Της ζωής μας το βιβλίο...

«Η ζωή κάθε ανθρώπου, ειπωμένη αληθινά, 

είναι ένα μυθιστόρημα..»* 

 Κάθε άνθρωπος με τη γέννησή του ξεκινά να «γράφει» το δικό του βιβλίο. Το «βιβλίο της ζωής του». Ένα βιβλίο μοναδικό για τον καθένα... Στα πρώτα του χρόνια την ευθύνη της συγγραφής, τυπικά, αναλαμβάνουν ή «καθορίζουν» κάποιοι ενήλικες, γονείς ή «δάσκαλοι» κατά κανόνα...
 Με το πέρασμα των χρόνων αποκτά συνείδηση του «ποιος είναι, τι θέλει, τι ονειρεύεται και τι μπορεί να κάνει».Αυτός θα ορίσει τον αριθμό, το σχήμα των σελίδων και το «ακριβές περιεχόμενο» του βιβλίου. Αν θα είναι μια απλή, λιτή, καταγραφή ή αν θα εμπλουτίζεται με «σχέδια και εικόνες» που θα κάνουν την ...ανάγνωσή του θελκτική...
 Κάθε χρόνος που ξεκινά είναι κι ένα καινούριο κεφάλαιο στη ζωή του ανθρώπου, κάποτε τόμος ολόκληρος, στις σελίδες του οποίου αποτυπώνονται τα βιώματα, οι εμπειρίες, οι προσπάθειες –επιτυχείς ή ανεπιτυχείς- τα «θέλω» και τα «μπορώ» του...

Τα κάλαντα

Του Στρατή Τσίρκα 

Το μεγάλο το ζήτημα, καταλαβαίνεις, ήταν το ταμπούρλο: Aν είχες ταμπούρλο, η δουλειά ήταν τελειωμένη. Σύντροφο έβρισκες αμέσως και το φανάρι δεν κόστιζε παραπάνω από ένα γρόσι. Eκείνη τη χρονιά ο πατέρας έκανε ένα μεγάλο έξοδο. Tο μεσημέρι της παραμονής της Πρωτοχρονιάς μου έφερε ένα ταμπούρλο! Mικρούτσικο, βέβαια, και τενεκεδένιο.
- Έτσι δεν θα το σπάσεις εύκολα, μου είπε.
 Mα εγώ κατάλαβα πως ήταν από οικονομία. Tα πέτσινα ταμπούρλα εκείνα τα πρώτα χρόνια μετά τον πόλεμο κόστιζαν έναν κόσμο λεφτά.
Πήγα και βρήκα αμέσως το φίλο μου το Mιχάλη. Ήταν το παλικάρι της γειτονιάς κι ο καλύτερος σύντροφος για τα κάλαντα. Συχνά τύχαινε να μας ριχτούν τα αραπάκια στις γειτονιές και να μας σκίσουν το φανάρι ή να σπάσουν το ταμπούρλο. O Mιχάλης ήταν πολύτιμος.
- Tο ταμπούρλο το έχουμε, του φώναξα. Bγαίνουμε απόψε;

Το παιδί και ο τρελός

Χριστουγεννιάτικο διήγημα 
 Βαλερί Μπριούσοφ(1873-­1924)

 «Μαμά, τι γιορτή είναι σήμερα;» ρώτησε η μικρή Κάτια.
«Σήμερα γεννήθηκε ο Χριστός», απάντησε η μητέρα.
«Αυτός που έχυσε το αίμα του για τους ανθρώπους;»
«Ναι, κοριτσάκι μου».
«Και, πού γεννήθηκε;»
«Στη Βηθλεέμ. Οι Εβραίοι φαντάζονταν ότι θα ερχόταν σαν βασιλιάς, αλλά Εκείνος γεννήθηκε σε μια ταπεινή κοιλάδα. Θυμάσαι την εικόνα; Ο Νεογέννητος Χριστός στη φάτνη, σε μια σπηλιά, αφού η Αγία Οικογένεια δε βρήκε φιλοξενία στο πανδοχείο. Κι εκεί ήρθαν να τον προσκυνήσουν οι μάγοι κι οι βοσκοί».
Η μικρή Κάτια σκεφτόταν: «Αν ο Χριστός ήρθε για να σώσει τους ανθρώπους, γιατί πήγαν να Τον προσκυνήσουν μονάχα οι μάγοι και οι βοσκοί; Γιατί δεν πάνε να Τον προσκυνήσουν κι η μαμά κι ο μπαμπάς, αφού ήρθε να σώσει κι αυτούς;» Όμως η Κάτια δεν τολμούσε να ρωτήσει για όλα αυτά, γιατί η μαμά ήταν αυστηρή και δεν της άρεσε να την πολυρωτάνε, κι ο πατέρας δεν άντεχε καθόλου να τον αποσπούν από τα βιβλία του. Η Κάτια ωστόσο φοβόταν πως ο Χριστός θα θυμώσει με τη μαμά και τον μπαμπά, επειδή δεν πήγαν να Τον προσκυνήσουν.

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Ένα αληθινό περιστατικό

Πήγε ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στα γραφεία της εφημερίδας «Ἀκρόπολις» για να παραδώσει ένα χριστουγεννιάτικο διήγημα. Ο Σταμάτης Σταματίου δεν τον αναγνώρισε και μάλιστα σχημάτισε την εντύπωση ότι ήταν κάποιος άπορος που πήγε να πάρει τις δέκα δραχμές για τα Χριστούγεννα, όπως όλοι οι φτωχοί της εποχής. Ο Παπαδιαμάντης τις πήρε, αλλά ήθελε να δώσει και το κείμενό του. Ακολουθεί ο χαρακτηριστικός διάλογος στο πολυτονικό της καθαρεύουσας, όπως τον κατέγραψε Στ. Σταματίου:
 «-Κι᾿ αὐτὰ τί νὰ τὰ κάμω; Δὲν τὰ θέλετε; Καὶ μοῦ ἔδειχνε κάτι χαρτιά. Νόμισα πὼς ἦταν πιστοποιητικὰ ἀπορίας. 
 –Κράτησέ τα, τοῦ εἶπα, ἐμᾶς δὲν μᾶς χρειάζονται. Ἐσείστηκε, λυγίστηκε ὀλίγο, ἔκανε, σκυφτὸς νὰ φύγῃ, ξαναγύρισε. 
 –Τότε ἀφοῦ δὲν σᾶς χρειάζονται αὐτά, ἐγὼ μὲ τί δικαίωμα θὰ πληρωθῶ; 
 –Δέν πειράζει, ἀρκούμεθα εἰς τὸν λόγον σας. Χριστούγεννα εἶναι τώρα. 

Ο άρχοντας των μυγών

Συγγραφέας: Γουίλιαμ Γκόλντιγκ 

Η ιστορία:   Μια παρέα παιδιών, από έξη έως δώδεκα ετών, βρίσκονται ναυαγοί σε ένα απομονωμένο τροπικό νησί, στην μέση του ωκεανού, αφού το αεροπλάνο που τους μετέφερε έπεσε κάτω, χτυπημένο. Βρισκόμαστε σε περίοδο πολέμου κι έτσι δικαιολογείται η ρίψη του αεροπλάνου. Στην αρχή τα παιδιά προσπαθούν να οργανωθούν για να επιβιώσουν, επιλέγοντας έναν αρχηγό ανάμεσά τους, που όπως συμβαίνει πάντα είναι ο πιο δυναμικός χαρακτήρας. Το νησί κρύβει μια ζούγκλα και η σκοτεινιά της βλάστησης γεννάει φόβους στα παιδιά ότι εκεί μέσα υπάρχει ένα Θεριό που στο εξής θα αποτελεί μια μόνιμη απειλή στην ύπαρξή τους. Σταδιακά όμως οι σκληρές συνθήκες της ζωής θα αποδιοργανώσουν την ομάδα, ενώ οι ανταγωνισμοί μεταξύ τους και οι ασυμφωνίες των χαρακτήρων θα τους οδηγήσουν σε αλληλοεξόντωση. Τα παιδιά πια έχουν περάσει από το στάδιο του πολιτισμού στη βαρβαρότητα. Το όνειρο των παιδιών ζήσουν ελεύθερα, χωρίς τους μεγάλους και τις πιέσεις τους, πάνω στο νησί θα καταλήξει σε εφιάλτη.

«Ό,τι αγαπώ, είναι δικό σου»

(Απόσπασμα από το βιβλίο του Γιάννη Καλπούζου- 
Εκδ. ΨΥΧΟΓΙΟΣ) 

 «Τ’ ανοιχτά κι ελεύθερα πελάγη που οραματιζόταν η Θάλεια δέθηκαν με δίχτυα και αυστηρούς κανόνες ναυσιπλοΐας. Πέτυχε μεν να εισαχθεί στη Νομική της Αθήνας όμως δεν ήρθε μονάχη της στην πρωτεύουσα, καθότι μερίμνησε ο Χαρίδημος να την ακολουθήσει όλη η οικογένεια. 
Βάζοντας λυτούς και δεμένους κατάφερε να τον μεταθέσουν στην Αθήνα, όπου παλιότερα είχε αγοράσει τριάρι διαμέρισμα στο Κουκάκι. Αγνοούσε μάλιστα η Θάλεια την ύπαρξή του κι απόρησε για την προέλευση των χρημάτων. Αυστηρές οικονομίες ετών και δάνειο, της εξήγησε. 
Με τον Άνδη ανταμώθηκαν δεκαπέντε Οκτώβρη, προεόρτια των εκλογών. Την ώρα που πλήθη κατευθύνονταν προς την Πλατεία Συντάγματος μέσα σε έξαρση ενθουσιασμού και φωνάζοντας συνθήματα: Λαός, ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην εξουσία και Αλλαγή, αλλαγή, λαϊκή συμμετοχή. 

Τρεις υποθέσεις για τον επιθεωρητή Μονταλμπάνο

Πέρασαν είκοσι χρόνια από την πρώτη φορά που ο επιθεωρητής Μονταλμπάνο συστήθηκε στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό μέσα από το μυθιστόρημα του Αντρέα Καμιλέρι «Το σχήμα του νερού» - κυκλοφόρησε  από τις εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ.

 Ο Αντρέα Καμιλέρι φωτογραφίζεται για την προβολή της ιταλικής έκδοσης του «Χαμόγελο της Αντζέλικα» Με αφορμή, λοιπόν, την επέτειο, θα ακούσουμε πάλι τη φωνή του βιολιού και θα νιώσουμε το άρωμα της νύχτας με θέα ένα εξαιρετικό σικελικό χάρτινο φεγγάρι. Ο εκδοτικός οίκος τοποθετεί ξανά στα ράφια των βιβλιοπωλείων τρία από τα έργα του συγγραφέα σε έναν τόμο.

Στην πρώτη ιστορία, «Η φωνή του βιολιού» («La voce del violino», 1997), πρωταγωνιστεί η Μικέλα Λικάλτσι, εντυπωσιακή, με φινέτσα και έμφυτη ευγένεια. Η γυναίκα θα βρεθεί νεκρή στη βιλίτσα που έφτιαχνε στην επαρχία Βιγκάτα. Ο επιθεωρητής μας θα βαλθεί με κάθε τρόπο να ανακαλύψει τον δολοφόνο της. Η ζωή της Μικέλα ξετυλίγεται, καθώς το έγκλημα εξιχνιάζεται, ενώ η πονεμένη φωνή ενός βιολιού ακούγεται τη στιγμή που ο δολοφόνος χάνεται αθόρυβα...

Το τιμόνι

(Από το βιβλίο «Ανδρέας Καρκαβίτσας, Άπαντα»    
Εκδ. ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ )

 “Tο καράβι είναι κατασκεύασμα των διαβόλων. Έκαμαν ένα τρικούβερτο ξύλο κι εβγήκαν διαλαλητάδες σ’ όλη τη γη: Eμπρός ελάτε ψυχές στριμμένες, παθιασμένοι κόσμοι, μάτια κλεισμένα στο μυστήριο, ελάτε μέσα και θα το γνωρίσετε αμέσως! Kαι αμέσως τα μάτια τα κλειστά, οι παθιασμένοι κόσμοι, οι στριμμένες ψυχές έτρεξαν κοπάδι από της γης τα πέρατα, κατέβηκαν στην ακρογιαλιά, εμπήκαν στο καράβι. Tι τόπους θα χαρούν, τι χαρές θα γνωρίσουν, πόσα χρήματα θα βγάλουν στη στιγμή!

Eκεί προβάλλει κι ένα γεροντάκι ταπεινό και παραπονιάρικο.
― Nά’μπω μέσα κι εγώ; ρωτάει τον καπετάνιο.
― Έμπα, του λέγει εκείνος, έμπα μέσα και συ, έμπα σύνταχα.
― Nα πάρω και το ξυλάκι μου μαζί;
― Πάρ’ το το χάτσαλο.

Φόκνερ εναντίον Χέμινγουεϊ

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΚΑΛΟΣΠΥΡΟΣ / http://www.kathimerini.gr/  

14 Απριλίου 1947. O Γουίλιαμ Φόκνερ έχει προσκληθεί να δώσει σειρά διαλέξεων στους φοιτητές του Πανεπιστημίου του Μισισιπή. Το πανεπιστήμιο προσφέρει στον Φόκνερ διακόσια πενήντα δολάρια με αντάλλαγμα τις αυθόρμητες σκέψεις, το απόσταγμα των εμπειριών και την αίγλη που τον συνοδεύει...
 Απαντώντας στην ερώτηση ενός εκ των φοιτητών αναφορικά με τη θέση του στην ιεραρχία των σημαντικότερων εν ζωή Αμερικανών πεζογράφων, ο Φόκνερ τοποθέτησε τον εαυτό του κάτω από τον Τόμας Γουλφ του αριστουργηματικού «Γύρνα σπίτι, άγγελέ μου», και πάνω από τον Ντος Πάσος, τον Χέμινγουεϊ και τον Στάινμπεκ. Πρόσθεσε επίσης ότι έβαλε τον Χέμινγουεϊ στην τέταρτη θέση διότι πίστευε ότι δεν διέθετε το απαραίτητο θάρρος. Ο Χέμινγουεϊ δεν συγχώρησε τον Φόκνερ για την αποστροφή του, ούτε όταν ο δεύτερος απολογήθηκε με δύο επιστολές στις οποίες διευκρίνισε ότι αναφερόταν στο συγγραφικό θάρρος του και όχι στο θάρρος του ως άνδρα, όπως είχε πιστέψει αρχικά ο Χέμινγουεϊ, όντας μονίμως ευαίσθητος απέναντι σε οτιδήποτε μπορούσε να πλήξει την προστατευμένη εικόνα του ανδρισμού του.