Αλέξης Σταμάτης, «Words, words, worlds»

«Από το ουδέν οδεύεις στο μηδέν»

 Η in progress πολιτικό-οικονομική αφήγηση που εκτυλίσσεται τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη και ειδικά στη χώρα μας δολιχοδρομεί με εντυπωσιακή ευελιξία κάθε φορά και από διαφορετικά μονοπάτια.
Σε αυτό το τελευταίο επεισόδιο, η επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση της μικρής Ελλάδας αναμένεται να συγκεντρώσει πολύ ενδιαφέρον. Οι πρωταγωνιστές έχουν φωταγωγηθεί πέραν και των πλέον φωτογενών ορίων τους και καλούνται (ακουσία άλλα και εκούσια) να μεγεθύνουν την πράξη τους σε μια τελετουργία υψηλότερης καύσης και ρίσκου.
Όπως και σε κάθε προηγούμενο επεισόδιο η τελετουργία είναι γεμάτη σασπένς και ασφυκτικά διλλήματα ώστε να αναπτυχθούν τα νέα plot points. Τίποτα στην αφήγηση αυτή δεν λειτουργεί δίχως ασφυκτικά όρια.

Οι ...«Χαλασοχώρηδες»

Του Γρηγόρη Τζιοβάρα* 

 «Οι Χαλασοχώρηδες», είναι ο τίτλος του διηγήματος, που πρωτοδημοσιεύτηκε σε συνέχειες στην εφημερίδα «Ακρόπολις» το 1892. Εκεί ένας από τους ήρωες, απογοητευμένος από την συμπεριφορά των πολιτευόμενων της εποχής, λέει, στην καθαρεύουσα που χρησιμοποιούσε ο «κοσμοκαλόγερος» της ελληνικής πεζογραφίας: «Λογίζομαι ως ευτύχημα ότι δεν ανεφάνη τις εκ των λεγομένων επιφανών πολιτευτών εις τα μέρη ταύτα». Και στην απορία του συνομιλητή του για την παράδοξη αυτή άποψη, εξηγεί: «Ενθυμούμαι τι συνέβη προ πολλών ετών, όταν είχε γίνει τις υπουργός, βουλευτής γείτονος επαρχίας. Οι κουρείς έκλεισαν τα κουρεία των, οι καφεπώλαι τα καφενεία των, οι υποδηματοποιοί επώλησαν τα καλαπόδια των. Δεν υπήρξε βοσκός, όστις να μη διωρίσθη τελωνοφύλαξ, ούτε αγρότης, όστις να μη προχειρισθεί εις υγειονομοσταθμάρχην. Τότε είδομεν πρώτην φοράν κι εδώ εις την νήσον λιμενάρχην φουστανελλάν. Ο εκ της γείτονος επαρχίας υπουργός μας τον είχε στείλει ως δείγμα περίεργον υπαλλήλου». 

Ζωρζ Σαρρή...

Μια μαχητική παραμυθού

«Έφυγε» το Σάββατο από τη ζωή σε ηλίκα 87 ετών η συγγραφέας και ηθοποιός Ζωρζ Σαρρή.
Εζησε μια ζωή γεμάτη, απρόβλεπτη, δύσκολη, γοητευτική. Και ήταν παρούσα από νωρίς σε πολλές στιγμές της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Στην Κατοχή πήρε μέρος στην Αντίσταση. Στη διάρκεια του Εμφυλίου, ακολούθησε το δρόμο της υπερορίας όπως πολλοί άλλοι και έφυγε για το Παρίσι. Επέστρεψε στην Ελλάδα όταν ξεκινούσε η «χαμένη άνοιξη», το 1962. Για να βιοποριστεί στράφηκε στο θέατρο, τον κινηματογράφο και τη μετάφραση. Το παιδικό βιβλίο ήρθε αργότερα, στη διάρκεια της δικτατορίας, στο φιλόξενο γραφείο της Νανάς Καλλιανέση, του «Κέδρου».
«Ο θησαυρός της Βαγίας», το 1969, που ξεκίνησε σαν παιχνίδια με τα παιδιά της και τους φίλους τους, έδειξε και στην ίδια έναν άλλο δρόμο, το δρόμο του παραμυθιού, μέσα από τον οποίον πολύ δύσκολα πράγματα λέγονται σε μικρά παιδιά. Και τον υπηρέτησε με αφοσίωση, αγάπη και όραμα τον δρόμο του παιδικού βιβλίου η Ζωρζ Σαρρή.

Από το στούντιο...

…στο τυπογραφείο!

  "Η σάτιρα έχει την αθωότητα του παιδιού που δεν υπολογίζει τις συνέπειες. Αν αρχίσω να κάνω σκόντο σ' αυτή την αθωότητα, δεν θα κάνω σάτιρα αλλά δελτίο ειδήσεων. Η σάτιρα δεν είναι βασισμένη στις ισορροπίες αλλά στην ανισορροπία. Το χιούμορ είναι φυσικά δημοφιλέστερο από την εξουσία. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχει μεγαλύτερη δύναμη από εκείνην: δεν αποφασίζει για τις ζωές των ανθρώπων, ενώ η εξουσία αποφασίζει, και μάλιστα συχνά αποφασίζει άδικα. Το χιούμορ είναι σαν να κοιτάς τον ουρανό: όποιος κι αν είσαι, αν κοιτάξεις ψηλά, την ίδια ανάταση σου δημιουργεί. Οι άνθρωποι νιώθουν λύτρωση όταν ακούνε δυνατά την ίδια τους τη σκέψη. Μια ελεύθερη σατιρική εκπομπή ξεφοβίζει τον κόσμο. Και μόνο μια κοινωνία που δεν φοβάται μπορεί να δημιουργήσει." Λάκης Λαζόπουλος

Γελάσαμε, συγκινηθήκαμε, αντιδράσαμε, ξεσηκωθήκαμε παρακολουθώντας το "Αλ-Τσαντίρι Νιουζ". Τώρα ο Μήτσος, η Ελενίτσα, η Χρυσούλα και οι άλλοι ήρωες της καθημερινότητάς μας εγκαταλείπουν για λίγο το στούντιο και κάνουν κατάληψη στο τυπογραφείο. Απολαύστε χωρίς τηλεκοντρόλ τα πιο σπαρταριστά και καυστικά κείμενα των τελευταίων χρόνων. Και μαζί τις εξομολογήσεις του Λάκη Λαζόπουλου στον Φώτη Απέργη για παλιά τραύματα και νέα θαύματα. Για τους μαρκαδόρους που λατρεύει και τους μιζαδόρους που παιδεύει. Για ό,τι τον συνεγείρει και ό,τι τον εξεγείρει... (http://www.bibliohora.gr)