα διακύβευμα που εγκαινιάζει ο αιώνας του: τη γέννηση του επιστημονικού λόγου και την ανάφλεξη του ορθολογισμού απέναντι στη νοσταλγία του θαύματος και στις πιο ακραίες μεσσιανικές προσδοκίες.

Βιβλιοπωλείο ΑΤΛΑΝΤΙΣ

Μια συνέντευξη με τον πιο ενδιαφέροντα βιβλιοπώλη του πλανήτη - που εδρεύει στην Σαντορίνη 

Με αφορμή τα 10 χρόνια του ΑΤΛΑΝΤΙΣ: Ταράτσα με γάτες και θέα τη θάλασσα και το ηλιοβασίλεμα, σ' ένα απ' τα 10 καλύτερα βιβλιοπωλεία του ΚΟΣΜΟΥ,σύμφωνα με τον Guardian, και φέτος κλείνει 10 χρόνια λειτουργίας.
 Αυτή είναι η ιστορία του Craig Walzer και του βιβλιοπωλείου του, όπως μου την είχε αφηγηθεί στα τέλη του '12. Το βιβλιοπωλείο Atlantis που άνοιξαν δυο φίλοι απ' τη Β. Αμερική το 2004 στη Σαντορίνη πέρασε από σαράντα κύματα και κατέληξε να θεωρείται ένα απ' τα 10 καλύτερα βιβλιοπωλεία του κόσμου…

 "Υπάρχουν λόγοι να πιστεύεις σ' ένα καλύτερο αύριο;" του είπα καθώς συναντηθήκαμε και ψάχναμε κάπου να σταθούμε για να κάνουμε τη συνέντευξη. "Ναι", μου είπε με το στεγνό του χιούμορ. "Αύριο πηγαίνω ξανά στη Σαντορίνη…"