Δευτέρα 29 Ιανουαρίου 2018

Ευχές για καλή αναγνωστική χρονιά!!

Κοπή πίτας Λέσχης Ανάγνωσης Ερμούπολης
(Γράφει ο Γιώργος Αλβέρτης) 

 «Για μια ακόμη χρονιά τα μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης Ερμούπολης έκοψαν την πρωτοχρονιάτικη πίτα τους, στον φιλόξενο χώρο του αναγνωστηρίου της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Ερμούπολης, με το συντονιστή Παναγιώτη Λίτσα να εύχεται και το 2018 να αποδειχθεί μια «Καλή αναγνωστική χρονιά»…» 
(Η «συνέχεια» στη σελίδα ΛΟΓΟΤΥΠΟΣ)   


 Ευχήθηκαν καλές αναγνώσεις... 
 Εκδήλωση κοπής πίτας της Λέσχης Ανάγνωσης Ερμούπολης στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Ερμούπολης 
(Γράφει η Άννα-Τερέζα Δαλμυρά) 

 «Την “αυγή” μίας νέας ποιοτικής αναγνωστικής χρονιάς σήμαναν τα μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης Ερμούπολης, κατά τη διάρκεια της λιτής εκδήλωσης που πραγματοποίησαν στους χώρους της Δημοτικής Βιβλιοθήκης Ερμούπολης, προκειμένου να υποδεχθούν το 2018. 
Συγκεκριμένα, το απόγευμα της Παρασκευής - παρά το τσουχτερό κρύο – αρκετά από τα μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης έδωσαν το “παρών” στο προγραμματισμένο ραντεβού τους, με το συντονιστή, κ. Παναγιώτη Λίτσα να προχωρά στο σύντομο χαιρετισμό του. 
Κατόπιν των ευχών που απηύθυνε προς το σύνολο των παρευρισκομένων, ο ίδιος εξέφρασε την επιθυμία η Λέσχη να συνεχίσει την θετική πορεία της και τα μέλη της να έχουν καλές και πολλές αναγνώσεις, στο πλαίσιο των καθιερωμένων συναντήσεών τους, από τις οποίες όλοι οι συμμετέχοντες αποχωρούν πιο πλούσιοι σε γνώση και κριτική ικανότητα…»

(Η «συνέχεια στη σελίδα ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ

Τετάρτη 24 Ιανουαρίου 2018

«Το βιβλίο της εγγονής μου»

Συνέντευξη με τη συγγραφέα Μάρω Βαμβουνάκη* 

 Ένα τρυφερό αυτοβιογραφικό βιβλίο από την αγαπημένη συγγραφέα με αφορμή την εγγονή της. 

 «Ούτε το φανταζόμουν, ούτε ήθελα ποτέ μου να γράψω ένα εντελώς αυτοβιογραφικό βιβλίο. Είναι όμως ψεύτης όποιος πει «ποτέ» ή «πάντα» για τον εαυτό του, το πλάσμα δηλαδή που γνωρίζει λιγότερο. Έρχονται μετά γεγονότα που σε μεταμορφώνουν. Σ’ εμένα ήρθε η εγγονή μου κι όσα πια την ακολούθησαν. Τον ίδιο μήνα που γεννήθηκε, έτσι όπως κυκλοφορούσα, κάπως σαν εκστατική, βρέθηκα στον υπολογιστή σπρωγμένη από τυφλή ανάγκη. Εξομολόγησης; Σημειώσεων να μην ξεχαστούν; Τραγουδιού που πιέζει να το πεις, αφού μέσα μας υπάρχουν μουσικές που αποφασίζουν αυτές για εμάς;» 
 Το Timelink.gr εξασφάλισε συνέντευξη με την αγαπημένη συγγραφέα και σας την παρουσιάζει:
Πώς ξεκινήσατε να γράφετε; Tι ήταν αυτό που σας ώθησε να γράψετε το πρώτο σας βιβλίο; 
Ιδέα δεν έχω πώς ξεκίνησα… Μια πολύ πρώιμη μαγεία στο να διαβάζω και να γράφω λέξεις, ακόμα και με κιμωλία στους τοίχους του σπιτιού στα Χανιά.
«Το βιβλίο της εγγονής μου» είναι ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο. Ήταν μια πρόκληση για εσάς;
Ναι, είναι εντελώς αυτοβιογραφικό. Σαν ημερολόγιο σαράντα ημερών και σε όσες μνήμες σε στέλνουν τα δυνατά γεγονότα σου. Δεν ήταν ακριβώς πρόκληση, ήταν κάτι που δε μπορούσα να αποφύγω.

Σάββατο 20 Ιανουαρίου 2018

«Το όνειρο

του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες»

Διήγημα του Κωνσταντίνου Μούσσα * 

 Η φαινομενικά πολυάσχολη γραμματέας με παρακάλεσε να περιμένω την υπεύθυνη εκδόσεων για λίγα λεπτά σε κάποιο γραφείο. 
Βρισκόμουν στο κεντρικό κτίριο “μεγάλου” εκδοτικού οίκου-το όνομα δεν έχει σημασία- προκειμένου να καταθέσω για αξιολόγηση κάποια κείμενα, γνωρίζοντας βέβαια εκ των προτέρων ότι δεν είχαν σχεδόν καμιά ελπίδα, για έκδοση. 
Κάθισα διστακτικά παρατηρώντας τριγύρω, με τις σελίδες μου κλεισμένες σ’ ένα λευκό φάκελο που χωρίς να μπορώ να εξηγήσω τον λόγο, κρατούσα τόσο σφιχτά …σαν να φοβόμουν ήδη τον επικείμενο βίαιο αποχωρισμό. Τι να έκανα όμως; 
 Λιγοστά τα έσοδα της αναγνώρισης, απλήρωτοι κι οι λογαριασμοί τόσων ελπίδων, έπρεπε να διαλέξω κάποια από τα χειρόγραφα παιδιά μου να προσφέρω για υιοθεσία. Και να ‘μαι λοιπόν στο ανακαινισμένο νεοκλασικό της ανάδοχης εκδοτικής οικογένειας. Ίσως να ήταν καλύτερα έτσι. Τι μέλλον μπορεί να είχαν με μένα αυτές οι άμοιρες λέξεις. Χλωμές, ασθενικές και πεινασμένες, χωρίς ένα ζευγάρι επιρρήματα της προκοπής για παπούτσια, ξυπόλητες, με πολυφορεμένα πνεύματα, μπαλωμένα σημεία στίξης αποφόρια και πάντα λυπημένες προθέσεις στα μάτια.

Τρίτη 16 Ιανουαρίου 2018

«Θαύμα»

PALACIO R. J. – Εκδόσεις ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 
Αν μπορείς να αυτοσαρκάζεσαι, αν μπορείς να συγχωρείς, αν αγαπάς τους φίλους που εσύ επιλέγεις να αγαπάς, αν βλέπεις ομορφιά εκεί που δεν την βλέπουν οι άλλοι, ε, τότε... όλα μπορούν να συμβούν. Ακόμα και ένα θαύμα!
"Το ξέρω ότι δεν είμαι ένα συνηθισμένο εννιάχρονο αγόρι. Θέλω να πω, φυσικά και κάνω συνηθισμένα πράγματα. Τρώω παγωτό. Κάνω ποδήλατο. Παίζω μπάλα. Έχω Xbox. Κάτι τέτοια πράγματα με κάνουν ένα συνηθισμένο παιδί. Έτσι νομίζω τουλάχιστον. Επίσης νιώθω συνηθισμένος. Μέσα μου. Ξέρω όμως πως τα συνηθισμένα παιδιά δεν τα κοιτάζουν παράξενα μόλις εμφανιστούν κάπου... Ξέρω πως τα συνηθισμένα παιδιά δεν κάνουν τα άλλα παιδιά να φεύγουν φωνάζοντας από την παιδική χαρά". 
 Το μότο της εκστρατείας προώθησης του βιβλίου στην Αμερική υπογραμμίζει τον δυναμισμό με τον οποίο προσεγγίζεται η έννοια της διαφορετικότητας: «Δεν μπορείς να γίνεις ένα με τους άλλους όταν έχεις γεννηθεί για να ξεχωρίζεις.»
Αυτή η προσέγγιση υπογραμμίζει δε και μια στροφή που επιχειρείται: μετά από χρόνια, όταν στόχος ήταν η διαφορετικότητα να γίνει απλώς αποδεκτή από τους «φυσιολογικούς» ή «κανονικούς» ανθρώπους, μοιάζει να έχει έρθει η ώρα να καταρριφθεί ο μύθος της κανονικότητας.

Παρασκευή 12 Ιανουαρίου 2018

Kazuo Ishiguro

Αποσπάσματα από βιβλία του 
που θα σας σαγηνέψουν...

 Νικητής του Nobel Λογοτεχνίας, 2017, τα γραπτά του Ishiguro βυθίζουν την ψυχή μας σε ζητήματα που αφορούν τη μνήμη, τον χρόνο και την αυταπάτη.
Ο Ishiguro είναι ο 114ος νικητής του πιο πολυπόθητου βραβείου στον χώρο της λογοτεχνίας, πατώντας στα χνάρια του Toni Morrison και του Pablo Neruda.
Γεννημένος στην Ιαπωνία, ο βρετανός συγγραφέας ενδεχομένως να θεώρησε ότι η απονομή του Βραβείου Nobel Λογοτεχνίας 2017 ήταν ίσως κάτι το ανέλπιστο, ωστόσο, αναμφισβήτητα είναι ένας από τους πιο πνευματικούς συγγραφείς της σύγχρονης εποχής.
Σας αφιερώνουμε ορισμένα από τα πιο γνωστά αποσπάσματα από τα βιβλία του, τα οποία, με ιδανικό τρόπο, αναδεικνύουν το πνεύμα και τη φήμη του, αποσπάσματα

 «Οι αναμνήσεις, ακόμη κι οι πιο αγαπημένες και οι πιο ανεκτίμητες, κάποια στιγμή σβήνουν, ξεθωριάζουν εκπληκτικά γρήγορα. Αλλά αυτό δε συμβαίνει μ’ εμένα. Οι αναμνήσεις μου, εκείνες οι πολύτιμες κι ανεκτίμητες αναμνήσεις μου, δεν ξεθωριάζουν ποτέ… 
 Φαντάζομαι ότι κάπου υπάρχει ένα ποτάμι, τα νερά του τρέχουν ορμητικά και άγρια. Μέσα στο ποτάμι βρίσκονται δύο άνθρωποι, προσπαθούν απεγνωσμένα να κρατηθούν ο ένας από τον άλλον, κρατιούνται όσο πιο δυνατά γίνεται, αλλά στο τέλος δεν αντέχουν πια. Το ρεύμα είναι ισχυρό, αναγκάζονται να αφήσουν ο ένας τον άλλον, να χωριστούν. Έτσι συμβαίνει και με εμάς. Είναι τόσο κρίμα Kath, γιατί αγαπήσαμε ο ένας τον άλλον μια ζωή ολόκληρη. Αλλά στο τέλος, δεν θα μπορέσουμε να κρατήσουμε ο ένας τον άλλον, δεν θα καταφέρουμε να μείνουμε για πάντα μαζί… 
Δεν είμαι σίγουρος κατά πόσον η ζωή μας είναι διαφορετική από τη ζωή των ανθρώπων που σώζουμε. Όλοι έχουμε ένα τέλος. Ίσως κανένας από εμάς να μην κατανοεί πλήρως τι έζησε κατά το παρελθόν, ίσως κανένας από εμάς δεν αισθάνεται ότι ο χρόνος που είχε ήταν αρκετός... 
 Είναι εκείνη η στιγμή που αφήνοντας το πιόνι του σκακιού συνειδητοποιείς το λάθος που έχεις κάνει και σε πνίγει ο πανικός, διότι δεν μπορείς ακόμη να μετρήσεις το μέγεθος της καταστροφής που έχεις προκαλέσει στον εαυτό σου». 
― Kazuo Ishiguro, "Μη Με Αφήσεις Ποτέ"

Δευτέρα 8 Ιανουαρίου 2018

Παραμυθένιο ...βιβλιοβιβλίο

"…Το βιβλίο των χαμένων πραγμάτων" (εκδ. BELL) του John Connolly είναι ένα παραμύθι που απευθύνεται σε ενήλικες, αν κι εγώ θαρρώ πως κάλλιστα θα μπορούσε να διαβαστεί και από έναν έφηβο άνω των 15 ετών. Ειδικά από έναν έφηβο που δεν συμπαθεί καθόλου, σχεδόν μισεί, τον μικρότερο αδερφό του…
Ο ήρωας και ο αφηγητής της ιστορίας είναι ένα παιδί που αγαπά, βεβαίως βεβαίως, τα βιβλία. Με τις ώρες χάνεται στις σελίδες του, μα ακόμη κι όταν δεν τα διαβάζει νιώθει ότι εκείνα του μιλούν. Εκεί που κάθονται ήσυχα στο ράφι, αρχίζουν να ψιθυρίζουν και να ακούγονται πιο δυνατά κι από τους ψιθύρους του μυαλού του.
Μάλλον είναι γιατί οι ιστορίες τους χρειάζονται να διαβαστούν κι ο Ντέιβιντ το γνωρίζει αυτό. Εξάλλου τα βιβλία τον βοηθούν να ξεφύγει από την πραγματικότητα, πάντα η πραγματικότητα περιλαμβάνει και λύπες. Πριν προλάβει να συνειδητοποιήσει τον θάνατο της μητέρας του, παρόλο που εκείνος έκανε ότι μπορούσε για να μην πεθάνει (π.χ. ακουμπούσε το πόμολο της πόρτας μόνο με το αριστερό χέρι και συγκεκριμένες φορές την ημέρα) ο πατέρας του είχε παντρευτεί μια άλλη γυναίκα και σύντομα είχε αποκτήσει και έναν αδερφό. Μισούσε τη νέα του μητέρα αλλά και το νέο του αδερφό, μα και τον πατέρα του που μπόρεσε να ξεχάσει τόσο εύκολα. Ακόμη κι όταν μετακόμισαν σε ένα νέο σπίτι κι είχε ένα υπέροχο δωμάτιο γεμάτο βιβλία, ακόμη και τότε τους μισούσε. Και περισσότερο μισούσε το νέο αδερφάκι του.

Τρίτη 2 Ιανουαρίου 2018

«Παππού;»

Η τρυφερή σχέση παππού-εγγονού στο βιβλίο που κέρδισε το βραβείο παιδικής λογοτεχνίας. 

 Το βιβλίο του Κώστα Πούλου «Παππού;» (εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ) πραγματεύεται την τρυφερή σχέση παππού και εγγονού, μέσα από τα απλά, καθημερινά πράγματα και συνήθειες που μοιράζονται, όπως η εκμάθηση των αριθμών, το κρυφτό, η αγάπη για τα φυτά.
 Μια σχέση που αναπτύσσεται φυσικά, όπως αναπτύσσεται και η Κίκα (αγαπημένο φυτό και των δύο). Το δέσιμο των δυο τους μεγάλο και η αγάπη τους προσεγγίζει το άπειρο, το οποίο αποτελεί και αναζήτηση του μικρού πρωταγωνιστή.
 Η απώλεια της γιαγιάς στέκεται παράμερα στην αφήγηση ως σκιά, αλλά χωρίς έντονους συναισθηματισμούς και υπενθυμίζει το αναπόφευκτο. Το αναπόφευκτο, δηλαδή ο θάνατος του παππού, χωρίς να ανακοινώνεται άμεσα από την αφήγηση, αφήνεται ως υπονοούμενο στο τέλος του βιβλίου, όπου κάθε αναγνώστης μπορεί να κάνει τις δικές του σκέψεις και συνειρμούς, αφήνοντας ένα σχεδόν ανοιχτό τέλος μέσα από μια ερώτηση αναζήτησης «παππού;»
 Η εικόνα του τέλους αποτελεί ένα παράλληλο κείμενο που συμπληρώνει αλλά και νοηματοδοτεί εκ νέου το λεκτικό κείμενο.
Παράλληλα με το βασικό θέμα του βιβλίου, αξιοποιείται η λαϊκή παράδοση, αλλά και στίχοι από δημοφιλή τραγούδια μιας παλαιότερης εποχής, στοιχεία που εμπλουτίζουν διακειμενικά την αφήγηση.