Σάββατο 30 Δεκεμβρίου 2017

Γιαγιά Φιλιώ

Πρωτοχρονιά στα Βουρλά…* 

«... Από τα Χριστούγεννα μέχρι των Φώτων κανείς δεν δούλευε! Οι μέρες πέρναγαν με γλέντια και φαγοπότι. Βέβαια έριχναν μια ματιά και τάιζαν τα ζώα τους, γιατί, όπως έλεγαν, «αυτά που δεν μπορούν να μιλήσουν πρέπει να φάνε πρώτα και να καλοπεράσουν». 
 Κι ερχόταν η παραμονή της Πρωτοχρονιάς… Μεγάλη έγνοια το ποδαρικό και μεγάλη προσοχή μη το κάνει άνθρωπος που δεν γνώριζαν. Ένας άνθρωπος αποδεδειγμένα γούρικος η το βαφτιστήρι της οικογένειας ήταν αυτός που συνήθως έκανε ποδαρικό. Απ’ αυτό εξαρτιόταν αν τα αμπέλια θα είχαν καλή σοδειά, μαξούλι, να μη χαλάσουν τα κρασιά και να μην τύχουν αρρώστιες. 
 Όπως όλες οι γιορτές, κι αυτή ξεκινούσε με εκκλησιασμό. Μόνο οι κατάκοιτοι και οι άρρωστοι δεν πήγαιναν στην Εκκλησία. Αφού χαιρετούσε ο παπάς, όλοι εύχονταν, φιλιούνταν και γυρνούσαν στα σπίτια τους. Ο πατέρας κρατούσε το κλειδί, σταύρωνε την πόρτα και έλεγε: 
 «Και του χρόνου! Καλή χρονιά! Ευτυχισμένοι να ΄μαστε!» 
 Έβαζε το κλειδί και ξεκλείδωνε κι όλοι περίμεναν απέξω. Εκείνος έμπαινε πρώτος μέσα και πατούσε ένα ρόδι που είχε στη τσέπη του - η νοικοκυρά είχε προβλέψει αποβραδίς να βάλει κάτι στο πάτωμα για να μη λεκιάσει-κι ευχόταν: 
 «Καλή χρονιά! Να ‘μαστε καλά και να χουμε ειρήνη και αγάπη!» 
 Η γυναίκα απαντούσε: 
«Να είσαι καλά! Και του χρόνου να μας ξανακάνεις ποδαρικό!» κι έμπαινε κι αυτή στο σπίτι κρατώντας μια πέτρα και λέγοντας: 
«Όπως βαραίνει η πέτρα, έτσι να βαραίνει και του αντρός μου η σακούλα!» και άφηνε την πέτρα πίσω από την πόρτα. 
 Εμείς, τα παιδιά, μπαίναμε ένα ένα, φιλάγαμε το χέρι του πατέρα κι ύστερα της μητέρας μας κι εκείνοι μας έδιναν φιλοδώρημα... Δεν υπήρχε σπιτικό που να μη γινόταν όλη αυτή η τελετουργία. 
Εμείς οι Μικρασιάτες τα έθιμα τα κρατάγαμε και τα κρατάμε ακόμα…»

 *( Απόσπασμα από το βιβλίο της Φιλιώς Χαϊδεμένου «Τρεις αιώνες μια ζωή» - Εκδόσεις Λιβάνη)

Σάββατο 23 Δεκεμβρίου 2017

«Έφθασαν τα Χριστούγεννα»

ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟΝ Γ' ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ 

 ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΕΚΔΟΣΕΩΣ 
ΔΙΔΑΚΤΙΚΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ 1966-1967 

 Οι χριστουγεννιάτικες ετοιμασίες έκαμαν τα σπίτια, άνω κάτω.
Τα χριστόψωμα, οι κουραμπιέδες και τα κουλουράκια πηγαινοέρχονται στο φούρνο. Όλη ή γειτονιά στο πόδι!
Ο λαχανοπώλης, ο κρεοπώλης, ό παντοπώλης, ό έμπορος, ό ζαχαροπλάστης, έχουν στολίσει τα καταστήματά τους.
Οι μητέρες των παιδιών ετοιμάζουν τα καινούργια φορέματα των παιδιών και τα δώρα των πτωχών.
Αύριο την παραμονή θα γίνει στο σχολείο η Χριστουγεννιάτικη εορτή.
Στη μεγάλη αίθουσα έχουν τακτοποιήσει τα θρανία γύρο-γύρο και στη μέση έχουν στήσει το Χριστουγεννιάτικο δένδρο. Έχουν στολίσει την αίθουσα με κλάδους και με μια ωραία μεγάλη εικόνα, πού παρασταίνει τη Γέννησι. Όσα παιδιά ημπορούν πρέπει να φέρουν διάφορα πράγματα, για να κρεμάσουν στους κλάδους του δένδρου.
Ο Κωστάκης και η Ελενίτσα άδειασαν τούς κουμπαράδες των και αγόρασαν δυο σφυρίχτρες, τρία μπαλόνια χρωματιστά, δύο μανδηλάκια, ένα ζευγάρι κάλτσες, μια κουβαρίστρα κι ένα κτένι.
Το πρωί τής παραμονής τα παιδιά εστόλισαν το δένδρο. Ετοποθέτησαν σε όλα τα μέρη άσπρα μικρά κεράκια. Έπειτα σε διάφορα μέρη εκρέμασαν τα δώρα.

Τρίτη 19 Δεκεμβρίου 2017

Χριστουγεννιάτικη ιστορία…

Charles Dickens: “A Christmas Carol” 

Η «Χριστουγεννιάτικη ιστορία» του Dickens παραμένει ένα από τα αγαπημένα βιβλία των γιορτών, ακόμα και 165 χρόνια μετά την έκδοσή του. Ακόμα θυμάμαι από την παιδική μου ηλικία να βλέπω στην τηλεόραση την προσαρμοσμένη ταινία του 1951 με τις αλυσίδες του φαντάσματος του Jacobs Marley να έχουν στοιχειώσει τη μνήμη μου για τη δυστυχία του Σκρουτζ. Ήταν τρομακτικό, αλλά και τρυφερό για ένα παιδί και νομίζω με βοήθησε να δω τη ζωή διαφορετικά. Υπήρξαν πολλές παραλλαγές ταινιών από τότε, αλλά αυτή η πρώτη ήταν που μου εντυπώθηκε.

Σάββατο 16 Δεκεμβρίου 2017

ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΝΙΚΑΩ ΕΓΩ

Σοφία Νικολαΐδου - Εκδ. ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ 

 Το νέο μυθιστόρημα της Σοφίας Νικολαΐδου καλύπτει έναν αιώνα (1916-2016), μία πόλη, μία εποχή: Το 1916 η Ελλάδα χωρίζεται στα δύο. Το κράτος των Αθηνών με τον Βασιλιά. Το κράτος της Θεσσαλονίκης με τον Βενιζέλο. Ο ένας διάβολος, ο άλλος μεσσίας. Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος μαίνεται στην Ευρώπη. Κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει.
Έναν αιώνα μετά, ένας καθηγητής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο σχεδιάζει μια σειρά εκδηλώσεων για τον Μεγάλο Πόλεμο. Έχει στο μάτι ευρωπαϊκά κονδύλια. Η Σοφία Νικολαϊδου με αυτό το μυθιστόρημά της ολοκληρώνει την άτυπη τριλογία της που είχε ξεκινήσει με το "Απόψε δεν έχουμε φίλους" και συνεχίσει με το "Χορεύουν οι ελέφαντες".
 Ιστορία δεν είναι οι απόψεις των ιστορικών, είναι οι ζωές των ανθρώπων.
Ένας ζαχαροπλάστης που φτιάχνει την καλύτερη κρέμα στην πόλη.
Ένας Κρητικός χωροφύλακας που κάνει σαματά.
Μία παρέα από φοιτητές και ο παλιός τους δάσκαλος.
Ένα Γάλλος γιατρός που έζησε πολλά.
Μία αρτίστα που κεντάει γιασεμιά στον ποδόγυρο.
Ένας απότακτος Πελοποννήσιος με σχέδια κρυφά.
Γονείς και παιδιά, φίλοι και συνεργάτες, αδέλφια, μοναχικοί λύκοι, ερωτευμένα ζευγάρια.
Ένας φόνος, μία παρ’ ολίγον κατάχρηση και μερικά μυστικά.
Από τη Θεσσαλονίκη του Μεγάλου Πολέμου ως τα capital control, οι ήρωές μας παίρνουν φόρα και προχωρούν μπροστά.

Τρίτη 12 Δεκεμβρίου 2017

Ο γέρος και η θάλασσα

Έρνεστ Χέμινγουεϊ (απόσπασμα)

(Ο Σαντιάγο, ένας γέρος μοναχικός ψαράς που οι άλλοι θεωρούν γρουσούζη, θα δώσει τη μεγαλύτερη κι ίσως την τελευταία μάχη του με τον μεγάλο ξιφία στα ανοιχτά της Κούβας.
Θα χρησιμοποιήσει όλη τη μαστοριά, το μυαλό και την τέχνη του. Τρεις μέρες θα κρατήσει η μάχη κι ο Σαντιάγο θα νικήσει.
Όταν, αργά την τρίτη νύχτα, θα μπει στο λιμάνι, δίπλα στη μικρή του βάρκα θα πλέει μονάχα το άσπρο κόκαλο από το τεράστιο ψάρι που καταβρόχθισαν στη διαδρομή τους οι καρχαρίες.

Μια σημαντική στιγμή της παγκόσμιας λογοτεχνίας, ένα από τα αξεπέραστα έργα του μεγάλου νομπελίστα συγγραφέα, το σπουδαιότερο ίσως κείμενο που γράφτηκε ποτέ για τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση.)

«Το ψάρι είναι φίλος μου» είπε δυνατά. «Δεν έχω ξαναδεί ούτε έχω ξανακούσει για κανένα τέτοιο ψάρι». Όμως πρέπει να το σκοτώσω. Πάλι καλά που δεν είμαστε αναγκασμένοι να σκοτώσουμε τ’ αστέρια» 
 Φαντάσου να έπρεπε κάθε μέρα κάποιος να προσπαθεί να σκοτώσει το φεγγάρι, συλλογίστηκε. Το φεγγάρι σώνεται και χάνεται. Φαντάσου όμως να ήταν αναγκασμένος κάθε μέρα κάποιος να προσπαθεί να σκοτώσει τον ήλιο; Γεννηθήκαμε τυχεροί, σκέφτηκε. 
 Τότε, λυπήθηκε το μεγάλο ψάρι που δεν είχε τίποτα να φάει μα η απόφασή του να το σκοτώσει δεν κλονίστηκε στιγμή από τη λύπησή του για αυτό. Πόσους ανθρώπους θα ταΐσει, σκέφτηκε. Όμως αξίζουν να το φάνε; Όχι βέβαια. Κανείς δεν είναι άξιος να το φάει, έτσι όπως φέρεται, και έτσι περήφανο που είναι. 
 Δεν τα καταλαβαίνω αυτά τα πράγματα, σκέφτηκε. Όμως, πάλι καλά που δεν είμαστε αναγκασμένοι να προσπαθήσουμε να τα βάλουμε με τον ήλιο, το φεγγάρι ή τ’ αστέρια. 

 Φτάνει που ζούμε από τη θάλασσα και σκοτώνουμε τα αληθινά μας αδέλφια…» 

 ΠΗΓΗ: http://logotexnikesmikrografies.blogspot.gr

Παρασκευή 8 Δεκεμβρίου 2017

«Πόσο μας έλειψες»

Βαδίζοντας στα δάση της Ρωσίας, 
αναζητώντας το δρόμο της καρδιάς… 
 Κάθε χρόνο τον Ιούνιο πραγματοποιείται στη Ρωσία η μεγαλύτερη λιτανεία στον κόσμο, η λιτανεία της εικόνας του Αγίου Νικολάου.
 Οι πιστοί διανύουν πεζοί 170 χιλιόμετρα από την πόλη Κίροφ, όπου φυλάσσεται η εικόνα, έως το χωριό Βελικορέτσκι, όπου βρέθηκε από έναν χωρικό τον 13ο αιώνα.
Εμπνευσμένο από αυτή τη λιτανεία είναι το μυθιστόρημα της Κατερίνας Τσούκη «Πόσο μας έλειψες», από τις εκδόσεις ΑΘΩΣ. 

Ο Νικολάι, ένα επιτυχημένο στέλεχος τράπεζας, έπειτα από μια λαμπρή σταδιοδρομία αντιμετωπίζει διάφορα προβλήματα. Η ηλικιωμένη θεία Αλιόνα που τον ανέθρεψε του προτείνει να συμμετάσχει στη λιτανεία της εικόνας του Αγίου Νικολάου. Μια πορεία 170 χιλιομέτρων μέσα στα αφιλόξενα δάση, στους βάλτους και τα ποτάμια της Ρωσίας.
 Από αγάπη προς την απλή αυτή χωρική, που λόγω αναπηρίας δεν μπόρεσε ποτέ να ακολουθήσει τη λιτανεία, ο Νικολάι δέχεται.
Θα τα καταφέρει ως το τέλος; Τι θα αλλάξει μέσα του καθώς βλέπει τους πιστούς από όλη τη Ρωσία να μεταφέρουν την εικόνα του Αγίου Νικολάου στα χέρια τους αλλά και όταν μαθαίνει την κρυφή περιπέτεια του παππού του που ως τότε αγνοούσε.

 Το βιβλίο διανθίζεται με πολύ εκφραστικές φωτογραφίες του Ρώσου φωτογράφου Αλεξέι Μιάκισεφ.

Τρίτη 5 Δεκεμβρίου 2017

Θαλασσινέ μου Άη Νικόλα...

"Θαλασσινέ μου Άγιε, Καλέ μ' Άη Νικόλα, 
εφτά κεράκια σού 'φερα και σου τ' ανάβω όλα. 
Θα 'ρχομαι τώρα ταχτικά ν' ανάβω το καντήλι, 
γι' αυτόν που έφυγε προχθές κουνώντας το μαντήλι. 
Προστάτευέ τον Άγιε, των ναυτικών Προστάτη! 
Και κάθε άλλος ναυτικός ας σ' έχει παραστάτη!" 
(Από τα "Αμοργιανά", Σύνδεσμος Αμοργινών) 

 Στις 6 Δεκεμβρίου, γιορτάζουμε τον Άγιο Νικόλαο, τον Άγιο "της γης και του πελάγου", που φέρνει χιόνια στα βουνά, φουρτούνες στα πελάγη. Ο Άγιος Νικόλας, πέρα από άρχοντας του χειμώνα, είναι ο κατ' εξοχήν προστάτης των ναυτικών μας.
Γράφει ο Γ.Α. Μέγας στο βιβλίο του "Ελληνικές γιορτές και έθιμα της λαϊκής λατρείας" : " [...] Για το λαό μας μάλιστα ο άγιος Νικόλας δεν είναι ο ονομαστός μητροπολίτης των Μύρων της Μ. Ασίας, αλλά κάποιος που ασκούσε το επάγγελμα του θαλασσινού. Ως καραβοκύρη παριστάνουν τον άγιο και οι αγιογράφοι. Σύμφωνα με τις λαϊκές παραδόσεις, τα ρούχα του είναι πάντοτε βρεγμένα απ' την άρμη, τα γένεια του στάζουν θάλασσα, το μέτωπό του είναι ιδρωμένο απ' την προσπάθεια να προφτάσει παντού, να βοηθήσει τα καράβια που θαλασσοπνίγονται. Πάρα πολλές είναι οι διηγήσεις για τα θαύματά του. Αλλά την προϋπόθεση για τη βοήθειά του, εκφράζει η παροιμία:
"-Άγιε Νικόλα βοήθα με! 
-Κούνα και συ το χέρι σου. (ή -Σείσε και συ το πόδι σου.)"
Ο Άγιος Νικόλαος είναι κύριος των ανέμων και της τρικυμίας. Γι' αυτό πολλές είναι οι προσφορές, οι λιτανείες, και οι παρακλήσεις των ναυτικών μας σ' αυτόν. Η εικόνα του δε λείπει από κανένα ελληνικό πλοίο, μεγάλο ή μικρό.
Από τα κόλλυβα, που στέλνουν στην εκκλησία την ημέρα του αγίου Νικολάου, παίρνουν οι θαλασσινοί της Κίου, όταν ταξιδεύουν. Αν τους πιάσει τρικυμία, τα σκορπούν στη θάλασσα και λέγουν: Άι-Νικόλα μου, και πάψε την οργή σου! Και αμέσως παύει η τρικυμία.

Πέμπτη 30 Νοεμβρίου 2017

Ένας 11χρονος Νεοζηλανδός

γράφει για την ελληνική μυθολογία

 ΠΗΓΗ: diastixo.gr 

Πόσοι μπορούν να υπερηφανευτούν ότι στα 11 χρόνια τους έχουν ήδη εκδώσει ένα βιβλίο και ετοιμάζουν το δεύτερο;
 Ο Ben Spies από το Καπίτι της Νέας Ζηλανδίας είναι ένας από αυτούς τους λίγους.
Ο 11χρονος Spies άρχισε να γράφει το βιβλίο «The Magic Pencil» σε ηλικία 9 ετών, και έναν χρόνο αργότερα το βιβλίο κυκλοφόρησε σε ψηφιακή μορφή μέσω της εταιρείας Spies Publishing, που συνέστησαν οι γονείς του ειδικά για τον σκοπό αυτό.
Όσο για το βιβλίο στο οποίο δουλεύει τώρα, αυτό θα καταπιάνεται με την ελληνική μυθολογία, με βάση την έρευνα που έχει κάνει σε όσα βιβλία έχει βρει για το θέμα αυτό.
«Φαίνεται ότι οι ελληνικοί μύθοι από την άποψη ενός 11χρονου θα είναι μια αστεία προοπτική. Γράφω λίγο κάθε μέρα, όταν πηγαίνω σπίτι, αλλά και στο σχολείο. Απλά λατρεύω να διαβάζω και μετά να αφήνω τη φαντασία μου ελεύθερη», δήλωσε στην ιστοσελίδα Stuff της Νέας Ζηλανδίας. 

Για τη μεταφορά:
http://booksyros.blogspot.gr/ 
Facebook: Λέσχη Ανάγνωσης Ερμούπολης

Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2017

Το πιο μακρύ ταξίδι

Συγγραφέας: Μαίρη Μαγουλά 
Εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ 

Αθήνα, δεκαετία του 1950, στα δαιδαλώδη στενά της Πλάκας και των Αναφιώτικων, υπό τον ιερό βράχο της Ακρόπολης, ξετυλίγονται οι ζωές µιας χούφτας κατοίκων:
 Του Ανέστη του αµαξά που µεγαλώνει µόνος τον εγγονό του Νικόλα και είναι προσκολληµένος στον ανεκπλήρωτο πόθο του για τη γυναίκα µε τη «µαρµάρινη οµορφιά».
Του ώριµου και γοητευτικού µεγαλοαστού Ανδρέα Δροσινού, που ανακαλύπτει τον εαυτό του µα και τον ίδιο τον προορισµό του σε µια απαγορευµένη ερωτική σχέση µε τη Μαρία, τη γυναίκα της διπλανής πόρτας.
 Της Κωνσταντινουπολίτισσας συγγραφέα Φιλαρέτης Αληθινού, που, σηµαδεµένη από ένα νεανικό πάθος, έχει αφιερωθεί στις φιλίες της και στις φιλολογικές συγκεντρώσεις στο νεοκλασικό αρχοντικό της.
Της έφηβης Μαργαρίτας, που βρίσκει τον πρίγκιπα των παραµυθιών στον µυστηριώδη επαίτη της γειτονιάς µε τα πράσινα µάτια και την ασηµένια ταυτότητα.
Υπό τους ήχους της λατέρνας που σκορπά τις µελαγχολικές µελωδίες της, νοσταλγοί κι ονειροπόλοι, τελευταίοι προσκυνητές µιας παλιάς πόλης που δεν υπάρχει πια και µιας εποχής που χάθηκε ανεπιστρεπτί, οι ήρωες του συγκινητικού αυτού µυθιστορήµατος συναντιούνται, ακουµπούν ο ένας στον άλλον και µε οδηγό το όνειρο κάνουν το πιο µακρύ ταξίδι τους στην αγάπη…
 «Δεν σε χόρτασα, αγάπη μου, δεν σε χόρτασα. Με ρώτησες μια μέρα ποιο ήταν το πιο μακρύ ταξίδι που είχα κάνει. Τότε, αν και δεν σου το είπα καθαρά, σκέφτηκα ότι το πιο μακρύ ταξίδι θα ήταν εκείνο, το τελευταίο, που κάνει κάθε θνητός ακολουθώντας τη μοίρα του. Όμως τώρα είμαι σίγουρος πως άλλη είναι η απάντηση. Το πιο μακρύ και όμορφο ταξίδι μου ήσουν εσύ. Ήταν αυτή η διαδρομή που έκανα μέχρι να σε συναντήσω, μέχρι να βυθιστώ στα μάτια σου κι από εκεί να φτάσω στην καρδιά σου και να γνωρίσω την αγάπη…» 

Διαβάστε ΕΔΩ ένα απόσπασμα του βιβλίου.

Από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ κυκλοφορεί επίσης το μυθιστόρημα της Μαίρης Μαγουλά "Κύματα του Βοσπόρου".

Τετάρτη 22 Νοεμβρίου 2017

«Απαγορευμένη ανάγνωση»

Απόσπασμα» από το βιβλίο του Alberto Manguel, 
 Η ιστορία της ανάγνωσης
(Μετάφρ. Λύο Καλοβυρνάς,  Εκδ. «Νέα Σύνορα»)  
Βιβλία των οπαδών της αίρεσης του Αρείου στην πυρά
στη Νίκαια επί Κωνσταντίνου Α΄
(από χειρόγραφο του 9ου αι.)

 «Όπως γνωρίζουν καλά οι δικτάτορες όλων των αιώνων, είναι ευκολότερο να διαφεντεύεις ένα αγράμματο πλήθος· αφού η τέχνη της ανάγνωσης δεν μπορεί να χαθεί από τη στιγμή που θα αποκτηθεί, η αμέσως καλύτερη λύση είναι να περιοριστεί το πεδίο δράσης της. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο, τα βιβλία είναι πάντα το μεγαλύτερο βάσανο των απανταχού δικτατοριών. 
Η απόλυτη εξουσία απαιτεί κάθε ανάγνωση να είναι επίσημη· αντί για ολόκληρες βιβλιοθήκες γεμάτες γνώμες θα πρέπει να αρκεί στον πολίτη ο λόγος του άρχοντα. Τα βιβλία, έγραψε ο Βολταίρος σε ένα σατιρικό φυλλάδιο επονομαζόμενο «Σχετικά με το Φριχτό Κίνδυνο της Ανάγνωσης», «διαλύουν την άγνοια, το φρουρό και θεματοφύλακα όλων των αστυνομευομένων κρατών». 
Η διαμάχη του Αγίου Δομένικου με τους Αβιγινούς (Καθαρούς): τα βιβλία και του μεν και των δε ρίχνονται στην πυρά αλλά μόνο των αιρετικών καίγονται. Λεπτομέρεια πίνακα του Pedro Berruguete  (c. 1450 – 1504)

Ως εκ τούτου, η λογοκρισία, οποιαδήποτε μορφή κι αν πάρει, είναι άμεση παραφυάδα κάθε εξουσίας, και η ιστορία της ανάγνωσης λαμπαδιάζει με μια ατελείωτη σειρά από φωτιές που άναψαν οι λογοκριτές, όπου και κάηκαν από αρχαίοι κύλινδροι παπύρου μέχρι τα βιβλία των δικών μας ημερών. 
Το 213 π.Χ. ο Κινέζος αυτοκράτορας Σι-Χουάνγ-τι προσπάθησε να βάλει τέλος στην ανάγνωση καίγοντας όλα τα βιβλία στην επικράτειά του. Το 168 π.Χ. η Ιουδαϊκή Βιβλιοθήκη της Ιερουσαλήμ καταστράφηκε επίτηδες κατά την εξέγερση των Μακκαβαίων. 

Σάββατο 18 Νοεμβρίου 2017

«Ο πατέρας του Άμλετ»

Το πρώτο θεατρικό έργο 
του Μάνου Ελευθερίου 

 Με τον σημαντικότερο ήρωα της παγκόσμιας δραματουργίας, τον Άμλετ, και τα διλήμματα του για την ζωή και τον θάνατο, αναμετράται στο πρώτο του θεατρικό έργο ο κορυφαίος ποιητής Μάνος Ελευθερίου.
Ένας ηθοποιός μόνος πάνω στη σκηνή. Ένας δραματικός μονόλογος.
«Ο Πατέρας του Άμλετ» ανεβαίνει στο θέατρο Θησείον στου Ψυρρή.
Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης ερμηνεύει και σκηνοθετεί ο Θοδωρής Γκόνης. Η παράσταση ανεβαίνει για 20 παραστάσεις, με έναρξη την 16η Οκτωβρίου.

 Ο συγγραφέας Μάνος Ελευθερίου σε ένα κείμενο του με αφορμή την παράσταση γράφει:

 «Μια πρώτη μορφή αυτού του κειμένου ενσωματώθηκε πριν από χρόνια σε κάποιο μυθιστόρημά μου. Ήταν ο μονόλογος ενός νέου συγγραφέα που βρισκόταν σε πολύ δύσκολη θέση και αντιμετώπιζε το θάνατό του με το να σκέπτεται την υπόθεση μερικών έργων του. Τα σκεπτόταν και τα διόρθωνε στο μυαλό του δίνοντας διορία στην επιβίωσή του, περιμένοντας τη σωτηρία του, για να ξεχνά την οδυνηρή θέση όπου βρισκόταν. 
Αμέσως μετά την έκδοση του μυθιστορήματος απομόνωσα αυτό το εμβόλιμο κείμενο και άρχιζε η δική μου πια περιπέτεια σβήνοντας και συμπληρώνοντας με σκοπό να γίνει ένας θεατρικός μονόλογος. Το τί κατόρθωσα είναι άλλη υπόθεση και άλλος μονόλογος.
 
Φυσικά δεν είχα στο νου μου να “διορθώσω” το ποίημα του Θείου Ποιητή, όπως είναι πλέον της μόδας στα χρόνια μας. 
 Ένα μέρος από την υπόθεση μόνο έφερα στον τόπο μας -γιατί εδώ διαδραματίζεται- και μερικές λέξεις από τη σπουδαία μετάφραση, του Μιχ. Δαμηράλη, στην καθαρεύουσα του 19ου αιώνα.» 

Newsroom Αθήνα 9.84

Τρίτη 14 Νοεμβρίου 2017

"Τα σμυρνέικα τραγούδια..."


ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΨΗΣ 
(1929- 13 Νοεμβρίου 2017)*


"Οι Ρωμιοί θα επιστρέψουν, το γράφει το Κοράνι..." προφητεύει ο ιμάμης της Προύσας πριν πέσει κάτω από το κουρμπάτσι του Κεμάλ.
Και πράγματι ένας Ρωμιός, ο Αλέξης, επιστρέφει κρυφά στην καμένη Σμύρνη αναζητώντας το νεανικό του έρωτα, τη Μιριάμ, η οποία, πιστεύοντας ότι την έχει απαρνηθεί, έχει τουρκέψει. Ανταμώνουν. Μα δε σμίγουν. O Καρίμ, ο οσμανλής άντρας της Μιριάμ, μη θέλοντας να σταθεί εμπόδιο στην ευτυχία τους, ρίχνεται στον γκρεμό.
Ο Αλέξης φεύγει κυνηγημένος για δεύτερη φορά και η Μιριάμ στήνει το δικό της μοναστήρι στην προμηθεϊκή γη της Καππαδοκίας. Ο μεγάλος διωγμός των χριστιανών της Ανατολίας, Ελλήνων και Αρμενίων, ξεσπάει και τότε εμφανίζεται ένας καινούριος κορυφαίος της ανθρώπινης τραγωδίας, ο νεαρός αξιωματικός του ιππικού Ισκεντέρ, γιος της Μιριάμ. Μέσα του έχει ξυπνήσει το ρωμέικο αίμα, μα δεν παύει να είναι και ένας πιστός οσμανλής, αφοσιωμένος στο καθήκον του.
Η τραγωδία κορυφώνεται στο ποτάμι του Έβρου, όταν Αλέξης και Ισκεντέρ σταυρώνουν τα ξίφη τους και σμίγουν το αίμα τους, καθώς σωριάζονται θανάσιμα τραυματισμένοι, ο ένας επάνω στον άλλον.
10 Νοεμβρίου 1938. Ανάκτορα Ντολμά Μπαχτσέ. Ο Κεμάλ Ατατούρκ, αφήνοντας μια τρομερή κραυγή από τον πόνο που του έσχιζε τα σωθικά, σωριάζεται νεκρός, νικημένος από την αρρώστια. Οι γιατροί τρέχουν και τον μεταφέρουν στον οντά του. Με δάκρυα στα μάτια ο καβάσης του μαζεύει από κάτω το βιβλίο που διάβαζε ο αρχηγός του.
Τίτλος του: "Το Αδικοχυμένο Αίμα δε Στεγνώνει Ποτέ".

*Ο Γιάννης Καψής, Σμυρνιός στην καταγωγή, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1929. Σπούδασε στην Νομική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Για ένα μικρό διάστημα άσκησε τη δικηγορία, αλλά τελικά αφοσιώθηκε εξ ολοκλήρου στη δημοσιογραφία…

Παρασκευή 10 Νοεμβρίου 2017

«Πόσο ακόμα θα ζήσεις, γιαγιά;»

'Αλκη Ζέη - Εκδ. ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ 

Μία «εξομολόγηση» από τη συγγραφέα με τα βιβλία της οποίας έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές παιδιών. 

Ο τίτλος του βιβλίου είναι δανεισμένος από μια ερώτηση της εγγονής της Άλκης Ζέη, μία ερώτηση αφοπλιστική που τα περισσότερα εγγόνια κάνουν στις γιαγιάδες τους.
 Μία «εξομολόγηση» από τη συγγραφέα με τα βιβλία της οποίας έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές παιδιών απαντά στην παραπάνω ερώτηση αφηγούμενη 20 ιστορίες μέσα από τις οποίες ουσιαστικά αυτοβιογραφείται.
 Η οικογένειά της, όσα έζησε με το σύζυγό της εξόριστη στη Γαλλία επί Χούντας, τα παιδιά της, τα εγγόνια της, η καθημερινότητά της. Και επιπλέον η συγγραφή…
 Και όλα αυτά σε πρώτο πρόσωπο, δοσμένα γλυκά και με χιούμορ...

 «- Σου έφερα την εφημερίδα. Ανοίγω τα μάτια. Με πήρε, φαίνεται, ο ύπνος κάτω από τη γλυσίνα. Από πάνω μου στέκει ένα ψηλό πανέμορφο παλικάρι. Έχει ένα μικρό μούσι και πράσινα μάτια. Μοιάζει σαν να βγήκε από μυθιστόρημα του Σταντάλ. Είναι ο εγγονός μου ο Αντουάν. Πότε μεγάλωσε τόσο; - Απόψε έχει πανσέληνο, λέει. Κοιτάζω την εφημερίδα. Δευτέρα 7 Αυγούστου 2017. Τρομάζω. Πώς έφτασα ως εδώ. Είχα υποσχεθεί στα παιδιά δεκατρία χρόνια. Αν και μου φαινότανε πάρα πολλά... τότε.

Δευτέρα 6 Νοεμβρίου 2017

«Τέλεψα το χρέος και φεύγω!»

Ν. Καζαντζάκης- «Αναφορά στο Γκρέκο» 


 «Μα τώρα το μεροκάματο τέλεψε, μαζεύω τα σύνεργά μου, ας έρθουν άλλοι σβώλοι χώματα να συνεχίσουν τον αγώνα, είμαστε, εμείς οι θνητοί, το τάγμα των αθανάτων, κόκκινο κοράλλι το αίμα μας, και χτίζουμε απάνω στην άβυσσο ένα νησί. 
 Χτίζεται ο Θεός, έβαλα κι εγώ το δικό μου κόκκινο πετραδάκι, μια στάλα αίμα, να τον στερεώσω, να μη χαθεί, να με στερεώσει, να μη χαθώ, έκαμα το χρέος μου…. 
Έχετε γεια! Απλώνω το χέρι, φουχτώνω το μάνταλο της γης, ν΄ανοίξω την πόρτα να φύγω, μα κοντοστέκουμε στο φωτεινό κατώφλι ακόμα λίγο, δύσκολο, δύσκολο πολύ, να ξεκολλήσουν τα μάτια, τ’αυτιά, τα σπλάχνα από τις πέτρες και τα χόρτα το κόσμου λες: 
 Είμαι χορτάτος, είμαι ήσυχος, δε θέλω πια τίποτα, τέλεψα το χρέος και φεύγω, μα η καρδιά πιάνεται από τις πέτρες κι από τα χόρτα, αντιστέκεται, παρακαλάει….. 
 “Στάσου ακόμα!» 

 Δεν γινόταν όμως να σταθεί κι «έφυγε »…σε μια κλινική στο Φράιμπουργκ της Γερμανίας στις 26 Οκτωβρίου του 1957. Ήθελε να θαφτεί στην γη του, στην Κρήτη, στο χώμα που τον γέννησε κι έτσι έκανε άλλο ένα μεγάλο ταξίδι, νεκρός πια…

 « Στάθηκε αψηλά», όπως γράφει ο ίδιος , « σε μια τάπια χορταριασμένη. Κοίταξε πέρα το πέλαο , χοχλακιαστό , κατάμπλαβο, να στραταλίζει στον ήλιο και να χαίρεται,πέρα, καταβορρά, κατά την Ελλάδα…» 

 Ένας απέριττος πέτρινος τάφος με ένα ξύλινο σταυρό και μια επιγραφή είναι ότι υπάρχει πάνω στον Προμαχώνα Μαρτινένγκο. Στη επιγραφή γράφει:

 « Δεν φοβάμαι τίποτα. Δεν ελπίζω τίποτα. 
Είμαι λέφτερος » 

 Από τότε έχουν περάσει 60 χρόνια …

 ΠΗΓΗ: http://www.cretalive.gr/

Τρίτη 31 Οκτωβρίου 2017

Να έχεις ή να είσαι;

Τι έχει περισσότερη σημασία τελικά; 

 Αποσπάσματα από ένα βιβλίο που γράφτηκε το 1976 και όμως είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. 

Μέσα στο πυρετό των διαβουλεύσεων και των ουρών στα ATM, όπου κρεμόμαστε από τα χείλη των πολιτικών στη προσπάθειά μας να αποκωδικοποιήσουμε το τι μέλλει γενέσθαι, καλό θα ήταν να κάνουμε μια στροφή στην ανθρώπινη φύση. Την ατομική και τη συλλογική

Από την Μυρτώ Μπεχράκη
Ψυχολόγο - Ψυχοθεραπεύτρια 

Το 1976, o Έριχ Φρομ (ψυχαναλυτής και φιλόσοφος) έγραψε το βιβλίο "Να Έχεις ή να Είσαι;" προκειμένου να παρακινήσει το αναγνωστικό κοινό προς μια κατεύθυνση λιγότερο υλική και περισσότερο ουσιαστική. Έτσι, στο άρθρο αυτό παρατίθενται αποσπάσματα του βιβλίου αυτού, για να "μάς δούμε"  με λίγο διαφορετικό μάτι…
 Το «έχειν»
Το έχειν φαίνεται μια φυσιολογική λειτουργία της ζωής: για να ζήσουμε πρέπει να έχουμε πράγματα. Ακόμα περισσότερο, αν έχουμε πράγματα για να μπορούμε να τα απολαμβάνουμε. Ποιες είναι οι πηγές της ιδιοκτησίας, δεν έχει καμία σημασία. Η αρχή είναι η ακόλουθη: πώς και από πού απέκτησα τη περιουσία ή το τι κάνω με αυτή, είναι κάτι που αφορά μόνο εμένα και κανένα άλλο. Στο βαθμό που δεν παραβαίνω το νόμο, το δικαίωμά μου αυτό είναι απεριόριστο και απόλυτο.

Παρασκευή 27 Οκτωβρίου 2017

«Διαμαρτυρία Ελλήνων διανοουμένων

για την επίθεση κατά της Ελλάδος»

Εφημερίδα «Νέα Ελλάς»   
10 Νοεμβρίου 1940

 «Είναι δύο εβδομάδες τώρα, που ένα τελεσίγραφο μοναδικό στα διπλωματικά χρονικά των Αθηνών για το περιεχόμενον, την ώρα και τον τρόπο που το παρουσίασεν η Ιταλία κάλεσε την Ελλάδα να της παραδώση τα εδάφη της, να αρνηθή την ελευθερία της και να κατασπιλώση την τιμήν της. Οι Έλληνες δώσαμε στην ιταμή αυτή αξίωση της φασιστικής βίας, την απάντησι που επέβαλαν τριών χιλιάδων ετών παραδόσεις, χαραγμένες βαθιά στην ψυχή μας, αλλά και γραμμένες στην τελευταία γωνιά της ιερής γης, με το αίμα των μεγαλυτέρων ηρώων της ανθρώπινης ιστορίας. "
Και αυτή τη στιγμή κοντά στο ρεύμα του Θυάμιδος και στις χιονισμένες πλαγιές της Πίνδου και των Μακεδονικών βουνών πολεμούμε, τις περισσότερες φορές με τη λόγχη, αποφασισμένοι να νικήσουμε ή να αποθάνουμε μέχρις ενός. Σ’ αυτό τον άνισο σκληρότατο αλλά πεισματώδη αγώνα, που κάνει τον λυσσασμένο επιδρομέα να ξεσπάζη κατά των γυναικών, των γερόντων και των παιδιών, να καίη, να σκοτώνη, να ακρωτηριάζη, να διαμελίζη τους πληθυσμούς στις ανοχύρωτες και άμαχες πόλεις μας και στα ειρηνικά χωριά μας, έχουμε το αίσθημα ότι δεν υπερασπιζόμαστε δική μας μόνον υπόθεση: Ότι αγωνιζόμεθα για την σωτηρία όλων εκείνων των Υψηλών αξιών που αποτελούν τον πνευματικό και ηθικό πολιτισμό, την πολύτιμη παρακαταθήκη που κληροδότησαν στην ανθρωπότητα οι δοξασμένοι πρόγονοι και που σήμερα βλέπουμε να απειλούνται από το κύμα της βαρβαρότητος και της βίας. 
 "Ακριβώς αυτό το αίσθημα εμπνέει το θάρρος σε μας τους Έλληνες διανοουμένους, τους ανθρώπους του πνεύματος και της τέχνης, ν’ απευθυνθούμε στους αδελφούς μας όλου του Κόσμου και να ζητήσουμε όχι την υλική αλλά την ηθική βοήθεια τους. Ζητούμε την εισφορά των ψυχών, την επανάστασι των συνειδήσεων, το κήρυγμα, την άμεση επίδρασι, παντού όπου είναι δυνατόν, την άγρυπνη παρακολούθησι και την ενέργεια για ένα καινούργιο πνευματικό Μαραθώνα που θα απαλλάξει τα δυναστευόμενα Έθνη από τη φοβέρα της πιο μαύρης σκλαβιάς που γνώρισε ως τώρα ο κόσμος.» 

 Κωστής Παλαμάς, Σπύρος Μελάς, Άγγελος Σικελιανός, Γεώργιος Δροσίνης, Σωτήρης Σκίπης, Δημήτριος Μητρόπουλος, Κ. Δημητριάδης, Νικόλαος Βέης, Κ. Παρθένης, Ιωάννης Γρυπάρης, Γιάννης Βλαχογιάννης, Στρατής Μυριβήλης, Κώστας Ουράνης, Μιλτιάδης Μαλακάσης, Γρηγόριος Ξενόπουλος, Αλέξανδρος Φιλαδελφεύς, Αρίστος Καμπάνης.» 

 ΠΗΓΗ: http://www.in2life.gr/

Σάββατο 21 Οκτωβρίου 2017

Η αναγκαιότητα της ανάγνωσης

Συγγραφέας: Νίκος Σιδέρης


Πόσο καλύτερος θα ήταν αυτός ο κόσμος αν διαβάζαμε;
Πόσο καλύτερες θα ήταν αυτές οι εποχές αν, απλά, διαβάζαμε;
Πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος αν κάθε παιδί είχε γνωριστεί με τον Τομ Σόγιερ, τον Χακλμπέρι Φιν, τη Χιονάτη, τον Μάγο του Οζ, την Αλίκη και τον Αίσωπο;
Πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος αν οι απανταχού «υπεύθυνοι» φανεροί ή σκιώδεις είχαν διαβάσει Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Θουκυδίδη, Σενέκα, Οβίδιο, Σαίξπηρ, Μολιέρο, Όστεν, Μπέκετ, Φιτζέραλντ, Ντίκενς;
Πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος αν δικηγόροι, υδραυλικοί, ταξιτζήδες, γιατροί, αγρότες, καθηγητές, δημοσιογράφοι, αν όλοι μας διαβάζαμε κλασική λογοτεχνία;

Η ανάγνωση είναι αέναη και έχει το βλέμμα της στραμμένο στο διηνεκές. Κάθε ανάγνωση γίνεται φορτίο που το κουβαλάει ο αναγνώστης μέσα του για πάντα. Συνειδητά ή όχι, ο αναγνώστης θα ανατρέξει πολλές φορές σε ένα βιβλίο που διάβασε πριν από χρόνια, έστω και αν σήμερα βρίσκεται παρατημένο σε κάποια βιβλιοθήκη.
Και αν ακόμα ένα πέπλο σκόνης τυλίγει το βιβλίο και οι σελίδες του κιτρινίζουν αργά και απρόθυμα, η ανάγνωση για τον αναγνώστη είναι ιερή σπορά. Όταν ολοκληρωθεί η ανάγνωση, ο σπόρος είναι ήδη φυτεμένος βαθιά στο είναι του αναγνώστη και η περίοδος του θέρους θα διαρκέσει για το υπόλοιπο της ζωής του.
 Η ανάγνωση μοιάζει με τη φλόγα που ανά πάσα στιγμή μπορεί να εξελιχθεί σε πυρκαγιά.
Κάθε ανάγνωση αφήνει ένα στίγμα, μια ουλή στην προσωπικότητα του αναγνώστη.

Ας έρθει, λοιπόν, ορμητική και αδυσώπητη η ερώτηση:
«Μπορεί η ανάγνωση να αλλάξει τον κόσμο;» 

 Ένα «ναι» ως απάντηση αρκεί για να χαρακτηριστείς γραφικός ή ηπιότερα ως ρομαντικός.
Ας είναι…
 Ναι ! 

ΠΗΓΗ: https://siderisbooks.gr/

BookSyros: Το βιβλίο του Νίκου Σιδέρη
Η αναγκαιότητα της ανάγνωσης"
κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΜΙΧΑΛΗ ΣΙΔΕΡΗ

Τετάρτη 18 Οκτωβρίου 2017

George Saunders:Man Booker 2017

(Της Αλεξάνδρας Σαμοθράκη) 

Το βιβλίο του George Saunders, "Lincoln in the bardo" ( Λήθη και Λίνκολν, εκδ, Ίκαρος) που εξιστορεί την επίσκεψη του Αμερικανού προέδρου στο κοιμητήριο όπου αναπαύεται ο 11χρονος γιος του και διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια μιας και μόνης νύχτας ,έσπασε την κατάρα των φαβορί να μην καταφέρνουν να κερδίσουν το Booker τα τελευταία χρόνια.
Πρόκειται για το πρώτο μυθιστόρημα του 58χρονου διηγηματογράφου, Saunders, που η Independent χαρακτήρισε "απόλυτα σαγηνευτικό καθώς αποτελεί μοναδική αφήγηση και μυστικιστική ξενάγηση στο βουδιστικό μπάρδο- το μεταβατικό στάδιο ανάμεσα στον θάνατο και την επόμενη ζωή."  Η Guardian εξήρε την "τον ξεχωριστό συγγραφέα, την πρωτότυπη φόρμα και τις απολαύσεις που προσφέρει στον αναγνώστη".
Ο ίδιος ο Saunders σχολίασε στο περιοδικό TIME ότι "δεν επιθυμούσε να γράψει τόσο για τον ίδιο τον Lincoln, όσο να μεταδώσει την αίσθηση που είχε ο ίδιος χρόνια πριν όταν πρωτοάκουσε για την επίσκεψη του προέδρου στην κρύπτη του γιου του."
Πρόκειται για τον δεύτερο Αμερικανό στη σειρά στον οποίο απονέμεται Booker, μετά τον Paul Beatty που πέρσι κέρδισε το βραβείο με τον "Πουλημένο" του. Το χρηματικό έπαθλο που συνοδεύει το βραβείο ανέρχεται στις 50.000 στερλίνες.
Υπενθυμίζεται πως η εξαμελής κριτική επιτροπή έκανε την αρχική διαλογή από 144 υποβολές.
Το ‘Lincoln in the bardo» αποτελεί το 4ο Booker του εκδοτικού οίκου Bloomsbury και το τρίτο συνεχές Booker σε ανεξάρτητο εκδότη.
Από την Τετάρτη 18/10 μέχρι την Παρασκευή 20/10, το αγγλικό ταχυδρομείο θα σφραγίζει όλα τα δέματα και τα γράμματα που διακινεί με μια ειδική σφραγίδα που θα αναγράφει: "Συγχαρητήρια στον George Saunders, νικητή του Man Booker 2017".

ΠΗΓΗ: http://www.oanagnostis.gr/

Παρασκευή 13 Οκτωβρίου 2017

«Τα απομεινάρια μιας μέρας»

Καζούο Ισιγκούρο – Νόμπελ Λογοτεχνίας 2017 
Εκδ. ΨΥΧΟΓΙΟΣ
 Εντέλει, τι έχουμε να κερδίσουμε αναλογιζόμενοι συνεχώς το παρελθόν, κατηγορώντας τον εαυτό μας για το γεγονός πως η ζωή μας δεν εξελίχθηκε όπως θα θέλαμε; 

 Ο Καζούο Ισιγκούρο ζωγραφίζει με την πένα του το συγκινητικό πορτρέτο του Στίβενς, του τέλειου μπάτλερ, και του κόσμου του, που ξεθωριάζει στον απόηχο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
 Ο Στίβενς, ύστερα από δεκαετίες υπηρεσίας στο Ντάρλινγκτον Χολ, μόνος του μια μέρα στην αγγλική ύπαιθρο, ξεκινά ένα ταξίδι στο παρελθόν σε μια προσπάθεια να καθησυχάσει τον εαυτό του ότι έχει υπηρετήσει την ανθρωπότητα προσφέροντας τις υπηρεσίες του στον «μεγάλου ηθικού αναστήματος τζέντλεμαν» Λόρδο Ντάρλινγκτον.
 Όμως, στη μνήμη του παραμονεύουν αμφιβολίες για την αληθινή φύση της «μεγαλοσύνης» του Λόρδου Ντάρλινγκτον, και ακόμα μεγαλύτερες αμφιβολίες για τη φύση της δικής του ζωής.
Σκηνή από την ομώνυμη ταινία

 Ένα σύγχρονο κλασικό μυθιστόρημα, μια όμορφη αναπόληση της ζωής ανάμεσα σε δύο πολέμους σε μια αγγλική έπαυλη, μια καθηλωτική επίκληση σε χαμένα όνειρα και χαμένους έρωτες.

 (Διαβάστε τις 30 πρώτες σελίδες από το βιβλίο του Καζούο Ισιγκούρο «Τα απομεινάρια μιας μέρας».)


Δευτέρα 9 Οκτωβρίου 2017

«Το χαμένο Νόμπελ»

και οι μικρότητες λογοτεχνών 
κατά Καζαντζάκη 

 «Χάρη στις άοκνες προσπάθειες της ελληνικής πολιτείας, των κυβερνήσεων και των φορέων της, ο Καζαντζάκης δεν πήρε το βραβείο Νόμπελ» καταλήγει ο Κώστας Αρκουδέας στο βιβλίο του «Το χαμένο Νόμπελ-μια αληθινή ιστορία», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
 Στις 567 σελίδες, εμπλουτισμένες με παραπομπές, παραθέματα και εξαντλητική βιβλιογραφία, ο μυθιστοριογράφος κρατά αδιάπτωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη, εξιστορώντας τεκμηριωμένα τον επί έντεκα χρόνια αγώνα του μεγάλου συγγραφέα να αποσπάσει το κορυφαίο βραβείο. Και - από την άλλη πλευρά - τον καταχθόνιο συνασπισμό των αντίζηλων συγγραφέων του κατεστημένου της περιόδου 1946-1957, να τον διαβάλουν στην σουηδική επιτροπή με την κατηγορία του άθεου, του κομμουνιστή, του διαφθορέα της νεολαίας.
 Ο συγγραφέας ξεκινάει το βιβλίο σκιαγραφώντας τον ιδρυτή των βραβείων, τον 'Αλφρεντ Νόμπελ (1833-1896) ο οποίος, ως πειραματικός χημικός, εφηύρε την δυναμίτιδα και έχοντας τύψεις -αυτός ο λάτρης της λογοτεχνίας, αλλά μέτριος ποιητής και ο ίδιος- κληροδότησε την περιουσία του στη σουηδική Ακαδημία θεσπίζοντας ετήσια βραβεία για τις επιστήμες, τη λογοτεχνία και την ειρήνη...

Πέμπτη 5 Οκτωβρίου 2017

Νόμπελ Λογοτεχνίας 2017

Στον Kazuo Ishiguro 
Οι πρώτες δηλώσεις του 

 Έναν "καταπληκτικό έπαινο" χαρακτήρισε ο Καζούο Ισιγκούρο το Νόμπελ Λογοτεχνίας για το 2017, με το οποίο και τιμήθηκε. Ο γεννημένος στην Ιαπωνία Βρετανός συγγραφέας τόνισε πως "είναι μια υπέροχη τιμή, κυρίως επειδή σημαίνει πως βρίσκομαι στα ίχνη των μεγαλύτερων συγγραφέων"
Ο Καζούο Ισιγκούρο προσέθεσε πως ελπίζει ότι το βραβείο Νόμπελ θα είναι μια δύναμη για το καλό. «Ο κόσμος βρίσκεται σε μια πολύ αβέβαιη στιγμή και ελπίζω πως όλα τα βραβεία Νόμπελ θα είναι μια δύναμη για κάτι θετικό στον κόσμο, όπως είναι αυτή τη στιγμή». 
«Θα με συγκινούσε πολύ αν μπορούσα με κάποιο τρόπο να συνεισφέρω σ’ ένα κλίμα που θα συμβάλει σε μια θετική ατμόσφαιρα στους πολύ αβέβαιους καιρούς μας», τόνισε ακόμη ο νομπελίστας. Σίγουρα πάντως φαίνεται να το… απολαμβάνει περισσότερο από τον προκάτοχό του, Μπομπ Ντίλαν.

Γιατί βραβεύτηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας 
Ο Καζούο Ισιγκούρο είναι ο συγγραφέας του βιβλίου «Τα απομεινάρια μιας μέρας» που έγινε μεγάλη κινηματογραφική επιτυχία.
Τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας 2017 επειδή όπως ανακοίνωσε η Σουηδική Ακαδημία: «αποκάλυψε στα μεγάλης λογοτεχνικής δύναμης μυθιστορήματά του την άβυσσο κάτω από την ψευδαίσθησή μας ότι είμαστε συνδεδεμένοι με τον κόσμο».
Πάντως και χρηματικά δεν είναι και… αδιάφορο, καθώς συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 9 εκατομμυρίων σουηδικών κορωνών (945.000 ευρώ).
Η βράβευσή του σηματοδοτεί την επιστροφή σε μια πιο παραδοσιακή ερμηνεία της λογοτεχνίας. Αυτό, καθώς το βραβείο για το 2016 είχε δοθεί στον αμερικανό τραγουδιστή και τραγουδοποιό Μπομπ Ντίλαν, που δεν φάνηκε να… ψήνεται και ιδιαίτερα.

Κυριακή 1 Οκτωβρίου 2017

Στη Λέσχη Ανάγνωσης Ερμούπολης

ο Σεβ/τατος Επίσκοπος 
π.Φραγκίσκος Παπαμανώλης 

 Γράφει η Σπ. Δουράτσου 

 Ιδιαίτερη έκπληξη, ίσως, προκάλεσε στα μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης Ερμούπολης, κατά την πρώτη εναρκτήρια συνάντηση για φέτος, η παρουσία του Σεβ/τατου Επισκόπου πρώην Σύρου π. Φραγκίσκου Παπαμανώλη ο οποίος συνοδευόταν και από τους τρεις Καπουκίνους Ιερομόναχους που ζουν στο Μοναστήρι της Παναγιάς στην Άνω Σύρο.
Την Παρασκευή το βράδυ 29 Σεπτεμβρίου, όπως ήταν προγραμματισμένο, συναντήθηκαν τα μέλη της Λέσχης στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Ερμούπολης κάνοντας την έναρξη της νέας Αναγνωστικής χρονιάς, έχοντας θέσει ως μελέτη για τη συγκεκριμένη βραδιά το πολυσυζητημένο βιβλίο του γνωστού Έλληνα συγγραφέα Νίκου Καζαντζάκη «Ο Φτωχούλης του Θεού» το οποίο αναφέρεται στη ζωή του Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης.
Όπως ήταν γνωστό στον περισσότερο κόσμο μέχρι σήμερα, ο Νίκος Καζαντζάκης είχε αφοριστεί από την Ορθόδοξη Εκκλησία λόγω των ανατρεπτικών ιδεών και απόψεων περί της Εκκλησίας και εξ αιτίας της κριτικής που ασκούσε μέσα από τα γραπτά του, όμως τελικά εκεί ακούσαμε ότι δεν ισχύει αυτό, καθώς την τελευταία στιγμή παρενέβησαν κάποιοι πιο ψύχραιμοι εκ των έσω της Εκκλησίας και ο αφορισμός του δεν προχώρησε. Περισσότερα για το θέμα του αφορισμού μπορείτε να διαβάσετε εδώ .
 Ο Σεβ/τατος π. Φραγκίσκος, ο οποίος είναι γνωστό ότι προέρχεται από την μοναχική κοινότητα των Πατέρων Καπουκίνων, μαζί με τους άλλους τρείς Πατέρες, συμμετείχαν στην συζήτηση για το συγκεκριμένο βιβλίο, αφού ο Άγ. Φραγκίσκος είναι ο Ιδρυτής του τάγματός τους. Ο πρώην Επίσκοπος Σύρου, έδωσε διευκρινίσεις για συγκεκριμένα σημεία του βιβλίου αλλά και αντάλλαξε απόψεις με τα υπόλοιπα μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης πάνω στη ζωή και το πνεύμα φτώχιας του μεγάλου αυτού Αγίου της Καθολικής Εκκλησίας.
Όπως τόνισε, ο Άγ. Φραγκίσκος. αυτό που πίστευε και έζησε σε όλη του τη ζωή, ήταν η αρχή του «να μην έχω εγώ περισσότερα από όσα έχει ο άλλος» γι’ αυτό και όλη του η ζωή ήταν μέσα στην λιτότητα και την απλότητα με κυρίαρχο το αίσθημα της ελευθερίας στις επιλογές της ζωής.

ΠΗΓΗ: https://episkopisyrou.gr/


Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου 2017

Λέσχη Ανάγνωσης Ερμούπολης

Πρόσκληση προς Βιβλιόφιλους 

«Υπάρχουν δύο κίνητρα για να διαβάσεις ένα βιβλίο! Το ένα είναι για να το απολαύσεις. Το άλλο, για να παινευτείς γι’ αυτό»!
Με τα λόγια αυτά του Bernard Russel κατά νου, ξεκινάμε και φέτος -μέλη και φίλοι της Λέσχης Ανάγνωσης Ερμούπολης- τα ταξίδια μας στις «απέραντες θάλασσες της Λογοτεχνίας», «επιβάτες» σε άλλο «πλοίο-βιβλίο» κάθε φορά και με διαφορετικό «καπετάνιο-συγγραφέα»!

 Πρώτη συνάντησή μας την ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 29 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ, 7.30μμ στο γνώριμο χώρο της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Ερμούπολης.
Ο Νίκος Καζαντζάκης θα μας ταξιδέψει με το «γιομάτο γνήσιο πάθος» μυθιστόρημά του «Ο ΦΤΩΧΟΥΛΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ», το «υπερβατικό πορτραίτο του φλογερού και φυσιολάτρη Αγίου Φραγκίσκου της Ασίζης.

Η χαρά μας θα είναι μεγαλύτερη, εάν στη συντροφιά μας προστεθούν νέοι φίλοι, νέα μέλη! Περιμένουμε παλιούς και νέους φίλους στη συνάντησή μας στη Δημοτική μας Βιβλιοθήκη, όπου θα έχουμε την ευκαιρία να αντιληφθούμε πώς «ένα βιβλίο διαβασμένο από χίλιους διαφορετικούς ανθρώπους, είναι χίλια διαφορετικά βιβλία»! (Αντρέι Ταρκόφσκι)

 Στο ιστολόγιό μας (http://booksyros.blogspot.gr/) και στη σελίδα μας στο Facebook (ΛΕΣΧΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ ΕΡΜΟΥΠΟΛΗΣ) θα βρείτε πληροφορίες για νέες εκδόσεις, συγγραφείς, ειδήσεις από τον κόσμο του βιβλίου και τις δραστηριότητές μας.

Τετάρτη 20 Σεπτεμβρίου 2017

«Κανείς δεν μιλάει για τα πεύκα»


Γράφει ο ΤΑΚΗΣ ΣΚΡΙΒΑΝΟΣ

 Η Καλλιρρόη Παρούση γεννήθηκε στην Ερμούπολη το 1988, σπούδασε Νομικά, Ευρωπαϊκό Πολιτισμό και Λογοτεχνία στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και το Παρίσι και, πλέον, ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Το πρώτο βιβλίο της, η συλλογή διηγημάτων «Κανείς δε μιλάει για τα πεύκα» (εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ) τιμήθηκε με το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα στην πεζογραφία από το περιοδικό «Αναγνώστης». 




 «Κανείς δεν μιλάει για τα πεύκα». Και όντως, στο βιβλίο της Καλλιρρόης Παρούση κανείς δε μιλάει για τα πεύκα, ούτε είναι οικολογικής φύσεως, όπως η ίδια λέει, αντιμετωπίζοντας με χιούμορ την προσπάθεια φίλου της να μάθει τόσες πολλές λεπτομέρειες για τα διηγήματά της σαν να μην είχε σκοπό να τα διαβάσει ποτέ. Mε αφορμή την έκδοση του πρώτου της βιβλίου, το οποίο είναι μια συλλογή 10 διηγημάτων, λέει δυο πράγματα στην Athens Voive.
 Πες μας, Καλλιρρόη, τι θα διαβάσουμε στο βιβλίο σου;
Αχ αυτή η ερώτηση! Για να μάθει κάποιος τι θα διαβάσει στο βιβλίο, πρέπει να προβεί σε μια πρωτεύουσας σημασίας ενέργεια: να διαβάσει το βιβλίο. Αισθάνομαι περίεργα όταν με ρωτούν για το περιεχόμενο. Θυμάμαι ότι μόλις κυκλοφόρησαν τα Πεύκα, ένα οικείο πρόσωπο μου ζήτησε να περιγράψω τα δέκα εν συνόλω διηγήματα με τόσες λεπτομέρειες, σαν να μην επρόκειτο ποτέ να τα διαβάσει εξολοκλήρου. Ορμώμενος μάλιστα από τον τίτλο (Κανείς δε μιλάει για τα πεύκα), με ρώτησε αν το περιεχόμενο είναι οικολογικής φύσεως. Τουλάχιστον αυτό μπορώ να το διευκρινίσω: τα διηγήματα αυτά δεν είναι οικολογικής φύσεως. Από εκεί και πέρα, κατανοώ την τάση μας να μιλάμε για βιβλία που δεν έχουμε διαβάσει, για γεγονότα που δεν έχουμε διασταυρώσει και για ιστορίες που πήρε το μάτι μας σκόρπια στο ίντερνετ ή που ακούσαμε τυχαία από κάποιον γνωστό, οπότε μέσα σ’ αυτό το γενικότερο κλίμα της σύγχυσης πληροφοριών σκέφτομαι μήπως τελικά με συμφέρει να ισχυριστώ ότι έχω γράψει ένα μυθιστόρημα χιλίων πεντακοσίων σελίδων, το οποίο μπορεί να διαβαστεί με τη σειρά αλλά και σε σκόρπια κεφάλαια, όπως το «Κουτσό» του Κορτάζαρ. 

Πέμπτη 14 Σεπτεμβρίου 2017

«Τα διηγήματα της πλατείας»

Γιώργος Πύργαρης - Historical Quest 

 Γράφει η Μάρω Βαμβουνάκη 

 Το ψηφιδωτό των μικρών πραγμάτων 
«Στις πλατείες συναντιέται το "εγώ", που έρχεται ανυποψίαστο από τη φωλιά του, με άλλα "εγώ". Υπάρχει εκεί ένας αυστηρός καθρέφτης που φωτίζει διαφορετικά το είδωλο που έχει ο καθείς πλάσει για τον εαυτό του...» (Από την Εισαγωγή του συγγραφέα)

 Πρόκειται για ένα ψηφιδωτό μικρών πραγμάτων. Δείχνουν μικρά, όμως ακουμπούν στον βυθό της ουσιαστικής ζωής των ανθρώπων και ιδίως των σχέσεών τους. Αν ο άνθρωπος υπάρχει για να σχετίζεται, εδώ ο καλός συγγραφέας Γιώργος Πύργαρης φανερώνει αμέσως πόσο το γνωρίζει και το εκτιμά αυτό. Γιατί όλες οι ιστορίες του αναφέρονται σε σχέσεις ανάμεσα σε δύο πλάσματα, ή περισσότερους ανθρώπους, σε οικογένειες, φίλους, συγχωριανούς, σε ζωντανούς και σε πεθαμένους, όλος αυτός ο κόσμος, δηλαδή, που διασχίζει τους δρόμους της εσωτερικής και εξωτερικής μικρής μας πόλης, της εξωτερικής και εσωτερικής μικρής πλατείας. Διασταυρώνεται, χαμογελά ή γυρίζει το κεφάλι, συζητά, συμπαθιέται, θυμώνει, κάνει αστεία, φάρσες, αγαπιέται ή αδιαφορεί. Δεν είναι μόνο «η κόλαση οι άλλοι», είναι και ο παράδεισός μας, και ο Γ. Π. το ξέρει και το χαίρεται τούτο το δεύτερο.
Στις ιστορίες του μιλάει με ματιά ώριμη και για ανθρώπους ισορροπημένους, σχετικά έστω ισορροπημένους, όπως είναι οι περισσότεροι ισορροπημένοι, που καλοπροαίρετα συγκινούνται από τον καλόν άλλον και από το καλό, ενοχλούνται από τον ανάποδο ή το νοσηρό. Θυμίζει, δηλαδή, τους περισσότερους από εμάς και δεν γυρεύει εξτρεμιστικές, ακραίες καταστάσεις να απολυτοποιήσει και να εντυπωσιάσει.

Κυριακή 10 Σεπτεμβρίου 2017

Πρώτη μέρα στο σχολείο

Νίκος Καζαντζάκης

Το κείμενο αυτό είναι απόσπασμα από το πέμπτο κεφάλαιο του πεζογραφήματος Αναφορά στον Γκρέκο (1961), που δημοσιεύτηκε ύστερα από το θάνατο του Νίκου Καζαντζάκη. Ολόκληρο το πέμπτο κεφάλαιο αναφέρεται στις συχνά επώδυνες εμπειρίες του νεαρού Ν. Καζαντζάκη από το δημοτικό σχολείο, σε εποχές (τέλη του 19ου αιώνα) που οι εφαρμοζόμενες παιδαγωγικές μέθοδοι ήταν ιδιαίτερα αυταρχικές. Ειδικότερα, στο απόσπασμα παρακολουθούμε την πρώτη του μέρα στο δημοτικό σχολείο αλλά και τις αναμνήσεις του από το δάσκαλο της τετάρτης τάξης, που τότε ήταν και η τελευταία, αφού το δημοτικό ήταν τετρατάξιο. 

 «Με τα μαγικά πάντα μάτια, με το πολύβουο, γεμάτο μέλι και μέλισσες μυαλό, μ' ένα κόκκινο μάλλινο σκούφο στο κεφάλι και τσαρουχάκια με κόκκινες φούντες στα πόδια, ένα πρωί κίνησα, μισό χαρούμενος, μισό αλαφιασμένος, και με κρατούσε ο πατέρας μου από το χέρι. Η μητέρα μού είχε δώσει ένα κλωνί βασιλικό να τον μυρίζουμαι, λέει, να παίρνω κουράγιο, και μου κρέμασε το χρυσό σταυρουλάκι της βάφτισης μου στο λαιμό.  
 Με την ευκή του Θεού και με την ευκή μου..., μουρμούρισε και με κοίταξε με καμάρι. Ήμουν σαν ένα μικρό καταστολισμένο σφαγάρι κι ένιωσα μέσα μου περφάνια και φόβο, μα το χέρι μου ήταν σφηνωμένο δαδιά μέσα στη φούχτα του πατέρα μου κι αντρειευούμουν. 
Πηγαίναμε, πηγαίναμε, περάσαμε τα στενά σοκάκια, φτάσαμε στην εκκλησιά του Αϊ-Μηνά, στρίψαμε, μπήκαμε σ' ένα παλιό χτίρι, με μια φαρδιάν αυλή, με τέσσερις μεγάλες κάμαρες στις γωνιές κι ένα κατασκονισμένο πλατάνι στη μέση. Κοντοστάθηκα, δείλιασα- το χέρι μου άρχισε να τρέμει μέσα στη μεγάλη ζεστή φούχτα. 
 Ο πατέρας μου έσκυψε, άγγιξε τα μαλλιά μου, με χάδεψε- τινάχτηκα- ποτέ δε θυμόμουν να μ' έχει χαδέψει- σήκωσα τα μάτια και τον κοίταξα τρομαγμένος. Είδε πως τρόμαξα, τράβηξε πίσω το χέρι του:  
- Εδώ θα μάθεις γράμματα, είπε, να γίνεις άνθρωπος- κάμε το σταυρό σου. 

Τρίτη 5 Σεπτεμβρίου 2017

Το ελληνικό βιβλίο

βραβεύτηκε στο Πεκίνο
Παρούσα στο Πεκίνο και η Συριανή Παυλίνα Χατζηγεωργίου, συνεργαζόμενη με το Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού

Η παρουσία της Ελλάδας στις διεθνείς εκθέσεις βιβλίου ανανεώνεται με τη συμμετοχή της χώρας μας σε τρεις ακόμη διεθνείς εκθέσεις (μετά και την επιτυχημένη ελληνική συμμετοχή στις Διεθνείς Εκθέσεις Βιβλίου του Παρισιού και της Μπολόνιας). 
Η 24η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου του Πεκίνου (23-27 Αυγούστου) ολοκληρώθηκε με τη βράβευση της ελληνικής αποστολής από τους διοργανωτές. Ακολουθούν η 30ή Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Μόσχας (6-10 Σεπτεμβρίου) και η 69η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Φρανκφούρτης (11-15 Οκτωβρίου).
Στην 24η Διεθνή Έκθεση Βιβλίου του Πεκίνου (24th BIBF) η Ελλάδα έλαβε το Βραβείο Αριστείας Εκθέτη (Exhibitor’s Excellence Award).Το ελληνικό περίπτερο φιλοξένησε 125 βιβλία πρόσφατης παραγωγής (2016-2017) από 52 ελληνικούς εκδοτικούς οίκους, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στη σύγχρονη πεζογραφία, το παιδικό βιβλίο, το λεύκωμα τέχνης, την ελληνική μυθολογία κ.α.
Η ελληνική αποστολή βραβεύτηκε από ειδική επιτροπή των οργανωτών της έκθεσης για την αναβάθμιση της παρουσίας της συνολικά, για το περίπτερό της και τις εκδηλώσεις που οργάνωσε. Βραβεία δόθηκαν σε περιορισμένο αριθμό εκθετών.

Παρασκευή 1 Σεπτεμβρίου 2017

Μελισσάνθη " Φθινόπωρο "

Pieter Bruegel the Elder, The Return of the Herd (Autumn) (1565)

Ώρα δειλινού.
Του φθινοπώρου τα νέφη στίβουν το φουστάνι
να στεγνώση τ’ ουρανού
και στου απόβροχου τη σκόλη
βγαίνουν για σεργιάνι
οι σαλίγκαροι όλοι
κάτω απ’ το ξεθωριασμένο παρασόλι
του ήλιου… Τώρα η λάμια
η γη λιάζει τα βρεγμένα της τα χράμια
με των κάμπων τα πλουμίδια
κι από τα χορτάρια
κι από τα ψιλά γρασίδια
οι σταλαματιές γλυστρούνε χάντρες
και μαργαριτάρια
από ουράνια δαχτυλίδια.
Τις μαζώνουν οι νεράιδες οι ανυφάντρες
μες στα υπόγεια τους σεράγια και στ’ ανήλια
πολυέλαιους κι αργυρά καντίλια
σε πλεμμάτια κρυσταλλένιες μπάλλες
μάγισσα γριά κι αράχνη τις κρεμάει μες στυς κουφάλες
και λογής-λογής
ένα-ένα όλα τα ζούδια
ξεφαντώνουν απ’ τη γης
κι απομέσα από τα φλούδια,
κ’ ένας μύρμηκας σκαλώνει σ’ ένα αγκάθι φουντωτό
ν’ αγναντέψη όλο τον κόσμον από τέτοιο λιακωτό!..
Να! Το αυλάκι
κάνει χάζι,
το άχυρο – σχεδία που αράζει
και το δρασκελούν βαθράκοι!..
Κόσμοι ολόκληροι, ζωύφια,
ταξιδεύουν με πιρόγιες τα κελύφια!..
(...Κρύα ανατριχίλα στα νερά
σαν πεταλουδιώνε σμάροι…
Τώρα ο σίφουνας θα πάρη
απ’ τα δέντρα όλα τα φύλλα τα ξερά!
Στα καλάμια τη φλογέρα του σφυράει,
κι όπως πάη, πάη, πάη,
ο άνεμος-τσοπάνος σαλαγάει σ’ άλλα πια λημέρια –
 σ' άλλο τώρα χειμαδιό τα καλοκαίρια!...

 ΠΗΓΗ: http://homouniversalisgr.blogspot.gr/

Δευτέρα 28 Αυγούστου 2017

Ελληνικό καλοκαίρι...

Δεν μας νοιάζει που  φεύγει! 
Τουλάχιστον, όχι τώρα! 


«... Είναι φορές που τα στερεότυπα είναι καλά. Σ’ αυτό το moto ανταποκρίνεται και το ελληνικό καλοκαίρι. Ενα στερεότυπο σε υψηλά ντεσιμπέλ ωδής των τζιτζικιών• με παγωτά και βυσσινάδες στην αυλή το απόγευμα, με μπάνια μέχρι ο ήλιος να βασιλέψει• με πλατείες χωριών που αγκαλιάζουν τις πιο απίθανες συναντήσεις και με ένα μεγάλο «΄Εχει ο Θεός» με την πρώτη γουλιά ελληνικού καφέ το πρωί.
Βιβλία που δεν διαβάστηκαν όλο τον χειμώνα, τραγούδια που προσεκτικά στοιβάχτηκαν στις γωνιές του μυαλού, μια μεγάλη πανσέληνος πάνω από τους Γαργαλιάνους με την Πρώτη να αχνοφαίνεται στο βάθος και τον ελαιόκαμπο να ασημίζει μέχρι τη θάλασσα και λευκό κρασί από τα ορεινά της Αρκαδίας, με το βρεγμένο χώμα του Μαινάλου και το γέλιο του Πάνα να αποτυπώνεται στη γεύση του...