(του Κωνσταντίνου Ν. Καρεμφύλλη)
" Μεσημέρι καλοκαιριού, μεσημέρι στη Δήλο, τη Νάξο, τη Σύρο, τη Μήλο και την Αμοργό, κοιτάζεις τη θάλασσα, μισοκλείνεις τα μάτια, σπασμένα γυαλιά που αντανακλούν το φως στο νωχελικό λίκνισμα των κυμάτων, τα κύματα της θάλασσας η αισθητική του μέλλοντος χρόνου, λουτρό από γαλάζιο και λευκό φως (πώς να είναι ο παράδεισος στα καλοκαίρια του;), το δέρμα που τραβάει από την αρμύρα, το δέρμα στα εγκαύματα και τις ιστορίες του πάνω σε άλλα σώματα,
ονειρεύεσαι φωνές παιδιών και παιδιά που παίζουν στο δρόμο κυνηγητό, κρυφτό, κεραμιδάκια, το ψωμοτύρι στο χέρι και η σκόνη του καλοκαιριού, το πότισμα στα χωράφια μέχρι το βράδυ αργά, οι ελιές, τα αυλάκια, η πίεση, οι σπασμένες σωλήνες, τα συντριβάνια του νερού, το βράδυ που πέφτει τρυφερό, εύθραυστο σαν το γιασεμί, η δροσιά της νύχτας, το αγιόκλημα, τα φούλια και οι βασιλικοί, οι κουβέντες μέχρι αργά, η Άρκτος, η Κασσιόπη, ο Δράκοντας, οι Πλειάδες και οι ευχές που δεν προλάβαιναν να ολοκληρωθούν ποτέ
ονειρεύεσαι ένα καλοκαίρι που δεν θα τελειώσει ποτέ, με καλοκαιρινά πρωινά και πρωινές αγορές, με απόλυτα μεσημέρια της ζέστας και της άπνοιας, με νύχτες δροσερές που ανασαίνουν βαριά στην αγάπη και τα σεντόνια,
απόγευμα καλοκαιριού, στην παραλία παίξαμε μπάλα με όλες τις φυλές και λιώσαμε στον ιδρώτα, η άμμος κόλλησε σα ρούχο στο δέρμα - η λάσπη μιας ωραίας ζωής – και μια βουτιά στο νερό πριν σκάσεις από τη ζέστη, οι κόκκοι της άμμου ύστερα στα σεντόνια, οι αναπνοές φιλιά και τα κλειστά μάτια, η αγάπη, η αγάπη, η αγάπη – τι θυμάσαι από όλα αυτά τώρα που μεγάλωσες; και αν το να μεγαλώνεις σημαίνει ότι δεν θα ‘χεις πια μνήμες, γιατί μεγαλώνεις;
όλα αυτά λίγο πρόχειρα για την αποκατάσταση των πραγμάτων, τώρα που αυτή η χώρα έχει γίνει «πεδίο βολής φτηνό, που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι», τώρα που τα καλοκαίρια των επιγόνων ετοιμάζονται για μια καταστροφή, που θα είναι και αυτή ωραία.
ΥΓ: Ας γίνει οτιδήποτε. Ας καεί το Σύμπαν. Αλλά με το φόβο δεν μπορείς να ζεις πια. Ούτε με φόβο ούτε με ενοχές ούτε με ματαιώσεις. Κλείσε το γυαλί και βγες στους δρόμους. Θα συνεχίσεις να ζεις και το τέλος του κόσμου αργεί. Θα κάνεις ένα μακροβούτι κρατώντας το πολύτιμο της ανάσας και θα βγεις πάλι στο φως. Πώς αλλιώς; Μεγάλωσες με γράμματα ελληνικά..."
ΠΗΓΗ: http://e-keimena.gr/
" Μεσημέρι καλοκαιριού, μεσημέρι στη Δήλο, τη Νάξο, τη Σύρο, τη Μήλο και την Αμοργό, κοιτάζεις τη θάλασσα, μισοκλείνεις τα μάτια, σπασμένα γυαλιά που αντανακλούν το φως στο νωχελικό λίκνισμα των κυμάτων, τα κύματα της θάλασσας η αισθητική του μέλλοντος χρόνου, λουτρό από γαλάζιο και λευκό φως (πώς να είναι ο παράδεισος στα καλοκαίρια του;), το δέρμα που τραβάει από την αρμύρα, το δέρμα στα εγκαύματα και τις ιστορίες του πάνω σε άλλα σώματα,
ονειρεύεσαι φωνές παιδιών και παιδιά που παίζουν στο δρόμο κυνηγητό, κρυφτό, κεραμιδάκια, το ψωμοτύρι στο χέρι και η σκόνη του καλοκαιριού, το πότισμα στα χωράφια μέχρι το βράδυ αργά, οι ελιές, τα αυλάκια, η πίεση, οι σπασμένες σωλήνες, τα συντριβάνια του νερού, το βράδυ που πέφτει τρυφερό, εύθραυστο σαν το γιασεμί, η δροσιά της νύχτας, το αγιόκλημα, τα φούλια και οι βασιλικοί, οι κουβέντες μέχρι αργά, η Άρκτος, η Κασσιόπη, ο Δράκοντας, οι Πλειάδες και οι ευχές που δεν προλάβαιναν να ολοκληρωθούν ποτέ
ονειρεύεσαι ένα καλοκαίρι που δεν θα τελειώσει ποτέ, με καλοκαιρινά πρωινά και πρωινές αγορές, με απόλυτα μεσημέρια της ζέστας και της άπνοιας, με νύχτες δροσερές που ανασαίνουν βαριά στην αγάπη και τα σεντόνια,
απόγευμα καλοκαιριού, στην παραλία παίξαμε μπάλα με όλες τις φυλές και λιώσαμε στον ιδρώτα, η άμμος κόλλησε σα ρούχο στο δέρμα - η λάσπη μιας ωραίας ζωής – και μια βουτιά στο νερό πριν σκάσεις από τη ζέστη, οι κόκκοι της άμμου ύστερα στα σεντόνια, οι αναπνοές φιλιά και τα κλειστά μάτια, η αγάπη, η αγάπη, η αγάπη – τι θυμάσαι από όλα αυτά τώρα που μεγάλωσες; και αν το να μεγαλώνεις σημαίνει ότι δεν θα ‘χεις πια μνήμες, γιατί μεγαλώνεις;
όλα αυτά λίγο πρόχειρα για την αποκατάσταση των πραγμάτων, τώρα που αυτή η χώρα έχει γίνει «πεδίο βολής φτηνό, που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι», τώρα που τα καλοκαίρια των επιγόνων ετοιμάζονται για μια καταστροφή, που θα είναι και αυτή ωραία.
ΥΓ: Ας γίνει οτιδήποτε. Ας καεί το Σύμπαν. Αλλά με το φόβο δεν μπορείς να ζεις πια. Ούτε με φόβο ούτε με ενοχές ούτε με ματαιώσεις. Κλείσε το γυαλί και βγες στους δρόμους. Θα συνεχίσεις να ζεις και το τέλος του κόσμου αργεί. Θα κάνεις ένα μακροβούτι κρατώντας το πολύτιμο της ανάσας και θα βγεις πάλι στο φως. Πώς αλλιώς; Μεγάλωσες με γράμματα ελληνικά..."
ΠΗΓΗ: http://e-keimena.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου