Μια «ΡΟΔΙΑ» κόντρα στην κρίση!

Σε μια εποχή που η οικονομική κρίση έχει επηρεάσει αρνητικά την κίνηση στην «αγορά» -ακόμη και βασικών ειδών- είναι απορίας άξιο πώς καταφέρνουν κάποια καταστήματα και συνεχίζουν την-συχνά μοναχική- πορεία τους! Τι είναι εκείνο που «πείθει» και ενθαρρύνει τους ιδιοκτήτες να επιμένουν στην επιλογή τους, ιδιαίτερα, όταν μιλάμε για το χώρο του βιβλίου, δεδομένου ότι οι Έλληνες δεν έχουμε τη φήμη «πιστών» της ανάγνωσης;
 Η «ΡΟΔΙΑ», γνωστό βιβλιοπωλείο τις τελευταίες δεκαετίες στην παραλία της Ερμούπολης,είναι μια από αυτές τις «ξεχωριστές περιπτώσεις». Συζητήσαμε με τον ιδιοκτήτη της ζητώντας απάντηση στις απορίες μας…
Τι ήταν εκείνο που σε εποχή δύσκολη για το βιβλίο, σας «έπεισε» να ασχοληθείτε με αυτού του είδους την επιχείρηση;
Πάντα το βιβλιοπωλείο ήταν για μένα το αγαπημένο μου είδος καταστημάτων για να κάνω τα ψώνια μου.Αυτή η χαρακτηριστική μυρωδιά του χαρτιού μού θύμιζε τα μαθητικά μου χρόνια που ως μαθητής ψώνιζα την γραφική ύλη για το σχολείο.Η ευαισθησία σε αυτή τη μυρωδιά δεν έχει χαθεί ακόμη και μετά από 11 χρόνια που διατηρώ το βιβλιοπωλείο,μολονότι η αφορμή για να ασχοληθώ με τη «ΡΟΔΙΑ» θεωρώ ότι ήταν «τυχαία» και η εποχή που ξεκίνησα-2004-όχι και τόσο δύσκολη για το εμπόριο και την οικονομία γενικότερα.

«Πριν το ηλιοβασίλεμα»

Απόσπασμα από το βιβλίο του Μάνου Ελευθερίου 

 «Στους δρόμους και τα γραφικά στενά, γύρω από τα δημόσια κτίρια, την κεντρική πλατεία, τα ερειπωμένα υφαντουργεία και τα κλωστήρια, γύρω απ' το μαρμάρινο Ηρώο, όπου είναι χαραγμένα τα ονόματα όσων σκοτώθηκαν στους πολέμους για την πατρίδα, στους κατοικημένους λόφους, και κυρίως στις παραλίες και τις ακροθαλασσιές. 
 Εκεί διάλεξαν να συγκεντρωθούν για πρώτη φορά, πριν απ' το ηλιοβασίλεμα και για ελάχιστο χρόνο, οι παλαιοί ηθοποιοί και οι ευλογημένοι, έτσι κι αλλιώς, θεατρικοί ρόλοι, από τους οποίους οι περισσότεροι εμφανίστηκαν κατά καιρούς στα τέσσερα θέατρα αυτής της περιώνυμης πολιτείας πριν από εκατό και εκατόν πενήντα χρόνια. 

Κωμικοί και δραματικοί μαζί, ό,τι εν πάση περιπτώσει θεωρείται στα μυαλά των ανθρώπων δραματικός ή κωμικός ρόλος και ηθοποιός, κλασικοί και μοντέρνοι στον καιρό τους, ηθοποιοί και ρόλοι για τους οποίους κανείς δεν ξαναμίλησε, ή για ορισμένους γράφτηκαν περισπούδαστα άρθρα από κριτικούς, σκηνοθέτες και ποιητές. 

Έπιασα και τη …μαλλιαρή!

"Ανήμερα της Ανάληψης οι κάτοικοι συμμετέχουν 

σε μια σπάνια τελετή καθαγιασμού των υδάτων.

Οι θάλασσες ηρεμούν.Το καλοκαίρι αρχίζει…"(www.karmanor.gr) 

Της Αναλήψεως σήμερα, ως γνωστό 40 μέρες μετά το Πάσχα και πάντα πέφτει Πέμπτη, η παράδοση λέει μικροί μεγάλοι πέφτουν στη θάλασσα να κάνουν το πρώτο τους μπάνιο και πιάνουν τη «μαλλιαρή»!
Μην πάει το μυαλό σου πάλι στο κακό! Δεν φταίω εγώ που η παράδοση θέλει κάθε φορά κάτι να πιάνουμε! Είχαμε το μαγιόξυλο την Πρωτομαγιά, τώρα θέλει τη μαλλιαρή.

 Τι να κάνω; Πρέπει να τα πιάνω αυτά όλα για να δω άσπρη μέρα, γιατί σ' αυτή τη χώρα που ζω δεν βλέπω χαΐρι και προκοπή.
Πήγα λοιπόν στη γνωστή και αγαπημένη παραλία να κάνω κι εγώ το πρώτο μου μπάνιο, ο παλιόκαιρος όλο το Μάη δεν έδωσε το πράσινο φως με τόσες βροχές και κρύο! Δεν είχα χρόνο για ψάρεμα, ήταν άλλωστε μέρα για μπάνιο της μαλλιαρής! Το βαρκί με περίμενε αλλά μόνο το χαιρέτισα.

Γράφω γιατί…

η πρόκληση είναι ακατανίκητη! 

Συντάκτης: Αθηνά Κακούρη  

«Έγραψα αρχικά αστυνομικές ιστορίες, γιατί σκόπευα να γίνω εκατομμυριούχος και διάσημη, διασκεδάζοντας τους αναγνώστες μου. Στο πρώτο και το δεύτερο απέτυχα παταγωδώς, στο τρίτο τα πήγα καλούτσικα. 
Συνέχισα με ένα ιστορικό μυθιστόρημα, που για να μαζέψω το υλικό του, κατανάλωσα από σιδερένια παπούτσια ζεύγη δέκα και από έτη του βίου μου επίσης δέκα. Το μυθιστόρημα πέρασε σχεδόν απαρατήρητο αλλά εγώ μπήκα στον γοητευτικό κόσμο της ιστορικής αφήγησης, όπου ακόμη παραμένω δραστήρια. 
Σήμερα γράφω για τη χαρά της όλης διαδικασίας –ξεκινώντας από το να μάθω. Γιατί τώρα πλέον ξέρω ότι τίποτα δεν μπορώ να διηγηθώ ζωντανά αν δεν έχω προσπαθήσει να το εξετάσω απ’ όλες τις πλευρές του και δεν το έχω καταλάβει εντεταγμένο μέσα στον ιστορικό του περίγυρο.

Τι μυστικό κρύβει το «Φύλλο μηδέν»;

Διαβάζοντας το νέο βιβλίο 
του Ουμπέρτο Έκο

 Γράφει ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΝΕΝΕΣ 

Σε κάθε νέο μυθιστόρημα που κυκλοφορεί ο Ουμπέρτο Έκο, ξέρεις από πριν ότι κρύβεται ένα μυστικό, η αποκάλυψη του οποίου, στο τέλος, σε αφήνει με τη μουδιασμένη αίσθηση ότι υπάρχει μία παγκόσμια συνωμοσία στην οποία, σαν συγκοινωνούντα δοχεία, συνδέονται τα πάντα.
Το ίδιο ισχύει και στο «Numero Zero», «Φύλλο μηδέν» στα ελληνικά. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, μάλιστα, το «μυστικό» δεν μένει απλά το κλειδί του φινάλε, αλλά απλώνεται και πέρα από αυτό, σαν μία εφιαλτική πραγματικότητα, σαν μία ντε φάκτο ιστορία. Τα όρια μεταξύ αλήθειας και ψεύτικης πραγματικότητας μπλέκονται ιδανικά στο περιβάλλον μίας πειραματικής έκδοσης εφημερίδας με το όνομα «Αύριο», ο διευθυντής της οποίας εξασκεί τους συντάκτες της σε μία δοκιμαστική διαχείριση θεμάτων και ειδήσεων που έχουν ήδη συμβεί, αντλώντας από το παρελθόν – και έτσι προβλέποντας την εξέλιξή τους.

«Stories in the sky»

 Ιστορίες στον ουρανό…

Χρησιμοποιώντας …χαρταετούς 
για την διάδοση της ανάγνωσης ! 

 Patrick Cardoso Dias (12 χρονών): «Συνήθως πάω στη βιβλιοθήκη για να κοιτάξω τα βιβλία. Αν μου αρέσουν, τα παίρνω να τα διαβάσω.»
 Alicia Victoria (8 χρονών): «Γενικά διαβάζω μόνο ό,τι μας λένε στο σχολείο. Θα πιάσω να διαβάσω κάποιο βιβλίο, μόνο όταν δεν έχω κάτι να κάνω» 

 Το Ινστιτούτο Υπέρ του Βιβλίου (Pro-Book Institute) που εδρεύει στο Ρίο ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας –με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου (23 Απριλίου)- σχεδίασε κι έθεσε σε εφαρμογή ένα πρωτότυπο πρόγραμμα ενίσχυσης-προώθησης της ανάγνωσης βιβλίων στα παιδιά.
 Σε μια πόλη με περισσότερους από 1 εκατομμύρια ανθρώπους που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, η λογοτεχνία δεν είναι πάντα η προτεραιότητά τους, κάτι που προσπαθεί να αλλάξει το Ινστιτούτο Υπέρ του Βιβλίου, ελπίζοντας σε ένα καλύτερο μέλλον για αυτά τα παιδιά.

 Σε συνεργασία με διάσημους Βραζιλιάνους συγγραφείς (πχ Ana Maria Machado, Benedito Ruy Barbosa, Pedro Bandeira και Ziraldo) σκιτσογράφους και γραφίστες 500 χαρταετοί «διακοσμημένοι με ιστορίες» μοιράστηκαν σε παιδιά υποβαθμισμένων περιοχών, που χαρακτηρίζονται τόσο από έλλειψη βιβλίων όσο και όρεξης για διάβασμα. Περιοχές όπου πολλά παιδιά έχουν πρόσβαση σε βιβλία μόνο στο σχολείο, καθώς το κοινωνικό και οικογενειακό τους περιβάλλον δεν τα βοηθάει να έρθουν σε επαφή με περισσότερα βιβλία, ενώ -αντίθετα- είναι μεγάλο το πάθος τους για πέταγμα χαρταετού και για «μάχες» με αυτούς!

 Με τον τρόπο αυτό τα παιδιά πετούν χαρταετούς, παίζουν την «μάχη» με αυτούς και, όταν ρίξουν κάποιον, φτάνει σε άλλα παιδιά που διαβάζουν τις ιστορίες και παίζουν με αυτόν!

 Κάπως έτσι ο ουρανός του Ρίο ντε Τζανέιρο γέμισε με χαρταετούς και τα χαμόγελα των παιδιών έγιναν μεγαλύτερα.  
Κυριολεκτικά, η ανάγνωση και η φαντασία πετούν στον …έβδομο ουρανό! 

 ΤΕΡΕΖΑ  ΛΙΤΣΑ

Φως του Αιγαίου…

Φως ενός άλλου ήλιου...

Γράφει η Μαρία Π. Κρόντη

 Πόσοι ποιητές δεν έχουν υμνήσει αυτό το υπέροχο φως του Αιγαίου! Η Σύρος λούζεται κάθε μέρα στο άσπιλο, το αμόλυντο, ολόδροσο, άπλετο φως, που δεν μπορεί κανείς να αναλύσει τη σύνθεση του, τη μοναδική του διαύγεια, που παραπέμπει στην καθαρή σκέψη, τη σοφία, τη δημιουργικότητα, την αισιοδοξία, τη γαλήνη.
Μετά τις διακοπές του Πάσχα στη Μακεδονία και τη Θεσσαλία, που επισκεφτήκαμε, να δούμε τους δικούς μας, όταν επιστρέψαμε στο νησί μας, τη Σύρο, αυτό το φως, αυτός ο ανοιχτός ορίζοντας έδωσε στα μάτια μου αμέσως, τη διαφορά. Πόσο φως, πόσες ηλιαχτίδες… Δεν έχει τόσες… ούτε η Μακεδονία, ούτε η Θεσσαλία, παρόλη την καλοκαιρία που είχαμε όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα. Η κακοκαιρία, όλως παραδόξως, έπληξε, με πολλά μποφόρ, βροχές, τις Κυκλάδες και τις Νότιες περιοχές.

Μάνα, γλυκό μου όνομα…

Πόσες φορές στην πορεία του βίου μας δε νιώσαμε την ανάγκη να «σταματήσουμε το χρόνο», μόνο και μόνο για να ρίξουμε λίγες ματιές στα περασμένα!
 Τα χελιδόνια της μνήμης μας πρόθυμα «ξαναζωντανεύουν» και μας θυμίζουν σκηνές που ζήσαμε, στιγμές ξεχασμένες, καταχωνιασμένες στα άδυτα της ψυχής μας…
 Και, τι περίεργο, καθώς παίρνουμε στα χέρια και ξεφυλλίζουμε το «άλμπουμ με τις φωτογραφίες της ζωής μας», σε κάθε μια «σελίδα» πανταχού παρούσα -ποια άλλη;- η μορφή Εκείνης, της μητέρας, της μάνας…

Φως του Αιγαίου…

Γράφει η Μαρία Κρόντη 

Φως, που τα χρώματα σου είναι τα χρώματα της ζωής,
Φως, που η γαλήνη σου χαϊδεύει την ψυχή μου,
Φως σαν όνειρο, που ζω με μάτια ανοιχτά.
Φως αγέρωχο, σαν κύμα της θάλασσας δυνατό,
Φως, που συντροφεύεις τη ζωή μου,
κι αγγίζεις της νιότης την ομορφιά και τη λάμψη
κάνοντας την αιώνια άνοιξη.
Φως, τα μάτια της ψυχής μου δε σε χορταίνουν,
Λιώνω στο διάβα σου και υφαίνω τη ζωή,
με εικόνες, αρώματα, παλμούς, σιωπές πολύτιμες.
Φως μ’ αδειάζεις ολόκληρη στην ακρογιαλιά του έρωτα,

 κι αγαπώ, αυτό που διαλέγω, κι είμαι απλά, άνθρωπος.